Printable View
anyway από ότι βλέπω εκτός από τα προβλήματα μας έχει πέσει και τρελή φαγωμάρα γενικός σε αυτό το φόρουμ.Κnoulp καλά έκανες και δεν νομίζω να είχες πρόθεση απλά έπρεπε μάλλον να μου το πείς μέσω ενα u2u .Και βασικά και το παιδί που λέμε είπε 2 φράσεις μόνο και δέν νομίζω να είπε τπτ περίεργο.
synfono mazi sou kai pragmatika lypamai giaftin mou tin eksarsi i opoia tha mporouse na se epireasei.Quote:
Originally posted by dimm
anyway από ότι βλέπω εκτός από τα προβλήματα μας έχει πέσει και τρελή φαγωμάρα γενικός σε αυτό το φόρουμ.Κnoulp καλά έκανες και δεν νομίζω να είχες πρόθεση απλά έπρεπε μάλλον να μου το πείς μέσω ενα u2u .Και βασικά και το παιδί που λέμε είπε 2 φράσεις μόνο και δέν νομίζω να είπε τπτ περίεργο.
eilikrina epraksa san aftous pou koroidevo kai xlevazo...
tapeina sygnomi kai apo esena........
Quote:
Originally posted by knoulp
synfono mazi sou kai pragmatika lypamai giaftin mou tin eksarsi i opoia tha mporouse na se epireasei.
eilikrina epraksa san aftous pou koroidevo kai xlevazo...
tapeina sygnomi kai apo esena........
γραφε με ελληνικα φοντς.
Αγαπητέ dimm, από τα στοιχεία που παραθέτεις, τα συμπτώματα δηλαδή που περιγράφεις, είναι όντως πιθανό να μην έχεις \'αγοραφοβία\'. Σκέψου ότι υπάρχουν και άλλες αγχώδεις διαταραχές και φοβίες με συμπτώματα σαν αυτά που περιγράφεις και πως για κάθε διαταραχή υπάρχουν επίσημα διαγνωστικά κριτήρια, έτσι χρειάζεται προσοχή από την πλευρά του ειδικού προτού καταλήξει σε μια \'διάγνωση\', καθώς και επαρκείς τρόποι και χρόνος αξιολόγησης. Καταλαβαίνω πως όταν για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα έχεις κατηγοριοποιήσει τον εαυτό σου ως \'αγοραφοβικό\', το γεγονός ότι η ψυχολόγος όχι μόνο δεν στο επιβεβαιώνει αλλά στο ακυρώνει, σε κάνει ίσως να αμφισβητείς τις γνώσεις ή τις ικανότητες της να σε βοηθήσει. Με δύο μόνο συναντήσεις όμως, κανένας δεν μπορεί να βγάλει διάγνωση για το τι είσαι και τι δεν είσαι. Γνώμη μου είναι να της εκφράσεις όποιες απορίες-αμφιβολίες και να της ζητάς έγκυρη πληροφόρηση, ώστε να υπάρχει ένα κλίμα εμπιστοσύνης μεταξύ σας.
Αλλά θα σου πρότεινα επίσης να εστιάσεις περισσότερο στη θεραπευτική αντιμετώπιση παρά στη διαγνωστική κατηγορία, να δεις αν σε βοηθά ο μεταξύ σας διάλογος, αν οι τρόποι προσέγγισης που προτείνει ή χρησιμοποιεί σου ταιριάζουν, αν καθώς περνά ο καιρός μπορείς να πεις ότι βλέπεις κάποιο αποτέλεσμα ή έχεις κάποιο κέρδος από τη θεραπεία. Και βέβαια μη διστάζεις να προτείνεις και εσύ κάτι που θεωρείς ότι θα είναι βοηθητικό. Μην μένεις μόνος με τη σκέψη σου π.χ. \'δεν μου προτείνει να βγούμε μαζί έξω\' κι έτσι αγχώνεσαι ή αμφιβάλεις, αλλά μοιράσου τις σκέψεις σου μαζί της και συζητήστε. Στο τέλος-τέλος, αν νιώθεις ότι δεν ταιριάζετε ή δεν μπορείτε να συνεννοηθείτε, μπορείς να ψάξεις για άλλο ψυχολόγο έχοντας πλέον μεγαλύτερη εμπειρία και πιο ξεκάθαρα κριτήρια επιλογής. Όπως σε κάθε σχέση, δεν ταιριάζουν όλοι με όλους.
Πάντως, για αυτά που περιγράφεις στις περισσότερες περιπτώσεις μπορεί κάποιος να βοηθηθεί πολύ αποτελεσματικά με την κατάλληλη ψυχοθεραπεία, γιατί ακόμα κι αν τα φάρμακα είναι αποτελεσματικά, δεν παύουν να είναι μια πρόσκαιρη ανακούφιση και από μόνα τους δεν σε βοηθούν να γνωρίσεις καλύτερα τον εαυτό σου και να επεξεργαστείς τα θέματα που έχουν σαν αποτέλεσμα μια μη ικανοποιητική καθημερινότητα.
Τέλος, αυτό που λες για τις βόλτες, όντως είναι συχνά μέρος της θεραπευτικής διαδικασίας να βγεις έξω παρέα με τον ψυχολόγο. Αλλά ο κάθε ειδικός χρησιμοποιεί μια διαφορετική προσέγγιση και επιπλέον, κάθε πράγμα στον καιρό του, το βέβαιο είναι πως δεν ξεκινούν οι έξοδοι με τις πρώτες δύο συναντήσεις, ούτε θα έπρεπε απαραίτητα να είχε γίνει νύξη για κάτι τέτοιο. Για αυτό, αφενός δώσε χρόνο και συνεργάσου, αφετέρου συζήτησε τις σκέψεις και τις προτάσεις σου.
Ναι το κατάλαβα.Δέν πάω βέβαια εκεί να της αλλάξω την μεθοδό της.Απλά έχω δεί πολλά ντοκυμαντέρ για τους πανικούς και βλέπω οτι ,έξωτερικο τουλάχιστον, οι ασθενείς βγαίνουν με τους θεράποντες.Για να μη αναφέρω περιπτώσεις που μπαίνουν και σε αεροπλάνο μαζί ή που πάνε σπίτι του \"ασθενή\" στην περίπτωση που είναι πολύ αγοραφοβικός.
Και σκέφτομαι οτι στην εποχή μας δέν ειναι και πολύ δύσκολο να μην έχεις κανένα να σε βοηθήσει.Και αν δεν το κουνάει και ο γιατρός απο την θέση του είσαι λιγο καταδικασμένος.Δέν θέλω ουτε να το σκέφτομαι οτι υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι μόνος και έχει αγοραφοβία.Που σημαίνει οτι δέν θα έχει κάποιο εισόδημα αφου δέν μπορεί να δουλέψει.Και τότε πώς θα γίνει καλά;Ειλικρινά θα πρεπε να υπάρχει μια μέριμνα γιαυτούς τους ανθρώπους.Ίσως δωρεάν περίθαλψη; Γιατί οκ και να βγεί κάποιο επίδομα προφανώς θα το πάρουν και πολλοί άσχετοι που θα προφασίζονται την ασθένεια για να πάρουν τα λεφτά.Και μην μου πείτε για τα κέντρα ψυχικής υγείας.Η για τα ταμεία που στην πόλη μου δέν υπάρχει ψυχολόγος στο ΙΚΑ.
Είναι ένα πρόβλημα που το ξέρουμε μόνο εμείς.Και είμαστε ξερω γώ το 2%-4% της ελλάδας.Άν δεν πούμε κάτι εμείς δεν πρόκειτε να αλλάξει κάτι.Με πικραίνει πραγματικά οταν διαβάζω για παιδία που κάνουν μέχρι και χρόνια ψυχοθεραπεία και λένε θα μπορούσα αυτά τα λεφτά να τα επενδύσω στον εαυτό μου και να μάθω κάτι αλλό πχ για την καριέρα μου παρά να προσπαθώ να μάθω να κάνω τα βασικά και να πηγαίνω στην κολοδουλεία μου χωρίς άγχος.
Quote:
Originally posted by dimm
Ναι το κατάλαβα.Δέν πάω βέβαια εκεί να της αλλάξω την μεθοδό της.Απλά έχω δεί πολλά ντοκυμαντέρ για τους πανικούς και βλέπω οτι ,έξωτερικο τουλάχιστον, οι ασθενείς βγαίνουν με τους θεράποντες.Για να μη αναφέρω περιπτώσεις που μπαίνουν και σε αεροπλάνο μαζί ή που πάνε σπίτι του \"ασθενή\" στην περίπτωση που είναι πολύ αγοραφοβικός.
Και σκέφτομαι οτι στην εποχή μας δέν ειναι και πολύ δύσκολο να μην έχεις κανένα να σε βοηθήσει.Και αν δεν το κουνάει και ο γιατρός απο την θέση του είσαι λιγο καταδικασμένος.Δέν θέλω ουτε να το σκέφτομαι οτι υπάρχει ένας άνθρωπος που είναι μόνος και έχει αγοραφοβία.Που σημαίνει οτι δέν θα έχει κάποιο εισόδημα αφου δέν μπορεί να δουλέψει.Και τότε πώς θα γίνει καλά;Ειλικρινά θα πρεπε να υπάρχει μια μέριμνα γιαυτούς τους ανθρώπους.Ίσως δωρεάν περίθαλψη; Γιατί οκ και να βγεί κάποιο επίδομα προφανώς θα το πάρουν και πολλοί άσχετοι που θα προφασίζονται την ασθένεια για να πάρουν τα λεφτά.Και μην μου πείτε για τα κέντρα ψυχικής υγείας.Η για τα ταμεία που στην πόλη μου δέν υπάρχει ψυχολόγος στο ΙΚΑ.
Είναι ένα πρόβλημα που το ξέρουμε μόνο εμείς.Και είμαστε ξερω γώ το 2%-4% της ελλάδας.Άν δεν πούμε κάτι εμείς δεν πρόκειτε να αλλάξει κάτι.Με πικραίνει πραγματικά οταν διαβάζω για παιδία που κάνουν μέχρι και χρόνια ψυχοθεραπεία και λένε θα μπορούσα αυτά τα λεφτά να τα επενδύσω στον εαυτό μου και να μάθω κάτι αλλό πχ για την καριέρα μου παρά να προσπαθώ να μάθω να κάνω τα βασικά και να πηγαίνω στην κολοδουλεία μου χωρίς άγχος.
Είναι πραγματικά λυπηρό να συμβαίνουν όλα αυτά που περιέγραψες.
Όμως στην Ελλαδίτσα που ζούμε αυτό μόνο σαν ουτοπικό θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί.
Σε πιο προηγμένες χώρες υπάρχει πραγματική μέριμνα για όλων των ειδών τις ψυχικές παθήσεις. Δυστυχώς εμείς απέχουμε παρασαγκας από αυτήν την πραγματικότητα.
Τελευταία όμως είμαι σε θέση να γνωρίζω ότι σε πολλούς δήμους της χώρας μας λειτουργούν κλιμάκια κοινωνικών υπηρεσιών τα οποία παρέχουν την δυνατότητα δωρεάν ψυχολογικής συμβουλής στους δημότες τους. Μπορώ να μιλήσω σίγουρα για τον δήμο Ηλιούπολης στην Αθήνα.
Πιστεύω πως εάν ψάξει κανείς κάτι θα βρει. Δεν ξέρω βέβαια το επίπεδο των παροχών που δίδονται. Όμως αξίζει να το προσπαθήσει κανείς.
Το θέμα των ταμείων και της περίθαλψης γενικότερα είναι δυστυχώς πολύ πίσω στη χώρα μας. Πάντως ναι, έχεις δίκιο σε αυτά που γράφεις για τις εξόδους μαζί με τον θεραπευτή, η θεραπευτική διαδικασία δεν διεξάγεται απαραίτητα μόνο μέσα σε ένα γραφείο, ούτε ο ρόλος του θεραπευτή σε περιπτώσεις όπως του πανικού που αναφέρεις περιορίζεται απαραίτητα στην καθοδήγηση πίσω από το γραφείο. Και βεβαίως σε κάποιες περιπτώσεις γίνονται και επισκέψεις στο σπίτι.
Και στην Ελλάδα γίνονται όλα αυτά, αλλά σε αρκετές χώρες του εξωτερικού είναι πολύ πιο ανεπτυγμένο και οργανωμένο το πλαίσιο παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας. Πάντως συμφωνώ και με τον knoulp ότι αξίζεις να ψάξεις, ίσως και στην πόλη σου να υπάρχουν κάποιες πρωτοβουλίες, που συνήθως δεν γίνονται ευρέως γνωστές, μιας και ένα άλλο πρόβλημα στην Ελλάδα είναι το πώς γίνεται η πληροφόρηση.
Και κάτι άλλο: για εμένα δεν νοείται ψυχοθεραπεία αποκομμένη από τους σημαντικούς τομείς της ζωής, όπως καριέρα, σχέσεις, ούτε ψυχοθεραπεία που αντί να ενθαρρύνει την προσωπική και επαγγελματική ανάπτυξη την παρεμποδίζει. Είναι όμως βασικό να οργανώνονται (με τη βοήθεια και του κατάλληλου θεραπευτή) οι προτεραιότητες και τα βήματα που είναι καλό να γίνουν. Για να μην τραβάει \'χρόνια\' η ψυχοθεραπεία, και αν τραβήξει, να είναι βέβαιο πως σταδιακά αυξάνεται η λειτουργική επαφή με τον \'έξω κόσμο\' και πως υπάρχει όντως όφελος.