απλα θελω να μιλησω....

Ειρηνη μου..

ειμαι 25 χρονων..στα 19 μου..ημουν εσυ...συν το οτι αρρωστησε και το σωμα μου και με ολα αυτα..επεσα κατω απο το μηδεν...ειχα καταθληψη...βουλιαζα ατην μοναξια...κοιμομουν με τισ ωρεσ...εχασα ολουσ μου τουσ φιλουσ..απομακρυνθηκα απο τουσ παντεσ...
..και πλεον το πηρα αποφαση πωσ αν δεν αυτοκτονησω..θα γερασω αγκαλια με φυτα..σκυλακια και γατακια...γεροντοκορη...και τρελη.. και επισεισ λογο τησ ασθενιασ μου..οι γιατροι μου απαγορευσαν να εξασκησω το επαγγελμα τησ αεροσυνοδου που ειχα μολισ τελειωσει...




τωρα ..σημερα..
ειμαι μαμα , ο γιοκασ μου ειναι 4 μηνων και ειμαι ευτυχισμενη, με εναν υπεροχο συζηγο.....σαφωσ με καθημερινα προβληματα...

σου τα λεω αυτα γιατι εγω αν τοτε μου ελεγε κανεισ πωσ θα ειμαι μετα απο 7 χρονια...θα γελαγα ..
στα 22μου... η καταθλιψη μου εφτασε στο ζενιθ..μεχρι που σκευτηκα να νοσηλευτω σε ψυχιατριο..
...αρα οπωσ βλεπεισ δεν ειναι πολλα τα χρονια τησ ευτυχιασ μου...και αυτη η προσπαθεια ...ειχε σκαμπανευασματα..

ξερεισ τι εκανα?

τα αλλαξα ολα....σιγαααα σιγαααα..με τουσ δικουσ μου ρυθμουσ... η μονη μασ διαφορα ηταν πωσ εγω εμενα μονη μου..και επρεπε να εργαστω για να συντηριθω... σερνομουν στην δουλεια τοτε..κυριολεκτικα...

αλαγεσ λοιπον ναι...
μια καθε φωρα...οπωσ βλεπεισ πηραν πολυ χρονο για να γινουν ολεσ οι αλλαγεσ...και ξερω πωσ αν εγω τα καταφερα...ξερω πωσ και εσυ μπορεισ να τα καταφερεισ....

αρχισα...απο την διατροφη(εμαθα τι μπορει να με βοηθησει να εχω ενεργεια...να ειμαι πιο δυνατη..και ναι η διατροφη επηρεαζει την ψυχικη μασ διαθεση και κατασταση..)
...την επιλογη καριερασ...πηγα σε δημοσιο ιεκ..μια και τα χρηματα δεν μου περισευαν..με αποτελεσμα τελικα να σπουδασω ακριβωσ αυτο που μου αρεσε... ριξε μια ματια στα επαγγελματα που μπορεισ να διαλεξεισ...
http://www.oeek.gr/index2.html

...συνεχισα...με καλητερεσ επιλογεσ συντροφων...βαζοντασ ενα στανταρ...και οταν καποιοσ δεν αγγιζε αυτα τα στανταρ πχ..να ειναι τρυφεροσ...και εκδηλωτικοσ...κλπ..

θεωρουσα πωσ ηταν ακαταλληλοσ για εμενα και δεν προχωρουσα σε σχεση μαζι του..ασχολιωμουν με τα φυτα μου..εκανα βολτεσ..αναπνεοντασ την ζωη...ηλιοθεραπεια...

ασχοληθηκα με τον εαυτο μου...την ψυχικη μου ηρεμια...
ασχοληθικα με το σωμα μου..επαιζα μπασκετ...με την μπαλα δηλαδη...εκανε καλο στο σωμα μου..αλλα γνωρισα και παιδια ετσι...

ολα αυτα παραλληλα με φαρμακα και ψυχοθεραπεια...φυσικα...η οποια ηταν ανεκτημητη...

λιγο λιγο καθε φωρα...ναι ηταν δυσκολο..αλλα κοιτα τι μπορει να γινει αν το παρεισ αποφαση...
μπορουν να γινουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
σου μηλαω μεσα απο την καρδια μου..και ΠΡΕΠΕΙ να το και να με πιστεψεισ..ΠΡΕΠΕΙ...

...

κανενασ δεν σε πιεζει να βιαστεισ...
ξεκινα..κι εμεισ ημαστε εδω να σε στηριξουμε...
ξεκινα με απλεσ αλλαγεσ..κανε μια αυριο... βαψε τα μαλλια σου ετσι οπωσ τα ηθελεσ παντα...η πηγαινε κομμοτηριο..
και μεθαυριο...κοιτα τι μπορεισ να σπουδασεισ...σημειωσε τισ ημερομηνιεσ που χρειαζεται να καταθεσεισ τα χαρτια σου..και .. περιμενε...

αρχισε τρεξιμο...η μπασκετ...η γραψου κολυμβιτηριο...

....και θα δεισ...!!!!

περιμενουμε νεα σου..!!!

Σε φιλω Αντουλα.

και κατι αλλο..

τερμα οι ουσιεσ.

και κατσε σκεψου..σημειωσε πωσ ακριβωσ θελεισ τον συντροφο σου... διαβαζε τα καθε φωρα που πασ να γνωρισεισ καποιον...

αντι για το σπιτι..πηγαινε σε ιντερνετ καφε για να κατσεισ στο νετ....θα κανεισ γνωριμιεσ..εμενα με βοηθησε...ενιωθα λιγοτερο μονη...παρ ολο που ηταν πιτσιρικια που παιζανε παιχνιδια..ολο κατι αστειο λεγανε και γελαγαμε ολοι...
:):):):)

Αντουλα μου,
σε ευχαριστω πολυ για ολο αυτο...θελω πραγματικα να ξεκινησω να βαζω εναν στοχο καθε μερα που θα ερχεται....μονο εναν.αλλα ξερεις τι γινεται?εχω πεσει τοσο πολυ που το βραδυ το παιρνω αποφαση και το πρωι τα αναιρω ολα.ειμαι σε μια φαση τοσο μεγαλης αρνησης για τα παντα....για δουλεια,για σχεσεις φιλικες και ερωτικες,κλεινομαι και κοιμαμαι 24ωρα και οταν ειμαι ξυπνια το μονο που κανω ειναι να ειμαι σαν φυτο χωρις χαμογελο,χωρις να μιλαω πολυ πολυ,να εχω νευρα συνεχεια και το μυαλο μου να κοντευει να σπασει απο τις χιλιαδες σκεψεις....και ενοχες και τυψεις για μια ολοκληρη χαμενη ζωη.Λεω ειμαι 24 χρονων και τι καταφερα?ενα τεραστιο τιποτα τιποτα τιποτα.Μοναξια μονο κλαμα μπολικο αρνηση για τα παντα και τους παντες και μονο καποιες ωρες καλες που απλα κοροιδευα τον εαυτο μου.
Θελω πολυ να τα κανω ολα αυτα που λες και πρωτα απο ολα να βρω την Ειρηνη που αγαπαω και αυτο ειναι σιγουρο,να βρω τα ονειρα που δεν εχω,να βρω τους φιλους που δεν εχω,να βρω τελος τον συντροφο που ποτε δεν ειχα.Μηπως τελικα υπαρχουν ανθρωποι που δεν αξιζουν να ζησουν μια ευτυχισμενη ζωη?Ετσι νοιωθω πολλες φορες..πως δεν αξιζω.Πως πολλες αμαρτιες μαλλον εχω κανει και δεν αξιζω χαρας και ευτυχιας.

Χαμενα τα εχω...

ειμαρμετη μου..θελω να τα πουμε αν θελεισ...σου στελνω υ2υ...που μενεισ?εγω πειραια..

Αντουλα μου τι ειναι αυτο το υ2υ?δεν το ξερω καθολου.Θεσσαλονικη μενω αλλα κατεβαινω πολυ συχνα Αθηνα.

Κλαιω κλαιω κλαιω καθε μερα....νοιωθω το μυαλο μου δεν αντεχει.....βουλιαζει στο κενο.Πνιγομαι.Παιδια δεν μπορω αλλο.Τι να κανω?Φοβαμαι.αρχισαν να με καταλαβαινουν και οι δικοι μου,με ρωτανε τι εχω,γιατι ειμαι ετσι καθε μερα....δεν θελω να τους μιλησω,δεν θα μου κανουν καλο.Νοιωθω πως παλευω να βγω απο εναν λαβυρινθο και καθε φορα μπερδευομαι ολο και περισσοτερο....

Eirinaki moy ...καταθλυψη λεγεται...και οσο το αφηνεισ μονο θα χειροτερευει... γι αυτο και θα επιμενω πολυ...να πασ στον ψυχολογο...
ειπαμε ..ειναι σαν τον καρδιολογο...
...δεσ και αυτο το θεμα σε παρακαλω...
http://www.e-psychology.gr/forum/viewthread.php?tid=705#pid5786


και επισεισ ..αν μπορεισ ..να πηγαινεισ πχ γυμναστηριο....φτιαχνουν οι ορμονεσ..και εκρινονται ενδορφινεσ...που σε \'\'ανεβαζουν\'\'...

Γιατί νιώθω τόσο αδύναμος;

Το πρόβλημα είναι ότι όταν υποφέρουμε από κατάθλιψη αισθανόμαστε ότι τίποτε δεν μπορεί να μας παρηγορήσει. Ακόμη και όταν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα μπορούσε να ανεβάσει τη διάθεσή μας, δεν μπορούμε να το κάνουμε. Η γνώση από μόνη της δεν μπορεί να μας ελευθερώσει. Ξέρουμε αλλά δεν μπορούμε. Οι συμβουλές που μας δίνουν τα αγαπημένα μας άτομα είναι περιττές και μάταιες. Ακόμη και όταν συμφωνούμε μαζί τους ότι όλα όσα μας προτείνουν θα μπορούσαν πράγματι να μας φτιάξουν τη διάθεση νιώθουμε ότι μας είναι αδύνατον να κάνουμε κάτι που θα μπορούσε να μας βοηθήσει. Αυτό που νιώθουμε περισσότερο από οτιδήποτε άλλο είναι η αδυναμία μας να επιθυμήσουμε κάτι, να εμπνευσθούμε από κάτι, να ενδιαφερθούμε για κάτι. Σαν να έχει αρρωστήσει μέσα μας ο ψυχικός μηχανισμός που μας βοηθά να δημιουργούμε δεσμούς νοήματος με την πραγματικότητα. Έχει διαταραχθεί η ικανότητά μας να επιθυμούμε και να προσπαθούμε να ικανοποιήσουμε τις επιθυμίες μας. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αλλά δεν νιώθουμε να μας ενδιαφέρει. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να μας αρέσει αλλά δεν μας αρέσει. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που θα έπρεπε να κάνουμε αλλά δεν μπορούμε να το κάνουμε. Γνωρίζουμε τι είναι αυτό που οι άλλοι θέλουν από εμάς αλλά δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε. Και δεν μπορούμε ούτε να ελπίσουμε ότι σε λίγο καιρό θα νιώθουμε καλύτερα. Έχουμε χάσει την ελπίδα ή καλύτερα η ελπίδα έπαψε να λειτουργεί μέσα μας. Η κατάθλιψη δεν επιτρέπει στην παρούσα φάση της ζωής μας να ελπίζουμε. Δεν υπάρχει μέσα μας η ελπίδα που θα μπορούσε να κινητοποιήσει την θεραπευτική αλλαγή.
Ακριβώς επειδή έχει διαταραχθεί η ικανότητά μας να επιδιώκουμε αυτό που είναι ωφέλιμο για εμάς και για τους άλλους νιώθουμε ενοχές και κατηγορούμε τον εαυτό μας για όσα δεν μπορούμε να καταφέρουμε. Είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα στην αδυναμία και την ενοχή. Νιώθουμε κατώτεροι, μειωμένοι, ανάξιοι, άχρηστοι.
Είναι όμως αδύνατο να ελευθερωθούμε από την παγίδα της κατάθλιψης μόνο με τις δικές μας συνειδητές προσπάθειες. Όσο περισσότερο προσπαθούμε τόσο περισσότερο αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να τα καταφέρουμε.

Με ποιους τρόπους μπορώ να βοηθήσω τον εαυτό μου;

1- Αποδοχή της αδυναμίας.

Εφόσον δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας και όλες οι προσπάθειες που κάνουμε επιβαρύνουν τη θέση μας το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να αποδεχτούμε όσο πιο φιλικά γίνεται αυτή τη αδυναμία. Αντί να προσπαθούμε βίαια να αλλάξουμε τον εαυτό μας, να συμφιλιωθούμε με αυτό που είμαστε, με αυτό που νιώθουμε και με αυτό που μπορούμε. Η θλίψη θα μειωθεί και θα φύγει από πάνω μας αλλά δεν μπορούμε να προβλέψουμε με ακρίβεια πότε ακριβώς θα γίνει αυτό. Η θεραπευτική μας πορεία θα εξαρτηθεί από πολλούς παράγοντες. Δεν χρειάζεται να προσπαθούμε να αλλάξουμε που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Κάθε στιγμή κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε για να βοηθήσουμε τον εαυτό μας. Δεχόμαστε όμως ήσυχα και την αδυναμία μας. Ζούμε μαζί της. Συμβιώνουμε όσο πιο αρμονικά γίνεται με την κατάθλιψη μας μέχρι να απαλλαγούμε από αυτήν. Δεν μας αρέσει η κατάθλιψη αλλά καταλαβαίνουμε ότι είναι μάταιο να την πολεμούμε δυναμικά αφού άλλωστε στην παρούσα φάση της ζωής μας αυτό που μας λείπει είναι η δύναμη, η αποφασιστικότητα και η αγωνιστικότητα. Δεχόμαστε όσο πιο ήρεμα γίνεται όσα διαδραματίζονται μέσα μας και γύρω μας και περιμένουμε να επιστρέψουν οι δυνάμεις μας ώστε να μπορέσουμε να συμπεριφερθούμε και πάλι δυναμικά. Αφού δεν μπορούμε να κάνουμε δυναμικές προσπάθειες είναι καλύτερα να συμβιώνουμε αρμονικά με τη θλίψη μας.

2- Αντικαταθλιπτικά φάρμακα.
Παρά το γεγονός ότι έχουμε κάθε λόγο να αποφεύγουμε την αλόγιστη χρήση των φαρμάκων στην περίπτωσή μας τα αντικαταθλιπτικά αποτελούν μια πολύ καλή λύση. Επειδή δεν μπορούμε με τις δικές μας δυνάμεις να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, επιτρέπουμε στην επιστήμη να μας βοηθήσει με τη χρήση των κατάλληλων φαρμάκων.
Τα αντικαταθλιπτικά επιδρούν στα νευρικά κύτταρα του εγκεφάλου. Πιο συγκεκριμένα αλλάζουν τη δράση των χημικών ουσιών (νευροδιαβιβαστές) οι οποίες χρησιμοποιούνται για να επικοινωνούν τα νευρικά κύτταρα μεταξύ τους. Σημαντικοί νευροδιαβιβαστές τους οποίους προσπαθούμε να επηρεάσουμε για τη θεραπεία της κατάθλιψης είναι η σεροτονίνη και η νοραδρεναλίνη.
Τα αντικαταθλιπτικά είναι σχετικά αθώα φάρμακα. Δεν προκαλούν εξάρτηση, δεν έχουν σημαντικές παρενέργειες και είναι δυνατόν να μας προσφέρουν ουσιαστική βοήθεια. Ο στόχος δεν πρέπει να είναι να λύσουμε γρήγορα και ολοκληρωτικά το πρόβλημά μας αλλά να βοηθήσουμε όσο μπορούμε τον εαυτό μας να νιώσει καλύτερα. Για να ρυθμίζουμε σωστά το είδος και την δοσολογία των αντικαταθλιπτικών είναι σημαντικό να επικοινωνούμε τακτικά με το γιατρό, να τον ενημερώνουμε για την πορεία μας και να λύνουμε τις τυχόν απορίες μας σχετικά με τη δράση των φαρμάκων. Αν κάποιος τύπος αντικαταθλιπτικού μας ενοχλεί με κάποια παρενέργεια ή δεν μας βοηθά αρκετά, ο γιατρός έχει τη δυνατότητα να μας προτείνει ένα άλλο φαρμακευτικό τύπο. Είναι προτιμότερο να πειραματιστούμε κάνοντας μερικές αλλαγές που θα μας προτείνει ο γιατρός μας παρά να ψάχνουμε για κάποιον άλλο γιατρό ο οποίος θα μας απαλλάξει από την οδύνη με μαγικό τρόπο. Δεν υπάρχει ένα σούπερ φάρμακο που θα μας το δώσει κάποιος σπουδαίος, επώνυμος γιατρός. Το καλύτερο είναι να ανακαλύψουμε με τις οδηγίες ενός καλοπροαίρετου ψυχιάτρου τον τύπο φαρμάκου και την δοσολογία που καλύτερα ταιριάζει στην δική μας περίπτωση. Ένα καλό κριτήριο για να καταλάβουμε το αν έχουμε απευθυνθεί στον κατάλληλο ψυχίατρο είναι να νιώσουμε ασφαλείς κοντά του έχοντας την αίσθηση ότι σέβεται την προσωπικότητά μας και το πρόβλημά μας.

3 - Ψυχοθεραπεία - Συμβουλευτική.
Η κατάθλιψη μας δείχνει ότι μέσα μας υπάρχουν προβλήματα σε ένα βαθύτερο επίπεδο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Δεν πρόκειται για μια απλή ασθένεια αλλά για μια μορφή επικοινωνίας για ένα μήνυμα που πρέπει να αποκωδικοποιήσουμε. Μας συμφέρει να αντιμετωπίζουμε την κατάθλιψη σαν μια αφορμή αυτογνωσίας και σαν κίνητρο για αλλαγές στον ψυχικό μας κόσμο και τις σχέσεις μας.
Ο ψυχοθεραπευτής μπορεί να μας βοηθήσει να καταλάβουμε τους ψυχολογικούς λόγους οι οποίοι συμβάλλουν στη δημιουργία των καταθλιπτικών αισθημάτων και να μας υποστηρίξει στην πορεία της θεραπευτικής μας αλλαγής.
Η ψυχοθεραπεία μπορεί να μας βοηθήσει:
- Nα ερευνήσουμε σκέψεις και συμπεριφορές που συμβάλλουν στη δημιουργία αισθημάτων απογοήτευσης, μειονεκτικότητας και ενοχής τα οποία συνοδεύουν ή βρίσκονται στη ρίζα της κατάθλιψης.
- Nα κατανοήσουμε ποια από τα προβλήματα που μας απασχολούν μπορούμε να επιλύσουμε και με ποιο τρόπο και ποια δεν μπορούμε να επιλύσουμε αλλά οφείλουμε να συμβιώσουμε αρμονικά μαζί τους.
- Να βελτιώσουμε τις σχέσεις μας με τα αγαπημένα μας πρόσωπα.
- Nα ξαναβάλουμε σταδιακά στη ζωή μας ευχάριστες δραστηριότητες που μπορούν να ξυπνήσουν μέσα μας τη χαρά της ζωής. .
- Να εκφράζουμε τα αληθινά μας συναισθήματα όταν θέλουμε πραγματικά να επικοινωνήσουμε ακόμη και όταν αυτά είναι αρνητικά. (θυμός, πλήξη, επιθετικότητα, θλίψη).
- Να διεκδικούμε τα δικαιωματά μας και να μην υποχωρούμε από φόβο στις απόψεις των άλλων..
- Να στηρίζουμε τις επιλογές μας στις δικές μας αξίες και τις δικές μας επιθυμίες.
- Να ανακτήσουμε τον έλεγχο της ζωής μας.
- Να βάζουμε ρεαλιστικούς στόχους για το μέλλον που μπορούν να μας δώσουν νόημα και να αναλαμβάνουμε το ρίσκο και την ευθύνη αυτών των επιλογών.

Όσο πιο σοβαρή είναι η κατάθλιψη που μας βασανίζει τόσο πιο δύσκολο είναι να μπορέσουμε να νιώσουμε καλύτερα μετά από μια συνάντηση με τον ψυχοθεραπευτή. Αυτό γίνεται διότι η ίδια η κατάθλιψη δεν μας αφήνει να νιώσουμε καλύτερα, να δούμε τον εαυτό μας πιο αισιόδοξα, να ελπίσουμε σε κάποια αλλαγή. Για τον ίδιο λόγο δεν μπορούν να μας βοηθήσουν ούτε τα άτομα του οικογενειακού μας περιβάλλοντος. Ότι και να μας λένε εμείς το παίρνουμε στραβά. Δίνουμε σε όλα αρνητικό νόημα. Βλέπουμε μόνο την κακή όψη των πραγμάτων.
Ο ψυχοθεραπευτής εξάλλου δεν θέλει απλά να μας παρηγορήσει αλλά να μας βοηθήσει να αλλάξουμε τον εαυτό μας. Είναι λοιπόν πιθανόν να βάλλουμε και τον ψυχοθεραπευτή στην κατάθλιψή μας και να νομίσουμε ότι δεν είναι αρκετά καλός και ότι δεν μπορεί να μας βοηθήσει.
Στην περίπτωση που δεν μπορούμε να πάρουμε βοήθεια μέσα από τον θεραπευτικό διάλογο είναι καλύτερα να απευθυνθούμε σε κάποιον ψυχίατρο και να περιμένουμε να ξεκινήσει μέσα μας μια αλλαγή με την βοήθεια του φάρμακου. Το αντικαταθλιπτικό μπορεί να δημιουργήσει μέσα μας τις προϋποθέσεις για να είναι δημιουργική και γόνιμη η ψυχοθεραπευτική δουλειά.. Μπορεί να μειώσει το άγχος μας και να βελτιώσει τη διάθεσή μας ώστε να αρχίσουμε μετά μια πορεία θεραπευτικής αλλαγής στην ψυχολογική και την κοινωνική μας ζωή..
Όσο πιο υγιείς και δυνατοί αισθανόμαστε τόσο πιο εύκολα μπορούμε με τη βοήθεια του ψυχοθεραπευτή να δουλέψουμε σε ένα βαθύτερο επιπεδο με τον εσωτερικό μας κόσμο για να γνωρίσουμε καλύτερα τον εαυτό μας και να μάθουμε τεχνικές αντιμετώπισης των αρνητικών σκέψεων και αισθημάτων. Η αυτογνωσία και η καλλιέργεια των ψυχολογικών μας δεξιοτήτων θα μας βοηθήσει να χειριζόμαστε σωστά τις εσωτερικές και τις εξωτερικές αντιξοότητες ώστε να μην ξαναζήσουμε ποτέ πια στο μέλλον άλλη καταθλιπτική περίοδο.

5 - Η Αγάπη.
Αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη κατά την περίοδο της κατάθλιψης είναι η αποδοχή, ο σεβασμός και η αγάπη των άλλων. Δεν χρειαζόμαστε συμβουλές και παροτρύνσεις αλλά άνευ όρων αγάπη. Έχουμε ανάγκη από λόγια ενίσχυσης και υποστήριξης και κυρίως από στοργή, τρυφερότητα, χάδια και αγκαλιές. Η γλώσσα του σώματος είναι αυτή που καλύτερα μπορούμε να καταλάβουμε. Ακόμη και τότε που θέλουμε να μείνουμε μόνοι, εγκαταλλειμένοι στο πηγάδι της θλίψης μας, μπορούμε να αναγνωρίσουμε την καλή διάθεση των αγαπημένων μας προσώπων και να παρηγορηθούμε από την στάση και την παρουσία τους. Ακόμη και όταν η εκδήλωση της αγάπης τους δεν είναι αρκετή για να μας αλλάξει άμεσα τη διάθεση πάντοτε ασκεί μέσα μας θεραπευτική ενέργεια και παίζει σημαντικό ρόλο στην θεραπευτική μας πορεία.

-----------

Η Βοήθεια του Θεού:
- Αν πιστεύεις στο Θεό ή θέλεις να μάθεις τρόπους με τους οποίους θα μπορούσες να πάρεις βοήθεια και στήριξη από τον Θεό διάβασε το κείμενο Τακτικές «πνευματικής» αυτοβοήθειας.
- Αν πιστεύεις στο Θεό αλλά νιώθεις αμαρτωλός και νομίζεις ότι ο Θεός δεν θα σε βοηθήσει διάβασε το κείμενο Ο Θεός είναι μόνο Αγάπη


http://www.psyche.gr/depression.htm

Aντα μου σε ευχαριστω για ολα αυτα...ειναι αγνωστα σε μενα και μου αρεσει που υπαρχουν ανθρωποι εδω που προσπαθουν με καθε τροπο να μου δειξουν μια πορεια....Εχω μεγαλη αρνηση για τα παντα γυρω μου...καθε μερα νομιζω μεγαλωνει ολοενα και περισσοτερο....αρχισα να φοβαμαι και το σκοταδι...την νυχτα.Δεν θελω να νυχτωνει....σκεφτομαι πιο ασχημα και πιο καταθλιπτικα.το θεμα ειναι οτι ολα αυτα που μου συμβαινουν τα καταλαβαινω αλλα ειμαι παραδωμενη απεναντι τους....Περιμενω καθε βραδυ ποτε θα ξημερωσει για να σταματησω να πνιγομαι και να βουλιαζω μεσα στις σκεψεις....Θελω φως.Ερχονται ανθρωποι διπλα μου με αγκαλιαζουν προσπαθουν να μου μιλησουν να με βοηθησουν και το μονο που κανω ειναι να ξεσπαω σε λιγμους....Γιατι σε μενα?Δεν αντεχω αλλο...

εχω χασει ολους μου τους φιλους...μου λενε να βγουμε και δεν θελω.παω για εναν καφε σχεδον παντα μονη μου χωρις παρεα εγω και ο εαυτος μου.με παιρνουν τηλεφωνα και δεν τα σηκωνω...δεν τους απανταω ή τους λεω οτι ειμαι αρρωστη.Πλεον πολλοι λιγοι ειναι αυτοι που προσπαθουν ακομα.και σε ενα δυο ατομα που ειπα οτι δεν ειμαι καλα,οτι περναω αυτα που περναω με ειπαν οτι λεω χαζομαρες και οτι θα βγουμε μια μερα και θα μου περασει...τι να τους πω?πως να αντιμετωπισω ολο αυτο που συμβαινει?πως να δικαιολογησω τον ιδιο μου τον εαυτο?

Quote:

---

Originally posted by Adzik
Ειρηνη μου..

ειμαι 25 χρονων..στα 19 μου..ημουν εσυ...συν το οτι αρρωστησε και το σωμα μου και με ολα αυτα..επεσα κατω απο το μηδεν...ειχα καταθληψη...βουλιαζα ατην μοναξια...κοιμομουν με τισ ωρεσ...εχασα ολουσ μου τουσ φιλουσ..απομακρυνθηκα απο τουσ παντεσ...
..και πλεον το πηρα αποφαση πωσ αν δεν αυτοκτονησω..θα γερασω αγκαλια με φυτα..σκυλακια και γατακια...γεροντοκορη...και τρελη.. και επισεισ λογο τησ ασθενιασ μου..οι γιατροι μου απαγορευσαν να εξασκησω το επαγγελμα τησ αεροσυνοδου που ειχα μολισ τελειωσει...




τωρα ..σημερα..
ειμαι μαμα , ο γιοκασ μου ειναι 4 μηνων και ειμαι ευτυχισμενη, με εναν υπεροχο συζηγο.....σαφωσ με καθημερινα προβληματα...

σου τα λεω αυτα γιατι εγω αν τοτε μου ελεγε κανεισ πωσ θα ειμαι μετα απο 7 χρονια...θα γελαγα ..
στα 22μου... η καταθλιψη μου εφτασε στο ζενιθ..μεχρι που σκευτηκα να νοσηλευτω σε ψυχιατριο..
...αρα οπωσ βλεπεισ δεν ειναι πολλα τα χρονια τησ ευτυχιασ μου...και αυτη η προσπαθεια ...ειχε σκαμπανευασματα..

ξερεισ τι εκανα?

τα αλλαξα ολα....σιγαααα σιγαααα..με τουσ δικουσ μου ρυθμουσ... η μονη μασ διαφορα ηταν πωσ εγω εμενα μονη μου..και επρεπε να εργαστω για να συντηριθω... σερνομουν στην δουλεια τοτε..κυριολεκτικα...

αλαγεσ λοιπον ναι...
μια καθε φωρα...οπωσ βλεπεισ πηραν πολυ χρονο για να γινουν ολεσ οι αλλαγεσ...και ξερω πωσ αν εγω τα καταφερα...ξερω πωσ και εσυ μπορεισ να τα καταφερεισ....

αρχισα...απο την διατροφη(εμαθα τι μπορει να με βοηθησει να εχω ενεργεια...να ειμαι πιο δυνατη..και ναι η διατροφη επηρεαζει την ψυχικη μασ διαθεση και κατασταση..)
...την επιλογη καριερασ...πηγα σε δημοσιο ιεκ..μια και τα χρηματα δεν μου περισευαν..με αποτελεσμα τελικα να σπουδασω ακριβωσ αυτο που μου αρεσε... ριξε μια ματια στα επαγγελματα που μπορεισ να διαλεξεισ...
http://www.oeek.gr/index2.html

...συνεχισα...με καλητερεσ επιλογεσ συντροφων...βαζοντασ ενα στανταρ...και οταν καποιοσ δεν αγγιζε αυτα τα στανταρ πχ..να ειναι τρυφεροσ...και εκδηλωτικοσ...κλπ..

θεωρουσα πωσ ηταν ακαταλληλοσ για εμενα και δεν προχωρουσα σε σχεση μαζι του..ασχολιωμουν με τα φυτα μου..εκανα βολτεσ..αναπνεοντασ την ζωη...ηλιοθεραπεια...

ασχοληθηκα με τον εαυτο μου...την ψυχικη μου ηρεμια...
ασχοληθικα με το σωμα μου..επαιζα μπασκετ...με την μπαλα δηλαδη...εκανε καλο στο σωμα μου..αλλα γνωρισα και παιδια ετσι...

ολα αυτα παραλληλα με φαρμακα και ψυχοθεραπεια...φυσικα...η οποια ηταν ανεκτημητη...

λιγο λιγο καθε φωρα...ναι ηταν δυσκολο..αλλα κοιτα τι μπορει να γινει αν το παρεισ αποφαση...
μπορουν να γινουν ΤΑ ΠΑΝΤΑ...
σου μηλαω μεσα απο την καρδια μου..και ΠΡΕΠΕΙ να το και να με πιστεψεισ..ΠΡΕΠΕΙ...

...

κανενασ δεν σε πιεζει να βιαστεισ...
ξεκινα..κι εμεισ ημαστε εδω να σε στηριξουμε...
ξεκινα με απλεσ αλλαγεσ..κανε μια αυριο... βαψε τα μαλλια σου ετσι οπωσ τα ηθελεσ παντα...η πηγαινε κομμοτηριο..
και μεθαυριο...κοιτα τι μπορεισ να σπουδασεισ...σημειωσε τισ ημερομηνιεσ που χρειαζεται να καταθεσεισ τα χαρτια σου..και .. περιμενε...

αρχισε τρεξιμο...η μπασκετ...η γραψου κολυμβιτηριο...

....και θα δεισ...!!!!

περιμενουμε νεα σου..!!!

Σε φιλω Αντουλα.

---

Μαθηματα ζωης....
Αντουλα με συγκινησες...πολυ.
Ευχομαι παντα να εισαι τοσο δυνατος πολεμπιστης και να μοιραζεσαι τοσο απλοχερα οσα ομορφα πραγματα εχεις μεσα σου...


Ειμαρμενη....αν δεν ειμαστε αρρωστοι, τοτε ειμαστε αποτελεσμα των επιλογων μας.
Παρε αλλιως τη ζωη σου και ψαξε εσενα...

Σε ευχαριστω Θεοφανακι μου.....
Σε αυτο το φορουμ ημαστε ολοι δυνατοι πολεμιστεσ....

!!!κι εγω ευχομαι να ημαστε παντα δυνατοι...και χωρισ φοβο να μοιραζομαστε...αυτο εχει χαλασει τον κοσμο..:):):

filia polla!!

eimarmenh,καλησπέρα!Δε χρειάζεται να βάζεις άλλα στο μυαλουδάκι σου επιβαρύνοντάς σε με σκέψεις τέτοιες,πώς να δικαιολογηθώ στους άλλους ας πούμε.Να δικαιολογήσεις τι;Δεν είσαι υπεράνθρωπος,κανένας μας δεν είναι.Έχουμε και περιόδους που δεν είμαστε καλά,αυτό δε σημαίνει πως πάντα θα είσαι έτσι.Επικεντρώσου σε σένα και σταμάτα να ανησυχείς για τους άλλους.Ούτε χρειάζεται να καλύπτουμε το πρόβλημα.Ίσως θα σε βοηθούσε να σκεφτείς πως μιλώντας γι αυτό,θα ένιωθες σίγουρα καλύτερα.Για ποιο λόγο να κρυβόμαστε δηλαδή;Eίναι ντροπή να μην αισθάνεσαι καλά;
Θα νιώσεις και καλά,θέλει απλά λίγη υπομονή...:)

γεια σας, ηθελα να σας πω και για μενα.........δεν ξερω τι μου συμβαινει..όταν ακουω για αρρωστιες με πιανει κριση πανικου..φοβαμαι οτι θα παθουν κατι τα παιδια μου, η εγω οτι θα πεθανω και θα τα αφησω μονα τους.Μου εχει γινει εμμονή παιρνω κατι φυτικα αγχολυτικα,αλλα δεν βοηθουν και πολυ. Αν νιωσω εναν πονο τρελλαίνομαι απο τον φοβο μου ή αν μου πουν τα παιδια μου κατι σχετικά με αρρώστια. Εχω κουραστει τόσο απο τον εαυτό μου που καμια φορά σκέφτομαι τον θάνατο ως λύτρωση. Δεν ξέρω πως να το ξεπεράσω, εχω αγοράσει αρκετα βιβλια αλλα μπορω να εφαρμόσω αυτα που διαβαζω μονο σε άλλους. Ευχαριστώ που ακούσατε τις σκέψεις μου, δεν μπορούσα να τις εκφράσω πουθενα.

Καλησπέρα. Ο φοβος του θανατου ειναι εμφυτος σε ολους τους ανθρωπους Μαγδαληνη τον εχω και γω σε υπερβολικο βαθμό θα έλεγα. (Περα απο το οτι το εχω και για δικα μου προσωπα - τωρα μιλάω για εμενα αποκλειστικα)

Θα σου πω το δικο μου παραδειγμα που εγινε σημερα πρωι πρωι. Εξυνα τη μυτη μου και κατι εκοψα κατα λαθος και αρχισα να αιμοραγω ασταματητα. Αιματα στα μαξιλαρια κατω παντου. Ετρεχε επεφτε η μια σταγονα μετα την αλλη χωρις σταματημο. με επιασε πανικος. Φοβηθηκα (Ξερω ειναι εξωφρενικο αλλα το επαθα) οτι θα παιθανω απο ακατασχετη αιμοραγια. Γεμισα ποσα χαρτια με αιμα-με επιασε πανικος. Τελικα σταματησε η αιμοραγια λιγο πιο μετα και ηρέμησα. Τωρα που το βλέπω πιο ψυχραιμα \"γελαω\" με τον φοβο μου αυτον. Αλλοι εχουν χασει ΠΟΛΥ περισσοτερο αιμα και εχουν επιβιώσει. Ειναι εμφυτος ο φοβος δεν ειναι κατι καινουργιο. Αν σκεφτομαστε ψυχραιμα πιστευω πολλα πραγματα μπαινουν στη θεση τους. (Και το λεω πρωτα απολους σε μενα ασχετα αν δεν μπορω να το εφαρμοσω...)