Ο μεγάλος θυμός

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Το κακό με μένα είναι επίσης ότι δεν μπορώ να πω κατάμουτρα \"θέλω αφαίρεση καθηκόντων\". Θα αιστανθώ άσχημα με τον εαυτό μου, ότι θα φανώ ανίκανη:( Αλλωστε, 2 χρόνια τώρα, γι\'αυτό καθόμουν επιπλέον ώρα ή έπαιρνα γραφική δουλειά και σπίτι, για να μην είμαι ποτέ εκπρόθεσμη! Άλλωστε, γιάυτό και δεν είχα μέχρι πρώτινος πρόβλημα να τα \"ακούσω\". Γιατί ήταν όλα στην εντέλεια, αλλά με υπερπροσπάθεια.

Προτιμώ να το κάνω να γίνει εμφανές με άλλους τρόπους, δηλαδή με το να μη προλαβαίνω να τα έχω τακτοποιημένα όλα χωρίς υπερωρίες, αλλά και με το να αντιδρώ όταν ζητείται να γίνει κάτι άμεσα ενώ ο χρόνος που αντικειμενικά απαιτείται είναι περισσότερος.

---

Αυτο το βρηκα πολυ ενδιαφερον. Θα θελες να μου πεις γιατι? Το αποτελεσμα θα ειναι το ιδιο. Ο τροπος ομως για να φτασεις σ αυτο το αποτελεσμα (υποθετικα) ειναι διαφορετικος. Τί σε κανει να επιλεγεις εναν τροπο που μπορει να εχει περισσοτερη αγωνια, προσπάθεια κ ισως κ περισσοτερο χρονο? Διαβαζω αυτα που γραφεις, αλλα κατι \"χανω\". Αν θα ειχες την διαθεση, θα θελα να διαβασω τις σκεψεις σου.

---

Sofia μου, για μένα, το να πω ευθέως ότι τα καθήκοντα που θέλω να μου αναλογούν είναι αυτό και αυτό και αυτό, ισοδυναμεί με το να παραδέχομαι ότι \"κοίτα, δεν μπορώ να ανταπεξέλθω\". Ξέρω, είναι εσφαλμένη η σκέψη μου. Αλλά βαθιά μέσα μου έτσι νιώθω. Ίσως συμβάλει και σε αυτό το γεγονός ότι ό συνάδελφος που είχε προηγουμένως και για πολλά χρόνια τα ίδια και λίγα παραπάνω καθήκοντα από εμένα, ήταν άψογος. Αλλά μόλις απογοητεύτηκε με κάποια πράγματα που έγιναν, σηκώθηκε κι έφυγε (δεν τον αδικώ).

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by anwnimi
Αυτό που με απελπίζει είναι ότι όσο κι αν καυτηριάσεις τα κακώς κείμενα, όσο κι αν διαμαρτυρηθείς, δε θα αλλάξει τίποτα.

---

Αυτό είχα πει και εγώ κάποτε εδώ μέσα σε θέμα που αφορούσε τα κοινωνικά & εργασιακά του βιότοπου. Θυμάμαι πως μόνο η nature μου είχε απαντήσει αν και δεν θυμάμαι ακριβώς την απάντηση. Δηλαδή δεν είδα και καμιά υπέρμετρη σκοτούρα από το σύνολο.. το πως έχει μαστίζεται από αδιαλλαξία ..και βέβαια εδώ και οι ανώτεροι στις βαθμίδες αδυνατούν να αλλάξουν κάτι από ανάγκη ατομικής συναίσθησης, το ανήκω εις αυτό.

Σημασία έχει anwnimi, να δούμε πως μέσα σε όλο αυτό το μηχάνημα της γραφειοκρατίας, τα χαρτιά δεν είναι κάτι άλλο εκτός από συστατικές επιστολές προς αρχειοθέτηση. Δεν γνωρίζω πιο είναι το πρόβλημα που σου παρουσιάστηκε ακριβώς αλλά άκουσα χαρτιά και θυμήθηκα τον χαρτοπόλεμο.. το εθνικό σπορ του χειμώνα.

---

vince, γεγονός είναι ότι η πλειοψηφια των ανθρώπων δεν θα ασχοληθούν με μια κοινωνική αδικία εύκολα, αν δεν τους αγγίζει προσωπικά.
Και πολλές φορές, αν και δεν το θέλουμε, κι εμείς ανήκουμε σε αυτή την πλειοψηφια της αδιαφορίας.
Κι εγώ, για να μιλήσω ειλικρινά, όσο περνούν τα χρόνια και βλέπουν πολλά τα μάτια μου, αρχίζω και \"ξυπνάω\" και αντιδρώ, ενώ παλιότερα δε θα το έλεγα πως ασχολιόμουν.

Ίσως, μέσα από την εμπειρία σου, βλέποντας τα κακώς κείμενα, αν βρεθείς κιόλας στη δίνη τους, συνειδητοποιήσεις πως για ότι αδιαφορείς, μπορεί μια μέρα να το λουστείς. Γιατί η αδιαφορία είναι και συνενοχή.

---

Οκ έχεις δίκιο. Αδιαφορία ίσον συνενοχή. Επομένως ας οργανώσω μερικές πορείες διαμαρτυρίας με την επιρροή που δεν έχω και ας προκαλέσω κυκλοφοριακό, ή ακόμα καλύτερα ας φτιάξω μερικούς αυτοσχέδιους εκρηκτικούς μηχανισμούς, με τις γνώσεις και τα μέσα που δεν διαθέτω (η ακόμα και μέσω της πορείας) και να αρχίσω να βάζω βόμβες σε κτίρια και αυτοκίνητα άσχετων, φτωχών συνήθως (καθώς τα ακριβά εκθέματα προστατεύονται μέσα σε ειδικούς χώρους στάθμευσης) και ας αρχίσω να ψέλνω τον ύμνο του δικαίου.

Η εφόσον ανήκω αλλού, να αρχίζω να γράφω σε όποιο μπλογκ μπορώ και να διεκδικώ ίσες ανέσεις και για εκείνους που έχουν μέγεθος προβλημάτων τέτοιο, ώστε αδυνατούν να διαμαρτυρηθούν ή να χρησιμοποιήσουν την τεχνολογία όπως μπορούμε εμείς ..οι λιγότερο άτυχοι.

Πιθανώς να το έκανα αυτό. Όμως δεν θα ήξερα τι υποστηρίζω. Μπορείς να βρεις αξιόλογες οντότητες και τον πάτο του πηγαδιού αλλά και γύρω από το πηγάδι ή και στην κορυφή ενός βουνού.

Λένε πως ο θεός αγαπάει τον κλέφτη που έχει ειλικρίνεια. Λένε και άλλα ..τα οποία λέγονται απο τον άνθρωπο για τον άνθρωπο. Έφτασα όμως στο σημείο να αναρωτηθώ ποιός φταίει όταν ένας μηχανισμός αδυνατεί να παράγει βίος εκ των ενδογενή. Εφόσον όμως στηριζόμαστε σε εξωτερικές παρεμβάσεις η λύση είναι απλή. Ας ζητήσουμε την ιστορία μας πίσω απο τον πλανητάρχη... η μάλλον ο βελζεβούλης τα κάνει όλα. Ας πέσουμε στα γόνατα σε ένδειξη ταπεινότητας για τον θεό που μας έφτυσε και με την πάροδο του χρόνου μας στέλνει όλο και πιο μακρυά απο αυτόν, διαστολή επ άπειρον εις το σύμπαν..

Τώρα που το σκέφτομαι καταλαβαίνω πως δεν φταίει κάποιος θεός ή κάποια εξωτερική συνωμοσία, αλλά η γεωγραφική σημασία του τόπου που ζούμε. Μια γέφυρα .. πως το λένε, ούτε Ασία, ούτε Ευρώπη.

..πόσο με στεναχωρεί κάθε φορά που ανακαλύπτω \"ξένα στοιχεία\" με περισσότερο πλούτο αλλά να δείχνουν περισσότερη ανθρωπιά και καταδεκτικότητα απο τους δικούς μας νεόπλουτους.. ούτε του παπά να μην του το πείς..

Είπα να πώ Σσσςς.. μιας και δεν χρειάζεται φωνή για να το πείς.. αλλά είναι ενδιαφέρον το θέμα (δεν διάβασα τις υπόλοιπες απαντήσεις για να είμαι ειλικρινής).

Cya

anwnimi, σε καταλαβαίνω. Το ελεύθερο επάγγελμα ουδέποτε μου έχει δημιουργήσει τέτοια θέματα, αλλά η εργασία σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, σχεδόν πάντα. Έως τώρα εφάρμοζα την τακτική του συναδέλφου σου, δηλαδή ήμουν άψογη, ώσπου αν κάτι με απογοήτευε πάρα πολύ, έφευγα. Έφευγα βέβαια μόνο όταν είχα ήδη βρει κάτι άλλο, γιατί ήθελα να αποφύγω την οικονομική ανασφάλεια, αλλά φυσικά έτσι δεν πρόφταινα να κάνω και σκέψεις του τύπου \'μήπως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω\'.

Πάντως, είτε πιστεύει κανείς πως μπορεί είτε πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, είτε είναι ρεαλιστική είτε εσφαλμένη αυτή η σκέψη, σημασία έχει τι ΘΕΛΕΙ να κάνει. Θέλεις να συνεχίσεις να εργάζεσαι με αυτούς τους ρυθμούς και αν ναι, γιατί? Θέλεις να αποδείξεις την αξία σου και αν ναι, γιατί και κυρίως, σε ΠΟΙΟΥΣ και γιατί περιμένεις ότι θα την καταλάβουν?

vince,
Ούτε εγώ θεωρώ πως το να πάρουμε τα όπλα και να συνταχθούμε σε τρομοκρατικές οργανώσεις είναι λύση:)
Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι να βάλουμε ένα λιθαράκι σε ότι δε μας αρέσει, ξεκινώντας από εμάς τους ίδιους. Βέβαια, η κατάσταση είναι τόσο περίπλοκη όπως λες, υπάρχουν χίλιοι δυο παράγοντες που εμπλέκονται και που εμείς, οι απλοί άνθρωποι στην ουσία είμαστε ανήμποροι.
Όμως, όχι εντελώς ανήμποροι.
Μπορεί να μην είναι δυνατό να φέρουμε τα πάνω κάτω και να τα πραγματοποιήσουμε όπως εμείς θέλουμε, αλλά μπορούμε να κάνουμε κάτι. Και αυτό το κάτι, ακόμα κι αν είναι μικρό, είναι κάτι.

Quote:

---

Originally posted by marina38
anwnimi, σε καταλαβαίνω. Το ελεύθερο επάγγελμα ουδέποτε μου έχει δημιουργήσει τέτοια θέματα, αλλά η εργασία σε διάφορους δημόσιους και ιδιωτικούς φορείς, σχεδόν πάντα. Έως τώρα εφάρμοζα την τακτική του συναδέλφου σου, δηλαδή ήμουν άψογη, ώσπου αν κάτι με απογοήτευε πάρα πολύ, έφευγα. Έφευγα βέβαια μόνο όταν είχα ήδη βρει κάτι άλλο, γιατί ήθελα να αποφύγω την οικονομική ανασφάλεια, αλλά φυσικά έτσι δεν πρόφταινα να κάνω και σκέψεις του τύπου \'μήπως δεν μπορώ να αντεπεξέλθω\'.


Μαρίνα συμφωνώ μαζί σου και ποτέ δε θα έφευγα αν δεν είχα βρει κάτι άλλο. Αυτό έχω βάλει τώρα ως στόχο


Πάντως, είτε πιστεύει κανείς πως μπορεί είτε πως δεν μπορεί να αντεπεξέλθει, είτε είναι ρεαλιστική είτε εσφαλμένη αυτή η σκέψη, σημασία έχει τι ΘΕΛΕΙ να κάνει. Θέλεις να συνεχίσεις να εργάζεσαι με αυτούς τους ρυθμούς και αν ναι, γιατί?

Όχι πια


Θέλεις να αποδείξεις την αξία σου και αν ναι, γιατί

Όσο δεν πιστεύει κανείς στον εαυτό του, πασχίζει να κάνει τους άλλους να πιστέψουν σε αυτόν.
Ε τώρα πλέον που το συνειδητοποιώ αυτό το τρυπάκι, προσπαθώ να φύγω από αυτό.



και κυρίως, σε ΠΟΙΟΥΣ και γιατί περιμένεις ότι θα την καταλάβουν?

---

Έχεις δίκιο Μαρίνα.

Τα λέω για να τ\' ακούω κι εγώ, ή μάλλον για να μου τα υπενθυμίζω!... :)

Μερικές φορές, άμα κοντοσταθείς για λίγο και σκεφτείς, θα δεις ότι πιστεύεις μια χαρά στην αξία σου...γι\' αυτό, όσο κι αν συχνά υποστηρίζω ότι η πολλή σκέψη βλάπτει, άλλο τόσο βλάπτει και το ατέλειωτο τρέξιμο, γιατί παρασύρεσαι από τη ροή των γεγονότων και δεν σου μένει χρόνος να σκεφτείς \'μα τώρα τι κάνω\'? (ούτε χρόνος να σταθμίσεις τα υπέρ και τα κατά και αν έτσι κρίνεις να ψάξεις για κάτι άλλο)

:)

Τελικά αυτή η \"μάχη\" δίνεται τελικά για να δούμε τελικά πόσο πιστεύουμε στην αξία μας.
Όσο περισσότερο υποτακτικός γίνεσαι, όσο περισσότερο φορτώνεσαι και φορτώνεσαι, τόσο πιο πολύ πασχίζεις να αποδείξεις στους άλλους την αξία στην οποία εσύ ο ίδιος πρώτος δεν πιστεύεις (την οποία και προφανώς έχεις για να τα βγάζεις πέρα με τόσο φόρτο).

anwnimi,ενδέχεται η υπερπροσπάθεια μας να είμαστε καλοί σε αυτό που κάνουμε να έχει να κάνει με δικά μας κυνήγια,όχι με απαιτήσεις άλλων από εμάς.Να αποτελεί δικό μας σχεδιάγραμμα,υπερβαίνον κατά πολύ το αντικειμενικό απαιτητικό πλαίσιο της δουλειάς μας.Μήπως αυτή μας η προσπάθεια να ικανοποιήσουμε την αίσθηση της αυταξίας μας,κουβαλά την υπερβολή των ευθυνών ως σημαία της,κάνοντας άγονο τον αγώνα μας,έναν φαύλο κύκλο που μέσω αυτοματαιώσεων λειτουργούν ως θηρευτικά/θυματοποιητικά μοντέλα αναζήτησης μίας μη υπαρκτής τελειότητας;

Γιατί το να αποδεχτώ την κούρασή μου από το κομμάτι της υπερβολής το ταυτίζω με αποδοχή αδυναμίας;Γιατί αφού εγώ έβαλα τον πήχυ τόσο ψηλά,τώρα ο πήχυς αυτός που με κουράζει,δεν θέλω να κατέβει,ώστε να αποφορτιστώ;

Γιατί θα με κρίνω και θα με βρω κάτω των προσδοκιών μου.

Όταν οι ίδιοι βάζουμε πρότυπα επιτυχίας υψηλά αλλά συνεχώς το άγχος και η πίεση υπερβαίνουν σε κόστος την ευχαρίστηση από την επίδοση,πρέπει να αναρωτηθούμε αν χαράζουμε μονοπάτια αυτοτιμωρίας.Αν η έμφαση στην ευθύνη και στην επιτυχία είναι δική μας λάθος οπτική,τότε πιθανότατα συνοδεύεται από έλλειψη ευλυγισίας και υπερβολική αυστηρότητα λόγω φόβου ανεπάρκειας.

Ο θυμός που γεννάται καθώς και το παραγόμενο άγχος,ίσως να μην αποτελούν απλά σημάδια κακού εργασιακού περιβάλλοντος ή εγγενών λαθών σε ένα σύστημα,αλλά δείγματα προσωπικών προβολών μας πάνω σε αυτό.
Υπάρχει η περίπτωση αυτή,την λαμβάνουμε υπόψιν μας;Nα έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας τελειότητας,και να τις προβάλλουμε στο εργασιακό περιβάλλον κρίνοντάς το ως πηγή δεινών;

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ο θυμός που γεννάται καθώς και το παραγόμενο άγχος,ίσως να μην αποτελούν απλά σημάδια κακού εργασιακού περιβάλλοντος ή εγγενών λαθών σε ένα σύστημα,αλλά δείγματα προσωπικών προβολών μας πάνω σε αυτό.
Υπάρχει η περίπτωση αυτή,την λαμβάνουμε υπόψιν μας;Nα έχουμε απαιτήσεις από τον εαυτό μας τελειότητας,και να τις προβάλλουμε στο εργασιακό περιβάλλον κρίνοντάς το ως πηγή δεινών;

---

RainAndWind, πολυ σημαντικά για μένα αυτά που μου γράφεις. Κρατώ το παραπάνω για να σου/μου απαντήσω. Στη δική μου περίπτωση συντρέχουν και τα δύο: εργασιακό περιβάλλον όχι τόσο δίκαιο και δική μου ...αυτοτιμωρία:)