Εκταφη

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

---

Kαποια πραγματα ομως οντως δεν αλλαζουν. Δεν ειναι κακο να φευγεις, δεν ειναι κακο να μην μπορεις να τα αλλαξεις. Το κακο νομιζω ειναι να προσποιεισαι πώς ειτε μπορεις να τα αλλαξεις, ειτε να επιμενεις πώς τίποτα δεν αλλαξε.

Πιστευω πώς οταν τα πραγματα ειναι τετελεσμενα, για οτι κι αν προκειται, δεν μπορουμε να τα μετατρεψουμε σε κατι αλλο, μπορουμε ομως να τα δουμε αλλιως. Οχι για να τα χωνεψουμε καλυτερα. Αλλα πιο ολοκληρωμενα. Τοτε ισως απελευθερωθουμε.

Quote:

---

Originally posted by anwnimi

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Εμένα καθόλου......:). Με μισώ όταν γίνομαι έτσι.


Ναι ε;! :) Χμμμ...
Kι όμως, γιατί σε μισείς οταν βγάζεις το ευαίσθητο κομμάτι από μέσα σου;
Αυτό το κομμάτι είναι και αυτό που έχει επηρεαστεί από την απώλεια.
Το άλλο, το δυναμικό, δεν έχει επηρεαστεί. Κι όμως, όπως λες, δεν την έχεις συνειδητοποιήσει αυτή την απώλεια όσο θα ήθελες.
Άρα, μήπως και αυτό το κομμάτι, θέλει απο εσένα να του δώσεις περισσότερο χώρο;


Ναι.....έτσι είναι. Αν και επειδή δεν έχω ζήσει και πολύ σαν ενήλικας, ίσως ήρθε η στιγμή με αυτό να προσγειωθώ λίγο και να αντιμετωπίσω την πραγματική διάσταση των πραγμάτων.


Καλή μου, τότε, νομίζω την απάντηση πως την απάντηση στο δίλλημά σου την έχεις δώσει ήδη...
Σου εύχομαι, με όλη μου την καρδιά,
καλή δύναμη.

---

---

Ναι, έτσι είναι, αν και δεν μπορώ να πω πως είμαι 100% σίγουρη, για το τι θα κάνω τελικα....

Quote:

---

Originally posted by giota
Θεοφανία το ότι άφησες την μητέρα σου περισσότερο είναι θετικό.Εγώ αν και προσπάθησα κατάφερα να πάρω μόνο ένα μήνα παράταση.Μάλιστα η καλύτερή μου φίλη μου είχε πεί ότι δεν υπήρχε περίπτωση να μην πάμε μαζί.Πήγα μόνη Θεοφανία και αν μπορούσα δεν θα έπαιρνα ούτε την μάνα μου,η οποία απορούσε με την στάση μου ήμουν λέει σκληρή κάτι που δεν περίμενε.Να ξέρεις πως δεν χρειάζεται να κάνεις καμμιά προετοιμασία πας νωρίς πληρώνει και περιμένεις το συνεργείο.Δεν ασχολείσαι με τίποτε γιάυτό μην αγχώνεσαι ότι χρειάζεται υπάρχει εκεί.φτασα σε σημείονα μπω μόνη στο χώρο που πλένονται και ήμουν πάνω απο τα οστά του πατέρα μου και παρατηρουσα την κάθε λεπτομέρεια.Περισσότερο άγχος είχα πριν πάω παρά την συγκεκριμένη στιγμή δεν ξέρω γιατί.Πάντως όντως αισθάνθηκα ότι τον τακτοποίησα και ολοκλήρωσα τον κύκλο.Μετά απο όλο το σκηνικό δεν ξέρω γιατί αλλά ηρέμησα ως προς αυτό και νομίζω ότι θα σε βοηθήσει μετά όσο και αν σου φαίνεται μακάβριο

---

Δεν ξέρεις που έφτασα για να πάρω τόσο καιρό παράταση. Μέχρι ...μέσο έβαλα. Απίστευτο και όμως αληθινό.
Γιώτα σε ευχαριστώ. Ακόμη και αυτές οι λεπτομέρειες που φαίνονται μακάβριες, εμένα με βοηθούν πάρα πολύ. Αλήθεια.

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Όπως είπα, είναι η προσφιλής μου αντίδραση όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για να αλλάξω τα πράγματα. Φεύγω.

---

Kαποια πραγματα ομως οντως δεν αλλαζουν. Δεν ειναι κακο να φευγεις, δεν ειναι κακο να μην μπορεις να τα αλλαξεις. Το κακο νομιζω ειναι να προσποιεισαι πώς ειτε μπορεις να τα αλλαξεις, ειτε να επιμενεις πώς τίποτα δεν αλλαξε.



Ναι, τα κάνω και τα δυο. Ψάχνω ευκαιρίες μέσα μου να κάνω πως δεν έγινε. Να ξεχνιέμαι. Δεν το έχω ζήσει και απ όσο με ξέρω δεν πρόκειται ποτέ να βρω τα κότσια να το κάνω.



Πιστευω πώς οταν τα πραγματα ειναι τετελεσμενα, για οτι κι αν προκειται, δεν μπορουμε να τα μετατρεψουμε σε κατι αλλο, μπορουμε ομως να τα δουμε αλλιως. Οχι για να τα χωνεψουμε καλυτερα. Αλλα πιο ολοκληρωμενα. Τοτε ισως απελευθερωθουμε.



Σοφία....για να απελευθερωθώ, πρέπει πρώτα να το ζήσω. Για να το ζήσω πρέπει να δω σε εμένα. Εσύ ξέρεις καλύτερα απ όλους πόσο καιρό λέω πως θέλω να πάω σε έναν ειδικό και να με ψάξω.
Δεν πάω γιατί είμαι ευθυνόφοβη και δεν νομίζω πως θα αλλάξω, εκτός και αν αναγκαστώ, που δεν μου το εύχομαι.

---

Θεοφανία,νομίζω πως εξαρχής έδωσες μόνη σου την απάντηση στο ερώτημά σου.
\"Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας.\"
Είναι σαφές πως αν θα πας,δεν θα το κάνεις γιατί το θέλεις,αλλά υποτασσόμενη σε κανόνες που σε θεωρείς υποχρεωμένη να ακολουθήσεις.

Αν κάνω λάθος,διόρθωσέ με,αλλά το να είμαστε παρόντες στη ζωή όσων αγαπάμε είναι απαραίτητο,όχι στις μετά θάνατον διαδικασίες διαχείρισης του σαρκίου.

Ούτως ή άλλως όσοι πραγματικά αγαπήσαμε,αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας,με αξία αναλλοίωτη στο χρόνο.Που μάλλον,όταν υποτασσόμαστε σε ενοχικές νόρμες,ξεφεύγουμε από την ουσία του τι είναι αγάπη και πως αγάπη είναι έννοια ασύμβατη με την υποχρέωση.

Αγάπη είναι η μνήμη,που θα υπάρχει μέσα σου και χωρίς την εικόνα των λείψανων ενός φθαρτού ανθρώπινου πλάσματος,όπως είμαστε όλοι.

Θα σου έλεγα να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι ως ουσιώδες,όχι αυτό που οι ενοχές σου υπαγορεύουν.Στην πραγματικότητα,θεωρώ πως αντιμετωπίζεις το δίλημμα\"μήπως την ξεπερνάω;\"Αλλά το ξεπερνάω δεν ταυτίζεται με το ξεχνώ.Σημαίνει πως ο πόνος απαλαίνει το τραύμα,με τη σοφία του χρόνου,ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε μαζί και μόνοι.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Θεοφανία,νομίζω πως εξαρχής έδωσες μόνη σου την απάντηση στο ερώτημά σου.
\"Ηλίθιες ενοχές με καταδικάζουν στο βασανιστήριο της εικόνας.\"
Είναι σαφές πως αν θα πας,δεν θα το κάνεις γιατί το θέλεις,αλλά υποτασσόμενη σε κανόνες που σε θεωρείς υποχρεωμένη να ακολουθήσεις.


Αν δεν το κάνω όμως θα ανναρωτιέμαι μια ζωή γιατι δεν το έκανα. Και όχι, δεν είναι οι κανόνες των άλλων. Μακάρι να ήταν έτσι, απο κόντρα και μόνο θα είχα λύσει το θέμα.



Αν κάνω λάθος,διόρθωσέ με,αλλά το να είμαστε παρόντες στη ζωή όσων αγαπάμε είναι απαραίτητο,όχι στις μετά θάνατον διαδικασίες διαχείρισης του σαρκίου.


Ναι, και όμως είπα, δεν έχω καμια ενοχή για το αν ήμουν παρούσα στη ζωή της μαμάς μου. Πίστεψε με γουιν είναι πιο περίπλοκο απο, \"διαδικασία διαχείρισης του σακρίκου\".


Ούτως ή άλλως όσοι πραγματικά αγαπήσαμε,αποτελούν ένα κομμάτι του εαυτού μας,με αξία αναλλοίωτη στο χρόνο.Που μάλλον,όταν υποτασσόμαστε σε ενοχικές νόρμες,ξεφεύγουμε από την ουσία του τι είναι αγάπη και πως αγάπη είναι έννοια ασύμβατη με την υποχρέωση.


Αυτό με ταλαιπωρεί. Οι ενοχικές νόρμες όπως λες, που όμως δεν μου τις επιβάλλουν άλλοι, αλλά εγω στονε αυτό μου, χωρίς να ξέρω και τον πραγματικό λόγο που το κάνω αυτό.


Αγάπη είναι η μνήμη,που θα υπάρχει μέσα σου και χωρίς την εικόνα των λείψανων ενός φθαρτού ανθρώπινου πλάσματος,όπως είμαστε όλοι.


Ναι, άλλά μήπως πρέπει να εχω την εικόνα της μαμάς μου σε όλες της τις φάσεις? Μήπως αυτο που τελικά όλοι απεχθανομαστε να είναι λυτρωτικό να το ζήσουμε για να κλείσει ο κύκλος μες στο μυαλό μας?


Θα σου έλεγα να κάνεις αυτό που αισθάνεσαι ως ουσιώδες,όχι αυτό που οι ενοχές σου υπαγορεύουν.Στην πραγματικότητα,θεωρώ πως αντιμετωπίζεις το δίλημμα\"μήπως την ξεπερνάω;\"Αλλά το ξεπερνάω δεν ταυτίζεται με το ξεχνώ.Σημαίνει πως ο πόνος απαλαίνει το τραύμα,με τη σοφία του χρόνου,ώστε να μπορούμε να συνεχίζουμε μαζί και μόνοι.


Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Θεοφανια, μηπως φοβασαι να προχωρήσεις? Να πας παραπερα? Στο μετά απο αυτο?

Αν ναι, τί θεωρεις οτι περιλαμβάνει το \"μετά\"?

Quote:

---

Originally posted by Sofia

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Ειμαι στην ακριβως αντίθετη κατάσταση. Δεν φοβάμαι μήπως ξεχάσω, αλλά οτι θελω να μη ξεχασω και ισως γι αυτό κυνηγαω μια τετοια κατασταση.

---

Θεοφανια, μηπως φοβασαι να προχωρήσεις? Να πας παραπερα? Στο μετά απο αυτο?

Αν ναι, τί θεωρεις οτι περιλαμβάνει το \"μετά\"?

---

Οχι Σοφια μου. Θελω να εμπεδώσω και να δω τη ζωή μου στην πραγματικη, τωρινη της διάσταση. Γιατι, το μεγαλύτερο λαθος που κανω, ειναι πως βλεπω πισω και οχι μπροστα.
Αυτο θέλω. Να μαθω να ζω με αυτο.

χωρις να διαβασω τι ειπαν ολοι οι αλλοι και με πολυ σκεψη για το αν θα ποσταρω η οχι θα σου πω οτι αν μπορεις να το αποφυγεις καντο.
εχω βρεθει σε παρομοια κατασταση,4 χρονια πριν και ακομα χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.
ξερεις ειναι πολυ σκληρο να βλεπεις τον ανθρωπο σου ετσι,σε επηρεαζει οπως και να το κανεις.βεβαια απο την αλλη εχει και η γιοτα δικιο σχετικα με το οτι κλεινει ενας κυκλος..δεν ξερω τι να σου πω ειλικρινα.εγω παντως σιγουρα δεν θα πηγαινα,σιγουρα..

Το ζήτημα Θεοφανία είναι αν αυτό σου το \"θέλω να μην ξεχάσω\",δεν έχει να κάνει μόνο με τη μνήμη,άρα όχι μόνο με τη μητέρα,αλλά και με την υπαγωγή της επιθυμίας αυτής σε ένα γενικότερο πλαίσιο παραμονής με παρελθοντικά ενοχικά μοντέλα.

Να σου θέσω ένα προσωπικό παράδειγμα.Λίγα χρόνια πριν,πέθαναν η γιαγιά και ο παππούς μου.Δεν πήγα σε κανενός την κηδεία.Φυσικά υπήρξε κριτική μου,από στενά συγγενικά μου άτομα,ως και άλλα,που ανήκουν στο ευρύτερο οικογενειακό πλαίσιο.Σε όσους το έκαναν,επιχειρούσαν δηλαδή να αισθανθώ ενοχές,αμφισβητώντας τα γιατί μου,εξήγησα πως δεν ένιωθα καμία ανάγκη αποχαιρετισμού,καθώς είχα ήδη βάλει τον εαυτό μου στη διαδικασία αποχαιρετισμού τους και το υπόλοιπο κομμάτι έκρινα πως δε με αφορούσε.

Φυσικά,η περίπτωση μίας γυναίκας που χάνεται σε νεότερη ηλικία,δεν είναι όμοια,υπάρχει ποιοτική και ποσοτική διαφορά στον πόνο του να αποχαιρετήσεις κάποιον που δεν έκλεισε τον κύκλο του,αλλά έφυγε πρόωρα.Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.Το δίνεις αυτό το δικαίωμα κορίτσι μου στον εαυτό σου,να υπάρχει κι η Θεοφανία,όχι μόνο το πένθος που σoυ αναλογούσε;

Mέγα το του πένθους κράτος,με την έννοια πως μας φέρνει αντιμέτωπους με πολλούς μας φόβους,μας κάνει να αισθανόμαστε ανίσχυροι ως προς την εφήμερη φύση της υπόστασής μας,αναδιαπλάθει δεδομένα μας.Είναι ένας βιασμός ουσιαστικά,ειδικά όταν αφορά περιπτώσεις νέων ανθρώπων,γιατί μας κινεί διαδικασίες που ποτέ μας δεν θελήσαμε να τις κινήσουμε,ποτέ δεν αισθανόμαστε έτοιμοι να τις χειριστούμε,ποτέ δεν τις επιλέξαμε.Είναι μία επιβολή εξωτερική,φέρουσα υλικό τόσο επώδυνο,που ακυρώνει κάθε προετοιμασία γι αυτό.

Εμμένουμε στο παρελθόν,στη παραμονή του πόνου,ως κομμάτι μίας ελλιπούς διαδικασίας απόσχισής μας από την ιδέα του πένθους.Δεν είναι αυτοτιμωρία λοιπόν όταν τα χρονικά όρια του πένθους τα παρατείνουμε ενοχικά,πέρα της λειτουργίας τους ως συμφιλίωσής μας με το αναπόφευκτο;

Quote:

---

Originally posted by melene
χωρις να διαβασω τι ειπαν ολοι οι αλλοι και με πολυ σκεψη για το αν θα ποσταρω η οχι θα σου πω οτι αν μπορεις να το αποφυγεις καντο.
εχω βρεθει σε παρομοια κατασταση,4 χρονια πριν και ακομα χτυπαω το κεφαλι μου στον τοιχο.
ξερεις ειναι πολυ σκληρο να βλεπεις τον ανθρωπο σου ετσι,σε επηρεαζει οπως και να το κανεις.βεβαια απο την αλλη εχει και η γιοτα δικιο σχετικα με το οτι κλεινει ενας κυκλος..δεν ξερω τι να σου πω ειλικρινα.εγω παντως σιγουρα δεν θα πηγαινα,σιγουρα..

---

Οι μισοί μου λένε αυτο, οι άλλοι μισοί, μου το απλοποιούν. Φαντάσου πως και εγω το έχω ζήσει αλλά όχι με συγγενή μου και δεν μπορώ να πω, πως με επηρέασε τοσο πολύ.
Απ την άλλη έχω την καλύτερη της φίλη, που με έχει πρήξει και δεν σηκώνει κουβέντα επι του θέματος.
Ούτε να το σκεφτει δεν θέλει.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.

---

Χτυπησες φλεβα ρειν. Ακριβως έτσι νιώθω. Πιστεύω πως ασεινήδειτα δεν επιτρέπω στον εαυτο μου να ζησει ολοκληρωτικά. Ναι μεν λειτουργική, (δουλεια/σχεση/διασκεδαση), αλλά πάντα κάτι ενοχικό δεν με αφήνει να δοθώ σε τίποτα 100%
Εκεί πιστεύω πως θα με βοηθήσει αυτή η διαδικασία.
Ίσως μου περάσει το μνμ πως πρέπει να πάω παρακάτω.

melene νομίζω είσαι σε νεαρή ηλικία.Εγώ μιλάμε δεν πήγαινα σε κηδεία καν και στα 46 μου ήρθα αντιμέτωπη μόνη με το θέαμα φαντάσου και την μάνα μου συγρόνως στο κρεββάτι απο ατύχημα τις ιδιες μέρες που πέθανε ο πατέρας μου και ήμουν μόνη στην ουσια.Τελικά έχει αντοχές κρυμμένες ο άνθρωπος και δεν τις γνωρίζει.Βεβαίως και δεν πήγα έτσι με ελαφρά την καρδιά.Πρώτον δεν είχα ξαναβρεθεί σε πορόμοιο γεγονός και δεύτερον είχα ακούσει τόσο μακάβριες σκηνές απο την μάνα μου η οποία σε όλα είναι υπερβολική και καταστροφολόγος.μάλιστα μου έλεγε εσύ δεν θα δείς θα ήταν ή ίδια παρούσα 80 χρόνων.Μόνο το γεγονός ότι οι αναμνήσεις απο τους γονείς μου είναι ενας μόνιμος καυγάς αυτό με θυμωνε περισσότερο.Ακόμη και στον τάφο πήγαινα κρυφά δεν την έπαιρνα μαζί μου πάντα γιατί το να κλαίει με εκνεύριζε όταν στην ζωή τους ο ένας έλεγε για τον άλλον βαριές κουβέντες.θεωρούσα λοιπόν ότι πεθαίνοντας ο πατέρας μου η μάνα μου δεν είχε δουλειά και εκεί ήταν θαμμένος ο άνθρωπος απο τον οποίο προήλθα ,άρα ένα κομμάτι μου.Ποτέ όσο δειλή ή φοβισμένη να ήμουν και η σκέψη στο τι μπορεί να αντικρύσω δεν σκέφτηκα να μην παρευρεθώ.Υπήρξαν και λεπτομέρειες που είπα στον άνδρα μου και άλλαζε χρώματα.Οσο το συνεργείο μου έλεγε να απομαρυνθώ τόσο πλησίαζα ήθελα να δω και την τελευταία λεπτομέρεια ήταν ότι απέμεινε απο τον πατέρα μου.,Μπορώ να σου πω ότι η μάνα μου που είχε παρευρεθεί και άλλες φορές μετά έπεσε ψυχολογικά.Εμένα προσωπικά αισθάνομαι ότι με ανακούφισε και το κατάλαβα απο την επόμενη μερα.Ηταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός και πραγματικά΄το κλείσιμο ενός κυκλου.βέβαια ο καθένας πράττει ανάλογα πως αισθάνεται εγώ μιλάω για την προσωπική μου εμπειρία

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind

Αλλά και πάλι,η σύνδεση του αποχαιρετισμού είναι ίδια,σημαίνει προχωρώ,αποδέχομαι μέσω του πένθους την ίδια μου τη θνητότητα,που με φοβίζει και αγκαλιάζω το δικαίωμά μου να υπάρχω στην μετά εποχή,την άνευ του αγαπημένου.

---

Χτυπησες φλεβα ρειν. Ακριβως έτσι νιώθω. Πιστεύω πως ασεινήδειτα δεν επιτρέπω στον εαυτο μου να ζησει ολοκληρωτικά. Ναι μεν λειτουργική, (δουλεια/σχεση/διασκεδαση), αλλά πάντα κάτι ενοχικό δεν με αφήνει να δοθώ σε τίποτα 100%
Εκεί πιστεύω πως θα με βοηθήσει αυτή η διαδικασία.
Ίσως μου περάσει το μνμ πως πρέπει να πάω παρακάτω.

---

Αν πιστεύεις ότι η διαδικασία θα κινητοποιήσει κάποιες διαδικασίες σκέψης (που απ\' όσο φαίνεται δεν έχουν ήδη γίνει), στους άξονες που περιέγραψε η RainAndWind, τότε κάντη.

Εγώ αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα τι έχει γίνει / τι γίνεται στο νεκροταφείο που κάποτε έγινε η κηδεία ενός ανθρώπου που αγαπούσα. Θυμάμαι πως με τις γιαγιάδες-παππούδες ήταν πολύ απλά τα πράγματα. Είδα στο φέρετρο ανθρώπους που ήταν τόσο ξεκάθαρο πως η ζωή τους είχε κάνει έναν πλήρη κύκλο, που ένιωσα τον θάνατο σαν κάτι εντελώς φυσικό. Σημειωτέον πως είχα εξοικειωθεί με την εικόνα και την ιδέα του θανάτου από παιδί. Με τους συγγενείς λοιπόν, δεν ένιωσα την ανάγκη να συμμετέχω σε καμία περαιτέρω διαδικασία μετά την κηδεία.

Με τον άνθρωπο που ανέφερα όμως, ένιωσα πολύ διαφορετικά. Όταν τον είδα, νόμιζα ότι απλά είχε κλειστά τα μάτια, δεν ήταν καν σαν να κοιμόταν. Όλα αυτά που πίστευα και πιστεύω ότι δεν έχουν κανένα νόημα, πχ μαύρα, επισκέψεις σε νεκροταφεία, τελετές κλπ, τότε ήθελα να τα κάνω. Ίσως γιατί ήταν νέος, γιατί ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί ένιωθα μετέωρη, γιατί έμειναν στον αέρα σκέψεις, πλάνα, συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν? Όμως προχώρησα και αρκετά σύντομα, αλλά ολοκληρωτικά μετά τον πρώτο χρόνο δεν ξανασχολήθηκα.

Οι διαδικασίες λοιπόν ίσως και να βοηθούν, αλλά μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από αυτές. Το πολύ-πολύ να δώσουν ένα έναυσμα να ασχοληθείς με το μέσα σου και το τωρινό γύρω σου. Κι εκεί είναι που γίνεται η ουσιαστική δουλειά.

Quote:

---

Originally posted by marina38


Με τον άνθρωπο που ανέφερα όμως, ένιωσα πολύ διαφορετικά. Όταν τον είδα, νόμιζα ότι απλά είχε κλειστά τα μάτια, δεν ήταν καν σαν να κοιμόταν. Όλα αυτά που πίστευα και πιστεύω ότι δεν έχουν κανένα νόημα, πχ μαύρα, επισκέψεις σε νεκροταφεία, τελετές κλπ, τότε ήθελα να τα κάνω. Ίσως γιατί ήταν νέος, γιατί ήταν πολύ ξαφνικό, γιατί ένιωθα μετέωρη, γιατί έμειναν στον αέρα σκέψεις, πλάνα, συναισθήματα που δεν εκφράστηκαν? Όμως προχώρησα και αρκετά σύντομα, αλλά ολοκληρωτικά μετά τον πρώτο χρόνο δεν ξανασχολήθηκα.




Ακριβως έτσι. Το μονο που θυμαμαι απ την κηδεια είναι πως αγκάλιαζα ορθια το φέρετρο, που ακόμη μετανιώνω που δεν ζητησα να το ανοίξω. Και μετα τη σκηνή που επίσης νομιζα πως έχει κλειστα τα μάτια. Καμια επαφη, με την πραγματικότητα.
Απο κει και πέρα ξεκίνησαν οι υπερπαραγωγές.
Ακριβά μάρμαρα, ινοξ λεπτομέριες, πέτρινες επιγραφες με αποφθέγματα δικά μου, λουλο΄δια, γλαστρες, δέντρα, μαύρα, μαύρα, μαύρα και μετά τατουάζ και μετά εταρία στο όνομα της και και και....
Ουτε που θα περίμενα ποτέ να φτάσω να νιώθω καλύτερα με όλα αυτά τα καραγκιοζιλίκια που γίνονται μόνο και μόνο για να βγαζουν κάποιοι λεφτά.
Και όμως.



Οι διαδικασίες λοιπόν ίσως και να βοηθούν, αλλά μην έχεις υπερβολικές προσδοκίες από αυτές. Το πολύ-πολύ να δώσουν ένα έναυσμα να ασχοληθείς με το μέσα σου και το τωρινό γύρω σου. Κι εκεί είναι που γίνεται η ουσιαστική δουλειά.


Ναι, γι αυτό πιστεύω πως κάπως θα με βοηθήσει αυτό να νιώσω πως κάτι τελείωσε. Όχι να ξεχάσω τη μαμά μου, αλλά να κάνω μια νέα αρχή χωρίς ενοχές που δεν την έχω μαζί μου.

---