Η απρόβλεπτη διαδρομή μιας αυτοανάλυσης...

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
θεωρώ το λιγότερο οξύμωρο να ακούω από τους ανθρώπους που με κακοποιούσαν σε όλη την παιδική,εφηβική και ένα μέρος της ενήλικης ζωής μου πόσο κακό μου κάνει το τσιγάρο,μία ωραία ημέρα τους είπα πως τουλάχιστον αυτό το επιλέγω εγώ,ενώ αυτό που μου έκαναν το επέλεγαν αυτοί.Απίστευτη υποκρισία,να νοιάζονται για το αν πεθάνω όσοι με πέθαιναν χρόνια ολόκληρα.Κάτι δείχνει ε;Έχεις ακουστά το\"πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι\";:P:P

---

Έχω και εγώ ένα κοινό βίωμα σε αυτό.
Όσο περισσότερο κακοποιούσαν την ψυχή μου, τόσο περισσότερο ανησυχούσαν για το σώμα μου, την σωματική μου υγεία και ευεξία.
Συχνά οι γονείς κάνουν λάθη τραγικά και μετά επίσης τραγικά θέλουν να πείσουν τον εαυτό τους οτι είναι στον σωστό δρόμο... χεχε.

δεν το βρισκω οξυμωρο αυτο που περιγραφεις ρειν..
αν το καλοσκεφτεις, μπορεις να θυμηθεις αρκετους ανθρωπους χειριστικους , που κολλανε σε διαφορες μανιες \"υγειινης\" ζωης και προτρεπουν επιμονα τους αλλους, ΟΧΙ γιατι κοπτονται για την καλη του υγεια, απλα και μονο γιατι σκαρφιστηκαν αλλον εναν τροπο χειρισμου τους, πλαγιο και καλυμενο με την επιφαση \"για το καΛο σου\"....

Ναι weird και Remedy.:)Οι δικοί μου γονείς,μία μητέρα που κακοποιούσε και ένας συνεξαρτώμενος,παθητικός δηλαδή πατέρας,που τη δικαιολογούσε,αρνούνται ακόμη όσα περάσαμε στα χέρια τους.Δε δούλεψαν ποτέ για να καταφέρουν να το δουν,όσο και να το παλέψαμε τα παιδιά τους.Οι μορφές αυτές συμπεριφοράς είναι τόσο βαθιά εντυπωμένες,που είναι αδύνατο να φύγουν δίχως δουλειά,το παιδί τους παραμένει παιδί στα μάτια τους και αυτοί στην παραμύθα της άσκησης ελέγχου,τότε το μόνο που υπάρχει ως διέξοδος,είναι να συνειδητοποιήσει το παιδί πως είχε τύποις γονείς,που ουσιαστικά πάντα θα παραμείνουν παιδιά,αφοσιωμένοι στις παρορμήσεις και στην άρνηση που τους έχει γίνει αυτοκόλλητη.Κατανοούμε τα γιατί και προχωράμε,ξέροντας και βλέποντας κατάματα την αλήθεια,όσο κι αν ευχόμαστε να ήταν τα πράγματα διαφορετικά.Έτσι,με θετικούς τρόπους και με απόκτηση γνώσης.Δεν μισούμε αλλά και δεν καλύπτουμε με ψέμα την ευθύνη κανενός.:)

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ναι weird και Remedy.:)Οι δικοί μου γονείς,μία μητέρα που κακοποιούσε και ένας συνεξαρτώμενος,παθητικός δηλαδή πατέρας,που τη δικαιολογούσε,αρνούνται ακόμη όσα περάσαμε στα χέρια τους.Δε δούλεψαν ποτέ για να καταφέρουν να το δουν,όσο και να το παλέψαμε τα παιδιά τους.Οι μορφές αυτές συμπεριφοράς είναι τόσο βαθιά εντυπωμένες,που είναι αδύνατο να φύγουν δίχως δουλειά,το παιδί τους παραμένει παιδί στα μάτια τους και αυτοί στην παραμύθα της άσκησης ελέγχου,τότε το μόνο που υπάρχει ως διέξοδος,είναι να συνειδητοποιήσει το παιδί πως είχε τύποις γονείς,που ουσιαστικά πάντα θα παραμείνουν παιδιά,αφοσιωμένοι στις παρορμήσεις και στην άρνηση που τους έχει γίνει αυτοκόλλητη.Κατανοούμε τα γιατί και προχωράμε,ξέροντας και βλέποντας κατάματα την αλήθεια,όσο κι αν ευχόμαστε να ήταν τα πράγματα διαφορετικά.Έτσι,με θετικούς τρόπους και με απόκτηση γνώσης.Δεν μισούμε αλλά και δεν καλύπτουμε με ψέμα την ευθύνη κανενός.:)

---

Καλή μου, έτσι ακριβώς είναι.
Θέλει πολλή δουλειά απο μέρους του γονεά για να συνειδητοποιήσει τα κενά του, αυτά τα οποία κατ ανάγκη υποστήκαμε και συχνά δεν είναι διατεθειμένοι να το κάνουν.
Πολύ συχνά θα λένε οτι σε ξέρουν αφού σε γέννησαν ενώ στην ουσία δεν υπήρξατε παρα δυο ξένοι στο ίδιο σπίτι, αφού συναισθηματική εγγύτητα δεν υπήρχε και το πολύ πολύ να ξέρουν τα χούγια ο ένας του άλλου.

Αυτοί τυφλώνονται με ψέμα γιατί φυσικα η αλήθεια τους βαραίνει υπερβολικά πολύ.
Θέλει γενναιοδωρία η αλήθεια.
Και ναι, ο θυμός που γίνεται μίσος με τον καιρό μετατρέπεται σε άλλα συναισθήματα, πιο ουδέτερα, μα η ευθύνη τους είναι υπαρκτή.
Και η απόσταση αναγκαστική, όταν τόσα ψέματα μπαίνουν ανάμεσά σας.
Είναι κρίμα μα μερικοί άνθρωποι θα γεννηθούν και θα πεθάνουν εθελοτυφλώντας, χωρίς ποτέ να δουν τον ήλιο της αλήθειας.

Rain καλημέρα ξανά και μάλλον ξεστόμισες την κατάλληλη λέξη. Έχω ένα θέμα με τις λέξεις, είμαι ακριβολόγος... :) . Ναι, περί δικαιώματος πρόκειται. Και τα βιαστικά συμπεράσματα πάντα με ενοχλούσαν, και για όσες φορές έχω προβεί και η ίδια σε τέτοια, τό \'χω μετανιώσει, απλά αδίκησα ανθρώπους. Βασικά, έχω καταθέσει ούτε τα μισά απ\' όσα έχω περάσει προσωπικά, αλλά εδώ δε νομίζω να γίνεται διαγωνισμός για το ποιός έχει περάσει τα περισσότερα. Ούτε και βαθμολογούμε έχοντας μια κλίμακα δυσκολίας. Ποιός θα μπορούσε να την οριοθετήσει άλλωστε; Τό \'χω ξαναπεί, μεγάλο σημείο εξέλιξης για μένα είναι πια η έλλειψη θυμού για πράγματα που κάποτε με έβγαζαν απ\' τα ρούχα μου. Κι αυτό θέλει πολύ δουλειά. Απ\' την άλλη όμως, ακόμη κι αν παραδέχομαι την προσωπική μου \'ήττα\' ανάμεσα στο τομάρι μου και στην πίστη μου σε αυτό, γιατί να θεωρείται \'αποτυχία\'; Μήπως επειδή τελικά ακόμη και η αυτοβελτίωση του καθενός έχει μπει κι αυτή σε καλούπια; Για μένα είναι ακόμη εφικτό ένα και μοναδικό όνειρο. Θέλω να ζήσω σ\' ένα μικρό μέρος, μακριά απ\' την πόλη. Χωρίς αναλύσεις, χωρίς εξηγήσεις, χωρίς πολλούς ανθρώπους. Με τη φύση μου, με τα ζώα μου με το μπαξέ μου. Και με τα γραπτά μου. Σε καμιά περίπτωση δε θα αδικήσω κάποιους που το κάνουν χαρακτηρίζοντάς τους ως \'επαναπαυμένους\' ή \'σε απόσυρση\'. Προσωπικά μου βγαίνει ως φυσιολογική ανάγκη κι επειδή έχω αναγκαστεί να στερήσω απ\' τον εαυτό μου πολλές φυσιολογικές ανάγκες - όπως συμβαίνει και αυτή την περίοδο - δε θα ήθελα να συμβεί και σ\' αυτό το κομμάτι. Πολλές φορές νιώθει πλήρης κανείς. Ό,τι έδωσε έδωσε κι ό,τι πήρε πήρε. Το μόνο που μένει είναι να γίνουμε αυτό που πραγματικά είμαστε. Αν τα καταφέρουμε. Καλημέρα σας είπα;...

:)

Καλησπέρα Alobar!

Καταρχήν σου ζητώ συγνώμη αν σου έδωσα την εντύπωση πώς βγάζω συμπεράσματα.
Αυτά που έγραψα στο post μου δεν είναι παρά καθαρά μία εικόνα που είδα εγώ,
σύμφωνα με αυτά που είπες στο δικό σου post, από το οποίο -μη γνωρίζοντάς σε καλά
και μην έχοντας διαβάσει κάτι άλλο από εσένα- μου έδωσε μία αίσθηση παράπονου.

Διαβάζοντας τις απαντήσεις σου, καταλαβαίνω πλέον πώς πολύ συνειδητοποιημένα έχεις
φτάσει εκεί που έχεις φτάσει και πώς σε γεμίζει να είσαι εκεί. Το όνειρό σου να ζήσεις μακριά
από την πόλη, κοντά στη φύση και χωρίς πολλούς ανθρώπους, είναι πάρα πολύ όμορφο και
σου εύχομαι με όλη μου τη ψυχή να το κατακτήσεις σύντομα. Η απομόνωση δεν είναι κάτι
κακό, ούτε κατακριτέο, σε καμία περίπτωση. Μερικές φορές είναι και ευλογία, εφόσον το
επιθυμούμε φυσικά.

Συγνώμη επίσης για τις πολλές ερωτήσεις, δε θέλω να φανώ αδιάκριτη ή περίεργη, ούτε
ήταν ανακριτικές. Ήταν μια προσπάθεια να κατανοήσω κάποια πράγματα που δεν μου ήταν
σαφή και φυσικά σου διευκρίνησα ότι αν θέλεις κι εσύ μου απαντάς. Έχουμε όλοι κάθε δικαίωμα να διασφαλίζουμε τα κομμάτια του εαυτού μας και να μην τα αποκαλύπτουμε αν δε θέλουμε.

Σχετικά με την τελευταία παράγραφο, μιλούσα καθαρά για εμένα και καθαρά για παρελθοντικές
μου συμπεριφορές. Εσένα σε ανέφερα σαν παράδειγμα, θα μπορούσα στη θέση της Alobar να έχω
βάλει την πρώην κολλητή μου, ή τη μητέρα μου, ή την ξαδέρφη μου, ή οποιονδήποτε άλλον
άνθρωπο, τον οποίο αισθάνθηκα κάποτε την ανάγκη να βοηθήσω. Αυτό που λέω, είναι πώς
παλιότερα, ενώ οι προθέσεις μου ήταν καλές, δηλαδή ήθελα να κάνω καλό σε κάποιον, εστίαζα
περισσότερο στο τι θέλω εγώ (δλδ να τον βοηθήσω), παρά στο τι θέλει αυτός (θέλει να βοηθηθεί
ή όχι;) και στο αν πάω να βοηθήσω με το σωστό τρόπο. Και συνήθως μου τυχαίνανε άτομα που δε θέλανε να βοηθηθούνε ή που νοιώθανε πώς πνίγονται από τις προσπάθειές μου. Και το αποτέλεσμα
στην δικιά μου ψυχολογία, ήταν πως πληγωνόμουν και ένοιωθα ακυρωμένη, επειδή εγώ πρόσφερα τη βοήθειά μου κι ο άλλος την αρνήθηκε. Αυτό που λέω είναι πώς πλέον έχω καταλάβει αυτές τις διαδικασίες μέσα μου και τις έχω διορθώσει.

Όσο για το ότι δε σε ξέρω και γιατί να ενδιαφέρομαι να σε βοηθήσω, πίστεψέ με, για μένα δεν έχει
την παραμικρή σημασία αυτό. Αν ένας άγνωστος σε μένα άνθρωπος μου ζητούσε τη βοήθειά μου κι
εγώ είχα την ικανότητα και τη δυνατότητα να του την προσφέρω, δε θα με ενδιέφερε αν τον ξέρω ή όχι.
Θα το έκανα. Αρκεί να την ήθελε, να περνούσε από το χέρι μου και να μπορούσα να το κάνω.

Καλησπέρες!

Quote:

---

Originally posted by Asterix
Fairy in boots,καλησπέρα...Εάν μπορείς επειδή από αυτά που γράφεις βλέπω ότι έχεις βαθιές γνώσεις και ξέρεις πολύ καλά να αναλύεις κάποια πράγματα,άμα θέλεις μπες και στο δικό μου θέμα που έχω αναρτήσει,είναι αυτό που λέει ότι θέλω να κάνω μία καινούργια αρχή στην ζωή μου και γράψε μου την γνώμη σου...Πραγματικά,θα με ενδιέφερε πολύ η άποψή σου...Ευχαριστώ...

---

Καλησπέρα και σε σένα Asterix!

Ζητώ συγνώμη που δεν απάντησα ακόμα στο θέμα σου,
το διάβασα, αλλά λόγω περιορισμένου χρόνου δεν πρόλαβα να ολοκληρώσω ακόμα την απάντησή μου. Πάντως θα το κάνω σύντομα!

Νά σαι καλά και αισιόδοξος!
Όλα θα πάνε καλά!
Cheers!

Φέρυ καλησπέρα. Πιθανόν να έγινα λίγο παραπάνω κι εγώ \'επιθετική\' μαζί σου, αλλά πίστεψέ με, διέκρινα ένα... καταιγισμό ερωτημάτων. Μου θύμισες λίγο εμένα κάποια χρόνια πριν... ;) . Ένα ακόμη καλό και ωφέλιμο \'δώρο\' που έχω πάρει, είναι το να μην έχω πια κανένα πρόβλημα στο να παραδέχομαι τις τυχόν μαλακιούλες μου. Ναι, Φέρυ, μου την έσπασες ολίγον τι... :D ... παραπάνω λοιπόν, μιλάς για τις καλές σου προθέσεις. Πληγωνόσουν επειδή οι άλλοι αρνούνταν τελικά, για τους λόγους που περιγράφεις, τη βοήθειά σου. Το μόνο σίγουρο απ\' αυτό που λες, και χωρίς να θέλω να προχωρήσω με τη σειρά μου σε δικό σου ψυχογράφημα, είναι ότι πονάς, άρα αγαπάς, άρα συμπάσχεις. Βέβαια, δε ξέρω τη γνώμη σου, αλλά εγώ πιστεύω ότι όλα όσα κάνουμε για τους άλλους ή προτιθέμεθα έστω να κάνουμε, είναι για τη δική μας τέρψη τελικά. Το μεγαλύτερο κέρδος του \'εγώ\' μας όταν καταφέρνουμε να το υπερβούμε. Θα συμπληρώσω έναν ακόμη λόγο στο γιατί κάποιος τελικά μπορεί να αρνείται τη βοήθεια ενός άλλου, ακόμη κι όταν είναι εμφανές ότι τη χρειάζεται ή το δηλώνει ότι τη θέλει. Είναι επειδή έρχεται το \'γιατί εσύ να είσαι σε θέση να μου προσφέρεις βοήθεια - καθότι μάλλον εγώ στη θέση σου δε θα το έκανα - ή ποιός είσαι συ ρε που μπορείς να βοηθήσεις εμένα;\'... παίζει πολύ, καρατσεκαρισμένο... :) . Τα μοναδικά πλάσματα που θα δεχτούν βοήθεια με μεγάλη ανακούφιση και δε θα κάνουν αυτή τη σκέψη βεβαίως, δεν είναι άλλα απ\' τα ζώα. Δόξα τω Θεώ ποτέ δε μου έκαναν αυτή την ερώτηση σ\' όλα αυτά τα χρόνια που τα βοηθάω... :) ... βλέπεις υστερούν μπροστά στο σπουδαιότερο και ταυτόχρονα πιο άχρηστο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αυτό του εγωϊσμού μας. Κι ο λόγος που σου αναφέρω τα ζώα είναι για να σου πω κυρίως ότι δαγκώθηκα πολλές φορές αδιαμαρτύρητα προκειμένου να βοηθήσω, γιατί ξέρω πως ο φόβος τους κι ο πόνος τους γεννάει επίθεση για άμυνα. Οι άνθρωποι που μας δαγκώνουν όμως όταν τους απλώνουμε το χέρι, δαγκώνουν κυρίως για να μας πληγώσουν. Στο τέλος αναφέρεις τις τρεις βασικές προϋποθέσεις προκειμένου να επιτευχθεί το πολυπόθητο. Αρκεί να το θέλει, να μπορούμε και να περνάει απ\' το χέρι μας. Κι αρκεί να μην υπάρχουν \'άλλοι\' που δε τον αφήνουν. Γιατί είσαι μόνος και είναι περισσότεροι. Γιατί μού \'χει συμβεί στις δικές μου προσπάθειες και δεν ήταν θέμα της δικής μου ή όχι ικανότητας. Γιατί χρειάζεται να αποσύρεσαι όταν εσύ περνάς δύσκολα και δεν είναι καλό για κανέναν να σηκώσεις και το βάρος του άλλου. Αυτές τις μέρες βγήκε από κλινική μια φίλη που με περιμένει πως και πως για να με δει. Ένας καταπληκτικός άνθρωπος που δυστυχώς έχει μεγάλη ταλαιπώρια στο μυαλό του. Όταν άπλωσα το χέρι μου γνώριζα ότι ήταν ρίσκο. Αλλά δεν είχα να βοηθήσω τόσο την ίδια, όσο να να τα βάλω με τους πολλούς. Τους αδιάφορους πολλούς που τελικά την πέταξαν εκεί που την πέταξαν όταν είδαν ότι τα πράγματα δυσκόλεψαν. Κι ο λόγος Φέρυ ήταν ότι αυτό που τους \'χαλούσε\' δεν ήταν η υγεία αυτής της γυναίκας που χειροτέρευε, αλλά εγώ που δε τη φοβήθηκα και ήξερα πως να την προσεγγίσω και να την κάνω να νιώσει οικεία. Δεν είναι δύσκολο όταν δε φοβάσαι. Δεν είναι δύσκολο όταν αντιμετωπίζεις τον άλλο ισότιμα. Και κυρίως δεν είναι δύσκολο όταν τα όποια λόγια μπορούν να αντικατασταθούν με ένα άγγιγμα. Για μένα άνθρωποι με πολλά λόγια και θεωρίες που παρουσιάζονται ως καλοθελητές και γνώστες, απέχουν συνήθως απ\' το να καταφέρνουν εμπράκτως να απλώνουν το χέρι τους. Αν δε καταφέρεις να νιώσεις ένα τσίγκλισμα στην καρδιά σου, έστω και μόνο στη σκέψη ότι μπορείς να βρεθείς ανά πάσα στιγμή στη θέση του άλλου, δε γίνεται τίποτα. Κι αν καταφέρεις αυτή τη σκέψη να τη μετουσιώσεις σε συναίσθημα, γίνονται τα πάντα...
Σου εύχομαι καλή και εποικοδομητική χρονιά. Και να μη ξεχνάς να σε περιφρουρείς γιατί \'αντιλυσσικό\' για τους ανθρώπους δε βρέθηκε ακόμη...

:)

Καλησπέρα και καλή χρονιά σε όλους!

Εύχομαι ο καινούριος χρόνος να είναι γεμάτος με υγεία, ευτυχία και επίτευξη των στόχων μας!

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Πληγωνόσουν επειδή οι άλλοι αρνούνταν τελικά, για τους λόγους που περιγράφεις, τη βοήθειά σου. Το μόνο σίγουρο απ\' αυτό που λες, και χωρίς να θέλω να προχωρήσω με τη σειρά μου σε δικό σου ψυχογράφημα, είναι ότι πονάς, άρα αγαπάς, άρα συμπάσχεις.

---

Alobar, έχεις δίκιο στα παραπάνω, όντως συμπάσχω και αγαπώ. Και πονώ όταν δε μπορώ να βοηθήσω. Αλλά πλέον μαθαίνω να συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι υπεύθυνη για τα πάντα, δε μπορώ να αλλάξω ή να βοηθήσω κάποιον αν δεν το θέλει κι ο ίδιος και φυσικά δεν πρέπει να αισθάνομαι θλίψη όταν συμβαίνει κάτι τέτοιο, καθώς ο καθένας σε αυτή τη ζωή θα ζήσει ότι είναι να ζήσει και κανένας δε μπορεί να το αλλάξει με το έτσι θέλω. Μπορώ να προσπαθήσω όσο με \"παίρνει\", αλλά πάντα με διακριτικότητα και σεβασμό στην προσωπικότητα και στα όρια του άλλου.

Από μικρή είχα μια αίσθηση ότι εγώ ευθύνομαι για τα πάντα (προφανώς τροφοδοτούμενη από το διαζύγιο των γονιών μου και την κλασσική σκέψη \"μήπως έφταιγα εγώ που χωρίσανε η μαμά και ο μπαμπάς;\" και αργότερα από την ψυχολογική υποστήριξη της μητέρας μου). Προσπαθώ να την εντοπίζω όταν κάνει ξανά την εμφάνισή της σε διάφορα θέματα της τωρινής μου καθημερινότητας και να την τιθασεύω.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Βέβαια, δε ξέρω τη γνώμη σου, αλλά εγώ πιστεύω ότι όλα όσα κάνουμε για τους άλλους ή προτιθέμεθα έστω να κάνουμε, είναι για τη δική μας τέρψη τελικά. Το μεγαλύτερο κέρδος του \'εγώ\' μας όταν καταφέρνουμε να το υπερβούμε.

---

Δε ξέρω να απαντήσω σε αυτό το θέμα, την έχω ακούσει κι άλλες φορές αυτή την άποψη. Αν είναι έτσι, δεν ξέρω το λόγο, ούτε αν υπάρχει άνθρωπος για τον οποίο να μην ισχύει, κι αν ναι, τι αισθάνεται αυτός ο άνθρωπος όταν θέλει να βοηθήσει κάποιον άλλο.

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Και να μη ξεχνάς να σε περιφρουρείς γιατί \'αντιλυσσικό\' για τους ανθρώπους δε βρέθηκε ακόμη...

---

Lol! Πράγματι! Μάλλον πρέπει να το κοιτάξουν αυτό οι φαρμακευτικές εταιρίες! :-D

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Τα μοναδικά πλάσματα που θα δεχτούν βοήθεια με μεγάλη ανακούφιση και δε θα κάνουν αυτή τη σκέψη βεβαίως, δεν είναι άλλα απ\' τα ζώα. Δόξα τω Θεώ ποτέ δε μου έκαναν αυτή την ερώτηση σ\' όλα αυτά τα χρόνια που τα βοηθάω... :) ... βλέπεις υστερούν μπροστά στο σπουδαιότερο και ταυτόχρονα πιο άχρηστο ανθρώπινο χαρακτηριστικό, αυτό του εγωϊσμού μας. Κι ο λόγος που σου αναφέρω τα ζώα είναι για να σου πω κυρίως ότι δαγκώθηκα πολλές φορές αδιαμαρτύρητα προκειμένου να βοηθήσω, γιατί ξέρω πως ο φόβος τους κι ο πόνος τους γεννάει επίθεση για άμυνα. Οι άνθρωποι που μας δαγκώνουν όμως όταν τους απλώνουμε το χέρι, δαγκώνουν κυρίως για να μας πληγώσουν.
:)

---

Όντως τα ζώα είναι άκακα και πιο \"ανθρώπινα\" από τους ανθρώπους.
Αλλά κι εσύ και γω Alobar άνθρωποι είμαστε. Τις ίδιες αδυναμίες που συχνά προσάπτουμε στους άλλους, είτε δικαίως είτε αδίκως, τις έχουμε κι μεις οι ίδιοι. Κι ακόμα κι αν προσπαθούμε να τις καταπολεμήσουμε και έχουμε φτάσει σε μεγάλο βαθμό στο να το επιτύχουμε, ίσως κι εμείς οι ίδιοι, να δαγκώσουμε τον άλλο που θα απλώσει το χέρι του σε μας. Χωρις να το συνειδητοποιήσουμε άμεσα εκείνη τη στιγμή. Όσο υπάρχουμε, πόσα ακόμα θα συνειδητοποιούμε για εμάς. Νομίζω ποτέ δε θα σταματήσει αυτό, μέχρι να κλέισουμε τα ματια μας.

Χρειαζόμαστε και την απομόνωσή μας και την επαφή με τον άνθρωπο. Γιατί όταν τσουβαλιάζουμε και καταφεύγουμε σε απολυτότητες, εκεί να ανησυχούμε ότι κάτι, κάπου, κάνουμε λάθος.
Φιλικά:)

ΥΓ. Πολύ ωραίο θέμα Fairy:)