"Υγιής επιθετικότητα"

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Όσοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει και υγιής επιθετικότητα, καλό θα ήταν να παρακολουθήσουν κουτάβια να παίζουν. Δαγκώνονται στ\'αυτιά, αναποδογυρίζουν το ένα τ\'άλλο, ανταγωνίζονται, όλα μπροστά στη μητέρα τους, η οποία δεν ανησυχεί καθόλου. Ο άνθρωπος όμως, ανησυχεί. Γιατί ανησυχεί άραγε;

---

Συγκρίνεις τον άνθρωπο με τα σκυλιά. Ως εδώ καλά. Και παρατηρείς τη συμπεριφορά των σκύλων, επίσης καλά. Το θέμα όμως, είναι το ότι βλέπουμε καθορίζεται από το τι έχουμε στο μυαλό μας (αυτό το γνωρίζεις, το έχεις δει στον εαυτό σου κάποια φορά;). Έτσι η ερώτηση που θέλω να κάνω:
Είσαι σίγουρος ότι ανταγωνίζονται; Εγώ νομίζω ότι δεν ανταγωνίζονται.
.

Είπε πουθενά η Φωτεινή τίποτε για ξύλο;Δε νομίζω.Οπότε ας μη βγάζει ο καθένας τα δικά του συμπεράσματα.Υγιής επιθετικότητα υπάρχει και το παιδί μέσω αυτής έχει τη δυνατότητα και να αισθανθεί ισχυρότερο το εγώ του και να διαχειριστεί επίσης ένα υπαρκτό του άγχος.
Καλό θα ήταν να πέσει στο τραπέζι και το πώς ένας ανασφαλής γονέας τρομάζει από διάφορες συμπεριφορές του παιδιού του,και παγιδευμένος από τις δικές του ανασφάλειες προβάλλει στο παιδί του την υπερβολική ανάγκη ελέγχου του.Όταν χρειάζεται να αντικρίσουμε δικούς μας φόβους για να μη φοβόμαστε το ρόλο μας.;)

Φυσικά και ανταγωνίζονται.Και ο ανταγωνισμός είναι μία απαραίτητη διαδικασία στην αναζήτηση της ταυτότητας ενός παιδιού.
Πάντα παρατηρώ τα ζώα.;)
Εξάλλου,δεν είμαστε και τόσο μακριά τους απ\'ό,τι μπορεί κανείς να αντιληφθεί αν δεν έχει παρωπίδες και δε θέλει να μασάει τις βρούβες περί των απίστευτων προόδων του ανθρώπινου είδους.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Φυσικά και ανταγωνίζονται. Και ο ανταγωνισμός είναι μία απαραίτητη διαδικασία στην αναζήτηση της ταυτότητας ενός παιδιού. Πάντα παρατηρώ τα ζώα.;)

---

Eπιμένω, δεν ανταγωνίζονται. Δεν θα δεις πουθενά δύο ή περισσότερα ζώα, να κάνουν π.χ. αγώνα δρόμου...! Έχεις δει; Λογικά θα πρέπει να ήταν ο πιό αυτονόητος τρόπος ανταγωνισμού. Φαντάσου δύο σκύλοι, να πηγαίνουν στη θέση εκκίνησης, και να ξεκινάνε μαζί για το ποιός θα φτάσει πρώτος κάπου! Αν γελάσεις με την εικόνα, τότε καταλαβαίνεις ότι τα ζώα δεν ανταγωνίζονται.
Αυτό που βλέπεις είναι κάτι άλλο, δεν είναι ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός είναι \"ιδιότητα\" των ανθρώπων.

Quote:

---

Originally posted by John11

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Όσοι υποστηρίζουν πως δεν υπάρχει και υγιής επιθετικότητα, καλό θα ήταν να παρακολουθήσουν κουτάβια να παίζουν. Δαγκώνονται στ\'αυτιά, αναποδογυρίζουν το ένα τ\'άλλο, ανταγωνίζονται, όλα μπροστά στη μητέρα τους, η οποία δεν ανησυχεί καθόλου. Ο άνθρωπος όμως, ανησυχεί. Γιατί ανησυχεί άραγε;

---

Συγκρίνεις τον άνθρωπο με τα σκυλιά. Ως εδώ καλά. Και παρατηρείς τη συμπεριφορά των σκύλων, επίσης καλά. Το θέμα όμως, είναι το ότι βλέπουμε καθορίζεται από το τι έχουμε στο μυαλό μας (αυτό το γνωρίζεις, το έχεις δει στον εαυτό σου κάποια φορά;). Έτσι η ερώτηση που θέλω να κάνω:
Είσαι σίγουρος ότι ανταγωνίζονται; Εγώ νομίζω ότι δεν ανταγωνίζονται.
.

---

... θα συμφωνήσω κι εγώ ότι ασφαλώς και γίνεται ανταγωνισμός - με τα τόσα χρόνια που κουτρουβαλιέμαι κι εγώ μαζί τους - ... :). Νομίζω ότι απάντησες μόνος σου John. Εμείς πρώτα κάνουμε τη λογική σκέψη και μετά τη μετουσιώνουμε σε αυτό που έχουμε σαν εικόνα μπροστά μας και αναλόγως το ερμηνεύουμε. Μόνο που τα ζώα δεν έχουν νοητική νοημοσύνη αλλά συναισθηματική. Τα ζώα αντιλαμβάνονται με το ένστικτο και το πολύ ανεπτυγμένο τους συναίσθημα ανά πάσα στιγμή το τί γίνεται έξω από αυτά. Η αντιληπτική τους ικανότητα σχεδόν ταυτίζεται με την αντίδρασή τους κι εδώ είναι η διαφορά. Ο άνθρωπος ανησυχεί επειδή ακριβώς φροντίζει να \'προϊδεάσει\' πρώτα την αντίδρασή του με βάση αυτό που σκέφτεται για την πληροφορία που εξελίσσεται μπροστά του - εικόνα π.χ. - κι όχι τόσο με βάση το βεληνεκές του ίδιου του ερεθίσματος ως έχει.

(... μάλιστα... άντε να δω τί ώρα θα σηκωθώ πάλι αύριο... ;) ... )

Quote:

---

Originally posted by John11

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Φυσικά και ανταγωνίζονται. Και ο ανταγωνισμός είναι μία απαραίτητη διαδικασία στην αναζήτηση της ταυτότητας ενός παιδιού. Πάντα παρατηρώ τα ζώα.;)

---

Eπιμένω, δεν ανταγωνίζονται. Δεν θα δεις πουθενά δύο ή περισσότερα ζώα, να κάνουν π.χ. αγώνα δρόμου...! Έχεις δει; Λογικά θα πρέπει να ήταν ο πιό αυτονόητος τρόπος ανταγωνισμού. Φαντάσου δύο σκύλοι, να πηγαίνουν στη θέση εκκίνησης, και να ξεκινάνε μαζί για το ποιός θα φτάσει πρώτος κάπου! Αν γελάσεις με την εικόνα, τότε καταλαβαίνεις ότι τα ζώα δεν ανταγωνίζονται.
Αυτό που βλέπεις είναι κάτι άλλο, δεν είναι ανταγωνισμός. Ο ανταγωνισμός είναι \"ιδιότητα\" των ανθρώπων.

---

... ειλικρινά δε σε καταλαβαίνω... περιγράφεις πάλι - αγώνας δρόμου - μια διαδικασία που έχει ως αφετηρία λογικές βάσεις και νόηση. Τα ζώα επαναλαμβάνω σκέφτονται με το συναίσθημα. Ο ανταγωνισμός είναι στη φύση τους και δεν εκλογικεύεται. Όλες μου οι γάτες την ώρα του φαγητού \'πλακώνονται\' στις μπάτσες για το ποιά θα φάει πρώτη. Έχεις κάποια άλλη εξήγηση για το γεγονός ότι ενώ αντιλαμβάνονται συναισθηματικά ότι θα φάνε, κάνουν κάθε φορά το ίδιο πράμα; Εγώ που ασχολούμαι τόσα χρόνια και ζω μαζί με ζώα, δεν έχω να σου δώσω κάποια άλλη.

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Για ποιο λόγο θεωρούμε πως ο λύκος έχει διαφορά από τον σύγχρονο κακό ενός βιντεοπαιχνιδιού;Ο ρόλος του κακού και του άδικου δεν υπήρχε στα δικά μας παιχνίδια και παραμύθια;
Aπλά άλλαξε μορφή.
.......................................
..........................................

---

Rain, και εγώ έχω την ίδια άποψη για την κοκκινοσκουφίτσα. Πιστεύω ότι για το αθώο παιδικό μυαλό, το παραμυθάκι αυτό είναι ένα ….θρίλλερ.

Παρόλα αυτά δεν παύει να είναι ένα πιο «φυσικό» θρίλλερ, από ό, τι τα σύγχρονα «παραμύθια» που εκτός από το στοιχείο του φόβου, έχουν πολύ συχνά, το στοιχείο του μεταλλαγμένου τέρατος συν την επιθετικότητα, συν τους πολέμους με σούπερ όπλα.


Τουλάχιστον ο λύκος, ναι μεν τα τρομάζει, αλλά δεν αντιβαίνει τη φύση και τον κανόνα της ότι «το μεγάλο ζώο τρώει το μικρό».
Είναι φυσικό ο λύκος να φάει τα πρόβατα ή τις κότες στο χωριό. Τα σύγχρονα παιχνίδια και παραμύθια (δεν εννοώ τις εξαιρέσεις, αλλά τα πιο μαζικά), εξοικειώνουν σε μεταλλαγμένες εικόνες και φοβίζουν με αφύσικους υπερκινδύνους, αποκυήματα διαταραγμένης φαντασίας.

Ηλιανα, Δεσποινα, Πηνελοπη, Βικτωρια.....

Καμια φαντασια.

Ευχαριστώ αυτους που συμβάλλουν με το να γράφουν και να εκφράζουν την άποψή τους.
Δεν θέλω να συμμετέχω σε ανούσιους καυγάδες,δεν με νοιάζει ποιος είναι γκει ,ποιος ειναι αγενής, ποιος αποφάσισε να λύσει τις διαφορές του εδω μέσα.Εγω μαθαίνω απο κάποιους ανθρώπους.Τους διαβάζω και τους εκτιμώ.Δεν νιώθω οτι μου λένε τι να κάνω..ή οτι θέλουν να μου επιβάλλουν τη γνώμη τους.
Με ενδιαφέρει να ακούσω απόψεις ανθρώπων που θέλουν να βοηθήσουν δίνοντας κάτι απο τον εαυτό τους.Αυτούς του ευχαριστώ απο την ψυχή μου.

Kαλημέρα nature.:)
Τους προβληματισμούς σου τους μοιράζομαι κι εγώ.Όμως,επειδή έχω την αίσθηση πως δεν είναι ο εθισμός στη βία το κύριο πρόβλημα,δηλαδή τα ασυνείδητα μηνύματα που περνάνε μέσω του περιβάλλοντος,αλλά οι προβληματισμοί πατάνε σε ανάγκη ελέγχου της νέας γενιάς,στέκομαι εκεί.
Αν εσύ έμαθες στο παιδί σου να μην ασκεί επιβολή,τότε η δική σου επιρροή θα είναι αυτή που θα επηρεάσει,όχι ένα ή δέκα ή εκατό βιντεοπαιχνίδια.Για σκέψου και αυτό.Κατηγορούνται τα ίντερνετ καφέ ως τόπος ασύδοτης προώθησης λανθασμένου τρόπου διασκέδασης.Εχμ,και όταν οι χίπις μαζεύονταν στο woodstock,η παλιότερη γενιά διερρήγνυε τα ιμάτιά της για την ελευθεριότητα,την προώθηση της αχαλίνωτης σεξουαλικότητας και τη βία μέσα στη μουσική των νέων.Κι όμως το κίνημα των χίπις καθόλου δε βασιζόταν στη βία,αντίθετα ήταν μία επανάσταση,μια εξερεύνηση των νέων,μία ρήξη με τον μικροαστικό τρόπο ζωής και επηρέασε βαθύτατα τον τρόπο ζωής και σκέψης εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Αυτό που θέλω να πω είναι πως εμείς προβάλλουμε τους φόβους μας απέναντι στις επιλογές των νέων,ίσως ακόμη εντείνοντας την ανάγκη τους να διαφοροποιηθούν περαιτέρω.Γιατί να μην το κάνουν;Oι νέοι έκαναν τα Βιετνάμ,τα Άουσβιτς και τους εμφυλίους;Όχι,άνθρωποι που άκουγαν για την κοκκινοσκουφίτσα και τον κακό λύκο τα έκαναν.:P

Ένα ποίημα γραμμένο από μία νέα κοπέλα,ονόματι Μισέλ.

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.
Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις
που δε σκέφτομαι σαν εσένα,
ή που δε βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως,κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου
Εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλό σου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.
Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις
τι θα είμαι-
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ...

Σκεφτείτε το πριν κρίνετε τα παιδιά σας.
Εμπιστεύομαι απόλυτα τα παιδιά μου
και είμαι βέβαιη πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από εμένα.
:)

Συμφωνώ με την άποψη ότι κάθε εποχή έχει τα χαρακτηριστικά της και πρέπει να τα σεβόμαστε και να μην την απαξιώνουμε.
Προσθέτω όμως: με κριτική σκέψη.

Να σεβόμαστε αλλά να κρίνουμε κιόλας και να μην τα βλέπουμε όλα ίσιωμα. Να μη σταματήσουμε να διακρίνουμε το φυσικό από το αφύσικο. Το καλής ποιότητας από το κακής ποιότητας.
Ας πάρουμε τη μουσική. Θυμάμαι όταν ήμουν έφηβη, και άκουγα ροκ μουσική, οι άνθρωποι της μεγαλύτερης τότε γενιάς, κορόίδευαν ή στην καλύτερη περίπτωση, χαμογελούσαν με νόημα, αναρωτώμενοι, τί της βρίσκω.
Τώρα και εγώ αναρωτιέμαι τι βρίσκουν οι κόρες μου στον Ρουβά. Δεν λέω, έχει τα ταλέντα του ο άνθρωπος, στο χορό, στο χαμόγελο και στη παρουσία, αλλά ειλικρινά, δεν μπορώ να τον συγκρίνω με τα δικά μου ινδάλματα, τους doors, rolling stones, santana,....και όλη τη μουσική εκείνης της ευρύτερης εποχής. Από όποια μεριά και αν το πάρω.... Στιχουργικά, μουσικά, συνολικά (έκαναν μόνοι τους μουσική και στίχους),......
Μήπως, αν κοροϊδέψω τα γούστα των κοριτσιών μου, γίνω σαν και αυτούς, που τότε κορόίδευαν τα δικά μου?

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Ένα ποίημα γραμμένο από μία νέα κοπέλα,ονόματι Μισέλ.

Δεν μπορώ να είμαι ευτυχισμένη όταν αλλάζω
μόνο και μόνο για να ικανοποιήσω τον εγωισμό σου.
Ούτε μπορώ να νιώσω ήρεμη όταν με κριτικάρεις
που δε σκέφτομαι σαν εσένα,
ή που δε βλέπω όπως εσύ.
Με φωνάζεις επαναστάτρια.
Κι όμως,κάθε φορά που απέρριψα τα πιστεύω σου
Εσύ επαναστάτησες ενάντια στα δικά μου.
Δεν προσπαθώ να διαμορφώσω το μυαλό σου.
Ξέρω πως είναι δύσκολο να είσαι απλά εσύ.
Και δεν μπορώ να σου επιτρέψω να μου υπαγορεύσεις
τι θα είμαι-
γιατί βάζω όλη μου την προσοχή να είμαι εγώ...

Σκεφτείτε το πριν κρίνετε τα παιδιά σας.
Εμπιστεύομαι απόλυτα τα παιδιά μου
και είμαι βέβαιη πως θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι από εμένα.
:)

---

Ρειν,
αυτα που γράφεις τα εχω στο μυαλό μου.
Πολυ ωραίο το ποιημα..
Nature,
Ξερεις τι κανω εγω?προσπαθώ να του θέσω και την αλλη οψη του νομίσματος.Ολοι λενε οτι ειναι πολυ μικρο για να καταλάβει ,εγω ομως ξέρω οτι στο μυαλουδακι του αυτο θα ειναι μια απαντηση και βλέπω οτι εμπιστεύεται τη γνώμη μου.Ειναι ενας συνεχής αγωνας..
Τι λετε ?να συνεχίσουμε την εποικοδομικη συζητηση μας?

χαχα.Ναι,αυτό ακριβώς nature.
Πρέπει να κάνουν τις δικές τους επιλογές.Το πάμε λίγο μακρύτερα,ελπίζω να μην ενοχληθεί η Φωτεινή.
Το ίδιο πρέπει να χαιρόμαστε όταν τα παιδιά μας κρίνουν.Δεν είναι υπέροχο να μπορούν να σε κρίνουν τα παιδιά σου;Δείχνει πως έχουν ξέχωρη ταυτότητα,και νιώθουν τόσο ασφαλή ώστε να μη σου την κρύβουν.:):)
Ας γίνουν αυτά οι κριτές μας,όχι εμείς οι δικοί τους.Ας τα αφήσουμε για μια φορά να μας βάλουν στη θέση μας,να μας απομυθοποιήσουν.Ας μην προσπαθούμε να τα εντάξουμε στο δικό μας σκεπτικό,να βγούμε από τη φοβερή μας σημαντικότητα.Τίποτε παραπάνω δεν ξέρω από τα παιδιά μου.Όσα σε διδάσκουν τα παιδιά κανένας μεγάλος ποτέ δε θα μπορέσει να σε μάθει.;)

Απλά θέλω να συμφωνήσω και εγώ με τις απόψεις σας.
Πιστεύω ότι τα παιδία έχουν πολύ μεγάλο ορίζοντα σκέψης και διορατικότητας και είναι σίγουρο πως τα παιδία μόνο αλήθειες μπορούν να ξεστομίσουν.
Προχθές ήμουν στο σταθμό του τραίνου με τον μικρό μου 3,5 ετών και έβλεπε την φωτεινή επιγραφή με τα λεπτά που απομένουν για να έρθει το τραίνο.
Και μου διάβαζε τα νούμερα. 3 2 1 ανάλογα με το πως τα έγραφε η επιγραφή.
Μια κυρία δίπλα εξεπλάγην και με ρώτησε πόσο χρονών είναι. Της είπα. Και μου απάντησε ότι είναι πολύ περίεργο πως παιδί σε αυτήν την ηλικία ξέρει να διαβάζει τα νούμερα.
Μέσα μου σκέφτηκα ότι οι φίλοι του σχεδόν όλοι ξέρουν να διαβάζουν τα νούμερα. Τουλάχιστον μέχρι το 10.
Τα παιδιά ήδη μας έχουν ξεπεράσει και απλά εμείς δεν το έχουμε καταλάβει.