Quote:
Originally posted by RainAndWind
Θα σου μιλήσω ανοιχτά,για να μπορέσεις να καταλάβεις μερικά από τα γιατί που σε βασανίζουν.Στην εφηβεία μου υπήρξα θύμα βιασμού.Γνωρίζω \"από μέσα\"όσα βιώνεις.Δεν είναι διαφορετικό το μοτίβο,είναι ίδιο στα θύματα σεξουαλικής κακοποίησης.Άρνηση,θλίψη,θ� �μός,φόβος,ενοχή,άγχος,αυπν� �ες και αίσθηση μοναξιάς.
Σ\' ευχαριστώ που το μοιράζεσαι αυτό μαζί μου...φαντάζομαι πως θα ήταν, σίγουρα πολύ χειρότερη εμπειρία από τη δική μου...όταν λες άρνηση τί εννοείς; Όλα τα υπόλοιπα τα καταλαβαίνω...
Όλα αυτά που νιώθεις είναι απλά συναισθήματα,ναι μεν βαριά,ναι μεν φέροντα αρνητικό φορτίο,αλλά απλά στάδια ενός πένθους.Κάτι σου πήρε κάποιος που δεν ήταν δικό του για να το πάρει.Το ζήτημα είναι πως το θύμα πρέπει να εκφράσει το θυμό του,ο οποίος συχνά \"λοξοδρομεί\"και γυρνάει προς το ίδιο.Εν προκειμένω ο δικός σου θυμός γυρνάει σε σένα.
Υιοθέτησες αυτό το ιδεολόγημα του \"εγώ το προκάλεσα,εγώ έφταιγα,δεν μπορεί,κάτι έκανα για να τύχει σε μένα\".Τίποτε δεν έκανες.
Βέβαια,μπορεί να το λες στον εαυτό σου,να το εκλογικεύεις,αλλά δε φτάνει να το λέμε.Πρέπει να περάσουμε πρώτα από τα στάδια του πένθους για να φτάσουμε στην αποδοχή,στην απενοχοποίηση και στην εσωτερική γαλήνη.Να ξεπεράσουμε όσα δέθηκαν μέσα στο μυαλό με το σεξ ως παραβίαση και πόνο.
Θέλει δουλειά και υπομονή.Αλλά θα περάσει και αυτό.:)
Θα μπορέσεις και να απολαύσεις το σεξ,να γυρίσεις στις ανάγκες του κορμιού σου,να μην τις αρνείσαι,όταν αυτά τα συναισθήματα μπορέσουν να εκτονωθούν.Μίλα γι αυτό.Ακόμη δεν έχεις αναφερθεί στον θύτη.Στο πρόσωπο που σε κακοποίησε.Θέλεις να το κάνεις τώρα;Mίλα γι αυτό,κι ας θυμώσεις.Μη φοβάσαι να θυμώνεις,ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τ\'άλλα.Το φορτίο αυτό που κουβαλάς,εδώ μπορείς να το ανοίξεις,άγγιξε αυτό που σε πονάει.Έτσι θα αποφορτιστείς κάπως,θα αισθανθείς καλύτερα.
Δε σου λέω πως αυθημερόν ό,τι έζησες θα πάει στην άκρη,γνωρίζω πολύ καλά πως χρειάζεται χρόνος και προσωπική δουλειά γι αυτό.
Αν θέλω να μιλήσω γι\' αυτόν; Ναι, θέλω...και θα πω όλα όσα νιώθω κι ας μη με τιμάνε, κι ας με κακοχαρακτηρίσετε κι ας μη μου ξαναμιλήσετε στην τελική...τον μισώ όσο δεν έχω μισήσει κανέναν στη ζωή μου! Μάλλον είναι το μόνο άτομο που μισώ! Και θα ήθελα πάρα μα πάρα πολύ να μπορούσα να τον βρω μαζί με κάποιον άντρα που εμπιστεύομαι εννοοείται και να του το πω, να του φωνάξω πόσο πολύ τον μισώ κι ότι μου έχει καταστρέψει τη ζωή! Κι όχι μόνο αυτό! Θέλω να νιώσει στο πετσί του τον φόβο και το πως είναι να αισθάνεσαι εντελώς ανίσχυρος! Πριν λίγους μήνες με έπιασε ο ξάδελφος μου και μου μίλησε...το νόημα, με δικά μου λόγια ήταν \"δεν σε βλέπω καλά ξαδέλφη κι ανησυχώ, θέλω να βγούμε και να μιλήσουμε\". Βέβαια άλλος ήταν ο λόγος που δεν ήμουν καλά τότε αλλά μέσα σ\' όλα του το είπα κι αυτό...δεν το ήξερε ως τότε κι όταν του είπα την επιθυμία που εξέφρασα εδώ συμπληρώνοντας ότι θα με λύτρωνε αν αφού του έλεγα αυτά τα λόγια κάποιος δικός μου τον πλάκωνε στο ξύλο μου είπε πως είναι μέσα. Δεν σας κρύβω ότι αν ήξερα που να τον βρω μπορεί και να το δεχόμουνα, μάλλον θα το δεχόμουνα. Πραγματικά θα ήταν λύτρωση για \'μενα κι ίσως έτσι να μπορούσα να συνεχίσω τη ζωή μου...κι επίσης τον μισώ τώρα ακόμα περισσότερο γιατί εξαιτίας του έχασα τον άνθρωπο που αγάπησα περισσότερο στη ζωή μου. Απλά τον μισώ! Ότι και να γράψω δε φτάνει, θα έλεγα ότι νιώθω σχεδόν λύσσα για το πρόσωπο του...θα ήθελα να τον χτυπάω κι εγώ η ίδια και να του λεω \"σ\' αρέσει αυτό τώρα; Πες μου, σ΄αρέσει;\"
Συμβουλή μου είναι προς το παρόν να μην ασχολείσαι με το δεσμό που έληξε.Δεν κάνεις κάτι παρά να σου βάζεις επιπλέον ενοχές,να σε φορτώνεις κι άλλο.Προέχει το σημαντικό,προτεραιότητα έχουν τα αίτια,όχι το αποτέλεσμα.Ήταν αποτέλεσμα όσων κουβαλάς η έκβασή του.Και εκεί να επικεντρωθείς.Στις ρίζες.Στο θυμό σου,που αντί να εκφραστεί,γυρνάει σε σένα με σωματικά συμπτώματα,με έλλειψη ύπνου,με φοβίες.
Όσο για το να μην ασχολούμαι με τον πρώην μου, δεν μπορώ...πονάω πάρα πολύ...είχα λόγους να πιστεύω ότι θα τα ξαναβρούμε, είχα ελπίδες...και τώρα που γκρεμίστηκαν, δεν αντέχω...πονάω...τον αγαπάω, τον θέλω πίσω, θέλω ξανά την αγκαλιά του...του μίλησα, του ζήτησα μια δεύτερη ευκαιρία, μου εξήγησε τους λόγους για τους οποίους δεν μου τη δίνει και δεν έχουν να κάνουν μ\' εμένα αλλά δεν μου παραχωρεί ούτε καν μια συνάντηση για να του πω όσα έχω να του πω πρόσωπο με πρόσωπο...κι αυτό με πονάει ακόμα πιο πολύ...τουλάχιστον να τον ξαναέβλεπα μια ακόμα φορά, να με κρατούσε ξανά στην αγκαλιά του...κι ακόμα καλύτερα να μου έδινε μια δεύτερη ευκαιρία κι ας μην πετύχαινε, δεν ζητάω εγγυήσεις, μόνο να με αφήσει να ξαναπροσπαθήσω...και σαν να μην έφτανε αυτό επειδή η άρνηση του ήταν για \'μενα μεγάλο σοκ, ένιωσα και νιώθω σαν να γκρεμίστηκε ο κόσμος μου του ζήτησα να μιλήσουμε στο τηλέφωνο όπως κι έγινε αλλά δεν μιλήσαμε τόσο όσο θα ήθελα και δεν μου έφτασε για να νιώσω καλύτερα...γιατί ήθελα το κλίμα ανάμεσα μας να είναι τρυφερό όπως ήταν παλιά αλλά επειδή αφιέρωσα χρόνο στο να προσπαθώ να τον πείσω έστω για μια συνάντηση δεν μας έμεινε αρκετή ώρα γι\' αυτό...μόνο λίγα λόγια μου είπε...μετά του έστειλα μήνυμα στο οποίο του ζητούσα να ξαναμιλήσουμε κι αύριο με σκοπό να είναι το κλίμα έτσι όπως περιέγραψα αλλά μου το αρνήθηκε; Γιατί; Αν έκανε τουλάχιστον αυτό θα μου απάλυνε τον πόνο όπως είπε ότι ήθελε όταν με άκουσε να κλαίω...δεν ξέρω τι να κάνω τώρα, του έχω γράψει ένα e mail που μέσα σε όσα του λεω του ζητάω κι αυτό αλλά διστάζω να του το στείλω γιατί μου είπε να μη του το ξαναζητήσω και γιατί όσο μιλούσαμε από το msn κι εγώ προσπαθούσα να τον πείσω έστω να βρεθούμε μου είπε ότι αν είχα όντως αλλάξει θα σταματούσα να του το ζητάω μετά την πρώτη, άντε τη δεύτερη άρνηση του...τί να κάνω; Αν του το στείλω, θα σκεφτεί έτσι και μάλλον πάλι θα αρνηθεί (αλλά κυρίως με ενδιαφέρει το τι θα σκεφτεί κι όχι η άρνηση του) κι αν δεν το κάνω θα συνεχίσω να υποφέρω ενώ αν μιλούσαμε θα μειωνόταν λίγο ο πόνος...
Κάποια στιγμή,όταν περάσεις από τα στάδια του πένθους,θα φτάσεις στο σημείο να διεκδικήσεις την Errie ξανά,αυτή που θα είναι ελεύθερη από ενοχές,απαλλαγμένη από τα βαρίδια του χτες.Μπορείς να το κάνεις κορίτσι μου,γιατί σου αξίζει ένας εαυτός ελεύθερος και ισορροπημένος.
Δεν έφταιγες εσύ.Πέστο και πίστεψέ το.Αγκάλιασε όλα όσα κουβαλάς,αποδέξου τα,κομμάτι σου είναι κι αυτά,μην τα σκιάζεσαι.:)
Λες ότι δεν έφταιγα εγώ...κατά βάθος νομίζω πως το ξέρω, αλλά τώρα μετά την επικοινωνία μας, νιώθω πάλι ένοχη, κυρίως απέναντι του όμως...πάλι του ζητούσα συγγνώμη κι έλεγα ότι έκανα λάθος...ενώ προσπάθησα τόσο πολύ να είμαι σωστή απέναντι του και πριν παω να τον βρω και αφότου γύρισα και τώρα νιώθω ότι τα χάλασα πάλι όλα, ότι διόρθωσα μ΄αυτό το ταξίδι...
Τέλος, φοβάμαι, φοβάμαι πάρα πολύ...δεν θέλω να μένω μόνη τις νύχτες, κοιμάμαι πολύ λίγο, κλαίω όταν ξαπλώνω, δυσκολεύομαι να αποδώσω στη δουλειά...δεν ξέρω για πόσο ακόμα θ\' αντέξω έτσι...αυτό πάνω κάτω συμβαίνει εδώ κι αρκετό καιρό αλλά μετά από προχθές που μου το ξέκοψε είμαι ακόμα χειρότερα...
