Printable View
Εννοείται πως έχει ένα σημαντικό μερίδιο ευθύνης και ο αυτόχειρας.
.
Πάντως σχετικά με το θέμα ελπίζω να μην το δείχνουν συνέχεια και συνέχεια τα δελτία ειδήσεων με το θέμα της αυτοκτονίας όπως κάνανε τα εκτρώματα της δημοσιογραφίας με τον ζαχόπουλο τότε. Ας πούμε ότι δεν είναι και τόσο υγιεινό να δείχνει όλη η μέρη η τηλεόραση 25 ώρες το 24ωρο ανθρώπους που αυτοκτονούνε. Κάποιοι τηλεθεατές σε στιγμές απόγνωσης μπορείς να...πέρνουνε ιδέες....
Εχεις ιδεα τι σημαινει πατερας-τυρρανος?Quote:
Originally posted by salin
Συμφωνώ αλλά δεν μπορουμε να κατηγορήσουμε τους γονείς που το παιδί δεν τα κατάφερε. Τουλάχιστον όχι σε αυτή την περίπτωση που γράφει ο Winston_man, σε κάποιες άλλες πολύ σπάνιες ναι.
Παιδιά,άλλο ενήλικας κι άλλο ανήλικος.
Έχουν σημαντική ευθύνη οι γονείς ενός ανήλικου που αυτοκτονεί.
Ένα παιδί είναι παιδί.Μια ανολοκλήρωτη προσωπικότητα που δεν ξέρει καν ακόμα καλά καλά να φροντίζει τον εαυτό του ο ίδιος.Δε μπορεί δλδ το παιδί να στρεσαριζόταν τόσο ώστε να αποβεί στην μοιραία πράξη κ οι γονείς,καθηγητές να μην είχαν πάρει χαμπάρι.
Γενικά γι\'αυτό σ\'αυτές τις ηλικίες υπάρχει η έννοια του κηδεμόνα,αυτού δλδ που αναλαμβάνει να στηρίζει κ να είναι υπέυθυνος για τη ζωή κ το σωστό μεγάλωμα του παιδιού.
Όχι,μπορεί να μη θέλει το κακό του αλλά να κάνει όλα τα παραπάνω για το καλό του(όπως το θεωρεί ο ίδιος).Δυστυχώς.Quote:
Originally posted by salin
Ολο ακούω για τύραννους πατέρες που κακοποιούν τα παιδιά τους, που θέλουν να επιβάλλουν την γνώμη τους εγώ με αυτά τα πράγματο δεν συμφωνώ. Δεν συμφωνώ ότι ποτέ ένας πατέρας θέλει το κακό του παιδιού του προσπαθεί με λάθος τρόπο γιατί τόσο τον κόβει να επιβάλει την γνωμη του για κάτι που θεωρεί ότι θα κάνει καλό στο παιδί του. Φυσικά και οι γονείς κάνουν λάθη.
Ειρωνεία.
Το αποτέλεσμα όμως είναι ότι κάνει κακό,ασχετα με τη θέλησή του.
Μαλακισμένες κοινωνίες αφοσιωμένες σε κυνήγια ηλίθια και άτομα που θυσιάζονται στο βωμό της άγνοιας.\'Αχρηστοι πολιτικοί,άνευροι και διμούτσουνοι.Μανάδες και πατεράδες άσχετοι με το αντικείμενο.Βουλή,το απαύγασμα της μιζέριας,της ποζεριάς και της αποχαύνωσης,που φιλοξενεί κλέφτες και ρατσιστές.Στην καλύτερη σούργελα,στη χειρότερη ρήτορες μίσους.
Σχολεία που δεν έχουν λόγο ύπαρξης,γιατί μαθαίνουν σχεδόν πάντα όσα δε χρειάζεσαι παρά για να ενταχθείς στις παραπάνω μαλακισμένες κοινωνίες.Μέσα μαζικής εξαπάτησης που σου προτείνουν ως αρχές ζωής το κατιναριό,το ψέμα και τη μόστρα του πλούτου,της επίφασης και της τρομολαγνείας.Κάθε παιδί ξέρει τουλάχιστον δύο τηλεπαρουσιάστριες,κανένα δε γνωρίζει το Νερούδα(αντικατάσταση με άλλα ουσιαστικά και ονόματα στη διακριτική ευχέρεια καθενός από εμάς).Δημοσιογράφοι που ήρθαν απ\'το διάστημα.Διανοούμενοι ευνουχισμένοι,βυθισμένοι στην κοσμάρα τους,που ποτέ δεν παίρνουν μία καίρια θέση(που να τσούζει κώλους).Και πάει λέγοντας.
Εδώ ζούμε και αυτοί οι θάνατοι δεν αποδεικνύουν παρά πως αποτύχαμε παταγωδώς και κάτι χρειάζεται να αρχίσουμε να πράττουμε,όχι να λέμε.
Θεωρητικά πλαίσια
Υπάρχουν κυρίως τρεις διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις που προσπαθούν να εξηγήσουν την αυτοκτονία. Οι ψυχολογικές θεωρίες επικεντρώνονται κυρίως στις εσωτερικές συγκρούσεις του ατόμου και στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τον περίγυρό του. Οι ψυχολόγοι δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην προσωπικότητα του ατόμου και στα γεγονότα που επηρέασαν την ανάπτυξή της, τόσο κατά την παιδική ηλικία, όσο και κατά την ενήλικη ζωή. Ένας ψυχολόγος επίσης μπορεί να επικεντρωθεί στις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ του αυτοκτονικού και του περιβάλλοντός του και να δει πόσο στενές και αληθινές είναι, πόσα δίνουν και πόσα παίρνουν από το άτομο, πόσο εύκολα ή δύσκολα συνδέεται το άτομο με τον κοινωνικό περίγυρό του αλλά και πιθανώς ποιοι ρόλοι του ατόμου το ώθησαν στην πράξη αυτή.
Σε αυτό το σημείο οι ψυχολογικές θεωρίες εφάπτονται με τις κοινωνιολογικές θεωρήσεις γύρω από το θέμα. Σύμφωνα με αυτές, το άτομο ωθείται στην αυτοκτονία λόγω της πίεσης και του ελέγχου που ασκεί πάνω του η κοινωνία. Υπό αυτή τη σκοπιά η αυτοκτονία δεν είναι ένα ατομικό ζήτημα, αλλά βαθύτατα κοινωνικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κοινωνία της Ιαπωνίας που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κύμα αυτοκτονιών, πολλές από τις οποίες μάλιστα είναι ομαδικές! Πολλοί βλέπουν την αυστηρή ιαπωνική κουλτούρα ως μία από τις πιο πιθανές αιτίες για τα υψηλά ποσοστά αυτόχειρων στην χώρα.
Τέλος, όπως πάντα, υπάρχουν και οι βιολογικές θεωρίες, οι οποίες προσπαθούν να εντοπίσουν τα πιθανά βιολογικά αίτια που μπορεί να κρύβονται πίσω από την τάση κάποιου να θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, όπως γονίδια, δυσλειτουργία των νευρώνων και οι ανωμαλίες στα επίπεδα ορμονών και νευροδιαβιβαστών.
http://psychologein.sciblogs.net/2008/09/11/suicide/
και ενα ενδιαφερον κειμενο για τους αρχαιους χρονους
http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/98_73-77.pdf
Τι καλα που θα ηταν να ειχαμε καποια δειγματα στατιστικων να δειξουν ποσο λιγοτερες ή περισσοτερες ειναι οι αυτοκτονιες στο σημερινο κοσμο ή αν υπαρχει μια σταθεροτητα στο φαινομενο.
εχει να κανει με το τι ανθρωποσ ειναι κανεισς...το ποσο ευαισθητος...το ποσο το παιρνει κατακαρδα..βαλε και μια καταθλυψη...βαλε και καμια ερωτικη απογοητευση..και φτανουν για μια αυτοκτονια.
Εγω ειχα ολο το πακετο...το μεριδιο των γονιων ηταν το οτι οντας τοτε 22 χρονων...εξακολουθουσα να νιωθω ...πως δεν ανικα πουθενα..πως ημουν εντελως μονη μου στον κοσμο...πως δεν ειχα ριζεσ..πως ειμαι ανεπιθυμητη...πως μπενω παντα 10τη στην ζωη των γονιων..ενιωθα ορφανη εχοντας γονεις οι οποιοι δεν ηταν παρων στην ζωη μου ομως..και αυτο με πληγωνε περισσοτερο απ ολα...
αν δεν ηταν το φορουμ μας...και η λιγη περιεργεια που ακομη δεν ειχε εξαντηθει για το τι θα γινει παρακατω στην ζωη μου..τωρα δεν θα ημουν εδω..
...
και η μαμα μου ακομη εξακολουθει να λεει οταν το περιτριγυριζουμε το θεμα..πως \'\'θα επρεπε ολους αυτους που εχουν ψυχολογικα οπως κι εσω να τους βαλουμε να βοηθησουν αλλους...αστεγους ..κλπ για να παψουν να κοιτανε μονο την παρτη τους..και να δεις πως θα τους περασουν τα ψυχολογικα..\'\'
τιποτα δεν καταλαβε..τιποτα δεν καταλαβαινει..μορφομενος ανθρωπος....
ναι..οι γονεις εχουν μεγαλο μεριδιο..οχι επειδη κανουν λαθη..αλλα επειδη δεν προσπαθουν να τα διορθωσουν...
α για σου..Quote:
Originally posted by keep_walking
Θεωρητικά πλαίσια
Υπάρχουν κυρίως τρεις διαφορετικές θεωρητικές προσεγγίσεις που προσπαθούν να εξηγήσουν την αυτοκτονία. Οι ψυχολογικές θεωρίες επικεντρώνονται κυρίως στις εσωτερικές συγκρούσεις του ατόμου και στον τρόπο με τον οποίο ερμηνεύει τα ερεθίσματα που λαμβάνει από τον περίγυρό του. Οι ψυχολόγοι δίνουν ιδιαίτερη έμφαση στην προσωπικότητα του ατόμου και στα γεγονότα που επηρέασαν την ανάπτυξή της, τόσο κατά την παιδική ηλικία, όσο και κατά την ενήλικη ζωή. Ένας ψυχολόγος επίσης μπορεί να επικεντρωθεί στις σχέσεις που έχουν αναπτυχθεί μεταξύ του αυτοκτονικού και του περιβάλλοντός του και να δει πόσο στενές και αληθινές είναι, πόσα δίνουν και πόσα παίρνουν από το άτομο, πόσο εύκολα ή δύσκολα συνδέεται το άτομο με τον κοινωνικό περίγυρό του αλλά και πιθανώς ποιοι ρόλοι του ατόμου το ώθησαν στην πράξη αυτή.
Σε αυτό το σημείο οι ψυχολογικές θεωρίες εφάπτονται με τις κοινωνιολογικές θεωρήσεις γύρω από το θέμα. Σύμφωνα με αυτές, το άτομο ωθείται στην αυτοκτονία λόγω της πίεσης και του ελέγχου που ασκεί πάνω του η κοινωνία. Υπό αυτή τη σκοπιά η αυτοκτονία δεν είναι ένα ατομικό ζήτημα, αλλά βαθύτατα κοινωνικό. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η κοινωνία της Ιαπωνίας που αντιμετωπίζει ένα μεγάλο κύμα αυτοκτονιών, πολλές από τις οποίες μάλιστα είναι ομαδικές! Πολλοί βλέπουν την αυστηρή ιαπωνική κουλτούρα ως μία από τις πιο πιθανές αιτίες για τα υψηλά ποσοστά αυτόχειρων στην χώρα.
Τέλος, όπως πάντα, υπάρχουν και οι βιολογικές θεωρίες, οι οποίες προσπαθούν να εντοπίσουν τα πιθανά βιολογικά αίτια που μπορεί να κρύβονται πίσω από την τάση κάποιου να θέλει να δώσει τέλος στην ζωή του, όπως γονίδια, δυσλειτουργία των νευρώνων και οι ανωμαλίες στα επίπεδα ορμονών και νευροδιαβιβαστών.
http://psychologein.sciblogs.net/2008/09/11/suicide/
και ενα ενδιαφερον κειμενο για τους αρχαιους χρονους
http://www.arxaiologia.gr/assets/media/PDF/migrated/98_73-77.pdf
Τι καλα που θα ηταν να ειχαμε καποια δειγματα στατιστικων να δειξουν ποσο λιγοτερες ή περισσοτερες ειναι οι αυτοκτονιες στο σημερινο κοσμο ή αν υπαρχει μια σταθεροτητα στο φαινομενο.
Quote:
Originally posted by Adzik
αλλα επειδη δεν προσπαθουν να τα διορθωσουν...
εγω θα ελεγα,
οτι αμα δεν προσπαθουσαν καθολου,
τα πραγματα θα ηταν καλυτερα.
:P
Αφου ειναι σκατα τα πραγματα, τουλαχιστον αστα ετσι,
μην τα κανεις βοθρος....
:) les?
πιστεύεις πώς οχι?Quote:
Originally posted by salin
Ειλικρινά πιστεύεις ότι οι γονείς και ο τρόπος που συμπεριφέρονται στο παιδι τους θα μπορούσε να κάνει τοσο μεγάλο κάκο;Quote:
Originally posted by Boltseed
Οι γονείς που ίσως να μην του συμπεριφέρονταν όπως θα έπρεπε?
Αρα βλεπεις οτι ολοι δεν ειμαστε ιδιοι. Ουτε ολοι αντιδρουμε με τον ιδιο τροπο...Μπορει καποιος να αυτοτιμωρειται με αλλους τροπους, εκτος της αυτοκτονιας. Ριξε μια ματια γυρω, στον κοσμο των ζωντανων κ νομιζω θα δεις.Quote:
Originally posted by salin
Αν ήταν όλοι θα αυτοκτονούσαμε και όλοι θα πέφταμε στα ναρκωτικά γιατί όλοι πιεζόμαστε και όλοι αδικούμαστε ή σχεδόν όλοι.
Πιεστικός πατέρας ή μητέρα είναι το χειρότερο. Απλώς αυτός ήθελε το καλό του γιού του, δλδ να συνεχίσει τις επειχηρήσεις του. Όχι και να τον βρίζουμε και να ευχόμαστε τόσο άσχημα πράγματα. Όσο για τον γιο, δεν ήταν απλώς ευαίσθητος αλλά η καταπίεση είναι άσχημο πράγμα.Quote:
Originally posted by keep_walking
Winston λες να αυτοκτονησε δηλαδη επειδη ο πατερας του δεν τον αφησε να γινει πιλοτος?
Δηλαδη εσυ το βλεπεις λογικο...δεν μιλαω για την αυτοκτονια αλλα για την κατηγορια προς τον πατερα.
Ξερω εναν που αυτοκτονησε προσφατα...και δεν μπορεις να φανταστεις τι σερναν στους γονεις του...θεωριες θεωριων...που μπορει να μην ηταν αγιοι οι ανθρωποι αλλα ελεος με το gossip.
Πιεστικος πατερας ειναι κατι ασχημο...αλλα ως ενα σημειο.
Ελάχιστοι γονείς συνειδητοποιούν ότι κάποια στιγμή έκαναν ή κάνουν κακό στα παιδιά τους . Ελάχιστα πληγωμένα \"παιδιά\" βρίσκουν την δύναμη να σκάψουν στα εσώτερα τους και να συνειδητοποιήσουν την ευθύνη των γονιών τους για την κατάσταση τους. Δεν είναι τυχαίο ότι οι περισσότεροι ενήλικες παρουσιάζουν ως ιδανικά τα παιδικά τους χρόνια. Μόνο η σκληρή (και πολλές φορές επώδυνη) δουλειά με τον εαυτό μας μπορεί να αποκαλύψει (σε πρώτη φάση) και να γιατρέψει (?) (στη συνέχεια) τα συναισθηματικά κενά που μας δημιουργήθηκαν κατά τη διαπαιδαγώγιση μας.
Το αδιέξοδο στο οποίο έφτασε ο μαθητής δεν είχε ως πρωτογενής αιτία το ασήμαντο (κατά πάσα πιθανόητα) γεγονός που θα ακουστεί στις ειδήσεις τις επόμενες μέρες. Συγκεκριμένες καταστάσεις και συμπεριφορές τον \"δίδαξαν\" σε σχέση με το πότε θα οδηγείται σε αδιέξοδο, τι θα θεωρεί ως αδιέξοδο αλλά και το πως θα αντιμετωπίζει αυτό το αδιέξοδο. Αν και με στενοχωρεί η παραπάνω θεώρηση προσπαθώ να την αποδεχθώ...
ξερει κανεις τι ειναι ο φακελλος που φαινεται αριστερα απο το θεμα?