Τετραδια αντιΨυχιατρικης

Quote:

---

Originally posted by krino

Quote:

---

Originally posted by keep_walking

Quote:

---

Το θεμα θα συνεχιστει και με κειμενα και με αποψεις σχετικες με το θεμα, οσο και να προσπαθεις να τρολαρεις

---

Ξεκαρδιστικα με αυτο λολ...αν ειναι δυνατον...χαχαχαχα...συνεχισ ε το νημα κρινο χαιρομαι που βλεπεις ως εκει οταν προκειται για δικο σου νημα:)

Ε ας τρολλαρω και εγω λιγο...ψυχη εχω και εγω λολ.

---

το προβλημα σου φιλε μου,
ειναι αλλο και το γνωριζουμε εξισου....
Μονο που δεν μπορω να στο λυσω εγω.

Αλλωστε εσυ το κουβαλας και οχι εγω,
οποτε γιατι να κατσω να ασχοληθω αν δεν σε ενδιαφερει εσενα?

Εισαι ελευθερος να τρολαρεις,
αν αυτο κατευναζει τα προβληματα σου....


;)

---

Τελικα είσαι πολύ άρρωστος.

εγω παντος περιμενω την συνεχεια του θεματος.Πολυ κατατοπιστικο και ενδιαφερων.

Ιστορίες (και καθημερινής) τρέλας

«...μετεβλήθη εντός μου ο ρυθμός του κόσμου»
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ([email protected]) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | ΕΚΤΟΡΑΣ ΔΗΜΗΣΙΑΝΟΣ ([email protected])

Σ\' αυτήν τη χώρα, που είναι απέραντο φρενοκομείο, η ιστορία της αντιμετώπισης της τρέλας έχει περάσει από 40 κύματα. Η εξευτελιστική ιστορία της Λέρου, πριν από 25 χρόνια, έδωσε το έναυσμα για ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Η οποία ξεκίνησε με τις καλύτερες προθέσεις εκ μέρους ψυχιάτρων και ασθενών, αλλά στο δρόμο σκάλωσε στην αδιαφορία, την αναλγησία, την υποκρισία, τις εργολαβίες και την υποχρηματοδότη- ση, αφήνοντας χιλιάδες εύθραυστες ψυχές κυριολεκτικά στο δρόμο.








Η μέρα που τρελάθηκε ο αδελφός μου δεν ήταν μία μέρα. Ηταν πολλές, που έχανε το μυαλό του ήσυχα κι αθόρυβα, ανεπαίσθητα. Και κανείς μας δεν το καταλάβαινε, γιατί δεν μας εξήγησε κανείς πώς αυτό συμβαίνει. Υπήρχε ο αγροτικός γιατρός του χωριού, βεβαίως, που έλεγε πως έχουν πειραχτεί τα νεύρα του, και μετά ο ιδιώτης ψυχίατρος στην πρωτεύουσα του νομού, που έλεγε πως θα χρειαστεί χρόνια ψυχοθεραπεία. Και υπήρχε η ντροπή, ο τρόμος, η ανάγκη να παραστήσουμε όλοι οι υπόλοιποι πως τίποτα δεν συμβαίνει. Μέχρι που έδειρε τη μάνα μας και όρμηξε στον πατέρα με μια καρέκλα. Πρέπει να σου διηγηθώ εκείνη τη μέρα, για να καταλάβεις τι είναι και αν πραγματικά κάποτε έγινε ψυχιατρική μεταρρύθμιση σ\' αυτήν τη χώρα».

Ο Παύλος είναι 40 χρονών κι ο αδελφός του τα τελευταία 10 χρόνια παθαίνει ψυχωσικά επεισόδια. Είναι από τους πρώτους ανθρώπους που συναντώ, στην προσπάθειά μου να ξεμπερδέψω αυτό το κουβάρι που έχει τρέλα και οδύνη, περιθώριο κι ελπίδα, καταστολή και χειραφέτηση. Ολα αυτά που κλείνουν εντός τους δυο μικρές και τόσο βαριές λέξεις: «ψυχιατρική μεταρρύθμιση».

«Οι γονείς μου είναι αγρότες κι εγώ σπούδασα μηχανικός υπολογιστών. Ο Γιάννης ήταν περίεργος, κολλημένος με τη θρησκεία, εσωστρεφής κι εξαιρετικά επικριτικός με τους γύρω του. Αν κάποιος μας είχε μιλήσει εγκαίρως, αν μας είχε διδάξει να αναγνωρίζουμε τα σημάδια, δεν θα φτάναμε ποτέ σ\' εκείνη τη μέρα». Εκείνη τη μέρα ο αδελφός του (που κάποιος ιδιώτης γιατρός δεν είχε κάνει σωστή διάγνωση, δεν του έδινε τα σωστά φάρμακα και, φυσικά, τον έβλεπε μόνο μια φορά στο δίμηνο) σάλταρε εντελώς. Τότε, λοιπόν, τηλεφώνησαν στο ψυχιατρείο του νομού.

«Ηρθαν οι μπάτσοι και του φόρεσαν χειροπέδες. Τον έκλεισαν στο κρατητήριο για τρία 24ωρα, μέχρι να μπορέσουν να τον πάνε στο νοσοκομείο. Από τότε η ζωή μας είναι αυτό ακριβώς: εξάρσεις και υφέσεις της αρρώστιας του Γιάννη, νοσηλείες και αναγκαστικές εισαγωγές. Μετά τον μπουκώνουν τα φάρμακά του και μας τον στέλνουν πάλι πίσω, σπίτι. Καμία μέριμνα, καμία φροντίδα, καμία υποστήριξη. Ποια μεταρρύθμιση; Απλώς έκλεισαν ορισμένα ψυχιατρεία. Αλλαξε η νοοτροπία μας; Αλλαξε η κουλτούρα μας; Αλλαξε ο τρόπος που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία την ψυχική νόσο; Το 60% των ψυχιατρικών εισαγωγών στη χώρα μας γίνεται με εισαγγελική εντολή, όταν στις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το αντίστοιχο ποσοστό είναι 5% έως 8%. Οι ασθενείς μεταφέρονται με περιπολικά και όχι -όπως προβλέπεται- από το ΕΚΑΒ».

Παραπάνω από 20 χρόνια πέρασαν από τότε που οι εικόνες των «γυμνών», όπως αποκαλούσαν γιατροί και νοσηλευτές τους «ανίατους» της Λέρου, έκαναν το γύρο του κόσμου και ανάγκασαν την Ελλάδα να δει κατά πρόσωπο το πώς αντιμετωπίζει την ψυχική ασθένεια. Από τότε η χώρα «μεταρρυθμίζει» αδιαλείπτως το χώρο της ψυχικής υγείας, με σωρεία προγραμμάτων αποασυλοποίησης των ασθενών και έναν πακτωλό ευρωπαϊκών κονδυλίων. Από τη δεκαετία του \'90, με το πρόγραμμα «Ψυχαργώς», η ελληνική πολιτεία διακήρυξε ότι θα κλείσει σταδιακά όλα τα ψυχιατρεία και θα εγκαταστήσει τη δημόσια ψυχιατρική μέσα στον κοινωνικό ιστό με κέντρα ψυχικής υγείας, εξωτερικά ιατρεία, κέντρα ημερήσιας φροντίδας. Ολα έδειχναν να πηγαίνουν κατ\' ευχήν και, όντως, 3.000 από τους συνολικά 5.000 ξεχασμένους ασθενείς των ψυχιατρείων άρχισαν να επανεντάσσονται στον κοινωνικό ιστό.

«Από την κόλαση στον παράδεισο», «Ελπίδα στο σκοτάδι», «Καινούργια ζωή» ήταν μερικοί από τους τίτλους των εφημερίδων, συνοδευόμενοι απαραιτήτως από συγκινητικές προσωπικές ιστορίες, μέχρι που η ιστορία στράβωσε. Από το 2005 τα προγράμματα άρχισαν να υποχρηματοδοτούνται σε βαθμό ασφυκτικό: απλήρωτοι επί μήνες εργαζόμενοι, ξενώνες υπό κατάρρευση και δεκάδες ασθενείς να διατρέχουν τον κίνδυνο να μείνουν στο δρόμο ή να ξαναπάρουν το δρόμο για τα ψυχιατρεία. Και καταγγελίες για δεμένους και κακοποιημένους ασθενείς, οικονομικά σκάνδαλα και ιδιώτες εργολάβους (και) στο χώρο της ψυχικής υγείας.

Είναι ένα γλυκό χειμωνιάτικο απόγευμα όταν περνάω την είσοδο του ψυχιατρικού νοσοκομείου στο Δαφνί - αυτήν που γιατροί και ασθενείς χαρακτηρίζουν «κόκκινη γραμμή», που χωρίζει τους «απ\' έξω» από τους «από μέσα». Το ψυχικό νόσημα στην Ελλάδα φέρει ακόμα το στίγμα του επονείδιστου, κι αυτό το βιώνουν καθημερινά ασθενείς και εργαζόμενοι εδώ. Στο μικρό γυμνό γραφείο του, δίπλα από την αίθουσα όπου μια φορά την εβδομάδα ασθενείς, γιατροί και προσωπικό κάνουν τη συνέλευσή τους και συναποφασίζουν για τη συμβίωσή τους, συναντώ το διευθυντή της 9ης κλινικής.

Γι\' αυτήν ακριβώς τη συνέλευση -και επειδή αυτή η κλινική δεν έχει ούτε κλειδωμένη πόρτα, ούτε κάγκελα στα παράθυρα, ούτε δεμένους ασθενείς- επέλεξα να συναντήσω τον Θοδωρή Μεγαλοοικονόμου. «Αν ήθελε κανείς να περιγράψει την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το σύστημα των υπηρεσιών ψυχικής υγείας στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, ο όρος ή η εικόνα που έρχεται στο μυαλό είναι αυτή του \"κραχ\". Παρ\' όλα τα καλά παραδείγματα, όπως των Χανίων, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση είναι μια χαμένη υπόθεση για την Ελλάδα» θα μας πει ο ψυχίατρος.

Η Νικολέτα Κυράνα είναι μια νέα κοινωνιολόγος, που εδώ και εφτά χρόνια εργάζεται σε αυτό που η ίδια αποκαλεί «χώρο του κοινωνικού αποκλεισμού». Από το 2006 είναι η πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων στις Κοινωνικές Υπηρεσίες Ιδιωτικών Φορέων. «Δεν είναι απλώς μια χαμένη υπόθεση, είναι μια υποδειγματική ιστορία της ελληνικής ιδιαιτερότητας, της βαλκάνιας λογικής μας, και ένα σκάνδαλο πρώτης γραμμής. Σε όλες τις άλλες χώρες της δυτικής Ευρώπης όπου έχουν κλείσει τα άσυλα από το \'50 και το \'60, η ψυχιατρική μεταρρύθμιση επήλθε γιατί οι ίδιες οι κοινωνίες αποφάσισαν να αντιμετωπίσουν την τρέλα διαφορετικά. Εδώ, κατά κάποιον τρόπο, μας επιβλήθηκε όταν αποκαλύφθηκε η αθλιότητα της Λέρου. Και, όπως κάνουμε συνήθως, κοιτάξαμε να ξεπλύνουμε την ντροπή, να γίνουμε τα καλά παιδιά της Ευρώπης, αλλάζοντας την επιφάνεια των πραγμάτων. Και, όπως επίσης κάνουμε συνήθως, κάποιοι έγιναν πάμπλουτοι από αυτήν την ιστορία».

Στο πρώτο μας ραντεβού είμαι πολύ μπερδεμένη ήδη από την ονομασία του σωματείου της Νικολέτας. Πώς μπορεί μια κοινωνική υπηρεσία να ανήκει σε ιδιωτικό φορέα; Και πώς γίνεται να έχουν μπει εργολάβοι και στο χώρο της υγείας; «Εδώ και 25 χρόνια η \"ψυχιατρική μεταρρύθμιση\" ταυτίστηκε με τα συγχρηματοδοτούμενα προγράμματα της Ε.Ε.» μου εξηγεί η Νικολέτα. «Δεν υπήρξε καμία άλλη χρηματοδότηση της ψυχικής υγείας από καθαρά ελληνικούς πόρους. Το 10ετές πρόγραμμα \"Ψυχαργώς\", που ξεκίνησε το 1997, προέβλεπε την κατάργηση όλων των ψυχιατρείων - των τεσσάρων μικρότερων μέχρι το 2006 και των τεσσάρων μεγαλύτερων (συμπεριλαμβανομένης και της Λέρου) μέχρι το 2015. Ενα μέρος της μετεγκατάστασης των χρονίων εγκλείστων στα δημόσια ψυχιατρεία (το 30% του \"έργου\") ανατέθηκε σε ιδιωτικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες».

Στεγαστικές δομές, οικοτροφεία, ξενώνες και διαμερίσματα αρχίζουν να λειτουργούν στις γειτονιές της χώρας, υποδεχόμενα τους ξεχασμένους, χρόνια έγκλειστους ασθενείς των μεγάλων ψυχιατρείων. Για εκατοντάδες νεαρούς επιστήμονες, αλλά και για μεγαλύτερους, που είχαν ζήσει από κοντά την αθλιότητα των ασύλων, ήταν ένας κανούργιος γενναίος κόσμος που ευαγγελιζόταν μια σαρωτική κοινωνική αλλαγή. Από τότε μέχρι σήμερα έκλεισαν 4 ψυχιατρεία, δημιουργήθηκαν ψυχιατρικές κλινικές στα Γενικά Νοσοκομεία και ο αριθμός των έγκλειστων ασθενών μειώθηκε κατά 50%. Σταδιακά, σε όλη τη χώρα αναπτύχθηκαν 400 προστατευόμενα διαμερίσματα, ξενώνες, οικοτροφεία και κέντρα ημέρας από τον δημόσιο τομέα και από μη κυβερνητικούς φορείς.

«Οι ιδιωτικές εταιρείες ξεκίνησαν με τις καλύτερες προϋποθέσεις: προσωπικό όλων των ειδικοτήτων (νοσηλευτές, ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί, εργοθεραπευτές κ.ά.), οι ασθενείς από την απάνθρωπη κατάσταση των μεγάλων ψυχιατρείων βρέθηκαν στο κέντρο της προσοχής, αναγνωρίζονταν ως άτομα και είχαν προσωπικό πλάνο θεραπείας. Εβγαιναν στην κοινότητα, συμμετείχαν σε δράσεις κοινωνικοποίησης» συμπληρώνει η Νικολέτα. Πώς φτάσαμε, όμως, από αυτό το ειδυλλιακό τοπίο σε μια ζοφερή κατάσταση, με απλήρωτους επί μήνες εργαζομένους, με μαζικές απολύσεις προσωπικού, με καταγγελίες για κακοποίηση ασθενών και κατασπατάληση δημόσιου χρήματος σε ιδιωτικές δομές; Και πώς οι δημόσιες δομές βρέθηκαν ανήμπορες να πληρώσουν ακόμα και τα ενοίκια για τους ξενώνες ή τα φάρμακα; Πώς γέ- μισαν ξανά ράντζα οι δημόσιες ψυχιατρικές κλινικές και γιατί ξεφυτρώνουν συνεχώς σαν τα μανιτάρια δεκάδες ιδιωτικές;

Ο Νικηφόρος είναι ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ψυχικά ασθενών. «Δεν μου αρέσει αυτή η ορολογία. Θα προτιμούσα τον όρο χρήστης των υπηρεσιών ψυχικής υγείας ή επιζήσας της ψυχιατρικής». Ολοι οι άνθρωποι που συνάντησα στο ρεπορτάζ επέμεναν πως η ιστορία θα ήταν λειψή αν δεν μιλούσε ο Νικηφόρος. Κατά τη λαϊκή έκφραση, ο Νικηφόρος είναι σχιζοφρενής. Για εκατοντάδες ασθενείς και για τις οικογένειές τους, αλλά και για πολλούς ψυχιάτρους, ο Νικηφόρος προσωποποιεί την ελπίδα.

«Μπήκα για πρώτη φορά αναγκαστικά στο ψυχιατρείο στα 30 μου και τώρα κοντεύω τα 60. Ο πρώτος μου εγκλεισμός ήταν αναγκαστικός, όλοι οι άλλοι εκούσιοι. Δεν είμαι κάτι ξεχωριστό, ούτε θα ήθελα να με παρουσιάσεις ως τέτοιον. Είμαι ένας άνθρωπος, όμως, που αποφάσισε συνειδητά να μελετήσει την αρρώστια του, να μάθει να ζει μ\' αυτήν και να διευρύνει την προσωπικότητά του. Η σχιζοφρένεια είναι ένα στοιχείο της προσωπικότητάς μου, δεν είμαι εγώ ολόκληρος. Είμαι άνθρωπος, έχω δικαιώματα και τα διεκδι- κώ, έχω λόγο και για τον εγκλεισμό μου, και για τα φάρμακά μου, και για τη θεραπεία μου. Αυτή είναι μια θεμελιώδης αρχή και πάνω σ\' αυτήν όφειλε να στηριχτεί η ψυχιατρική μεταρρύθμιση. Ομως, η όλη ιστορία χάθηκε από την ελληνική λαμογιά. Την ημέρα που παίρνεις τη διάγνωση, σταματάει το βιογραφικό σου. Ολη η ζωή σου αναφέρεται στο πριν και το μετά τη διάγνωση. Υποτίθεται πως ο στόχος της μεταρρύθμισης ήταν να κλείσουν τα ψυχιατρεία και η τρέλα -απ\' το περιθώριο της κοινωνίας, από μια προβληματική κατάσταση που την κλείνουμε σ\' ένα ίδρυμα και απλώς δεν τη βλέπουμε- να γίνει ένα βίωμα που θα εκφραστεί και θα συζητηθεί εντός κοινωνίας. Αυτό ήταν το νόημα των ξενώνων και των ανοιχτών δομών. Τελικά, με τον τρόπο που έγινε εδώ, το κράτος πρώτα εκχώρησε τις αρμοδιότητές του σε ιδιώτες και τώρα βρίσκεται όμηρός τους».

Ολην αυτή την περίοδο μέχρι το 2000, τα περισσότερα από τα μεταρρυθμιστικά προγράμματα σταματούσαν τη λειτουργία τους όταν τελείωνε η κοινοτική χρηματοδότηση. «Η συγχρηματοδότηση για κάθε δράση διαρκεί για 12 ώς 18 μήνες, μετά τους οποίους έπρεπε να αναλάβει ο ελληνικός κρα- τικός προϋπολογισμός· όμως, το ελληνικό κράτος δεν αναλάμβανε καμία ευθύνη για τη συνέχιση της χρηματοδότησής τους και την παγίωσή τους» εξηγεί ο κ. Μεγαλοοικονόμου. «Το κράτος άλλοτε άφηνε να καταρρεύσουν οι δομές, άλλοτε τις άφηνε να φυτοζωούν και άλλοτε έψαχνε νέα κοινοτική χρηματοδότηση για να κρατήσει στη ζωή όσες από τις νεοδημιουργούμενες υπηρεσίες δεν μπορούσε -χωρίς σοβαρό τίμημα- να αφήσει να καταρρεύσουν. Ομως, από το \"Ψυχαργώς\" και μετά, αναφερόμαστε σε ένα μεγάλης έκτασης πρόγραμμα μετεγκατάστασης 3.000 ανθρώπων, από το σύνολο των 5.000 που ήταν έγκλειστοι στα δημόσια ψυχιατρεία, σε περίπου 400 στεγαστικές δομές στην κοινότητα, ξενώνες, οικοτροφεία και προστατευόμενα διαμερίσματα. Μην αναλαμβάνοντας τη χρηματοδότηση ή μειώνοντάς τη στο ελάχιστο, το κράτος τινάζει στον αέρα ολόκληρη την επιχείρηση, την οποία έστησε την προηγούμενη περίοδο».

Μια επιχείρηση μεγαλόπνοη, μεγαλόστομη και αρκούντως αποδοτική - αν όχι για τους ασθενείς, σίγουρα για αρκετούς ιδιώτες, που εν μιά νυκτί και εκ του μηδενός ανακάλυψαν ένα εξαιρετικό όχημα για την απορρόφηση κοινοτικών κονδυλίων. «Γιατροί όλων των ειδικοτήτων, ψυχίατροι, δικηγόροι, τηλεοπτικοί παραγωγοί, άλλοι επί ΠΑΣΟΚ και άλλοι επί Ν.Δ., έγιναν ιδιοκτήτες μικρών ψυχιατρικών μονάδων με παραρτήματα ανά την Ελλάδα, λες και είναι αλυσίδα σούπερ μάρκετ!» λέει η πρόεδρος των εργαζομένων Νικολέτα Κυράνα. «Οι εταιρείες και οι εταιρειάρχες \"διάλεγαν\" τους ανθρώπους από τα ψυχιατρεία, όπως τα αγαθά τους από το μανάβη! Φυσικά, έπαιρναν τους πιο λειτουργικούς, τους πιο εύκολους ασθενείς».

Θα ήταν άλλη μια ιστορία για το φαινόμενο των εργολαβιών κι ετούτη εδώ, με το κράτος να πληρώνει τους εργολάβους και οι εργαζόμενοι να εργάζονται σε καθεστώς επισφάλειας, να μένουν απλήρωτοι για μήνες ή να υφίστανται μόνο στις λίστες μισθοδοσίας («κλωνοποιημένους» τους αποκαλούν οι εργατολόγοι). Ομως, η μαύρη ιστορία της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης πάει ακόμα πιο βαθιά, όπως καταγγέλλει η πρόεδρος των εργαζομένων: «Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν 67 ιδιωτικές εταιρείες που απασχολούν 2.657 εργαζομένους και οι καθυστερήσεις των μισθών τους είναι πολύμηνες. Και την ίδια ώρα... σολομοί στις αποδείξεις των προμηθευτών - αλλά όχι στην παράδοση. Τιμολόγια για βάψιμο κτηρίων που δεν βάφτηκαν ποτέ. Τηλεοράσεις plasma, που υπάρχουν μόνο στα χαρτιά.

»Το καλοκαίρι η προηγούμενη ηγεσία του υπουργείου αφαίρεσε την άδεια λειτουργίας μιας εταιρείας, στην οποία υπάρχει μια \"τρύπα\" 600.000 ευρώ για το έτος 2008, τα οποία το υπουργείο ισχυρίζεται ότι έχει αποδώσει. Η νέα ηγεσία του υπουργείου δήλωσε ότι δεν οφείλει τίποτα στον ιδιοκτήτη της εταιρείας και άρα οι εργαζόμενοι, στους οποίους οφείλει τους μισθούς 3 μηνών, θα πρέπει να καταφύγουν στα δικαστήρια κατά του \"επιχειρηματία\"! Το κράτος έδωσε τους μισθούς στον εργολάβο και τώρα οι εργαζόμενοι ας πάνε στα δικαστήρια να τα διεκδικήσουν!»

Και οι ασθενείς; Δυστυχώς, πολλοί ψυχίατροι μιλούν για μετεγκατάσταση και όχι για αποϊδρυματοποίηση. Ο κ. Μεγαλοοικονόμου εξηγεί: «Η αποϊδρυματοποίηση έχει την έννοια του μετασχηματισμού των σχέσεων εξουσίας, την ανάδυση των νέων υποκειμένων, τη δημιουργία υπηρεσιών και πρακτικών ριζικά εναλλακτικών στον εγκλεισμό. Απλώς, οι έγκλειστοι μεταφέρθηκαν από τις πτέρυγες χρόνιας παραμονής των ψυχιατρείων σε στεγαστικές μονάδες του Δημοσίου ή ιδιωτικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών, όπου αλλού η ζωή τους βελτιώθηκε σημαντικά και αλλού (το συνηθέστερο) βρέθη- καν σε συνθήκες κοινωνικού περιθωρίου, παρόμοιες με τα ψυχιατρεία».

Καταγγελίες για ιδρυματική βία, μηχανικές καθηλώσεις, απομονώσεις, κλειδωμένες πόρτες, επιτήρηση από κάμερες, θεραπείες με ψυχοφάρμακα (συχνά υπό την ασφυκτι- κή χειραγώγηση των φαρμακοβιομηχανιών): φαίνεται λες και κανένα βήμα δεν διανύθηκε, κανένα στοίχημα δεν κερδήθηκε ουσιαστικά μέσα σε τόσα χρόνια. Φαίνεται σαν όλη η ελληνική στρατηγική για την ψυχική υγεία να συνοψίζεται στη φράση «κρύψτε, χαπακώστε, τελειώσατε!».

Ο κοινωνικός λειτουργός (και ένας από τους υπεύθυνους του προγράμματος αποασυλοποίησης του ΠΙΚΠΑ της Λέρου) Χάρης Ασημόπουλος πρόσφατα δημοσίευσε μια συγκλονιστική έρευνα υπό τον τίτλο «Η καθημερινή ζωή στο ψυχιατρείο». Ψήγματα από αυτήν τη ζοφερή πραγματικότητα που φωτίζει στο βιβλίο του μας μεταφέρει εδώ: «Η κουλτούρα των φαρμάκων είναι κυρίαρχη στα ψυχιατρεία και μέχρι πρόσφατα αποτελούσε τη μοναδική \"θεραπευτική\" προσέγγιση. Επιβαλλόταν από τον εναγκαλισμό της βιολογικής ψυχιατρικής και των φαρμακευτικών εταιρειών και την απουσία θεσμικού πλαισίου και ελεγκτικών μηχανισμών. Κάθε κλειστό ίδρυμα, όπως είναι το ψυχιατρείο, λειτουργεί σαν μια μικρή, απομονωμένη, αυταρχική κοινωνία. Επικρατούν συνθήκες κοινωνικής αποστέρησης και αποκλεισμού, κλειστές πόρτες, φτωχό περιβάλλον, ελλείψεις βασικών αγαθών, ανικανοποίητες βασικές ανθρώπινες ανάγκες και πλήρης εξάρτηση. Οι ασθενείς δεν αντιμετωπίζονται ως άνθρωποι με προσωπική ιστορία και εξατο- μικευμένες ανάγκες, αλλά αδιαφοροποίητα ως μάζα. Το προσωπικό πρώτης γραμμής αναπτύσσει στάσεις αυταρχικές, εξουσιαστικές και τιμωρητικές προς τους ψυχικά ασθενείς. Δημιουργείται έτσι μια ατμόσφαιρα που αναιρεί τις ηθικές αναστολές και λειτουργεί ως ενεργοποιός μηχανισμός της βίας, που εκδηλώνεται ως κατάχρηση εξουσίας, κακομεταχείριση, εκμετάλλευση, παραμέληση και κακοποίηση».

Τι μέριμνα λαμβάνει το υπουργείο Υγείας; Οι εποπτικοί μηχανισμοί της Πολιτείας; Η Νικολέτα είναι κατηγορηματική: «Στη δυτική Ευρώπη υπάρχει θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας και ελεγκτικοί μηχανισμοί που παρακολουθούν την πορεία των αντίστοιχων οργανισμών. Επιστήμονες, πολιτικοί και ιδιώτες ελέγχουν τη χρηματοδότηση και το παραγόμενο αποτέλεσμα. Εδώ το υπουργείο είναι θεατής της ασυδοσίας. Ούτε, ώς σήμερα, υπάρχουν ουσιαστικοί και συνεχείς μηχανισμοί που να παρακολουθούν τις εταιρείες αυτές και να ελέγχουν πού πάνε τα χρήματα, πόσοι εργάζονται εκεί, ποιο θεραπευτικό πλάνο ακολουθούν, με ποια αποτελέσματα». Με προσωπικό κάτω από το όριο ασφαλείας και ούτε καν εξειδικευμένο (στους ιδιωτικούς φορείς) και με εργαζόμενους εξουθενωμένους (στους δημόσιους), με τους ασθενείς αφημένους στη μοίρα τους, δεν είναι ν\' απορεί κανείς που πολλοί από τους συνομιλητές μας χρησιμοποίησαν την έκφραση «φιάσκο».

«Για μία ακόμη φορά αντιμετωπίζουν τους ασθενείς κι εμάς, που τους φροντίζουμε, σαν κοινωνικό βάρος» λέει ο Παύλος. «Δεν τους δίνουν ευκαιρίες για κοινωνική ένταξη, εργασία και αξιοπρεπές εισόδημα και η Πολιτεία αποποιείται την όποια ευθύνη, απόλυτα ευθυγραμμισμένη στη λογική της συρρίκνωσης του κοινωνικού κράτους. Εγώ φροντίζω τον αδελφό μου που παίρνει μόνο ένα μικρό επίδομα. Πληρώνω ιδιώτη ψυχίατρο, αφού το νοσοκομείο μετά την κάθε νοσηλεία του τον αφήνει στην τύχη του με τα χάπια του. Δεν έχω πια προσωπική ζωή, όλη μου η ζωή είναι αφιερωμένη στον Γιάννη».

Γιατί, ενώ άλλες χώρες φαίνεται να έχουν κερδίσει το στοίχημα της αποασυλοποίησης, στην Ελλάδα έχουμε μείνει πίσω; Φταίει μόνον ο βαλκάνιος τρόπος μας, όπως υποστηρίζει η Νικολέτα; Φταίει μόνο η λαμογιά μας, όπως λέει ο Νικηφόρος; Φταίει μόνο η νεοφιλελεύθερη πολιτική, όπως ισχυρίζεται ο Παύλος; Ο κ. Ασημόπουλος αναδεικνύει και μιαν άλλη, βαθύτερη ερμηνεία: «Στο πλαίσιο της παραδοσιακής ελληνικής αντίληψης, το άτομο με ψυχική ασθένεια θεωρείται μίασμα για τη γενεαλογική συνέχεια μιας οικογένειας. Ετσι, τα υπόλοιπα μέλη, των οποίων ο εαυτός στο ελληνικό πολιτισμικό πλαίσιο ετεροπροσδιορίζεται από την οικογενειακή καταγωγή, για λόγους αυτοπροστασίας και συνέχειας της οικογένειας, τείνουν προς την απομάκρυνση και τον ιδρυματικό αποκλεισμό των συγγενών τους. Εξαιτίας της άγνοιας και των προκαταλήψεων, παραμένει ακόμα ισχυρός ο φόβος της ψυχικής ασθένειας. Είναι φόβος για την απώλεια της λογικής, που για τη σημερινή κοινωνία ισοδυναμεί με κοινωνικό θάνατο».

Στο ίδιο επιμένει και ο κ. Μεγαλοοικονόμου: «Η ψυχική οδύνη ερμηνεύεται ως απλό \"βιολογικό γεγονός\", πράγμα που οδηγεί σε πτώχευση του νοήματός της. Ο προπατορικός μύθος της επικινδυνότητας των ασθενών αγκυροβολεί και πάλι στην έννοια και στην πραγματικότητα της διαφορετικότητας. Οι προϋποθέσεις της θεραπείας είναι συνυφασμένες με το δικαίωμα των ανθρώπων που σκέφτονται διαφορετικά να υπάρξουν μέσα στην κοινωνία. Η Λέρος έδειξε ακριβώς ότι το \"ανίατο\" είναι μια κατασκευή της ψυχιατρικής, των ψευδοεπιστημονικών της σχημάτων και των ψευδογνώσεών της.

»Ανθρωποι -που η κοινωνία, το κράτος και οι ψυχίατροι είχαν καταδικάσει σε συνθήκες βάρβαρου και ασφυκτικού εγκλεισμού επί 50 χρόνια- κατάφεραν να επανενταχθούν και να ζουν αυτόνομα. Η τρέλα δεν είναι απλώς μια αρρώστια. Είναι μια συνθήκη οδύνης, αλλά και ένας εναλλακτικός λόγος, που θα πρέπει να ακουστεί και να κατανοηθεί το νόημά του. Είναι και μια άλλη ανάγνωση ενός κόσμου άρρωστου από την πολλή \"κανονικότητα\"».



Διαβάστε

Erving Goffman, «Ασυλα. Δοκίμια για την κοινωνική κατάσταση των ασθενών του ψυχιατρείου και άλλων τροφίμων», μτφρ. Ξενοφών Κομνηνός, εκδ. Ευρύαλος

Η περιήγηση του Γκόφμαν στο εσωτερικό του κόσμου των τρελών θέτει ένα τεράστιο ερώτημα. Διότι, μελετώντας τα ψυχιατρικά ιδρύματα, τελικά ανακαλύπτει κανείς ότι η τρέλα και η «αντικανονική συμπεριφορά» που αποδίδεται στον ασθενή είναι κατά πολύ προϊόν -όχι της αρρώστιας του, αλλά- της κοινωνικής απόστασης που χωρίζει τον άρρωστο από αυτόν που τον χαρακτηρίζει έτσι.


Φράνκο Μπαζάλια, «Εναλλακτική ψυχιατρική ενάντια στην απαισιοδοξία της λογικής - Για την αισιοδοξία της πράξης», επιμέλεια Φράνκα Ονγκαρο Μπαζάλια, Μαρία Γκράτσια Τζανικέντα, πρόλογος-μετάφραση Γιώργος Αστρινάκης, εκδόσεις Καστανιώτη

Ο ιταλός ριζοσπάστης ψυχίατρος ασκεί κριτική που δεν εξαντλείται μόνο στον ψυχιατρικό, αλλά και σε άλλους κοινωνικούς θεσμούς, όπως το σχολείο, η οικογένεια, η φυλακή - που και εκεί διακρίνει τις ιδρυματικές διαδικασίες ως προοίμιο υποταγής, αποπροσωποποίησης και, τελικά, αρρώστιας του κοινωνικού σώματος στη δεδομένη τάξη πραγμάτων, στην παραγωγική διαδικασία, στο κέρδος και στην αλλοτρίωση.

Φράνκο Μπαζάλια, «Οι θεσμοί της βίας», εκδ. «Τετράδια Ψυχιατρικής»

Δέκα κείμενα που περιγράφουν το όραμα για μια «απελευθερωτική ψυχιατρική», η οποία αμφισβητεί τον κατεστημένο ψυχιατρικό θεσμό.

Χάρης Ασημόπουλος, «Η καθημερινή ζωή στο ψυχιατρείο. Μορφές ιδρυματισμού και ιδρυματικής κακοποίησης», εκδ. Καστανιώτη

Το βιβλίο αναφέρεται στη ζωή στο ψυχιατρείο, στον ψυχιατρικό ιδρυματισμό και στην ψυχιατρική ιδρυματική κακοποίηση. Στις σελίδες του περιγράφεται ο κόσμος της καθημερινής ζωής εβδομήντα οκτώ ανδρών κλεισμένων στην πτέρυγα ενός ψυχιατρείου της Ελλάδας.

Μισέλ Φουκό, «Η ιστορία της τρέλας», μτφρ. Φραγκ. Αμπατζοπούλου, εκδ. Ηριδανός

Η αναζήτηση του σημείου μηδέν της ιστορίας της τρέλας.








Τι μας είπε το κράτος
ΚΕΙΜΕΝΟ | ΝΤΙΝΑ ΔΑΣΚΑΛΟΠΟΥΛΟΥ ([email protected]) ΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ | ΕΚΤΟΡΑΣ ΔΗΜΗΣΙΑΝΟΣ ([email protected])

* Η μεταρρύθμιση στον τρόπο παροχής υπηρεσιών ψυχικής υγείας προχωρά με ικανοποιητικούς ρυθμούς, παρά τα μεγάλα και δυσεπίλυτα προβλήματα που εμπεριέχουν τέτοιου είδους μεταρρυθμίσεις.

* Το υπουργείο Υγείας μέσα από ένα πλήρες θεσμικό πλαίσιο αναθέτει σε κρατικές υπηρεσίες και σε αστικές μη κερδοσκοπικές εταιρείες τη σύσταση και λειτουργία στεγαστικών δομών, αξιολογώντας τις επιστημονικές και λειτουργικές προϋποθέσεις για την ανάπτυξη τέτοιων δράσεων. Ο έλεγχος της σύνθεσης των εταιρικών σχημάτων των αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών είναι πολύ σημαντικός, αλλά σε κάθε περίπτωση δεν είναι δυνατόν να τεθούν επαγγελματικά κριτήρια σε δραστηριότητες της κοινωνίας των πολιτών, που έχει την ευαισθησία και εκφράζει την ανάγκη να μετέχει σε συλλογικές εκφράσεις υποστήριξης ατόμων που απειλούνται από -ή βιώνουν- κοινωνικό αποκλεισμό. Στο βαθμό που τηρούνται διαχρονικά με συγκεκριμένες διαδικασίες ελέγχου τα επιστημονικά και διαχειριστικά κριτήρια που θέτει το υπουργείο στους φορείς αυτούς (κρατικούς ή μη κρατικούς), δεν υφίσταται κανένα πρόβλημα. Τα προβλήματα δημιουργήθηκαν από την ανυπαρξία ελέγχων που εμείς είμαστε αποφασισμένοι να επιβάλουμε. Ελεγχοι θα γίνονται συστηματικά, εργαλεία υπάρχουν και θα τα βελτιώσουμε και, όπου χρειάζεται, οι υπηρεσίες του υπουργείου θα παρεμβαίνουν αποτελεσματικά. Τα τελευταία χρόνια υπήρχαν αρκετά προβλήματα με τη χρηματοδότηση των μονάδων ψυχικής υγείας που λειτουργούν υπό τη διοικητική και επιστημονική ευθύνη σωματείων και αστικών μη κερδοσκοπικών εταιρειών. Τα προβλήματα αυτά αφορούσαν κυρίως καθυστερήσεις στη χρηματοδότηση, που ορισμένες φορές ήταν για σημαντικό χρονικό διάστημα, και αποτέλεσαν μία από τις σοβαρότερες αιτίες που έφεραν τη χώρα μας στη δυσμενή θέση της «επιτήρησης» στην ψυχιατρική μεταρρύθμιση από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Ενωσης, που χρηματοδοτεί ένα τμήμα των δραστηριοτήτων αυτών.

* Τα προβλήματα αυτά κληροδοτήθηκαν στη νέα κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.Από τη στιγμή που αναλάβαμε, κάναμε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν για να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα ελλείμματα στη χρηματοδότηση του συστήματος ψυχιατρικής φροντίδας και καταφέραμε αρκετά σε ελάχιστες ημέρες. Με αποτελεσματικούς χειρισμούς σε επίπεδο εξασφάλισης αναγκαίων οικονομικών πόρων, σε επίπεδο εξορθολογισμού των δαπανών, αλλά και σε επίπεδο διοίκησης και εμβάθυνσης των στόχων της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης. Πολιτική του υπουργείου είναι η διασφάλιση αυτής της ποιότητας στη λειτουργία των δομών και η συνεχής βελτίωσή της. Με τα κατάλληλα διοικητικά, θεσμικά και οικονομικά μέτρα, οι δομές της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης και του προγράμματος «Ψυχαργώς» όχι μόνο δεν πρόκειται να κλείσουν, αλλά αντίθετα θα επεκτείνονται και διαρκώς θα βελτιώνονται.

Φώφη Γεννηματά, υφυπουργός Υγείας & Κοινωνικής Αλληλεγγύης


http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=121533



ΥΓ....... μνημονευω την εκδοση του Μπαζαλια οπως επισης και του Φουκω σαν πολυ ενδιαφερουσες.

Τα σεντόνια είναι κουραστικά για διάβασμα στο computer,θα προτιμούσα να ανταλλάσαμε απόψεις,όχι να δίνουμε links.Τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο ουσιαστικό όσο η ανταλλαγή απόψεων πάνω σε ένα καυτό θέμα.Η παράθεση δεν είναι το ίδιο με την επικοινωνία.Μη σου πω πως η παράθεση είναι ο στεγνότερος τρόπος επικοινωνίας,μονομερούς και σχετικά απωθητικής.Μία αντιπρόταση λοιπόν είναι Κρίνο να γράψεις τη δική σου ανάλυση,θα με ενδιέφερε περισσότερο.Κυρίως με ενδιαφέρουν τα γιατί του κάθε ατόμου,εκεί είναι το ζουμί.Τι σε έκανε να αμφισβητείς την ψυχιατρική,ποιες εμπειρίες σε οδήγησαν να αποκτήσεις συγκεκριμένες απόψεις και οπτικές.

τα σεντονια ειναι οντως κουραστικα, πλην ομως αναγκαια για την συλλογη πληροφοριων.
Απο την αλλη σαφως και δεν ανοιξα ενα θρεντ για να μαζευω αρθρα και να τα διαβαζει κοσμος και τελος.
Σαφως και το ενδιαφερον υπαρχει οταν ανοιξει αυτο που λες και εσυ, ο διαλογος.

Προσωπικα εχω ψαξει αρκετα το ζητημα, εδω και χρονια.
Σαφως και εχω αποψη και θα την καταθεσω.
Ομως για να γραψω ενα αρθρακι, χρειαζομαι τα στοιχεια (αυτα που διαβαζεις και καμποσα ακομα) και επισης αρκετο χρονο μπροστα μου κατι που εν ωρα εργασιας δεν εχω.
Πιστευω οτι αν αργοτερα υπαρχει χρονος θα το ανεβασω,
ελπιζω στην συνεχεια να ανοιξει διαλογος.


Το θεμα ειναι αρκετα σοβαρο, ιδιως οταν μιλαμε για την ψυχιατρικη υγεια στην ελλαδα του σημερα,
με τα παρα πολλα προβληματα που υπαρχουν.

«Οταν ο άρρωστος είναι δεμένος, ο ψυχίατρος είναι ελεύθερος. Οταν ο άρρωστος είναι ελεύθερος, ο ψυχίατρος είναι στη δουλειά του».



Φράνκο Μπαζάλια

Quote:

---

Originally posted by RainAndWind
Τα σεντόνια είναι κουραστικά για διάβασμα στο computer,θα προτιμούσα να ανταλλάσαμε απόψεις,όχι να δίνουμε links.Τίποτε δεν μπορεί να είναι τόσο ουσιαστικό όσο η ανταλλαγή απόψεων πάνω σε ένα καυτό θέμα.Η παράθεση δεν είναι το ίδιο με την επικοινωνία.Μη σου πω πως η παράθεση είναι ο στεγνότερος τρόπος επικοινωνίας,μονομερούς και σχετικά απωθητικής.Μία αντιπρόταση λοιπόν είναι Κρίνο να γράψεις τη δική σου ανάλυση,θα με ενδιέφερε περισσότερο.Κυρίως με ενδιαφέρουν τα γιατί του κάθε ατόμου,εκεί είναι το ζουμί.Τι σε έκανε να αμφισβητείς την ψυχιατρική,ποιες εμπειρίες σε οδήγησαν να αποκτήσεις συγκεκριμένες απόψεις και οπτικές.

---

συμφωνω απολυτα.
προσωπικα δεν τα διαβασα τα σεντονια.
αν ηθελα αρθρα δημοσιευμενα στο διαδικτυο θα γκουγκλαρα το θεμα, να διαβαζω 10 μερες..
το θεμα ειναι σαφως ενδιαφερον, και πιστευω οτι δεν ανοιγει ο διαλογος γιατι κανεις δεν καθεται να διαβασει τις αναδημοσιευσεις των κατεβατων.
αν σας ενδιαφερει ενας διαλογος καντε καποιες προσωπικες τοποθετησεις..
το να συμβουλευτει καποιος αρθρα για να αποκτησει αποψη, μπορει καλλιστα να το κανει στον δικο του υπολογιστη και να τα βαζει σαν παραθεση με απλο λινκ εδω,γραφοντας προσωπικη αποψη, αντι να γεμιζει σελιδες που κανεις δεν διαβαζει...

ειλικρινα δεν καταλαβαινω,
τα αρθρα υπαρχουν εδω μαζεμενα, για οσους τυχον θελουν να αντλησουν καποιες πληροροφοριες, οχι για αναγκαστικη αναγνωση.

Ειπα οτι συντομα θα κατσω να γραψω αναλυτικα την γνωμη μου,
απλα χρειαζομαι αρκετο χρονο για αυτο, και απο την δουλεια μου ειναι αδυνατο κατι τετοιο.

Φαντασου να πληρωνατε το σερβερ του φορουμ....
Τωρα βεβαια το οτι καποιος δεν εχει να συνεισφερει κατι στο παρον θεμα, αλλα παρολα αυτα εχει αποψη,
αυτο δεν μπορει να το ερμηνευσει, ουτε η ψυχιατρικη αλλα ουτε η αντιΨυχιατρικη. ==============> λαθος νομιζω λεγεται ψυχαναγκασμος......

Μερος 1ο



Εισαγωγη










Ξυσε τον ψυχιατρο και θα βρεις μεσα του τον παπα!


Η ψυχιατρικη σαν \"επιστημη\" κλεινει 150 χρονια ζωης.
Μια επιστημη που αμφισβητηται στο κατα ποσο δικαιουται να εχει θεση στον κλαδο της ιατρικης.
Και τουτο διοτι, δεν καταθετει επιστημονικες αποδειξεις, δεν εχει καμια συνεκτικη και περιεκτικη θεωρια.
Μετα απο ενα αιωνα ερευνων για την σχιζοφρενεια δεν υπαρχει κανενα διαγνωστικο τεστ η για τις αλλες διανοητικες διαταραχες.





Οι λιστες του Diagnostic and Statistic Manual of Mental Disorders ειναι μια σειρα ηθικολογιων που κατα καιρους εκδιδει η αμερικανικη ψυχιατρικη ενωση και αυτο αποτελει την παγκοσμια βιβλο της ψυχιατρικης.
Η επομενη αναθεωρηση του αναμενεται το 2013 και εκει θα δουμε τι θα βγει και τι θα μπει.
Επισης εχει ενδιαφερον να αναλυθει τι συμφεροντα εξυπηρετουνται απο ολη αυτη την υποθεση.

Οι ψυχιατροι σαν επιστημη ακολουθουν μεθοδους που σαφως δεν εχουν την συναινεση του ασθενους ενω δεν ειναι απαραιτητο να εχουν την τακτικη να αναρωσει ο ασθενης τους οσο το να εξυπηρετηθει η επιστημη τους.
Το ενα δεν ειναι παντα στον ιδιο αξονα με το αλλο.
Ετσι ο κυριος τους σκοπο ειναι καταρχην να επιβληθουν στον \"ασθενη\" στην χειροτερη περιπτωση αν μιλαμε για εγκλειστους, με τον φοβο η στην συνεχεια με αυξηση των νευροληπτικων η με πιο βαρια αντικαταθλιπτικα.

Υπαρχει μια αντιληψη οτι η περιπτωση της Λερου που εμεις γνωριζουμε απλα ξεφυγε της καταστασης και δεν ηταν μεσα στα πλαισια της επιστημης.
Ειναι λαθεμενη εντυπωση κατι τετοιο, μιας και η ψυχιατρικη επιστημη εχει χτιστει πανω σε αυτα τα θεμελια: Αυτα του φοβου και του τρομου, ο B. Ruth (ο πρωτος προεδρος της APA) τα ειχε σαν ευαγγελιο και αυτες ηταν οι μεθοδους που ακολουθησαν οι μετεγενεστεροι μετα απο αυτον.
Με μια πρωτη ματια αυτο δεν γινεται κατανοητο, ουτε ο ασθενης γνωριζει πως ο ψυχιατρος εφαρμοζει τους μεθοδους του.
Ακομα πο σαφες ειναι οτι ο ασθενης δεν γνωριζει τιποτα για το τι ακριβως ουσιες καταπινει καθως η υποθεση φαρμακα ειναι μια ξεχωριστη υποθεση που θελει ξεχωριστη ερευνα.

Οι σχεσεις θεαραποντος - ασθενη ειναι διττη:
Απο την μια πλευρα ο θεράπων ιατρος ειναι στο πλευρο του ασθενη και αγωνιζεται για την αποκατασταση της υγειας του αλλα απο την αλλη ο ασθενης εχει να αντιμετωπισει την αυθεντια και την εξουσια του γιατρου.
Η σχεση αυτη ενιοτε ειναι συγκρουσιακη και ακομα και σημερα δεν υπαρχει καποιο ξεκαθαρο συμπερασμα στην υπαρχουσα βιβλιογραφια.


(Θα συνεχισω αυριο γιατι ηδη με πηγε καπως αργα....)

Krino το θέμα σου είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και φυσικά χρήζει της προσοχής και της ευαισθησίας όλων μας.

Εξαιρετικά λεπτά ζητήματα, όπως το πού σταματάν τα όρια μεταξύ φυσιολογικού και παθολογικού, ποιός χαράζει αυτά τα όρια καθώς και πόση εμπιστοσύνη μπορεί να δείξει κανείς στην αυθεντία κάποιου παρά στον ίδιο του τον εαυτό?
Πόσο εξαρτημένος απο τα φάρμακα ή αλλοτριωμένος απο τον εαυτό του μπορεί να αισθανθεί κάποιος δίχως την σωστή αντιμετώπιση.

Θα μείνω σε αυτό το σημείο \"Απο την μια πλευρα ο θεράπων ιατρος ειναι στο πλευρο του ασθενη και αγωνιζεται για την αποκατασταση της υγειας του αλλα απο την αλλη ο ασθενης εχει να αντιμετωπισει την αυθεντια και την εξουσια του γιατρου.
Η σχεση αυτη ενιοτε ειναι συγκρουσιακη και ακομα και σημερα δεν υπαρχει καποιο ξεκαθαρο συμπερασμα στην υπαρχουσα βιβλιογραφια.\"

Έτσι είναι τα πράγματα.
Η σχέση αυτή μεταξύ θεραπευτή και θεραπευόμενου είναι ανισότιμη. Έχοντας υπάρξει σε μια σχέση ανάλογη, αλλά και γνωρίζοντας και συζητώντας με άτομα που είναι σε θεραπεία, έκανα ορισμένες σκέψεις πάνω στο θέμα.

Πού σταματάει η εξουσία του θεραπευτή?
Ο θεραπευόμενος είναι συχνά εξαιρετικά επιρρεπής στις κρίσεις και τις αντιδράσεις του θεραπευτή του, καθώς τον εξιδανικεύει.
Το να θεωρήσει κανείς τον γιατρό του αυθεντία μπορεί να τον βοηθήσει να ενισχύσει την πορεία της ίασής του, μπορεί όμως και να τον καταστήσει έρμαιο των κρίσεών του γιατρού σε κάποια θέματα εξαιρετικά λεπτά. Είναι λοιπόν δίκοπο μαχαίρι.

Ποιός αλήθεια εγγυάται και ποιός ελέγχει, πώς ο κάθε θεραπευτής χρησιμοποιεί αυτήν τη δύναμη υποβολιμότητας που έχει έναντι του ασθενή του?
Ποιός είναι εκεί να παρακινήσει τον άρρωστο να παλέψει με τις δικές του δυνάμεις, όταν υπάρχουν αρκετοί νευρολόγοι - ψυχίατροι, οι οποίοι συνταγογραφούν με εξαιρετική συχνότητα και ευκολία?

Πόσο αυθαίρετα μπορεί να χρησιμοποιήσει κανείς την εξουσία του να κρίνει επι του συγκεκριμένου τα όρια του υγιούς με το παθολογικό, όταν ο ίδιος δεν μπορεί να παραδεχθεί στον εαυτό του ότι εμπλέκονται και δικά του, αδούλευτα κομμάτια στην κρίση του αυτή και ενδεχομένως πρέπει να την επανεξετάσει?

Πόσο εύκολα οι θεραπευτές επιλέγουν την λύση της συνταγογράφησης, αντί να παραδεχθούν στον εαυτό τους οτι το πιθανότερο είναι οι ίδιοι να είναι ανεπαρκείς για τον συγκεκριμένο ασθενή?

Πόσο πολύ φωτίζονται οι εναλλακτικές οδοί που υπάρχουν?

Ευτυχώς, δεν άκουσα ποτέ τις πάμπολλες προτροπές για το τάδε ή το δείνα αντικαταθλιπτικό/αγχολυτικό, όταν είχα τις κρίσεις πανικού.

Φυσικά δεν τάσσομαι γενικώς κατά των φαρμάκων, υπογραμμίζω ωστόσο, οτι καμιά φορά, θα πρέπει να ζητά κανείς και δεύτερη και τρίτη γνώμη και να το ψάχνει όσο περισσότερο μπορεί απο μόνος του.

Τέλος, κάποια θέματα, τα γνωρίζει μόνο ο καθένας καλύτερα για τον εαυτό του και καμία αυθεντία δεν μπορεί να ξέρει περισσότερο. Ναι, υπάρχουν φορές ( χωρίς να γενικεύω) που ο μόνος που μπορεί να εμπιστευθεί κανείς, είναι ο εαυτός του.


Να παραπέμψω σε ενδιαφέροντα λινκς.
Το πρώτο είναι το παρατηρητήριο για τα δικαιώματα στο χώρο της ψυχικής υγείας, μια αξιόλογη προσπάθεια που γίνεται στους κόλπους του, είναι να καταγράφονται και να έρχονται στο φως κρούσματα ιατρικών αυθαιρεσιών.


http://www.paratiritiriopsy.org/

Το δεύτερο είναι το σχετικό με τα \"σπίτια της φυγής\", εκεί όπου η ανισοτιμία μεταξύ γιατρού και ασθενή εξαφανίζεται και μετατρέπεται σε μια ισότιμη σχέση μεταξύ ανθρώπων διαφορετικών.

http://kersanidis.wordpress.com/2007/05/28/spf/

Τελικά Κρίνο δε μας είπες... εσύ έβαλες το θρεντ για να συν - διαλλαγείς/λεχθείς μόνο με συγκεκριμένα μέλη;... αν θυμάμαι έκανα μια τοποθέτηση στη σελ. 2 και περιμένω το διάλογο...

\'... Φαντασου να πληρωνατε το σερβερ του φορουμ....
Τωρα βεβαια το οτι καποιος δεν εχει να συνεισφερει κατι στο παρον θεμα, αλλα παρολα αυτα εχει αποψη,
αυτο δεν μπορει να το ερμηνευσει, ουτε η ψυχιατρικη αλλα ουτε η αντιΨυχιατρικη. ==============> λαθος νομιζω λεγεται ψυχαναγκασμος......\'

... αυτή η ασυναρτησία, τί ακριβώς σημαίνει;... χμμ... τί πάει να πει \'δεν συνεισφέρω\' στο θέμα αλλά παρόλα αυτά έχω άποψη;... αν δε συνεισφέρει κανείς με την άποψή του δηλαδή,΄με τί άλλο μπορεί να το κάνει, με επιταγή, με κουπόνια ή εξαργυρώνει τα 5 αστεράκια στο ταμείο;... έχεις δίκιο, μάλλον θα συνεχίσεις το... διάλογο με όσους θεωρούν ότι έχεις αντιληπτική ικανότητα. Και η αλήθεια είναι πως το νόημα της φράσης σου, όχι μόνο η ψυχιατρική και αντιψυχιατρική κοινότητα δε μπορούν να ερμηνεύσουν, αλλά ούτε καν το συντακτικό, η γραμματική και το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων... όχι δε λέγεται \'ψυχαναγκασμός\'... \'ατόπημα\' λέγεται. Καλή συνέχεια στο διάλογο...

Quote:

---

Originally posted by Alobar
Τελικά Κρίνο δε μας είπες... εσύ έβαλες το θρεντ για να συν - διαλλαγείς/λεχθείς μόνο με συγκεκριμένα μέλη;... αν θυμάμαι έκανα μια τοποθέτηση στη σελ. 2 και περιμένω το διάλογο...


Το θεμα ειναι ανοικτο, για τον οποιοδήποτε πιστευει οτι εχει να προσθεσει κατι πανω στο θεμα.
Ηδη 2 μελη δηλωσαν οτι τους ενδιαφερει παρα πολυ σαν θεμα και εβαλαν την δικη τους προσθηκη.

Για την δικη σου τοποθετηση,
θα την διαβασω και θα σου απαντησω,
αν και στο παρελθον εχεις απαξιωσει εντελως το τι λεω και εχεις δειξει οτι δεν σε ενδιαφερει το να ανοιξω ενα διαλογο μαζι σου.

Τωρα δειχνεις δυσαρεστημενη απο αυτο και αναθεωρεις.
Εφοσον ομως το ζητας θα διαβασω οτι εγραψες και θα γραψω σχετικως.




\'... Φαντασου να πληρωνατε το σερβερ του φορουμ....
Τωρα βεβαια το οτι καποιος δεν εχει να συνεισφερει κατι στο παρον θεμα, αλλα παρολα αυτα εχει αποψη,
αυτο δεν μπορει να το ερμηνευσει, ουτε η ψυχιατρικη αλλα ουτε η αντιΨυχιατρικη. ==============> λαθος νομιζω λεγεται ψυχαναγκασμος......\'

... αυτή η ασυναρτησία, τί ακριβώς σημαίνει;... χμμ... τί πάει να πει \'δεν συνεισφέρω\' στο θέμα αλλά παρόλα αυτά έχω άποψη;... αν δε συνεισφέρει κανείς με την άποψή του δηλαδή,΄με τί άλλο μπορεί να το κάνει, με επιταγή, με κουπόνια ή εξαργυρώνει τα 5 αστεράκια στο ταμείο;...



αυτη η ασυναρτησια αναφερεται ενδεικτικα στα παρακατω μυνηματα:

Quote:

---

Originally posted by keep_walking


Ναι εχει ανοιχτει παλιοτερα αλλα δεν ονομαζοταν τετραδια...καλα επικοινωνια below zero.

---

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Προφανως ήσουν σε απόγνωση, γιατί εδώ και κάμποσους μήνες μας τσαμπουνούσες πως θα έμπαινες μόνο για να \"μας τη λες\" και δεν θα έγραφες ούτε ένα ποστ συμπαράστασης ή συμμετοχής.
Τι έγινε ξαφνικά? αυτό μήπως που γίνεται τον τελευταίο καιρό αλλα κανείς δεν στην είπε?
Πως γουστάρεις τον χώρο, αλλα όπως σε βολεύει? Πχ, \"θελω να περναει το δικο μου αλλιως θα σας γμω\"?
Προφανώς δεν πέρασε και επιστρέφεις ως μέλος?
Σόρι, αλλα δεν έχω καταλάβει ακόμη. Γιατί μέχρι χτες απειλούσες και έλεγες τα δικά σου, αλλα όλο και έχωνες τη μουσούδα σου μήπως και νιώσεις πως ακόμη υπάρχεις....

---

ατακα πανω στην ατακα,
για να βρουμε ποιος ειναι ο πιο εξυπνος,
αλλα μιλια για την αντιψυχιατρικη.


Το πως ο καθενας εξαργυρωνει την παρουσια του εδω μεσα, ειναι θεμα μεγαλης συζητησης, την οποια θα την ανοιγα αν υπηρχε ελπιδα να βρουμε ακρη.





έχεις δίκιο, μάλλον θα συνεχίσεις το... διάλογο με όσους θεωρούν ότι έχεις αντιληπτική ικανότητα.



θα συνεχισω τον διαλογο,
με οσους τουλαχιστον δειχνουν οτι τους ενδιαφερει το θεμα, ειτε συμφωνουν με τις αποψεις μου ειτε διαφωνουν.

Σιγουρα σε μυνηματα οπως το παραπανω,
που το μονο που κανουν ειναι να τρολαρουν, δεν εχω σκοπο να συνεχισω.





Και η αλήθεια είναι πως το νόημα της φράσης σου, όχι μόνο η ψυχιατρική και αντιψυχιατρική κοινότητα δε μπορούν να ερμηνεύσουν, αλλά ούτε καν το συντακτικό, η γραμματική και το λεξικό των ανωμάλων ρημάτων... όχι δε λέγεται \'ψυχαναγκασμός\'... \'ατόπημα\' λέγεται.


το πως λεγεται εχει ελαχιστη σημασια.
Το οτι γινεται ομως γενναει ερωτηματα, οπως πχ το αν ο καθενας μας μπορει να κοντρολαρει τον εαυτο του.

Η σταση μας, καταγραφει και τα συμπερασματα.





Καλή συνέχεια στο διάλογο...


ευχαριστω, να σαι καλα,
οπως διαπιστωσες εχει ηδη αρχισει.
Και οποιος νομιζει οτι εχει κατι να πει μπορει ελευθερα να το προσθεσει (ακομα και το τρολαρισμα, αν μεχρι εκει μπορει να φτασει)

---

Krino,συμφωνώ στη γενική σου θεώρηση.Ας μην ξεχνάμε πως μέχρι πρόσφατα η ομοφυλοφιλία ήταν,σύμφωνα με το ψυχιατρικό κατεστημένο,ψυχική νόσος.Μόλις το 1993 διαγράφηκε από τη λίστα της Διεθνούς Στατιστικής Ταξινόμησης Νοσημάτων και Συναφών Προβλημάτων Υγείας.
Και φυσικά,αυτό συνδεόταν με το ότι για την εκκλησία αποτελούσε αμάρτημα και απόκλιση από το φυσιολογικό-ακόμη θεωρείται από τους πλέον συντηρητικούς αρτηριοσκληρωτικούς φορείς της,δηλαδή την πλειοψηφία.
Επίσης,μέχρι το 1950 θεωρούνταν και ποινικό αδίκημα.Και τι γίνεται με φετιχιστές,ακόμη το τοπίο σε τέτοια πλαίσια κινείται και ως προς τις\"παραφιλίες\".

Κάπου είχα διαβάσει βάρβαρες ψυχιατρικές μεθόδους που χρησιμοποιούνταν για να γίνει κάποιος ετεροφυλόφιλος,του προκαλούσαν εμετό,ενώ του έδειχναν απεικονίσεις ομοφυλοφιλικού σεξ και αντρών,τον άφηναν μέσα σε δωμάτια μέρες μέσα στον εμετό,για να\"φτιάξει\".Και σίγουρα υπάρχουν πλείστα όσα παραδείγματα κακοποιήσεων από νοοτροπίες φασιστικές σε περασμένες δεκαετίες.

Quote:

---

Originally posted by Alobar


Προσωπικά το βρίσκω αστείο και δε πέφτω σε τέτοιες παγίδες. Δε νομίζω να χρειάζεται ιδιαίτερο μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι πίσω απ\' αυτό κρύβεται σκοπιμότητα, κέρδος και πλουτισμός σε βάρος ημών των... αδαών. Νομίζω το έχω ξαναπεί, δεν είμαι σίγουρη, αλλά αν ρίξει κανείς μια ματιά στα χαρακτηριστικά για παράδειγμα που αναφέρονται σε κάθε μια απ\' τις λεγόμενες \'διαταραχές προσωπικότητας\' όλο και θα βρει κάτι δικό του. Λογικό και επόμενο είναι. Δεν έχουν αφήσει χαρακτηριστικό για χαρακτηριστικό που να μη το έχουν καλουπώσει. Εξού και η αδυναμία αρκετών επιστημόνων με αποτέλεσμα το \'λάθος\'. Αν πάει κανείς σε 5 ψυχιάτρους για παράδειγμα, οι 3 μπορεί να του φορέσουν στο κεφάλι την οριακή, και οι 2 την ψυχαναγκαστική. Λοιπόν; Θεωρώ εμμονή και ανοησία προσωπικά το να θεωρώ \'κάπως\' τη διαφορετικότητα του καθενός. Δυστυχώς ζούμε σ\' ένα κόσμο που δε \'σηκώνει\' όμως τη διαφορετικότητα με αποτέλεσμα να τη στιγματοποιεί ακόμη κι όταν δε συντρέχει λόγος. Για μένα \'πρόβλημα\' είναι όταν γίνεται δυσλειτουργική η ζωή του ατόμου, σε σχέση με τον εαυτό του και τους γύρω του. Κατ\' τ\' άλλα, ας είμαστε σε εγρήγορση και ας παίρνουμε την ανάλογη γνώση προκειμένου να αποφεύγουμε τις κακοτοπιές... ;) ...

---

καπως ετσι ειναι τα πραγματα,
αν και θελω να εμβαθυνω ακομα περισσοτερο.

Θελω να πιασω εκεινο το κομματι,
οπου ο \"ασθενης\" ειναι εγκλωβισμενος, και πηγαινει στον γιατρο σαν τελαυταια σανιδα σωτηριας.

Δεν ειναι τοσο ευκολο και απλο, να πουν ολοι, \"εγω δεν πεφτω σε τετοιες παγιδες\" και αυτο πρεπει να αναλυθει διεξοδικα.
Ενας τροπος ειναι η καταγραφη εμπειριων και ενας αλλος η αναλυση αυτο που αποκαλουμε κατεστημενο.