Λογικό είναι να γίνετε μια γροθιά ρε συ. Αλλά ενέχει... επιπλοκές :)
Και λογικό να στην έχουν δώσει οι επιλογές του πατέρα σου.
Είναι πολύ καλό που τα αναγνωρίζεις και έτσι δίνεις μια δίοδο στον εαυτό σου για να εκφραστούν όλα αυτά.
Printable View
Λογικό είναι να γίνετε μια γροθιά ρε συ. Αλλά ενέχει... επιπλοκές :)
Και λογικό να στην έχουν δώσει οι επιλογές του πατέρα σου.
Είναι πολύ καλό που τα αναγνωρίζεις και έτσι δίνεις μια δίοδο στον εαυτό σου για να εκφραστούν όλα αυτά.
Είναι πολύ καλό που τα αναγνωρίζεις και έτσι δίνεις μια δίοδο στον εαυτό σου για να εκφραστούν όλα αυτά.
αλεχαξανδρε....τι εννοεις? δλδ καταλαβα αλλα δεν ειμαι σιγουρη
Irina,όσο κι αν σου φανεί περίεργο,η σχέση εξάρτησης γονέα παιδιού,είναι κάτι που\"διδάσκεται\"από το γονέα για να καλύψει μέσω της σχέσης με το παιδί του κάποιες ανάγκες του.
Αυτό το\"είμαστε ένα\",η ταυτοποίηση δηλαδή του παιδιού με τον γονιό του,δεν αφήνει το παιδί να αυτονομηθεί συναισθηματικά,να έχει μία ανεξάρτητη ταυτότητα,μία δική του αίσθηση εαυτού.
Είναι μία σύνθετη διαδικασία κι ακριβώς επειδή πάει πίσω στο χρόνο,έχει φτιαχτεί δηλαδή σε βάθος χρόνου,δεν μπορεί το παιδί να αντιληφθεί τις συνέπειες πάνω του,που όμως είναι και ζόρικες και αρκετές.
Το γεγονός της εγκατάλειψης της μητέρας σου από τον πατέρα σου,εφόσον είστε συγχωνευμένες σε μία σχέση εξάρτησης,ήταν τραυματικό και για σένα.Η \"προδοσία\"της μητέρας σου από το αρσενικό,έγινε και δική σου προδοσία,μοιράστηκες τον θυμό της.Αυτό είναι ένα είδος συναισθηματικής αιμομειξίας,το παιδί γίνεται ένας σύντροφος στη θέση του συντρόφου που δεν υπάρχει(είτε φυσικά και συναισθηματικά,είτε σκέτα συναισθηματικά).
Αυτή η σκηνή του να ελέγχεις την αναπνοή της μητέρας σου,πάνω από το κρεβάτι της,είναι ακριβώς αυτό που κάνει μία μητέρα προς το παιδί της,όχι μία ενήλικας προς έναν άλλον ενήλικα.Τα προβλήματα υγείας σε κάνουν να αισθάνεσαι ακόμη πιο\"υπεύθυνη\"γι αυτήν,όπως ένας γονιός είναι για το παιδί του σε μικρές ηλικίες.
Πώς θα προχωρήσεις στη ζωή όμως εάν δεν ξεχωρίσεις τη δική σου ταυτότητα από τη δική της;
Ο κόσμος,έγινε ένα απειλητικό μέρος για τη μητέρα σου,όταν ο άντρας της την εγκατέλειψε για κάποια άλλη γυναίκα.Τώρα,θεωρείς,όπως η μητέρα σου κι εσύ τον κόσμο ως ένα απειλητικό μέρος,που φοβάσαι και δε θες να αντιμετωπίσεις.Η προδοσία έγινε κομμάτι του πώς βλέπεις τον κόσμο.Οι φοβισμένοι γονείς μεγαλώνουν φοβισμένα παιδιά Ιρίνα.Εάν η μητέρα σου δεν έβλεπε το γεγονός πως ο πατέρας σου τερμάτισε τη μεταξύ τους συζυγική σχέση σαν προδοσία,ούτε εσύ θα το έβλεπες έτσι.Για να τερματιστεί η συγχώνευση και η εξαρτητική σχέση,για να βρεις τη δική σου ταυτότητα,χρειάζεται δουλειά με ψυχολόγο.
Μπορεί να μην το καταλαβαίνεις,αλλά ο θυμός σου,τα ξεσπάσματα που κάνεις,δείχνουν πως αυτή \"η μία γροθιά\"απέναντι σε έναν άδικο και σκληρό κόσμο,σε φέρνει σε θέση να μην μπορείς να διεκδικήσεις όσα χρειάζεται μία νέα γυναίκα για να είναι μόνο αυτή,να μην κουβαλάει και τις προσωπικότητες άλλων μέσα της.ΔΕΝ είσαι η μητέρα σου.ΔΕΝ είστε ένα,είστε δύο άτομα και όσο αισθάνεστε ως ένα,στην παρασιτική αυτή σχέση,καμιά σας δεν είναι ελεύθερη,ανεξάρτητη και αυτόνομη.
πολυ εξιπνα οσα μου εγραψες RainAndWind !κ εγω πιστευω ολα ξεκινουν απο τον \"πατερα μ\"
σαν φρικη 8ιμαμαι τα παιδικα χρονια... εξετιας του...δεν με χτιπαγε οπος σινι8ος ακουμε...αλλα σαν αν8ρωπος... ηταν οτι χιροτερο !
ορεα ος εδω....γιατι ομος ολα αυτα να μου βγουν τωρα? που ειμαι 23-24 ?κ οχι 16 17 18
αφου δεν ζω μαζι του σε ενα σπιτι απο τα10 μου σχεδον...δεν υπαρχει στην ζωη μου...μονο αναμνισεις.
για την μητερα μου 8α φοβαμαι παντα... την εχω δει προσφατα κιολας σε πολυ ασχοιμη κατασταση κ νομιζα 8α την χασω..τρομαξα...απο τοτε μπορω να πω...δεν βρισκω ηρεμια.... με αβτο το 8εμα.... νομιζω λιγο πολυ ολοι ετσι αγαπαμε τουσ δικους μας..... ειναι πολυ περιεργη κατασταση.... απο την μια ειμαστε οπος ειπα πιο πρην ΕΝΑ... αλλα απο την αλη....δεν της λεω ποτε τα μιστικα μου... τπτ προσοπικο.... μη τιχον δλδ με ρωτισει τι εχω.... οταν κα8ομαι με νευρα....!!!!!!! εχω βαλει εναν τοιχο... απο τα παιδικα μου χρονια...μαλλον την ντρεπομαι απλα... δεν περιμενα να καταλιξω στα οικογενιακα μου...με το 8εμα που ανοιξα.... εγω κ παλι επιμενω...οτι το προβλιμα μου ειναι εξω απο το σπιτι μου....εχει να κανει με μενα κ με τα βλεματα του κοσμου.8ελω να αποκτισω εστο κ λιγη αυτοπεπι8ιση
Κοίτα,για το θέμα της αυτοπεποίθησης μπορείς να κάνεις κάποια πράγματα ακολουθώντας την κοινή λογική.Να εντοπίσεις σε ποιους τομείς εστιάζονται πράγματα που θα ήθελες να βελτιώσεις και να προσπαθήσεις να τα φτιάξεις.Αλλά προσωπικά θεωρώ πως η αυτοπεποίθηση του κάθε ατόμου δεν έχει να κάνει μόνο με τα στενά πλαίσια που σκεφτόμαστε πολλές φορές.Θέλει ξεκάθαρη αίσθηση του εαυτού επίσης.Οπότε μαθαίνοντας ποια είναι αυτά που σε \"έφτιαξαν\"να λειτουργείς κάπως,μπορείς να αλλάξεις τον τρόπο που τα βλέπεις,άρα και να τροποποιήσεις.Το μέσα μας αντανακλάται στο έξω μας απλούστερα.
Αν ζεις μέσα στην αγωνία και στο φόβο,από πού θα αποκτήσεις τη δύναμη να σμιλέψεις έναν εαυτό που θα χαίρεσαι γι αυτόν;Άρα ίσως θα ήταν καλό να συμβουλευτείς και έναν ψυχολόγο,για να ψάξεις λίγο και τα θέματα αυτά του θυμού σου απέναντι στον πατέρα σου,της συγχώνευσης με τη μητέρα σου και ό,τι άλλο σε απασχολεί.:)
Εννοώ ότι κάποια ίσως θέσφατα πράγματα μέσα σου καλό θα ήταν να σπάσουν. Ή να μην σπάσουν, ό,τι θες, όμως να τα έχεις αναγνωρίσει για να μπορείς έπειτα να τα διαχειρίζεσαι :)Quote:
Originally posted by Irina
Είναι πολύ καλό που τα αναγνωρίζεις και έτσι δίνεις μια δίοδο στον εαυτό σου για να εκφραστούν όλα αυτά.
αλεχαξανδρε....τι εννοεις? δλδ καταλαβα αλλα δεν ειμαι σιγουρη
Σε κάτι που είπε η ρέιν, και οι ενήλικες ξαγρυπνούν ο ένας πάνω από τον άλλο όταν υπάρχει ανάγκη. Αλίμμονο. Μη γίνουμε θηρία :)
Καταλαβαίνω το νόημα υπό το οποίο το είπε αλλά να μη ξεχνιόμαστε και πηγαίνουμε στην άλλη άκρη.
Η μητέρα σου είναι μητέρα σου,το έχει αποδείξει, και θα έχει ασφαλώς την προστασία σου και την αγάπη σου.
Quote:
Originally posted by Irina
πολυ εξιπνα οσα μου εγραψες RainAndWind !κ εγω πιστευω ολα ξεκινουν απο τον \"πατερα μ\"
σαν φρικη 8ιμαμαι τα παιδικα χρονια... εξετιας του...δεν με χτιπαγε οπος σινι8ος ακουμε...αλλα σαν αν8ρωπος... ηταν οτι χιροτερο !
ορεα ος εδω....γιατι ομος ολα αυτα να μου βγουν τωρα? που ειμαι 23-24 ?κ οχι 16 17 18
αφου δεν ζω μαζι του σε ενα σπιτι απο τα10 μου σχεδον...δεν υπαρχει στην ζωη μου...μονο αναμνισεις.
για την μητερα μου 8α φοβαμαι παντα... την εχω δει προσφατα κιολας σε πολυ ασχοιμη κατασταση κ νομιζα 8α την χασω..τρομαξα...απο τοτε μπορω να πω...δεν βρισκω ηρεμια.... με αβτο το 8εμα.... νομιζω λιγο πολυ ολοι ετσι αγαπαμε τουσ δικους μας..... ειναι πολυ περιεργη κατασταση.... απο την μια ειμαστε οπος ειπα πιο πρην ΕΝΑ... αλλα απο την αλη....δεν της λεω ποτε τα μιστικα μου... τπτ προσοπικο.... μη τιχον δλδ με ρωτισει τι εχω.... οταν κα8ομαι με νευρα....!!!!!!! εχω βαλει εναν τοιχο... απο τα παιδικα μου χρονια...μαλλον την ντρεπομαι απλα... δεν περιμενα να καταλιξω στα οικογενιακα μου...με το 8εμα που ανοιξα.... εγω κ παλι επιμενω...οτι το προβλιμα μου ειναι εξω απο το σπιτι μου....εχει να κανει με μενα κ με τα βλεματα του κοσμου.8ελω να αποκτισω εστο κ λιγη αυτοπεπι8ιση
Irina, οι γονείς σου δυστυχώς έχουν συμβάλει στο να αναπτυχθεί αυτή η άσχημη κατάσταση που περιγράφεις ότι βρίσκεσαι. Αν ένα άτομο (και αυτό ισχύει και για μερικά ζώα) μεγαλώσει σε ένα περιβάλλον που δεν το αντιλαμβάνεται ως \"ασφαλές\", τότε θα αρχίσει να είναι σε μια κατάσταση \"συναγερμού\", όπου πρώτα θα \"τσεκάρει\" για πιθανό κίνδυνο και μετά θα προχωράει. Αν είναι έτσι εκ φύσεως, η έχει μια τάση να είναι πιο αγχώδης, τότε τα πράγματα θα μεγενθυθούν.
Τότε ίσως το άτομο μεγαλώσει σε ένα κόσμο που τον αντιλαμβάνεται ως ασταθή και αβέβαιο. Αν έχει δεχθεί έντονη κριτική η τιμωρία (από το γονείς του η και το σχολικό περιβάλλον) τότε είναι πολύ πιθανό να αποκτήσει και μια \"ευαισθησία\" στα θέματα αυτά που είχε τιμωρηθεί και ύστερα η ευαισθησία αυτή να \"γενικευτεί\", να πάρει την δικιά της ζωή και να σε βασανίζει σε πλαίσια πολύ διαφορετικά από το γονεικό περιβάλλον.
Κάποιος μπορεί να ζει για χρόνια έτσι χωρίς να το καταλάβει, γιατί η ψυχολογία του δεν τον επηρεάζει-τουλάχιστον όχι σε δυσλειτουργικό βαθμό. Αρκεί όμως ένα έντονο γεγονός (συνήθως στα πρώτα χρόνα της ενήλικης ζωής) για να \"ξεχειλίσει\" το ποτήρι και ένα χαρακτηριστικό του ατόμου να εξελιχθεί σε κρίσεις πανικού, άγχος, κατάθλιψη κλπ. Τώρα τα \"φοβικά\" κέντρα του εγκεφάλου βαράνε \"κόκκινο\" αφού το άσχημο γεγονός επιβεβαιώνει ότι ο κόσμος είναι ένα τρομακτικό μέρος να ζεις. Αν έχει κάποια ελπίδα μπορεί να εμφανίσει πανικούς η έντονο άγχος αφού το άτομο προσπαθεί για κάτι όμως νιώθει ότι δεν έχει τους \"πόρους\" για να ανταπεξέρθει με αποτέλεσμα να υπερ-αντιδρά. Μπορεί να νιώσει ότι δεν μπορεί να ανταπεξέρθει σχεδόν καθόλου, οπότε να εμφανίσει κατάθλιψη. Να το βάλει κάτω δηλαδή και να τα παρατήσει σε μια κατάσταση σχεδόν ανυπαρξίας. Μπορεί να είναι και μια ανάμιξη από όλα αυτά.
Τότε είναι που πρέπει να γίνουν \"αλλαγές\". Όμως είναι γεγονός ότι οι αλλαγές αυτές δεν είναι εύκολο να γίνουν και μερικές φορές θέλουν χρόνο, επιμονή και αγώνα. Άλλωστε η κατάσταση που τώρα βρέθηκες έχει αναπτυχθεί σταδιακά και δεν έγινε μέσα σε μια νύχτα παρ όλο που μερικές φορές το αισθανόμαστε έτσι.
Εσύ μπορεί να καταλαβαίνεις λογικά που μπορεί να είναι το πρόβλημα η τι συμβάλει σε αυτό. Μπορεί να καταλαβαίνεις λογικά τι ρόλο είχαν παίξει οι γονείς σου τότε και μερικά παιδιά από εδώ να κάναν μερικές πολύ καλές απόπειρες εξήγησης. Όμως τίπουα δεν αλλάζει. Γιατί? Γιατί ο \"φοβικός σου εαυτός\" έχει την δικιά του ζωή τώρα, ανεξάρτητα από τα βιώματα που οδήγησαν σε αυτόν. Βρίσκεται εκεί μέσα σου, και όσο να μιλάς για τις άσχημες καταστάσεις που πέρασες δεν θα φύγει έτσι απλά, με την γνώση των πραγμάτων. Είναι σαν να ζει μέσα σου ένα 3χρονο παιδί που κλαίει και οδύρεται και ζητάει την προσοχή για πράγματα που μέσα στα χρόνια έμαθε να κάνει. Και όσο και να του λες ποιος φταίει, αυτό δεν καταλαβαίνει γιατί είναι 3 χρονων και απλά θέλει η δεν θέλει κάτι εδώ και τώρα. Αυτό σου προκαλεί αυτά τα συμπτώματα και ναι, όσο και αν αναλύεις τα πράγματα από το ιντερνετ ίσως αυτό να μην φεύγει. Δεν υπάρχει κάτι που θα σου πούμε και αυτό θα εξαφανιστεί ως δια μαγίας. Αυτό που σου λέω δεν είναι ρητορεία, είναι ότι συμβαίνει στον εγκέφαλο. Οι \"κατώτερες\" συναισθηματικές περιοχές \"αυτονομούνται\"-θα μπορούσαμε να πούμε κάπως ελεύθερα- μέσα στα χρόνια από τις \"ανώτερες\" της σκέψης. Και τότε μπορούν να γίνουν πολύ σπαστικές! Και φυσικά θέλουν την κατάλληλη ρύθμιση από τις \"ανώτερες\" περιοχές της σκέψης αλλά ίσως να πρέπει να επαναβιώσουν αλλιώς τα πράγματα οι ίδιες οι κατώρερες περιοχές.
Εδώ είναι που αν νιώθεις ότι αυτό το παλιόπαιδο έχει ξεφύγει, πρέπει να πας σε έναν πολύ καλό και έμπειρο ψυχοθεραπευτή. Αν θες να επικεντρωθείς πιο πολυ στο εδώ και τώρα μπορείς να διαλέξεις έναν θεραπευτή Γνωσιακής-Συμπεριφορικής κατεύθυνσης. Αυτός, μέσα σε ένα \"ασφαλές περιβάλλον\" θα σου μάθει να μην \"φοβάσαι\" άλλο αυτά που ο φοβικός του εαυτός έμαθε να φοβάται, θα σου βάζει να επανερμηνεύσεις τις καταστάσεις και θα προσπαθήσει να σου μειώσει την ευαισθησία σε πράγματα που είσαι ευαίσθητη όπως π.χ. στα βλέματα του κόσμου. Ίσως να χρειαστεί να βγεις μια βόλτα μαζί του έξω και να μάθεις τεχνικές χαλάρωσης. Αλλά και θα επανεκτιμήσεις πολλά από τα πιστεύω σου για τον κόσμο. Αν θες να επικεντρωθείς πιο πολύ στα παρελθοντικά βιώματα μπορείς να διαλέξεις ένα θεραπευτή Ψυχοδυναμικής κατεύθυνσης και αυτός θα επικεντρωθεί πιο πολύ στα παρελθοντικά σου βιώματα και στην σχέση σου με τους γονείς και με τους άλλους σε σχέση πάντα με το τώρα. Υπάρχουν και άλλες σχολές που θα μπορούν να βοηθήσουν όπως η Χιουμανιστική που επικεντρώνεται στο άτομο και σε όλα τα καλά που έχει να δώσει.
Η αλλαγή ίσως μπορεί να επέλθει με πολλούς τρόπους, από το \"τώρα-προς-τα-πίσω\" και από την \"αρχή-προς-τα-μπρος\". Ίσως να μην έχει τόσο σημασία, αφού το πρόβλημα δεν είναι ότι η επιφάνεια του τώρα αλλά ούτε και τα original βιώματα αλλά οι ενδιάμεσες δομές. Αυτές οι ψυχολογικές δομές που βρίσκονται μεταξύ τους και που σε ταλαιπωρούν. Αυτές πρέπει να προσπαθήσεις να αλλάξεις σταδιακά και με θέληση.
Οπότε κατα την γνώμη μου βρες ένα ψυχοθεραπευτή, άνθρωπο και έμπειρο πάνω από όλα που θα σε ακούσει και θα σε καθοδηγήσει ώστε να σταδιακά να απαλλαγείς από αυτά τα αρνητικά συμπτώματα. Ίσως στην τελική να μην έχει τόσο σημασία η μέθοδος και η τεχνική αλλά ο άνθρωπος που έχεις απέναντι σου στην πραγματική ζωή. Ίσως μια σχέση να είναι \"θεραπευτική\"επειδή ξυπνάει αρχέγονα κοινωνικά ένστικτα αλληλοβοήθειας και αλτρουσιμού μεταξύ των ανθρώπων. Γι αυτό και έχει σημασία να βρεις ένα θεραπευτή που σου ταιριάζει και που θα είναι εκεί για σένα. Αλλά και που θα είναι και ικανός να σηκώσει μαζί σου την κατάσταση που θα σε ταλαιπωρεί.
Μερικές φορές ίσως τα παιδιά να υπερ-αναλύουν τα πράγματα με τους γονείς και να αφήνουν τα ποιο σημαντικό για τα \"ιντερνετικά\" πλαίσια, όπως τι έγινε και εμφανίστηκε αυτό, πως είναι τα πράγματα τώρα και τι θέλει κάποιος σε σχέση με το μέλλον και τα όνειρα του.
Κατερινάκι, είπες ότι αυτό εμφανίστηκε μετά τα 20. Δεν θυμάμαι να το διάβασα αλλά μήπως έγινε κάποιο περιστατικό? Αν θες απαντάς :)
PETRAN,πολύ πολύ ενδιαφέροντα όσα έγραψες.Η χιουμανιστική αναφέρεται σπάνια,γιατί συμβαίνει αυτό;(Ιrina,συγνώμη για το off topic,ίσως όμως να βοηθήσει και σένα η απάντηση,σχετικά με το ποια μέθοδος είναι η καταλληλότερη).Μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τις διαφορές ανάμεσα στις διάφορες σχολές και με ποιον τρόπο επιλέγεται η κατάλληλη εξατομικευμένη μέθοδος.
Quote:
Originally posted by RainAndWind
PETRAN,πολύ πολύ ενδιαφέροντα όσα έγραψες.Η χιουμανιστική αναφέρεται σπάνια,γιατί συμβαίνει αυτό;(Ιrina,συγνώμη για το off topic,ίσως όμως να βοηθήσει και σένα η απάντηση,σχετικά με το ποια μέθοδος είναι η καταλληλότερη).Μερικές φορές δεν μπορώ να καταλάβω τις διαφορές ανάμεσα στις διάφορες σχολές και με ποιον τρόπο επιλέγεται η κατάλληλη εξατομικευμένη μέθοδος.
Θενκς RainAndWind
Ναι η χιουμανιστική είναι πολύ καλή! (την ακολουθεί και ο νίκος που έχει το σαιτ!). Είναι ότι λέει το όνομα της, μια πολύ σφαιρική, ανθρωποκεντρική θεραπεία όπου θεραπευτής κινείται πάντα γύρω από το άτομο και τα θέλω του, δίνοντας του πάντα την εκτίμηση που πρέπει. Βέβαια αυτό θα μπορούσε να το κάνει ο καθένας αλλά η χιουμανιστική είναι πιο δομημένη και στηρίζεται σε πιο συγκεκριμένη \"φιλοσοφία\".
Χρησιμοποιείται κυρίως από τους \"συμβουλευτικούς ψυχολόγους\" (\"counselling psychologists\") που έχουν να κάνουν με προσωπικές ανησυχίες, αγωνίες και διαπροσωπικά προβλήματα και όχι τόσο από τους \"κλινικούς ψυχολόγους\" (\"clinical psychologists\") που έχουν να κάνουν κυρίως με \"ψυχοπαθολογία\" αν και φυσικά σχετίζονται μεταξύ τους (στην Ελλάδα δεν έχει αναγνωρισμένες ειδικότητες ψυχολόγων οπότε ο καθένας μπορεί να κάνει το οτιδήποτε χε) Και πάλι κάποιοι ισχυρίζονται ότι η χιουμανιστική είναι εξίσου καλλή και για τα πιο \"σοβαρά\". Πάντως είναι μια πάρα πολύ φιλική-για-το-άτομο και συμπαθητική θεραπεία και προσωπικά νομίζω ότι στα συμβουλευτικά πλαίσια (όταν δεν έχεις να κάνεις με κατάθλιψη,πανικούς κλπ. αλλά καθημερινά προβλήματα που κινδυνεύουν όμως να εξελιχθούν σε πιο σοβαρά!) είναι \"τοπ\" επιλογή. Γι\'αυτό και πολύ συμβουλευτικοί ψυχολόγοι στο εξωτερικό την χρησιμοποιούνε. Άλλωστε είναι μια πιο \"σφαιρική\" προσέγγιση που αλλάζει όλη την φιλοσοφία του ατόμου και τον βελτιώνει γενικά και σαν προσωπικότητα, χαρακτήρα κλπ.
Τώρα αυτό που λες για τις προσσεγγίσεις αποτελεί θέμα για άπειρες διαφωνίες και στον κόσμο της επιστημονικής κλινικής ψυχολογίας κλπ. Κανονικά στην Αγγλία που ήμουν οι κλινικοί ψυχολόγοι γινόντουσαν \"κλινικοί\" με ένα συγκεκριμένο 3ετές διδακτορικό στην κλινική ψυχολογία που έπρεπε να γίνει μετά το μετά το βασικό πτυχίο και εκεί εκπαιδεύονταν κανονικά σε όλα τα κύρια μοντέλα αν και πάντα η βασική έμφαση βρίσκεται στην Γ-Σ θεραπεία γιατί είναι συνήθως και αυτή που έχει τις πιο πολλές επιστημονικές μελέτες, κλινικές δοκιμές και θεωρητικό υπόβαθρο, με την ψυχοδυναμική να αποτελεί την δεύτερη σε σειρά έμφασης. Το θέμα είναι ότι υπάρχουν παρα μα πάρα πολλές ψυχοθεραπείες πέρα από τις βασικές (π.χ. Gestalt, Διαπροσωπική, Υπαρξιακή κλπ.) και ακόμα και οι βασικές χωρίζονται σε παραιτέρω υπο-ψυχοθεραπείες. Π.χ. η γνωσιακή-συμπεριφορική εκτός από την βασική \"Beck-ιανή\" προσέγγιση έχει επίσης \"Schema Therapy\", \"Acceptance & Commitment Therapy\", \"Dialectical Behavioural Therapy\", \"Multi-Modal Therapy\", \"Behavioural Activation Therapy\", μια ανάμιξη γνωσιακής και ψυχοδυναμικής-\"Cognitive-Analytic Therapy\" μεταξύ άλλων με την καθεμία να επικεντρώνεται μάλλον σε διαφορετικό σημείο του προβλήματος και όλες να ισχυρίζονται ότι είναι εξίσου αποδοτικές. Σε ένα κόσμο ψυχοθεραπειών, ο κλινικός ψυχολόγος αναγκαστικά πρέπει να πηγαίνει με τις έρευνες, με το τι δείχνει δηλαδή να έχει αποδοτικότητα και όχι με τα πιστεύω του. Επίσης πρέπει να πηγαίνει και με την θεωρητική βασική ψυχολογία, γιατί ανεξάρτητα για το τι λέει η καθεμία από αυτές τις ψυχοθεραπείες, δεν μπορεί να είναι όλες σωστές. Οπότε αν μια θεραπεία συμφωνεί περισσότερο με μια θεωρία της βασικής επιστημονικής ψυχολογίας (που όλο και εξελίσσεται), τότε ίσως είναι καλύτερο να προτιμηθεί πρώτη. Αυτό είναι και το \"evidence-based\" policy (υποτίθεται!) των κλινικών ψυχολόγων του εξωτερικού.
Μετά πάρα πολύ σημαντικός παράγωντας είναι ο θεραπευτής και η ποιότητα της θεραπευτικής σχέσης. Βασικά κάποιοι ισχυρίζονται ότι αυτό είναι και το ποιο βασικό ανεξάρτητα της προσέγγισης (!) και ακόμα και αν το περιεχόμενο και η ιδεολογία της θεραπείας παίζει ρόλο στην θεραπευτική αλλαγή, η \"Χημεία\" μεταξύ θεραπευτή και θεραπευομενου αποτελεί βασική προυπόθεση για να προχωρήσουν τα πράγματα. Με λίγα λόγια, αν ο θεραπευτής δεν σου κάνει \"κλικ\" σαν άνθρωπος και δεν το \"έχετε\" (ότι και αν σημαίνει αυτό), τότε δεν πα να λέει και να λες, θεραπεία σωστή στο τέλος δεν θα γίνει!
Τις τελευταίες δεκαετίες η βασική ψυχολογική έρευνα (\"θυμική ψυχολογία\", \"θυμική-γνωστική ψυχολογία\",\"κοινωνική ψυχολογία\", \"αποκλίνουσα ψυχολογία\" είναι μερικές από τις βασικές επιστήμες που τα ευρήματα τους μπορούν να βρουν εφαρμογή σε θεραπευτικά πλαίσια) έχει αποσαφηνίσει κάποιους από τους παράγοντες και τους μηχανισμούς που παίζουν ρόλο στην ανάπτυξη των συναισθημάτων σε υγιή-οπότε και σε ανθυγιεινά- πλαίσια. Στοιχεία αλήθειας-σε διαφορετικό βαθμό βέβαια- μπόρούν να βρεθούν σε διάφορες θεραπευτικές προσσεγίσεις. Οπότε-ανάλογα και με το πρόβλημα και με την κατάσταση- και η Γ-Σ αλλά και η Ψυχοδυναμική μπορεί να είναι σωστές και να καταλλήγουν σε κοινούς μηχανισμούς αλλαγής.
Πολύ σημαντικό εύρημα πιστεύω ότι είναι ότι ένα βίωμα μπορεί να οδηγήσει στην \"διαδικαστικοποίηση\" μιας (προβληματικής) συμπεριφοράς (αυτό το αποτέλεσμα έχει και το μοντέλο συναισθημάτων των power & dalgleish που περιγράφουν στο φοβερό βιβλίο τους \"cognition & emotion-from order to disorder\" και που είναι και το επικρατέστερο). Οπότε π.χ. μίλησες εσύ για \"parentification\". To παιδί γίνεται πατέρας. Απαξ και γίνει αυτή η διαδικασία, \"διαδικαστικοποιείται\" δηλαδή γίνεται αυτόματα και χωρίς να χρειάζεται η μνήμη του original (τραυματικού?) γεγονότος για να \"δράσει\". Δηλαδή το παιδί ίσως \"μάθει\" να έχει παραπάνω ευθύνες από όσες του αναλογούν και να είναι αγχώδης σε πολλές καταστάσεις έξω από το γονεικό περιβάλλον. Θα αποκτήσει ένα \"σχήμα\" -\"μια νοερή αναπαράσταση\" της κατάστασης που θα γίνει ένα με αυτόν και θα \"ξυπνάει\" σε διάφορες καταστάσεις. Αυτή η \"αυτόματη ετοιμότητα\" ίσως και να οδηγήσει σε μια διαστρεβλωμένη ερμηνεία του κόσμου και σε απόλυτες πεποιθήσεις του τύπου \"όλα η τίποτα\". Όλες οι προσωπικότητες είναι ένα συνοθύλευμα από \"σχήματα\" αλλά μερικά μπορούν να γίνουν πιο προβληματικά και να οδηγήσουν ακόμα και σε ψυχοπαθολογία. Ένα τέτοιο άτομο που νιώθει ότι έχει το \"σχήμα περισσότερων ευθυνών\" θα είναι γενικά πιο αγχώδης σε κάποιες καταστάσεις. Αυτό αυξάνει την πιθανότητα μετά από ένα τραυματικό γεγονός να πανικοβληθεί, γιατί θα νιώσει ότι δεν έχει τους πόρους να ανταπεξέλθει σε ένα τόσο \"τεράστιο\" γεγονός (την στιγμή που ένιωθε να έχει ευθύνη για μικρά). Μετά ο πανικός, αυξάνει το άγχος και την πιθανότητα να επαναληφθεί και απαξ και γίνει, θα έχουμε \"διαταραχή πανικού\", μια αυτόνομη πλεον διαδικασία δηλαδή που με την σειρά της θα είναι ανεξάρτητη από το \"σχήμα\" που οδήγησε σε αυτήν. Αυτό είναι ένα πολύ πρόχειρο παράδειγμα για το πως μπορεί να αναπτυχθεί η ψυχοπαθολογία αλλά you get the picture.
Η Γ-Σ θεραπεία αρχίζει από το \"τώρα\" και πάει προοδευτικά πίσω ενώ η ψυχοδυναμική αρχίζει εντελώς από πίσω κατευθείαν (και πάει προς τα μπροστά). Το θέμα είναι ότι και οι δύο μπορεί να είναι πετυχημένες γιατί αλλάζουν τις \"ενδιάμεσες αυτές δομές-τα σχήματα\". Ίσως δεν έχει τόσο σημασία το άτομο να καταλάβει λογικά το \"parentification process\" με τους γονείς του, αλλά ούτε και μόνο πως σκέφτεται και δρα δυσλειτουργικά τώρα, αυτό που πρέπει να νιώσει είναι να σταματήσει να νιώθει να έχει αυτή την \"ετοιμότητα να έχει παραπάνω ευθύνες\". Να αλλάξει το \"σχήμα\" δηλαδή της κατάστασης-την \"ενδιάμεση δομή\" που καθοδηγεί την συμπεριφορά του και που βρίσκεται μεταξύ των παρελθοντικών γεγονότων και του τώρα.
Αν και δεν υπάρχει στανταρ αλγόριθμος, προσωπική μου άποψη (όπως και των πιο πολλών), είναι ότι σε περιπτώσεις που το άτομο έχει έντονα συμπτώματα (π.χ. πανικού, άγχους,κατάθλιψης, εμμονές κλπ.) τότε ξεκινάει με Γ-Σ θεραπεία. Αυτή επικεντρώνεται στο εδώ και τώρα και με τις συνεδρίες θα τον κάνει πιο λειτουργικό και θα τον κάνει να πάρει πάλι τον έλεγχο στα χέρια του. Σε προχωρημένα επίπεδα μπορεί να πάει πιο \"ψυχοδυναμικά\" στα παρελθοντικά γεγονότα ώστε να κατανοήσει καλύτερα για το πως απέκτησε εν-μέρη τουλάχιστον-τον τρόπο αυτό που απέκτησε και να έχει πιο βαθειές αλλαγές. Βασικά είμαι εναντίον να αρχίζει κάποιος με τα παρελθοντικά γεγονότα από την αρχή, για πάρα μα πάρα πολλούς λόγους (εκτός και αν ο ίδιος το θέλει) και αυτό έχουν δείξει και οι έρευνες. Απαξ και βρεθεί κάποιος μέσα στον λαβύρινθο, είναι καλύτερο και πολύ πιο εύκολο να ακολουθήσει τον \"μίτο της αριάδνης\" ανάποδα για να βγει έξω και για αυτό είναι καλύτερο να αρχίσει με Γ-Σ θεραπεία και πρώτα από όλα με τις αρνητικές σκέψεις και συμπεριφορές στο εδώ και τώρα. Χώρια που θεωρώ πολύ σημαντικό το συμπεριφορικό κομμάτι που είναι \"βιωματικό\" και παίζει τρομερό ρόλο στο να \"καταλάβει\" ο κατώτερος φοβικός εγκέφαλος ότι δεν θα πεθάνει (π.χ. με του να προκαλέσεις στο άτομο πανικό η γενικά να τον βάλεις να κάνει κάτι που δεν θα έκανε) πράγματα που ίσως να μην καταλάβαινε με την λεκτική ανάλυση παρελθοντικών γεγονότων, που θα τον έκαναν να τα καταλάβει λογικά αλλά όχι στο \"πετσί τους\". Οπότε η καλύτερη ίσως είναι μια πιο \"εκλεκτική μέθοδος\" (μίξη Γ-Σ στο τώρα και Ψυχοδυναμική μετά).
Ουαου ένα τεράστιο ποστ λολ. Σορρυ κατερινάκι που ξεφύγαμε από το θέμα! :P
Η ψυχοδυναμική έχει σχέση με την ψυχαναλυτική;
Επίσης έχω ακούσει ότι ένας καλός και έμπειρος ειδικός μπορεί να αλλάζει προσεγγίσεις κατά βούληση (=κατά \"ανάγκη\" του θεραπευόμενου).
(σόρι για το threadjack!)
Quote:
Originally posted by alexandros3
Η ψυχοδυναμική έχει σχέση με την ψυχαναλυτική;
Η ίδια είναι (θα μπορούσαμε να πούμε). Η ψυχανάλυση βασίζεται στην \"ψυχοδυναμική θεωρία\" (freud κλπ.) και η \"ψυχοδυναμική θεραπεία\" είναι μια πιο σύντομη, περιορισμένη και \"to-the-point\" εκδοχή της ψυχανάλυσης. Σπάνια θα βρει να κάνει κάποιος την παραδοσιακή ψυχανάλυση (άυτή που διαρκεί χρόνια!). Αν και δεν ισχύει πλεόν η ψυχοδυναμική θεωρία στην ολότητά της, κάποια στοιχεία που χρησιμοποιούνται στην θεραπεία ίσως να έχουν καλή αποτελεσματικότητα ώστε να υπάρξουν σημαντικές αλλαγές.
edit στο edit σου
Ναι αυτό πρέπει να γίνεται alex. Αυτό λέω και εγώ στο ποστ μου. Ο καλύτερος ειδικός είναι αυτός που χρησιμοποιεί \"εκλεκτικές θεραπείες\" (μίξη προσεγγίσεων δηλαδή) κομμένες και ραμμένες σε κάθε άτομο. Αρκεί να έχουν κάποια επιστημονική λογική κα να μην καταντάει ένας \"αχταρμάς\" από εννοιές αλλά να έχουν λογική σειρά. Π.χ. Γ-Σ στην αρχή και ψυχοδυναμική πιο μετά.
ΟΚ. Ευχαριστώ.
γεια σας κ παλι
τα διαβασα ολα οσα γραψατε πιο πανω...δεν σας κριβω σε πολλα σημια μπερδεφτικα....κ δεν ευγαλα ακρη.....
ομος σιμιοσα πολλα για τις 8εραπιες που διαβασα.δεν τα γνωριζα!
κ 8α σιμφωνισω πολυ με αυτο που εγραψες.... οτι \'\' αν ο θεραπευτής δεν σου κάνει \"κλικ\" σαν άνθρωπος και δεν το \"έχετε\" (ότι και αν σημαίνει αυτό), τότε δεν πα να λέει και να λες, θεραπεία σωστή στο τέλος δεν θα γίνει! \'\' πολυ σωστο.!!!!!
εγω παντος δεν νομιζω οτι οσα γραφω εδω 8α τολμισω να τα πω σε καπιον γιατρο ..... γιαυτο επελεξα αβτην την σελιδα για μια δευτερη γνωμη...
PETRAN να σου πω την αλη8εια...δεν περιμενα ποτε! οτι τα παιδικα μου χρονια 8α με επιρεασουν τοσο πολυ! κ τωρα που το καταλαβα μετα απο οσα λεμε εδω περα! εχω μεγαλιτερο 8ιμο στον \"πατερα μου\" μεχρι κ στα ονειρα μου τον βλεπω αφτες της μερες..κ ξυπναω με πολυ ασχοιμη δια8εση.... μεχρι που το σχολιαζα σημερα με την μητερα μου...που σινι8ος το απεφευγα.μπορει να ακουγετε υπερβολικο...
αλεξανδρε τελικα σοστα ειχα καταλαβει.... κατι τετιο παρομιο μου εχουν ξαναπει κιολας,
ευχαριστω πολυ κ παλι ολους σας. μου ειναι ολα πολυ χρισιμα !!
:)
Quote:
Originally posted by Irina
γεια σας κ παλι
τα διαβασα ολα οσα γραψατε πιο πανω...δεν σας κριβω σε πολλα σημια μπερδεφτικα....κ δεν ευγαλα ακρη.....
ομος σιμιοσα πολλα για τις 8εραπιες που διαβασα.δεν τα γνωριζα!
κ 8α σιμφωνισω πολυ με αυτο που εγραψες.... οτι \'\' αν ο θεραπευτής δεν σου κάνει \"κλικ\" σαν άνθρωπος και δεν το \"έχετε\" (ότι και αν σημαίνει αυτό), τότε δεν πα να λέει και να λες, θεραπεία σωστή στο τέλος δεν θα γίνει! \'\' πολυ σωστο.!!!!!
εγω παντος δεν νομιζω οτι οσα γραφω εδω 8α τολμισω να τα πω σε καπιον γιατρο ..... γιαυτο επελεξα αβτην την σελιδα για μια δευτερη γνωμη...
PETRAN να σου πω την αλη8εια...δεν περιμενα ποτε! οτι τα παιδικα μου χρονια 8α με επιρεασουν τοσο πολυ! κ τωρα που το καταλαβα μετα απο οσα λεμε εδω περα! εχω μεγαλιτερο 8ιμο στον \"πατερα μου\" μεχρι κ στα ονειρα μου τον βλεπω αφτες της μερες..κ ξυπναω με πολυ ασχοιμη δια8εση.... μεχρι που το σχολιαζα σημερα με την μητερα μου...που σινι8ος το απεφευγα.μπορει να ακουγετε υπερβολικο...
αλεξανδρε τελικα σοστα ειχα καταλαβει.... κατι τετιο παρομιο μου εχουν ξαναπει κιολας,
ευχαριστω πολυ κ παλι ολους σας. μου ειναι ολα πολυ χρισιμα !!
:)
Ναι irina. Αλλά εγώ έγραψα ότι παρ όλο που είναι σημαντικά τα βιώματα σου με τους γονείς δεν είναι αυτά τα ίδια υπαίτια για αυτό που αντιμετωπίζεις τώρα. Έγραψα λίγο επιστημονικά για την rainandwind που ασχολείται σορρυ. Ότι απαξ και αποκτήσεις ένα τρόπο συμπεριφοράς από μια παρελθοντική κατάσταση αυτή αυτονομείται ανεξαρτήτως της κατάστασης. Οπότε μερικές φορές ίσως είναι καλύτετο η ψυχοθεραπεία να αντιμετωπίζει τον τρόπο σκέψης και συμπεριφοράς και όχι απαραίτητα το πως αυτός ο τρόπος σκέψης και συμπεριφοράς αποκτήθηκε (αν και είναι ακόμη μια οδός)
Γιατί να μην τα πεις έξω σε ένα θεραπευτή? Το φοβάσαι?
Δεν είπες όμως, το πρόβλημα σου είναι κρίσεις πανικού με κατάθλιψη έτσι? Πότε σου εμφανίστηκαν ακριβώς αυτά? Είπες στα 23-24 ε? Εμφανίστηαν πρώτα οι κρίσεις πανικού και μετά η κατάθλιψη? Συνέβει κάποιο περιστατικό τότε? Σορρυ αν τα είπες αυτά και εγώ τα έχασα. Αν θες απαντάς :)
\"Έγραψα λίγο επιστημονικά για την rainandwind που ασχολείται σορρυ. \" και καλα εκανες...να μα8ενω κ εγω... κατι παραπανω
λοιπον.... παντα λιγο πολυ ειμουν ντροπαλη... αλλα εβγενα κα8ε μερα...φιλοι παρεεσ ξενιχτια..... ειχα κ μια σχεση με αραβονα 4 χρονια... χορισαμε πριν δυο χρονια ισος παραπανο... λοιπον...οταν χορισα...επεσα απλα σε κατα8λιψη! δεν εβγενα δεν ετρωγα ειχα φτασει 42 κιλα... που εγω δεν ειμαι καμια κοκαλιαρα... κ τραωιξε αβτο καπου 4 μινες....οσπου μεσα σε μια μερα πιρα μια αποφαση κ αρχισα να ζω....σαν ενα νεο κοριτσι... αυτο παλι κρατισε ενα χρονο.... κ το 8υμομουν σαν εναν εφιαλτη απλα....ομοσ τωρα δεν εχω καπιο προβλιμα ουτε στο σπιτι ουτε με τιν σχεση μου.... αλλα νομιζω φταει εκεινη κατα8λιψη μαζι με τιν ιστορια του \"μπαμπα μου \" γιατι γιναν το ιδιο χρονικο διαστιμα...να στα πω περιλιπτικα...κ ελπιζω να καταλαβεις...
βγενω με φιλη περιπου κα8ε 3 μινεσ..μια φορα! κ αυτο επιδι με πιεζει να βγω....
εξω με φως εχω να βγω κοντα ενα χρονο..με 10 μινες....κ αν τιχει.... εκει ειναι που πα8ενω ολα αυτα τα περιεργα!
γενικα γινετε ενας χαμος μεσα μου...που ουτε να τα περιγραψω σοστα δεν μπορω.... αβτα ομος παλεβοντε... μετα τιν προτοχρονια... αρχισε να με επιρεαζει κ τιν υγεια μου!
εκει ειναι που μεχει ριξει !
αβτες τις μερες ασ πουμε... μολις ακουσω κατι που με σινχιζει.... φοναζω... μετα παρατιρω μουδιασμα... δυσπνια... κ ολλα αυτα με τρομαζουν τοσο πολυ ...που με πιανει πανικος.... ισος σας φανει περιεργο...αλλα μονο αν καταφερω να κοιμι8ω ...ισιχαζω! και κανω κα8ιμερινα μεγαλες προσπα8ιες να μιν νευριαζω...εφοσον ξερω τιν σινεχεια... :(
\"Εμφανίστηαν πρώτα οι κρίσεις πανικού και μετά η κατάθλιψη? Συνέβει κάποιο περιστατικό τότε?\"
ελπιζω να απαντισα σοστα..σε αυτο που με ρωτισες
:)