Μάκη, πέρσι λίγο πριν το καλοκαίρι, περνούσα μια φάση όπως η δικιά σου.
Στην αρχή δεν καταλάβαινα τι μου φταίει, αλλά είχα πολύ συχνά νεύρα, όλα μου φταίγανε και αυτό που είχα παρατηρήσει ήταν ότι αυτό μου συνέβαινε περισσότερο όταν ήμουνα στη δουλειά.
Ήμουνα ήδη αρκετά χρόνια σε αυτή την εταιρία, είχα φτάσει στην ανώτερη θέση που μπορούσα να έχω εκεί μέσα, αλλά, απλά είχα κουραστεί.
Βέβαια, ταυχτόχρονα, ασχολούμουν και με δικές μου δουλειές, σαν ελεύθερη επαγγελματίας, αλλά δεν μπορούσα να δώσω το χρόνο που ήθελα σ\' αυτό, λόγω της άλλης δουλειάς.
Σκεφτόμουνα να μείνω ακόμη ένα χρόνο και μετά να παραιτηθώ.
Μέσα στο καλοκαίρι, βοηθούμενη και από κάποιες συγκυρίες, πήρα την απόφαση να φύγω άμεσα.
Από τότε αρχικά ξαλάφρωσα και κατάλαβα, ότι αυτό ήταν που με έτρωγε.
Ένα χρόνο μετά, όχι μόνο δεν έχω μετανιώσει, αλλά νιώθω ότι πήρα τη σωστή απόφαση, την κατάλληλη στιγμή.
Τα πράγματα πηγαίνουν πολύ καλά με το ελεύθερο επάγγελμα και καταλαβαίνω πως δεν θα ήταν δυνατόν να συμβεί αυτό, αν είχα παραμείνει στην προηγούμενη δουλειά μου.
Αυτό που κατάλαβα είναι, ότι πάνω απ\' όλα, αυτό που μου είχε λείψει στην προηγούμενη δουλειά μου, είναι η δημιουργία, μιας και το επάγγελμά μου είναι αρκετά δημιουργικό.
Και βέβαια, αυτό επηρρέαζε αρνητικά όλη τη ζωή μου.
Αυτή βέβαια είναι η δική μου ιστορία, δεν ξέρω κατά πόσο σε βοήθησα.
Θυμήθηκα όμως, σε τι φάση ήμουνα κι εγώ πέρσι το καλοκαίρι και πόσο καλά είμαι τώρα.
Συχνά, αυτό που μας φαίνεται ρίσκο, είναι η πιο σοφή λύση.
