Printable View
Υπάρχει και ένα θέμα άμα το δεις στο φόρουμ, νομίζω στην κακοποίηση που λέει για συναισθηματική κακοποίηση του παιδιού από το γονιό. Δλδ υπάρχει ένας έρωτας από τον γονιό προς το παιδί και αυτό εκδηλώνεται έτσι. Που πήγες τι έκανες κτλ. όπως τώρα με τον μπαμπά σου που έκλαψε.Quote:
Originally posted by Υφάκι
Τον έχω δει να κλαίει όταν του είπα ότι μια σχέση μου ήταν σοβαρή (δηλαδή ολοκληρωμένη) και μου φάνηκε τόσο μα τόσο άτοπο όλο αυτό το συγκινησιακό φορτίο. Ακραίες ψυχικές εκδηλώσεις!
Quote:
Originally posted by Υφάκι
Όχι αλλά δεν είμαι μικρή :)
Μέχρι τις αρχές του Δημοτικού όλα ήταν ρόδινα-παραμυθένια. Μετά παίχτηκαν διάφορα με εξωοικογενειακό παράγοντα και άρχισαν κάποιες προστριβές, ωστόσο θέμα αρρώστιας δεν υπήρχε. Όλα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται από το Γυμνάσιο σιγά σιγά και ανά πολύ μακρινά διαστήματα. Κάτι σαν τρίμηνο που ήταν στις καλές του και μήνας με τρομερά νεύρα. Μετά ήταν μήνας-μήνας. Μετά ήταν μήνας σχετικά οκ και τρίμηνο χάλια. Τώρα δεν ξεχωρίζεις τίποτα. Τον έχω πετύχει να κλαίει στο άσχετο μπροστά σε κόσμο. Ποιός; Αυτός που δε θα το καταδεχόταν ποτέ. Τον έχω δει να κλαίει όταν του είπα ότι μια σχέση μου ήταν σοβαρή (δηλαδή ολοκληρωμένη) και μου φάνηκε τόσο μα τόσο άτοπο όλο αυτό το συγκινησιακό φορτίο. Ακραίες ψυχικές εκδηλώσεις! Τελευταία κάνει και κάτι άλλο... όταν δεν είναι down, τον πιάνει λογοδιάρροια και δε σ\' αφήνει να φύγεις. Οι άλλοι το θεωρούν ότι έρχεται στα καλά του επειδή μιλάει, αλλά εγώ ξέρω ότι πάλι είναι της αρρώστιας. Μόνο πριν ένα μήνα τον είδα στα καλά του, μετά από σίγουρα 10 χρόνια! Ούτε υπέρμετρος ενθουσιασμός, ούτε συγκίνηση, ούτε απόγνωση, ούτε νεύρα. Ο εαυτός του. Κουρασμένος όπως πάντα, αλλά φυσιολογικός. Αλλά τί να το κάνεις...
Σίγουρα κάτι αντιμετωπίζει, αλλά εγώ σου απάντησα σε αυτό που είπες για διπολική. Θεωρώ, (αν και δεν είμαι ο πλέον αρμόδιος για να σου πω κάτι τέτοιο), πως αν είχε κάτι τόσο σοβαρό δεν θα μπορούσε να ζει χωρίς φάρμακα.
Ελπίζω κάποια στιγμή να δει το θέμα σου ο Πετράν ή η Μαρίνα και να μπορέσουν να σου πουν μια πιο εμπεριστατωμένη άποψη.
Ευχαριστώ πολύ παιδιά για το χρόνο σας. Μακάρι να μην αντιμετωπίζει. Αλλά αν είναι έτσι, αυτό θα στραφεί εναντίον του :P
Παρακαλούμε :)
Διάβασα όλες τις απαντήσεις σου σε αυτό το θέμα. Όχι όμως και όλες τις απαντήσεις των άλλων.Quote:
Originally posted by Υφάκι
Ευχαριστώ πολύ παιδιά για το χρόνο σας. Μακάρι να μην αντιμετωπίζει. Αλλά αν είναι έτσι, αυτό θα στραφεί εναντίον του :P
Θα σου έλεγα να κάνεις κάτι. Στην αρχή, θα σου πρότεινα να αποφεύγεις να αντιδράς. Δηλαδή να αποφεύγεις να παίρνεις μέρος στο παιχνίδι αυτό. Είναι εξαιρετικά δύσκολο.
Αν γίνεται να παρατηρείς. Να παρατηρείς ταυτόχρονα και τους άλλους (πατέρας, αδελφή, μητέρα) και τον εαυτό σου. Με όλη σου την ένταση να παρατηρείς. Δηλαδή, να βλέπεις στιγμιαία την αντίδραση των άλλων και τη δική σου ταυτόχρονα. Αν αυτό μπορεί να γίνει με το συναίσθημα, νομίζω θα ήταν το καλύτερο. Αν όχι, μπορείς να χρησιμοποιήσεις τη λογική, δηλαδή να σκέφτεσαι τα γιατί, πώς, με ποιό τρόπο, κλπ. Αν γίνεται να μην συμετέχεις, δηλαδή να παρατηρείς και τις δικές σου αντιδράσεις (θυμός, κλπ) αλλά και του πατέρα σου.
Δεν ξέρω, και επίσης δεν έχω δεδομένα, αλλά μπορείς να σκεφτείς τη ναρκισσιστική διαταραχή; Κάτι μου λέει πως ο πατέρας σου έχει ένα βαθμό από αυτό. http://www.psychologia.gr/disorders/personality%20disorders.htm
Ακούω να λες πως η μητέρα σου και η αδελφή σου, έχουν \"υποταχθεί\" στον αντίστοιχο ρόλο.
Θα σου στείλω ένα προσωπικό μήνυμα (u2u) για να σε ρωτήσω δύο πράγματα ακόμα.
> Με μένα κανείς δεν ασχολείται, το αντίθετο,
Σε ένα βαθμό, θα σου έλεγα ότι μάλλον είναι καλύτερο αυτό. Μπορεί να μην έχεις κάποιον άνθρωπο για να σε καταλάβει ή να επικοινωνήσεις, αλλά από το να πιέζεσαι, μάλλον είναι ελαφρά καλύτερο.
> Κι αυτό είναι μια θλιβερή διαπίστωση αν σκεφτείς ότι υποσυνείδητα βάζει τη δική της βολή πάνω από τη δική μου ψυχική υγεία.
Ίσως να έπρεπε να αλλάξεις την πρόταση σε: \"βάζει τη δική της ψυχική υγεία πάνω από τη δική μου\".
Γεια σου Υφάκι.Συνομιλείς διαδικτυακά με μία συμπάσχουσα,λολ.Η μητέρα μου δεκαετίες τώρα είναι όπως ακριβώς ο πατέρας σου.Αρνείται να παραδεχτεί την ασθένειά της(διπολική).Ξέρεις τι πιστεύω;Πως το πρόβλημα δεν είναι η κάθε ασθένεια αλλά ο τρόπος που το άτομο επιλέγει να την έχει στη ζωή του.Γιατί εκεί,σε αυτό το σημείο,υπάρχει μία σημαντική,δυσδιάκριτη,αλλά σημαντική παρολ\'αυτά επιλογή.Αναλαμβάνοντας την ευθύνη ο πάσχων περνάει κατευθείαν σε άλλο στάδιο.Στο στάδιο που ποτέ δε θα φτάσει όταν κατηγορεί την γκαντεμιά του,το θεό εάν πιστεύει σ\'αυτόν,την οικογένειά του,την κοινωνία,ή οτιδήποτε άλλο.
Ένα το κρατούμενο.Όταν αρνούμαι πως πάσχω από κάτι αντιστέκομαι στο να το παλέψω.Η παραδοχή είναι ένα βήμα προς την ίαση,η συνειδητοποίηση του κάτι δεν πάει καλά δημιουργεί μία ουσιαστική προυπόθεση για το θα δουλέψω να πάει.
Το οικογενειακό σας σύστημα είναι σε survival mode.O κόσμος περιστρέφεται καθημερινά γύρω από τις διαθέσεις του πατέρα και αυτό είναι μία ρουφήχτρα,που καταπίνει την ατομικότητα των άλλων μονάδων.Νιώθεις ασήμαντη έτσι;Και πολύ θυμωμένη,γιατί δεν είσαι ορατή,τα δικά σου θέλω και ανάγκες για συναισθηματική κάλυψη και εξέλιξη πάντα μένουν στην απόξω.Και έχεις και τύψεις από πάνω.Γιατί δε φταίει,δεν το επέλεξε να αρρωστήσει.Ναι.Όμως επιλέγει να μη κάνει συστηματική θεραπεία,να κλείνεται στον μικρόκοσμό του,να γκρινιάζει,να φυτοζωεί και να κακοποιεί συναισθηματικά και λεκτικά τα παιδιά του με δικαιολογία την περιβόητη ασθένεια.
Ξέρεις κάτι Υφάκι;Η ψυχική ασθένεια δεν δικαιολογεί τα ψεγάδια του χαρακτήρα,δεν έχει τη δυνατότητα να αλλάξει τον πυρήνα της προσωπικότητας,ούτε είναι καμία ομπρέλα που από κάτω της θα χώσει ο καθένας τις δικαιολογίες του για όσους χειρισμούς επιλέγει να χρησιμοποιεί έναντι όσων των πλαισιώνουν.Άλλο το ένα,άλλο το άλλο.Ξεκαθάρισε ποια είναι δομικά στοιχεία της προσωπικότητας του πατέρα σου και ποια έρχονται από την ασθένειά του.Μαθαίνοντας όσα περισσότερα μπορείς για την διπολική,για τους ρόλους των παιδιών στα οικογενειακά συστήματα διαφόρων τύπων,για οτιδήποτε μπορεί να σου δώσει όπλα γνωστικά πάνω στο τι έζησες,ζεις και πιθανότατα θα ζήσεις.Χρειάζεσαι οπωσδήποτε βοήθεια από ειδικό,πρέπει να το δεις ως προτεραιότητά σου αυτό.
Οι τύψεις σε παρεμποδίζουν στο δρόμο σου για την ελευθερία,θα πρέπει να τις χτυπήσεις.Δώσε βάση στο να μην μπουκοτάρεις την αυτοπροστασία σου με κεφαλοκλειδώματα νοητικά.Πχ αυτό το\"ανικανότητα για στήριξη\"θα χρειαστεί ν\'αλλάξει.Μια χαρά θα τον στήριζες αν η συμπεριφορά του δεν ήταν επιθετική,σκληρή και δε σε έβαζε συνέχεια να παίζεις σε θέση άμυνας.Ξεπέρασέ το με βοήθεια ψυχολόγου.Κατανόησε πως η μητέρα και η αδερφή σου,καθώς ζουν μαζί του,έχουν υιοθετήσει κάποιους μηχανισμούς συμπεριφοράς\"πάω με τα νερά του\"για να έχουν τις λιγότερες δυνατές απώλειες στον εαυτό τους.Είναι κι αυτές σε mode επιβίωσης,μην τις ξεσυνερίζεσαι.Μπορεί να το συνειδητοποιήσουν κάποτε,μπορεί και όχι,εσύ τον εαυτό σου να κοιτάξεις,αυτός εξαρτάται από εσένα,οι συμπεριφορές των άλλων όχι,όσο δύσκολο κι αν σου φαίνεται να το δεχτείς αυτό(και όσο κι αν σ\'εξοργίζει!);)
Βρες δραστηριότητες που θα σου δίνουν χαρά στην καθημερινότητά σου,γιατί χρειάζεσαι πηγές τροφοδότησης.Το σώμα σου χρόνια τώρα κάτω από στρες,βλέπεις πως ο θυμός τινάζει το καπάκι σε άσχετους στόχους γιατί υπάρχει ανάγκη για εκτόνωση(boyfriend,έπιπλα κλπ).Και δραστηριότητες που να εμπεριέχουν σωματική εκτόνωση,έκλυση ενέργειας,ακόμη καλύτερα.Βγες και τρέξε,κολύμπα,περπάτα,αθλή� �ου,όποτε μπορείς.
Διάβασε βιβλία πάνω σε θέματα όπως το δικό σου,πχ The Burden of Sympathy:How families cope with mental illness του David A.Karp,για την εύρεση της ισορροπίας ανάμεσα στο καθήκον απέναντι στο μέλος της οικογένειας και στην απόσταση που χρειάζεται ώστε να διατηρηθεί η υγεία του μη-πάσχοντος.Διαπραγματεύετα� � πώς μπορούν να χαραχτούν σωστά τα όρια της εμπάθειας ώστε να αποφεύγεται η υπερβολική συναισθηματική εμπλοκή που τραυματίζει.
Εν τέλει,να μην αισθάνεσαι καθόλου άσχημα για το θέμα που άνοιξες.Μπορεί οι περισσότεροι να ασχολούνται με το στίγμα,αλλά λίγοι ασχολούνται με τα δικαιώματα των παιδιών των ψυχικά ασθενών.Μία γύρα στο internet θα σε πείσει(με τις ομάδες και τα φόρα στήριξης που έχουν δημιουργηθεί και τα αμέτρητα λινκς για πληροφόρηση σχετικά με έρευνες και μελέτες)πως τα παιδιά των ψυχικά νοσούντων(με ελλιπή,ή καθόλου θεραπεία,με λάθος ή καθόλου διάγνωση,δίχως εξωτερικό δίκτυο στήριξης)πάντα μετράνε πληγές που σπάνια δικαιώνονται.Γιατί υπάρχει και το πανταχού παρόν,μα,ήταν άρρωστος.Μα,ήταν παιδί.Ένα παιδί έχει επίσης το δικαίωμα σε ένα υγιές περιβάλλον,με ισορροπία και ίσες ευκαιρίες με τα άλλα παιδιά για υγεία χαρά και απόλαυση της ζωής.Και πολλές φορές αυτά παραβλέπονται γιατί το καθήκον απέναντι σε μία ευαίσθητη ομάδα σταθμίζεται άδικα έναντι μίας άλλης.Κι εκεί αδικία υπάρχει.
So,τα λέμε.Ό,τι θες εδώ είμαστε Υφάκι.Και κράτα ψηλά ρε το πηγούνι,σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ.We will prevail.:)
John11
Αυτή την αρρώστια δεν την είχα ξαναακούσει! Κάποια πράγματα μοιάζουν με πράγματα που μας έχει πει κατά καιρούς, αλλά κρατώ μια επιφύλαξη, καθώς αυτά που λέει ισχύουν κι έχουν να κάνουν με τις ικανότητες και τη δουλειά, και ναι, χαίρεται την παρέα ανθρώπων έξυπνων και διαβασμένων που μπορεί να μιλήσει μαζί τους, αλλά δεν έχει αποκλείσει και φίλους άλλους που θεωρούνται \'χαζούληδες\' και \'ρηχοί\' (δεν το λέω με άσχημο τρόπο), χωρίς να τους φέρεται άσχημα ή υπεροπτικά, μπροστά τους ή μη... Οπότε, τί να σου πω... Αυτό που με παραξενεύει είναι ότι στην αρρώστια που λες, δεν υπάρχουν σκαμπανευάσματα συμπεριφοράς, εξάρσεις, υφέσεις κλπ κλπ οπότε δεν πολυπιστεύω να ταιριάζει...
ΥΓ. Μου έκανες κάποιες ερωτήσεις με u2u αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί, μια και απάντηση δεν πήρα ακόμα.
RainAndWind
Πολύ διαβασμένη σε βρίσκω....λόγω της κατάστασης ίσως, και πολύ συγκροτημένη στη σκέψη, εννοώ οργανωμένη.
Ξέρεις, σκέφτομαι πολύ σοβαρά το ρέικι σαν ολιστική θεραπεία. Ακόμα όμως το ψάχνω το πράγμα γιατί το άγνωστο με φοβίζει. Με κάθε τρόπο θα το ψάξω, κάτι μου λέει ότι ..πόσο ακόμα θα το αναβάλλω;
Σου λέω για το ρέικι, γιατί μιλάει ακριβώς γι\' αυτό... να αναλαμβάνεις την ευθύνη για οτιδήποτε σε αφορά. Ίσως με τη σειρά μου πρέπει να αναλάβω τις δικές μου ευθύνες αντί να περιμένω από τον άλλον να το κάνει. Στο κάτω κάτω, αφού έγινα δέκτης όλου αυτού τόσα χρόνια, κάτι με κράταγε εκεί, σωστά;
Δύσκολο φυσικά να ισορροπήσεις την ανάγκη σου να δικαιωθείς μετά από όλο αυτό και μετά να κοιτάξεις μόνο τον εαυτό σου-από τη μία, με την κασέτα των τύψεων που παίζει μέσα σου για χρόνια κι είναι σα να έχει γραφτεί ανεξίτηλα-από την άλλη.
Όπως έμαθα από την αναζήτησή μου αυτές τις μέρες (που χάθηκα :P ), οι τύψεις που σου περνάει ένα άτομο δεν είναι τίποτ\' άλλο από ένα σύννεφο καπνού που σκοπό έχει να σε αποπροσανατολίσει. Και όσο εσύ προσπαθείς να το περάσεις για να βρεις την αιτία, ο άλλος πετάει διαδοχικά σύννεφα τύψεων και \'αποδοχής\', κρύβοντας πίσω τους την πηγή όλων αυτών: εκείνον.
Πώς γίνεται άραγε να αμφισβητήσεις τα λόγια αυτού που σε αγαπάει και φροντίζει (αποδοχή), εσένα την αχάριστη που δεν το σέβεσαι αυτό; (τύψεις) (και μη-αποδοχή)!!!!μπέρδεμααα!!!!!! Μήπως θες (ευθύνες) να μην ασχολείται πια μαζί σου; (φόβητρο)
Όλα αυτά τα έχει χρησιμοποιήσει ο πατέρας μου σε μια μόνο πρόταση...
Το λάθος μου δεν ήταν που αντιδρούσα (τουλάχιστον αντιδρούσα---δρούσα---ζούσα, δεν κοιμόμουν. Το κατάλαβα έστω και αργά οτι ήταν το θετικότερο που είχα κάνει ποτέ και ίσως, είμαι πιο δυνατή από τους υπόλοιπους του σπιτιού, ίσως και πιο χαζή γιατί δεν το χα θωρακίσει και βασανιζόμουν άδικα).
Το λάθος μου ήταν ότι δεν έπαιρνα την ευθύνη αυτής της πράξης μου, ώστε να μη με πονάνε τα βέλη που ήταν αναμενόμενα (γιατί οι άλλοι πάντα μυρίζονται τις αδυναμίες μας και βρίσκουν που να πετάξουν τα βέλη), παρά δεχόμουν αμάσητες τις μπλόφες περί τύψεων.
Και λάθος που δεν έπαιρνα την ευθύνη της μη ολοκληρωμένης αντίστασης.
Γιατί,όπως είπες και συ, αναλαμβάνοντας την ευθύνη, δεν τη ρίχνεις στον άλλον περιμένοντας μάταια τον άλλον να αλλάξει, παρά κάνεις το πρώτο βήμα στο να συνειδητοποιήσεις και να αλλάξεις ο ίδιος. Το πώς δεν το ξέρω ακόμα.
Ps. Το ότι έχει διπολική ο πατέρας μου, πώς το συμπεραίνεις; Επειδή το είπα, ή βλέπεις συμπτώματα διπολικής;
Ps2 O κόσμος περιστρέφεται καθημερινά γύρω από τις διαθέσεις του πατέρα και αυτό είναι μία ρουφήχτρα,που καταπίνει την ατομικότητα των άλλων μονάδων :(
--->Δε θα μπορούσε να είναι πιο αλήθεια. Όχι μόνο αυτό, το νιώθω στην ατμόσφαιρα. Αιωρείται. Λες και είναι ηλεκτρισμένη. Κινούμαι μέσα στο σπίτι και ξέρω ότι δεν πρέπει να τραγουδήσω, να βάλω μουσική, να μιλήσω....να πώ κάτι που δεν πρέπει (δηλαδή οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι αυτό) ξέρω ότι θα κάνει έκρηξη με το παραμικρό. Φυσικά! αφού όταν δεν είναι καλά, δεν μπορεί να ανεχτεί....ό,τι δεν μπορεί να ανεχτεί. Ό,τι και να σημαίνει αυτό την κάθε στιγμή. Συνήθως είναι τα φώτα, οι δυνατοί ήχοι....και μετά όλα τα άλλα.
Ουπς το ξέχασα!
Αυτά που μου πρότεινες, θα τα κοιτάξω, ιδίως το βιβλίο!
Ευχαριστώ για το χρόνο, το ενδιαφέρον και τη ζεστασιά όλους.
Πλέον δε λυπάμαι. Η αυτολύπηση μάλλον δε βοήθησε κανένα.
Φυσικά τώρα το λέω εκ του ασφαλούς, μια και στο σπίτι η ατμόσφαιρα έχει μόνο τη δική μου ενέργεια...
Η ναρκισσιστική προσωπικότητα είναι κάτι που δημιουργείται από τις συνθήκες ζωής και από το δρόμο που διαλέγει κάποιος. Είναι κατά κάποιο τρόπο \"στάση ζωής\".Quote:
Originally posted by Υφάκι
John11
Αυτή την αρρώστια δεν την είχα ξαναακούσει! Κάποια πράγματα μοιάζουν με πράγματα που μας έχει πει κατά καιρούς, αλλά κρατώ μια επιφύλαξη, καθώς αυτά που λέει ισχύουν κι έχουν να κάνουν με τις ικανότητες και τη δουλειά, και ναι, χαίρεται την παρέα ανθρώπων έξυπνων και διαβασμένων που μπορεί να μιλήσει μαζί τους, αλλά δεν έχει αποκλείσει και φίλους άλλους που θεωρούνται \'χαζούληδες\' και \'ρηχοί\' (δεν το λέω με άσχημο τρόπο), χωρίς να τους φέρεται άσχημα ή υπεροπτικά, μπροστά τους ή μη... Οπότε, τί να σου πω...
Αυτό που έστειλα είναι 5 προτάσεις τα βασικά. Μην περιμένεις να δεις με την πρώτη ματιά. Και δεν είναι απαραίτητο να δεις ακριβώς αυτά που γράφονται στην περιγραφή. Την ουσία δες. Π.χ. δεν ισχύει ότι κάνουν παρέα μόνο με γιατρούς!! Αλλά, στην πράξη κάνοντας παρέα με διάφορους ανθρώπους, κάποιους τους υποτιμούν εσωτερικά. Μπορεί να μην το πει κάποιος και να μην το εκφράζει, αλλά θα πρέπει να το δεις στον τρόπο συμπεριφοράς.
Αρρώστεια, -δεν μ\' αρέσει η λέξη-, δεν είναι αυτό που είναι κανείς. Άλλωστε αν παρατηρήσεις καλά θα δεις ότι όλοι άρρωστοι είμαστε. Αρρώστεια είναι να μην το ξέρει κανείς.
> Αυτό που με παραξενεύει είναι ότι στην αρρώστια που λες, δεν υπάρχουν
> σκαμπανευάσματα συμπεριφοράς, εξάρσεις, υφέσεις κλπ κλπ οπότε δεν
> πολυπιστεύω να ταιριάζει...
Τι εννοείς σκαμπανεβάσματα;
> ΥΓ. Μου έκανες κάποιες ερωτήσεις με u2u αλλά δεν έχω καταλάβει γιατί,
> μια και απάντηση δεν πήρα ακόμα.
Οκ, τότε θα σου εξηγήσω.
Τελικά αυτό με την ανύπαρκτη αρρώστια αρχίζει και παίρνει αληθιμή όψη. Κι αυτό γιατί την έχει χρησιμοποιήσει κάμποσες φορές αναφέροντας ευθέως ότι δεν είναι καλά, αλλά και όλες τις υπόλοιπες το δείχνει με τη στάση του. Δε λέω ότι δεν έχει τίποτα. Ένας δυνατός, υγιής και ισορροπημένος άνθρωπος δεν μπαίνει στον κόπο να κάνει τόσο πανηγύρι. Λέω ότι μάλλον η μισή του αρρώστια είναι φτιαχτή και η άλλη μισή του φτιαγμένη από τον ίδιο. Και τα καταφέρνει καλά γιατί όλοι κάθονται σούζα στα προβλήματά του. Άλλωστε, μια οικογένεια δεμένη όπως εμείς, θα έπρεπε να νοιάζεται τα μέλη της. Γιατί λοιπόν να αλλάξει τακτική αφού μια χαρά τα καταφέρνει κι έτσι; Οι υπόλοιποι αφήνουν τα κουβαδάκια τους με ένα βήξιμο. Δεν έχω πάει ταξίδι στο εξωτερικό για το οποίο είχα μαζέψει τα λεφτά και είχα βρει την παρέα, επειδή ο μπαμπάς δεν ήταν στα καλά του και αν το ανέφερα για το εξωτερικό θα μας έπαιρνε όλους ο διάολος. Δεν έχω πάει ούτε καλοκαίρι σε νησί με κοριτσοπαρέα. Η πρώτη μου εκδρομή (μονοήμερη κιόλας) μακριά από τον τόπο που μένω έγινε κρυφά. Και στη δεύτερη μου το ψιλοέβγαλαν από τη μύτη γιατί πήγα με μία φίλη και τον άντρα της να κάνουμε έκπληξη σε μια άλλη φίλη και η δικαιολογία τους ήταν \"οκ, αλλά τί δουλειά έχεις εσύ ανάμεσα στο ζευγάρι δεν καταλαβαίνω\".
Κάποιες φορές δεν έχω φύγει από το σπίτι για να μην είναι μόνος του, ή έχω φύγει για \'2 ωρίτσες μόνο\' επειδή ήρθε να με δει μια μέρα. Κι αυτό όχι επειδή μου το χει ζητήσει, αλλά το ζητάει με τον τρόπο του. Και άλλα πολλά μπλοκαρίσματα που δεν έκανα με τη σκέψη ότι \"δε θα το εγκρίνουν\" κάτι που έμαθα να σκέφτομαι αυτόματα σε κάθε σκέψη. Ποτέ δεν έχω την αίσθηση ότι γίνεται από αυστηρότητα όλο αυτό το μπλοκάρισμα στις σκέψεις και τις πράξεις μου. Δεν είναι προσωπικό το ότι θα χαλάσει το κλίμα. Δεν έχει τη μάσκα \"κορίτσι είσαι\" ή \"το παιδί μου δε θα κάνει αυτό\". Πάντα γίνεται με τη σκέψη ότι είναι άρρωστος, κι αν έχει άδικο, υπομονή.
Καμιά φορά σκέφτομαι ότι θα πει ο κόσμος πόσο εξαρτημένη είμαι, όπως τώρα που έλεγα στο φίλο μου ότι δεν είναι καλή στιγμή για τη διήμερη που μου ζητάει, αν το μάθουν (μπορεί να το μάθουν από την αδελφή) τί θα τους πω; Ο φίλος μου απορεί: μα καλά μικρό κορίτσι είσαι που θα δώσεις και εξηγήσεις; Και η απάντηση είναι ότι δεν έχει να κάνει με την εκδρομή, αλλά με την κατάσταση. Ζητάνε επίμονα εδώ και καιρό να πάω σ\' αυτούς με το φίλο μου (τον ξέρουν) γιατί έχω να πατήσω ένα χρόνο. Όμως μετά τα τελευταία ούτε στο τηλέφωνο δεν έχω μιλήσει στον πατέρα μου-όχι να πάω κιόλας. Ωστόσο, όταν με κατηγορήσουν ότι αλλού πάω αλλά σ\' αυτούς δεν μπορώ, είμαι ανίκανη να τους χτυπήσω πίσω ότι \"ναι, όντως δε θέλω και φταίνε αυτοί αποκλειστικά\". Είναι η κουβέντα που θα επακολουθήσει που απεχθάνομαι, κυρίως το να προσπαθούν να με πείσουν ότι \"αυτοί μ\' αγαπάνε αλλά θα τους κατηγορήσω κι από πάνω...\" κι όλα αυτά μέσα σε μια εκρηκτική ατμόσφαιρα. Δεν ξέρω αν μπορώ να ανταπεξέλθω.
Ίσως όμως όσο το σκέφτομαι, αυτή να είναι η λύση. Η αλήθεια. Την πετάω και φεύγω. Θέλετε απάντηση; Να την. Δεν τη δέχεστε; Πρόβλημά σας. Deal with it. Εγώ αρκετά έχασα για να ασχοληθώ με τα δήθεν αισθήματά σας.
Μια μέρα θα γίνει. Αλλά θα έχω δική μου στέγη και μόνιμη δουλειά. Και θα γίνει τόσο απότομα που δε θα ξέρουν από που τους ήρθε. Απλά το ξέρει ότι τώρα εξαρτάμαι από αυτόν και βρίσκει και τα κάνει.
Αν κέρδιζα το λαχείο -σκέφτομαι πολλές φορές (δεν παίρνω, έτσι, σκέψη για να χαίρομαι) θα έπαιρνα ένα σπίτι στο όνομά μου, που δε θα του το χρώσταγα. Θα φρόντιζα και οικονομική αποκατάσταση για πάντα και δε θα έλεγα τίποτα. Και μόλις όλα αυτά τα εξασφάλιζα, στην επόμενη κόντρα θα το έφτανα στα άκρα. Και θα τον έβλεπα να μπλοφάρει και με ηρεμία και ψυχρότητα θα τα ζόριζα συνέχεια τα άκρα, μέχρι που, μέσα σε μια θριαμβευτική εκδήλωση της επανάστασής μου, θα έφευγα από το σπίτι για πάντα χωρίς να δώσω στοιχεία για το που πάω. Κι αν μ\' έβρισκε, μια απάντηση θα του έπρεπε: \"Αι απο δωωω...\"
Κι αν είχα όρεξη θα του έλεγα να πάει να τα λύσει μόνος του τα προβλήματά του, κι αν δε θέλει ας τα κρατήσει για εκείνον. Είναι ολόδικά του.
Σκόρπιες σκέψεις...
Παλιό το τόπικ, καινούργια όμως τα νέα.
Διαβάζω κάποια από τα παραπάνω πόστ μου και σκέφτομαι, πόσο διαφορετική είμαι σήμερα.
Πλέον δε με ενδιαφέρει για το τί κάνουν αυτοί. Πλέον με ενδιαφέρω μόνο εγώ.
Τα βρόντηξα χθες και έφυγα και δεν κοίταξα πίσω. Ούτε και κανείς με αναζήτησε και καλύτερα έτσι. Εύχομαι να μη με αναζητήσει ποτέ. Από χθες είμαι περήφανη για τη νέα ζωή μου, αυτή που ανοίγει. Ο δρόμος προς την ελευθερία θα είναι δύσβατος, αλλά όμορφος. Πλέον είμαι εγώ και εγώ. Είμαι άξια και θα τα καταφέρω. Και οι άνθρωποι που είναι πραγματικοί φίλοι μου μόνο αξίζουν. Κι αν πάψουν να είναι, πάλι θα έχω τη δύναμη να είμαι εγώ για μένα. Τίποτα άλλο δεν έχει σημασία. Φοράω τα γυαλιά μου :cool: και προχωρώ :D :D