-
Γνώριμα μου ακούγονται αυτά που γράφεις, ίσως γιατί με ταλαιπώρησαν κι εμένα αυτά που σε ταλαιπωρούν και σε προβληματίζουν. Έψαχνα να βρω το ιδανικό. Το πάντρεμα δηλαδή της διανόησης με το συναίσθημα μέχρι που κατάλαβα ότι τελικά αυτά τα δύο δεν είναι ανάγκη να βαδίζουν μαζί. Η διανόηση τελικά είναι το τελευταίο συστατικό μίας σχέσης, πολλές φορές και αχρείαστο διότι η διανόηση δεν παράγει πάθος. Το πάθος υπερβαίνει την σκέψη και τότε ή αφήνεσαι και το απολαμβάνεις ή προσπαθείς να το αναλύσεις και το χάνεις. Άσε που πολλές φορές η υπερβολική διανοητική επαφή με γυναίκες υπήρξε κουραστική. Έτσι λοιπόν δεν ψάχνω πια την διανόηση στις σχέσεις μου, και έτσι λυτρώθηκα από ένα ανούσια αναζήτηση που δεν είχε να μου προσφέρει κάτι παρά μόνο απογοήτευση. Το μόνο που αναζητώ είναι η συναισθηματική επαφή και η σωματική. Αυτά μπορεί να βρίσκονται πλουσιοπάροχα ακόμα και πίσω από την αφέλεια.
Τις διανοητικές μου ανησυχίες τις μοιράζομαι με τους λίγους φίλους μου. Και ξέρεις νομίζω πολύ καλά ότι δεν μπορεί να είναι πολλοί.
-
Δεν θα διαφωνησω ιδαιτερα με τα παραπανω, απο την αποψη, οτι εχουμε πολλες και συχνα αντιφατικες μεταξυ τους αναγκες, που δυσκολα καλυπτονται απο ενα ατομο. Επισης συμφωνω στο οτι οι ανθρωποι με τους οποιους θα επικοινωνησουμε ουσιαστικα και στα επιπεδα της διανοησης ειναι λιγοι. Αλλα οσον αφορα τις σχεσεις και τον ερωτα, δεν περιμενω βεβαια να ταυτιστω με τον αλλον και να συμπνεω απολυτα, αλλα αν δεν υπαρχει και το πνευματικο ερεθισμα (τουλαχιστον για εμενα) δεν μπορει να προκυψει παθος. Καθαρα σεξουαλικη σχεση ναι, αλλα οχι συναισθημα δυνατο και παθος.
Μπορει να μην μας αρεσουν οι ιδιοι ποιητες, να μη διαβαζουμε ακριβως τους ιδιους λογοτεχνες, να μην του αρεσει η κλασσικη μουσικη, αλλα θα πρεπει να υπαρχει η πνευματικη δυναμικη απο την μερια του αλλου, ας μην ειναι στις ιδιες ακριβως αποχρωσεις, που θα ειναι ικανη να με αναστατωσει και να με κανει να θελω να \'\'υποταχθω\'\'.
Με αλλα λογια και λιγο πιο ωμα: η βλακεια μου φαινεται εντελως ντεκαυλε :P.
