Printable View
Ε δεν πειράζει...αυτά συμβαίνουν, κάλλιο αργά παρά...αργότερα όμως ε?Quote:
Originally posted by mesmerize
Ναι Μαρίνα, αυτό είχε γίνει τις προηγούμενες φορές... γι\'αυτό τώρα τα πράγματα είναι τόσο χάλια πιστεύω... επειδή δεν το λήξαμε όταν έπρεπε...
Ναι εγώ το έχω πάρει απόφαση... Αλλά ακόμα και μετά από ένα μήνα που δε μιλιόμαστε, μόλις μιλήσαμε άρχισε πάλι η ίδια ιστορία... Φταίω και γω που δεν έχω την αποφασιστικότητα να ξεκόψω τελείως, δεν μου είναι εύκολο... Ξέρω τι πρέπει να κάνω... Απλά μερικές φορές δεν κάνουμε αυτά που ξέρουμε ότι είναι για καλό μας γιατί φοβόμαστε ή γιατί πονάει...
Ναι σε καταλαβαίνω...μου έχει τύχει και για πολύ πάνω από μήνα να μη μιλιόμαστε και μετά όπως λες ξανά η ίδια ιστορία. Δυστυχώς ως γνωστόν, χρειάζονται αρκετές επαναλήψεις μέχρι να εμπεδώσουμε το μάθημα... :)
Ναι, απλά είναι ψυχοφθόρο.... Τι να πω... Κάποια στιγμή θα γίνουν πιο εύκολα τα πράγματα, αυτό περιμένω, αυτό ελπίζω να καταφέρω, αρκεί να μη λυγίσω πάλι και βρεθούμε... Ελπίζω πως όχι :)
μαρινα ποια η διαφορα του \"εγωκεντρικα\" κ του \"εγωιστικα\"?Quote:
Originally posted by marina38
Και ναι, χρειάζεται να σκεφτεί κανείς όχι εγωκεντρικά, αλλά σαφώς εγωιστικά, εφόσον το \'μαζί\' δεν υπάρχει πλέον.
εντιτ: εγωκεντρικο ειναι το υπερμετρα εγωιστικο?
Θα μπορούσες να το πεις κι έτσι...αλλά θα έλεγα ότι ο εγωισμός είναι να δίνουμε προτεραιότητα στον εαυτό μας, να κοιτάμε πρωτίστως το ατομικό μας συμφέρον (αυτό δεν αποκλείει το να νοιαζόμαστε ταυτόχρονα για τους άλλους).
Στον εγωκεντρισμό όμως αντιλαμβανόμαστε και ερμηνεύουμε τα πάντα με άξονα τον εαυτό μας. Μας είναι αδύνατον να αντιληφθούμε πως ένας άλλος άνθρωπος βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά απ\' ότι εμείς, από μια άλλη οπτική, έχει μια άλλη \'αλήθεια\' και το επίκεντρο είναι αποκλειστικά οι δικές μας επιθυμίες κι ανάγκες.
Φυσικά με μια τέτοια προσέγγιση, ο σύντροφος που επιμένει να λέει πως μας θέλει ενώ εμείς δεν τον θέλουμε πια, είναι μάλλον εγωκεντρικός παρά εγωιστής :)
Και γω πιστεύω πως αν λειτουργούσε ο εγωισμός δεν θα υπήρχε τόση επιμονή... Στην ουσία είναι σαν ψυχολογικός εκβιασμός.... Ακόμα και αν δεν γίνεται επίτηδες...
Καλημέρα.:)
Κατά την άποψή μου εφόσον με τη συναίνεσή σου άφησες να γίνει αυτή μία σχέση εξάρτησης(καθώς όπως ανέφερες ο κόσμος όλο κι έκλεινε και μίκραινε,οι κοινωνικές επαφές χάνονταν,όλο και περισσότερο γινόσασταν ο ένας για τον άλλον το μόνο σημείο αναφοράς),ήταν θέμα χρόνου να \"στραγγίξει\"αυτή η σχέση,καθώς της έλειπαν τα ερεθίσματα,η συναλλαγή/το πλησίασμα με το κοινωνικό περιβάλλον,οι εναλλαγές,η τροφοδότηση.
Ωραία τα φαντασιακά εγώ για σένα,εσύ για μένα αλλά ζούμε σε κοινωνία,και δεν μπορούμε να ξεκόβουμε απ\'αυτήν δίχως να έχει η κίνηση αυτή κάποιες συνέπειες.
Αυτό που δεν καταλαβαίνω,είναι γιατί η λύση που προτιμήθηκε ήταν η\"σπάω το γόρδιο δεσμό και απομακρύνομαι\",αντί να διορθώσω το σχέση εξάρτησης,να παλέψω για τη βελτίωση της σχέσης μέσα από τη βελτίωση του εαυτού μου,προσθέτοντας πρωτοβουλία και εισάγοντας στοιχεία ελευθερίας στην επικοινωνία και την καθημερινότητά μας,ξεκινώντας τη διαδικασία να αποκτώ συνείδηση των επιπέδων ανεξαρτησίας που μου αναλογούν ώστε να μην καταπιέζομαι και να μην καταπιέζω μέσα στις σχέσεις μου.
Αν δε δουλευτούν αυτά δεν υπάρχει μεγάλη πιθανότητα και η επόμενη/ες σχέσεις να κινηθούν σε ανάλογα μοτίβα και να οδηγηθούν σε παρόμοια αδιέξοδα;
RainAndWind έχεις δίκιο λέγοντας ότι όλα ήταν θέμα χρόνου να γίνουν όπως έγιναν... Το θέμα είναι ότι και η κοινωνικοποίηση μας έπρεπε να γίνεται πάντα μαζι...Μα πάντα...
Αυτό με κούραζε και δεν ήταν και πάντα εφικτό (π.χ. οικογενειακές υποχρεώσεις) με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις... Εμένα οι εντάσεις και οι καυγάδες με κούρασαν, με στράγγιξαν, η έλλειψη συνεννόησης, ο διαφορετικός τρόπος προσέγγισης και αντιμετώπισης των πραγμάτων ήταν κάτι εξοντωτικό.... Σιγά σιγά όλα αραίωσαν, στην αρχή υποσυνείδητα, μετά πιο συνειδητά γιατί πλέον δεν υπήρχε και η διάθεση να κάνω πράγματα, ακόμα και μαζί του. Μέγα λάθος, τώρα το ξέρω....
Έφτασα σε σημείο να μην έχω όρεξη ούτε να καυγαδίσω, ούτε να υποστηρίξω αυτά που πίστευα, να διεκδικήσω αυτά που ήθελα, απλά γιατί είχα κουραστεί....
Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να σωθεί μια σχέση όταν φτάνει σε αυτό το σημείο? (Και δεν αποποιούμαι των ευθυνών μου - ΚΑΙ εγώ την άφησα να φτάσει σε αυτό το σημείο)
Και να σημειώσω ότι έχω μεγαλώσει ως ένα πολύ ανεξάρτητο άτομο, μένω μόνη από τα 18 μου, είχα πάντα τους φίλους μου, μικτές παρέες, είχα αρκετά μεγάλη ανεξαρτησία από το σπίτι και απόλυτη εμπιστοσύνη... Ποτέ δεν ένοιωθα την ανάγκη να είμαι με κάποιον για να είμαι καλά, μπορούσα να μείνω μόνη μου καιρό, και να περνάω καλά, παρά να είμαι με κάποιον απλά για να είμαι... (και το τονίζω αυτό διότι πλέον ξέρω ότι κάποιοι δεν αντέχουν χωρίς να είναι με κάποιον ούτε μια βδομάδα...) Πολλές φορές μου έλεγε και ο ίδιος ότι έχω μάθει να είμαι υπερβολικά ανεξάρτητη... Στο τέλος έγινα το αντίθετο και αυτό με θύμωνε και με απογοήτευε και δεν ήμουν καλά και φαινότανε... Και φαινόταν και σε κείνον χωρίς να διαπιστώνει την αιτία και αναρωτιόταν γιατί άλλαξα... Ειρωνικό ε?:)
Επίσης πιστεύω ότι κάποιον πρέπει να τον δεχόμαστε όπως είναι, όπως τον γνωρίσαμε και τον ερωτευτήκαμε και να μην του ζητάμε να αλλάξει, γιατί κάποια στοιχεία του απλά δεν μας αρέσουν.... Να τον αφήνουμε να αναπνέει μέσα στη σχέση, να έχει τον χρόνο του και τις στιγμές του να τις διαθέσει όπως θέλει και όπως κρίνει... Και να μη φοβόμαστε ότι στα πάντα κρύβονται σκιές... Αγαπώ για μένα σημαίνει εμπιστεύομαι, σέβομαι, και αφήνω τον άλλον ελεύθερο να έρθει σε μένα... Δεν τον πνίγω με την αγάπη μου...
Παλιότερα έβλεπα αυτά τα στοιχεία σε άλλες σχέσεις και έλεγα: μα πώς κάθεται με αυτές τις συνθήκες??? Όταν όμως έγινε με μένα (και το είδα ότι γινότανε, το διαπίστωσα) , πραγματικά αισθάνθηκα ανίκανη να αντιδράσω.... Ένοιωσα ότι έχανα τη μπάλα και απλά αφέθηκα.... Μου έλειψε όμως το πως ήμουν, το οτι είχα αυτοπεποίθηση, κέφι, δραστηριότητες, κοινωνικότητα, μου έλειψε ακόμη και το να μην έχω όρεξη να μιλήσω σε άνθρωπο και να μη χρειάζεται να δώσω λογαριασμό σε κανέναν γι\'αυτο.... Προσπαθώ λοιπόν να ξαναβρώ τον εαυτό μου, να ξεπεράσω τις δυσκολίες που εγώ επέβαλα στον εαυτό μου, να φέρω σε πέρας τις υποχρεώσεις μου και να συνεχίσω τη ζωή μου αντλώντας ικανοποίηση από αυτήν, και όχι πλέον απογοήτευση...
Και όχι δεν πιστεύω ότι θα επαναλάβω τα ίδια λάθη, το καλό είναι ότι τα έχω διαπιστώσει και επιτέλους έκανα κάτι γιάυτα, από το κάθομαι και να λυπάμαι τον εαυτό μου... Μια αρχή δεν είναι και αυτό??
Απλά τα πισογυρίσματα με κουράζουν, και ήδη νοιώθω στραγγισμένη για να μπορώ να δώσω και άλλη ενέργεια σε αυτήν την κατάσταση....αλλά δεν μπορώ και να τον βλέπω να υποφέρει... Πραγματικά θέλω ηρεμία...
Και καλημέρα επίσης! Ξεχάστηκα... :P
Χτές τσατίστηκε καθώς μιλούσαμε στο msn και το έκλεισε... Μου έστειλε μήνυμα μετά από ώρες και μου είπε ότι δεν ήταν καλά, δεν μπορούσε να μου μιλήσει και θα μου έλεγε σήμερα... Σήμερα με απέφυγε... Βγήκε από msn μόλις μπήκα και δεν απάντησε όταν του μίλησα... Να το αφήσω έτσι η να επιμείνω να μάθω τι έγινε? Προς το παρόν το άφησα χωρίς να κάνω κάτι παραπάνω....
γιατι αναρωτιεσαι για τετοια θεματα , καθημερινοτητας μιας σχεσης?
γιατι διατηρεις την τριβη?
γιατι δεν απομακρυνεσαι εντελως να τελειωνει αντι να προβληματιζεσαι εφοσον αισθανεσαι ετσι??
Remedy
Γιατί με βάζει ο άλλος σε αυτήν την διαδικασία... Όταν διαβάζεις \"Αυτό ήτανε...\" και ο άλλος εξαφανισμένος για ώρες και μετά μήνυμα \"οκ τώρα....δεν είμαι πολύ καλά, θα σου πω αύριο\" και μετά σε αποφεύγει τι γίνεται??? Σε βάζει σε διαδικασία να ανησυχήσεις και να ασχοληθείς απλά?? Για να κρατήσει το ενδιαφέρον???
Αρχικά είχα σκεφτεί οκ, χωρίσαμε, δεν χρειάζεται να είμαστε και σαν ξένοι, τόσο καιρό μαζί.... Αλλά απομακρύνθηκα για πάνω από μήνα, να δώσώ χρόνο στον άλλο...
Και πίστεψε με, δεν έκανα ποτέ το 1ο τηλεφώνημα.. καμία φορά...
Αναρωτιέμαι αν έχεις δίκιο και δεν πρέπει να δίνω σε τπτ σημασία πια...