Βαρέθηκα να απογοητεύομαι

Quote:

---

Originally posted by pvernos
Δυστυχώς εμείς είμαστε αρκετά μεγαλύτεροι.
Είμαι 43 και η γυναίκα μου 38.
Δεν έχουμε πολλά περιθώρια για οτιδήποτε και αυτό με πιέζει ακόμη περισσότερο.
Προερχόμενος από μια 6 χρονη σχέση που ήταν το εντελώς αντίθετο έπεσα
σε μια κατάσταση που επιζητούσα εως ενα σημείο αλλά δεν φαντάστηκα το αποτέλεσμα τελικά.
Επειδή όμως είμαι μαχητής θα συνεχίσω να το παλεύω τουλάχιστον όσο αντέχω ακόμη.
Ημουνα λοιπόν σε μια σχέση που υπήρχε πληθώρα εκδηλωτικότητας, αγάπης και ενδιαφέροντος σε τέτοιο
σημείο που καταντούσε πολύ κουραστικό και καταπιεστικό. Ενοιωθα συνέχεια ότι έπρεπε να είμαι σε μια εγρήγορση
και αγωνία.
Ηθελα κάτι ποιό ήρεμο και χαλαρό και πέρασα στην αντίπερα όχθη.
Είμαι τελικά άνθρωπος των άκρων φαίνεται.
Με συγκινούν τα άκρα όσο κι αν εφαρμόζω το μέτρο στη ζωή μου.
Επεσες έξω είμαι δεξιόχειρας και σκορπιός

---

τα ακρα ειναι παντα γοητευτικα ..αλλα δυστυχοσ πολυ δυσκολα ..

αχ.. τι να πω.. θα ξαναγυρισω μαλλον στο..\'\'δειξε τησ το αρχικο σου μηνυμα..\'\'....πραγματικα δεν μπορω να την καταλαβω... σαν να εχει καταθεσει ολα τα οπλα.. σαν να μην την νοιαζει να ζησει ωραια...

εχει παει ποτε σε ψυχολογο?

Quote:

---

Originally posted by VasilisA
Τι διαβάζω σε αυτο το θεμα…
Αγάπη είναι να δίνεις μόνο και όχι να παίρνεις…
Τι λέτε ρε παιδια…Εσεις την αγαπη την μπερδεύετε με την ηλιθιότητα και την κοροϊδία? Ειναι δυνατόν εγω να αγαπαω την γυναικα μου και αυτή όχι αλλά να ειμαι ενταξει γιατι απλα εγω από την μερια μου την αγαπω?
Τι αποψεις είναι αυτές? Ελα Χρηστέ και Απόστολε…

Αγαπητέ Pvermo…Η παθητικότητα σε έναν ανδρα είναι ότι χειροτερο τουλαχιστον για μενα…
Δεν χρειάζεται να λες πολλά πολλα. Οι πραξεις είναι αυτές που μετρανε…
Γίνε αρσενικό…Ασε τις κλαψες. Όταν μια γυναικα φτανει σε σημείο να μας εχει γραμμένους και να ακουει τους φιλους της σημαίνει ένα πραγμα..Οτι η συμπεριφορα σου απεναντι της είναι για κλαματα.. Μιλάς και είναι σαν να μη λες τιποτα…
Για έναν ανδρα αυτό είναι καταστροφη…
Πατα λιγο στο εδαφος και άλλαξε…Αδυνατώ να περασω σε λεπτομέρειες γιατι θα κοπω απο τους διαχειριστές του φορουμ.

---

σε βρισκω λιγο εως πολυ αυστηρο!
και κανεις δεν ειπε τι ωραια ειναι που αγαπας χωρις να παιρνεις αγαπη
Μιλαμε ομως για μια περιπτωση μιας γυναικας η οποια εξ\'αρχης ηταν σαν χαρακτηρας κλειστος και μη εκδηλωτικος!
Δεν ηταν στην αρχη αγαπες-λουλουδια-χαδια και γλυκολογα και τωρα αλλαξε....ετσι την γνωρισε!
αυτο δεν σημαινει πως τον εχει γραμμενο και ουτε σημαινει πως ο ανθρωπος ειναι λαθος.
αν εκανε καπου λαθος ειναι στο οτι ΑΝ τα ειχε δει και θεωρησε πως θα την αλλαξει απλα...την πατησε γιατι ο ανθρωπος δεν αλλαζει.

Ρε παιδιά, εγώ γιατί πιστεύω ότι ζητάει πολλά από τη γυναίκα του; Ο ίδιος τα δίνει; Της πρόσφερε ένα ταξιδάκι; Την πήγε μια ρομαντική βόλτα στο πάρκο; Της έκανε ερωτική εξομολόγηση; Της έστρωσε με λουλούδια το κρεββάτι για να κάνου έρωτα; Που πήγε ο ρομαντισμός και ο έρωτας;
Αγαπητέ Βασίλη, έρωτας αυτό είναι, το διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο, το να δίνεις πραγματικά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα από τον άλλον. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι ο ίδιος δίνει, ούτε είναι άντρας αυτός που δεν κλαίει ενώ ο άλλος είναι. Για μένα σωστός άντρας στην σχέση πχ είναι ο ρομαντικός άντρας, αυτός που θα παλέψει για τη γυναίκα του. Οι άλλοι είναι απλά σαβούρα, μπίχλες. Χαχαχα

σου λεει το παιδι πωσ τα εχει κανει ολα αυτα..και ειναι πολυ τρυφεροσ..βρε light..

Quote:

---

Originally posted by lightbluepath
Ρε παιδιά, εγώ γιατί πιστεύω ότι ζητάει πολλά από τη γυναίκα του; Ο ίδιος τα δίνει; Της πρόσφερε ένα ταξιδάκι; Την πήγε μια ρομαντική βόλτα στο πάρκο; Της έκανε ερωτική εξομολόγηση; Της έστρωσε με λουλούδια το κρεββάτι για να κάνου έρωτα; Που πήγε ο ρομαντισμός και ο έρωτας;
Αγαπητέ Βασίλη, έρωτας αυτό είναι, το διάβασα πρόσφατα σε ένα άρθρο, το να δίνεις πραγματικά χωρίς να περιμένεις αντάλλαγμα από τον άλλον. Επιπλέον, δεν νομίζω ότι ο ίδιος δίνει, ούτε είναι άντρας αυτός που δεν κλαίει ενώ ο άλλος είναι. Για μένα σωστός άντρας στην σχέση πχ είναι ο ρομαντικός άντρας, αυτός που θα παλέψει για τη γυναίκα του. Οι άλλοι είναι απλά σαβούρα, μπίχλες. Χαχαχα

---

Ολα τα παραπάνω που αναφέρεις φυσικά και τα έχω κάνει...μάλλον όμως συτό είναι το πρόβλημα.
Αν δεν τα είχα κάνει θα τα επιζητούσε και θα τα διεκδικούσε.
Δεν μπορώ να καταλάβω τις γυναίκες πραγματικά.
Θέλετε τους άνδρες ρομαντικούς, καλούς, δοτικούς αλλά και αποφασιστικούς, σκληρούς και δυναμικούς.
Οταν βρίσκετε το 1ο κομμάτι το περιφρονείτε.
Οταν βρίσκεται το 2ο το φοβάστε.

..μιλασ για την γυναικα σου..και οχι... για ολεσ τισ γυναικεσ..:)

pvernos

Να σε ρωτήσω κάτι;
Τη γυναίκα αυτή την παντρεύτηκες μετά από κλικ, την ερωτεύτηκες τρελά και τη διεκδίκησες πριν την παντρευτείς;
Ή μήπως η επιλογή σου ήταν ένας συμβιβασμός; δηλαδή, αφού δε βρήκες ή δεν τα κατάφερνες να βρεις κάτι καλήτερο τότε που έψαχνες ή αυτές που ήθελες σε απέρριπταν παντρεύτηκες τελικά αυτήν; δηλαδή έκανες ένα συμβιβασμό για να μη μείνεις ελεύθερος ή σου τύχει κάτι χειρότερο;(αφού λες ότι τη γνώρισες αρκετό καιρό πριν την παντρευτείς).

Οι γονεις μου παντρεύτηκαν μετά από προξενιό, μια ζωή συγκάτικοι, δεν υπήρχε αίσθημα μεταξύ τους, δυο άνθρωποι που δεν ταίριαζαν, πολλές φορές τσακώνονταν αλλά συμβιβάζονταν να συνεχίσουν μαζί για το σπίτι και τα παιδιά.

και εσυ ησουν ενα ευτυχισμενο παιδι? Ιωαννη?

Quote:

---

Originally posted by Adzik
και εσυ ησουν ενα ευτυχισμενο παιδι? Ιωαννη?

---

Όχι. Τουλάχιστον πρόσφεραν στα παιδια΄τους αυτά που μπορούσαν.

Μεταξύ τους δεν υπήρχε ο έρωτας, η χημεία, η αγκαλιά, το χάδι , η αγάπη ...αυτά που τώρα ψάχνω και δε βρίσκω.

Ήταν δυο απόμακροι, κλειστοί ο ένας από τον άλλο.
Και είχε συνέπειες αυτό. Έγιναν και τα παιδιά κλειστοί, ντροπαλοί, να μην μπορούν να εκδηλωθούν μπροστά σε κόσμο, να μην είναι αυθόρμητοι, να μην έχουν καλή επικοινωνία μεταξύ τους., να δυσκολεύονται να βρουν το κατάλληλο άτομο στη ζωή τους.

Βέβαια δεν ήταν καλό ούτε το υπόλοιπο περιβάλλον, κοινωνικό κλπ μέσα στο οποίο ζούσαμε. Και αυτό όξυνε ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Είναι μεγάλη ιστορία.....

Τουλάχιστον απαντώ στο φίλο μας μπας και τον βοηθήσω.

_Τις λέω ότι με ενοχλεί κάτι και το επαναλαμβάνει, βλέπει ότι στεναχωριέμαι με τη συμπεριφορά κάποιων δικών της απέναντί μου, το παραδέχεται, αλλά απλώς κάθεται και παρατηρεί.

Μπορεί να της είναι δύσκολο να πάει κόντρα στην οικογενειά της. Εσύ είσαι ελεύθερος να είσαι όσο \"κακός\" θέλεις με οποιονδήποτε ή να ακολουθήσεις την πιο \"πεφωτισμένη\" οδό της συμφιλίωσης αν θεωρείς ότι υπάρχει περιθώριο.
Κατά γενική ομολογία πάντως είναι σκληρό να βάζεις κάποιον να επιλέξει μεταξύ δύο ανθρώπων, ή να κακολογείς ανθρώπους που αγαπάει.
Ή συγκρούεσαι εσύ ανοιχτά και παρουσία όλων και αμύνεσαι του εαυτού σου ή κάνεις ένα βήμα πίσω και περιμένεις να ακολουθήσει.

Επίσης ίσως να δεις και γιατί \"υπομένεις\" μία απουσία συναισθήματος να το πω από τη μεριά της. Αφού αυτό σε πνίγει; Μήπως είναι και αυτομαστίγωμα;

Quote:

---

Originally posted by alexandros3
_Τις λέω ότι με ενοχλεί κάτι και το επαναλαμβάνει, βλέπει ότι στεναχωριέμαι με τη συμπεριφορά κάποιων δικών της απέναντί μου, το παραδέχεται, αλλά απλώς κάθεται και παρατηρεί.

Μπορεί να της είναι δύσκολο να πάει κόντρα στην οικογενειά της. Εσύ είσαι ελεύθερος να είσαι όσο \"κακός\" θέλεις με οποιονδήποτε ή να ακολουθήσεις την πιο \"πεφωτισμένη\" οδό της συμφιλίωσης αν θεωρείς ότι υπάρχει περιθώριο.
Κατά γενική ομολογία πάντως είναι σκληρό να βάζεις κάποιον να επιλέξει μεταξύ δύο ανθρώπων, ή να κακολογείς ανθρώπους που αγαπάει.
Ή συγκρούεσαι εσύ ανοιχτά και παρουσία όλων και αμύνεσαι του εαυτού σου ή κάνεις ένα βήμα πίσω και περιμένεις να ακολουθήσει.

Επίσης ίσως να δεις και γιατί \"υπομένεις\" μία απουσία συναισθήματος να το πω από τη μεριά της. Αφού αυτό σε πνίγει; Μήπως είναι και αυτομαστίγωμα;

---

Σίγουρα δεν είναι εύκολο να τα βάζεις με δικούς σου ανθρώπους.
Δεν σημαίνει όμως ότι αν ξέρεις να διεκδικείς το δίκιο σου ότι γίνεσαι κακός και στιγματίζεσαι.
Γιατί εχω νοιώσει το συναίσθημα να διεκδικεί από μένα πράγματα για δικούς της ανθρώπους αλλά στην αντίθετη περίπτωση απλώς σιωπά.Είναι ισοτιμία αυτό ?
Εγω ξέρω να αποδίδω αυτά που πρέπει εκεί που πρέπει χωρίς απαραίτητα να πρέπει να ξακωθώ.
Αν δηλαδή κάποιοι δικοί μου νοιώθω ότι αγνοούν με τη συμπεριφορά τους τη γυναίκα μου ή την κάνουν και νοιώθουν άσχημα δεν θα διεκδικήσω καλύτερη συμπεριφορά φοβούμενος μήπως παρεξηγηθώ ?
Αυτή η θεωρία του αυτομαστιγώματος που λες είναι ενδιαφέρουσα, δεν το είχα σκεφτεί έτσι.
Μάλλον επένδυσα πολλά αισθήματα και είχα πολλές προσδοκίες από έναν άνθρωπο που δεν μπορούσε να τα δώσει.
Αυτό σίγουρα είναι δικό μου λάθος.
Το ζητούμενο είναι τι γίνεται από δω και πέρα.
Αξίζει να παλέψω για να βρεθούν καλύτερες ισορροπίες ?
Ως πότε θα νοιώθω το συναίσθημα έλλειψης ενδιαφέροντος ?
Δεν πρέπει να γίνουν κάποιες δυναμικές αντιδράσεις και από την άλλη πλευρά ?
Γιατί μπορεί ένας άνθρωπος να τα παραδέχεται αυτά (έως ένα σημείο τουλάχιστον) αλλά να παραμένει στη γνωστή τακτική της σιωπής περιμένοντας να λυθούν κάποια πράγματα ως δια μαγείας.

Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε σε φιλικό σπίτι.
Τη διεκδίκησα πολύ και επίμονα μέχρι να καταφέρω να κερδίσω λίγη από την εμπιστοσύνη της.
Αυτή η στάση της μου άρεσε στην αρχή.
Δεν φαντάστηκα ότι θα γύριζε μπούμερανγκ.
Εβλεπα έναν άνθρωπο που όταν αποκτά εμπιστοσύνη στον άλλο μπορεί να τα δώσει όλα ?
Αυτά βέβαια σε σχέση με το φιλικό της περιβάλλον.
Ισως όμως για κείνη η εμπιστοσύνη αποκτάται τουλάχιστον μετά από 20 χρόνια.
Για ανθρώπους που ξέρει πολλά χρόνια είναι πολύ καλή.
Ενδιαφέρεται για κάθε τι, τρέχει να τους εξυπηρετήσει, διεκδικεί γι αυτούς το καλύτερο.

Αυτό το είχα καταλάβει και στο χα πει ότι σε θεωρεί ξένο. Και είναι φυσικό. Σε ξέρει μόνο 2 χρόνια κι ας είσαι ο άντρας της. Εσύ ανα πάσα στιγμή μπορεί να τη χωρίσεις. Εγώ αυτό που κατάλαβα, είναι ότι δεν ταιριάζετε. Με τίποτα όμως. Πρώτον γι\'αυτό που είπα, ότι εσύ θεωρείς κάποιον δικό σου ακόμα και αν τον ξέρεις λίγο, ενώ αυτή όχι, επιπλέον η γυναίκα αυτή υπερασπίζεται τους δικούς της και όχι εσένα ενώ εσύ όχι, και τελευταίο εσύ δίνεις συναισθηματικά, ενώ αυτή όχι. Οπότε ποιός ο λόγος να το κουράζετε; Αφού δεν σου αρέσει.
Όσο γισ τα άλλα, θα συμφωνήσω με Adzik ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι, αλλά να ξέρεις και αυτό. Με το φτύσιμο κολλάς. Αυτό ισχύει ανεξαιρέτως για όλους, άντρες και γυναίκες, δεν διαφέρουμε εμείς σε κάτι δηλαδή. Και επιπλέον, συμφωνώ με τον Αλέξανδρο.

Quote:

---

Originally posted by pvernos

_
Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε σε φιλικό σπίτι.

---

Προξενιό ήταν δηλαδή;
Απλά δε θέλεις να μας πεις κάτι τέτοιο!! Σου προκαλεί ντροπή να πεις ότι ήταν προξενιό;

Και τη διεκδίκησες δηλαδή;
φοβόσουν ότι δε θα βρεις κάτι άλλο; φοβόσουν να διεκδικήσεις αυτές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σου άρεσαν; και μετάφραζες το φόβο σου με δικαιολογίες πχ είναι καλή κοπέλα, μου τη συστείνουν φίλοι, είναι για σπίτι κλπ.

Ξέσπασμα δυστηχίας διακρίνω για να γράφεις εδώ.

Και οι γονείς μου έτσι γνωρίστηκαν.
Και μια ζωή υπέφεραν κι αυτοί και τα παιδιά τους που δεν έκαναν το λάθος να χωρίσουν. Καυγάδες, παρεξηγήσεις, φωνές, όλο στο σπίτι, καθόλου αγάπη και επικοινωνία, δυο συγκάτικοι που οι περιστάσεις τους ανάγκασαν να συζήσουν και δε χώρισαν όπως θα πρεπε να γίνει. Με τραύματα στα παιδιά.

Quote:

---

Originally posted by ioannis2

Quote:

---

Originally posted by pvernos

_
Με τη γυναίκα μου γνωριστήκαμε σε φιλικό σπίτι.

---

Προξενιό ήταν δηλαδή;
Απλά δε θέλεις να μας πεις κάτι τέτοιο!! Σου προκαλεί ντροπή να πεις ότι ήταν προξενιό;

Και τη διεκδίκησες δηλαδή;
φοβόσουν ότι δε θα βρεις κάτι άλλο; φοβόσουν να διεκδικήσεις αυτές που ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ σου άρεσαν; και μετάφραζες το φόβο σου με δικαιολογίες πχ είναι καλή κοπέλα, μου τη συστείνουν φίλοι, είναι για σπίτι κλπ.

Ξέσπασμα δυστηχίας διακρίνω για να γράφεις εδώ.

Και οι γονείς μου έτσι γνωρίστηκαν.
Και μια ζωή υπέφεραν κι αυτοί και τα παιδιά τους που δεν έκαναν το λάθος να χωρίσουν. Καυγάδες, παρεξηγήσεις, φωνές, όλο στο σπίτι, καθόλου αγάπη και επικοινωνία, δυο συγκάτικοι που οι περιστάσεις τους ανάγκασαν να συζήσουν και δε χώρισαν όπως θα πρεπε να γίνει. Με τραύματα στα παιδιά.

---

Δεν έχω τέτοια κολλήματα ioannis2.
Αν επρόκειτο για προξενιό δεν θα είχα λόγο να μην το αναφέρω. Δεν έκανε κανείς προσπάθεια να μας γνωρίσει.
Μην αφορίζεις τόσο εύκολα καταστάσεις που δεν ξέρεις.
Εσύ δηλαδή που γράφεις εδώ έχεις ξέσπασμα δυστυχίας ?
Ναι είναι στεναχωρημένος, μπερδεμένος και πρόθυμος να ακούσω υγιείς σκέψεις.
Αν ήταν τόσο απλές οι σχέσεις και ξεκάθαρα τα πράγματα όπως λες κανείς δεν θα είχε κανένα πρόβλημα και θα ζούσαμε όλοι σε ένα όμορφο και ευτυχισμένο κόσμο.
Εξω από το χορό πολλοί λένε ωραία τραγούδια...

Βρε Ιωάννη, δεν είναι προξενιό να σε γνωρίσουν δύο φίλοι σου! Οι περισσότεροι έτσι γνωρίζονται, δεν ξέρεις από την αρχή τον άλλον, στην αρχή στον γνωρίζουν οι φίλοι σου, και μετά τον γνωρίζεις καλύτερα. Προξενιό είναι να σου γνωρίσουν κάποιον με σκοπό να τον παντρευτείς.