τι;

γεια και απο μενα.Δεν ειμα καθολου ειδικη για να κρινω αλλα ειμαι ης αποψης οτι καλυτερα να χωρισετε παρα το παιδι να ζει σε ενα ασχημο περιβαλλον.Δεν χωριζεις μονο για το παιδι η καταβαθος φοβασαι και εσυ η ιδια το μετα?Μου φαινεται πολυ οδυνηρό ολο αυτο που ζεις.Γιατι να μην προσπαθησεις κατι καλυτερο?Η ζωη ειναι δική σου.Φανταζομαι οτι και ο Τακης απο την μερια του θα υποφερει και αυτος.Αν και να σου πω την αληθεια οτι πιστευω οτι παρα πολλες οικογενειες ειναι σαν την δικη σου.λιγο καλυτερα λιγο χειροτερα.Δεν ξερω τι να σου πω.Σου ευχομαι τα πραγματα να πανε ολο και καλυτερα και να καταφερεις να βρεις την ηρεμια σου.

γειά σου τι-ποτε :)
Κατ αρχήν, χρόνια πολλά, εύχομαι καλές γιορτές σε σενα και στην οικογένειά σου- και να βρείτε την ηρεμία και τις ισορροπίες που σας χρειάζονται...

Όσο για το θέμα σου... δεν ξέρω και γω τι να πω.. Η κατάσταση είναι δύσκολη, τραυματική για όλους σας. Ίσως θα έπρεπε να χωρίσετε για λίγο... να εκτιμήσετε πιο ήρεμα και ψύχραιμα την κατάσταση.
Κάποιον ειδικό βλέπετε εσύ και ο \'αντρας σου? Αν όχι, ίσως θα βοηθούσε. Μπορεί να χρειάζεται ξεμπλοκάρισμα και αναθεώρηση κάποιων πραγμάτων και όχι χωρισμός. Κάντε μια προσπάθεια.

Εύχομαι το καλύτερο. Και για σένα και για τα παιδιά.

Φιλικά,
Τίνα

σας ευχαριστώ και τις δυο, κι εύχομαι σε όλους χρόνια πολλά και καλά...
ναι, τραυματική ιστορία για όλους...
δεν ξέρω πώς να το χειριστώ, αν είναι θέμα χειρισμού
-αλήθεια, τι είναι \'χειρισμός\';-
ξεμπλοκάρισμα;

έγραψα αυτό ακριβώς που πόσταρα εδώ εχτές, αμέσως μετά την έξαρση της ιστορίας, και το έδωσα στον τάκη να το διαβάσει, συμπληρώνοντας από κάτω: και οι δυο αγαπάμε το παιδί μας -δεν είναι το μόνο δηλαδή-.
ήθελα να το διαβάσει΄, γιατί όταν μιλάμε μεταξύμας τσακωνόμαστε για το παραμικρό. μέχρι την άλλη μέρα το πρωί, δεν το είχε διαβάσει. δεν ξέρω, ίσως το διάβασε τώρα. δε μου είπε τίποτε.
πριν μερικά χρόνια, 4 ίσως, του είχα ζητήσει να δούμε μαζί κα΄ποιον ειδικό, όποιον ήθελε αυτός. είχα επιμείνει πολύ, είχα απειλήσει, είχα είχα...
στάθηκε μάταιο. τώρα δεν μπορώ καν να φανταστώ ότι θα βρεθώ απέναντι σ\' έναν ειδικό μαζί με τον άντρα μου. μου φαίνεται αδύνατο. κι ούτε το επιθυμώ πια.
δεν ξέρω ποια είναι η ρίζα του κακού, πάντως, με τη σκέψη ότι μπορεί να φταίω για όλα και να μην το καταλαβαίνω, και άρα πρέπει να είμαι τρελή για δέσιμο, απευθύνθηκα σε ψυχίατρο, η πρότάσή του ήταν η ψυχανάλυση, κι έτσι βρίσκομαι σ\'αυτή τη διαδικασία εδώ και 5 χρόνια σχεδόν...
μιλάω πολύ για τα προβλήματα στο σπίτι
όσοι ασχολούνται με το γιώργο, λέγοντάς μου ότι δεν πρέπει να χωρίσω, μου μιλάνε για χειρισμούς. μα εγώ δεν τους καταφέρνω, τους χειρισμούς.
πώς ακριβώς ή περίπου είναι;
και η θέση των ειδικών \'έπρεπε να το χειριστείς έτσι ή αλλιώς\' με κάνει κάθε φορά να νιώθω αυτό που είμαι: δλδ ανεπαρκής...
δεν τα καταφέρνω.
χτες μετά τη φασαρία, όπου ξεσπάθωσα και του είπα \'ή παύεις να φέρεσαι τόσο ανώριμα ή να φύγεις\', ο τάκης συνέχιζε να κουβεντιάζει μεγαλώφωνα από τη μια άκρη του σπιτιού στην άλλη, κι ας κοιμόταν εξαντλημένος ο γιώργος, μετά την κρίση του. τότε εγώ έβαλα ωτοασπίδες και του είπα: αν θελεις να κουβεντιάσουμε, έλα σ\'αυτό το δωμάτιο, να κλείσουμε την ΄πόρτα και να μιλήσουμε οι δυο μας, χωρίς να αναστατώνουμε τα παιδιά. αλλιώς κοίτα με, δεν είναι να ανάγκη να φωνάζεις, ό,τι και να λες, δεν ακούω γιατί φοράω ωτοασπίδες...
μετά απ\' αυτό, και αρνούμενος να κουβεντιάσουμε οι δυο μας, ο τάκης πήγε και καθόταν στο δωμάτιό του στα σκοτεινά, ακίνητος για αρκετή ώρα.
τον λυπήθηκε η ψυχή μου. τον ένιωσα πολύ στεναχωρημένο. του έδωσα το χαρτί που είχα γράψει -αυτό δλδ που πόσταρα εχτες- και του ζήτησα συγγνώμη...
δεν μου απάντησε τίποτα.
πραγματικά, δεν ξέρω τι να κάνω.
ευχαριστώ που με νοιαστήκατε και με διαβάσατε. να\'στε καλά.
η ζωή ωραία είναι, μα είναι και δύσκολη, έ;... :)

εχω αρχισει και παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον την ιστορια σου.ειναι σαν να βλεπω μια ταινια στο σινεμα.ευχομαι να εχει καλο τελος.κανε οτι μπορεις να για τα παιδια σου.ολα καλα θα πανε.ειμαστε μαζι σου.

Καλή μου,

παρακολουθώ μηνες την ιστορία σου. Χρεάζεται μεγάλο κουράγιο για παρόμοιες καταστάσεις.

οταν υπάρχει άρρωστο παιδί στην οικογένεια δημιουργούνται τέτοια προβλήματα , ίσως εξ αιτίας των ενοχών. Οι γονείς -είτε το ομολογούν είτε όχι- αισθάνονται υπεύθυνοι για την ασθένεια του παιδιού, αναρωτιούνται συνέχεια κατά πόσο φταίνε. ΕΝΟΧΕΣ.

Οι αντιδράσεις ειναι ανάλογα την ωριμότητα του καθένα. Μπορει να ρίχνουν την ευθύνη στον άλλον. ΑΝτιδρουν αρνητικά για να κρύψουν τον δικό τους πανικό, τον αβάστακτο πόνο, την αγωνία τους. Τα έχουν χαμένα. Και όταν τα έχουμε χαμένα, δεν υπάρχει λογική στις αντιδράσεις μας.

Και τα άλλα παιδιά της οικογένειας ζουν το δικό τους δράμα. Κουράζονται απο αυτές τις καταστάσεις, αναρωτιούνται που έφταιξαν και αυτά, αισθάνονται ενοχές γιατι ίσως κάποιες φορές να σκέφτονται ότι πόσο καλύτερα θα ήταν αν δεν υπήρχε το άρρωστο αδελφάκι.

Παρόμοι πέρασε και μια συγγενική μου οικογένεια.

Καλή μου χρειάζεστε σαν οικογένεια βοήθεια απο ψυχολόγο και σύμβουλο γάμου. Δεν ειναι εύκολες αυτές οι καταστάσεις και με μαθηματικη ακρίβεια -αν δεν ζητήσετε βοήθεια- θα οδηγηθείτε στην διάλυση. Και δεν είναι θέμα το διαζύγιο, το θέμα ειναι πόσο ομαλό θα είναι το διαζύγιο για όλους σας.

Ο μικρός Γιωργάκης ζεί το δικο του δράμα. Μπορείς να φανταστείς τις δικές του ενοχές για αυτή την κατάσταση?
Για την ασθένεια του μικρού ήθελα να σου προτείνω να αναζητήσεις βοήθεια και απο νοσοκομεία της Αμερικής. Ξέρω πολύ καλά ότι εφαρμοζεται μια μέθοδος με βάση την διατροφή και σε συνδιασμό με φάρμακα οδηγεί σε πολύ καλά αποτελέσματα.

Εχεις μεγάλο αγώνα μπροστά σου. Χρειάζεσαι και εσύ και όλη η οικογένεια ουσιαστική βοήθεια. Επισκεφτείτε κάποιον ειδικό όσο πιο σύντομα μπορείτε.

Καλή δύναμη! Οτι καλύτερο για την νέα χρονιά!

Με την αγάπη μου

να λοιπόν η ζοφερή -προς το παρόν- συνέχεια.
ο παιδονευρολόγος: \'κάντε υπομονή προς το παρόν\', θα τον δω στις 8 ιανουαρίου
χτες είχα δουλεια. όχι δουλειά, δουλειές!
κανόνισα λοιπόν ο γιώργος να πάει με τον μεγαλύτερο αδελφό του στο πλανητάριο, τους άφησα χρήματα, και έτρεχα στις διάφορες εκκρεμότητες που αφήνεις για τις διακοπές.
σε κάποια στιγμή με πήραν τηλέφωνο τα παιδιά, δεν πήγαν στο πλανητάριο, γιατί όταν ήταν στη στάση του λεωφορείου, ο γιώργος έκανε μια μικρή κρίση, ήταν κουρασμένος, δεν ήθελε να συνεχίσει. γύρισαν πίσω. κατά τις 4 μου τηλεφώνησαν πάλι. μια μεγαλύτερη κρίση, στο σπίτι, μετά ο γιώργος κοιμήθηκε. διέκοψα τη δουλειά μου και γύρισα σπίτι.
το βράδυ είχα ραντεβού στο δικό μου γιατρό, κι όταν γύρισα, στις έντεκα παρά δέκα, η εικόνα ήταν η εξής: ο μπαμπάς στο σαλόνι, όλα σκοτεινά, να βλέπει τηλεόραση, κι ο γιώργος να είναι στον υπολογιστή και να παίζει.
προσπάθησα να του πω να σταματήσει. έγινε αυτό. μετά τον άκουσα να γελάει. έτρεξα, μα δεν τον πρόλαβα: έπεσε σε μια καρέκλα, η καρέκλα έπεσε κάτω, μαζί κι ο γιώργος. η κρίση εξελισσόταν. ήρθε και ο τάκης. προσεκτικά τον βάλαμε στο κρεβάτι να ξεκουραστεί. μετά από λίγο ζήτησα από το γιώργο να πάει στην τουαλέτα, ευτυχώς με άκουσε, και μετά κοιμήθηκε του καλόυ καιρού.
το βλέμα του τάκη ήταν άγριο. για να σταματήσω την ιστορία, τον κοίταξα κι εγώ πολύ αυστηρά.μετά άρχισε: τι κάνεις γι\' αυτό το παιδί; θα το αφήσεις έτσι, έ; τι κάνεις; αφού εσύ το έχεις αναλάβει, γιατί δεν κάνεις τίπτε; μίλησες σε κανένα γιατρό; έ, μίλησες; λέγε! και πού είσουνα πριν; στο γιατρό σου; μπα, όλο με σένα ασχολείσαι. γι\' αυτόν, λέγε, τι κάνεις γι\'αυτόν;
δεν μπορούσα να απαντήσω. τα έχασα. ακόμα μια φορά.
όρθωσα το ανάστημά μου (κοτζάμ ένα πενήντα πέντε!!!:) και είπα: άντε μαλάκα, παράτα μας! δε φταίω για όλα! αν έχεις μια πρόταση πεστην.


(συνεχίζεται, γιατί πρέπει να φύγω!:)

Quote:

---

Originally posted by αννυ
εχω αρχισει και παρακολουθω με πολυ ενδιαφερον την ιστορια σου.ειναι σαν να βλεπω μια ταινια στο σινεμα.

---

πραγματικά όμως!

pistevo pos tha spasoume tameia, an de spasoume ta kefalia mas prin!
:)
o takis ehei analavei to super market. tou eipa: fere kima pou thelei gia simera kima me makaronia o giorgos, kai min argiseis giati meta eho kapou na pao. entaxei? ok.
efyge stis 9. mehri tis 2 para eikosi pou efyga ego, den eihe erthei...
me perimenan kapoioi filoi s\'ena horo gnosto tou, opou ehei prosklithe ma den ehei dehtei pote na erthei.
edosa rendez-vous me tin kori mou, molis erhotan o pateras tis spiti, na erthei na me vrei ekei gia na pame gia psonia.
etsi ki egine. to ti akousa sto tilefono apo to syzygo, de legetai.
me tin koroula tin 17hroni, pou pigame gia dorakia klp, perasame poly oraia. to ehei kai afti anagi, kai logo tou giorgou. gyrisame stis 6 kai kati.
skliri anafora:
takis: pou eisouna ki efyges? mporo na matho
ego: me ton gomeno eimouna, den to ixeres? (i kori mou itan mazi mou, ennoeitai oti imouna me tin kori mas!)

to vrady evala to giorgo gia ypno. o mikros mou eipe katse ligo mazi mou, xaploti, na mou les istories. afto eihe na ginei apo to kalokairi, kai gi afto dehtika ki epese dipla tou, ton agaliasa, kai kaname mia istoria mazi, opou elege kati ekeinos, symplirona ego, prospathontas etsi na kano mia diadrastiki istoria.
tote arhise tis fones o takis.
ase to paidi kai pigaine na kaneis afto ki ekeino, kai an itheles na asholeitheis mazi tou de tha tin eihes kopanisei oli tin imera! klp klp.
eipa sto giorgo: as pao kardoula mou, kai tha ertho se ligo.
o giorgos fonaxe ston patera tou: den ekane tipota i mama, min tis milas etsi.
o takis eipe sto gio tou: mi milas esy, min anakatevesai. esy na milas otan einai gia sena.
to paidaki koimithike.

ego plisiasa ton taki kai tou eipa hamilofona: den eisai 12 hronon san ton giorgo. eleos! einai symperifora afti se ena paidaki pou to xereis kiolas oti ehei tis idiaiterotites tou?

eho xespathosei.
agapi ypirhe pote anamesa mas?
yparhei?
yparhei misos tora?
ti yparhei, ti ypirhe?
ki omos, ego pou feromai sklira tora, pou skeptomai to misos, den eimai mono afto mesa mou...

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
pistevo pos tha spasoume tameia, an de spasoume ta kefalia mas prin!
:)

---

χαχαχαχα...στις ατάκες παρακαλώ!!

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
ki omos, ego pou feromai sklira tora, pou skeptomai to misos, den eimai mono afto mesa mou...

---

Δεν ξέρω για το μίσος και το κατά πόσο φέρεσαι σκληρά αλλά σίγουρα δεν είναι τρόπος αυτός να μιλάει στο γιο σας και σε σένα.

ναι ρε συ τι-ποτε.τι κατασταση ειναι αυτη?δεν μπορω στενοχωριεμαι να τα βλεπω αυτα.δεν γινετε να ζεις και εσυ και τα παιδια σε αυτο το περιβαλλον.ξανασκεψου το να πατε σε οικογενιακο συμβουλο.φανταζομαι οτι δεν εχεις καμια ορεξη αλλα αν υπαρχει μια πιθανοτητα να γινουν καλυτερα τα πραγματα..
τετοια ζωη θελεις να ζεις?δεν γεννηθηκες για αυτο..

έχω τύψεις γιατί σας κάνω να πιστεύετε πως αδικούμαι.
μα αυτά που λέω, και που είναι αλήθεια, τα λέω εγώ.
και δεν είναι όλα.
είναι κι άλλα που πονάνε
όμως ίσως, κι αυτό με βασανίζει, είναι ότι δε με ξέρετε και του λόγου μου...
πονάω όταν τα λέω γιατί νιώθω να μην είμαι πουθενά.
πουθενά που να μπορώ να λέω ότι πονάω και να είναι δικιολογημένο
πουθενά που να μπορώ να μιλάω ελεύθερα για τον εαυτό μου
για το χάλι μου
για το χάλι μας
κι όμως μιλάω εδώ και λέω ό,τι μου περνάει από το κεφάλι που με βασανίζει, και τουλάχιστον συνειδητά δεν είναι ψέμα. είναι αλήθεια αυτά που γράφω.
σήμερα ο μεγάλος μας γιος ο δόλιος έκανε το δικαστή.
πράγματα που έγιναν έτσι όπως έγιναν ο τάκης έλεγε ότι είναι ψέματα.
δεν ξέρω πού βρίσκομαι.
κάνω ψυχανάλυση κάμποσα χρόνια, προσπαθώ να μιλήσω με ειλικρίνεια και είναι σαν κάποιος να μη με αφήνει να μιλήσω
δε με νοιάζει πια τίποτα, έχω δίκιο, έχω άδικο...
υποφέρω πάντως.
εύχομαι σε όσους διαβάζουν αυτές τις γραμμμές να μην αφήνουν το είναι τους να καταστρέφεται.
να προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι γιατί έτσι είναι καλύτερα για όλους....



καλή χρονιά, με λιγότερα προβλήματα για όλους!

Quote:

---

Originally posted by τι-ποτέ
να προσπαθούν να γίνονται καλύτεροι γιατί έτσι είναι καλύτερα για όλους....

---

ακριβώς.

η παιδοψυχολόγος του γιώργου πριν 2-3 χρόνια μου είχε πει αυτά που νιώθω να τα γράφω κάπου και να τα κοιτάω...
σπίτι μου φαίνεται απίστευτο να γράφω κάτι και να μένει σε προσωπικό επίπεδο. δεν εννοώ ότι κάποιος, ο τάκης ας πούμε, θα ψάχνει τα χαρτιά μου, μα δε μου λέει τίπτε... φοβάμαι μήπως πέφτουν και σε χέρια των παιδιών, ή κάποιου άλλου...
έτσι άραγε σκέφτηκα να γράφω στο διαδίκτυο;
ή μήπως είναι ναρκισιστική συμπεριφορά το γράψιμο;
σίγουρα είναι, άρα κι εγώ μάλλον ναρκισισμό έχω...
γε΄νικά δεν τα πάω καλά με τον εαυτό μου
νιώθω ότι φταίω: αν πει κάποιος καλή κουβέντα για μένα, νιώθω ότι τον παρέσυρα (δλδ θεός είμαι; :o ), αν πει κάποιος αρνητικά λόγια, πληγώνομαι...
για το γιώργο, σκέφτομαι φυσικά, πώς με 2 εγκεφαλικά εγώ σε ηλικία 46 χρόνων, κάτι του έχω πασάρει οπωσδήποτε στην ποιότητα των αγγείων του, και ίσως έτσι το παιδάκι υποφέρει από επιληπτικές κρίσεις...
ο τάκης λέει: για τον εαυτό σου φρόντισες. γι\' αυτό το παιδί;
είναι αλήθεια ότι ο τάκης τότε με είχε φροντίσει.
τώρα, όταν μιλάω για το γιώργο, μου λέει: έχεις αναλάβει εσύ.
ο γιατρός μου λέει: υπομονή
ο τάκης λέει: θα το αφήσεις να πεθάνει αυτό το παιδί;
εγώ λέω: πες μου τι να κάνουμε τάκη
εκεί ο διάλογος δε συνεχίζεται.
εδώ και μέρες είχα πει στον τάκη ότι είχα χτες βράδυ ραντεβού στον παιδονευρολόγο.
στις 8 το βράδυ, δλδ ώρα που δε δουλεύει.
τον είχα παρακαλέσει να έρθει να γνωρίσει το γιατρό, να δει πώς του φαίνεται.
δεν απαντούσε. εγώ τον ήθελα.
το σαβατοκύριακο έβγαλε τα κοινόχρηστα του σπιτιού στον υπολογιστή, κατόπιν θερμής παράκλησης των γειτόνων. (από τις 20/12 μας στο ζητούσαν, μου έλεγε να του το θυμήσω, του το θύμηζα, έβλεπε τηλεόραση, προφανώς κουρασμένος, αυτό το σαββατοκύριακο επέμεινα, του το είπα 3-4 φορές, το έκανε το βράδυ της κυριακής προς μεσάνυχτα).
εχτές δευτέρα θα σας πω την ημέρα μας:
πρωί σχολείο με το γιώργο. 8-2 το μεσημέρι.
τη διάρκεια που είμουν στο σχολείο μου τηλεφώνησε μια φίλη και γειτόνισα που έχει ένα μικρό εκδοτικό οίκο. ήθελε τη γνώμη μου για μια πρόταση. μαζί της στο τηλέφωνο ήταν κι ένας γνωστός μας μοναχός, που ήταν στην αθήνα, και ήθελε σώνει και καλά να ειδωθούμε. σκέφτηκα πως ο γιώργος βλέπει ένα κινούμενο σχέδιο στις 4.30, κι έτσι κανόνισα να πάω σπίτι της γύρω στις 5.
το μεσημέρι λοιπόν γυρίσαμε από το σχολείο, φάγαμε και με τα άλλα παιδιά, κάναμε τα μαθήματα με το γιώργο, γιατί θέλει βοήθεια, φρόντισα λίγο το σπίτι, και πήγα στη φίλη. μου έδειξε ένα καινούριο βιβλίο, συζητήσαμε και με τον μοναχό, και γύρω στις 6 έφυγα για το σπίτι. στις 8 είχαμε ραντεβού όπως σας είπα με τον παιδονευρολόγο, στην άλλη άκρη της αθήνας. εγώ δεν οδηγώ. πήρα τηλέφωνο τον τάκη:
μην ξεχάσεις, έχουμε ραντεβού με τον Χ.
-και τι μου το λές τώρα;
-για να πάμε μαζί.
-δε νομίζω
-μα δε δουλεύεις τέτοια ώρα
-δεν προλαβαίνω. δε γίνεται. να πάτε μόνοι σας κι εγώ θα\'ρθω να σας πάρω.
εγώ φυσικά κατάλαβα πως δε θα γίνει ούτε αυτό, έχω τη σχετική πείρα.
κανόνισα λοιπόν να πάμε μόνοι μας με τον γιώργο, και με τον καλύτερο τρόπο, για να μην αγχωθεί, κλπ.
στο γιατρό τα πράγματα βέβαια δεν ήταν ευχάριστα.
στεναχωρήθηκε γιατί βλέπει οι κρίσεις να γενικεύονται, σκέφτηκε αλλαγή φαρμάκων.
απογοητεύτηκα, δε νιώθω ότι έχει βρει την άκρη ούτε ο γιατρός...
στη διαδρομή που γυρίσαμε με ταξί, με πήρε κάποιος φίλος να με ρωτήσει. δεν μπορουσα να του απαντήσω, γιατί δεν ήθελα να ακούει ο γιώργος. ο φίλος κατάλαβε από τη φωνή μου ότι ήμουνα στεναχωρημένη.
φτάσαμε σπίτι στις 10 παρά. προσπάθησα να βάλω το γιώργο για ύπνο, αλλά ηθελε να δει μπομπ σφουγγαράκι.
εγώ ταχτοποίησα το γραφείο του κλπ,
και τότε, κατά τις 10.30, ο τάκης είδε ότι δεν είχα δώσει την εκτύπωση από τα κοινόχρηστα. άρχισε να φωνάζει:
-τι έκανες όλη την ημέρα; ε; με έπρηξες τόσο καιρό για να κάνω την εκτύπωση, και τώρα βρίσκω τα χαρτιά πεταμένα πάνω στο γραφείο!
όντως. δεν είχα, νομίζω, προλάβει να τα δώσω.
και η κόρη μου, περνώντας από το γραφείο, είχε ρίξει κάποια χαρτιά μου κάτω. τα είχε μαζέψει, μα προφανώς τα είχε ακουμπήσει έτσι, και ήταν το ένα κάτω απ\' τ\'άλλο.
άρχισε μια φασαρία άνευ προηγουμένου.
ο γιώργος έλεγε: \'μη τσακώνεστε!\'
εγώ δε μίλαγα, γιατί, τί να έλεγα;
εγώ περίμενα να με ρωτήσει για το γιατρό.
του είπα σιγά: \'σκάσε, από το γιατρό έφερα το παιδί σου, σταμάτα\'
αφού ήταν τόσο θυμωμένος και ήθελα να ξεφύγω, και έντεκα παρά πια ντρεπόμουνα να πάω στον συνταξιούχο στρατιωτικό εκ των γειτόνων μας, πήρα τη μια εκτύπωση και πήγα στο άλλο διαμέρισμα, που οι άνθρωποι είναι φίλοι μας...
κάθησα εκεί για λίγο.
όταν γύρισα μετά από 20\' δεν ανταλλάξαμε κουβέντα.
κοιμηθήκαμε.
στις 6 ο γιώργος έκανε την πιο εκτεταμένη κρίση που είχα δει. βράχηκε στο κρεβάτι, από τις 6 έως τις 7 το πρωί ήταν με τα μάτια ανοιχτά στο κενό, και με επαναλαμβανόμενες κρίσεις.
φυσικά, νομίζω (;) τον αφήνω τώρα να κοιμάται. να μην πάει σχολείο.
το είπα στον πατέρα του.
-μάλιστα! και δε θα πάει σχολείο; τι θα γίνει!
-πήγα στο γιατρό χτες, του λέω αυστηρά.
εκείνος δε θυμάμαι πώς, πάλι για την εκτύπωση των κοινοχρήστων μου μίλαγε έντονα.
τώρα που τα γράφω αυτά μου φάινονται τρομερά.
και μου περνάει από το μυαλό ότι είναι ένα ψέμα.
και μου μένει ο φόβος ότι δεν μπορώ να μιλήσω σε κανένα.
ότι ο ορίζοντας κλείνει.
ότι αποκλείεται να έγινε έτσι όπως σας τα γράφω, κάποιο λάθος να έχω κάνει, δε θα τα μεταφέρω σωστά, κάτι τρέχει, αποκλείεται.
κι όμως. αν είμαι λογική, αν, έτσι όπως σας τα λέω είναι.

ένα σενάριο καλύτερο: να μην είχα βγει να πάω να δω τη γειτόνισα, να είχα προλάβει να δώσω τα εκκαθαριστικά...
λέτε να ήταν καλύτερα; μπορεί...

μην τσακώνεστε τόσο έντονα μπροστά στα παιδιά...δεν πρέπει, κατηγορηματικά δεν πρέπει...

μου φαινεται τελικα οτι μου εχετε γινει εμμονη ιδεα εδω μεσα.ειδα στον υπνο μου οτι και καλα ημουνα στο σαλονι ενος ξενοδοχειου με την τι-ποτε και μου ελεγε απο κοντα τα προβληματα της και προσπαθουσαμε να βρουμε λυσεις.μαλιστα απο οτι θυμαμαι ησουνα καλοντυμενη και καπνιζες και το ξενοδοχειο ηταν πρωτης κατηγοριας.δεν θυμαμαι κατι αλλο.φαντασου μεχρι κ στον υπνο μου σας βλεπω.
τι γινεται?πως ειναι τα πραγματα?