deep φοβερο εε!!!!ποιος το λεει?!!!
Printable View
deep φοβερο εε!!!!ποιος το λεει?!!!
Αγγελακας πασιγνωστο ειναι αποκλειεται να μη το χεις ακουσει.
'Ενα ταξιδιάρικο πουλί από εμένα για τη Μπρόκεν που μας ταξίδεψε με τους στίχους της....
Άπλετα απλώνω τα φτερά μου
στ' άπειρο τ' ανοίγω κι όπου βγει
κρύβομαι στ' απάτητα τα βράχια
στο φτερό ζυγίζω την ψυχή
Ταίρι στο πλευρό μου δε στεριώνω
μένει η φωλιά μου αδειανή
τι κι αν επιστρέφω κάπου κάπου
την εγκαταλείπω την αυγή
Πάνω στα πελάγη ξημερώνω
άγρια με φιλά η ανατολή
παίρνω της ψυχής τα μονοπάτια
κι είμαι ταξιδιάρικο πουλί...
Γεννήθηκε στις 07 / 10 / 2009
ρε παιδια με εχετε κατασυγκινησει γαμω το κερατο μου :(
Οδός Σανταρόζα
Στίχοι: Βασίλης Νικολαΐδης
Μουσική: Βασίλης Νικολαΐδης
Πρώτη εκτέλεση: Βασίλης Νικολαΐδης
Δεν είν' από επάγγελμα, δεν είν' αυτός ο λόγος
Που πάω και στριμώχνομαι στο κακουργοδικείο
Δεν είμαι κάνας διάσημος δα ποινικολόγος
Καλά - καλά δεν πρόλαβα να πάρω και πτυχίο.
Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη
Η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
Όχι από οίχτο ή ανθρωπιά μα με γεμίζει φρίκη
Και σπρώχνω ψιθυρίζοντας "μια θέση ρε παιδιά!"
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Με συγκινούν οι συγγενείς που κλαίνε στους διαδρόμους
Κι η αδρεναλίνη μ'ανεβάζει τους σφυγμούς
Σα βλέπω αυτόν τον άθλιο κοντά στους αστυνόμους
Να σπαρταράει σαν ψάρι απ'τους λυγμούς!
Μου φαίνεται όμως κάποτε η μέρα πως θα 'ρθεί
Που θ'απονεμηθεί στον κόσμο η Θεία Δίκη
Εμένα θα δικάζουνε, Πολιτική Αγωγή
Θα είναι όσοι κοίταζα με φρίκη.
Οι λωποδύτες, μαστροποί, προπάντων οι φονιάδες
θα λένε συνωθούμενοι όλοι για να με δουν
"Αυτός όταν μας δίκαζαν μας έφτιαχνε καντάδες"
και δαχτυλοδειχτούμενο θα με περιφρονούν.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
Να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
Εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα.
Αν έχεις σαν κι εμένανε απάνθρωπη καρδιά
Και κομμάτι διαστροφή στο σάπιο σου κρανίο
Να σου κρατήσω ρεζερβέ κι εσένα μια γωνιά
Να δεις τα όσα γίνονται στο Κακουργοδικείο.
Άγιος ο Έρωτας
Στίχοι: Διονύσης Καρατζάς
Μουσική: Γιώργος Ανδρέου
Πρώτη εκτέλεση: Γιώργος Ανδρέου
Ξεροί καημοί και νερό θαλασσινό
το σώμα σου κόλλησε στο σώμα μου
με τον πανσέληνο πόνο του χειμώνα.
Ακούς νερά που χύνονται στα μέσα των ποδιών σου;
Ανάμεσα στα όνειρα σπαράζει η ζωή μας,
ανάμεσα στα όστρακα παφλάζει η καρδιά μας.
Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.
Πάνω από την θάλασσα, στη μεριά του ανέμου
στα μαύρα ντύνεσαι κι ανοίγεις το σκοτάδι
σηκώνεις τα άστρα σε χορό
και το κορμί μου σ' άγριο ποτάμι.
Άγιος ο Έρωτας, άγιος καημός
δικός μου και ο Αύγουστος
με τις μεγάλες μνήμες.
λέω μάτια μου κι αστράφτει κεραυνός
θέλω θάλασσα κι ανοίγει ουρανός.
Άστρο του πρωινού
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Άλλες ερμηνείες:
Νίκος Παπάζογλου
Του πρωινού άστρο θαμπό
για χάρη σου αγρυπνούμε.
Η αναπνοή μας σου μιλά
κι οι βράχοι κρυφακούνε,
άστρο του πρωινού!
Το φως σου από ουρανό
απόμακρο το στέλνεις
άστρο θαμπό του πρωινού
που τη ζωή μας φέρνεις
άστρο του πρωινού!
Ένα λοφίο πορφυρό
φορώντας πλησιάζεις,
αστέρι, που πριν έρθεις καν,
άστρο μου φεύγεις πάλι
άστρο του πρωινού!
Άστρο θαμπό του πρωινού
βλέπουμε να σιμώνεις
κι όσο έρχεσαι λαμπρύνεσαι,
το φως σου δυναμώνεις,
άστρο του πρωινού!
Άστρο θαμπό του πρωινού
για χάρη σου αγρυπνούμε
και τούτη η μέρα ας μας βρει
μ' αυτούς που αγαπούμε,
άστρο του πρωινού!
Λύκος κακός
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Σαν μπαλαρίνα διάφανη
περνάς μπροστά μου
και το άρωμά σου συνταγή
για εφηβικές παρανομίες.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Η μέλισσα βγάζει κερί
κι ο μάγος θαύμα
και το δικό μου το πουλί
βγάζει φωνή και αλαλάζει.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Νυχτερινά εμβατήρια
με προσκαλούνε.
Στη μάχη για τα μάτια σου
ήρθα με λιγοστές ελπίδες.
Ομορφούλα μου
ο κακός ο λύκος είμαι
και σε κυνηγώ.
Στων παιδεραστών την όχθη
εξώκειλα θαρρώ.
Αυτόν τον κόσμο τον καλό
Στίχοι: Βασίλης Ανδρεόπουλος
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Νίκος Ξυλούρης
Άλλες ερμηνείες:
Σταύρος Λογαρίδης
Μάνος Πυροβολάκης
Νάμα
Αυτόν τον κόσμο τον καλό
τον χιλιομπαλωμένο
βρε ράβε ξήλωνε ράβε ξήλωνε
δουλειά δουλειά δουλειά να μη σου λείπει
Αυτόν τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον είχαν πρώτα
βρε γέλα φίλε μου γέλα φίλε μου
δεν είναι δεν είναι δεν είναι και για λύπη
Αυτόν τον κόσμο τον καλό
σ' εμάς τον παραδώσανε
βρε τρέχα φίλε μου τρέχα φίλε μου
και μη και μη και μη βαριά το παίρνεις
Αυτόν τον κόσμο τον καλό
άλλοι τον καρτεράνε
βρε σκέψου φίλε μου σκέψου φίλε μου
την ώρα την ώρα την ώρα που θα φεύγεις
Ναι αποκλείεται να μην το έχεις ακούσει broken.
http://www.youtube.com/watch?v=PiFCfMbOyyE
..."και κάθε φορά που ψαχνόμουν έβρισκα έναν άλλον μες το παλτό μου, αλλά μήπως κι η καημένη η Γλυκερία: λένε πως εξαφανίστηκε μυστηριωδώς ενώ βρισκόταν ολομόναχη στην κάμαρα, χωρίς να ξέρουν πόσο εύκολα ραγίζει μια καρδιά ή πόσο λίγο βρίσκεται κανείς μες στη ζωή του..." Τ. Λειβαδίτης
Και αυτό broken μου, για σένα, για τον ΚΕΝΟ και για όλα τα παιδιά εδώ μέσα. Γιατί....όλα είναι δρόμος
Στίχοι: Γιάννης Αγγελάκας
Μουσική: Τρύπες
Δεν κοπάζει δεν σβήνει
στη καρδιά μου η φωτιά
που με τρώει και με ρίχνει
απ' την Εδέμ στο πουθενά
Οι αιώνες ρωτάνε
πόσο ακόμα θα αντέξω
να τρικλίζω εκεί έξω
ξυπόλυτος μόνος
Και γω ψιθυρίζω
δικιά μου η χαρά
δικό μου το αίμα
δικός μου κι ο τρόμος
Δεν είμαι μόνος
Δεν είμαι ο μόνος
Όλα είναι δρόμος
Η φωτιά,η γιορτή,η απώλεια,ο πόνος
Ο κάθε μικρός θάνατος
κι ο μεγάλος ο ατέλειωτος κόσμος
Όλα είναι δρόμος...
Δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατί μ’ ἀγάπησες
στὰ περασμένα χρόνια.
Καὶ σὲ ἥλιο, σὲ καλοκαιριοῦ προμάντεμα
καὶ σὲ βροχή, σὲ χιόνια,
δὲν τραγουδῶ παρὰ γιατί μ’ ἀγάπησες.
Μόνο γιατί μὲ κράτησες στὰ χέρια σου
μία νύχτα καὶ μὲ φίλησες στὸ στόμα,
μόνο γι’ αὐτὸ εἶμαι ὡραῖα σὰν κρίνο ὁλάνοιχτο
κ’ ἔχω ἕνα ρίγος στὴν ψυχή μου ἀκόμα,
μόνο γιατί μὲ κράτησες στὰ χέρια σου.
Μόνο γιατί τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν
μὲ τὴν ψυχὴ στὸ βλέμμα,
περήφανα στολίστηκα τὸ ὑπέρτατο
τῆς ὕπαρξής μου στέμμα,
μόνο γιατί τὰ μάτια σου μὲ κύτταξαν.
Μόνο γιατί ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες
καὶ στὴ ματιά σου νὰ περνάη
εἶδα τὴ λυγερὴ σκιά μου, ὡς ὄνειρο
νὰ παίζει, νὰ πονάη,
μόνο γιατί ὅπως πέρναα μὲ καμάρωσες.
Γιατί δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες
καὶ μοῦ ἅπλωσες τὰ χέρια
κ’ εἶχες μέσα στὰ μάτια σου τὸ θάμπωμα
- μία ἀγάπη πλέρια,
γιατί δισταχτικὰ σὰ νὰ μὲ φώναξες.
Γιατί, μόνο γιατί σὲ σέναν ἄρεσε
γι’ αὐτὸ ἔμεινεν ὡραῖο τὸ πέρασμά μου.
Σὰ νὰ μ’ ἀκολουθοῦσες ὅπου πήγαινα,
σὰ νὰ περνοῦσες κάπου ἐκεῖ σιμά μου.
Γιατί, μόνο γιατί σὲ σέναν ἄρεσε.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα,
γι’ αὐτὸ ἡ ζωή μου ἐδόθη.
Στὴν ἄχαρη ζωὴ τὴν ἀνεκπλήρωτη
μένα ἡ ζωὴ πληρώθη.
Μόνο γιατί μ’ ἀγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου
μοῦ χάρισε ἡ αὐγὴ ρόδα στὰ χέρια.
Γιὰ νὰ φωτίσω μία στιγμὴ τὸ δρόμο σου
μοῦ γέμισε τὰ μάτια ἡ νύχτα ἀστέρια,
μονάχα γιὰ τὴ διαλεχτὴν ἀγάπη σου.
Μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες
ἔζησα, νὰ πληθαίνω
τὰ ὀνείρατά σου, ὡραῖε ποὺ βασίλεψες
κ’ ἔτσι γλυκὰ πεθαίνω
μονάχα γιατί τόσο ὡραῖα μ’ ἀγάπησες.
Ούτε μια στιγμή δε μ’ άφησες να παίξω
Ούτε μια στιγμή τα χείλια μου να βρέξω
Άρχισα κι εγώ να σου γυρναώ τις πλάτες
και να συναντώ αγγέλους υπνοβάτες
Άρχισες μετά να στέλνεις ποιηματάκια
Με τα κινητά ατάκες και στιχάκια
Έλεγε η καρδιά, αν βρεις αγάπη χτύπα
Στο ‘πα μια βραδιά που είχα γίνει σκνίπα
Πόσο σ’ αγαπώ
Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να ‘ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ
Ήταν η στιγμή που ήθελα να φύγω
Κι ήρθαν κι οι λυγμοί στα μάτια λίγο λίγο
Έρωτας μπορεί ν’ αντέξει αυτή τη γύμνια
Που να συγχωρεί του κόσμου την ασχήμια
Πόσο σ’ αγαπώ
Δωσ’ μου τα φιλιά που μου κρατάς, εκείνα
Τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
Πέρασα πολλά για να ‘ρθω ως εσένα
Φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ
…τα εφηβικά τα γιασεμιά, τα κρίνα
…να φτάσω ως εσένα
…φίλα με δίπλα σού τα ‘χω φυλαγμένα
Πόσο σ’ αγαπώ…
Και μ' άφησες, αγάπη μου, στα στήθια σου να γείρω,
ένας θαμπός παράδεισος μου θάμπωσε τα μάτια,
της βελουδένιας σάρκας σου με μέθυσε το μύρο,
και στο μυαλό μου χτίστηκαν ονείρωνε παλάτια.
Παλάτια που γκρεμίστηκαν. Να, σήμερα πεθαίνεις!
Τα χλωμιασμένα χείλια σου μου δίνεις να φιλήσω
και μου λαλούν τα μάτια σου στη γλώσσα της χαμένης
αγάπης μας: «Πηγαίνω κει, πέρα από τον ήλιο πίσω».
Γονάτισα, σε φίλησα. Ω, το στερνό φιλί μου!
Σαν έσμιξαν τα χείλη μας, η θεϊκή ψυχή σου
πετάχτηκε απ' το στόμα σου κι εχύθη στο κορμί μου
και σου 'πα τότε με χαρά: «Αγάπη μου, κοιμήσου...»