κατάθλιψη με περίεργα συμμτώματα

Σοφία μου,
σε αυχαριστώ πολύ για το κουράγιο σου, δεν το βάζω κάτω. Δυστυχώς η γιατρός μου είναι πολύ απασχολημένη και δε μμπορώ να τη δω συχνά. Μακαρι να μπορούσα...Το έχω ανάγκη. Το πολύ αγχος έχει υποχωρήσει παρόλο που συνεχίζω να παίρνω ηρεμιστικά....Απλά νιώθω ακόμη στα χαμένα και αυτό που με προβληματίζει είναι αυτό το τζάμι που νιώθω ότι με φυλακίζει μακρυά από την πραγματικότητα. Μακάρι να μου έλεγε κάποιος οτι το πέρασε όπως εγώ και το ξεπέρασε...θα μου έδινε πολύ κουράγιο....

Ξεκίνησα ψυχοθεραπέια σε ψυχολόγο.. Εύχομαι να βελτιωθώ....Να σπάσω συτό το τζάμι...να κάνω πράγματα για μένα και να τα ευχαριστιέμαι...Θα βάλω τα δυνατά μου.....Ας μου πει κάποιος αν έχει νιώσει αυτό το τζάμι που τον χωρίζει από την πραγματικότητα....

Τελικά, ζούμε για να ελπίζουμε...ή ελπίζουμε για να ζούμε...;

Καλό σας βράδυ και καλή μας δύναμη

κι εγω το νιωθω αυτο...ειναι επιδη εχω περασει πολλα με την υγεια μου..........ειναι φοβιες.......εγω 11 χρονια ειμαι αλλεργικη και φοβαμαι να κοιμηθω....ξενυχτα τα βραδυα..αισθανομαι οτι υπαρχει στην γη εγω και..ο υπολοιπος κοσμος διοτι νομιζω οτι διαφερω απο τουσ αλλους διοτι δεν μπορω να ευχαριστηθω την ζωη μου οπως ολος ο "αλλος" κοσμος...ειναι τραγικο να αισθανομαστε εστι..και ειμαι ακομη 26....δεν ξερω πραγματικα τι εφοδια να δωσωστο παιδι μου που θα γεννηθει το αυγουστο για να εχει αυτοπεπηθηση.....ειμαι σε αδιεξοδο...οπως κι εσυ.....

Καλησπέρα,

Τί ακριβώς νιώθεις; Γιατι εγώ το εννοώ κυριολεκτικά. Φαρμακα παίρνεις;

Σήμερα νιώθω χάλια.....
Με βασανίζει διαρκώς ένα γιατί....ένα γιατί δίχως απάντηση......
Γιατί να χάνω χρόνια από τη ζωή μου;
Γιατι σ'εμένα όλο αυτό;
Γιατί να μη γίνομαι καλά;
Γιατί να μη με κάνει τίποτα χαρούμενη;
'Αραγε θα απαντηθούν ποτέ αυτές οι ερωτήσεις;
3 μήνες με τη νέα θεραπεία και ακόμη νιώθω στα χαμένα...Νιώθω θλίψη...αγχος....νιώθω ότι βαδίζω σε ένα σκοτάδι δίχωσ διέξοδο...ότι φυτοζώ...
Τί να κάνω...δεν έχω πολύ κουράγιο...Οι ελπίδες μέσα μου σιγοσβήνουν όπως οι φλόγες με απαλό αεράκι....Και συνέχεια αναπάντητες ερωτήσεις...Θα γίνω ποτέ φυσιολογική; Θα γίνω ποτέ καλα; Θα χαρώ εγω τον ήλιο και τα άστρα; Θα ξανάρθει το χαμόγελο στα χείλη;
Θέλω να δω τη γιατρό μου αλλά είναι χαμένη...Τί δεν πάει καλα; Μήπως δεν μέπιασε η θεραπεία; Μήπως πρέπει ναλλάξω χάπια; Μήπως ξέρω κι εγώ τι φταίει; Αν ήξερα θα ήμουν καλά....Βαδίζω στο σκοτάδι διαρκώς.....
Τη Δευτέρα θα δω την ψυχολόγο μου για την τρίτη συνεδρία...Βαρέθηκα να ζω με χάπια...βαρέθηκα να ζω γενικά.....Ας ήξερα πως θα γίνω καλά..Μόνο αυτό ας ήξερα θεέ μου.....

gingertania,

τωρα ειναι ακομα νωρις. Τα χαπια σε κρατανε σε ενα επιπεδο, η ψυχοθεραπεια θα σε βοηθησει να ανεβεις απο το σκοταδι που βρισκεσαι. Δειξε πιστη στον εαυτο σου, ή μαλλον θα την βρεις κι αυτη σιγα σιγα...Θα δεις οτι η θεραπεια συνεχιζεται κ εξω απο το γραφειο της θεραπευτριας. Οτι θα μπορεις να δινεις μονη σου απαντησεις. Μα το κυριοτερο ειναι οτι θα μαθεις να εισαι λιγοτερο σκληρη με τον εαυτο σου κ πώς ολα για καποιο λογο εγιναν ετσι.

Ευχομαι πολυ συντομα να νιωσεις οτι ολα αυτα τα αφηνεις πισω σου. Μερα με τη μερα!

Sofia,

Πήγαινα και παλιά σε ψυχολόγο και παιρνω 8 χρονια χαπια όμως έφτασα στο σημειο που έφτασα...Τώρα είμαι πολύ χάλια...Δε μπορώ να πάω πουθενά χωρίς ηρεμηστικά, δε θέλω να κάνω τίποτα, νιώθω σα φυτό. Πες μου σε τί να πιστέψω;

gingertania,

δεν ειναι ολες οι στιγμες μας ιδιες ουτε καποια θεραπεια πανακεια. Το οτι πηγαινες παλια σε ψυχολογο κ δεν δουλεψε εχει να κανει με πολλους παραγοντες. Ποσο καιρο πηγαινες, τί ελεγες, ποσο ανοιχτηκες, ποσες αντιστασεις ειχες στο να αφεθεις, ποσο πιστευες στην διαδικασια αυτη, ποσο καλη χημεια ειχες με τον ειδικο που επελεξες. Ας πουμε το να πας ενα 3μηνο ή με καποιο ειδικο που δεν πολυπιστευεις...δεν θα κανεις κ πολλα πραγματα. Ειναι μια διαδικασια που κατα τη γνωμη μου θελει χρονο κ πιστη. Στον εαυτο μας πρωτα πρωτα...ή στην προσπαθεια ή στον ειδικο και ολο αυτο θα μεταφερθει μεσα σου σιγα σιγα. Θα ερθει σε σενα.

Εσύ πόσο καιρό είχες κατάθλιψη και πως την ξεπέρασες αν επιτρέπεται; Έχω κουραστεί τόσο που δε φαντάζεσαι....χάπια..γιατροί ...να βρώ τον κατάλληλο...8 χρόνια χάπια...και μόλις πήγα να τα μειώσω...τσούπ έπεσα σε πιο βαριά κατάθλιψη....Και ξέρεις τι με ενοχλεί πιο πολύ απόλα....το κενό που νιώθω μέσα μου...που δε μπορώ να νιώσω...και το τζάμι πίσω από το οποίο νιώθω πωσ τα βλέπω όλα...θελω να ΝΙΩΣΩ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!� �ΕΝ ξέρω πως να βοηθήσω τον εαυτό μου...προσπαθώ να κάνω πράγματα να τον ξεγελάσω και γιρνάω πάλι πίσω στο ίδιο κενο...στο ίδιο σκοτάδι...

Εγω δεν μπορω να προσδιορισω χρονικα ποσο καιρο ειχα καταθλιψη γιατι ειχα μεγαλη αντισταση στο να δω οτι δεν ειμαι καλα. Βλεποντας πισω μπορω να σου πω με βεβαιοτητα πώς βουλιαζα σταδιακα στην θλιψη μου κ οχυρωνομουν πισω απο αυτη αργα μα σταδιακα. Η καταθλιψη ηταν το αποτελεσμα της αδρανειας μου πριν φτασω στο να πω εχω καταθλιψη. Ηταν ενα αποτελεσμα πολλων "ναι" κ λιγων "οχι" σαν αναγκη να αγαπηθω κ να μαι αποδεκτη. Αυτο δεν μπορω να το προσδιορισω χρονικα. Αν μπορω να σου δωσω τον δικο μου χρονικο οριζοντα ειναι οτι 1 χρονο ενιωθα οτι δεν μπορω να νιωσω, να ερθω σε επαφη με συναισθηματα χαρας ή κατι που να με βγαζει απο μια ευθεια γραμμη συναισθηματων, κατι σαν κώμα. ή σαν κενο.

Την ξεπερασα μεσω ψυχοθεραπειας κ προσπαθειας προσωπικης. Απο καποιο σημειο, δεν φαινεται ολο αυτο απλα σαν προσπαθεια. Μου φαινεται πλεον σαν φροντιδα κ σεβασμος στον εαυτο μου κ στους γυρω μου. Τιποτα παραπανω ή παρακατω νομιζω...

Μπορω να φανταστω κ την κουραση σου κ την απογνωση σου. Κι εγω αυτο ενιωθα κουραση κ ΄φοβομουν πώς τιποτα δεν θα με βγαλει εξω απο ολο αυτο. Αλλα δεν ηταν ετσι. Ολοι καπως, καποτε μπορουμε να βρουμε την ακρη.

Sofia,

Το περνάω 8 χρόνια, φαντάζεσαι πόσο έχω κουραστεί από όλα....ήμουν και καλύτερα αλλά τελευταία είμαι πολύ χάλια....εσύ έπαιρνες φάρμακα; Νομίζω πραγματικά πως δε θα τελειώσει ποτέ το μαρτύριο...Εσύ ένιωθες σα να τα βλέπεις όλα πίσω από ένα τζάμι;Ο γιατρός μου είπε πως είναι σύμτωμα της κατάθλιψης...Όμως μου στερεί όλη μου τη ζωη...Α'υριο θα πάω στην ψυχολόγο. Εσένα τι σε βοήθησε περισσότερο;

Τη Δευτέρα θα δω επιτλεους τη γιατρό μου μετά απο 2 μήνες.Ελπίζω να μου προσαρμόσει τη θεραπεία.....Θεέ μου βοήθα...

Τελικά βρήκα πως λέγεται αυτό το περίεγο σύμτωμα που νιώθω...λέγεται αποπραγματοποίηση και αποπροσωποποίηση.....Η γιατρός μου άλλαξε τα βραδινά χάπια αντί για ζιπρεξα παίρνω σερπκουέλ....
Το θέμα είναι ότι πάει μια βδομάδα και σήμερα είμαι πολύ χάλια///νιώθω στα χαμένα και το κλάμα ποτάμι και δε μπορώ να σταματήσω...Μου έρχονται συνέχεια άσχημες σκέψεις στο μυαλό και τα μάτια μου τσούζουν από το κλάμα...έχω παρει μισό ηρεμηστικό και ετοιμάζομαι να πάρω α΄λλο μισό..Νιώθω στα χαμένα τελείως...σα φάντασμα απο δωμάτιο σε δωμάτιο...2,5 μήνες με φάρμακα και καμία βελτίωση...νιώθω σαν 90 χρονών το σώμα μου είναι τόσο βαρύ...άτιμο πράγμα η κατάθλιψη...προσπαθώ να κοιμηθώ να μη σκέφτομαι αλλά δε μπορώ....έχω ένταση μέσα μου...τί να κάνω να ηρεμήσω....;όλα μου φένονται μάταια...πότε θα δω μια άσπρη μέρα εγω;

Gingertania, εγώ είχα αρχίσει να αισθάνομαι πανικούς, κτλ..... απο τα 19 μου (με κάποια διαστήματα αναλαμπών με καλή διάθεση στην αρχή μεγαλύτερα και όσο πέρναγε ο καιρός η κατάθλιψη μου έγινε μόνιμη κατάσταση). Είχα έρθει Αθήνα λόγω σπουδών αλλά πήγαινα πολλές φορές σπίτι μου γιατί εκεί ήταν οι γονείς μου και δεν ήμουν μόνη μου. Στους γονείς μου δεν τολμούσα να τους πω τίποτα γιατί φοβόμουν μήπως τα πράγματα γίνουν χειρότερα. Μόνο η αδερφή μου το ήξερε αλλά μου έλεγε άντε βγες καμία βόλτα και θα σου περάσει. Αλλά δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η κατάσταση χειροτέρευε.....
Κι εγώ ένοιωθα και κυριολεκτικά ήμουν πίσω απο ένα τζάμι, ξαπλωμένη σε ένα κρεββάτι και παρατηρούσα τις ζωές των άλλων απέναντι σε μια πολυκατοικία (τους έβλεπα να μπαινοβγαίνουν στα μπαλκόνια, να έρχονται φίλοι τους, να γελάνε......κτλ) και φανταζόμουν πως ζούσαν αυτοί. Κι εγώ δεν είχα διάθεση για τίποτα, ούτε να φάω μπορούσα και στο μπάνιο πήγαινα με το ζόρι, δεν είχα διάθεση για τίποτα, απογοήτευση, έκανα κακές σκέψεις.... Οι γονείς νόμιζαν ότι κλεινόμουν στο δωμάτιο για να διαβάσω τα μαθήματα της σχολής. Και που νά' ξεραν....
Ώσπου έφτασα στον πάτο των πάτων μίλησα στους δικούς μου και τελικά πήγα σε γιατρό στα 25 μου!
Πήγα σε αρκετούς γιατρούς και δεν μπορούσα ούτε στη καρέκλα να καθίσω..... Όλοι οι γιατροί μου έλεγαν οτι έπρεπε να πάρω φάρμακα να σταθώ στα πόδια μου. Η διάγνωση ήταν και είναι κατάθλιψη με κρίσεις πανικού και ΙΔΨ.
Μία γιατρός που την ένοιωσα κάπως πιο οικεία και συνέχισα με αυτήν μου έδωσε κι αυτή φαρμακευτική αγωγή:
Πήρα effexor 225mg με πάρα πολλές παρενέργειες στην αρχή και μετά σιγά σιγά συνήλθα.
Πέρασαν 10 χρόνια και συνέχιζα να παίρνω effexor και ήμουν πάρα πολύ καλά! ήμουν ο εαυτός μου!!! Πέρυσι όμως το χειμώνα έπαθα μια υποτροπή...... Πάλι πανικοί, φοβίες, καμία διάθεση για τίποτα.... τάσεις περίεργες..... Πιστεύω ότι αν είχα κάνει ψυχοθεραπεία δε θα την πάθαινα έτσι πάλι (αλλά για λόγους οικονομικούς δεν είχα κάνει). Η γιατρός μου άλλαξε σιγά σιγά το effexor με entact 20mg, xanax και remeron 30mg. Αλλά αυτό πήρε καιρό (τον Δεκέμβρη πρόσθεσα το remeron). Έιμαι καλύτερα απο πέρυσι αλλά όχι και πάρα πολύ καλύτερα. Δεν είμαι ο εαυτός μου όπως ήμουν με το effexor που δεν φοβόμουν τίποτα και ζούσα normal όπως όταν ήμουν 18 χρονών πριν δηλ τις κρίσεις. Για το λόγο αυτό πριν 4 βδομάδες η γιατρός μου έβγαλε το remeron το βράδυ και μου πρόσθεσε το πρωί το cymbalta 30mg (με σκοπό απ ότι κατάλαβα να μου αντικαταστήσει σιγά σιγά το entact). Μου έιπε ότι αυτό θα με πιάσει αλλά θέλει τον χρόνο του. Δηλ. προς το παρόν παίρνω entact 20mg, cymbalta 30mg, xanax (το οποίο κι αυτό σιγά σιγά το αντικαθιστώ με rivotril). Αναμένω κι εγώ τα αποτελέσματα....!
Δούλευα σε μια δουλειά πολλές ώρες και με πολλή ένταση...!!!! Δεν άντεξα την αχαριστία τους, είχα κι όλα αυτά..... και σηκώθηκα κι έφυγα!
Πρέπει να κάνεις υπομονή Gingertania! Το ίδιο λέω και στον εαυτό μου! Αν δεν σου κάνουν αυτά τα χάπια η γιατρός θα σου τα αλλάξει και θα σου δώσει άλλα που θα σου κάνουν! Να μην ντρέπεσαι να παίρνεις τηλέφωνο τον/την γιατρό σου και να λες αυτά που νιώθεις και να μην περιμένεις μετά απο ένα μήνα που θα τον/την δεις πάλι να της πεις πως νιώθεις! Σου το λέω αυτό γιατί εγώ ντρεπόμουν να την πάρω τηλέφωνο στις αρχές για να μην την ενοχλώ συνέχεια! Όμως κάποιες φορές που την πήρα μου έκανε αλλαγή των χαπιών απο το τηλέφωνο ένοιωσα καλύτερα.
Μη φοβάσαι Gingertania όλα θα πάνε καλά! Ξέρω ότι δεν αντέχεται αυτή η κατάσταση αλλά να ξέρεις θεραπεύεται!

Φένια,
εγώ είμαι 26 και περνώ αυτή την κατάσταση από τα 18 μου..φανταζεσαι ποσο κουρασμένη είμαι...Εγώ πέρνω cypralex, trileptal και έχει μια εβδομάδα που μου άλλαξε το zyprexa με το seroquel...Υπάρχουν στιγμές που απορώ ειλικρινά γιατί ζω σαυτόν το κόσμο...Νιώθω πως δε θα ξεπεράσω ποτέ αυτή την κατάσταση...¨εχω 3 χρόνια να νιώσω έστω και λίγο καλά και τον τελευταίο 1,5 είμαι κυριολεκτικά στον πάτο....η γιατρός μου μου λέει πως έχω κατάθλιψη και άγχος...όμως μου λέει συνέχεια πως δεν έχω κάτι σοβαρό και αυτό μου τη δίνει γιατί τόσα χρόνια είμαι έτσι και μόνο εγώ ξέρω τι περνάω.....υπάρχουν στιγμές που λέω στον εαυτό μου πως όλα θα πάνε καλά όμως τις πιο πολλές φορές απελπίζομαι και νιώθω πολύ εξαντήμένη...δε μπορώ να συγκεντρωθώ και ξεχνάω συνέχεια...Πώς να κάνουμε κουράγιο...; Πιάνομαι μόνο από το γεγονός ότι ξεκίνησα να πηγαίνω σε ψυχολόγο...αλλά και πάλι δεν ξέρω αν θα με βοηθήσει τόσο χάλια που είμαι...Πρέπει πρώτα να ορθοποδήσω με τα χάπια...να με πιάσουν και δεν έχει γίνει ως τώρα και έχω δοκιμάσει πάπα πολλά....είναι τόσο δύσκολο....

Gingertania σε καταλαβαίνω! Κι εγώ δεν βρίσκομαι στην καλύτερη κατάσταση αλλά ξέρω επειδή συνήλθα την πρώτη φορά, μπορώ να συνέλθω και τώρα! Ελπίζω σύντομα! Η γιατρός τι σου λέει όταν της λες ότι δεν έχεις δει καμία βελτίωση? Μήπως χρειάζεται κι άλλος χρόνος για να δεις τα πρώτα αποτελέσματα?