Originally Posted by
RainAndWind
Aντζικάκι, λίγα στα γρήγορα. Διάβασα το θέμα σου ξημερώματα, γιατί ήμουν κουκουβάγια λολ. Λοιπόν...σου κάνει εντύπωση πως κάποιος που σε ξέρει τόσο καλά όπως έγραψες μπορεί να χρησιμοποιεί αυτή του γνώση με αθέμιτους σκοπούς? ΚΑΚΩΣ σου κάνει εντύπωση. Αν δε σου έκανε, θα ήσουν ξεφτέρι στα παιχνίδια ελέγχου που παίζονται πολλές φορές στις σχέσεις. Έχεις στο νου σου την έννοια της αγάπης που περιλαμβάνει όρους όπως αυτός της αυτοθυσίας, γιατί είσαι ένα κακοποιημένο παιδί και ο άντρας σου αυτό το γνωρίζει και σε χειρίζεται αναλόγως. Σόρρυ, αλλά δεν τον θεωρώ καθόλου υπέροχο όπως τον περιγράφεις. Υπέροχος θα ήταν ένας σύντροφος που θα ήθελε το "καλό" σου, δίχως αυτό το καλό να έπρεπε απαραίτητα να τον περιλαμβάνει. Τα υπόλοιπα είναι σάλτσες. Δυστυχώς όταν το ένα μέρος σε τέτοιες σχέσεις αρχίζει να αναδιαπραγματεύεται τους όρους της σχέσης, τότε το ανασφαλές μέρος της σχέσης αντιλαμβάνεται την αναδιαπραγμάτευση ως προσωπική απειλή, αντί ως ευκαιρία για αλλαγή όσων δεινών κάνουν τη σχέση δυσλειτουργική. Το τοπίο της σχέσης κλυδωνίζεται κάθε φορά που οτιδήποτε κουνιέται, λες και πρέπει πάντα να είναι καθετί στη θέση του την αρχική, και οι τριγμοί και οι ρωγμές της σχέσης γίνονται όχι μόνο ορατές αλλά και έχουν έναν συναισθηματικό απόηχο που σοκάρει. Λογικό λοιπόν να αισθάνεσαι σα να σε πάτησε αμάξι, αλλά σε πατάει ο άντρας σου και όχι κανένα τογιότα. Οι υποτιθέμενές σου ελλείψεις θα έρχονται κάθε φορά στο προσκήνιο, όταν εσύ θα προσπαθείς να αλλάξεις τους όρους, άρα και ο ρομαντισμός σου λειτουργεί εναντίον σου, ξέχνα τα υπέροχος και αντίκρισε την αλήθεια. Η αλήθεια είναι πως τα κακοποιημένα άτομα δεν έχουν την καλύτερη ιδέα για τον εαυτό τους και γίνονται εύκολα θύματα σε τέτοια "υπέροχα" άτομα. Δηλαδή χειριστικά και ελεγκτικά. Εσύ λες πως θα καθόσουν και δέκα χρόνια χωρίς φράγκο, αυτός το περιμένει από εσένα, γιατί γνωρίζει πού πατάει αυτή σου η αυτοθυσία, πατάει στο παρελθόν σου και το απηχεί. Το παιδί γίνεται ένα μέσο ελέγχου, είναι άλλη μία χειριστική συμπεριφορά του, όπως και αυτή που είχες περιγράψει άλλοτε, πως σε θέλει δίχως κύκλο, άρα δίχως εξωτερικές επιρροές ώστε να μην απειλείται επίσης από τυχόν σου ψαξίματα και απόκτηση εμπειρίας, που θα σε έκαναν λιγότερο ευγνώμονα και περισσότερο διεκδικητική. Η οικονομική σου εξάρτηση από αυτόν είναι άλλο ένα θεματάκι. Όλα αυτά και άλλα έρχονται και δένουν τη σούπα της σχέσης, που έκανες απ' ό,τι κατάλαβα αρκετά μικρή, αν είσαστε μαζί τόσα χρόνια ήδη. Ως μικρή και κακοποιημένη η ανάγκη σου για αποδοχή ήταν μεγάλη και πιεστική και σκίαζε την κρίση σου, προσωπική μου άποψη. Ήρθε και το παιδί πριν προλάβετε να δείτε πολλά ο ένας για τον άλλο. Η οικονομική δυσπραγία έγινε μεγαλύτερη και φυσικά αυτό γεννάει την αμφισβήτηση της αυτοθυσίας, που είναι ένα κατασκεύασμά σου, δεν ισχύει τέτοιος κανόνας, να "πρέπει να αντέχω", εσύ τον έφτιαξες για να μπορείς να κάνεις μία υπεραναπλήρωση για τα ιδεατά σου μειονεκτήματα, που εσύ πιστεύεις ότι έχεις και που καλό θα ήταν να τα σκεφτείς, δουλέψεις και ανατρέψεις.
Επίσης, θα σου συμβούλευα να προσπαθήσεις να αποκτήσεις μία δουλειά, ώστε να γίνεις περισσότερο ανεξάρτητη, να πας το παιδάκι σου σε ένα δημόσιο σταθμό για να αρχίσεις να έχεις τη δική σου ζωή, την έξω από το σπίτι, και να σταθείς στα πόδια σου λίγο λίγο, ώστε όταν θα θέλεις να φύγεις από οποιαδήποτε σχέση της ζωής σου δε γουστάρεις να μπορείς να το κάνεις, δίχως να γίνεσαι θύμα των συνθηκών που σε καθιστούν ευάλωτη σε χειρισμούς.
Καλή συνέχεια.