λεκτικη βια στο σχολειο απεναντι στο γιο μου

Rain And Wind,

Αυτό που γραψα : «όπου δεν πίπτει ο λόγος πίπτει η ράβδος» , το ξέρω ότι είναι ακραίο και ότι χειρότερο, όμως είναι και έσχατο μέτρο. Άμα όλα τα άλλα αποτυχουν θα χρειαστεί αυτό. Το παιδάκι της κα Μαρίας αντί να βιώνει την ανεμελιά και χαρά του σχολείου βιώνει το σπαραγμό και τη βια της ζούγκλας. Διαμορφώνει καθημερινά στο σχολείο του την τραυματισμένη του προσωπικότητα του αύριο. Προετοιμάζεται να γίνει μελλοντικό μέλος του φορουμ. Όταν όλοι αυτοί ή αυτός που του κανουν τη ζωή μαρτυριο θα ζουν την ανεμελια και ευτυχια της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής, το παιδάκι αυτό θα είναι «χιλιομετρα» πίσω προσπαθώντας, αν τα καταφερει να ξεπερασει τα αποτελεσματα των τραυματων της παιδικης ηλικιας για να μπορεσει να κανει κι αυτο τη φυσιολογικη ζωή.
Άμα τα άλλα τα παιδια που είναι η αιτια του προβληματος δεν αλλάζουν με τον καλό τροπο, με τα λογια, και πανε και τοσα χρονια απ ότι καταλαβα που γινεται αυτή η προσπάθεια χωρίς αποτελεσμα, τότε πρέπει να γινει χρήση του τροπου που εισηγουμαι εγω.
Ο φόβος τιμωριας με αυτο τον τροπο θα απωθεί τα παιδια απο το να βασανιζουν το παιδακι της κυριας Μαριας. Μια δυο φορες να υποστουν την τιμωρια αυτή θα έχει αντικτυπο στη συμπεριφορά τους. Και το παιδακι από την άλλη θα πρεπει να το μάθουν να μην ανέχεται, να αντιδρα, ακόμα και βιαια. Είναι ότι χειροτερο να του παιρνουν το μηνυμα να μενει αδρανης και να τις τρωει. Πολλοι ακόμα και ανηλικοι δε καταλαβαινουν με τιποτα από καλο τροπο.

Μαρια-Τ,

Τόσα χρονια απο οτι καταλαβα δεν έχετε κανει τιποτα ουτε εχετε πετυχει κατι ως γονεις για να αλλάξετε αυτη την κατασταση. Το παιδι σας έχει καταρρακωθεί, έχει πληγει. Στο σχολειο μπορεί να ειναι το πιο ησυχο παιδι, με όλες τις αρνητικες συνεπειες και στο σπιτι αγριμι και εσεις να πιστευατε ότι επειδη ειναι αγριμι στο σπιτι έτσι είναι και στο σχολείο. Στο σπιτι εχει την ελευθερια, την αγαπη, τη χαρα, δεν έχει καθολου καταπίεση και έτσι εκφράζεται όπως πραγματικά νοιώθει. Η συμπεριφορατων των άλλων ή αυτου του συμμαθητη του στο σχολειο λειτουργει σαν καταπιεση, σαν ανελευθερια και γι αυτο είναι ήσυχο και ανέκφραστο. Μπορει να ξερει και όλες τις απαντησεις στα μαθηματα αλλά αυτή η κατασταση τον κανει να μη μιλα, να ζει μεσα στην απογνωση και το φοβο που του προκαλουν και τελικα στην απομωνωση.

Μάθετε τον να αντιδρα, να μην ανεχεται, διδάξετε τον αυτό και θα δειτε διαφορα στη συμπεριφορά των άλλων, θα τον υπολογιζουν, τουλαχιστο δε θα κινουνται τοσο ευκολα εναντιον του οπως πριν. Από την άλλη εισηγουμαι επίσης να του αλλάξετε σχολείο όσο και αυτό θα σημαινει αποστασεις, ταλαιπωρια στη μεταφορα κλπ, να μην τα σκεφτεστε καθολου αυτά. Κάντε τα αυτά, γενικά κινηθειτε γρήγορα γιατί μετά και για παντα θα ναι πολύ αργά.!!

Πέρα από το να πάει το παιδί σε ψυχολόγο, οι γονείς οι ίδιοι πήγαν κι αυτοί για να ψάξουν τα τυχόν δικά τους θέματα?
Γιατί αυτά που διάβασα, το ότι το ένα παιδί είναι ο μπαμπάς, το άλλο η μαμά, ότι το παιδί γύρναγε σπίτι και η μητέρα το τιμωρούσε, το ότι ο πατέρας είναι απών και επιδεικνύει μία συμπεριφορά αποστασιοποιημένη από τα οικογενειακά ζητήματα, ο αγχώδης τρόπος γραφής της ίδιας της μητέρας, από όλα αυτά εγώ εισέπραξα ότι ίσως το θέμα να μην είναι μόνο ότι κάποια παιδιά το στοχοποιούν. Ναι μεν, αλλά.
Όταν οι γονείς είναι ευτυχισμένοι, αυτό αντανακλά στη συμπεριφορά των παιδιών τους, δεν είναι δυνατόν μόνο με μία εξωτερική επιρροή ένα παιδί δημοτικού να λέει λόγια όπως "θα τινάξω τα μυαλά μου στον αέρα".

Αυτό ήθελα να ρωτήσω τη Μαρία, αν θεωρεί το γάμο της ευτυχισμένο και αρμονικό, τη σχέση με τον άντρα της πώς την αξιολογεί.

Μαρία το θέμα που αντιμετωπίζεται είναι όντως δύσκολο και περίπλοκο...
Έχω την εντύπωση ότι πέρα από οτιδήποτε αποφασίσετε να κάνετε στα εσωτερικά σας ως οικογένεια, θα πρέπει να επιμείνεις όσον αφορά τις επισκέψεις σου στο σχολείο.
Η κατάσταση αυτή καλό θα είναι να αντιμετωπιστεί σε δύο επίπεδα: μεταξύ των εμπλεκόμενων μαθητών στην τάξη και μεταξύ των γονιών σε μια συνάντηση μέσα στο σχολείο. Όσον αφορά την επέμβαση μέσα στην τάξη, να είσαι σε επαφή με το δάσκαλο / δασκάλα και πρότεινε του (διακριτικά γιατί υπάρχει και το θέμα της αυθεντίας του δασκάλου :) ) να οργανώσει μια διαδικασία (π.χ. ένα πρόγραμμα αγωγής υγείας) όπου θα τεθεί το έμμεσα το πρόβλημα εξετάζοντας θέματα όπως τι είναι ο σχολικός εκφοβισμός, ποια τα αίτια, οι μορφές κ.λπ. Από εκεί μπορούν να ανατεθούν κάποιοι ρόλοι, να γίνει ένα θεατρικό δρώμενο. Υπάρχουν σχολικοί σύμβουλοι και το αρμόδιο τμήμα ψυχολογική υποστήριξης που μπορούν να βοηθήσουν. Αν αλλάξουν οι ρόλοι (έστω και στα πλαίσια ενός θεατρικού) ο θύτης θα το σκεφτεί αρκετές φορές όταν θα το επιχειρήσει ξανά. Ζήτησε από το διευθυντή να οργανώσει μια συζήτηση μεταξύ των γονιών των εμπλεκομένων. Αν οι άλλοι γονείς αρνηθούν πες του να τους καλέσει ξεχωριστά. Πάντως μην το αφήνεις...

Quote:

---

Originally Posted by Maria_T

ολα αυτα τα χρονια λεγαμε ειναι ενα τυχαιο γεγονος στεναχωριομασταν με αυτο και περνουσε να μην ξεχναμε ομως οτι το παιδι τα κρατουσε μεσα του γιατι ηξερε οτι ειναι αμπαλος και μερα με τη μερα ολα τα υπολοιπα. κατι που παραληψα να πω ειναι οτι το παιδι ειχε αλλη εικονα στο σχολειο και σιγα σιγα αλλη στο σπιτι .αρχισα να περιγραφω στη δασκαλα οτι στο σπιτι γινεται χαμος γιατι ? που νακαταλαβω εγω τοτε τι γινοταν στο σχολειο ερχοταν στο σπιτι και ετρωγε και απο εμενα την τιμωρια του γιαυτη τη συμπεριφορα γιατι κι εγω ελεγα ειναι κριμα να κανω τα παντα για σενα και εσυ να φερεσαι ετσι που να καταλαβω . ωστε τεταρτη πεμπτη καθως μεγαλωναν τα παιδια μεγαλωναν και οι κουβεντες τους επισης δεν ανεφερα οτι ο θυτης παρεσερνε και αλλα πιδια σε αυτο το παιχνιδι που ηταν για εκεινον .το ελεγα στον τωρα δασκαλο και ισως του ακουγωταν υπερβολικο.και εβλεπα οτι δεν μπορουν να με καταλαβουν και ελεγα γιατι τι αλλο πρεπει να τους πω

---

Μαρια,

λυπαμαι για την ολη κατασταση. Διαβαζοντας τα οσα γραφεις, θα σου πω τι με προβληματισε.
1.Η διαφορετικη εικονα που παρουσιαζε το παιδι σου στο σπιτι σε σχεση με το σχολειο.
2. Το οτι απεδιδες το εξωτερικο γεγονος σαν κατι τυχαιο
3. Η τιμωρια λεγοντας οτι "κανω τα παντα για σενα κ συ φερεσαι ετσι. που να καταλαβω..."

Καταλαβαινω οτι οι εξωτερικοι παραγοντες ειναι σημαντικοι. Μην υποτιμας ομως την δικη σου δυναμη κ την δικη σου επιρροη στο παιδι. Δες λιγο εσενα. Γιατι δεν ακους το παιδι σου? Μηπως δεν το εμπιστευεσαι αρκετα? Ποσο αφουγκραζεσαι τις αντοχες κ τα ορια του?

Καλοι οι δασκαλοι, οι ειδικοι, οι αλλοι γονεις, τα αλλα παιδια, αλλα δωσε στο παιδι σου τον χωρο του, και την αναγκη που εχει να νιωσει σημαντικο. Αν δεν νιωσει οτι η φωνη του ακουγεται σε σενα, ειναι πολυ δυσκολο να νιωσει οτι ακουγεται οπουδηποτε αλλου κ να ορθωσει το αναστημα του.

συμφωνώ απόλυτα με τη σοφία κ κυρίως με την τελευταία φράση!

Maria_T σου έχω στείλει ένα μήνυμα (δες τις σημειώσεις)