διλημματικές καταστάσεις.

Ευχαριστώ Άνεμος, Σοφία,

για το ενδιαφερον σας. Έχω πολλή ευγένεια, όλο ευχαριστώ λέω και καλοσύνες, πράγμα σπάνιο που για κάποιους εκτιμάται ενώ για πολλούς είναι ευκαιρία για εκμετάλλευση.... λολ, λολ. Εδώ νομίζω εκτιμάται.

Για το μεταπτυχιακό είναι και θέμα ελεύθερου χρόνου πρωτιστα. Το μεταπτυχιακό θα χρειαστεί στο μέλλον από αποψη: αγοράζω την ελπίδα ότι θα χρησιμεύσει κάπου κάποτε στη δουλειά που είμαι, σε μια πολή ελκυστική για κάποιους δουλειά σαν αυτή που με, αφού το μεταπτυχιακό προορίζεται για θέματα της δουλειάς αυτής.

Στη δουλειά όμως αυτή, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ασφάλεια στην εργοδότηση και στις απολαβές (για άλλους θεωρείται πολύ καλή δουλειά) , δε με οδήγησαν «υγιείς» ψυχολογικές καταστάσεις. Με οδήγησαν ο φόβος της αποτυχίας, της απογοήτευσης, της μοναξιάς αν ακολουθούσα τις σπουδές μου και γινόμουν ιδιωτης επαγγελματίας. Δηλαδή, προτού καν ξεκινήσω!.

Και να μαι σε χώρο όπου η φύση της δουλειάς και του τρόπου εργασίας είναι τέτοιος που δεν μπορώ να αναπτύξω τη δική μου πρωτοβουλία, που δε βρίσκω αναγνώριση από τους συναδέλφους, που νοιώθω να μαι στην ίδια θέση με άλλους με λιγότερα προσόντα. Όλα αυτά με απωθούν και από το μεταπτυχιακό.
Από την άλλη το online μεταπτυχιακό, για το οποίο γράφω πιο πάνω είναι στο αντικείμενο των σπουδών μου, όμως δεν χρειάζεται στη δουλειά μου, μόνο μια μικρή προοπτική αφήνει αν αποφασίσω να αλλάξω δουλειά και να ξανοιχτώ σαν ιδιώτης, δε ξέρω αν θα ταν εφικτό αυτο. Είχα κάνει την εγγραφή παλιά, αλλά δεν μπορούσα για διάφορους λόγους να δείξω πειθαρχία στη μελέτη και ακόμα υποτίθεται πως συνεχίζει, ενώ έχω μείνει πίσω δρόμο σ΄ αυτό. Δεν έχει την υποχρεωτική παρακολούθηση και πειθαρχία αυτού που γραφω στο θέμα.

Είναι και το θέμα της προσωπικής μου ζωής, τα τελευταία χρόνια, μετά από πολλά χρόνια άρχισα να ζω αυτά που δεν έζησα ποτέ τα προηγούμενα χρόνια και νοιώθω πιο ωραία σε σχέση με τότε, και είμαι και στο ψάξιμο για σχέση. Το υποχρεωτικό και δύσκολο πρόγραμμα φοβάμαι μην μου στερήσουν αυτά.

Αυτά τρέχουν στη σκέψη μου, δε με φοβίζει το νέο περιβάλλον, ο χώρος κλπ, είναι αυτό το κάτι άλλο για το οποίο γραφω εδώ.

Ιωαννη

δυο ιδεες που ισως βοηθησουν η συμβαλλουν σε μια πιο ανοιχτη σκεψη


εγω απο την δικη μου οπτικη γωνια σε βλεπω πολυ τυχερο που εργαζεσαι!!!! ειλικρινα!!!

και μαλιστα σε κατι παρεμφερες με αυτο που σπουδασες οπως λες!!!!

μπορει το ιδανικο να φανταζει η ελευθερια η ευελιξια αλλα και η πρωτοβουλια! δεν αντιλεγω!

ομως εχω καταλαβει πως δεν ταιριαζουν σε ολους αυτα

αν ταιριαζαν σαφως και θα ειχαν οδηγηθει εκει τα πραγματα και στην περιπτωση σου.

Προτεινω να εισαι πιο ανοιχτος ως προς την ιδιοσυγκρασια σου

η οποια σε οδηγει να κανεις ακποια ωραια πραγματα

ενω σε αποτρεπει απο το να κανεις καποια αλλα εξισου ωραια δε λεω

με αυτο θελω να πω πως με το να κοιτας εκεινα που δεν εχεις σε βγαζει απο τον προσανατολισμο να αποκτησεις εκινα που θελεις


ειναι μια παγιδα

γιατι κακα τα ψεμματα ποτε και κανεις δεν τα μπορει ολα!

μη βαζεις σε τετοιο τριπακι τον εαυτο σου και τον στενευεις ετσι!

πες και ενα μπραβο στον Γιαννη! Μη τον εχεις συνεχως στο κοιτα τι δεν εκανες!!!!

Γιατι δεν το αξιζεις γιαννη αυτο!

Εχεις κανει πολλους κοπους να φτασεις μεχρι εδω και εσυ συνεχιζεις να σε θεωρεις λιγο και περιορισμενο!!!γιατιιιιιι?

Αυτα εχω να πω

εχεις κανει τοσα ωραια πραγματα ! Τοσες σπουδες! Τοση εσωτερικη αναζητηση! μη σε αδικεις! ειλικρινα ειναι κριμα!

Ο,τι και να επιλεξεις για μενα εισαι ενταξει! ηρωικα ενταξει ακομα και μεχρι εδω!!!!

Μηπως να αφησεις τα μεταπτυχιακα και να τρεξεις για οικογενεια??? αφου το θελεις αρκετα απ ο,τι φαινεται!!!!

λεω τωρα!

αντε φιλια!!!!

http://www.ahelpinghandalways.com/Familly.jpg

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Ευχαριστώ Άνεμος, Σοφία,

για το ενδιαφερον σας. Έχω πολλή ευγένεια, όλο ευχαριστώ λέω και καλοσύνες, πράγμα σπάνιο που για κάποιους εκτιμάται ενώ για πολλούς είναι ευκαιρία για εκμετάλλευση.... λολ, λολ. Εδώ νομίζω εκτιμάται..

---

Γιαννη,

και μενα μου φαινεσαι ανθρωπος που τον χαρακτηριζει η ευγενεια, η διακριτικοτητα κ η καλοσυνη. Αυτες ειναι αρετες ετσι κ αλλιως...που ομως φυσικα κ δεν εκτιμωνται απο ολους κ πάντα. Εχεις την προσδοκια αυτη? Ειναι μεσα στο παιχνιδι της ζωης καποιες στιγμες να παιρνουμε λιγοτερα απο οσα δινουμε. Αλλα αν γινεται συνεχομενα τοτε εχουμε βαλει και εμεις το χερακι μας σ αυτη την κατασταση. Δεν δημιουργειται απο μονη της ή εν αγνοια μας.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Για το μεταπτυχιακό είναι και θέμα ελεύθερου χρόνου πρωτιστα. Το μεταπτυχιακό θα χρειαστεί στο μέλλον από αποψη: αγοράζω την ελπίδα ότι θα χρησιμεύσει κάπου κάποτε στη δουλειά που είμαι, σε μια πολή ελκυστική για κάποιους δουλειά σαν αυτή που με, αφού το μεταπτυχιακό προορίζεται για θέματα της δουλειάς αυτής..

---

Αρα μιλαμε για ενα μεταπτυχιακο απο τη μια που εχει αμεση σχεση μ αυτο που κανεις κ ενα ακομα που δεν εχει τοση αμεση σχεση. Αυτο ειναι ενα δεδομενο που οφελεις νομιζω να λαβεις υποψη σου κ να δεσμευτεις στο τι θες να κανεις στο αμεσο μελλον με βαση τις αναγκες σου κ τις πιθανες επαγγελματικες προοπτικες που απλωνονται μπροστα σου στο αμεσο μελλον. Κ ανεξαρτητα απο την προσωπικη σου ζωη ισως.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Στη δουλειά όμως αυτή, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η ασφάλεια στην εργοδότηση και στις απολαβές (για άλλους θεωρείται πολύ καλή δουλειά) , δε με οδήγησαν «υγιείς» ψυχολογικές καταστάσεις. Με οδήγησαν ο φόβος της αποτυχίας, της απογοήτευσης, της μοναξιάς αν ακολουθούσα τις σπουδές μου και γινόμουν ιδιωτης επαγγελματίας. Δηλαδή, προτού καν ξεκινήσω!. .

---

Χαιρομαι που το βλεπεις ετσι. Πιστευω κ εγω πολυ πώς η εξελιξη μας δεν σχετιζεται μονο με υγιη ή "καλα" συναισθηματα.Ο φοβος της αποτυχιας, της μοναξιας μπορουν να δρασουν κ δεσμευτικα αλλα μπορουν να μας δωσουν κ εξαιρετικα κινητρα για αλλαγη κ προοδο.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Και να μαι σε χώρο όπου η φύση της δουλειάς και του τρόπου εργασίας είναι τέτοιος που δεν μπορώ να αναπτύξω τη δική μου πρωτοβουλία, που δε βρίσκω αναγνώριση από τους συναδέλφους, που νοιώθω να μαι στην ίδια θέση με άλλους με λιγότερα προσόντα. Όλα αυτά με απωθούν και από το μεταπτυχιακό.
.

---

Δυστυχως ή ευτυχως δεν μπορουμε να ελεγξουμε τα παντα. Το ποση αναγνωριση θα παρουμε σε σχεση μ αυτο που αξιζουμε και επαγγελματικα, το ποση δικαιοσυνη υπάρχει στην κοινωνια μας. Αυτο δεν σημαινει ομως οτι ποτε κ για τιποτα δεν θα αναγνωριστεις ή επειδη δεν εχεις λαβει ποτε δεν θα παρεις κ στο μελλον. Επισης εχει σημασια να αναγνωρισεις εσυ στον εαυτο σου πρωτιστως τα προσοντα σου. Αν δεν το κανεις εσυ σε σενα, δυσκολα θα το κανουν κ οι αλλοι. Η εκτιμηση που εχουμε για τον εαυτο μας, προσεξε να δεις ποσο πολυ καθρεφτιζεται στους αλλους κ στις επιλογες.

Quote:

---

Originally Posted by ioannis2

Είναι και το θέμα της προσωπικής μου ζωής, τα τελευταία χρόνια, μετά από πολλά χρόνια άρχισα να ζω αυτά που δεν έζησα ποτέ τα προηγούμενα χρόνια και νοιώθω πιο ωραία σε σχέση με τότε, και είμαι και στο ψάξιμο για σχέση. Το υποχρεωτικό και δύσκολο πρόγραμμα φοβάμαι μην μου στερήσουν αυτά.

Αυτά τρέχουν στη σκέψη μου, δε με φοβίζει το νέο περιβάλλον, ο χώρος κλπ, είναι αυτό το κάτι άλλο για το οποίο γραφω εδώ.

---

Στο ειπα κ πριν Γιαννη, εφοσον ψαχνεις θα βρεις. Ειναι θεμα χρονου πλεον. Ενα δυσκολο ή απαιτητικο επαγγελματικο προγραμμα δεν μπορουν να σου στερησουν την συναισθηματικη σου ευελιξια ή αναπτυξη, αν δεν παραιτηθεις εσυ ο ιδιος απο την προσπαθεια αυτη. Πιστευω μαλιστα οτι η αλληλεπιδραση με αλλα, νεα ατομα σε εναν νεο χωρο μπορει να σε βοηθησουν προς την κατευθυνση αυτη:)

researcher!!

Καλή μας μέρα !!!


««μπορει το ιδανικο να φανταζει η ελευθερια η ευελιξια αλλα και η πρωτοβουλια! δεν αντιλεγω!

ομως εχω καταλαβει πως δεν ταιριαζουν σε ολους αυτα

αν ταιριαζαν σαφως και θα ειχαν οδηγηθει εκει τα πραγματα και στην περιπτωση σου.»»

Κρατώ αυτό: Διευκρινίζω: δεν ακολούθησα το δρόμο της ελευθερίας, πρωτοβουλίας κλπ όταν λίγο μετά που τελείωσα τις σπουδες θα πρεπε να ξεκινήσω κάτι. Στο τότε ήμουν χαρακτήρας με χαμηλή αυτοπεποίθηση, έντονο φόβο και χαμηλή αυτοεκτίμηση γι αυτό και μπήκα σε τούτο το δρόμο. Στο τώρα νοιώθω ότι όχι μόνο συνηδητοποίησα το λάθος της σκέψης αλλά και σχεδόν τα ξεπέρασα, γι αυτό νοιώθω ότι θα μου άξιζε κάτι καλήτερο. Γι αυτό και δεν αναπαύομαι με αυτό που έχω τώρα, παρά ΄το ότι για άλλους φαντάζει πολύ ιδανικό.Αν είχα τότε τις δυνάμεις που έχω τώρα θα ακολουθούσα το δρόμο της ελευθερίας. Τώρα νοιώθω αρκετά πιο δυνατός. Θα πρέπει όμως πρώτα να δημιουργηθούν οι εξωτερικές καταστάσεις, δηλαδή το υπόβαθρο για να κάνω την κίνηση, θέλει δηλαδή αρκετή προεργασία. Ανθρώποι που με γνωρίζουν στο σήμερα μου λένε ότι θα τα κατάφερνες σαν ελεύθερος επαγγελματίας. Στο τότε ποτέ δεν άκουγα τέτοια κουβέντα, γιατί έβλεπαν αυτά τα πλην που έδειχνα προς τα έξω, παρά το ότι ήμουν καταρτισμένος σαν επιστημονας.

Ευχαριστώ για τα όσα μου λες ότι θα πρεπει να πω και ένα μπραβο στον εαυτό μου για τα όσα πέτυχα και να μην τα παραγνωρίζω. Εχεις δικιο. Και το «ηρωικά» με εκφράζει, γιατί κάποια πράγματα τα πέτυχα μέσα από πολλές δυσκολίες.

«Μηπως να αφησεις τα μεταπτυχιακα και να τρεξεις για οικογενεια??? αφου το θελεις αρκετα απ ο,τι φαινεται!!!!»» :
Εντάξει πάντα ήθελα μεταπτυχιακό, αυτό είναι αλήθεια. Όμως μου λείπει ιδιαίτερα η οικογένεια. Το θεωρώ πάρα πολύ σημαντικό. Και νοιώθω μια συγκίνηση βλέποντας την ωραία φωτογραφια που μου στειλες, βλέποντας την ευτυχία σ αυτό το ζευγάρι, ευτυχία που λείπει άπό τη ζωή μου, που θα θελα έντονα να μουν εγώ στη φωτογραφια!

Sofia,

Ευχαριστώ Σοφία μου για τα καλά σου λόγια, την αισιοδοξία και κατανόηση που εκπέμπεις προς τους άλλους και το χρόνο που αφιερώνεις σε μενα.

Πράγματι, κάποια πράγματα εξαρτώνται από μας και κάποια άλλα όχι. Κάποια είναι θέμα δικών μας επιλογών κατά το δεδομένο χρόνο, επιλογών που εκ των υστέρων μπορεί να λέμε ότι δεν ήταν σωστές. Τους άλλους δε μπορούμε να τους ελέγξουμε, μπορούμε όμως να τους αντιμετωπίζουμε.
Πέρα απ όλα είναι η αποφασιστικότητα και η αισιοδοξία που πρέπει να μας διακρίνει και να μην τα βάζουμε ποτέ κάτω. Αυτό που μπορεί να λείπει στη ζωή του καθενός μας εδώ στο φόρουμ, είναι κατάλληλα άτομα δίπλα μας, που είναι πηγή δύναμης, η μοναξιά καταρρακώνει. Τα κατάλληλα άτομα, είτε συγγενείς είτε φίλοι μέσα από την κατανόηση, τη συμπαράσταση και τη παρέα μας δίνουν φτερά.

Έκανα μια δική μου αξιολόγηση βαθμολογώντας τα υπέρ και τα κατά του καθενος από τα δυο μεταπτυχιακά για το άτομο μου:

Μεταπτυχιακό δουλειάς: 16 αρνητικά 8 θετικά
On line μεταπτυχιακό : 8 αρνητικά 4 θετικά

Θα θελα τη γνωμη σας.

Έχω πάει πρώτη παρουσίαση προχθες. Εντάξει όλα καλά στο μάθημα. Το πρόβλημα είναι η ταλαιπωρία. Πάω σε άλλη πόλη για δουλεια, στην πόλη όπου δουλεύω γίνεται το πρόγραμμα, φεύγω από το σπίτι 6 το πρωι και επιστρεφω πίσω 10 το βραδυ, από τη μια πόλη στην άλλη, υπάρχει και το μεσημερι 3 ώρες που δε ξερω που να πάω. Υποχρεωτικές οι παρουσίες και χάνω λογω του προγράμματος όλο το χρόνο που αφιέρωνα στη προσωπική μου ζωή. Παρά το ότι ξεκίνησα δεν είμαι σίγουρος ακόμα.... σκέφτομαι ακόμα και να το σταματήσω πριν να ναι αργά. Δε θα αντέξω σχεδόν δυο χρονια την ταλαιπωρία, το χαρτί κάποτε στο μέλλον θα χρειαστεί σε κάποιο βαθμό.

Υπάρχει και η πιο πάνω βαθμολογια για την οποια ζητησα τη γνωμη σας.

Γιάννη θα έλεγα ότι είναι νωρίς για να αξιολογήσεις την κατάσταση. Ήταν η πρώτη σου μέρα. Σε τέτοιες περιπτώσεις, το "καινούργιο" με τον ενδεχόμενο φόβο ή το άγχος που το συνοδεύουν μας δυσκολεύει. Ο χρόνος θα δείξει. Δώσε τα απαραίτητα περιθώρια. Σε ανάλογες περιπτώσεις (νέων εμπειριών, αλλαγών κ.λπ.) προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου, ότι λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, η πραγματικότητα που βιώνω εκείνο το διάστημα δεν είναι και τόσο αντικειμενική. Συμφωνώ με αρκετά από τα παραπάνω posts που εστιάζουν στο απροσδόκητο... δεν ξέρεις τι μπορεί να γεννηθεί μέσα από τη νέα αυτή εμπειρία... Αρκετές φορές, νέες γνωριμίες και ευκαιρίες για κοινωνικοποίηση έρχονται από καταστάσεις τις οποίες θεωρούσαμε δύσκολες, αδιέξοδες κ.λπ.
Για ένα διάστημα, έχε στο μυαλό σου ότι είσαι στη φάση της προσαρμογής...
Εύχομαι να πάνε όλα καλά :)

Έχω παέι στις δυο πρωτες παρουσιάσεις. Η ταλαιπωρία με τις ώρες για τις οποιες γραφω πιο πάνω είναι έντονη, το ίδο και ο περιορισμός της προσωπικής ζωής και η δυνατότητα επιλογής του άλλου μεταπτυχιακού. Νοιώθω έντονη την ταλαιπωρία και όλους τους άλλους περιορισμούς για κάτι που θέλει κόπο και κάπου κάποτε στο μέλλον ίσως χρειαστεί.

Ξανασημιώνω ότι μια προσωπική αξιολόγηση των δυο προγραμμάτων που έκανα ήταν:

Μεταπτυχιακό δουλειάς: 16 αρνητικά 8 θετικά
On line μεταπτυχιακό : 8 αρνητικά 4 θετικά

Και δεν ξέρω ακόμα τι να κάνω........

ioanni πολλες φορες στη ζωη αποφασιζουμε να κανουμε απλα αυτο που λεει η καρδια μας διχως να το πολυψαχνουμε.. Ειναι δυσκολη αποφαση φυσικα, αλλα θα'θελα να σου πω οτι το να μην κανεις το μεταπτυχιακο που θελει τρεξιμο δε σημαινει οτι φοβηθηκες ή οτι δε ρισκαρες κτλ. Αντικειμενικα ετσι οπως τα λες καλυπτει ολο τον χρονο σου, ή τουλαχιστον ετσι μου φαινεται. Για το αλλο τι χρονικα περιθωρια εχεις? Μπορεις να το διαλεξεις και να το κανεις οποιαδηποτε στιγμη? Αν ναι, τοτε θα σου προτεινα να συνεχισεις σ'αυτο γιατι ακομα αρχη ειναι κι αν δεις αργοτερα οτι δε θελεις τοτε κανεις το αλλο.

Εγώ θα έκανα αυτό που μ' ευχαριστεί περισσότερο. Που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον προσωπικά, άσχετα με τις μετέπειτα προοπτικές.
Πιστεύω ότι κάτι που μας αρέσει σίγουρα το κάνουμε καλύτερα και άρα έχουμε προοπτική να εξελιχθούμε.
Αν κάτι σου φαίνεται αγγαρεία, άστο.

Φαίνεται σήμερα είμαι σε ακόμα πιο διλημματική κατάσταση.
Χθες δεν πήγα καθόλου στις διαλέξεις, τετράωρο. Εκεί που σχεδόν αποφάσισα να σταματήσω τώρα σκέφτομαι αν με τις χθεσινές απουσίες θα χει πιθανότητες να με διώξουν, και με αγχώνει αυτό πολύ, παρά το ότι ακόμα δεν αποφάσισα οριστικά να το κάνω.....
Σκέφτομαι ότι το online μεταπτυχιακό από την άλλη δεν έχει και πολύ άμεση σχέση με τη δουλειά, άσε που κοστίζει παραπάνω από αυτό και που είτε θα αργήσω για αρκετά χρόνια να το τελειώσω ίσως και ποτέ, αφού έχει και πολλή ύλη.
Από την άλλη αυτό με τις παρουσίες μου τρώει πολύτιμο χρόνο από την προσωπική μου ζωή και είναι και η ταλαιπωρία, κορδόνι από τις 6 το πρωι που ξεκινώ για να πάω δουλειά μέχρι τις 10 το βραδυ που θα φτανω σπίτι....

τι θα ηθελες στην πραγματικοτητα να κανεις Γιαννη?

φαινεται πως στην πραγματικοτητα κανενα απο τα δυο δεν σε ελκυει.

απο την αλλη δεν θελεις να μεινεις στασιμος αλλα να πας καπου παρακατω.

μηπως αυτο το παρακατω δεν ειναι τα μεταπτυχιακα?

μηπως απλα το διαβασμα ειναι ενα γνωριμος και ασφαλης δρομος να κρυβεσαι απο αυτο που πραγματικα θελεις να κανεις???


που θα ηθελες να εισαι στην πραγματικοτητα τωρα?? και πως θα ηθελες να ησουν???


το εχεις αναρωτηθει!!!

ωραια και καλα Γιαννη τα μεταπτυχιακα αλλα μηπως η παραταση της μαθητικοσυνης σε βγαζει στην ουσια απο τον δρομο που ειλικρινα θελεις να εισαι???


η γνωμη μου λεγεται μετα απο τεσσερα χρονια χρονοτριβης με ενα μεταπτυχιακο που ειλικρινα δεν θα το διαλεγα αν αποφασιζα τωρα!

καλα και χρυσα τα μεταπτυχιακα αλλα δεν ειναι παντα η καλυτερη επιλογη οταν τυρανιομαστε ετσι!!!! ελεος!!!!

μην φορτωνεις και αλλλη μια αγωνια και τοσο κοπο στο κεφαλι σου οταν πραγματικα δεν υπαρχει η ελξη που θα αντισταθμιζει τον κοπο.


Το μελλοντικο επαγγελματικοκατι δεν μου λεει τιποτα

εφ οσον ηδη εργαζεσαι κανονικα.

το να εισαι συνεχως στα γραναζια της εκπαιδευσης και μαλιστα με τοσο κοπο και χρονο δεν νομιζω πως θα σου κανει και τοσο καλο!!!!!


κυνηγα αυτο που πραγματικα θελεις!!!! κατι μου λεει μεσα μου πως δεν ειναι η εκπαιδευση στην παρουσα φαση!!!!


μπορει να κανω και λαθος!!


και ακομα ακομα!!! στασου και λιγο!!! να χαρεις ο,τι ηδη εχεις καταφερει!!!!

Γιάννη, αν από τώρα άρχισες να το αποφεύγεις, δύσκολο να παραμείνεις, έτσι νομίζω. Δε φαίνεται να το θες πραγματικά. Όμως γιατί? Κι οι μέρες αυτές ζωή δεν είναι? Γιατί τις αξιολογείς ως "λιγότερο ζωή" από άλλες?
Νομίζω πως τρέμεις το χρόνο που σου "κλέβουν", όχι γιατί είναι πράγματι έτσι, αλλά γιατί βιάζεσαι να καλύψεις κενά και οτιδήποτε θεωρείς πως μπορεί να σε σταματάει σ' αυτό, το βαρυγκομάς.
Δε θα σου είναι βοηθητικό αν το πας βαρυγκομώντας. Αν αισθάνεσαι πως σε ταλαιπωρεί σταμάτα, και μην νιώθεις τύψεις γι αυτό. Σήκωσε δλδ το βάρος της επιλογής σου όχι με τρόπο που να μειώνεις, αλλά ψύχραιμα και στρωτά. Θα βρεθούν άλλα πράγματα να κάνεις που θα σου είναι πιο βατά. Ίσως να μην είναι και η ώρα σου για τόσο μεγάλα projects. Μήπως σε φοβίζει να είσαι φιλόδοξος, αυτό εννοώ. Μπορεί να αισθάνεσαι πως δε θα ανταποκριθείς και να σου βάζεις ο ίδιος εμπόδια από κάποιον τέτοιο φόβο. Φόβο απόδοσης.
Μερικές μου σκέψεις. Καλημέρα.:)

Researcher
Rain And Wind

Σε καμιά περίπτωση δεν είναι φόβος απόδοσης, κάθε αλλο, ίσα ισα άμα το παλέψω λίγο θα τα πάω πάρα πολυ καλά. Καθόλου δε με φοβίζει αυτό, ούτε η ελάχιστη σκέψη για κάτι τέτοιο.

Το να είμαι φιλόδοξος κάθε άλλο παρά με φοβίζει. Ισα ίσα το μεταπτυχιακό αυτό μου δίνει ελπίδες, έστω αμυδρές στο μέλλον για προαγωγή μπροστά στον ανταγωνισμό με αλλους. Η φιλοδοξία πάνατ εμπνέει, δεν φοβίζει.

Το διαβασμα στο τώρα είναι νομίζω να νοιώσω πως κάνω και πως αποκτώ αυτά που πρεπε να κάνω και να αποκτήσω όταν τελείωνα το πτυχίο. Μεταπτυχιακά που ήθελα πολύ τότε να κάνω αλλά τελικά δεν έκανα. Το διάβασμα δε με κρύβει από την πραγματικότητα, απλά νοιώθω αυτό, το να ικανοποιώ στο τώρα αυτό που πρεπε να κάνω τότε, και να παίρνω έτσι εφόδια για το μέλλον.

Τώρα το που θα θελα να μαι στην πραγματικότητα..... Ευχαριστημένος με τη δουλειά μου είμαι σε γενικές γραμμές. Το παράπονο, που αυτό φαίνεται να δημιουργεί κάτι σαν ανικανοποίητο, το ότι αν είχα παραπάνω αυτοπεποίθηση και λιγότερο φόβο χρόνια πριν, τώρα θα χα τη δική μου δουλειά, παραπάνω λεφτά, οικογένεια, και είχα κοπιάσει αρκετά τότε.

Αυτό που πραγματικά θέλω είναι ανεμελιά, ζωή έξω με φίλους, να κάνω δεσμό, τέτοια, και αν συνδυαζόταν και με διάβασμα δε θα με πείραζε, αφού δεν καταφερα να φτάσω σ΄αυτό που γράφω αμέσως πιο πάνω. Ανεμελιά που δεν έζησα παλιά όπως ηθελα.

Η ιδέα της μαθητικοσύνης ναι με βγάζει από το δρόμο. Πως όμως; Δε με πειράζει να διαβάζω. Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι και εστιάζεται βασικά σ΄αυτό: υποχρεωτική παρουσία, 6 το πρωί φεύγω απ το σπίτι για δουλειά, αμέσως απ εκεί το απόγευμα - βραδυ το μεταπτυχιακό, επιστρεφω σπίτι η ωρα 10 το βραδυ, 3 φορές τη βδομάδα αυτό και μια μέρα που χω απογευμα στη δουλειά μέχρι τις ΄7, πάει μεγάλο μέρος του ελεύθερου χρόνου που θα μπορούσα να κανα αυτά τα ανέμελα που γράφω αμέσως πιο πάνω, και η κουραση που συνεπάγεται. Κάπως έτσι Ηρώ, μου κλεβουν το χρόνο επειδή βι’αζομαι να καλύψω αυτά τα κενά.