-
Επίσης, είχα παρόμοιο πρόβλημα με σένα. Συγκεκριμένα, εγώ είχα εμμονή με το ότι έχω καρκίνο κάπου. Πονούσα παντού και ήταν βασανιστικό. Κρίσεις πανικού, κρύος ιδρώτας και να σκέφτεσαι οτί οι γύρω σου έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους, ενώ εσύ θα πεθάνεις. Να έχεις κουραστεί από αυτές τις σκέψεις και να μην ευχαριστιέσαι τίποτα, να αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις απο αυτό και να βάζεις τρελές ιδέες στο μυαλό σου (αυτοκτονίες κλπ). Φαντάζομαι τα καταλαβαίνεις αυτα που σου λέω.
Λοιπόν, το αξιοπερίεργο με τη δική μου περίπτωση είναι το οτι δεν το αντιμετώπισα ΟΥΤΕ με φάρμακα ΟΥΤΕ με ψυχολόγους/ψυχιάτρους. Με έναν δύο καλούς φίλους μόνο και με ένα άλλο όπλο που ανακάλυψα: Το χιούμορ! Πάρ'το στην πλάκα και κάνε και καλαμπούρι μ'αυτό! Ξέρω οτί ακούγεται τελείως αντισυμβατική η μέθοδός μου, αλλά σε μένα λειτούργησε! Δεν ξέρω πώς λειτουργούνε αυτά και πιστεύω ότι ψυχίατροι και ψυχολόγοι με κορο'ι'δεύουν αυτή τη στιγμή. Αλλά με το να κάνω αστεία ακόμα και στον εαυτό μου και να παίρνω τα πάντα στην πλάκα, πλέον έγινα εντελώς καλά μετά απο 1,5 χρόνο που τα τραβούσα...
Δεν έχω πρόβλημα ούτε καν να συζητάω για αυτό. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που μπήκα στο ΦΟΡΟΥΜ αυτό. Να συνομιλήσω με άτομα που είχαν παρόμοιο πρόβλημα με μένα μήπως και (έστω μία στις εκατό) βοηθήσω κάποιον... Ελπίζω να είσαι η μία στις εκατό :)
-
Οντως το θεμα με την πλακα φαινεται πολυ αποτελεσματικο, κ εγω πολλες φορες αισθανομουν το ιδιο για τον αδερφο μου (αυτος που γραφει παραπανω) κ του εκανα πλακα "αντε ποτε θα πεθανεις να παρω τα πραγματα σου" κλπ κλπ, τελικα βοηθησε παλυ φαινεται.
Βεβαια το αρνητικο ειναι οτι δεν εχω λαπτοπ αλλα δεν πειραζει.
Απλως να ξερεις Μανολη περα απ την πλακα, οτι στην ψυχολογια δεν ειναι ολα ασπρο ή μαυρο, υπαρχουν διαφορες διαβαθμισεις, αφου δεν χρειαστικες ειδικο τοτε η περιπτωση σου ηταν πολυ ηπια, καποιος αλλος χρειαζεται ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΑ ειδικο. :o
-
Δεν μπορώ να πείσω κανέναν για τη βαρύτητα του προβλήματος μου. Όποιος θέλει, όμως, μπορεί να μ'εμπιστευτεί. Και άσε τα χαμόγελα σε μένα :Ρ
-
Ναι και εγώ πόνους για χρόνια είχα,πονοκεφάλους, φοβίες, όταν έγινε το μετρό δεν έμπαινα,φοβόμουνα το ύψος. τον κλειστό χώρο με κόσμο π.χ. ασανσέρ μέχρι που έπαθα μια σοβαρή κρίση το 2002 κ έψαχνα μόνη μου έκανα όλες τις εξετάσεις που υπήρχαν πόνοι φριχτοί στο κεφάλι κ στον αυχένα κ για ένα μήνα δεν κοιμόμουν, καταλαβαίνεις να είσαι 30 ημέρες ξύπνιος κ να φροντίζεις κ οικογένεια ε είπα ότι πεθαίνω από όγκο στο κεφάλι και ας πάω στη τελευταία ειδικότητα που άφησα τον νευρολόγο, πήγα ήταν νευρολόγος-ψυχίατρος πήρα κ παίρνω ακόμη anafranil,rivotril για τον ύπνο όμως ενώ πήγαινα κάθε χρόνο δε μου έδωσε ισορροπιστή κ αν διαβάσεις στη διπολική διαταραχή θα δεις τι έγινε. Τώρα τα φάρμακα γιατί έκανα κ κρίσεις πανικού για να δράσουν πέρασαν 2 μήνες , ήταν μέσα Μαρτίου κ στον ήλιο δεν έπρεπε να κάθομαι διότι γινόμουν κόκκινη σαν παντζάρι μου είπε αν καπνίζω να κόψω το κάπνισμα, ποτέ δεν είχα καμμία σχέση με ναρκωτικό ή κάτι κάπνιζα στα19-24 κ μετά 4 τσιγ. τη μέρα, έγκυος καθόλου άσε που φοβόμουνα κ τις αρρώστιες κ το καρκίνο κ τα παιδιά μωρά , μετά από 3 χρόνια με το anafranil έγινα παντοδύναμη άρχισα το κάπνισμα κ.λ.π. στο ΔΙΠΟΛ.ΔΙΑΤΑΡ. Να πας σε πολύ καλό ψυχίατρο είναι η συμβουλή μου
