Printable View
αυτεσ τισ μερεσ καταφερα να μεινω μονη μου στο σπιτι το μεσημερι οταν γυρισα απο τη δουλεια. ειναι και αυτο ενα βηματακι για εμενα γιατι απο τοτε που γεννησα δεν εχω κατσει ουτε λεπτο μονη μου. Εβαλα το σκυλακι μου μεσα στο σπιτι και κατσαμε μαζι προσπαθησα να μην σκεφτομαι Τιποτα . Κατι ειναι και αυτο μετα απο τοσο καιρο που δεν ειμαι αυτονομη ! Ευχαριστω παρα πολυ για την παρεα και κυριωσ για τα λογια σασ εκλαψα λιγακι και ανακουφιστηκα ! Μου εφυγε ενα μικρο βαροσ . χιλια ευχαριστω!
το μετρο για μενα ειναι μεγαλοοοοοο βημα αν τα καταφερω μια μερα και μπω τοτε θα ειμαι καλα . εχω να μπω σε μεσα μαζικησ μεταφορασ πολλα χρονια απο τοτε που εφυγα απο την Αθηνα .
κατι τελευταιο γιατι δε θελω να σασ κουραζω. Τελικα τι να κανω με τα αντικαταθλιπτικα ? Η γιατροσ ειπε πωσ θα τα παρω για 3 μηνεσ και μετα θα ειμαι καλα! Ειναι αληθεια αυτο η' το λεει για να μην τρομοκρατηθω στην ιδεα οτι θα τα χρειαστω παραπανω? Αν καποια στιγμη θελω να μεινω εγκυοσ τι γινετε τοτε? Επισησ γιατι μου ειπε οτι η δοση θα αυξηθει σταδιακα ( ειπε οτι θα παρω μισο χαπακι για 2 εβδομαδεσ και μετα ολοκληρο)????
Επειδη καθε χαπι λειτουργει διαφορετικα στον καθενα, δε μπορει καποιος να σου πει με σιγουρια. Εγω αυτο που εχω να σου πω μετα κι απο τα τελευταια μηνυματα σου ειναι να τα δοκιμασεις. Το προβλημα μπορει να μη σου το λυσουν ισως οριστικα αλλα θα σε βαλουν σε ενα δρομο, θα σε κανουν να πατησεις στα ποδια σου σε καποιο βαθμο, να μπορεις να βγεις εξω για μια βολτα χωρις να ανησυχεις μηπως σου συμβει κατι. Και αν μπεις σ'αυτο το δρομο, ισως καταφερεις να πετυχεις και εκεινες τις αλλαγες στη ζωη σου που θα σε κανουν να νιωσεις ευτυχισμενη διχως φοβους. Θα βγεις εξω, ισως γνωρισεις καινουριους ανθρωπους, ισως βρεις καινουριες ασχολιες. Αργοτερα και μακροπροθεσμα αυτα ειναι αναμεσα στα πραγματα τα οποια ουσιαστικα γεμιζουν τη ζωη ενος ανθρωπου και τον κανουν να αισθανεται πληρης.
Ξερεις συνηθως οι μακροχρονιες σχεσεις προσφερουν μια ασφαλεια. Τις στιγμες εκεινες ομως που αντιμετωπιζει καποιος προβλημα με κρισεις πανικου/ αγοραφοβια κτλ αυτο που πρεπει να πετυχει ειναι να βασιστει στον εαυτο του. Δηλαδη ειναι περιπτωσεις που η ασφαλεια μπορει να σε αποτρεψει υποσυνειδητα απο το να παιρνεις ρισκα που ισως θα επαιρνες σε αλλη περιπτωση. Σιγουρα στην αρχη της σχεσης θα ησουν αυτονομη και καποια στιγμη αργοτερα προεκυψε η αγοραφοβια. Και καταλαβαινω ποσο πολυ θελεις να ξαναγινεις ο εαυτος σου. Γι'αυτο σου λεω οτι αφου εχεις την ευκαιρια να δοκιμασεις καποιες λυσεις προσπαθησε το, δε νομιζω οτι θα βγεις χαμενη απο αυτη την προσπαθεια.
ναι ισωσ αν ημουν εντελωσ μονη να ειχα στηριχτει περισσοτερο στον εαυτο μου γιατι δεν θα ειχα και αλλη επιλογη. Τωρα αυτο που κανω ειναι να ειμαι η ' με τον αντρα μου οταν δεν δουλευει η' με την μητερα μου. Ντρεπομαι που το λεω δε περιμενα ποτε απο το εαυτο μου στα 30 μου να καταληξω ετσι. Να υπαρχουν ουσιαστικα προβληματα γΥρω μασ ανθρωποι αρρωστοι παιδακια που κακοποιουντε και εγω να φοβαμαι ειναι ΝΤΡΟΠΗ!
Δεν ειναι ντροπη mary, δυστυχως ισως ετσι να φαινεται σε πολλους αλλα για καποιον που το βιωνει μοιαζει κατι το τεραστιο.
Για να μετριασεις το ποσο εξαρτασαι πχ απο τη μητερα σου και τον αντρα σου πρεπει να διευρυνεις τον κυκλο σου, να μοιρασεις λιγο το τι κανεις και με ποιους, να αντλησεις ευχαριστηση και απο αλλα πραγματα. Δεν ειναι τυχαιο οτι πολλα ατομα που περνανε καλα και μονα τους διχως σχεση, νιωθουν σχετικα γεματοι στους υπολοιπους τομεις.
Μια ζυγαρια ειναι η ζωη, πρεπει να εχεις λιγο απ'ολα για να εισαι ευτυχισμενος.
Το θεμα με την εγκυμοσυνη θα προτεινα να το αφησεις στην ακρη για λιγο και να κοιταξεις πρωτα απ'ολα τις δικες σου αναγκες, αυτες νομιζω πρεπει να καλυψεις πρωτα. Ολα ερχονται καποια στιγμη, απλα θελουν τον χρονο τους.
εχεισ δικιο δεν μπορουμε να φερουμε στον κοσμο ενα παιδι και να μην εχουμε δυναμη εμεισ μεσα μασ . Τι μανα θα ημουν με τετοιεσ φοβιεσ? Αχρηστη. Το κακο ειναι πωσ ειμαι σε φαση που δε ξερω ακριβωσ τι θα με ευχαριστουσε τωρα. Ισωσ ενασ αλλοσ εαυτοσ χαλαροσ να ζει ομορφεσ στιγμεσ χωρισ φοβο. Μονο με τον σκυλο μου νιωθω ομορφα ηρεμη αλλα και παλι αυτο δεν ειναι φυσιολογικο! Πριν παω στην ψυχιατρο καταλαβαινα πωσ εχω προβλημα αλλα απο την στιγμη που πηγα νιωθω πολυ περιεργα ολα γυριζουν γυρω απο το προβλημα μου . Πριν παω υπαρχαν στιγμεσ που ξεχνουσα οτι εχω προβλημα , τωρα ομωσ το σκεφτομαι συνεχεια. Αυτο ειναι καλο?
Μπραβο σου! :) Φυσικα κ ειναι σημαντικο το να κανεις κατι που πριν λιγο σου φανταζε αδυνατο!Quote:
Originally Posted by mary.a
Μary.a,Quote:
Originally Posted by mary.a
σιγουρα δεν ειμαστε μονο εν δυναμει γονεις, αλλα πανω απο ολα ανθρωποι. Κ σαν ανθρωποι δικαιουμαστε να εχουμε κ φοβιες ή τελος παντων, καποιο λογο εχουν που εμφανιζονται. Υποθετω πώς αν ενα παιδι ειχε φοβιες και μας το ελεγε, θα το αγκαλιαζαμε και θα του λεγαμε οτι θα περασει, προσπαθωντας να ακουσουμε με τι φοβαται, παρα θα του λεγαμε "δεν επιτρεπεται να εχεις φοβιες". Το δευτερο ακουγεται σαν μια φοβια ακομα, δεν νομιζεις? Οποτε μην φορτωνεις τον εαυτο σου περισσοτερο μια εναν ακομα "εκβιασμο".
Εγω δεν βρισκω μη φυσιολογικο το οτι νιωθεις ηρεμη μονο με τον σκυλο σου. Ουτε το οτι τωρα σκεφτεσαι το προβλημα σου συνεχεια. Ισως να οφειλεται στο γεγονος οτι τωρα ερχεσαι πιο πολυ σε επαφη με το προβλημα σου κ το κοιττας περισσοτερο καταματα σε σχεση με το παρελθον. Σιγα σιγα θα παρει το προβλημα σου, πιο "κανονικες" διαστασεις. Τωρα μαλλον γνωριζεστε καλυτερα...:)
Σε οτι αφορα το αρχικο σου ερωτημα, αν η αγοραφοβια ξεπερνιεται χωρις φαρμακα, φυσικα και ναι...πολλα μελη εδω μεσα τα χουν καταφερει ετσι. Αλλα απο την αλλη η καθε περιπτωση ειναι ξεχωριστη. Παρολα αυτα, δεν καταλαβαινω πως η ψυχιατρος σου ειναι τοσο κατηγορηματικη.
mary,
συμφωνώ με πολλά από τα μέλη και με αυτά που σου έγραψαν και νομίζω ότι είναι πολύ σημαντικό που αποφάσισες να ασχοληθείς με τον εαυτό σου στη φάση αυτή. Nαι, να δοκιμάσεις και ψυχοθεραπεία και τη φαρμακευτική αγωγή που σου πρότεινε η ψυχίατρος σου. Δώσε στον εαυτό σου την ευκαιρία να νιώσει καλύτερα γιατί εσύ είσαι η πρώτη που πρέπει να το θελήσει αυτό πραγματικά και να το επιδιώξει για να υπάρξει ουσιαστικά μια αλλαγή στη ζωή σου.
Πιστεύω ότι δεν είναι ντροπή να φοβάσαι, δεν είναι άχρηστη μια μάνα που έχει φόβίες, και είναι όμορφο και φυσιολογικό να νιώθεις ήρεμη παρέα με το σκύλο σου.
Μη βασανίζεις τον εαυτό σου με τέτοιες σκέψεις, αλλά σκέψου ότι έκανες ένα πολύ σημαντικό βήμα αποφασίζοντας να αντιμετωπίσεις όλα αυτά που σε δυσκολεύουν και σε εμποδίζουν να ζήσεις έτσι όπως εσύ επιθυμείς.
Από αυτά που έχω βιώσει θέλω να σου πω ότι μπορείς να αντιμετωπίσεις την αγοραφοβία σου και ναι με μικρά και σταθερά βήματα θα μπορείς να βγεις έξω μόνη σου, να κυκλοφορήσεις, να ανέβεις στα μέσα μαζικής μεταφοράς :) Φαίνεται τώρα βουνό, αλλά παραμένει βουνό μόνο αν στέκεσαι ακίνητη και το κοιτάς. Όσο κάνεις βήματα, με το δικό σου ρυθμό, η θέα συνεχώς θα αλλάζει.
Λυπάμαι και για την απώλειά του μωρού σου και που δεν είχες συμπαράσταση από το περιβάλλον σου, αλλά σου λέω κι αυτό από προσωπικό βίωμα,
πένθησε το μωράκι σου και μη ντρέπεσαι ή μη διστάζεις να εκδηλώσεις τον πόνο που έχεις μέσα σου. Δεν είναι το θέμα να κάνεις άλλο μωράκι για να κουκουλώσεις την απώλεια, ή να αντικαταστήσεις αυτό που ήδη είχες αγαπήσει και χάθηκε νωρίς. Πολλοί από ''έξω'' μπορεί να το δουν με αυτό τον τρόπο.
Εσύ όμως αν θέλεις, όπως έγραψες, να πενθήσεις το μωρό σου να το κάνεις. Τα πένθη μας πρέπει να τα βιώνουμε για να ελευθερώσουμε τον πόνο από μέσα μας και να απελευθερωθούμε..
Μια ζεστή σκέψη από μένα και χαμόγελο :)
Μπορει να φταιει ο τροπος που σου παρουσιασε τα πραγματα, δεν πρεπει να δινεις και τοσο πολυ βαση ομως. Μπορει ας πουμε να πηγαινες σε κανεναν αλλο και να σου ελεγε οτι θεωρει την ψυχοθεραπεια πιο καταλληλη κτλ, υπαρχουν πολλες γνωμες σ'αυτα τα πραγματα. Μη βαζεις ταμπελες στο τι μπορει να εχεις, οι ταμπελες ειναι για να διευκολυνουν τους γιατρους μονο.
Ισως ηταν ενα καμπανακι ολο αυτο για να μπεις στη διαδικασια να αντιμετωπισεις το προβλημα. Πιστευω μεσα σου ξερεις οτι ακομα κι αν μπεις στο μετρο και αν σταθεις οπως λες μπροστα σε ολους αυτους τους ανθρωπους, δεν προκειται να παθεις τιποτα. Το θεμα ειναι το να βρεις λογο για να μπεις στο μετρο, να βρεις κινητρο στη ζωη σου. Γι'αυτο και γραφουν αντικαταθλιπτικα σε αρκετες καταστασεις αγχους, γιατι πολυ απλα αν η ζωη σου σε γεμιζει και εχεις διαθεση να κανεις πραγματα, δε νοιαζεσαι για λεπτομερειες.
Μπορεις να ξεκινησεις τα χαπια και να παρεις καμια δευτερη γνωμη γιατρου ή ψυχολογου και ταυτοχρονα να κανεις βηματα μονη σου. πχ. παρε κινητο μαζι σου και βγες εξω μονη, κανε μια μεγαλη αποσταση , μπες σε μερη με πολυ κοσμο και σκεψου οτι αν συμβει οτιδηποτε θα παρεις ενα τηλεφωνο καποιον δικο σου και ολα θα'ναι ενταξει. Θα σε βοηθησει και μονο σαν σκεψη αυτο. Ξαναλεω , ξερεις κατα βαθος οτι δεν προκειται να συμβει κατι, το ερωτημα ειναι αν εχεις διαθεση να το κανεις ολο αυτο, απο κει ξεκινανε ολα.
καλησπερα και απο εμενα...σιγουρα η ιατρικη σαν επαγγελμα ειναι ενα λειτουργημα.να ξερεις οτι οι περισσοτεροι ψυχιατροι που δεν ειναι και ψυχοθεραπευτες παραλληλα ειναι υπερ των χαπιων.συγνωμη που θα μιλησω ετσι δεν ειμαι ειδικος αλλα εχοντας σχεδον ξεπερασει παρομοιο προβλημα με το δικο σου χωρις χαπια και με ψυχοθεραπεια εχω να πω οτι η κυρια που σου ειπε οτι μονο τα χαπια θα σε κανουν καλα και υπολογισε και οτι θα παρει 3 μηνες να παρει το πτυχιο της να παει να τυλιξει κανενα δυπιτο...ελεος πια θελουν να μας κανουν στρατιωτακια ολους...εχω αγανακτησει.μπορει επειδη το εχεις καιρο οντως να χρειαζεσαι μια φαρμακευτικη αγωγη αλλα σιγουρα χρειαζεσαι εναν καλο ψυχοθεραπευτη να βρειτε μαζι την ριζα του κακου και να το εξωλοθρευσετε...σορρυ ρε παιδια αλλα ειναι δυνατον να θεωρει καποιος οτι με μερικα βρωμοχαπα θα συνελθουμε;;αν ηταν ετσι κανενας μας δεν θα εγραφε εδω μεσα θα περναμε το μαγικο χαπι και ολα τελεια...ελεος