εννοειται φιλη μου οτι οταν ακουσω για θανατο η αρρωστια το υοθετω...απο παλια ομως εβαζα τα κλαματα και συνεπασχα με οτι ακουγα...κ εγω στην αρχη ηθελα παντα διπλα την μαμα μου κ κοιμομουν για δυο βδομαδεας μαζι της.ευτυχως η ψυχολογος μου μου εβαλε μυαλο και καταλαβα οτι η θεση μου ειναι με τον αρραβωνιαστικο μου.τωρα στηριζομαι σε εμενα αν και οταν τραβαω ζορι το μωρακι μου το καταλαβαινει αμεσως...με το που εφαγα σημερα λιγο τυροπιτα παλι σπασμους μου εκενε το στομαχι...δεν ποναει αλλα ξεκιναει απο το στομαχι και φνανει μεχρι τον λαιμο...σαν να μου εχι καθισει κατι...