Δεν ξέρω τι έχω...

Να γράψω και κάτι ακόμα..Από τον Οκτώβριο έχω αλλάξει δουλεια.Από μέσα Οκτωβρίου μέχρι να με πιάσει όλο αυτό το πράγμα στα τέλη Δεκεμβρίου θυμάμαι ότι ήμουν πολύ χαρούμενος. Παρόλο που δεν είμασταν καλά οικονομικά, ήμουν παρα πολύ ηρεμος , ήμουν σε μια δουλειά στην οποία μάθαινα συνέχεια νεα πραγματα και γενικότερα ήμασταν πολύ καλά σαν οικογένεια. Ένιωθα ευνοούμενος μιας και είχα 2 δουλειες και βοήθημα εξωτερικό και περιμέναμε και καποια χρήματα τα οποία ήρθαν τέλη Γενάρη τελικά. Για αυτά τα χρήματα παλεύαμε από τον Μαιο περίπου με πολύ άγχος , τρέξιμο κλπ κλπ.

Δεν ξέρω γιατί πηγαίναν όλα τόσο καλά και ξαφνικά σε μια στιγμή κατέρευσε η ζωή μου , τα όνειρα μου.

Μόλις γύρισα από το δεύτερο ραντεβού με την ψυχολόγο. Η αλήθεια είναι πως την έχω αιφνιδιάσει γιατί πολύ απλά ξέρω τι έχω πάθει. Η βοήθεια της όμως είναι καταλυτική γιατί με ηρεμεί πάρα πολύ όταν της μιλάω. Γενικά οι σκέψεις μου έχουν ελαττωθεί αλλά έχω αυτό το μόνιμο άγχος με την θρησκεία και το φόβο μην υλοποιήσω τις πράξεις μου και μήπως όντως τα θέλω όλα αυτά.
Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν στιγμές που ηρεμώ , διαβάζοντας κάτι η κάνοντας κάτι και οι σκέψεις εξαφανίζονται. Αλλα μετά από λίγο ξανάρχονται ίσως γιατί νιώθω ενοχές ότι δεν έχω φερθεί σωστά στο παιδί μου κυρίως (εκνευρισμοί του παρελθόντος και νεύρα κυρίως). Η γυναίκα μου τον αντέχει αλλά πολλές φορές λυγίζει και αυτή. Εγώ έχω φτάσει στο σημείο να φοβάμαι να τον πιάσω.

Κατά την γνώμη σας θεωρούνται καταναγκασμοί το να γυρνάω σπίτι και να βλέπω μια παντόφλα ανάποδα (ή του παιδιού η της γυναίκας μου) και να την γυρνάω στα ίσια? Η το να αγχώνομαι όταν ανεβαίνει το παιδί κάπου και τρέχω γρήγορα (παρόλο που δεν υπάρχει κίνδυνος άμεσος) να τον πιάσω για να μην χτυπήσει? Η το να ακούω την γυναίκα μου να βήχει η το παιδί μου και να αγχώνομαι για το τι έχουν?Η το να κοιμάμαι για να διώξω τις σκέψεις μου και τις φοβίες μου παρόλο που δεν είναι ώρα ύπνου? Εδώ και 3-4 βράδια με το που πάω σπίτι κοιμάμαι γιατί δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι μπορεί να κάνω κάτι. Και στεναχωριέμαι που αφήνω την γυναίκα μου μόνη της με 2 παιδιά να παλεύει. Εδώ σκέφτομαι να φύγω λίγες μέρες από το σπίτι και καταπιέζω τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ να αφήσω μόνη της την γυναίκα μου με 2 παιδιά. Φοβάμαι και τις υπογλυκαιμίες της και τρελαίνομαι.

Τέλος να αναφέρω ότι η ψυχολόγος μου σύστησε να πάω και σε ένα ψυχίατρο μηπως μου γράψει φαρμακευτική αγωγή. Θα κάνω τα πάντα για να γίνω καλά. Μέχρι και μαγνητική σκέφτηκα να κάνω μήπως οι χρόνιες ημικρανίες η κάποιο χτύπημα στο κεφάλι μου τα έχει προκαλέσει όλα αυτά.

εγραψες στο ποστ μου πριν.. διαβασα την ιστορια σου..
καταλαβα πως αυτη τη πιεση που εχω εγω δεν ειναι τιποτα μπροστα σε αυτα που εχεις περασει εσυ..
αλλα ξερεις που κατεληξα?? οτι εγω είμαι στην αρχη της ιστοριας. και εχω αποδειξεις οτι θα καταληξει εκει που κατελειξε και η δικια σου ιστορια. να σε τρελανουν με τις μ&*%^ τους. εγω παλι δεν νιωθω δυνατη ακομη για να τουσ γραψω στα παλια μου τα παπουτσια, αλλα νιωθω δυνατη για τον εαυτο μου.. ειναι λιγο περιεργο αυτο που γραφω, αλλα ετσι νιωθω. ελπιζω πραγματικα να σου πανε ολα καλα.. φαινεσαι καλος ανθρωπος για να φοβασαι πωσ υπαρχει περιπτωση να κανεις κακο η οτιδηποτε αλλο.. και να το ηθελες δεν θα το καταφερνες ποτε.
καλη τυχη σου ευχομαι.

Ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις πράξη τις ασκημες σκέψεις που σε βασανίζουν.Πιστεύω πως πραγματικά αγαπάς και νιάζεσαι για τους άλλους.Παρ όλα αυτά ,όλοι δικαιούμαστε να θυμώνουμε ,ή να πουμε σε κάποιους που μας πρήζουν "αντε και..".Είναι ανθρώπινο.Νομίζω πως αυτό πρέπει να αποδεχτείς ,καθώς και το γεγονός πως δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο της σκέψης μας.Το ότι έχεις αξίες σπάνιες για την εποχή μας δεν σημαινει πως θα πρέπει να είσαι τέλειος ή πως οι σκέψεις σου πρέπει να είναι μόνο θετικές για όλους.Χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά ,σου το λέω εκ πείρας.

Quote:

---

Originally Posted by irina.gr

Ποτέ δεν πρόκειται να κάνεις πράξη τις ασκημες σκέψεις που σε βασανίζουν.Πιστεύω πως πραγματικά αγαπάς και νιάζεσαι για τους άλλους.Παρ όλα αυτά ,όλοι δικαιούμαστε να θυμώνουμε ,ή να πουμε σε κάποιους που μας πρήζουν "αντε και..".Είναι ανθρώπινο.Νομίζω πως αυτό πρέπει να αποδεχτείς ,καθώς και το γεγονός πως δεν μπορούμε να έχουμε απόλυτο έλεγχο της σκέψης μας.Το ότι έχεις αξίες σπάνιες για την εποχή μας δεν σημαινει πως θα πρέπει να είσαι τέλειος ή πως οι σκέψεις σου πρέπει να είναι μόνο θετικές για όλους.Χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά ,σου το λέω εκ πείρας.

---

ολοι δικαιουμαστε κ πρεπει ν θυμωνουμε ειναι λογικο αυτο κ αναποφευκτο...δεν μπορουμε να ειμαστε τελειοι ουτε να λεμε ναι σε ολα κ να συμβιβαζομαστε με τα παντα δεν θα ακουσουμε απο κανεναν το "ευχαριστω" ουτε να προσπαθουμε να μπουμε σε καλουπια κ να τρεμουμε μη χαλασουμε την εικονα μας πρεπει και αντιδρασεις να προβαλλουμε οταν πρεπει κ να επιβαλλομαστε με τον τροπο κ τη συμπεριφορα μας..η κοινωνια ειναι σκληρη κ αυτο το αντιλαμβανομαστε ολοι ξεκινωντας απ τον περιγυρο που ζουμε κ για να ανταπεξελθεις πρεπει να γινεις κι εσυ σκληρος βεβαια το χρησιμοποιεις αυτο οταν πρεπει κ οσο πρεπει...δεν ειναι κακο να εχει καποιος αξιες ισα ισα σπανια βρισκεις τετοιους ανθρωπους αλλα δυστυχως ειναι αυτοι που παραγκωνιζονται..