Printable View
Τεράστια απώλεια βρε κοριτσάκι, και ο τρόπος που έχασες τον άνθρωπό σου τρομερά επώδυνος... Συλληπητήρια και πάλι, κάνε ό,τι μπορείς για να βγάζεις από μέσα σου τον πόνο που νιώθεις και κυρίως μην επιβαρύνεις τον εαυτό σου με περιττά άγχη και σκέψεις αυτές τις πρωτες μέρες. Ό,τι και να πω ωχριά μπροστά στα συναισθήματα που νιώθεις αλλά, πραγματικά εύχομαι μέσα από την καρδιά μου ό,τι θα μπορούσε να σε κάνει να νιώσεις λίγο καλύτερα και να σε ανακουφίσει λιγάκι.
Ξερω οτι δεν χωραν πολλα λογια, σε ενα χαμο δικου σου αγαπημενου ανθρωπου ,και τιποτα δεν ανακουφιζει.
Αλλα θα κανω μια μικρη προσπαθεια και γω ,και θα σου πω,να δωσεις οσο χρονο χρειαστει στον εαυτο σου να θρηνησει τον ανθρωπο σου Χωρις να βιαστεις χωρις να κρυψεις τα συναισθηματα σου ,για να στηριξεις τους αλλους Εκφρασου οπως μπορεις ,ζητα οτι νομιζεις οτι σου χρειαζεται ,δωσε οσο μπορεις Ολο αυτο το μοιρασμα ,το κανει καπως ευκολοτερο.
Νιωθεις οτι κανενας δεν μπορει να σου παρει τον πονο σου τωρα ,Αλλα εναι μικρο το διαστημα της απωλειας καλη μου ,και κανενας δεν μπορει να ειναι προετοιμασμενος γ αυτην Ποσο μαλλον αν ειναι και ξαφνικη
Αλλα πιστεψε με ,δεν θα ειναι παντα ετσι ,γλυκαινει με τον καιρο αυτος ο πονος , και θα δωσει τη θεση του σιγα ,σιγα ,στις ομορφες αναμνησεις ,που θα τις κουβαλας παντα μεσα στη καρδια σου. Μεσα σου ,εκει θα ζει για παντα ο ανθρωπος σου .
Εκει που ζουν οι αγαπημενοι ολων μας ,στις καρδιες μας.
Συλληπητηρια
καλη δυναμη σου ευχομαι ολοψυχα.
Καλή μου Μπου,
Μέσα απ' τη καρδιά μου, θερμά συλλυπητήρια για την αναπάντεχη απώλεια, είναι απίστευτο πως οι ζωές μας από τη μια στιγμή στην άλλη μπορούν να αποκτήσουν άλλο νόημα ή το χειρότερο να το χάσουν . Σου εύχομαι καλή δύναμη για τη συνέχεια, και να βρεις στο μεγάλωμα του μωρού σας τη διέξοδο στα αδιέξοδα της ψυχούλας σου που πενθεί....
Καλό κουράγιο καλή μου...
Νιωθω πολυ περιεργα.
Το περισσοτερο μερος της ημερας νιωθω σαν να ζω χρονια μακρια του.
Και ξαφνικα σπαω σε χιλια κομματια στην σκεψη οτι δεν θα τον ξαναδω?
Ειναι λογικο?
Καποιοι μου λετε να εκφραστω οποτε μου ερχεται με καθε τροπο
Να σας πω οτι εχω αλλαξει δουλεια εδω και 8 μηνες και οι νεοι εργοδοτες ειναι πολυ ψυχροι ανθρωποι, και δεν μου επιτρεπεται να εκφραστω θα σκεφτουν οτι στην κατασταση μου δεν ειμαι σε θεση να δουλεψω και να αποδοσω και εγω τρεμω την ανεργια με τοσες ευθυνες μιας και μονο ο μισθος μου μας εχει μεινει.
Γυρναω σπιτι και εχω ενα τριχρονο παιδακι που διαρκως με ρωταει .,...τωρα θα κλαψεις παλι μαμα? και παρακολουθω πολυ στενα την συμπεριφορα του γιατι ο μικρος περνουσε ΟΛΕΣ τις ωρες της ημερας εκτος απο τις ωρες του παιδικου σταθμου με τον μπαμπα του και εχει συνηθισει να τα κανει ολα μαζι του.
Στις 11 που παει για υπνο ο μικρος αφου εχω χορεψει! τραγουδησει! παιξει! (αληθινη ηθοποιος) μαζι του νιωθω ενα ρακος ετοιμη να καταρρευσω απο την κουραση αλλα δεν επιτρεπω στον εαυτο μου να κλαψει γιατι θα ξενυχτησω και δεν θα τα βγλαω περα την επομενη μερα! και ο πονος δεν εχει διακοπτη να τον θαβεις βαθια μεσα σου και να πατας ενα κουμπι να βγει 11:30 με 12:00 και μετα τελος.
και ετσι με καμμια βαλεριανα και ισως 2-3 φορες ενα αταραξ (δεν ειχα παρει ποτε πριν τιποτα) πεφτω στο αδειο κρεββατι με το μυαλο εντελως κενο. Ουτε ονειρα ουτε εικονες τιποτα!
Δεν ξερω που θα με βγαλει αυτο, αν θα ξεσπασω αργοτερα ή αν θα συνηθισω να ζω ετσι.
Νομίζω δεν υπάρχει δυσκολότερη κατάσταση. Ό,τι και να σου πω θα είναι λίγο. Κάποια στιγμή θα ξεθυμάνει, αλλά είναι πολύ νωρίς ακόμα.
Καλό κουράγιο.
Θα έρθει η στιγμή που εσύ και το παιδάκι σου, θα καταφέρετε να ισορροπήσετε…
Έως τότε εύχομαι να βρεις το χρόνο και το χώρο για να βιώσεις το πένθος σου…
Θερμά συλλυπητήρια…
Έχεις δίκιο boubourina, υπάρχουν αντικειμενικές δυσκολίες που δε σου επιτρέπουν να αφεθείς και να βιώσεις το πένθος που έχεις μέσα σου.Quote:
Originally Posted by boubourina
Γράφε τουλάχιστον τις σκέψεις σου εδώ όταν έχεις χρόνο, μοιράσου τα με κάποιον δικό σου ένα απόγευμα που θα κρατήσει η μαμά σου το μικρό, τα σαββατοκύριακα, πήγαινε σε έναν ψυχολόγο.
Νομίζω όντως πως καλύτερα είναι να μοιράζεσαι τα συναισθήματά σου με έναν δικό σου άνθρωπο παρά στις 11+ που πέφτεις για ύπνο κομμάτια να σου βγαίνει όλο το φορτίο ανεξέλεγκτα. Ο πόνος γλυκαίνει όταν τον μοιραζόμαστε και ο δικός σου που είναι τόσο βαρύς θέλει κ κάποιον να σου κρατάει το χέρι.
Μέχρι να περάσει η πολύ φουρτούνα τουλάχιστον.
Ανθρώπους αγαπημένους κοντά σου και τρόπους να μπορέσεις να εκφραστείς.
Είμαι έξω απ'το χορό, σκέψεις μου απ'ότι μπορώ να αντιληφθώ.
boubourina, καλημέρα.
Πονάνε πολύ αυτά τα ξαφνικά, το ξέρω καλά αυτό, πονάνε και τα όχι ξαφνικά..
Λυπάμαι πάρα πολύ.
Μη ρωτάς αν είναι λογικό. Δεν έχει σημασία. Ούτε και το τι ''πρέπει''. Φυσικά και ο πόνος δεν έχει διακόπτη. Γι' αυτό μην πιέζεσαι.
Να επιτρέπεις στον εαυτό σου να κλαίει. Να σου επιτρέψεις να θρηνήσεις. Αυτό χρειάζεσαι τώρα.
Καταλαβαίνω την ανησυχία σου για τη δουλειά σου και ότι είναι ψυχροί οι εργοδότες σου, όμως μίλησέ τους, ζήτησε λίγη κατανόηση, ανθρώπινα πράγματα δηλαδή..
Κρατηθείτε γερά με το παιδάκι σου τώρα. Χρειάζεστε ο ένας τον άλλον.
Θα σου πω όμως ακόμα να μην είσαι όπως λες ''ηθοποιός'' μπροστά στον μικρό σου.
Οι κεραιούλες του τα πιάνουν όλα. Γι' αυτό μίλησέ του. Πες του ότι η μανούλα είναι λυπημένη. Άφησέ τον να είναι κοντά σου, να σε αγκαλιάσει με την αγάπη του κι εσύ να τον αγκαλιάσεις με τη δική σου. Και να μιλάς για τον πόνο σου σε όποιον άνθρωπο νιώθεις ότι είναι εκεί, δίπλα σου.
Κουράγιο και μια μεγάλη αγκαλιά από μένα..
Όλα όσα νιώθεις αυτή την περίοδο είναι λογικά: έχεις πάθει μεγάλο σοκ και ο οργανισμός σου αντιδρά σε αυτό. Μην μπαίνεις στη διαδικασία να σκέφτεσαι είναι-δεν είναι λογικό. Είναι όμως πολύ σημαντικό να πενθήσεις και να το βγάλεις από μέσα σου. Στη δουλειά προφανώς δε μπορείς να το κάνεις. Στο σπίτι όμως, θα συμφωνώ με την crazy diamond, πες στο μικρό ότι είσαι πολύ λυπημένη και ότι μπορεί να κλαις πού και πού, ότι η μαμά δεν είναι καλά γιατί αγαπάει πολύ το μπαμπά και τώρα της λείπει πολύ και στενοχωριέται, ότι θα μπορείς να είσαι ξανά χαρούμενη σε κάποιο διάστημα και ότι δε θα κρατήσει αυτό για πάντα. Επίσης θεωρώ σημαντικό να κάνεις το παιδί να νιώσει ότι μπορεί κι εκείνο να εκδηλώνει τον πόνο του, είναι εντάξει αν είναι λυπημένο και το δείχνει. Γενικά να συζητάς μαζί του, όσο μπορεί να καταλάβει βέβαια, για να αισθάνεστε κοντά και να μπορεί κι εκείνο να εκφραστεί με τον τρόπο του.Quote:
Originally Posted by boubourina
Μπου μου...μόλις έπεστρεψα στο φόρουμ...κοιτα πως σε βρήκα...τα συλληπητήρια είναι πολυ λίγα...ειλικρινά δεν έχω λόγια...το μόνο που μπορώ να πω είναι να σου δώσει ο Θεός δύναμη, η ψυχή σου δυνατη και στην καρδια σου πάντα να τον έχεις..παντα να φυλάς την τρέλα που είχες για εκείνοννα θυμάσαι ότι σου άφησε κάτι απο εκείνον..το μπουμπουρινάκι...δεν ξέρω πραγματικά τι να πω..έχω σοκαριστεί..ότι και όπως μπορώ να βοηθήσω...να το ξέρεις πως είμαι εδω.με τα παιδιά στην Αθήνα, με σένα με ότι ότι μπορώ..είμαι εδω...λυπαμαι τόσο πολυ...θυμάμαι πάντα...Μπουμπουρίνα μου γλυκιά..
20 μερες σημερα.
20 μερες χωρις τον Μπουμπουρινο μου.
Εκεινος μου εδωσε αυτο το ονομα
Τωρα που αρχισα να γραφει αρχισαν επιτελους τα δακρυα.
Μακαρι να ετρεχαν τοσο μεχρι να στερεψουν αλλα ξερω οτι σε 2 λεπτα ο εαυτος μου ο ιδιος θα με κλειδωσει και παλι.
Εδω και εκει μερικα δκαρυα και μετα κενο
Νιωθω πονο, νιωθω κενο, νιωθω θλιψη, νιωθω το τιποτα.
Δεν ελεγχω τον εαυτο μου? Η μηπως τον ελεγχο τοσο που να μην του επιτρεπω καμμια εκδηλωση αισθηματων.
Θεε μου πως να ξεκινησω να θυμαμαι?
Απο που να αρχισω?
Τα δακρυα ευτυχως συνεχιζουν.
Νιωθω λυτρωση
Επιτελους
ειναι κανεις σας αποψε μαζι μου. Πειτε ενα ναι μονο. Χρειαζομαι την παρουσια σας
ναι μπουμπουρινα..κλαψε μην σταματας..
Δωρα, ειναι τοσο δυσκολο
Τοοοοοοοοοοοοσο δυσκολο!
Ενα καντηλι μονο
Αυτο μου εχει μεινει διπλα στο κρεββατι μου
13 χρονια
13 υπεροχα χρονια μαζι του
Καθε μερα ορμαγαμε σε μιακολαση μαζι
τιποτα δεν μας ηρθε ευκολο
τιποτα
Χρεωκοπεια
Πτωχευση
Πλειστηριασμοι
Ο θανατος του πατερα μου
το διαζυγιο του
Αλλα παντα λεγαμε οτι εμεις ενωθηκαμε για τα δυσκολα
Τοσος ερωτας
Τοσος αγωνας για να ζησουμε μαζι
μην κλαις, και μην λυπασαι που βραδιαζει,
εμεις που ζησαμε φτωχοι,
του κοσμου, η απονια δεν μας τρομαζει,
θα ερθει και για μας μια Κυριακη!!!
Βλεπω το μνμ που ειχα βαλει περσυ κατω απο το προφιλ μου
Ηταν το συνθημα ζωης για μας
και γω εδω......για οτι θες....μιλα.