Ηταν ολος μου ο κόσμος..........

Printable View

Show 40 post(s) from this thread on one page

27-03-2011, 05:03
KaterinaKostas

[QUOTE=boubourina;237046]Κατερινακι ημασταν μαζι 13 χρονια τα 4.5 παντεμενοι. Πως το αντεχω? Δεν ξερω ματια μου, νομιζω οτι η ζωη μου ολοκληρη με προετοιμασε για αυτη τη μεγαλη απωλεια.
Ειναι λιγο περιπλοκο.
Ισως το οτι εχω και ενα αγορακι 3 χρονων με εμποδιζει να αρχισω να σερνομαι στα πατωματα, αν και πολυ θα το ηθελα και το εχω αναγκη να ξεσπασω αλλα δεν μπορω. Εγω κλειδωσα και παγωσα. Πετρα, Βραχος δεν νιωθω, δεν σκεφτομαι, δεν αισθανομαι.
Λιγες μονο στιγμες σπαω. Οπως εχθες βραδυ. Και μετα παλι το κενο, το τιποτα[/QUOTE
Θα παρεις δυναμη από το παιδι σου, και θα περασει γρήγορα. Το παιδι ειναι δωρο, παρηγορια........δεν σε αφηνει, η ζωη του τρέχει και θα τρέχεις κι εσυ......από εκει θα πιαστεις κοριτσι μου. Εγω θα πρέπει να αρχισω παλι από την αρχη αλλά η αρχη μου ήταν στα 20 που τον γνωρισα και ειμαι 38 και εχασα ΤΑ ΠΑΝΤΑ......Ειμαι σε μια θαλασσα με κυματα και παλευω και στερια δεν υπαρψει γυρω, μονο κυματα και σκοτάδια....... Τι να πω....δεν εχω αλλο κουραγιο να σου δωσω γιατι ακομη αναρωτιεμαι τι ειναι αυτο το κουραγιο και πως το κανουμε......Φοβαμαι το μετα που ολοι λενε παρα πολυ........φοβαμαι μην κανω καμμια τρέλλα και σκεφτομαι τους γονεις μου που ειναι διαμαντια αληθινα..........αχχχχχχ
27-03-2011, 05:57
John11

Quote:

Originally Posted by KaterinaKostas

ΘΕΕ ΜΟΥ Δωσε μας κουράγιο, δωσε μας ένα σημαδι, κατι να πιστέψουμε, κατι να μην πιστέψουμε..............οτιδήποτ ε...............δεν ξέρω, παραλογίζομαι...........Δεν το αντέχω φίλοι μου....δεν γίνεται...................

Διαβάζοντας το αρχικό σου μήνυμα ανατρίχιασα για μια στιγμή.
Κάποια στιγμή στη ζωή μου είπα καλύτερα να μην είχα πάει στον έβδομο ουρανό. Γιατί αν πέσεις από εκεί είναι αρκετά άσχημα, ενώ αν είσαι στον 2ο...! Φοβάμαι ότι και εσύ ήσουνα στον έβδομο ουρανό.

> Μόνο το βράδυ που μπηκε στην εντατική και τον διασωληνώσανε τον είδα καθισμένο
> σε ένα καταλευκο σύννεφο, χαμογελουσε και μου απλωσε το χέρι..............

Πώς αισθάνθηκες στο όνειρο; Ποιά συναισθήματα είχες; Μπορείς να γράψεις γι' αυτό εδώ;
Αυτό που θέλω να σου πω, άσχετα αν θα απαντήσεις ή όχι, ακολούθησε αυτή την αίσθηση, αυτό το -έστω στιγμιαίο- συναίσθημα που είχες στο όνειρο. Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν φόβος ούτε και το συναίσθημα της απώλειας.
27-03-2011, 13:25
boubourina

αχ Κατερινα μου ο πονος μας και των δυο ειναι πολυ μεγαλος. Αλλα εχεις δικιο. Οταν υπαρχει ενα παιδι, και στην δικη μου περιπτωση ειναι 3 τα παιδια, 2 απο τον πρωτο γαμο του αντρα μου που ειναι μαζι μου και το μωρο. Και κανενας παππους ή αδελφος να στηριξει την οικογενεια. Μοναχοπαιδι εγω, ενοικιο εδω, ενοικιο Αθηνα στα παιδια, λογαριασμοι και ενας μισθος 1000€ να φτασει για ολα. Η επομενη μερα ηταν σκληρη Κατερινα, πολυ σκληρη. Και δεν με παιρνει για δραμματα γιατι το δραμα αρχιζει τωρα και ειναι καινουριο. Και ετσι καθε μερα αν και ανοιξη με βρισκει πιο ψυχρη απο την προηγουμενη. Που πηγαν τα αισθηματα μου? δεν εχω αισθηματα? Θα ηθελα να μπορουσα να κλαψω και να ζησω το πενθος μου αλλα δεν υπαρχει κανεις γυρω μου να νοιαστει για ολα τα αλλα. Αν θρηνησω μια βδομαδα και δεν φερω χρηματα στο σπιτι θα μας πεταξουν ολους εξω. Ειναι πολυ σκληρη η ζωη. Και αλλοι μου ειπαν ... σου αφησε ενα παιδακι να τον θυμασαι.... αλλα το παιδακι δεν ειναι σουβενιρ απο τις διακοπες στη μυκονο να το βαλεις στο ραφι να το κοιτας.... εχει μια ολοκληρη ζωη που θελει την εγνοια και την προστασια σου για να σταθει ορθιο στα ποδια του.
Θρηνησε Κατερινα, Θρηνησε οσο μπορεις, εχεις δικιο, ενα ολοκληρο κομματι απο τη ζωη σου χαθηκε, αλλα οχι ολοκληρη η ζωη, το ξερω οτι νιωθεις ξεκρεμαστη χωρις το στηριγμα που τοσο καιρο ειχες. Αλλα τωρα το στηριγμα του εαυτου σου θα εισαι εσυ. Και λες οτι εισαι 38 και εγω 39. Οι μισες φιλες μου δεν ειναι καν παντεμενες και εγω και εσυ προλαβαμε να μεινουμε και χηρες! και εγω με να μωρο. Οχι η ζωη μας δεν χαθηκε. Αντιθετως την κερδισαμε. Γιατι εσυ 20 χρονια και εγω 13 χρονια ειχαμε την αγαπη μας διπλα μας. Ζησαμε εναν ερωτα μια αγαπη που μοιαζει να βγηκε απο ρομαντζο. Ρωτα τα παιδια του φορουμ εδω. Θα δεις οτι θα εδιναν τα παντα μερικοι για να ειχαν 5 χρονια μια ζωη γεματη σαν τη δικη μας.
28-03-2011, 03:13
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by John11

Διαβάζοντας το αρχικό σου μήνυμα ανατρίχιασα για μια στιγμή.
Κάποια στιγμή στη ζωή μου είπα καλύτερα να μην είχα πάει στον έβδομο ουρανό. Γιατί αν πέσεις από εκεί είναι αρκετά άσχημα, ενώ αν είσαι στον 2ο...! Φοβάμαι ότι και εσύ ήσουνα στον έβδομο ουρανό.

> Μόνο το βράδυ που μπηκε στην εντατική και τον διασωληνώσανε τον είδα καθισμένο
> σε ένα καταλευκο σύννεφο, χαμογελουσε και μου απλωσε το χέρι..............

Πώς αισθάνθηκες στο όνειρο; Ποιά συναισθήματα είχες; Μπορείς να γράψεις γι' αυτό εδώ;
Αυτό που θέλω να σου πω, άσχετα αν θα απαντήσεις ή όχι, ακολούθησε αυτή την αίσθηση, αυτό το -έστω στιγμιαίο- συναίσθημα που είχες στο όνειρο. Είμαι σίγουρος ότι δεν ήταν φόβος ούτε και το συναίσθημα της απώλειας.

John 11.........Ναι ημουν στο 7ο ουρανό και ήμουν πολύ πολυ ευτυχισμενη. Ειχα διπλα μου εναν άνθρωπο που βρίσκεις πααααραπολυ δύσκολα. Αν γινοταν να σας περιγραψω στιγμες, θα ανατριχιαζες ακομη περισσοτερο. Ημουν ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο και δεν με τρόμαζε ουτε με πείραζε για μια στιγμη η τρομερη αυτη ασθενεια που ολοι την ακουν και κατεβαζουν το βλέμμα.......σακχαρώδης νεανικος διαβητης......Ηταν ενα τιποτα μπροστά στή δυναμη και στη θεληση γαι ζωή που έιχε και που δεν μου στέρησε τιποτα μα τιποτα, που είμασταν φιλαρακια,αντρόγυνο, ακομα 2 μικρα παιδια...... Ετσι αισθανθηκα στο ονειρό μου. ΑΚΡΙΒΩς ΕΤΣΙ. Ημουν χαρούμενη που τον κοιταζα από χαμηλά και μου χαμογελουσε........Με τα γυαλάκια του στο πρόσωπο και αυτό το γλυκό χαμόγελο που έχουν οι ανθρωποι όταν κανουν κατι που τους αρέσει....... Ηταν και το μαναδικο ονειρο που εχω δει, μέχρι σήμερα. Ηρθε να με χαιρετήσει? Ποιος ξερει.......Ισως είχε παραιτηθει από εκεινο το βράδυ η ψυχουλα του και οι υπόλοιπες μερες που ακολουθησαν ήταν απλά και μονο το σώμα στα χέρια των γιατρων. Ο διευθυντης της εντατικης κοιμηθηλε 2 νυχτες εκει, στο γραφειακι του, το παλληκαρι μας έλεγε, να σωθεί....Αλλα μάλλον είχε ήδη πετάξει για ψηλά, για αλλου.
Εγω στο ονειρο μου δεν τρομαξα, δεν φοβήθηκα τον κοιταζα στα ματια, του χμογελουσα και τιποτε άλλο. ΑΛΛΑ απο το επομενο πρωι με ειχαν ζωσει τα φιδια........έλεγα και ξαναέλεγα ότι δεν θα γινει καλα σε αντίθεση με ολους που πίστευαν ότι θα το ξεπεράσει........
28-03-2011, 03:21
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by boubourina

αχ Κατερινα μου ο πονος μας και των δυο ειναι πολυ μεγαλος. Αλλα εχεις δικιο. Οταν υπαρχει ενα παιδι, και στην δικη μου περιπτωση ειναι 3 τα παιδια, 2 απο τον πρωτο γαμο του αντρα μου που ειναι μαζι μου και το μωρο. Και κανενας παππους ή αδελφος να στηριξει την οικογενεια. Μοναχοπαιδι εγω, ενοικιο εδω, ενοικιο Αθηνα στα παιδια, λογαριασμοι και ενας μισθος 1000€ να φτασει για ολα. Η επομενη μερα ηταν σκληρη Κατερινα, πολυ σκληρη. Και δεν με παιρνει για δραμματα γιατι το δραμα αρχιζει τωρα και ειναι καινουριο. Και ετσι καθε μερα αν και ανοιξη με βρισκει πιο ψυχρη απο την προηγουμενη. Που πηγαν τα αισθηματα μου? δεν εχω αισθηματα? Θα ηθελα να μπορουσα να κλαψω και να ζησω το πενθος μου αλλα δεν υπαρχει κανεις γυρω μου να νοιαστει για ολα τα αλλα. Αν θρηνησω μια βδομαδα και δεν φερω χρηματα στο σπιτι θα μας πεταξουν ολους εξω. Ειναι πολυ σκληρη η ζωη. Και αλλοι μου ειπαν ... σου αφησε ενα παιδακι να τον θυμασαι.... αλλα το παιδακι δεν ειναι σουβενιρ απο τις διακοπες στη μυκονο να το βαλεις στο ραφι να το κοιτας.... εχει μια ολοκληρη ζωη που θελει την εγνοια και την προστασια σου για να σταθει ορθιο στα ποδια του.
Θρηνησε Κατερινα, Θρηνησε οσο μπορεις, εχεις δικιο, ενα ολοκληρο κομματι απο τη ζωη σου χαθηκε, αλλα οχι ολοκληρη η ζωη, το ξερω οτι νιωθεις ξεκρεμαστη χωρις το στηριγμα που τοσο καιρο ειχες. Αλλα τωρα το στηριγμα του εαυτου σου θα εισαι εσυ. Και λες οτι εισαι 38 και εγω 39. Οι μισες φιλες μου δεν ειναι καν παντεμενες και εγω και εσυ προλαβαμε να μεινουμε και χηρες! και εγω με να μωρο. Οχι η ζωη μας δεν χαθηκε. Αντιθετως την κερδισαμε. Γιατι εσυ 20 χρονια και εγω 13 χρονια ειχαμε την αγαπη μας διπλα μας. Ζησαμε εναν ερωτα μια αγαπη που μοιαζει να βγηκε απο ρομαντζο. Ρωτα τα παιδια του φορουμ εδω. Θα δεις οτι θα εδιναν τα παντα μερικοι για να ειχαν 5 χρονια μια ζωη γεματη σαν τη δικη μας.

Σοφα τα λογια σου............δυσκολα περνας, η ζωη σκληρη..όλα αυτα μαζι.............Προλαβαμε καμι μειναμε χηρες όπως το λες και οι δικες μου φιλες - αρκετες-ακομα μονες τους.....Αυτα προσπαθω τοσο πολυ να θυμαμαι, το ποσο καλα περασα αλλα ίσως θες επειδη ειναι πολλα τα χρόνια θα κανω αλλα τοσα να ξεπερασω το χαμο. Οχι να ξεχασω, δεν θα γινει ποτε αυτο, αλλα να ξεπερασω τα χρόνια αυτα είναι αδυνατον. Οπως αδυνατον μοιαζει τώρα να πρέπει να αρχισω ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.......Και δεν εχω ουτε τη δυναμη, ουτε το κουραγιο ουτε τιποτα. Ριμαξε το σπιτι μας, τα πράγματα μας, δεν ξερω αν πρέπει να μεινω στο σπιτι μας, δεν ξερω αν πρέπει να γυρισω πίσω στη μαμα μου, κι αυτο δεν ειναι απλο. Η μαμα ειναι φιλη, στηριγμα, δυναμικη και δραστήρια αλλα πάλι τα ίδια? Να με περιμενει με το φαγητο ζεστο ακι την πορτοκαλαδα μου στιμμενη το πρωι που θα ξυπναω? Αυτα τα έζησα, ταέχω φυλαχτο και άλλαξα τη ζωη μου με τον Κωστα μου. Δεν ξερω καν τι να κανω.......γυριζει το μυαλο μου, το κορμι μου έξω από το σώμα πλεον.........χαθηκα..........
28-03-2011, 04:12
John11

> Ημουν χαρούμενη που τον κοιταζα από χαμηλά και μου χαμογελουσε........Με τα γυαλάκια του στο
> πρόσωπο και αυτό το γλυκό χαμόγελο που έχουν οι ανθρωποι όταν κανουν κατι που τους αρέσει.....

> Εγω στο ονειρο μου δεν τρομαξα, δεν φοβήθηκα τον κοιταζα στα ματια, του χαμογελουσα και τιποτε άλλο.

Αντίθετα με ότι πιστεύει πολύς κόσμος για τα όνειρα, εγώ νομίζω ότι είναι το αντίκρυσμα της ζωής μας και των σκέψεών μας, τοποθετημένο σε πιό σωστή "βάση" απ' ότι κάνουμε τη μέρα με τις σκέψεις μας. Αρκετές φορές κατάλαβα ότι ένα όνειρο -κυρίως ένα έντονο όνειρο-, θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει, γιατί πηγάζει από το συνολικό "είναι" μας, και δεν επηρεάζεται από σκέψεις. Στη διάρκεια του ονείρου δουλεύει πολύ το κομμάτι του συναισθήματος, και αυτό που ονομάζουμε διαίσθηση. Προσθάπησε να θυμηθείς πώς αισθάνθηκες στο όνειρο, αν αισθανόσουν ίδια και στην καθημερινή ζωή δεν θα ήταν ευτυχία; Στο όνειρο δεν αιθάνθηκες φόβο, αντίθετα με το φόβο που αισθάνεσαι τώρα. Είναι προφανές ότι στο όνειρο κατάλαβες ότι θα φύγει, αντίθετα με αυτό που σκεφτόσουν την επόμενη μέρα.
Ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις που ασχολήθηκα με το όνειρο, δεν είμαι αυτός που ασχολείται με όνειρα, κλπ.
Ξέρω ότι η ζωή σου δυσκόλεψε πάρα πολύ τώρα. Δεν έχω τι να πω. Είναι οικτρό να μένει κάποιος μόνος του.
28-03-2011, 04:16
crazy_diamond

Quote:

Originally Posted by KaterinaKostas

αλλα να ξεπερασω τα χρόνια αυτα είναι αδυνατον. Οπως αδυνατον μοιαζει τώρα να πρέπει να αρχισω ΟΛΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ.......Και δεν εχω ουτε τη δυναμη, ουτε το κουραγιο ουτε τιποτα. Ριμαξε το σπιτι μας, τα πράγματα μας, δεν ξερω αν πρέπει να μεινω στο σπιτι μας, δεν ξερω αν πρέπει να γυρισω πίσω στη μαμα μου, κι αυτο δεν ειναι απλο. Η μαμα ειναι φιλη, στηριγμα, δυναμικη και δραστήρια αλλα πάλι τα ίδια? Να με περιμενει με το φαγητο ζεστο ακι την πορτοκαλαδα μου στιμμενη το πρωι που θα ξυπναω? Αυτα τα έζησα, ταέχω φυλαχτο και άλλαξα τη ζωη μου με τον Κωστα μου. Δεν ξερω καν τι να κανω.......γυριζει το μυαλο μου, το κορμι μου έξω από το σώμα πλεον.........χαθηκα..........

Κατερίνα μου,

σε αυτή τη φάση που πονάς και δεν έχεις ακόμα χωνέψει καλά καλά την απώλεια δε νομίζω ότι πρέπει να σκέφτεσαι πώς θα τα κάνεις ''όλα από την αρχή''.
Θέλω να πω να μη σε βαραίνει και σε πιέζει αυτή η σκέψη, ούτε και είναι καιρός να πάρεις σημαντικές αποφάσεις για αλλαγή ή για μια μετακόμιση..
Δεν προτείνω να επιστρέψεις στην πρότερη ζωή σου κοντά στη μητέρα σου, την οποία όπως λες την έζησες, τη χάρηκες και την έχεις κρατήσει σα φυλαχτό (πολύ όμορφο και συγκινητικό αυτό), ίσως όμως να σου έκανε καλό να μείνετε μαζί αυτό το διάστημα.

Μέσα στον πόνο μας μάς ξεχνάμε, μας απορροφάει το πένθος και δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας.. να φάει, να ξεκουραστεί..
Χρειαζόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους κοντά μας, έχουμε ανάγκη από φροντίδα και κατανόηση.
Εγώ πάντως είχα μια δυσκολία να ζητήσω βοήθεια, δεν ήθελα κιόλας να επιβαρύνω τους άλλους, σκεφτόμουν ''οκ, θα τα καταφέρω'', όμως την είχα ανάγκη και τη χρειαζόμουν και ήταν σημαντικό που το κατάλαβα και την αναζήτησα.

Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την τόσο σημαντική υποστήριξη και βοήθεια από άλλους, γι' αυτό αν νιώθεις ότι δεν αντέχεις μόνη σου τώρα αφέσου σε αυτό που χρειάζεσαι.
Θα πάρεις τις αποφάσεις σου, θα δεις πώς θα συνεχίσεις καθώς περνάει ο καιρός..
28-03-2011, 04:19
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by John11

> Ημουν χαρούμενη που τον κοιταζα από χαμηλά και μου χαμογελουσε........Με τα γυαλάκια του στο
> πρόσωπο και αυτό το γλυκό χαμόγελο που έχουν οι ανθρωποι όταν κανουν κατι που τους αρέσει.....

> Εγω στο ονειρο μου δεν τρομαξα, δεν φοβήθηκα τον κοιταζα στα ματια, του χαμογελουσα και τιποτε άλλο.

Αντίθετα με ότι πιστεύει πολύς κόσμος για τα όνειρα, εγώ νομίζω ότι είναι το αντίκρυσμα της ζωής μας και των σκέψεών μας, τοποθετημένο σε πιό σωστή "βάση" απ' ότι κάνουμε τη μέρα με τις σκέψεις μας. Αρκετές φορές κατάλαβα ότι ένα όνειρο -κυρίως ένα έντονο όνειρο-, θα μπορούσε να μας καθοδηγήσει, γιατί πηγάζει από το συνολικό "είναι" μας, και δεν επηρεάζεται από σκέψεις. Στη διάρκεια του ονείρου δουλεύει πολύ το κομμάτι του συναισθήματος, και αυτό που ονομάζουμε διαίσθηση. Προσθάπησε να θυμηθείς πώς αισθάνθηκες στο όνειρο, αν αισθανόσουν ίδια και στην καθημερινή ζωή δεν θα ήταν ευτυχία; Στο όνειρο δεν αιθάνθηκες φόβο, αντίθετα με το φόβο που αισθάνεσαι τώρα. Είναι προφανές ότι στο όνειρο κατάλαβες ότι θα φύγει, αντίθετα με αυτό που σκεφτόσουν την επόμενη μέρα.
Ελπίζω να μην με παρεξηγήσεις που ασχολήθηκα με το όνειρο, δεν είμαι αυτός που ασχολείται με όνειρα, κλπ.
Ξέρω ότι η ζωή σου δυσκόλεψε πάρα πολύ τώρα. Δεν έχω τι να πω. Είναι οικτρό να μένει κάποιος μόνος του.

Η ζωη μου δυσκολεψε και πρεπει να τα ξαναρχισω και ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ................

Τι να παρεξηγησω καλε μου άνθρωπε...........καταθετουμε την ψυχη μας εδω μεσα και ξεγυμνωνωμαστε..........αντιθε τως θα προαπαθησω να θυμαμαι τα λογια σου. Και εγω σπάνια βλεπω όνειρα σημαδιακα. Μονο άλλο ενα ειχα δει 13 Μαρτιου 2003 πριν γινει το bybass, γιατι και εκεινη ηταν μια τραγικη υπόθεση. Το μονο που θα πω είναι ότι πηγα να τον συνατησω στο Μιλανο που τελειωνε Πεμπτη 13/3 το επαγγελματικο ταξιδι για να κατσουμε μαζι εκει το τριήμερο. ............ και εκεινη τη νυχτα επαθε το έμφραγμα..........σε ξενη χωρα............30χρονων, 30 χρονων κι εγω χαζαδι.............με 300 ευρω στην τσέπη ............Το ονειρο της προηγουμενης νυχτας, ειχε επαληθευτει..........
28-03-2011, 04:20
TomiP.

Κατερινουλα μου οτι και να σου πουμε εμεις δεν μπορει να απαλυνει τον πονο σου..οι λεξεις κουραγιο κλπ ειναι ματαιες..το ξερω καλα!! το βιωσα..εμενα μου τον σκοτωσαν στο Πακισταν 2 κλεφτες..ηταν ασυρματιστης στα καραβια..ημουν μολις 24 χρονων..σημερα ειμαι 50..δεν ξαναπαντρευτηκα..υιοθετησα ομως ενα μωρακι στα 30 μου και το αυτο μου εδωσε δυναμη να συνεχισω..Σημερα ειναι 20 χρονων το κοριτσακι μου και της μιλαω για τον καλο μου λες και ηταν ο αληθινος της πατερας..σου συνιστω να κανεις το ιδιο!δεν ειναι ευκολο το ζητημα της υιοθεσιας το ξερω(εγω ημουν τυχερη μου το εδωσε μια πολυτεκνη μητερα το μωρο μου)αλλα προσπαθησε..μονο ετσι θα παρει χρωμα και παλι η ζωη σου! Σε φιλω..καλη δυναμη!
28-03-2011, 04:28
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by crazy_diamond

Κατερίνα μου,

σε αυτή τη φάση που πονάς και δεν έχεις ακόμα χωνέψει καλά καλά την απώλεια δε νομίζω ότι πρέπει να σκέφτεσαι πώς θα τα κάνεις ''όλα από την αρχή''.
Θέλω να πω να μη σε βαραίνει και σε πιέζει αυτή η σκέψη, ούτε και είναι καιρός να πάρεις σημαντικές αποφάσεις για αλλαγή ή για μια μετακόμιση..
Δεν προτείνω να επιστρέψεις στην πρότερη ζωή σου κοντά στη μητέρα σου, την οποία όπως λες την έζησες, τη χάρηκες και την έχεις κρατήσει σα φυλαχτό (πολύ όμορφο και συγκινητικό αυτό), ίσως όμως να σου έκανε καλό να μείνετε μαζί αυτό το διάστημα.

Μέσα στον πόνο μας μάς ξεχνάμε, μας απορροφάει το πένθος και δεν φροντίζουμε τον εαυτό μας.. να φάει, να ξεκουραστεί..
Χρειαζόμαστε τους δικούς μας ανθρώπους κοντά μας, έχουμε ανάγκη από φροντίδα και κατανόηση.
Εγώ πάντως είχα μια δυσκολία να ζητήσω βοήθεια, δεν ήθελα κιόλας να επιβαρύνω τους άλλους, σκεφτόμουν ''οκ, θα τα καταφέρω'', όμως την είχα ανάγκη και τη χρειαζόμουν και ήταν σημαντικό που το κατάλαβα και την αναζήτησα.

Μερικοί άνθρωποι δεν έχουν αυτή την τόσο σημαντική υποστήριξη και βοήθεια από άλλους, γι' αυτό αν νιώθεις ότι δεν αντέχεις μόνη σου τώρα αφέσου σε αυτό που χρειάζεσαι.
Θα πάρεις τις αποφάσεις σου, θα δεις πώς θα συνεχίσεις καθώς περνάει ο καιρός..

Ειστε ολοι σοφοι εδω....και ξενυχτηδες επισης...........Αυτο που κανω τωρα ειναι οτι επεστρεψα στο σπιτι μας, από την Παρασκευη το απογευμα, με τη μανουλα κοντα-εννοειται- που τρεχει σαν το λαστιχο να με φροντιζει..................Εχει παθει κι εκεινη............Ειναι ομως ο βράχος μου. Ερχεται και ο πατερας καθημερινα με τη συζυγο- ναι , παιδι χωρισμενων γονιων ειμαι από τα 8 μου χρόνια- αλλα με τους γονεις μου και τη 2η γυναικα του κοντα σε μενα και τη μαμα μου - οσο επιτρεπουν οι τυποι- ολα αυτα τα χρόνια.......Ευτυχως που τους εχω. Δεν ξερω ακομη τι θα κανω και δεν θα βιαστω για τιποτα οπως λες........."Θα πάρεις τις αποφάσεις σου, θα δεις πώς θα συνεχίσεις καθώς περνάει ο καιρός" το κραταω αυτο.......Απο αυριο ΛΕΩ - γιατι δεν ξερω και πως θα ξημερωθω- να παω μεχρι το ΙΚΑ..................Εχω ενα καρο πράγματα να κανω και ειπα να αρχισω με κατι..............Αν με πανε τα πόδια μου.............
Σε ευχαριστω και παλι.......ολους σας............ειστε καταπληκτικοι άνθρωποι και επειδη ειναι η πρώτη φορά που γράφω σε forum ξαναελπίζω ότι υπαρχουν ακομη άνθρωποι στον κοσμο αυτο..................
28-03-2011, 04:33
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by TomiP.

Κατερινουλα μου οτι και να σου πουμε εμεις δεν μπορει να απαλυνει τον πονο σου..οι λεξεις κουραγιο κλπ ειναι ματαιες..το ξερω καλα!! το βιωσα..εμενα μου τον σκοτωσαν στο Πακισταν 2 κλεφτες..ηταν ασυρματιστης στα καραβια..ημουν μολις 24 χρονων..σημερα ειμαι 50..δεν ξαναπαντρευτηκα..υιοθετησα ομως ενα μωρακι στα 30 μου και το αυτο μου εδωσε δυναμη να συνεχισω..Σημερα ειναι 20 χρονων το κοριτσακι μου και της μιλαω για τον καλο μου λες και ηταν ο αληθινος της πατερας..σου συνιστω να κανεις το ιδιο!δεν ειναι ευκολο το ζητημα της υιοθεσιας το ξερω(εγω ημουν τυχερη μου το εδωσε μια πολυτεκνη μητερα το μωρο μου)αλλα προσπαθησε..μονο ετσι θα παρει χρωμα και παλι η ζωη σου! Σε φιλω..καλη δυναμη!

Τι λες τωρα..........Θεε μου τι περασες..........ξερω από καραβια, καπετανιο μπαμπα εχω............Μπραβο σου που τα καταφερες. Δινεις ελπιδα εδω σε μας. Αυτο που λες δεν το εχω σκεφτει. Γινεται να υιοθετησει μια γυναικα μονη? Δεν εχω ιδεα........σχεδιαζαμε να κανουμε παιδακι και θα αρχιζαμε το Μαη........... αλλα...............
28-03-2011, 04:42
John11

Quote:

Originally Posted by KaterinaKostas

Η ζωη μου δυσκολεψε και πρεπει να τα ξαναρχισω και ΔΕΝ ΘΕΛΩ. ΘΕΛΩ ΠΙΣΩ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ................

Τι να παρεξηγησω καλε μου άνθρωπε...........καταθετουμε την ψυχη μας εδω μεσα και ξεγυμνωνωμαστε..........αντιθε τως θα προαπαθησω να θυμαμαι τα λογια σου. Και εγω σπάνια βλεπω όνειρα σημαδιακα. Μονο άλλο ενα ειχα δει 13 Μαρτιου 2003 πριν γινει το bybass, γιατι και εκεινη ηταν μια τραγικη υπόθεση. Το μονο που θα πω είναι ότι πηγα να τον συνατησω στο Μιλανο που τελειωνε Πεμπτη 13/3 το επαγγελματικο ταξιδι για να κατσουμε μαζι εκει το τριήμερο. ............ και εκεινη τη νυχτα επαθε το έμφραγμα..........σε ξενη χωρα............30χρονων, 30 χρονων κι εγω χαζαδι.............με 300 ευρω στην τσέπη ............Το ονειρο της προηγουμενης νυχτας, ειχε επαληθευτει..........

Ειλικρινά, αφού έγραψα το προηγούμενο, μετάνιωσα. Ίσως να μην είναι η στιγμή να έλεγα αυτά που σκεφτόμουν. Και θα το είχα σβήσει, αλλά ξέρω ότι θα σου είχε έρθει ήδη με email μέσω του forum.
Αλλά μια και γράφεις αυτά που είπες και για το άλλο όνειρο, να πω ότι τα όνειρα εκτός του να μας κάνουν να καταλάβουμε τι θα συμβεί (και κακό), ταυτόχρονα δίνουν και "λύσεις". Στην ουσία τα ονειρα είναι οι "καθαρότερες" σκέψεις του μυαλού.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω αν και θέλω να πω πολλά. Ούτε θέλω να πω τι εγώ πέρασα. Μπορεί να μην ξέρω όλα τα δεδομένα, αλλά μπορώ να σου πω ότι -μάλλον έτσι υποθέτω- καταλαβαίνω.
Διαβάζω ότι γράφεις ότι θέλεις να κάνεις κάποιες δουλειές αύριο. Ελπίζω και συστήνω να πας αν γίνεται με παρέα, οποιαδήποτε παρέα. Παράκληση, πάρε το αυτό υπόψη σου, μην πας μόνη σου. Καλύτερα μην πας κάπου αύριο αν δεν έχεις παρέα.
28-03-2011, 04:54
KaterinaKostas

Quote:

Originally Posted by John11

Ειλικρινά, αφού έγραψα το προηγούμενο, μετάνιωσα. Ίσως να μην είναι η στιγμή να έλεγα αυτά που σκεφτόμουν. Και θα το είχα σβήσει, αλλά ξέρω ότι θα σου είχε έρθει ήδη με email μέσω του forum.
Αλλά μια και γράφεις αυτά που είπες και για το άλλο όνειρο, να πω ότι τα όνειρα εκτός του να μας κάνουν να καταλάβουμε τι θα συμβεί (και κακό), ταυτόχρονα δίνουν και "λύσεις". Στην ουσία τα ονειρα είναι οι "καθαρότερες" σκέψεις του μυαλού.

Πραγματικά δεν ξέρω τι να πω αν και θέλω να πω πολλά. Ούτε θέλω να πω τι εγώ πέρασα. Μπορεί να μην ξέρω όλα τα δεδομένα, αλλά μπορώ να σου πω ότι -μάλλον έτσι υποθέτω- καταλαβαίνω.
Διαβάζω ότι γράφεις ότι θέλεις να κάνεις κάποιες δουλειές αύριο. Ελπίζω και συστήνω να πας αν γίνεται με παρέα, οποιαδήποτε παρέα. Παράκληση, πάρε το αυτό υπόψη σου, μην πας μόνη σου. Καλύτερα μην πας κάπου αύριο αν δεν έχεις παρέα.

Για ολα αυτα που λες, θελω να τον βλεπω στα ονειρά μου τουλαχιστον............. Ναι, ΑΝ παω διοτι ακομη πουυυυυυυυυυυυ να με παρει ο υπνος, θα παω με τη μανουλα, το βραχο μου.............Σε ευχαριστώ για ολα..........και ειδικα που καταλαβαινεις. ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΗ ΧΑΡΑ=ΔΙΠΛΗ ΧΑΡΑ,- ΜΟΙΡΑΣΜΕΝΟΣ ΠΟΝΟΣ=ΜΙΣΟΣ ΠΟΝΟΣ...........Λενε οι παλιοι..........Αυτο κανουμε εδω ολοι μας..............μοιραζουμε πονο μηπως και λιγοστεψει.............................. .
28-03-2011, 17:39
TomiP.

Κατερινουλα μου ο νομος το επιτρεπει..οι διαδικασιες ειναι δυσκολες..αν το θελεις ομως πραγματικα θα το πετυχεις!διαβασε εδω σχετικα!!

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_...11/2009_337161

Φιλια κοριτσακι μου!
30-03-2011, 00:51
KaterinaKostas

Οι μέρες χωρίς τον Κώστα μου σήμερα γίνανε 30......ο πόνος ίδιος και χειροτερεύει.......και εγώ χειροτερεύω. Είμαι από χθες ΓΕΜΑΤΗ ΝΕΥΡΑ και ξεσπάω παντού, χωρίς λόγο συγκεκριμενο, μου φταινε ΟΛΟΙ ΜΑ ΟΛΟΙ και να σας πω κατι? τα βαζω με όλους. Βλέπω ζευγαρια μαζί και τα μισώ.....Κακο αυτό που λεω, δεν μπορώ να το πω σε κανεναν άλλο......
ίσως καποιος από εσας με ακούσει και μου πει πως το αντιμετωπίζω αυτο το πράγμα? Θα μισώ όλους που έχουν το ταίρι τους τώρα? Ντροπή μου και που τα γράφω αλλα, είπαμε, εδώ αληθειες πρέπει μονο να λεμε, αλλιώς τι νόημα θα έιχε?
Ευχαριστω οποιον μου πει.......

Show 40 post(s) from this thread on one page