Ήθελα πολλά και μου ήρθαν παραπάνω

{Λόγω του ότι δεν έχω, και να σας πω την αλήθεια δεν είχα σκεφτεί ποτέ να κάνω παιδιά, σε αντίθεση με διάφορες φίλες μου που έβλεπα από μικρές να ονειρεύονται πόσα παιδιά θα κάνουν είναι για μενα κάτι που πολύ απλά δεν είχα σκεφτεί ποτέ. Και ποτέ δεν είχα σκεφτεί ότι θα δημιουργούσα σχέση με παντρεμένο, χωρισμένο,με παιδί-α. Το μόνο που έιχα ονειρευθεί είναι να βρω έναν άνδρα, φίλο, σύντροφο να μοιραστούμε ο ένας τον άλλο και τη ζωή μας.} .................................................. .......................

Quote:

---

Originally Posted by ανεμος

Καλησπερα
Κοιτα και αλλα παιδια να μην ειχε απο αλλες σχεσεις σε 6 μηνες δεν πιστευεις οτι ειναι λιγο νωρις για να παρεις μια αποφαση τετοια?Για μενα ειναι πολυ νωρις....γιατι βιαζεται τοσο?τον εχεις ρωτησει?
η ερωτηση <<ειμαι ανωριμη?>> σε ποιους απευθυνεται?σε εμας?...
η Μαρινα σου εγραψε τι ειναι νορμαλ και τι οχι το διαβασες?εχει πολυ σημασια να το καταλαβεις..........

---

Καλησπέρα Άνεμε, συμφωνώ ότι είναι πολύ νωρίς αυτό λέω κι εγώ. Και του λέω διαρκώς ότι θέλω χρόνο κι ότι τρέχει, ακόμη κι ότι δεν τον παίρνει να την ξαναπάθει! Βιάζεται να κάνει οικογένεια, από τον 1ο μήνα ήθελε να μείνουμε μαζί και από τον 2ο να παντρευτούμε. Κι εγώ τον έλεγα επιπόλαιο και ενθουσιώδη και απαντούσε ότι πλέον μετά από όλα αυτά, θέλει επιτέλους να είναι κάπου, να έχει σταθερότητα, να ξέρει τι κάνει γιατί αυτός θα την πληρώσει εάν εγώ τον αφήσω.Λέει ότι πρέπει να πάρω μια απόφαση γιατί τον κόβω συναισθηματικά με τις αμφιβολίες μου και το καταλαβαίνω. πολλές φορές γίνομαι σκληρή και του λέω ότι θα ήταν έυκολο εάν ήμουν χωρισμένη με παιδί κι εγώ και ότι τώρα δεν ξέρω. Και αυτό το δεν ξέρω τον τρελαίνει. Και είναι σαν να περιμένει να του πω τώρα αμέσως εάν θα μείνουμε μαζί για πάντα ή όχι. Η ερώτηση για το εάν είμαι ανώριμη, απευθύνεται κυρίως σε εσας. Εάν θεωρείτε ότι το βλέπω ανώριμα.
Πολλές φορές σκέφτομαι, η αλήθεια είναι, εάν είμαι ανώριμη και λέω ότι εάν ήμουν κι εγώ 40αρα χωρίς παιδιά να έλεγα why not. Είναι αυτό ακριβώς που λέει η Μαρίνα περι νορμαλ καταστάσεων. Απλά δεν μου φαίνεται νορμαλ εμένα, στην περίπτωση κάποιας άλλης ίσως και χωρίς παιδί να της φαινόταν απολύτως φυσιολογικό.

Όχι, δεν το βλέπεις ανώριμα. Αντιθέτως, ο ανώριμος στην προκειμένη περίπτωση, και συγγνώμη αν το λέω πολύ απόλυτα, είναι ο φίλος σου. Εκνευρίζομαι που διαβάζω ότι έχει βάλει τα παιδιά του μέσα στη δική σας σχέση και υπάρχουν συμπάθειες, δωράκια και κατά συνέπεια προσδοκίες και συναισθηματική επένδυση από την πλευρά των παιδιών. Η οποία τουλάχιστον, είναι ανιδιοτελής, γιατί απλά τα παιδιά έτσι λειτουργούν. Ο ενήλικας όμως δεν δικαιολογείται να χρησιμοποιεί τα παιδιά του για να σε εγκλωβίσει σε μια κατάσταση που τον βολεύει, πατώντας στην ευαισθησία σου, τη διάθεση να προσφέρεις και στον έρωτα για αυτόν. Δεν λέω ότι είναι ενσυνείδητα χειριστικός απέναντί σου, το αποτέλεσμα όμως αυτό είναι.

Το πρόβλημα μαρία στη μεταξύ σας σχέση δεν είναι η ύπαρξη παιδιών, έστω κι αν αυτά είναι από διαφορετικές μαμάδες σε διαφορετικές χώρες. Το βασικό θέμα εδώ (και το οποίο χρειάζεται κατά τη γνώμη μου να σε προβληματίσει πάρα πολύ) είναι ο τρόπος που χειρίζεται την όλη κατάσταση. Για το αν τα παιδιά θα απογοητευτούν από μια τυχόν κακή έκβαση της μεταξύ σας σχέσης και για το αν 'αυτός θα την πληρώσει', είναι εκείνος ο βασικός υπεύθυνος κι όχι εσύ.

Επίσης να προσθέσω κάτι γενικό, σχετικά με το 'νορμάλ' και το αν θα έπρεπε να δέχεσαι χωρίς προβληματισμούς το ότι ο σύντροφος έχει παιδιά. Είναι δικαίωμα του καθενός να θέτει όποια κριτήρια επιθυμεί για τις σχέσεις του. Οπότε φυσικά και είναι δικαίωμα σου να πεις 'τον θέλω χωρίς παιδιά'. Βέβαια, προσωπικά συμβουλεύω τους ανθρώπους να εξερευνούν το 'γιατί' θέτουν τα όποια κριτήρια. Έτσι, αν η απάντηση σου είναι πως 'δεν θέλω να τον μοιράζομαι', θα σου έλεγα ότι έτσι κι αλλιώς κανένας δεν μας ανήκει εξ' ολοκλήρου και πέρα από το ζευγάρι, υπάρχουν και οι ατομικές δραστηριότητες-σχέσεις του καθενός. Η δική μου γνώμη είναι πως η αγάπη προς κάθε άνθρωπο είναι διαφορετική και μέσα μας υπάρχει χώρος για όλους. Φυσικά δεν είναι τόσο απλό, γιατί ακόμα κι αν συναισθηματικά αποδεχτείς αυτό που εσύ ονομάζεις 'μοίρασμα', υπάρχει και η καθημερινότητα. Κι έχεις και πάλι δικαίωμα να την οργανώσεις με έναν τρόπο που σου αρέσει και ταιριάζει στα ενδιαφέροντα και τη φάση ζωής σου.

Αλήθεια, να σε ρωτήσω κάτι? Γιατί πιστεύεις ότι αν ήσουν 40ρα χωρίς παιδιά ίσως έλεγες πιο εύκολα το why not?

Μαρίνα, σε ευχαριστώ, σε ευχαριστώ για τον τρόπο που μου θέτεις προβληματισμούς.
Καταρχήν θεωρώ κι εγώ ότι είναι νωρίς να μπούνε τα παιδιά μέσα, τόσο πολύ στη σχέση, πράγμα που τον βρίσκει αντίθετο γιατί πιστεύει ότι θα πρέπει να δω πως είναι εκείνος μαζί τους (και όντως είναι -όσο μπορεί να είναι εξ αποστάσεως- καλός πατέρας) και πως είναι στη ζωή μας γενικότερα, πιστεύει ότι εάν περάσω περισσότερο χρόνο με τα παιδιά θα καταλάβω ότι δεν είναι καμμία απειλή και δεν θα ζηλεύω.

Το πως χειρίζεται και χειρίζομαι την όλη κατάσταση, θέλει πραγματικά σκέψη...εγώ λέω πολύ συχνά "ξέρω καλό κολύμπι, αλλά μην με πνίγεις" και εκείνος απαντάει ότι δεν ξέρει δοκό και θέλει να γνωρίζει εάν η σχέση μας είναι σοβαρή ή όχι. Την σοβαρότητα της σχέσης φυσικά την ορίζει με στόχους (γάμος, παιδιά). Καταλαβαίνω ότι φοβάται μην την ξαναπατήσει κι εγώ φοβάμαι μην την πατήσω καθώς δεν είμαι έτοιμη ακόμη για κανέναν από τους δυο στόχους...

Οι λόγοι που θα τον προτιμούσα χωρίς παιδιά είναι πολλοί: όσο κι αν φανώ κτητική και εγωκεντρική ο βασικός λόγος ναι, είναι ότι τον μοιράζομαι. θα ήθελα να ήταν λίγο πιο ξέγνοιαστα, ή να μην πρέπει για παράδειγμα να ακολουθώ το πρόγραμμά του αλλά να το δημιουργούμε μαζί. και το πρόβλημα είναι ότι μια εβδόμάδα είναι Ελλάδα μια όχι και δεν καταλαβαίνω πως ακριβώς θα γίνει...γενικά θα ήθελα να δημιουργήσουμε μαζί σιγά σιγά κι εκείνος κάποια πράγματα τα έχει ήδη ζήσει και ξαναζήσει και τα θέλει όλα τώρα. Επίσης, να μην πρέπει να απολογηθώ στο σοι μου, (φαντάζομαι ήδη τη στενοχώρια ζωγραφισμένη στο πρόσωπό τους). Γιατί πολλές φορές όταν κάνουμε έρωτα βλέπω το πρόσωπο των γυναικών του και σκέφτομαι πως το έκανε μαζί τους και ότι τελείωνε μέσα τους κι έτσι βγήκαν τα παιδιά (δεν μου έχει ξανασυμβεί με πρώην). Γιατί μου φαίνεται περίεργο να ακούω τη λέξη μπαμπά και να σκέφτομαι ότι αυτό είναι το αγόρι μου, γιατί θα μου άρεσε να μπορούσαμε να κάνουμε τρέλες ή κάτι έστω χωρίς να μας το χαλάσει κάποιος. Για παράδειγμα πήγαμε διήμερο (μας βγήκε μονοήμερη όμως τελικά) και έτρεχε με 180 να επιστρέψουμε γιατί η ελληνίδα μάνα τηλεφώνησε ότι θα μπορούσε να δει το παιδί για 3 ώρες και χαλιέμαι. Γιατί δεν είχα σκεφτεί να φτιάξω παιδικό δωμάτιο τον ξενώνα μου.Γιατί μάλλον είμαι 15 χρονών τελικά και θέλω παιχνίδια και διασκέδαση και με τρομάζουν αυτές οι ευθύνες. Ίσως στα 40 να είχα παίξει, διασκεδάσει, να είχα κάνει περισσότερα πράγματα γενικά και να έλεγα αυτός είναι ο άντρας-σύντροφος της ζωής μου και τα παιδιά του θα ήταν επίσης μεγαλύτερα.Το μικρό σκέψου είναι μόλις 2...

Δεν ξέρω, πρέπει να σκεφτώ καλύτερα και ήρεμα και θα σου ξαναγράψω.