Αν γίνει διακοπή φαρμάκων, η τυχόν υποτροπή δεν προσθέτει το δικό της ειδικό βάρος στη γενική πορεία και εξέλιξη ενός οργανισμού? Έτσι νομίζω. Ας πούμε ένα άλλο παράδειγμα. Δεν είναι άλλο να έχεις πάθει ένα έμφραγμα και άλλο δύο? Το δύο δεν είναι παραπάνω από το ένα και δεν θα αντιμετωπιστεί διαφορετικά? Υπολογίζω πως το αθροιστικό φορτίο θα είναι μεγαλύτερο και θα χρειαστεί "σφιχτότερη" και όχι ελαφρύτερη αντιμετώπιση. Άρα? Δεν ισοσταθμίζεται ή και ξεπερνιέται το ρίσκο της διακοπής από το ρίσκο της υποτροπής?
Γιατί να πιέσει η κοπέλα για μείωση? Με ποια κριτήρια? Τις δικές μου/σου/του/ υποκειμενικές απόψεις και εμπειρίες ή την άποψη ενός/πολλών επιστημόνων εξειδικευμένων στον κλάδο τους?
Έχω διαβάσει πως η ίδια η ψύχωση μειώνει το grey matter του εγκεφάλου. Ισχύει αυτό ή όχι? Το ίδιο δεν ισχύει και για κάποιες άλλες ασθένειες, πχ altzheimer disease?
Ίνσεκτ μου, γιατί μία αναπηρία να είναι όμως αυτόματα καταχωρημένη ως καταδίκη? Από την άποψη αυτή κάθε αναπηρία είναι καταδικαστική για το άτομο? Κάποια σου στερούνται, όλα όχι. Το ίδιο ισχύει για μια παραπληγία ας πούμε. Ή ένα σοβαρό έγκαυμα σε μεγάλο ποσοστό του σώματος. Ή για μια νεφροπάθεια. Ή για μία χρόνια δερματική πάθηση. Ή, ή ή ή. Ένα σωρό ή.
