Κρίσεις πανικού

weird :)
θαρρώ πως μοιάζουμε εμείς. Παρόμοια είναι τα βιώματά μας και τα προβλήματά μας- αν και βλέπω με χαρά πως εσύ το αντιμετώπισες πολύ νωρίτερα και πολύ καλύτερα απο εμένα.

Καφέ δεν πίνω πιά ούτε decaf. Ούτε τσάι δεν πίνω που περιέχει διεγερτικές ουσίες (τανίνη).

Πάντως πιστεύω βαθιά πως μερικοί άνθρωποι έχουμε αυτό που λένε \"πιό ευαίσθητα νεύρα\". Κι όπως π.χ. έχω βιώσει έντονα άγχος. στεναχώριες, φοβίες και κοινωνικές ανασφάλειες που μου έχουν κάνει δώρο πανικούς και τρέμουλα, έτσι έχω ζήσει και δυνατή ευτυχία, τρελό έρωτα μέχρι αηδίας κλπ. Γενικά νομίζω - σε μένα τουλάχιστον- πως όσο δυνατά είναι τα αρνητικά τόσο δυνατά και τα θετικά. Το θέμα είναι να μπορείς να χειριστείς το χαρακτήρα σου- και νομίζω weird πως εσύ το χεις καταφέρει. Όσο για τις \"χαζές σκέψεις\" θα εξαφανιστούν και αυτές γρήγορα γιατι περπατάς στη σωστή κατεύθυνση. Ειλικρινά, μπράβο!

Φιλικά, Τίνα

weird kai nomorepanic κι ο ντεκαφεινε πειραζει στα νευρα?λετε να το κοψω κι αυτο?

Δεν ξέρω αν πειράζει γενικά ο ντεκαφ Ζωή. Ξέρω πως πειράζει εμένα,που έχω 15 χρόνια τουλάχιστον να πιώ καφέ \'η κάτι παρόμοιο .

:)

weird, δάκρυσα...Σε πολλά σημεία είδα τον εαυτό μου όταν προξεκίνησαν τα πρώτα συμπτώματα κοινωνικής φοβίας...Το 1989.
17 χρόνια πριν. Φοιτητής τότε και εγώ στο πρώτο έτος.

Σε μια εποχή που ο όρος κοινωνική φοβία δεν υπήρχε ούτε σε ιατρικές εγκυκλοπαίδιες.
Οι ψυχολόγοι και ψυχίατροι ήταν μόνο για τους \"τρελούς\", και φυσικά καμία επικοινωνία με ανθρώπους που παρουσιάζουν παρόμοια προβλήματα δεν ήταν εφικτή.

Η ζωή μου σταμάτησε εκεί. Ανάμεσα στα 18 με 22.
ʼγχος, φόβος, τρέμουλο. Συμτώματα τόσο δυνατά και έντονα που κυριολεκτικά διέλυσαν τη ζωή μου.

Όλα πήγαν πίσω.Φιλικές σχέσεις, ερωτικές σχέσεις, πανεπιστήμιο...Τα πάντα. Μέχρι που εκμηδενίστηκαν όλα. Και όταν λέω όλα το εννοώ.
Σε σημείο που δεν μπορούσα να κάνω πια τίποτα.
Ούτε στο τηλέφωνο δεν μπορούσα να μιλήσω με άνθρωπο που δεν είχα οικιότητα.

Χαίρομαι weird, που αναζήτησες βοήθεια νωρίς.
Εύχομαι κάποια στιγμή στην ζωή σου να το θυμάσαι σαν ένα κακό όνειρο, που όμως πέρασε χωρίς να σε έχει περιορίσει πουθενά. Καλή τύχη.

weird μου ποσο καιρο πανε ολα αυτα?εγω λες που τρεμω εσωτερικα πρεπει να χαιρομαι??αχ ρε παιδια τι να πουμε...μια απτα ιδια ολοι μας ειμαστε...

Tίνα κι εγω απο όταν πρωτοδιάβασα το ποστ σου θεώρησα οτι έχουμε κάποια κοινά. Να σου πώ οτι τώρα που έχω ηρεμήσει κατανοώ οτι το άγχος, οι φοβίες κτλ είναι η μία όψη του ευατού μου. Η άλλη, η αντίθετη όψη, είναι τόσο υπαρκτή και αυτή..τι θέλω να πώ, προσπαθώ να συμφιλιωθώ με την ευαισθησία μου γιατί ξέρω πως αυτές οι μικρές λεπτομέρειες (ασήμαντες για το μέσο ανθρωπο)που εμένα θα μου προκαλέσουν έντονα συναισθήματα όπως άγχος, μπορούν επίσης να μου προκαλέσουν ευτυχία, ομορφια, γαλήνη... Είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. είμαι αισιοδοξη. Τελευταία πήρα και κάτι βότανα και έχουν επηρεάσει πολύ θετικά το νευρικό μου σύστημα. Μιλάω, κινούμαι άνετα, και όσο ανοίγομαι, οι εμμονές χάνουν το παιχνίδι.
Ντεκαφ κι εμενα με πείραξε αλλα μάλλον ήταν η ιδέα μου. Αν πιω ελάχιστη ποσότητα(μερικούς κόκκους) καφέ δε με πειράζει έντονα κ διαβάζω άνετα.
ΜΙχάλη τελικά τι κατάληξη έχει η συνάντησή σου με την κοινωνική φοβία? γράφεις κάπου αλλού την ιστορία σου να την διαβάσω?
Ζωη γιατί δεν επισκεπτεσαι κάποιον ειδικό? Να σου πω οτι συχνά τρέμω ανεπαίσθητα και ελάχιστα εμφανώς εξωτερικά αλλά είναι απλά ο έντονος χτύπος της καρδιάς μου. Ακόμα κι όταν είμαι ήρεμη. Επίσης σε κατάσταση έντονου άγχους νιώθω τους μυες όλου του κορμιού μου να τινάζονται απο την ένταση. Αλλά είναι σπασμοί ορατοί. Στο εξωτερικό μου έκαναν κουβέντα για \"σπασμοφιλία\" Εδώ αγνοούν τον όρο..
Όσο για το νευρικό σύστημα. ΠΙστεύω οτι τα νεύρα μου \"έσπασαν\" όταν χώρισα με το φίλο μου τότε και έχασα και τη γιαγιά μου που λάτρευα. Δεν ξέρω αν θα τα νιώσω ποτέ καλα. Πάντως θεωρώ οτι κάποια ευαισθησία υπάρχει.
Αυτά προς το παρόν..να γράφουμε τα νέα μας. Φιλιά

Quote:

---

Originally posted by weird
ΜΙχάλη τελικά τι κατάληξη έχει η συνάντησή σου με την κοινωνική φοβία? γράφεις κάπου αλλού την ιστορία σου να την διαβάσω?

---

Όχι γλυκιά μου δεν την γράφω.Ξεκίνησα κάποια στιγμή αλλά ήταν τόσο έντονα τα συναισθήματα που δεν άντεξα. Ίσως κάποια στιγμή στο μέλλον.

Αυτό που μπορώ να σου πω είναι πως έχω ένα τέρας μέσα μου με το οποίο παλέβω 17 χρόνια!
Κάποια στιγμή πριν πάω φαντάρος ( 10 χρόνια πριν) φάνηκε να με νικάει και να μου δίνει τη χαριστική βολή. Είχα ήδη απαφασίσει να δώσω ένα τέλος στη ζωή μου αφού δε μπορούσα να ζήσω άλλο έτσι. (Με έκανες δεύτερη φορά weird
να δακρύσω!) Μια συγκυρία ήταν αυτή που άλλαξε τελικά την απόφασή μου. Δεν μπορώ να σου πω κάτι άλλο αυτή τη στιγμή, αλλά γενικά είμαι καλά.
Ζούμε, μαζί με το τέρας, του έχω κάνει ένα καλό κεφαλοκλείδωμα, προσπαθώ να το πνίξω αλλά το ******** δεν λέει να πεθάνει με τίποτα. Κάθε τόσο ακούω τα μουγκρητά του να μου θυμίζει ότι είναι ζωντανό.

Πλέον, δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να ξεπεράσει τόσο σοβαρές ψυχολογικές διαταραχές.
Πιστεύω όμως, ότι μπορεί, αν ζητήσει βοήθεια, να ζήσει αρκετά \"λειτουργικά\" και να συνεχίσει τη ζωή του αν και κάποια πράγματα δεν θα γίνουν ποτέ όπως πριν.

Την κοινωνική φοβία μιχάλη την οραματίζομαι σαν ένα φρικτό ερπετό που γλυστράει πάνω στο σώμα μου σαρώνοντας το νευρικό μου σύστημα.
Δεν είναι ανάγκη να μιλήσεις για το βιωμά σου, απλά έχω την περιέργεια να σε ρωτήσω αν είδες κάποιον ειδικό.
Όταν με παιρνει απο κάτω κάθομαι και θρηνώ για τον παλιό ανέμελο ευατό μου. Ωστόσο ξέρω κατα βάθος οτι υπάρχουν κομμάτια μου που δεν θα αλλάξουν ποτέ ως αναλλοιωτα στοιχεια του εγω μου. ʼλλα που εξελίχθηκαν, ίσως μερικά αρρώστησαν κιολας αλλα όσο ζω θα τα φροντίζω κι αυτα γιατι τα αγαπώ.
Δεν ξέρω κατα πόσο η κοινωνική φοβία ως διαταραχη στατιστικά ξεπερνιέται. Ξέρω όμως οτι η Τίνα μου μιλάει για σφοδρους έρωτες και ευτυχίες, ξέρω οτι χτες το βράδυ επικοινώνησα ουσιαστικά με τα άτομα που επέλεξα να βγω και τίποτα δεν επισκίασε τη στιγμη. Ξέρω οτι γυρνώντας σήμερα σπιτι ένιωθα τη βροχη και αισθανόμουν ευτυχία που υπάρχω.
Σε αυτή τη ζωή κανείς δεν ήρθε με εγγύηση για το τι θα του συμβεί και τι όχι. Για το ποια θα είναι η ποιοτητα της ζωής του. Προσπαθώ όσο μπορώ να επηρεάζω τις όποιες αντιξοες συνθήκες για να προσθέσω μέσα μου έστω μια παραπάνω στάλα ευτυχίας.
Φιλια Μιχαλη μου

weird, η κοινωνική φοβία (όπως και όλες οι ψυχολογικές ασθένειες ) είναι πολύ ύπουλη.

Εμφανίζεται με διακυμάνσεις. Έτσι και εγώ όπως και εσύ, ζούσα κάποιες στιγμές πολύ όμορφες.
Όμως με περίμενε πάντα στη γωνία για να μου δείχνει ότι υπάρχει.Και κάθε κρίση, ήταν θαρρείς χειρότερη από την προηγούμενη και σε ένταση και σε διάρκεια
.
Ένα χρόνο μετά τα πρώτα της σκιρτήματα η ζωή μου είχε διαλύσει.

Η πρώτη λύση που βρήκα (και η χειρότερη) ήταν το ποτό.Όμως τα 1-2 ποτηράκια έγιναν 3,4,5,6....για να έχουν τα ίδια αποτελέσματα. Έτσι, όταν έβγαινα τα βράδια έξω τουλάχιστον, διατηρούσα την κοινωνικότητά μου. Ξυπνούσα όμως χάλια. Και έπρεπε να αρχίσω να πίνω πάλι για να αισθάνομαι καλύτερα.

Κάποια στιγμή, αποφάσισα να πάω σε ψυχολόγο. Είχα την εντύπωση τότε ότι μία επίσκεψη θα ήταν αρκετή...(Δεν μπορούσα τότε να δεχθώ ότι μπορεί να πάσχω από κάποια σοβαρή ψυχολογική διαταραχή. Δεν δεχόμουν ότι εγώ, η ψυχή της παρέας των παιδικών και προεφηβικών χρόνων, που όλοι απολάμβαναν τις ιστορίες και τα ανέκδοτα που τους έλεγα, δεν θα τολμούσα να εκφέρω την γνώμη μου σε ένα απλό ζητηματάκι...)
Πέρασα ένα φρικτό δίωρο έξω από το γραφείο του ψυχολόγου, με καρδιακούς παλμούς και εγώ δεν ξέρω πόσους, καπνίζοντας ανελέητα το ένα τσιγάρο μετά το άλλο, μέχρι να έρθει η ώρα του ραντεβού. Έπρεπε να παρουσιάσω τον εαυτό μου, να μιλήσω για μένα σε έναν άγνωστο! Στο ραντεβού χαλάρωσα κάπως .Με βοήθησε και ο ίδιος. Η λύση όμως που μου πρότεινε τότε, ήταν απαγορευτική για τα οικονομικά δεδομένα ενός φοιτητή.

Σήμερα πιστεύω πως θα με είχε βοηθήσει πάρα πολύ, εάν μου είχε πει πως η δική μου περίπτωση έχρηζε φαρμακευτικής αγωγής και πριν κάνω οτιδήποτε άλλο έπρεπε να επισκευτώ ένα ψυχίατρο.

Ας είναι. Αφού έζησα το απόλυτο τέλμα, σε έναν από τους ατέρμονους μοναχικούς μου περιπάτους, είδα ένα διαφημιστικό, στην πλατεία Αριστοτέλους, που αναφέρονταν σε κάποια σεμινάρια αυτογνωσίας-διαλογισμού όπου μεταξύ άλλων έγραφε \"αντιμετώπιση φοβιών\".

Πήγα, έτρεμα μήπως ο παρουσιαστής μου κάνει κάποια ερώτηση όμως πήγα.
Με βοήθησαν πολύ. (Μπορείς να δεις αναφορές μου για αυτά στις συζητήσεις μου με τον Nobile, στο θέμα κοινωνική φοβία).

Ήταν όλα καλύτερα. ʼρχισα πάλι να κοινωνικοποιούμαι, να ερωτεύομαι, να ζω. Τέλειωσα και το πανεπιστήμιο που σχεδόν το είχα παρατήσει!
Νόνιζα πως είχα βρεί την λύση στο πρόβλημά μου!

Όταν όμως ήρθε η ώρα του στρατού υποτροπίασε και μάλιστα στην χειρότερη μορφή της.
Πως θα πήγαινα σε ένα μέρος με τόσους αγνώστους? Τι θα γινόταν στις συνεντεύξεις? Πως θα παρουσιαζόμουν στις πρωινές αναφορές?

Τότε ήταν η ώρα του ψυχιάτρου. Τότε άκουσα για πρώτη φορά, ότι το τέρας είχε όνομα:κοινωνική φοβία.

Αντικαταθληπτικά, ηρεμιστικά και ήρθε η χημεία του οργανισμού μου στα ίσια της.
Τώρα, αισθάνομαι ευτυχής που πήγα στρατό. Ήταν για μένα ένα μεγάλο σχολείο.

Σήμερα, 35 σχεδόν χρόνων είμαι καλά. Γενικά δεν παίρνω φάρμακα, ( στα δύσκολα τα αποζητώ), δεν πίνω ούτε ένα ποτηράκι, είμαι αρκετά λειτουργικός στην δουλειά μου, στους φίλους μου, στην οικογένειά μου.Έχω αποδεχθεί το πρόβλημά μου και ζω με αυτό. Ο παλιός Μιχάλης, που όλοι αποζητούσαν την παρέα του, γιατί τους έκανε και ένιωθαν ευχάριστα δεν υπάρχει πια.Ας είναι.

Μιχάλη και weird, έχετε δίκιο, έτσι είναι τα πράγματα. Δύσκολα ξεπερνιούνται τόσο σοβαρά προβλήματα, και , βεβαίως, δεν ξαναγυρνάς ποτέ να συνεχίσεις τη ζωή σου από κει που την άφησες. Το πρόβλημα υπάρχει- ενδεχομένως κοιμάται- και καλά θα είναι να μη ξυπνήσει ποτέ. Το ακούς όμως να ροχαλίζει, το νιώθεις, και ξέρεις και τι θα γίνει άμα ξυπνήσει....

Προσπαθώ- σαν φύσει και θέσει αισιόδοξο άτομο-να συμπαθήσω ακόμα και τις φοβίες που μου τύχανε. Να πω \" οκ, δυσκολεύτηκα, έζησα εφιάλτες, αλλά κέρδισα δύναμη και συναισθήματα που δεν ταχει ζήσει πολύς κόσμος\". Να βρω το θετικό σημείο στην ανισορροπία που μού συνέβει.
Τον εαυτό μου πριν το προβλημα τον θυμάμαι, οκ ήμουν πιο ανέμελη αλλα πάντα είχα προβήματα κοινωνικής προσαρμογής και ένταξης σε πχ μεγάλες άγνωστες παρέες. Αυτά σε μεγάλο βαθμό ξεπεράστηκαν...σπάνια να νοιώσω άσχημα μπροστά σε κόσμο. Και.. -Μιχάλη- εγώ έπινα από το πρωί.. 2 ποτηράκια ουίσκι πχ για να πάω για καφέ με τους φίλους μου μετά... Ή για να μπορέσω να απαντήσω στις ερωτήσεις της καθηγήτριάς μου όταν σπούδαζα. ʼσχημο πράγμα.... Το ξεπέρασα σχεδόν εντελώς και μαζί μ αυτό ξεπέρασα και τη φυσική δειλία που είχα στα παιδικά- εφηβικά μου χρόνια (πριν τις φοβίες)

Πιο πολύ με δυσκόλεψε ο πανικός. Κι αυτόν τον νίκησα όμως. Νιώθω περήφανη για μένα όπως και για όλους που πάλεψαν και νίκησαν. Και μπορεί να μην είμαι \"ανέμελη\", είμαι όμως συνηδητά ευχαριστημένη απο τη ζωή μου. Με τα πάνω και τα κάτω. Όπως είναι. Η παλιά Τίνα δεν πιστεύω στο ελάχιστο ότι ήταν καλύτερη απο την καινούργια.Το μόνο που με στενοχωρεί είναι ότι αν είχα λάβει ουσιαστική βοήθεια νωρίτερα, δε θα είχα βασανιστεί τόσο πολύ καιρό.

Φιλιά σε όλους :)

Υ.Γ. Ρε παιδιά, αυτό το forum με έχει αναστατώσει.. Ξεθάβω μνήμες άσχημες... λέτε να μου βγεί σε κακό?

Τίνα χαίρομαι για σένα και είμαι κι εγώ μαζί σου περήφανη γιατί όσοι παλεύουν και βρίσκουν την αρμονία τους βοηθάνε πέρα απο τον εαυτό τους και άλλους που έχουν παρόμοια προβλήματα, δίνοντας ελπίδα.
Λές οτι παρά τα επώδυνα βιώματα σου είσαι ικανοποιημένη απο τον εαυτό σου έτσι όπως εξελίχθηκε.
Έκανες και ψυχοθεραπεία οπότε σίγουρα θα έχει συμβάλλει και αυτή στο να νιώθεις συμφιλιωμένη με τον εαυτό σου.
Μιχαλη διακρίνω ένα παράπονο έτσι όπως έκλεισες το ποστ αλλα να σου πω την αλήθεια ανακουφίστηκα πολύ που έγραψες κάποια πράγματα για σένα. Είχα υποθέσει ένα πολύ χειρότερο σενάριο για το παρόν σου απο τα πρώτα σου ποστ ίσως επειδή έβγαλες συναισθήματα έντονα πόνου.
Με τρομάζει το να έχω κολλημένη πάνω μου την ταμπελα της κοινωνικής φοβίας... νιώθω πως γίνομαι η φοβία και χάνω τον εαυτό μου. Τι εννοω βασικα.
Την δυσκολία που περνάω την αντιμετωπίζω όχι σαν μια αρρώστια που ήρθε απο τα έξω και με βρήκε και με χτύπησε κι εγω θα παλέυω μια ζωή να την διώξω(αν και είναι μια σοβαρή διαταραχή οπότε όπως δείχνουν και άλλα ιστορικά δεν ξεπερνιέται εύκολα). Θέλω να την αγκαλιάσω. Είναι μέρος μου, ένα κομμάτι ανασφάλειας που τόσα χρόνια παραμελούσα και κορυφώθηκε για να μου γίνει αισθητό.
Πάντα υπάρχουν τα θετικά και τα αρνητικά. Επώδυνα βιώματα αλλά και περισσότερη επαφή με τα πραγματικά μου θέλω, με το σώμα μου.
Χαίρομαι γιατί μετά την εμπειρία αυτή αφουγκράζομαι και σέβομαι πιο πολύ τον εαυτό μου. Απο την άλλη τα πισωγυρίσματα θα είναι παρόντα, τουλάχιστον για πολύ καιρο ακόμα.
Η ανεμελειά ναι χάθηκε. Πως μπορέι όταν έχω βιώσει ως τραυματική εμπειρία το να πίνω έναν καφε με γνωστους να το ξεχάσω? Αυτή την εφιαλτική οπτική ,απλων καθημερινων συνηθειών μου παλιότερα, θα την έχω πάντα μέσα μου. Ενδεχομένως δεν θα τη βιώνω στο παρόν μου αλλά ένα μου κομμάτι ξέρει πως να με μπουκοταρει.
Ο πανικός είναι το τέλειο μπουκοτάρισμα του εαυτόυ μου.
Θέλω να είμαι αισιόδοξη. Ήδη βαδίζω καλά και ξέρω οτι ένα απο τα καλά της φοβίας αυτής είναι οτι με προκαλέι να με γνωρίσω σε βάθος.
Απλά κάποιες σκέψεις που έκανα αφου διάβασα τα ποστ σας, ως πως το πως αισθάνομαι για αυτό ΄που μου συμβαίνει.
Στο μέλλον ίσως τα δω πιο απαισιόδοξα αλλά για το παρόν αυτά είναι.
φιλια

kalhσπερα weird πορεις να μου περιγραψεις πως νιωθεις την εσωτερικη τρεμουλα και αν εχεις παει σε νευρολογο τι σου ειπε?εγω εδω και 10 χρονια το νιωθω σε μονιμη βαση

Quote:

---

Originally posted by kokkinoskoufitsa2


Συνειδητοποίησα οτι όλα προέρχονται απ\'τον φόβο μήπως πάθω κάτι ή μήπως πεθάνω...Έτσι λοιπόν άλλαξα τον τρόπο σκέψης μου και αντιμετώπισα τους φόβους μου κατάματα και τώρα είμαι μια χαρά!!Κάνω πράγματα που παλαιότερα απέφευγα(μάλιστα τα επιδιώκω κιόλας) και στη σκέψη και μόνο πάθαινα κρίση.

---

κοκκινοσκουφίτσα, το ίδιο ακριβώς πρόβλημα εχω και εγώ... κατάλαβα πως παθαίνω κρίσεις πανικού όταν απειλείται η υγεία μου....όταν φοβάμαι μην πάθω κάτι η μήπως πεθάνω... μήπως θα μπρούσες να μου πεις λιγο πιο αναλυτικά πως το αντιμετώπισες;;;;;;

Βασικά,λόγω των κρίσεων πανικού που είχα,φοβόμουν να μπω σε αεροπλάνο και πλοίο.Αυτή η κατάσταση όμως δεν μπορούσε να συνεχιστεί άλλο γιατί έπρεπε να πάω κάπου όπου μόνο με αεροπλάνο και πλοίο πηγαίνεις γρήγορα.Είπα λοιπόν στον εαυτό μου:\'\'ή παίρνεις το πλοίο ή κάθεσαι σπίτι σου\'\'.Έτσι λοιπόν έκανα το ωραιότερο ταξίδι της ζωής μου!!Ούτε φοβήθηκα ούτε κρίση έπαθα!!Και με το αεροπλάνο το ίδιο:αποφάσισα να δοκιμάσω γιατί ήταν η πρώτη φορά που θα ταξίδευα μ\'αεροπλάνο μετά τις κρίσεις και ήμουν πολύ περίεργη να δω τι θα συνέβαινε,αν θα πάθαινα κάτι...Ήμουν αγχωμένη και το σκεφτόμουν συνεχώς και αυτό μου προκάλεσε κάποιες ψευτοκρίσεις αλλά όταν ήρθε η ώρα ήμουν έτοιμη!Επίσης,όταν είχα μια κρίση με τα διάφορα ψυχοσωματικά,απλώς την αγνοούσα.Δεν πανικοβαλλόμουν και δεν <<έτρεχα>> στα νοσοκομεία όπως συνήθιζα να κάνω.Ήμουν ήρεμη και περίμενα να περάσει από μόνη της όπως και όλες τις υπόλοιπες φορές.Έλεγα:\'\'όπως δεν έπαθα τίποτα εχθές,έτσι δεν θα πάθω και σήμερα.Είναι μια από τα ίδια.Γιατί αγχώνομαι!\'\'.Τίς βίωνα σαν να ήταν κάτι φυσιολογικό.Και αγνοώντας τες,σιγά-σιγά άρχιζαν να εξασθενούν ώσπου εξαφανίστηκαν τελείως!!
Γι\'αυτό,μην προεξοφλείς οτι κάτι θα σου συμβεί,αν κάνεις κάτι που φοβάσαι,αν δεν το κάνεις πρώτα.Πιστεύω οτι όσο περισσότερο εκτίθεσαι στο αντικείμενο του φόβου σου,τόσο λιγότερο θα φοβάσαι αν το κάνεις πολλές φορές και στο τέλος θα ξεπεράσεις την όποια φοβία σου!


κατάλαβα πως παθαίνω κρίσεις πανικού όταν απειλείται η υγεία μου....

adda,όλοι θα φοβόντουσαν για το χειρότερο αν πραγματικά απειλούνταν η υγεία τους,έχοντας ή οχι κρίσεις πανικού.Αυτό είναι φυσιολογικό.Εσύ όμως νομίζεις και συνεπώς φοβάσαι οτι απειλείται η υγεία σου ενώ δεν έχεις κάτι παθολογικό.Μη σε πιάνει πανικός την ώρα της κρίσης και χειροτερεύεις την κατάσταση.Αντιμετώπισέ τον όσο το δυνατόν πιο ψύχραιμα κ ήρεμα κ μην κάνεις αρνητικές σκέψεις. :)
Χρόνια πόλλά και καλή χρονιά,
Χρύσα

Καλησπερα απο μενα. λοιπον εγω αυτην την στιγμη ειμαι 19 ετων και ειχα κρισεις πανικου απο τα 16 μου.Εχω φτασει σε σημειο να σκεφτομαι οτι πασχω απο καποια ασθενεια. Ειτε καρδια ειναι ειτε ογκος στο κεφαλι ειτε παραλυση.Προσπαθω απο τοτε παρα πολυ να το βγαλω απο το κεφαλι μου αυτο αφου δεν εχω κατι οργανικο παρα μονο στο κεφαλι μου αυτα τα ψυχοσωματικα οπως σφιξιμο στο πισω μερος του κεφαλιου,στο στηθος,ταχυκαρδιες,αδυναμι ες στα ποδια κ τρομος για το τιποτα! Αυτην την στιγμη αρχισα σιγα σιγα μετα απο τοσα χρονια να το ξεπερναω λεγοντας συνεχεια οτι δεν εχω κατι μεσα μου αλλα μονο στο μυαλο μου. Ειναι μερες που με περνει απο κατω και αλλες που ειμαι πολυ τελεια με τον εαυτο μου.Ελπιζω και πιστευω οτι καποια μερα θα μου φυγουν ολα αυτα και θα ζησω ξανα ωραια.Ευχαριστω που με ακουσατε :)