Originally Posted by
Λήθη
Το έχω ζήσει και αυτό για 10 χρόνια. Μου λέει πολλά! Έχω όμως και πάλι την εντύπωση ότι μπορεί να υπάρχει η ένταση και η σφοδρότητα όταν οι χαρακτήρες έχουν αυτήν την εσωτερική ποιότητα. Από την μακροχρόνια σχέση μου έφυγα γιατί δεν υπήρχε πια κανενός είδους έξαψη. Και δεν μιλώ για την σεξουαλική. Μιλώ για την εγκεφαλική και πνευματική , που είναι και οι πιο σημαντικές. Από εκεί ξεκινούν όλα!
Ένιωθα να τελειώνει το οξυγόνο μου! Έχουν περάσει 3 χρόνια και κάτι από τον χωρισμό και ακόμα τώρα σηκώθηκα και άρχισα να στέκομαι στα πόδια μου πραγματικά. Όχι από τον πόνο του χωρισμού, γιατί το ήθελα. Από το βάσανο που έζησα μέχρι να αποφασίσω να αποχωρήσω, ακριβώς επειδή με μπέρδευαν συναισθήματα άλλα. Αγάπη… Τρυφερότητα.. Συμπόνια… Πήγα να χάσω τον εαυτό μου από αυτού του είδους την αξιολόγηση. Υπέφερα! Στην ουσία δεν είχα να του προσάψω κάτι τρομερό. Απλώς δεν υπήρχε πια μεταξύ μας ένταση. Τόσο απλά. Πάντως, είμαστε φίλοι. Μπορούμε να μιλάμε, να βλεπόμαστε και να τρώμε μαζί. Αλίμονο! Και τον αγαπώ. Πολύ!