Printable View
εγω παντως τα συμπτωματα που ειχω τα ειχα κ απο μικρη ολα ομως.αποπροσωποποιηση κ ιδψ αλλα τοτε δεν τα εγινα σημασια.με ενοχλουσαν αλλα το πρσπερνουσα παιδικη αφελεια ισως δεν ξερω τι να πω.τωρα εχουν γινει εντονα κ ναι φοβαμαι μηπως κ τα παιδια μου αποκτησουν το ιδιο.
Συμφωνώ! Δεν είναι τα πάντα από τους άλλους αλλά και από εμάς!Quote:
Originally Posted by elafi
Κάποιος ειδικός θα μπορούσε να δώσει ακριβή απάντηση στο ερώτημα, αν υπάρχει δηλαδή μια κοινώς αποδεκτή επιστημονική απάντηση.
Όμως στα πρώιμα παιδικά χρόνια δεν υπάρχει δυνατότητα κατανόησης και επιλογής αλλά παθητικής αφομοίωσης των ερεθισμάτων που λαμβάνονται από τους άλλους.
Μα για αυτο ακριβως τα βιωματα της πρωιμης παιδικης ηλικιας περνανε στον χαρακτηρα και παγιωνονται χωρις να μπορουμε να τα αλλαξουμε, παρα με πολυ κοπο πολυ αργοτερα στη ζωη μας. Και ετσι αποτελουν πλεον την "προδιαθεση" για διαφορες ασθενειες αργοτερα.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Προδιάθεση εννοείς την μέσα από τα βιώματα αυτά δημιουργία του άγχους, της κατάθλιψης και του στρές ως πρόξενους ασθενειών;Quote:
Originally Posted by elafi
Το με πολύ κόπο και αργότερα στη ζωή μας το εντοπίζω ηλικιακά μετά την εφηβεία όταν το άτομο έχει αποκτήσει ήδη την ικανότητα να συνηδητοποιεί τα αρνητικά του σημεία, τις επιπτώσεις τους στη ζωή του και ξεκινά (τότε ή πολύ αργότερα) αγώνα αυτοβελτίωσης, με άλλα λόγια αγώνα επαναπρογραμματισμού του υποσυνήδειτου.
Προδιαθεση εννοω τον τροπο με τον οποιο μαθαινεις να χειριζεσαι τις καταστασεις απο μικρος.
Η αυτοβελτιωση κατα τη γνωμη μου ξεκινα ακομα πιο μετα, αλλα ειναι αναλογα και με τον ανθρωπο και την ωριμοτητα που εχει.
" "αναπηρος" δε γεννιεσαι, γινεσαι" οπως λεει ενα ρητο......
σου παρουσιαζονται
....και το χειρότερο να ψάχνεις γιατρειά για την αναπηρία, εκεί που οι άλλοι τρέχουν εκατοστάριQuote:
Originally Posted by retroG
εχω χασει τον ευατο μου παιδια.δε ξερω ποια ειμαι τι κανω κ που παω.σημερα ξεκιναω ψυχοθεραπειες
Εχεισ απολυτο δικιο φιλε...κ σε μια τετοια περιπτωση ειναι που νιωθεις και την αδικια της ιδιας σου της ζωης.Quote:
Originally Posted by ioannis2
καλη αρχη kyknos, θα σε βοηθησει πολυ η ψυχοθεραπεια...εισαι ηδη δυνατη, κ μονο απο το γεγονος οτι πηρες την αποφαση να βοηθισεις τον εαυτο σου...οπως εγραψα και στο αλλο σου θρεντ..καλη δυναμηQuote:
Originally Posted by kyknos25
Την αδικία στην παιδική ηλικία, δλδ εκεί που είναι κανείς απλά παθητικός δέκτης, που το επιβάλλεται το ποιος είναι μέσα από τις συμπεριφορές των άλλων απέναντι του χωρίς να έχει την ικανότητα να επιλέξει και να αντιδράσει αλλά μόνο αφομοιώνει έντονα στη μνήμη. Και μετά φτάνει στην φάση της ζωής του που έρχεται η συνηδητοποίηση. Εκεί αρχίζει να μπαλώνει, να διορθώνει τη ζημιά που του ξεκίνησαν άλλοι, οι οποίοι στο μεταξύ το έχουν ήδη ξεχάσει ή ζουν στη δική τους ευτυχία. Εκεί έχει την αίσθηση ότι τρέχει να προλάβει τους άλλους, όπως σε ένα αγώνα δρόμου που έχει μείνει αρκετά πίσω και τρέχει να φτάσει. Ζήτημα είναι πότε θα φτάσει........Quote:
Originally Posted by retroG
Το ότι επέλεξες να ξεκινήσεις ψυχοθεραπεία δείχνει συνηδητοποίηση του λάθους και θέληση για αλλαγή. Έκανες το πρώτο και πολύ σημαντικό βήμα. Στη συνέχεια βάλε όλη σου τη θέληση να εφαρμόζεις καθημερινά αυτά που θα παίρνεις από τη ψυχοθεραπεία. Είμαστε δίπλα σου!Quote:
Originally Posted by kyknos25
θα απαντησω με ενα τραγουδι
http://www.youtube.com/watch?v=LstbEnMt_EY
Κάπου διάβασα αυτό, πιστεύω πως είναι πολύ σωστή η ερμηνεία του και συμφωνώ απόλυτα.
Κάποιες σημαντικές επιστημονικές θεωρίες μιλούν για εκ γενετής διαφορές στην ιδιοσυγκρασία και το κατώφλι ερεθισμού, ενώ οι πιο δημοφιλείς ψυχολογικές ερμηνείες εστιάζονται στα βιώματα του παρελθόντος του ευέξαπτου ατόμου και στις τρέχουσες κρίσιμες για τη ζωή του εκκρεμότητες. Πληγές στην πρώιμη ηλικία, απο σημαντικά πρόσωπα της ζωής του αλλα και τωρινοί αδιαπραγμάτευτοι εγκλωβισμοί στον γάμο, τις σχέσεις, την επαγγελματική ματαίωση, τις χρόνιες ασθένειες κλπ., δημιουργούν ένα χρόνιο αγχωτικό υπόβαθρο. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν την καλύτερη αυτοπεποίθηση έχουν συσσωρευμένο θυμό και οργή,έτοιμο να εκραγεί σε κάθε ευκαιρία. Προσπαθώντας να προστατευθούν από νέες πληγές, μετατρέπουν τα πληγωμένα τους συναισθήματα σε επιθετικότητα και εχθρότητα, κάνοντας ακριβώς αυτό που τους έκαναν κάποτε κάποιοι άλλοι. Άρα γεννιόμαστε με την προδιάθεση και εαν το περιβάλλον μας δεν είναι το καταλληλότερο για να βοηθήσει να μην αναπτυχθεί μη φυσιολογική συμπεριφορά, τότε γεννιέται το πρόβλημα.