Printable View
παλετούλα μου, έτσι είναι οι άνθρωποι ..ανθρωπάκια κατ'ουσίαν φοβισμένα , ανασφαλή και ανίκανα να στηρίξουν στην πραγματική ανάγκη...γι'αυτό πρέπει καταρχήν πάντα, να πατάμε στα δικά μας πόδια.
Τώρα ο δικός σου...σίγουρα θα είχε κάτι ειλικρινές, αλλά απεδείχθη "λίγος"..συμβαίνει, αλλά αν θες άνοιξε ένα θεματάκι κάποια στιγμή να το συζητήσουμε.
και μενα αυτο ειναι το γαμωτο μου...!Δεν μπορει ο αλλος να σου ταζει τον ουρανο με τ αστρα και στα δυσκολα να σου κανει τη ζωη δυσκολοτερη..Οκ να δεχθω οτι δεν πρεπει να ειμαστε εγωιστες κοιτωντας μονο την παρτη μας,και οτι και ο αλλος μπορει να εχει τα δικα του....Οκ αν δεν μπορεις να μου σταθεις ενταξει,αλλα μη μου λες οτι μ αγαπας μετα..Γιατι αυτη η λεξη απο τοτε που βγηκε απ τα χειλη εχασε την ουσια της..
Νάνσυ μου αν δέν σου είναι πολύ δύσκολο ίσως να βάλεις κάποιες προτεραιότητες στη ζωή σου... Βασικά μήπως κοίταξες αν μπορείς να πας σε -άλλο- ψυχολόγο όπως σου προτείναν και άλλοι εδώ...
Δηλαδή ας λέμε ό,τι θέμε για τη σχέση σου αλλά επειδή αυτό που προέχει είναι να γίνεις καλά νομίζω ότι πρέπει να βάλεις πρώτο στο πλάνο έναν καλό γιατρό. Και παρότι οι απόψεις για τα φάρμακα είναι διφορούμενες εγώ να σου πω τη γνώμη μου πώς τουλάχιστον στήν αρχή για κάποια περίοδο όσο βλέπεις τον ειδικό καλό είναι να παίρνεις κάποια για να μπορέσεις να παραμερίσεις το σύμπτωμα (τις κρίσεις) και να βρείς τί κρύβεται απο πίσω.
Τι λές κι εσύ;
Σημερα εκανα δυο απλα βηματα,και μου φαινεται σαν να εχω καταφερει το ακατορθωτο..Μετα απο μερες εγκλεισμου,εμεινα για 3 ωρες μονη μου τελειως στο σπιτι,και επειτα βγηκα (με τη μητερα μου) και πηγαμε σ ενα μαγαζι με καλλυντικα και στο σουπερ μαρκετ..Βεβαια στο δευτερο ενιωθα πολυ αμηχανα,και μ επιασε ετσι μια τρεμουλα αλλα οταν φταναμε ταμειο μου περασε... Παντως ηταν μια αρχη κι αυτη!
Μπραβο! Αυτο που εκανες ειναι πολυ σημαντικο βημα. Για καποιους ισως μικρο, για μας ομως που εχουμε αυτο το προβλημα ειναι ενα οτι πιο δυσκολο. Κι εγω σημερα οδηγησα αρκετα χιλιομετρα για να παω στο ικα. Ολη η διαδρομη φυσικα ηταν μια διαρκης κριση πανικου και στο αυτοκινητο και στο ικα βεβαια. Επρεπε ομως να παω και δεν μπορουσε να ερθει καποιος μαζι μου. Ζαλιστικα, ξαναζαλιστικα, ταχυκαρδια κτλ. αλλα οχι μονο δεν εφυγα, αλλα μετα απο αρκετη ωρα ορθοστασια οπου ειπα θα πεσω κατω, συνεχισα να πηγαινω και στους αλλους οροφους για να ρωτησω καποια πραγματα που ηθελα. Αφου τελειωσα μπηκα στο αυτοκινητο και φυσικα ηταν εφιαλτης. Μπορει ολο αυτο να με εξαντλησε αλλα η ικανοποιηση μου ηταν μεγαλη. Αλλες φορες βεβαια δεν μπορω να παω ουτε μεχρι το ψιλικατζιδικο στη γωνια. Οταν ομως εχεις καταφερει να κανεις αυτο που σε φοβιζει την επομενη φορα που θα σε πιασει ο φοβος θα φερεις στο μυαλο σου οτι τοτε που πηγες εκει και εκανες αυτο δε συνεβη τιποτα. Αυτο ειναι και το δυσκολο κομματι γιατι δεν μπορεις να το καταφερεις παντα γιατι ειναι ενα βημα μπροστα και δυο πισω. Εκει λοιπον ειναι που δεν πρεπει να χασουμε την υπομονη μας.
μπράβο σας ρε παιδάκια!! είναι πολύ σημαντικά αυτά τα βήματα, γερά με τσαμπουκά λοιπόν! :-)
Συγχαρητηρια και σε σενα για το βημα σου... Ειναι στιγμες που παραιτουμαστε και λεμε δεν ξαναβγαινω εξω,και στιγμες που τα βαζεις με τον εαυτο σου και λες οχι ρε,θα το κανω...Εγω παντως εχω αρχισει και αγανακτω μ αυτη την κατασταση..Ποσο θα θελα να ειμαι σαν ολους τους αλλους,που φευγουν πανε διακοπες,πανε για μπανιο με αμαξια αλλων...πφφφφφφφ δεν την αντεχω αλλο αυτη τη ζωη....Τα θελω μου κρυβονται παντα πισω απο τα φοβαμαι μου.... :(:( Μακαρι να μπορουσα να γυρισω στην προ πανικων εποχη..Ποσο καλα περνουσα....:(:(Quote:
Originally Posted by m.monkey
Εγώ να δεις πως το θέλω και παρά το ότι έχω κουραστεί, μέσα μου θέλω να πιστεύω ότι κάποτε θα γίνει κι αυτό. Αν είναι να απαλλαγούμε από τον πανικό χαλάλι του αυτά που περνάμε! Τα ίδια σκέφτομαι κι εγώ, γιατί δεν μπορώ να πάω για μπάνιο, να πάω για ψώνια, με παίρνουν τηλέφωνο να πάμε για ποτό και η απάντησή μου είναι "θα δούμε", γιατί όποτε έχω κανονίσει από πριν πάντα μετά είμαι χάλια και δεν μπορώ να πάω. Περιμένω να έρθει εκείνη η ώρα για να πω αν θα πάμε ή όχι. Και την ώρα που ετοιμάζομαι, ντύνομαι, βάφομαι κτλ. η σκέψη μου είναι πάλι σ'αυτό. Θα με πιάσει εκεί που θα πάω? Θα αρχίσω πάλι να ζαλίζομαι? Και όλα τα σχετικά. Ένας εφιάλτης δηλαδή λες και κάνω κάτι αναγκαστικά. Κάτι που παλιά το απολάμβανα.
καλό μου θα ξαναγυρίσεις, θα περάσουν όλα θα δεις..
μόνο μη χάνεις την πίστη σου..πάλεψε το όσο μπορείς, με νύχια και με δόντια και θα τα καταφέρεις.
όλα μέσα στο μυαλό μας είναι, εμείς τη φτιάχνουμε και τη χαλάμε τη ζωή μας. και όσο μου λένε ότι μερικά πράγματα δεν περνάνε από το χέρι μας τόσο θα φωνάζω ότι τη ζωή μας μπορούμε να τη φτιάξουμε όπως θέλουμε αρκεί να μην παραιτούμαστε.
Πραγματικα ποσο σε νιωθω..Πριν μπω σ αυτο το φορουμ νομιζα οτι ειμαι η μοναδικη που εχω ολα αυτα τα συμπτωματα μαζι...Ομως εδω βλεπω οτι τοσοι ανθρωποι βιωνουν τα ιδια με μενα..Ακριβως κι εγω ετσι ειμαι..Δεν μ αρεσει να κανονιζω απο πριν γιατι αγχωνομαι και δεν ξερω αν μεχρι να ερθει η στιγμη της εξοδου θα ειμα οκ για να παω...Συνηθως το αποφασιζω εκεινη την ωρα το αν θα παω βολτα η οχι.Αν μου τη βαρεσει που λενε...Και παντα με το αγορι μου ετσι,με δικο μας μεσο,ωστε αν θελησω να φυγω να μην εξαρτωμαι απο κανεναν...και αντε να εξηγεις στην υπολοιπη παρεα γιατι δεν θες να πας με το αυτοκινητο τους... Δραμα...... Ακομα και με φιλες μου δεν νιωθω καλα να βγω...Quote:
Originally Posted by m.monkey
Να 'σαι καλά void για τη συμπαράσταση, συμφωνώ μαζί σου, εμείς είμαστε αυτοί που θα διώξουμε ή θα κρατήσουμε μέσα μας όλα αυτά που μας φτάνουν σ'αυτή την κατάσταση. Και να σου πω και κάτι που με έχει μάθει αυτή η κατάσταση? Τελικά όλοι εμείς που υποφέρουμε από αυτό είμαστε πολύ δυνατοί χαρακτήρες για να αντέχουμε όλα αυτά, δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλιώς.
Αγαπημενη μου void μακαρι να μπορουσα να ειχα την αισιοδοξια σου...Εδω και 4 χρονια ο φοβος εχει ριζωσει μεσα μου,και ακομα και τα διαστηματα που εχω ''ξεπερασει'' τους πανικους και ειμαι πιο ελευθερη στο να κανω πραγματα οτι κανω το κανω με'' πατεριτσες ''.'Σπουδαζω σ αλλη πολη,δεν μενω μονιμα εκει,θελω τον πατερα μου να με πηγαινει στην αλλη πολη,γιατι δεν μπορω να χρησιμοποιησω το κτελ, επισης θελω να μενουν κι οι γονεις μου εκει για να νιωθω ασφαλεια... Στις εξοδους μου οπως ανεφερα και παραπανω θελω τη σιγουρια του αγοριου μου,να ξερω οτι θα φυγω οποτε θελησω(αυτο οχι οταν ειναι σε εξαρση οι πανικοι οπως τωρα,γιατι τωρα δεν νιωθω ασφαλεια),γενικοτερα δεν ζω την ζωη μου οπως θα την ηθελα.... Δεν ξερω αν θα καταφερω ποτε ας πουμε να παω για μπανιο με μια παρεα που δεν ξερουν για τις κρισεις μου, και να ειμαι και οκ....Δεν ξερω αν θα μπορεσω ξανα να ταξιδεψω μονη μου..Ξερετε τι σκεφτομαι? Οτι ακομα και τη μερα που θα παντρευομαι θα εχω κριση πανικου!!! Κι αν θελω να την κανω απ την εκκλησια την ωρα που θα παντρευομαι???? Ειναι για γελια και για κλαματα αυτα που σκεφτομαι....Quote:
Originally Posted by void
Καλά nansyan89 λες και ακούω εμένα! Αυτό με το αυτοκίνητο το έχω κι εγώ και πολλές φορές τσακώνομαι με τον άντρα μου ο οποίος μου λέει με ένα αυτοκίνητο θα πάμε κι εγώ του λέω αυτό ακριβώς ότι αν θελήσω να φύγω να μην εξαρτώμαι από τους άλλους! Είδες λοιπόν πόσες ομοιότητες υπάρχουν? Δεν είμαστε οι μόνοι, με όποιον και αν μιλήσεις θα βρεις και μία τουλάχιστον κοινή φοβία. Είναι κάτι και αυτό.
όλοι από κάτι υποφέρουμε παιδάκια απλά άλλοι το βλέπουμε και δεν κάνουμε τίποτα γι'αυτό και ζούμε μια ζωή δυστυχισμένοι και άλλοι ξέρουμε έχουμε συνείδησηση και το παλεύουμε...και δυστυχώς αυτή αυτογνωσία είναι που μας αποδυναμώνει..
ΑΛΛΑ δεν είναι προτιμότερο να παλεύεις για κάτι ακόμα και με αβέβαιη έκβαση από το να μην κάνεις τίποτα?
Οι κρίσεις πανικού θεραπεύονται. δε θέλει όμως να το αφήνεις να χρονίζει...θέλει ψυχοθεραπεία με ειδικό. εγώ τα έχω ξαναπεί. τα ψυχικά προβλήματα υγείας πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως τα αμιγώς σωματικά. Δε θα έδινες λεφτά για να θεραπευτείς αν είχες κάποια ασθένεια ? δε θα πήγαινες στον καλύτερο γιατρό? έτσι πρέπει να γίνεται και με τα ψυχικά θέματα.
ΥΓ : καλά αν δεν πάθεις την ημέρα του γάμου σου την κρισάρα πότε θα την πάθεις καλέ???
εκεί επιβάλλεται μη σου πω! :-)
Εν τω μεταξυ μου λενε οι γονεις μου να βγαλω το διπλωμα αυτοκινητου,αλλα λεω αν με πιασει πανικος οσο ειμαι με το δασκαλο???? Δηλαδη ακομα και εκει τι να πω...Αυτο το αν εχει γινει ο χειροτερος μου εχθρος..Θελω να κανω τοσα πραγματα και με σταματανε τα αν μου..Το χειροτερο,βλεπω κατι μομολα απο το σχολειο να κανουν τοσα,που ακομα και οι καθηγητες τα κοροιδευανε και εμενα που ολοι λεγανε οτι θα προοδευσω και θα παω ψηλα κλπ,που ειμαι τωρα??????? με τις κρισεις πανικου,κανω 1 βημα μπροστα 10 πισω.....Παρολο που εχω ονειρα παραμενω απλος παρατηρητης...Quote:
Originally Posted by m.monkey