Printable View
Ειναι σα να βριζεις καποιον ενω αυτος να μη σε εχει βρισει ποτε..αλλα εσυ τον βριζεις επειδη φοβασαι μη το κανει αυτος...εται και εδω..σε χψριζει για να μη το κανεις εσυ...Σε ξεζουμιζει οπως σωστα ανεφερε καποιος,σε διαλυει κανονικα..σε ξεφτιλιζει σαν ανθρωπο και σαν προσωπικοτητα ενω πριν σε ειχε ενα 'ΘΕΟ' και μετα σε παραταει χωρις ποτε να μαθεις τι εψαχνε και τι ηθελε..γιατι?γιατι ουτε η ιδια-ιδος ηξερε ποτε τι εψαχνε!!!!
Ξωτικο να εισαι σιγουρη οτι δωθηκα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΗΚΑ σε αυτον τον ανθρωπο...το εδειχαν συνεχεια μα συνεχεια..ετρεχα μονο γιαυτην...ασχολιομουν μονο με αυτη....τιποτα δεν εκτιμησε!!!παλι με χωρισε..παλι με εδιωξε..δε μιλαω προσωπικα,μη παρεξηγηθουμε!αλλα αυτοι οι ανθρωποι δεν εκτιμουν ποτε!!!αυτο ειδα και ειμαι σιγουρος..με κατεστρεψε ψυχολογικα,με γονατισε....ειμουν ενα πιονι..μπρος,πισω...αλλα δε τη κατηγορω..γιατι καταλαβα οτι εχει θεμα τελικα!Αλλα κανεις δε θα της το πει μεσα στην οικογενεια!!
Λοιπον, δεν ειναι καθολου ευκολο πραγμα η συντροφικοτητα, η σχεση, η συγκατοικηση κτλ, με ατομα που αλλος περισσοτερο αλλος λιγοτερο εχει τα θεματα του, τις αδυναμιες του, τα κομπλεξ του, τις ανασφαλειες του.
Μπορουμε λοιπον να φανταστουμε ποσο πιο δυσκολο ειναι οταν το αλλο ατομο αντιμετωπιζει μια διαταραχη προσωπικοτητας. Οι διαταραχες προσωπικοτητας ειναι πολυπλευρες και δυσκολες περιπτωσεις, καθως δεν υπαρχει για καθε διαταραχη αποτελεσματικη φαρμακευτικη αγωγη, ουτε ψυχοθεραπευτικη. Καποιες διαταραχες παρουσιαζουν βελτιωση με φαρμακα, αλλες με ψυχοθεραπεια, αλλες με συνδυασμο των δυο, αλλα για καποιους αυτα μπορει να μην προσφερουν και τπτ. Επισης, ενας σημαντικος παραγοντας ειναι οτι ατομα με συγκεκριμενες διαταραχες προσωπικοτητας, αδυνατουν να αντιληφθουν το προβλημα τους, ή μετα απο χρονια και αφου εχουν συμβει πολλα στραβα αρχιζουν να ψαχνουν τι μπορει να φταιει. Αλλα συνηθως φταινε οι αλλοι!
ενα καλο περιεκτικο λινκ ειναι αυτο: http://www.psychologia.gr/disorders/...0disorders.htm
Εδω ειναι καποια βασικα πραγματα για την ορακη διαταραχη, για να ξερουμε για τι πραγμα μιλαμε περιπου:
Iδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η αντίδραση των ατόμων με Μεταιχμιακή Διαταραχή της Προσωπικότητας σε πραγματική ή φανταστική εγκατάλειψη. Μόλις νιώσουν ότι κάποιο άτομο τα αφήνει (είτε πρόκειται για χωρισμό είτε πρόκειται για προσωρινή απομάκρυνση ή ταξίδι είτε ακόμη για καθυστέρηση σε ραντεβού ή για την αναγγελία του τέλους μιας ψυχοθεραπευτικής ώρας) πλημμυρίζονται από φόβο ή και πανικό και ακόμα από θυμό και οργή. Κι αυτό, γιατί δεν αντέχουν να είναι μόνα τους και επίσης γιατί η «εγκατάλειψη» ίσως εκλαμβάνεται ως απόρριψη και ότι σημαίνει πως αυτά είναι «κακά». Στις ξέφρενες προσπάθειες να αποφύγουν την εγκατάλειψη μπορεί να κάνουν παρορμητικά απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοακρωτηριαστικές πράξεις (π.χ. να κοπούν, να καούν).
Οί διαπροσωπικές σχέσεις είναι έντονες και ασταθείς. Τα άτομα αυτά μπορεί να εξιδανικεύσουν και να «κολλήσουν» κυριολεκτικά πάνω σε άτομα που μπορούν να τα δώσουν φροντίδα ή σε ερωτικούς συντρόφους και πολύ γρήγορα, όμως, να αλλάξουν από την εξιδανίκευση στην υποτίμηση (ότι δηλ. το άλλο άτομο δεν τα φροντίζει αρκετά, δεν νοιάζεται ή δεν τα αγαπά αρκετά), καθώς ο αμυντικός μηχανισμός του διαχωρισμού είναι στη διαταραχή αυτή κυρίαρχος. Γενικά, οί σχέσεις είναι χαώδεις, καθώς τα άτομα αυτά αλλάζουν απότομα και δραματικά την άποψη τους για τους άλλους και όταν απογοητεύονται ή νιώθουν ότι τα εγκαταλείπουν πολύ εύκολα αντιδρούν με έντονη απαιτητικότητα και θυμό, που άλλωστε τα χαρακτηρίζει ως ένα από τα βασικότερα συναισθήματα που νιώθουν.
Υπάρχει σοβαρή διαταραχή της ταυτότητας, που εκδηλώνεται ως αστάθεια της εικόνας ή της αίσθησης του εαυτού. Δηλαδή, οί στόχοι, οί αξίες, οί επαγγελματικές φιλοδοξίες και τα σχέδια για καριέρα, η σεξουαλική ταυτότητα, το είδος των φίλων κτλ. συνεχώς αλλάζουν απότομα και δραματικά.
Η συμπεριφορά τους είναι παρορμητική, απρόβλεπτη και έντονα αυτοκαταστροφική. Επανειλημμένες απόπειρες αυτοκτονίας ή αυτοακρωτηριαστική συμπεριφορά είναι πολύ συχνές (υπολογίζεται ότι 8% ως 10% των ατόμων αυτών πεθαίνουν αυτοκτονώντας, ιδιαίτερα αν έχουν συνοδό κατάθλιψη ή χρήση ουσιών) και συνήθως εμφανίζονται ως αντίδραση στην εγκατάλειψη, στην απόρριψη ή στην πιθανότητα να επωμισθούν ευθύνες.
Η συναισθηματική διάθεση παρουσιάζει πολύ μεγάλη αστάθεια, καθώς το άτομο αντιδρά έντονα συναισθηματικά στο παραμικρό στρες. Οί συναισθηματικές διαθέσεις που εναλλάσσονται είναι η δυσφορία (που είναι και η επικρατούσα διάθεση), η ευερεθιστότητα, το άγχος, ο θυμός, ο πανικός, η απελπισία. Χαρακτηριστική είναι, όπως είπαμε, η εύκολη κινητοποίηση και η δυσκολία ελέγχου του θυμού.
Ακόμα, τα άτομα αυτά παραπονούνται για χρόνια αισθήματα κενού και βαθιάς μοναξιάς. Σε καταστάσεις έντονου στρες (π.χ. φόβος εγκατάλειψης ή πραγματική εγκατάλειψη) μπορεί να εμφανισθούν παροδικά παρανοειδής ιδεασμός, παραισθήσεις ή διασχιστικά συμπτώματα (π.χ. αποπροσωποποίηση).
Λιλιουμ ολα αυτα που ανεφερες αντιμετωπιζα με τη κοπελα..ψυχοσωματικοα,φοβι� �ς κτλ..ολα!!!εκτος απο την αυτοκτονια και τον αυτοτραυματισμο!!δεν εκανε ουτε θα εκανε ποτε κατι τετοιο...Αλλα ολα τα υπολοιπα συμπτωματα δυστηχως τα ειχε!!!Της εγραψε xanax ο καρδιολογος και δε τα επαιρνε...κανεις δε της ειπε οτι εχει καποιο θεμαμνα πει να κοιταχτει..η μανα της με αλλον,εχασε το πατερα της 18 ετων,ο αδεφος της εξωτερικο...κανεις..ολοι ετρεχαν γιαυτην,να την ικανοποιησουν πιστευοντας οτι θα ειναι καλα..αλλα την εκαναν χειροτερα..Κανεις δε κοιταξε το ιστορικο της απο την οικογενεια της,ενω τα πραγματα ηταν ολοφανερα..το κιν της ηταν γεματο απο μυνηματα πρωην που την εβριζαν και την απιελουσαν...Οταν της ειπα να παμε μαζι σε γιατρο μου ειπε 'ναπας εσυ'.Κριμα γιατι θα χειροτερεψει και εγω δε μπορω να βοηθησω γιατι παλι θα με απορριπτει και δε το αντεχω αλλο...
Υπάρχει κάποια θεραπεία για αυτή τη διαταραχή;
Από ό,τι ακούω η θεραπεία είναι δύσκολη και προβληματική.. Όπως όλες οι διαταραχές προσωπικότητας απαιτεί χρόνια δουλειάς, χωρίς να μπορεί κάποιος να εγγυηθεί πάντα θετικά αποτελέσματα. Λένε ότι βοηθάει η φαρμακοθεραπεία σε συνδυασμό με ψυχοθεραπεία, προσωπικά έχω δει ελάχιστες αλλαγές στον εαυτό μου!
Θενκς για την απάντηση Lucy, ακούγεται άβολη η κατάσταση και για τους μεν και για τους δε
Σίγουρα! δεν σου κρύβω ότι ταλαιπώρησα κι εγώ πολύ τον πρώην μου..ένιωθα τόσο στην απ'έξω ενώ δεν ήμουν πραγματικά. αντιδρούσα εξωφρενικά παράλογα! με την ψυχοθεραπεία τουλάχιστον έχω αρχίσει να αντιλαμβόνομαι τα λάθη μου και να ελέγχω ως ένα βαθμό το θυμό μου.. Σίγουρα έχει να κάνει και με τους διάφορους χαρακτήρες και με το κατά πόσο ταιριάζουν! ο πρώην μου πχ με μείωνε κι αντι να με κατευνάσει με εξαγρίωνε επίτηδες. είναι στον άνθρωπο και στο κατά πόσο ταιριάζεις!
Kαι μην ξεχναμε οτι ο οριακος και ο καθε ανθρωπος με καποια δυσκολια δεν το διαλεξε να ειναι οριακος και παιδευεται και ο ιδιος παρα πολυ. Οι συντροφοι του τον επιλεγουν αντιθετως... Μπορει να εχουν αγνοια της διαταραχης, αλλα δεν εχουν αγνοια των συνεχομενων προβληματων! Και γενικα εμενα δε μου αρεσει να κατηγορουμε τους αλλους για οτι συμβαινει σε εμας..
βοηθάει ουσιαστικά η ψυχανάλυση; σε βάθος χρόνου να φανταστώ;Quote:
Originally Posted by Ξωτικό
Γεια σας!
Ζητάω απεγνωσμένα κάποια συμβουλή, κάποια γνώμη... αν κάποιος μπορεί να με βοηθήσει θα χαρώ πολύ, είμαι σε πολύ ευαίσθητη φάση και τίποτα δεν μπορώ να ξεπεράσω ανώδυνα. Εδώ και 5 χρόνια περίπου έχω σχέση με μια κοπέλα με διάγνωση Οριακής Διαταραχής της Προσωπικότητας. Ειμαστε και οι δύο 29 χρονών, είμαι η πρώτη της σχέση και γενικά ο πρώτος της, και για μένα είναι η πρώτη μακροχρόνια σχέση και ο πρώτος έρωτας, αγαπάω κάθε χιλιοστό επάνω της ξεχωριστά. Στην αρχή της σχέσης μας δεν ήξερα τίποτα κι έτσι παρεξηγούσα την κάθε συναισθηματική της αστάθεια και τις παρορμητικές κινήσεις με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις και μικροχωρισμοί ανά περιόδους. Πάντα τη συμβούλευα να επισκεφτεί κάποιον ειδικό για να την βοηθήσουν να διαχειρίζεται τα συναισθήματά της αλλά είχε πάντα μια άρνηση... τελικά επισκέφτηκε μία ψυχολόγο η οποία τελικά την αποθάρρυνε απορρίπτοντας τα βιώματά της.
Η αγαπημένη μου από μικρή ζούσε σε ένα οικογενειακό περιβάλλον με έντονη καταπίεση και οι μεταξύ τους σχέσεις ήταν αποξενωμένες. Την θεωρούν υπαίτια για τις περισσότερες στεναχώριες της οικογένειας. Αργότερα αντιμετώπισε απόρριψη σχετικά με την επαγγελματική της αποκατάσταση μιας και σπούδαζε συνέχεια και μελετούσε την κάθε λεπτομέρεια με επιμονή ίσως και ψυχαναγκασμό. Εντωμεταξύ απέρριπτε η ίδια κάποιους φίλους κι απλά μιά μέρα δεν τους μιλούσε, πιθανώς για να προλάβει κάποια ενδεχόμενη απόρριψη ή εγκατάλειψη από εκείνους. Σε γενικές γραμμές η τεράστια έλλειψη αυτοπεποίθησης και ο αρνητισμός στο οτιδήποτε είναι τα βασικά χαρακτηριστικά της ταλαιπωριμένης μου αγάπης. 'Ετσι έγινα εγώ ο μοναδικός άνθρωπος που την καταλάβαινε και της συμπαραστεκόταν. Ενίσχυα την αυτοπεποίθησή της και πάλευα για την ένταξή της και την κοινωνικοποίησή της σε παρέες και δρώμενα (κάτι που αδυνατεί να αναγνωρίσει όπως πιστεύω πως αρνείται να αναγνωρίσει συναισθήματα και πράξεις), ανέλαβα έναν ρόλο ψυχολόγου χωρίς όρια. Στους περισσότερους τσακωμούς ήμουν εγώ που προτιμούσα να χάσω τον εγωισμό μου παρά εκείνην κι έτσι δεν την εγκατέλειπα, και συνεχίζαμε. Η έντονη ανάγκη της να υπεραναλύει μέχρι αηδίας την κάθε σημαντική για εκείνη πράξη, να χρειάζεται επιβεβαίωση, να περιμένει νευρωτικά πότε θα την πάρω τηλέφωνο, κι αν πραγματοποιούσα κάποια έξοδο δίχως εκείνη απλά να ξεσκάσω να μου καταστρέφει άθελά της τη ψυχολογία και να έχω τύψεις και μάλιστα τη στιγμή που και η δική μου ψυχολογική υγεία έπασχε από έντονες κρίσεις πανικού σε καθημερινή βάση. Όλα αυτά με έκαναν υποσυνείδητα να καταφύγω στο επαγγελματικό μου περιβάλλον όπου ή ανατπόκριση και η κατανόηση ήταν άμεση, το οποίο το περιβάλλον σχετίζεται με παιδάκια εγκαταλελειμμένα και με διάφορες αναπηρίες. Έτσι αφοσιώθηκα περισσότερο εκεί παρά στην αγαπημένη μου, κάνοντάς την να νιώσει τελικά απόρριψη κι από μένα. Στην ουσία ανάγκασα τον εαυτό μου να μπει σε χειμερία νάρκη, κάτι που γνωρίζω τώρα πως ήταν λάθος καθώς τα συναισθήματά μου δεν είχαν αλλάξει απλά τα συναισθήματα αυτά δεν συμβάδιζαν με τις πράξεις μου. Το τελευταίο διάστημα συνειδητοποίησα τα λάθη μου και είμαι πρόθυμος να αφοσιωθώ με όλο μου το είναι σε εκείνη, έκανα δραστικές κινήσεις, έβαλα όρια στα επαγγελματικά μου καθήκοντα και ξαναβρήκα τον εαυτό μου, ασχολούμαι και πάλι με πράγματα που με γεμίζουν και δεν με αδειάζουν, πράγματα από τα οποία επίσης είχα παραιτηθεί. Δεν έχω κρίσεις πανικού γιατί το δούλεψα οπότε η ποιότητα της ζωής μου σαφώς έχει καλυτερέψει, έχω πιά στόχους... αλλά μάλλον δεν έχω εκείνη. Την αλλαγή της συμπεριφοράς μου την ζει, αλλά στα λόγια επιμένει πως δεν θέλει να είμαστε πιά μαζί. Όταν βρισκόμαστε είναι άλλος άνθρωπος, αγκαλιαζόμαστε, φιλιόμαστε, κλαίμε μαζί, συνεβρισκομαστε κι ερωτικά... αλλά μετά όλα αλλάζουν πάλι, επιμένει πως την έχω κάνει δυστυχισμένη και ότι θέλει να ζήσει κι άλλα πράγματα για τα οποία δεν έχει την παραμικρή αίσθηση του κινδύνου. Το ότι δεν είχε εμπειριες στη ζωή της κανονικά δεν θα έπρεπε να βαραίνει τη συνειδησή μου, αλλά γιατί πρέπει να την πληρώνω έτσι, με φόβους κι αυπνίες, με νευρική ανορεξία και χάπια. Έχω αναρωτηθεί πολλές φορές αν είμαι πρόθυμος να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου σε παρόμοιες κατστάσεις κι έχω κατλήξει στο ναι, την αγαπώ και θέλω να παλέψω μαζί της. Ένας άλλος φόβος μου είναι πως φοάται μήπως με τυραννάει γι'αυτό θέλει να με αποδεσμεύσει μιας και μου λέει συνέχει πως ο κόσμος είναι γεμάτος με αξιόλογες κοπέλες... βλέπει όμως πως το ζητούμενο δεν είναι αυτό, δεν είναι ο φόβος της μοναξιάς, είναι εκείνη, είμαστε εμείς. Της το έχω πει πως δεν την θεωρώ κλινικά άρρωστη, είναι και το περιβάλλον και οι συγκυρίες που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα μας, κι είναι κάτι που με λίγη αισιοδοξία και προσπάθεια μπορεί να ξεπεραστεί. Το άλλο που της είπα είναι πως άμα θέλεις να ζήσεις ζήσε, εγώ θα είμαι για κάποιο διάστημα εδώ και θα σε περιμένω με όλη μου την αγάπη αλλά δεν ξέρω για πόσο διάστημα, και φοβάμαι μήπως το πήρε εκβιαστικό, γιατί ακόμα και τώρα με έχει ανάγκη. Τι πρέπει να κάνω? να ανέχομαι αυτή την κατάσταση κι όπου βγάλει ο δρόμος κι ο χρόνος ή να την εγκαταλείψω πραγματικά μια για πάντα? Εκείνη παραδέχεται πως μπορεί να είναι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής της γιατί πάντα με θεωρούσε δεδομένο κι ότι θα υποστεί τις συνέπειες, αλλά που είναι οι ισορροπίες, πόσο εύκολο μπορεί να είναι για μένα να το γνωρίζω αυτό τη στιγμή που πεθαίνω για ένα της χάδι... είναι καλό που ξέρει ότι είμαι διαθέσιμος? Τώρα πλέον ξέρω τι θα πει δυστυχία, κι έχει έντονη γεύση τσιγάρου.
Συγγνώμη για το παραλήρημα, ίσως κάποιοι με καταλάβουν.
ευχαριστώ.
πέρασα ακριβώς τα ίδια για 5 μήνες!Μου είπε να χωρίσουμε πρίν 3 εβδομάδες και έχουμε να μιλήσουμε απο τότε...Quote:
Originally Posted by colemon
τη μια μέρα δεν ήξερε τι ήθελε και μετά απο 5 λεπτά μου ζητούσε να περάσω να την πάρω απο το σπίτι γιατί με ήθελε! Την επόμενη μου έλεγε οτι με αγαπούσε και οτι είχε ανάγκη να ακούσει κάτι αντίστοιχο απο εμένα και μετά απο μια μέρα με έπαιρνε τηλέφωνο για να μου πεί οτι δεν με θέλει! Είχα πάθει πλάκα τις πρώτες ημέρες, δεν ήξερα πως να το διαχειριστώ! Πως γίνεται απο εκεί που ήμουν τόσο τέλειος για εκείνη, ξαφνικά να ακούω οτι δεν με θέλει, να μην την ξαναπάρω τηλέφωνο γιατί δεν θα το σηκώσει, οτι δεν μπορεί να είναι σε μια σχέση και να υποκρίνεται ενώ δεν με θέλει, όπως και το ''το οτι σε ήθελα ίσχυε πρίν μια εβδομάδα''..
μου είχε δείξει και στο παρελθόν τέτοια σημάδια (όπως και άλλες διαταρεχές όπως στον ύπνο, φοβίες κτλ) και στο τέλος έκανα πίσω γιατί είχα συναισθήματα και δεν ήθελα να την πληγώσω με το να φύγω.
απο οτι είχα καταλάβει και απο συζητήσεις και σπόντες τρίτων, τα ίδια είχε κάνει και στον προηγούμενο και τον παράτησε στο άσχετο.
δεν της κρατάω κακία γιατί καταλαβαίνω οτι έχει πρόβλημα που προέρχεται απο το οικογενειακό της περιβάλλον.
κρίμα πάντως γιατί τώρα καταλαβαίνω περισσότερα για το πρόβλημα της αλλά μόνο εκείνη μπορεί να βοηθήσει τον εαυτό της (γιατί βλέπω οτι η οικογένεια της δεν είναι σε θέση να το κάνει)...Είναι σίγουρα καλύτερο για εμένα που τελείωσε έτσι γιατί στο μέλλον τα πράγματα θα ήταν σίγουρα χειρότερα.
Καλησπερα παιδια και απο μενα. Ειχα σχεση με Οριακη, ειδα πραγματα που δεν φανταζομουνα οτι υπαρχουν-γινονται και επισης μεσα απο ολο αυτο εμαθα περισσοτερα για τον εαυτο μου. Μπορω να μιλαω-γραφω για ωρες αλλα νομιζω οτι θα ηταν καλυτερο καποιοι που εχουμε "κακοπερασει" να λεγαμε τις εμπειριες μας απο κοντα. Νομιζω θα μας εκανε καλο αυτο, τουλαχιστον αυτο πιστευω για μενα. Οποιος συμφωνει και θελει πολυ ευχαριστως να τα πουμε απο κοντα. Καλη συνεχεια και..κατι τελευταιο. Μην βιαζομαστε να κρινουμε τον αλλον αν δεν εχουμε κρινει πρωτα τον εαυτο μας. Αυτα τα ολιγα :)
Έτσι πως παρουσιάζεται το θέμα μπορεί να πέσουμε σε πλάνη. Αν αφήσουμε αυτήν την παρουσίαση να περάσει άκριτα, τείνουμε να προσδώσουμε νέα συμπληρωματικά χαρακτηριστικά στην ασθένεια ως προς την συμπτωματολογία της. Κι αυτά είναι ότι "ο ασθενής παρουσιάζει την ικανότητα να επιφέρει στο πρόσωπο του περιβάλλοντός του συναισθηματική ή άλλη κατάρρευση.
όμως μπορεί ο οριακός να μη γνωρίζει ότι θα καταρρεύσεις! Να θεωρεί ότι έχεις δυνάμεις σαν τις δικές του και θα αντέξεις όπως πάντα αντέχει αυτός τις αφόρητες πιέσεις.
Στην πραγματικότητα εσύ είσαι αυτή που καταρρέεις και μάλιστα δεν ζήτησες βοήθεια. Ο οριακός έχει ιδιαίτερη ικανότητα να συναισθάνεται, να μαντεύει, την ψυχική διάθεση ή τις ανάγκες του άλλου.
Αν όμως η προσέγγιση αυτή είναι λάθος, ακυρωτική προς το πρόσωπό του, υστερική, φοβική με άλλα λόγια αν κάνεις κάτι χειριστικό προκειμένου να αλληλεπιδράσεις με οριακό... απλά την πάτησες!
Να είσαι αληθινή. Και πίστεψέ με μπορεί να μην είσαι και να μην μπορείς να το καταλάβεις.
εξαρταται απτο τι οριακος ειναι...κ γω οριακη ειμαι αλλα δεν δειχνω ποτε ζηλιες. οτι κανω και οτι σκεφτομαι το σκεφτομαι μονη μου. δεν βαραινω τον αλλον. εξαλλου ποτε δεν ξερεις σε τι ανθρωπο θα πεσεις. η πως θα αλλαξει ο αλλος στην πορεια. πρεπει να θετεις ορια απο την αρχη και να τα κανει ο οριακος κατανοητα. δεν ειναι ολοι οι οριακοι ακαταλληλοι για σχεσεις η τοσο δυσκολοι ανθρωποι.