πόσοι απο σας καταφεραν και άλλαξαν τρόπο σκέψης μετά την κατάθλιψη?

Quote:

---

Originally Posted by mariafil

πάντως όσον αφορά τις παρέες νομίζω ότι οι παρέες συκροτούνται μέσα απο κοινά ενδιαφέροντα...

όμως αν κάθε φορά που συναναστρέφεσαι έχεις διαφορετικές απόψεις τότε αναπόφευκτα αυτή η παρέα δεν κάνει για εσένα...

αυτό που θέλω να πώ είναι ότι μια παρέα λίγο πολύ έχει κοινές απόψεις... και πορεύονται σύμφωνα με αυτές...

επομένως τι θέλω να πω... είσαι σε μια παρέα που βγαίνει σε club και τα λοιπά και λέει τί να πάω σε αυτό το μαγαζί μαζεύονται ηλίθιοι ξέρω γω...

εσύ όμως πας και στα μαγαζιά που πάνε οι "ηλίθιοι"...βγαίνεις με τους "ηλίθιους" και λένε πού πας εκεί στα club με τους φλώρους π.χ.?

δλδ ο ένας κατακρίνει τον άλλο

εσύ τώρα με πια μεριά πρέπει να είσαι??

---

απο την αρχή του θέματος σου εντόπισα αυτό: μεταλλάσεσαι ανάλογα με τους άλλους, πιθανότατα για να γίνεσαι αρεστή στους φίλους.
Αυτό από μόνο του είναι αρκετά ψυχοφθόρο και κουραστικό.
Σίγουρα είσαι σε μια φάση που ψάχνεσαι για το τι πιστεύεις/τι θελεις κλπ, αλλά μοιάζει σα να το έχεις αναγάγει σε μέγα θέμα.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και προσπάθησε να τον παρατηρήσεις.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε 100% με όλους και με όλα.
Μπορεί πχ να περνάς καλά με κάποιον στην παρέα και να είναι εντελώς διαφορετικός από σένα. Να ακούτε διαφορετική μουσική, να έχετε διαφορετικά πολιτικά πιστεύω και άλλες διαφορές, όμως, εσένα να σου φτιάχνει τη διάθεση...:)

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

απο την αρχή του θέματος σου εντόπισα αυτό: μεταλλάσεσαι ανάλογα με τους άλλους, πιθανότατα για να γίνεσαι αρεστή στους φίλους.
Αυτό από μόνο του είναι αρκετά ψυχοφθόρο και κουραστικό.
Σίγουρα είσαι σε μια φάση που ψάχνεσαι για το τι πιστεύεις/τι θελεις κλπ, αλλά μοιάζει σα να το έχεις αναγάγει σε μέγα θέμα.
Άσε τον εαυτό σου ελεύθερο και προσπάθησε να τον παρατηρήσεις.
Δεν χρειάζεται να συμφωνούμε 100% με όλους και με όλα.
Μπορεί πχ να περνάς καλά με κάποιον στην παρέα και να είναι εντελώς διαφορετικός από σένα. Να ακούτε διαφορετική μουσική, να έχετε διαφορετικά πολιτικά πιστεύω και άλλες διαφορές, όμως, εσένα να σου φτιάχνει τη διάθεση...:)

---

ναι, αλλα με ποιά κριτήρια θα απορρίψεις κάποιον?

πιστεύω ότι και να διαλέξεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις...

ξέρεις πιο είναι το θέμα... ότι έτσι όπως μεγάλωσα στο χωριό μου πάντα λειτουργούσα ως συνδετικός κρίκος... κατα κάποιον τρόπο τα είχα καλά με όλους...
γιατί ίσως είναι πιο μικρή η κοινωνιά και ίσως πολλά άλλα...

σε μια πόλη πως μπορεί να γίνει αυτό??

καλά πιστεύω οτι δεν γίνεται αλλά αυτό είναι το ζήτημα...

πως θα αλλάξει αυτός ο τρόπος σκέψης?

Quote:

---

Originally Posted by mariafil

ναι, αλλα με ποιά κριτήρια θα απορρίψεις κάποιον?

πιστεύω ότι και να διαλέξεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις...

ξέρεις πιο είναι το θέμα... ότι έτσι όπως μεγάλωσα στο χωριό μου πάντα λειτουργούσα ως συνδετικός κρίκος... κατα κάποιον τρόπο τα είχα καλά με όλους...
γιατί ίσως είναι πιο μικρή η κοινωνιά και ίσως πολλά άλλα...

σε μια πόλη πως μπορεί να γίνει αυτό??

καλά πιστεύω οτι δεν γίνεται αλλά αυτό είναι το ζήτημα...

πως θα αλλάξει αυτός ο τρόπος σκέψης?

---

θ αλλάξει ωριμάζοντας και βλέποντας πρώτα απ όλα εσένα και μετά τους άλλους.
Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι, αλλά θυμάμαι και γω τον εαυτό μου μετά την εφηβεία και γι αρκετά χρόνια μετά που ψαχνόμουν συνέχεια.
Ήμουν πολύ κοινωνική και ήθελα να με θέλουν και να με αποδέχονται όλοι.
Έτσι όμως κάνεις αναγκαστικές εκπτώσεις στα θέλω σου, γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά αυτό που ζητούν οι άλλοι από σένα.
Καταρχήν πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου Δεν είσαι οι άλλοι.
Βρες πρώτα τι σου αρέσει εσένα, τι σε κανει ευτυχισμένη όταν είσαι με κάποιους και μη κρίνεις τους άλλους από το κοινωνικο/μορφωτικό/οικονομικό επίπεδο τους.
Κρίνε τους με το πόσο καλό σου κάνουν, με το πόσο σε βοηθούν να πας μπροστά τον εαυτό σου, να τον καλλιεργήσεις, να ωριμάσεις σαν άνθρωπος...

Quote:

---

Originally Posted by Θεοφανία

θ αλλάξει ωριμάζοντας και βλέποντας πρώτα απ όλα εσένα και μετά τους άλλους.
Δεν ξέρω πόσο χρονών είσαι, αλλά θυμάμαι και γω τον εαυτό μου μετά την εφηβεία και γι αρκετά χρόνια μετά που ψαχνόμουν συνέχεια.
Ήμουν πολύ κοινωνική και ήθελα να με θέλουν και να με αποδέχονται όλοι.
Έτσι όμως κάνεις αναγκαστικές εκπτώσεις στα θέλω σου, γιατί δεν είσαι εσύ, αλλά αυτό που ζητούν οι άλλοι από σένα.
Καταρχήν πρέπει να μάθεις τον εαυτό σου Δεν είσαι οι άλλοι.
Βρες πρώτα τι σου αρέσει εσένα, τι σε κανει ευτυχισμένη όταν είσαι με κάποιους και μη κρίνεις τους άλλους από το κοινωνικο/μορφωτικό/οικονομικό επίπεδο τους.
Κρίνε τους με το πόσο καλό σου κάνουν, με το πόσο σε βοηθούν να πας μπροστά τον εαυτό σου, να τον καλλιεργήσεις, να ωριμάσεις σαν άνθρωπος...

---

Εγω θα ελεγα οτι ολα ειναι σαν συγκοινωνουντα δοχεια. Δεν κοιτας τι ειναι καλο για σενα παντα και τι "κερδος" εχεις απο καθε σχεση. Κοιτας να συνεισφερεις και συ στον αλλον κατα καποιο τροπο , οπως συνεισφερει και αυτος.
Με οποιους αισθανεσαι ανετα και περνας καλα νομιζω ειναι η απαντηση.

δεν ξέρω ίσως το κουράζω αλλά δεν μπορώ να βγάλω άκρη.χαχα

Πρόσφατα είχα μια συζήτηση μ 'ενα συγγενικό μου πρόσωπο επάνω στο θέμα φιλία. Μου έλεγε ότι η φιλία είναι βίωμα. Κάνεις παρέα με αυτούς που μεγάλωσες μαζί, που τους ζούσες είτε στο σχολείο, είτε στο πανεπιστήμιο κ.τ.λ. Η φιλία δηλαδή δημιουργείται μέσα από την καθημερινή τριβή. Εγώ διαφωνώ. Κι αν δεν ταιριάζεις καθόλου με το κοριτσάκι που έτυχε να κάτσετε μαζί στο ίδιο θρανίο στην δευτέρα γυμνασίου;; Θα είσαι υποχρεωμένος να την ανέχεσαι για μια ζωή; Αμφιβάλλω.


Οι φίλοι είναι τ' αδέρφια που επιλέγουμε. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό... Η συνειδητή επιλογή είναι πρωταρχικής σημασίας για μένα.


Φιλίες κάνεις βάσει μιας κοινής στάσης ζωής και όχι λόγω κοινής πολιτικής ιδεολογίας :p. O μπαμπάς μου για παράδειγμα αν και αριστερός έκανε συνέχεια παρέα με δεξιούς. Λόγω κοινών αξιών και το τονίζω αυτό. Επίσης είναι βασικό μερικά από τα βασικά σας ενδιαφέροντα και δραστηρίοτητες να είναι κοινά.


Είναι φυσικό κάποιες φορές να μην ξέρεις τι ν' απορρίψεις και τι να κρατήσεις. Άφησε τον εαυτό σου ελεύθερο και ο χρόνος θα κάνει την δουλειά του.


Επίσης πολύ σημαντικό για μένα είναι να με νιώθει στα προβλήματα που ενδεχομένως ν' αντιμετωπίζω. Σημαντικότερη από την υλική συμπαράσταση είναι η ψυχική.

Πιστεύω από ότι μου έχει δείξει η δική μου πάλη με την κατάθλιψη πως ένα σημάδι ότι ξεπερνάει κάποιος αυτή την ασθένεια είναι το ότι αλλάζει ο τρόπος σκέψης και είσαι πια ευτυχισμένος με τη ζωή σου και με τις επιλογές σου.Φυσικά θα κάνουμε και λάθη αλλά αν λειτουργεί το μυαλό όπως πρέπει αποκτάς καλύτερη διάκριση.Οι αναποφάσιστοι έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής και αυτό γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους.Όσοι μας αγαπάνε και μας κάνουν καλό αξίζουν τη φιλία μας αλλά όσοι είναι κακή επιρροή δεν είναι καλή συναναστροφή.Οπότε η φιλία είναι θέμα καρδιάς περισσότερο παρά θέμα στυλ κοινωνικής καταξίωσης ή οικονομικής ευημερίας ή μη, αλλά τον αν οι φίλοι μας μας επηρεάζουν θετικά.Ίσως υπάρχουν κάποια σημεία που πρέπει να δουλέψεις στην ψυχολογία σου για να είσαι πιο σίγουρη για τον εαυτό σου και για το τι θέλεις.Φυσικά χρειαζόμαστε συνεχή υποστήριξη από αυτούς που είναι δίπλα μας και να μάθουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας από καταστάσεις που μπορούν να μας ρίξουν.Ελπίζω να βρεις τη χαρά σου σύντομα και να σου πάνε όλα καλά.Να προσέχεις!

Quote:

---

Originally Posted by crazy

Πιστεύω από ότι μου έχει δείξει η δική μου πάλη με την κατάθλιψη πως ένα σημάδι ότι ξεπερνάει κάποιος αυτή την ασθένεια είναι το ότι αλλάζει ο τρόπος σκέψης και είσαι πια ευτυχισμένος με τη ζωή σου και με τις επιλογές σου.Φυσικά θα κάνουμε και λάθη αλλά αν λειτουργεί το μυαλό όπως πρέπει αποκτάς καλύτερη διάκριση.Οι αναποφάσιστοι έχουν τάσεις αυτοκαταστροφής και αυτό γιατί δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους.Όσοι μας αγαπάνε και μας κάνουν καλό αξίζουν τη φιλία μας αλλά όσοι είναι κακή επιρροή δεν είναι καλή συναναστροφή.Οπότε η φιλία είναι θέμα καρδιάς περισσότερο παρά θέμα στυλ κοινωνικής καταξίωσης ή οικονομικής ευημερίας ή μη, αλλά τον αν οι φίλοι μας μας επηρεάζουν θετικά.Ίσως υπάρχουν κάποια σημεία που πρέπει να δουλέψεις στην ψυχολογία σου για να είσαι πιο σίγουρη για τον εαυτό σου και για το τι θέλεις.Φυσικά χρειαζόμαστε συνεχή υποστήριξη από αυτούς που είναι δίπλα μας και να μάθουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας από καταστάσεις που μπορούν να μας ρίξουν.Ελπίζω να βρεις τη χαρά σου σύντομα και να σου πάνε όλα καλά.Να προσέχεις!

---

pisteuw oti symfwnw...elpizw na pane ola kala. :-)

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Διαμαντάκι συμφωνώ αλλά όταν εδώ μέσα βλέπω παιδιά που έχουν κακοποιηθεί σεξουαλικά, παιδιά που μεγάλωσαν με αλκοολικούς γονείς και δεν είχαν το γονεικό πρότυπο όπως πρέπει να είναι, ανθρώπους με ψυχώσεις και διαταραχές προσωπικότητας που εκτός από το πρόβλημα τους έχουν ν' αντιμετωπίσουν και τον ρατσισμό τότε είναι φυσικό κάποιες άλλες περιπτώσεις να μου φαίνονται λιγότερο σημαντικές.

---

σαν θεατες κ σαν εξωτερικοι παρατηρητες μπορουμε να πουμε πολλα. το θεμα ειναι ομως πώς ο καθενας μας βιωνει ενα γεγονος, πώς νιωθει τον εαυτο του τον ιδιο και σε αλληλεπιδραση με τους σημαντικους αλλους πιστευω. οποτε οταν πχ περναω καταθλιψη προσωπικα δεν μου λεει τιποτα το "μα δεν εχεις τιποτα αλλοι περνανε πολυ χειροτερα"...ισα ισα μια τετοια κουβεντα μπορει να πεταει (αθελα της εστω, ενω ο στοχος μπορει να ειναι ο αντιθετος), ενοχη κ βαρος. ετσι κ αλλιως σε περιοδο καταθλιψης, λιγο δυσκολο να διακρινεις το σημαντικο απο το ασημαντο, αφου λιγο πολυ ολα περνανε στο γκριζο...σε μια ευθεια γραμμη ολα

Quote:

---

Originally Posted by mariafil

ναι, αλλα με ποιά κριτήρια θα απορρίψεις κάποιον?

πιστεύω ότι και να διαλέξεις κάτι κερδίζεις και κάτι χάνεις...

ξέρεις πιο είναι το θέμα... ότι έτσι όπως μεγάλωσα στο χωριό μου πάντα λειτουργούσα ως συνδετικός κρίκος... κατα κάποιον τρόπο τα είχα καλά με όλους...
γιατί ίσως είναι πιο μικρή η κοινωνιά και ίσως πολλά άλλα..

---

πολυ σωστο αυτο που λες mariafil! οταν διαλεγεις κατι κερδιζεις καπου, χανεις καπου αλλου. καπου διαβασα κατι παρομοιο που μου αρεσε πολυ: καθε "οχι" ανοιγει εναν ξεκαθαρο δρομο για ενα σαφες "ναι". ισως μια πορεια σου στην ωριμανση να ειναι και αυτη η διαπιστωση. δεν μπορουμε να τα χουμε καλα με ολους. ισως αυτο να ειναι κ μια φοβια για συγκρουση, μια φοβια για να διαχωρισεις τη θεση σου, την ατομικοτητα σου ή ακομα ακομα κ την αναγκη σου να ανηκεις καπου καθε φορα. Μπορεις ομως να εισαι πολυ αποδεκτη και μαζι με αλλους, οταν αποφασισεις να δειξεις αυτη που εισαι καθε φορα, χωρις το αγχος ειμαι με καποιους, αρα πρεπει να ειμαι "ετσι", ειμαι με καποιους αλλους, αρα τωρα πρεπει να ειμαι καπως "αλλιως". Ισως αυτος ο διχασμος στην σκεψη σου να χει να κανει καθαρα με την δικη σου αγωνια του "ποια εισαι". Αλλα αυτο θα γινει σιγα, σιγα, αφηνωντας τον εαυτο σου να πειραματιστει, να χαλαρωσει κ να νιωσει πώς ειναι ενταξει να μην εχει ξεκαθαρες απαντησεις για ολα....

Quote:

---

Originally Posted by Sofia

σαν θεατες κ σαν εξωτερικοι παρατηρητες μπορουμε να πουμε πολλα. το θεμα ειναι ομως πώς ο καθενας μας βιωνει ενα γεγονος, πώς νιωθει τον εαυτο του τον ιδιο και σε αλληλεπιδραση με τους σημαντικους αλλους πιστευω. οποτε οταν πχ περναω καταθλιψη προσωπικα δεν μου λεει τιποτα το "μα δεν εχεις τιποτα αλλοι περνανε πολυ χειροτερα"...ισα ισα μια τετοια κουβεντα μπορει να πεταει (αθελα της εστω, ενω ο στοχος μπορει να ειναι ο αντιθετος), ενοχη κ βαρος. ετσι κ αλλιως σε περιοδο καταθλιψης, λιγο δυσκολο να διακρινεις το σημαντικο απο το ασημαντο, αφου λιγο πολυ ολα περνανε στο γκριζο...σε μια ευθεια γραμμη ολα

---

Κάποια πράγματα όμως είναι αντικειμενικά. Το να μεγαλώσεις με αλκοολική μάνα που σε βρίζει και σε χτυπάει, όπως μια κοπέλα που είχε γράψει εδώ νομίζω πως είναι κλίμακες χειρότερο από κάποιες άλλες ιστορίες που γράφονται κατά καιρούς εδώ. Ας μην γελιόμαστε και ας μην κοιτάμε μόνο την πάρτην μας.

Quote:

---

Originally Posted by Gypsy Cello

Ας μην γελιόμαστε και ας μην κοιτάμε μόνο την πάρτην μας.

---

Mονο που ο εαυτος μας δεν μπορει να ειναι αντικειμενικος παντα. κ ειδικα με το βιωμα του. και καποιες φορες αυτη η αντικειμενικοτητα που λες μπορει να μας φερει σε αποσταση απο το βιωμα μας. και με τη σειρα του αυτο να μας οδηγησει στην...καταθλιψη.

Για αυτό το τελευταίο που λες μπορείς να μου το αναλύσεις λίγο παραπάνω; Γιατί μου εξάπτεις την περιέργεια.

Μιλαω απο την εμπειρια μου: καποιες φορες που προσπαθησα να βαλω το συναισθημα μου σε αποσταση, συγκρινοντας το με καποιου αλλου "αντικειμενικα"....μπερδευτη κα. Δεν με βοηθησε ουσιαστικα στο να αποδεχτω αυτο που αισθανομαι, αυτο που ζω και τον τροπο που νιωθω. Ετσι, σιγα σιγα εχασα την επαφη μ αυτο που ειμαι καθε φορα. Για μενα αυτη η αποσταση απο το συναισθημα με οδηγησε στο να με χανω αργα αλλα σταθερα. Και καπως ετσι οδηγηθηκα στην καταθλιψη. Δεν ξερω αν καταλαβαινεις τι λεω ή αν το εξηγω καθαρα κ καλα....Αλλα νομιζω πώς μια συγκριση συναισθηματων πολλες φορες μας αποπροσανατολιζει κ δεν μας βοηθα να βρουμε μια σταθερα, που για τον καθεναν μας ειναι ο εαυτος του.

Ναι καταλαβαίνω τι λες. Έχεις δίκιο. Και γω το χω κάνει. Δεν μπορούμε να πάρουμε πολύ μεγάλες αποστάσεις από τον εαυτό μας και δεν είναι καλό για την υγεία μας.