Printable View
όταν θα ρθεις να με ξεθάψεισ απο τις στάχτες και διώξεις απο πανω μου όλη την σκουριά και ξαναβάλεις τις ρόδες μου σε ράγες και εγώ αρχίσω να κυλάω,να κυλάω,να κυλάω ξανα..
τότε οι λύπες θα με ψάχνουνε και άνεργες θα θρηνούν,θα πέφτουν μανιασμένες οι βροχές και θα ρωτούν
τι έγινε εκεόνο το τραίνο που έβλεπε τα άλλα τραίνα να περνούν???
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες - Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :
“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γιʼαυτό που αξίζουν, αλλά γιʼαυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μʼένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τʼαγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους που αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σʼαυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σʼέβλεπα να κοιμάσαι, θα σʼαγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σʼέβλεπα να βγαίνεις απʼ την πόρτα, θα σʼαγκάλιαζα και θα σού ʽδινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σʼέβλεπα, θα έλεγα “σʼαγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σʼαγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γιʼ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάνʼτο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.
Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απʼ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”
Ειναι λιγο μεγαλο συγνωμη
μακάρι αυτό να το μάθουμε όλοι μας...Quote:
Originally posted by mauros_vuthos_f
Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες - Η αποχαιρετιστήρια επιστολή που ακολουθεί εστάλη από τον συγγραφέα στους φίλους του :
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί.
Μοναξιάς Μελαγχολία
Δοκιμάζω τα όρια τής αντοχής μου
όταν υπερβαίνω τα σύνορα τής λογικής.
Ξεκινώ ένα δύσκολο ταξίδι
χωρίς συνοδοιπόρο.
(Αν μάθεις να βιώνεις τη μοναξιά,
μονάχα τότε επιβιώνεις)
Εγώ είμαι εγώ,
ακόμα και όταν δεν συνειδητοποιώ ποια είμαι,
όταν δεν αναγνωρίζω πράξεις ή λόγια μου,
όταν κάθε εξωτερική σύγκρουση τρέπεται σε ενδόμυχη.
Κάτι τέτοιες στιγμές
ψάχνω την παρηγοριά στα σοκάκια τής Νύχτας,
αναζητώ την ανακούφιση στις πλατείες τής Μοναξιάς,
διαβαίνοντας τη λεωφόρο τής Θλίψης.
Μού έχει μείνει μια μόνη αξία?
Μον-αξιά…
Εκεί που τελειώνει η μελαγχολία, η μοναξιά και η εγκατάλειψη
αρχίζει το όνειρο.
Σε κάθε τοίχο βλέπω ζωγραφισμένη τη Ματαιότητα
με χρώματα θαλασσινής ψυχής.
Τα παραμύθια ποτέ δεν μιλούσαν για δράκους
που επιβίωναν.
Το κακό πάντοτε εξορκιζόταν,
τα πριγκιπόπουλα ζούσαν ευτυχισμένα.
Κανείς δεν μού μιλούσε για τον πόνο,
για να μην πληγωθώ πρόωρα.
Με σκότωσαν, όμως, και με σκοτώνουν ακόμα
ακόμα και την ώρα που προσδοκώ την Ανάσταση
πάνω στα συντρίμμια μιας χαμένης ζωής
που δόθηκε πίσω στον Δημιουργό της...
Μαριάννα Ν. Χρήστου
Σαν άδειο κάθισμα ταξίδεψα για χρόνια.. ψάχνοντας να βρω το κατάλληλο κορμί...
Γιατί δεν είν\'απ΄\'εξω δεν έρχεται αλάργα να ξεφύγουμε η κραυγή...μεσ\'την ψυχη μας είναι και φωνάζει.
Ξεχνούμε από συνήθεια,απο τεμπελιά,από αναντρία.
Μα ξάφνου η κραυγή ξεσκίζει πάλι σαν αιτός τα σωθικά μας!
Ν.ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ
και κάτι πιο αισιόδοξο:
\'\'θα περάσουν τα σύννεφα,θα \'ρθουν χελιδόνια,θα \'ρθει η άνοιξη ξανά...θα ξαναβρούμε επιτέλους τη χαρά με καινούρια φτερά!\'\'
Περασαν τόσοι μήνες που για σενα αρρωστησα
και πληρωσα τα παντα σ\'ενα βραδυ και ειπα πως καθαρισα..
Καλα θα αποροφησουν κατι απο την εγνοια σου
η μερα,η κινηση, η δουλεια σου,οι φιλοι
και θα μπορεσεις υστερα να πας σε κανα θεατρο η κεντρο η οπου αλλου.
Ομως οταν τελειωσουν ολα
τα θεατρα και τα κεντρα κλεισουν,
και πουν οι φιλοι καληνυχτα
και πρεπει να γυρισεις πια στο σπιτι, τι θα γινει;
Το ξερεις πως σκληρη, αδυσωπητη
σε περιμενει στο κρεβατι σου η εγνοια.
Θα σαι μοναχος
και τοτε θα λογαριαστειτε.
Θες η δε θες θα μπουν κατω ολα,να λογαριαστειτε.
Θα σαι μοναχος
και ανυπερασπιστος απ\'τα θεατρα και τα κεντρα
και απτη δουλεια σου και τους φιλους.
Σε περιμενει στο κρεβατι σου η εγνοια.
Θα ρθεις δεν γινεται. Ειναι τοσο σιγουρη γιαυτο και περιμενει.
Ειναι σπιτι και σε περιμενει.
[Το αγαπημενο μου ποιημα ειναι αυτο!]
σπυρο και μενα ειναι το αγαπημενο μου ποιημα αυτο.το θυμαμαι απο τα κειμενα που καναμε στην β λυκειου νομιζω.ειναι τελειο πραγματικα.
Αννυ που το θυμοσουν εσυ?? Εγω απο τοτε που το ειδα στα κειμενα και το πρωτοδιαβασα το εχω γραψει και το εχω κολλημενο απο τοτε στν τοιχο μου.... Μου κανε εντυπωση που θυμηθηκες οτι ειναι απο τα κειμενα του λυκειου.. Ειναι φοβερο και με εκφραζει οπως και ολους σε καθε ειδους κατασταση που εχουμε να αντιμετωπισουμε..
Καληνύχτα
Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
σ\' έχω δέσει μ\' έναν όρκο γλυκό
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
σ\' όποια πεις σ\' όποιον πω σ\' αγαπώ
Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
και να ζήσω πια μαζί σου δεν μπορώ
στα περίεργα γαλάζια σου ξενύχτια
πάλι θα \'θεις και θα \'ρθω και εγώ
Ακόμα κι αν πεις καληνύχτα
πάλι θα \'ρθεις και θα \'ρθω και εγώ....
Σπυρο το θυμηθηκα γιατι και εγω απο τοτε που το ειχα διαβασει το ειχα γραψει σε ενα χαρτι απο το τετραδιο μου και το κολλησα στον τοιχο πανω απο το κρεβατι μου.Φοβερο?Καναμε το διο πραγμα!Εινα πολυ ωραιο ποιημα και πολυ σωστο(για μενα τουλαχιστον).
Φιλια.
\'\'...Πες μας που πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει
πες μας που πάει ο άνεμος,που πάει η φωτιά σαν σβήνει
σκιές ονείρων είμαστε,συννεφα που περνούμε
Βάλτε να πιούμε...\'\'
μουσική:διαφανα κρίνα
στίχοι:Κ.Καθραίος