εγω προς το παρον δεν παιρνω αντικαταθλιπτικα, παιρνω αλλα φαρμακα.... :PQuote:
Originally Posted by currant
κοιτα, αμα τα παιρνεις πολυ καιρο κ δεν βλεπεις βελτιωση, καλο ειναι να το συζητησεις με το γιατρο σου κ αναλογως να σου πει.. :)
Printable View
εγω προς το παρον δεν παιρνω αντικαταθλιπτικα, παιρνω αλλα φαρμακα.... :PQuote:
Originally Posted by currant
κοιτα, αμα τα παιρνεις πολυ καιρο κ δεν βλεπεις βελτιωση, καλο ειναι να το συζητησεις με το γιατρο σου κ αναλογως να σου πει.. :)
Kαλα απο ερωτική διάθεση κλάψτα, μέχρι κ το πρωϊ ειναι νεκρό ενω συνήθιζα να τον κάνω κρεμάστρα χαχαχαQuote:
Originally Posted by currant
χαχαχαχαχ σε ευχαριστω με κανες κ γελασα !!Quote:
Originally Posted by Konstantinoss
κι εγω τα ιδια χαλια ειμαι, μην φανταστεις, ερωτικη διαθεση zero... δυστυχως επηρεαζουν αρκετα τα φαρμακα τη libido... :(
Ε ναι τι να πούμε, γελάμε με τα χάλια μας. Πότε συνήθως έχετε αυτες τις σκέψεις εσείς? Πρωϊνά, βραδυνά, άσχετες ώρες ή κάποια συγκεκριμένη?
ΚΩΣΤΑΝΤΙΝΕ ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΜΟΥ ΕΡΧΟΝΤΑΝ ΣΕ ΑΣΧΕΤΕΣ ΩΡΕΣ. ΑΛΛΟΤΕ ΠΡΩΙ Κ ΑΛΛΟΤΕ ΒΡΑΔΥ.
ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ ΒΡΑΔΥ..
ΠΑΝΤΩΣ ΠΑΙΔΙΑ ΕΔΩ Κ ΜΙΑ ΒΔΟΜΑΔΑ ΕΚΟΨΑ ΤΑ ΧΑΠΙΑ Κ ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΟΤΡΟΠΙΑΣΩ. Η ΓΙΑΤΡΟΣ ΜΟΥ ΕΙΠΕ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΝΙΩΘΩ ΘΛΙΜΕΝΗ.
ΕΙΜΑΙ ΜΙΑ ΧΑΡΑ-ΒΡΗΚΑ Κ ΔΟΥΛΕΙΑ!!
Εύχομαι ότι καλύτερο!
Lacrymosa,ΕΒΑΛΑ ΚΙΛΑ ΜΕ ΤΑ CYMBALTA ΤΑ ΑΝΤΙΚΑΤΑΘΛΙΠΤΙΚΑ. ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΤΑ ΕΚΟΨΑ ΕΔΩ Κ 10 ΜΕΡΕΣ Κ ΔΕΝ ΠΑΙΡΝΩ ΤΙΠΟΤΑ Κ ΝΙΩΘΩ ΜΙΑ ΧΑΡΑQuote:
Originally Posted by Lacrymosa
ποιος ειπε οτι το abilify δεν προκαλει αυξηση βαρους??το επαιρνα 2 χρονια και πηρα 25 κιλα σε 4 μηνες !!!ειμαι στα ιδια κιλα εδω και 2,5 χρονια-εκοψα το abilify και παιρνω cymbalta.σταθερα με τριψηφιο.
πλακα κανεις !! κοιτα ειναι κ θεμα οργανισμου κ μεταβολικων διεργασιων, αλλα γενικα το αμπιλιφαι δεν προκαλει αυξηση βαρους.. σε καποιους βεβαια μπορει να προκαλεσει, εδω εχω διαβασει σε αλλους να προκαλει αυξηση βαρους ακομα κ το λαντοζ το οποιο θεωρητικα κοβει την ορεξη (δινεται κ στη νευρικη βουλιμια)
δυστυχως σε μενα μου ανοιξε την ορεξη τωρα βεβαια δεν το παιρνω και καπως μου εχει φυγει αυτη η βουλιμια.
ειναι κ θεμα οργανισμου οπως σου ειπα.... στις αντενδειξεις παντως το αναφερει.... καλο θα ειναι να προσεχεις παραυτα.....Quote:
Originally Posted by korman709
Προοδευτικα θα ερθουν σε μερικους μηνες, εαν εχεις κανεις δουλεια με τον εαυτο σου ομως δε θα σε τυρανανε πλεον (μεχρι που μπορεις να το φτασεις σε σημειο να μη σε ενοχλουν και καθολου) και θα μειωθει και η συχνοτητα τους παρα πολυ, εαν δεν εχεις κανει δουλεια με τον εαυτο σου θα σε τυρανανε οπως πριν.
εγω τελικα δεν εκανα δουλεια με τον εαυτο μου.οταν εκοψα το abilify εγινα οπως πριν.ειναι ολα εντονα πλεον τα συμπτωματα με αποτελεσμα να μην μπορω να κανω τιποτα.πως να ξεκινησω να κανω δουλεια με τον εαυτο μου?
Ψυχοθεραπεια, αν ειναι δυνατον με εναν ειδικο. Αν οχι τουλαχιστον μαθε να ζοριζεις τον εαυτο σου, να τον εκθετεις στους φοβους του, να αποδεχεσε τα απειλητικα ενδεχομενα που σου σου προβαλουν οι φοβιες σου. Να αφηνεις τις σκεψεις να υπαρχουν και να τις θεωρεις απλα ανοησιες. Με τη λογικη και την ψυχραιμια νικιουντε οι ψυχικες διαταραχες (τουλαχιστον οι νευρωσεις) σε μεγαλο βαθμο. Επισης ειναι πολυ οφελημο να γινεις σκληρος και κυνικος με την καλη ενοια ανθρωπος, αυτο αφορα τις γνωσιες σου, πρεπει να μην θεωρεις τον εαυτο σου καημενο ασθενη αλλα αγωνιστη ασθενη. Θεωρω οτι υπαρχει μια παγιδα που μας κραταει σε μια κατασταση παθητικοτητας και μοιρολατρειας και αυτη ειναι η κακη εικονα του εαυτου μας, ισως ειναι υπερφορτωμενη με υψηλες προσδοκιες (ψυχαναλυτικα αυτο γυρναει μπουμεραγκ) και επειτα τον θυματοποιουμε-τιμωρουμε οταν "κατανταει" ο εαυτος μας να περνει φαρμακα, ισως απλα ειναι μια κατασταση κατα καποιο τροπο βολικη γιατι δεν προυποθετει προσπαθεια. Πολα μπορουν να παιζουν, αλλα παρολα αυτα δεν ειναι καθολου γονιμη μια εικονα ενος φουκαρα-ασθενη εαυτου, μια φορτισμενη συναισθηματικα προσεγγιση. Η πραγματικα γονιμη εικονα εαυτου για την περιπτωση των ανθρωπων που αντιμετωπιζουν ψυχολογικα προβληματα ειναι αυτη του "αγωνιστη", πρεπει να γινει συνειδηση μια τετοια εικονα, πρεπει να ξεκιναμε απο μικρες προσδοκιες για τον εαυτο μας που δεν δημιουργουν τυψεις και αυτοτιμωρια απο την αρχη και να προχωραμε ψυχραιμα στους στοχους μας οι οποιοι αν ειναι δυνατον θα πρεπει να ειναι ξεκαθαροι και συνειδητοι και οχι φαντασιωσεις. Γιαυτο πιστευω οτι ειναι ζητημα λογικης και ψυχραιμιας, ειμαι ενας απλος ανθρωπος με προβληματα, ενας τιποτας μεν (μια ταπεινη εικονα εαυτου με την καλη εννοια ειναι μια αποφορτισμενη εικονα εαυτου), αλλα τωρα ζω και θελω να ζησω καποια πραγματα και θα κανω τον αγωνα μου και θα πεσω μαχομενος και οτι γινει, ολα για ολα κουφαλες. Χρησιμοποιω επιτηδες και εγω συναισθημα γιατι ακριβως πρεπει το αγονο συναισθημα να το μεταπρεπουμε σε γονιμο προς το συμφερον μας, ουσιαστικα να το ταυτιζουμε με την ψυχραιμια και τη λογικη μας, οχι να το εξοντονουμε, προς μια πιο αποδοτικη εικονα εαυτου. Και αλλαζουμε ετσι τις γνωσιες μας. Ουσιαστικα πολλες ψυχοθεραπευτικες προσεγγισεις ετσι δουλευουν, μεσα απο την δυνατοτητα του ανθρωπου να εκβιαζει τον εαυτο του και να τον εξαναγκαζει να αλλαζει και υπαρχει τεραστια δυνατοτητα του ανθρωπου να το κανει αυτο. Το χιουμορ επισης βοηθαει πολυ, ειναι καλο πραγμα ο αυτοσαρκασμος και ο σαρκασμος της παθησης μας, δεν αφηνει το συναισθημα να παραφουσκωσει αυτο που βιωνουμε και να το κανει τερας. Οι ανθρωποι κουραζοντε μεσα στα προβληματα τους και δυστυχως εαν αφεθουν βουλιαζουν περισοτερο, δεν πρεπει να αφηνομαστε να μας παρασερνει το παραλογο συναισθημα, θελει εκβιασμο του εαυτου μας. Ακομα και στην καταθλιψη, μια κατασταση που τη βιωσα και ξερω οτι ειναι πολυ μπαμπεσα γιατι σου αλλαζει ολον τον τροπο που εισπρατεις την πραγματικοτητα θελει ακομα και εκει ψυχραιμια, εφοσον εχει καποιος ηδη ξεπερασει ενα τετοιο επεισοδιο θα πρεπει να παραμεινει προσκολημενος στη σκεψη οτι ειναι μια παροδικη κατασταση, ειναι ενα ψεμα ακομα και αν δεν το βλεπω ετσι τωρα και εχω καθε συμφερον να κανω υπομονη να περασει για να επανελθω στα ισα μου, ψυχραιμια, λογικη και εκβιασμος του εαυτου. Μοιαζει σαν την προσπαθεια που κανουμε να κοψουμε τις κακες μας συνηθειες, να κοψουμε το τσιγαρο ας πουμε, στην αρχη ειναι δυσκολο αλλα μετα περνουμε φορα. Και σε ενα μεγαλο βαθμο αυτα τα προβληματα ειναι ενα ειδος συνηθειας πλεον, ανατροφοδοτουντε απο τη συνηθεια αν και μπορει να ξεκινουν και απο εντελως διαφετικη αιτια. Τα ερημα τα φαρμακα βοηθανε πολυ μεν αλλα δεν ειναι αυτα που θεραπευουν, τα φαρμακα ειναι σοβαροι βοηθοι και μονο και αλλιμονο αν ταυτιστουμε μαζι τους σε μια αρρωστη εικονα εξαρτημενου ανθρωπου που πλεον αυτοπροσδιοριζει τον εαυτο του μεσα απο αυτα. Παροδικοι βοηθοι στη ζωη πολλων ανθρωπων ειναι.