η πίστη στό υπερφυσικό αποτελεί πηγή δύναμης για τον άνθρωπο, γι αυτους που πιστευουν πραγματικά και όχι επιφανειακά.
για να χεις αγαπη δεν χρειάζεται να πιστεύεις στο Θεό
και δυστυχώς οι θρησκειες είναι από τις χειρότερες πηγες τραυματικων βιωμάτων
Printable View
η πίστη στό υπερφυσικό αποτελεί πηγή δύναμης για τον άνθρωπο, γι αυτους που πιστευουν πραγματικά και όχι επιφανειακά.
για να χεις αγαπη δεν χρειάζεται να πιστεύεις στο Θεό
και δυστυχώς οι θρησκειες είναι από τις χειρότερες πηγες τραυματικων βιωμάτων
Ασχέτως με το υπερφυσικό και τους φανταστικούς κόσμους, ο άνθρωπος που έχει μεγαλώσει με το αίμα και το νόμο του ζώου θέλει τιμωρία και φόβο για να υποδουλωθεί όπως γίνεται και στη φύση, η μεγάλη αρκούδα τρομάζει την πιο μικρή , η μικρή τρομάζει γιατί ξέρει πως δεν έχει ελπίδα να τα βάλει με την μεγάλη αρκούδα μόνη της αν δεν έχει προστασία γονική. Ο άνθρωπος όμως που έχει γνωρίσει το πνεύμα της αδυναμίας, της απάρνησης, γνωρίζει πως αυτό βρίσκεται πιο κοντά σε αυτό το ανώτερο, γνωρίζει την ανάγκη της κοινωνίας να έχει ο άνθρωπος μια έμφυτη ηθική, να διακρίνει τα όρια μεταξύ κακής πράξης και καλής, μη ηθικής και ηθικής, η μιας σκέψης, αυτής της σκέψης που είναι λουσμένη από την αμαρτία και της σκέψης που ποθεί την λύτρωση από αυτό που μας οδήγησε σε τόσα προβλήματα. Άνθρωπος, πιο πολυπληθής από τους λαγούς, πιο άγριος από την αρκούδα, πιο επικίνδυνος από το λιοντάρι, ποιο ηλίθιος από τον σκύλο. Άνθρωπος που επιστρέφει στην φύση αφού απέτυχε να βρει τον Θεό. Έτσι το αντιλαμβάνομαι εγώ. Θεός δεν σημαίνει απαραίτητα ο μάγος που θεραπεύει με ένα χτύπημα των δαχτύλων του. Ο καθένας πιστεύει ότι έχει ανάγκη και ότι δεν μπορεί να βρει εδώ και όταν ξυπνάει το ζώο μέσα του στο κοπάδι νιώθει αθάνατος αλλά δεν είναι. Μετανοείτε όπως γράφουν και στους τοίχους που δεν παρκάρουν τα αμάξια. Με την έννοια μάθετε τι πληγώνει τους αθώους (υπάρχουν και αυτοί και παίζουν ακόμα με παιχνίδια) και μην το κάνετε.
Ξεφύγατε για τα καλά απο το θέμα, και το γυρίσαμε στο τι είναι ζωή τι είναι θεός, κτλ... ναι, ΔΕΝ χρειάζεται να είσαι χριστιανός ή βουδιστής για να νιώσεις αγάπη.
Ρώτησα αν κάποιος μέσα απο τη θεωρία της αγάπης έχει βρει το δρόμο έξω απο τα ψυχολογικά αδιέξοδα. Αν με το να επιδιώκεται γαλήνη και με το να προσφέρεις στον άλλον έχει αλλάξει κάτι μέσα σας.
που το πάμε, που το ...φέρνετε, όλο στη θρησκεία καταλήγει..:Ρ
(έχει χαθεί και αυτή η ρειν)
Όλα μας τα προβλήματα εξαρτώνται από την έλλειψη, από την απουσία της αγάπης! Μόνο που δεν διδάσκεται ενώ θάπρεπε. Ποιός μας εξήγησε και πότε, πως για ν' αγαπήσουμε τον συνάνθρωπο σαν τον εαυτό μας, θα πρέπει πρώτα να μάθουμε ν' αγαπάμε τον εαυτό μας;
Πώς μπορώ ν' αγαπήσω τον άλλον, όταν εγώ κακοποιούμαι από μένα; Κι είναι κακοποίηση π.χ. να υποτιμώ, να συγκρίνω, να μην σέβομαι τον εαυτό μου, να τον ταλαιπωρώ γενικά με όλα όσα η κοινωνία μας κληροδότησε.
Έτσι το μόνο που κάνω είναι να με μισώ, και κατ' επέκταση να μισώ και τους άλλους.
Χρειάζεται λοιπόν να το μάθουμε όλο το "έργο" απ' την αρχή. Γιατί μόνο όταν μάθεις πως ν' αγαπάς τον εαυτό σου, τότε οδηγήσε και στην γνώση της μεγάλης αλήθειας για την αγάπη στον συνάνθρωπο.
Και τότε αγαπάς και προσφέρεις χωρίς ανταπόδοση. Έχεις ήδη πάρει πριν να δώσεις, γιατί χαρίζεις από το περίσσευμα.
Κι αυτό ναι είναι λύτρωση και ευτυχία!
Κατανοητό Natasha το θέμα και όντως κάπου ξεφύγαμε απ αυτό.
Εγω έχω δώσει αγάπη πολλές φορές και βίωσα γαλήνη και χαρά γι αυτό. Δυστυχώς γι αυτη την αγάπη δεν πήρα τιποτα πισω (εννοώ μια απλή θετική ανταπόκριση σαν ευγνομωσύνη γιατι ο κόσμος ακόμα και μεσα στη δυστυχία του διατηρεί ακμαία την αχαριστια του) και σαν άνθρωπος πολύ λίγη αγάπη δέχτηκα απ τους άλλους. Το αν θα δείξουν αγάπη εξαρτάται και από πόσο προσιτος και ενδιαφερον άτομο τους φανταζει ο άλλος, διαφορετικά απλά σε προσπερνάνε ή το καλό που σου κάνουν το κάνουν από υποχρέωση. Έτσι η δυστυχία και η θλίψη που μου πρόσφερε το δεύτερο αντιστάθμισε τη χαρά και τη γαλήνη που μου δωσε το πρώτο.
Αυτή η αγάπη που λες προφανώς δεν είναι πράξεις αγάπης. Για να ''δώσεις'' αγάπη δεν χρειάζονται προυποθέσεις και συμφέροντα. Και το δυσκολότερο κομμάτι αυτής της φιλοσοφίας είναι να προσφέρεις έχοντας εξαρχής στο νου πως δε ζητάς τ παραμικρό πίσω, ουτε καν το ''ευχαριστώ''. Τότε είναι που μας πονάει η αχαριστία. Τότε είναι που μετανιώνουμε κιόλας που δώσαμε τόσα, τότε νιώθουμε πως χάσαμε ένα κομμάτι μας, γιατί μάλλον όταν φέρεσαι με αγάπη δίνεις στον άλλον ένα κομμάτι του εαυτού σου. Είναι πολύ πολύ δύσκολο να ζεις έτσι τη ζωή σου χωρίς να περιμένεις τίποτα πίσω. Άμα τύχει και το καταφέρεις όμως τότε θα ξέρεις οτι επρόκειτο για ατόφια δράση αγάπης. Και αφήνει τα πιο καθάρια αποτελέσματα, ίσως παίρνεις πολλά πίσω τελικά, όχι απο το άτομο στο οποίο επένδυσες, αλλά απο εσένα τον ίδιο. Μπορώ να το φανταστώ έτσι. Και όσα καταφέρνεις με την δική σου και μόνο προσπάθεια και πρόοδο δε συγκρίνονται με άλλα. Νομίζω απλά ότι σε πάει.. αλλού :Ρ Άλλο επίπεδο πνεύματος, συνειδητοποίησης και αντίληψης.Quote:
Originally Posted by ioannis2
Μια φίλη μου λέει ''Ακούω συνεχώς γύρω μου για αγάπη, κάποιες φορές τη βλέπω, αλλά δε νομίζω πως έχω καταφέρει να αγαπήσω. Με απασχολεί αλλά πιστεύω πως η αγάπη είναι άσκηση, κανείς δε γεννήθηκε με το να αγαπάει όλο τον κόσμο, κάπου κάπως το έμαθε, χρειάζεται να δουλέψεις σε αυτό το κομμάτι, να προσπαθήσεις, να καταλάβεις τι είναι, είναι μια ασκητική. Εγώ ακόμα το δουλεύω, δεν ξέρω, κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον ελπίζω να το κατακτήσω κι αυτό''Quote:
Originally Posted by μαρκελα
Συμφωνώ απόλυτα μαζί σου Νατάσα. Σωστα μιλάς! Είμαστε ευαίσθητοι άνθρωποι γι αυτο μιλαμε σ αυτο το ύφος. Ο λόγος που έγραψα το μνμ το οποιο σχολιασες είναι η πίκρα της αχαριστίας. Η αγάπη δεν είναι αγάπη αμα περιμενεις ανταμοιβή. Όμως και ατόφια αγάπη να ναι σαν κι αυτη που ωραια περιγραφεις πάντα πληγωνει η πίκρα της αχαριστίας.Quote:
Originally Posted by Ναταshα