Originally Posted by
deadinside
Δεν ξέρω καν πως να αρχίσω. Οι τελευταίας μέρες είναι οι χειρότερες μακράν. Αν και είχα δύσκολη εφηβική ηλικία,καθώς είχα διαγνωστεί με βαριάς μορφής κατάθλιψης, όταν έφυγα από το οικογενειακο μου περιβάλλον άρχισα να νοιώθω λίγο καλύτερα. Τελευταία όμως, είμαι τόσο μονή μου. Ξυπνάω και πάω στην σχολή σαν ζόμπι,άλλα επειδή πότε δεν μπορώ να με λυπούνται οι άλλοι κάθομαι και κάνω το πιο χαρούμενο άτομο. Γνώρισα ένα παιδί με το όποιο για κακή μου τύχη με παράτησε επειδή είμαι ένα άτομο που φοβάται ότι θα την αφήσουν στα κρύα του λουτρού. Είχα γίνει λίγο εμμονικη,δεν είναι οτι δεν το παραδέχομαι άλλα τον ειχα προειδοποίηση και αυτός είχε πει οτι του αρέσει,όποτε άφησα ελεύθερο τον εαυτό μου,με βρήκε ευάλωτη και με την πρώτη βλακεία που έκανα με άφησε! Απο προχτές κλαίω όλη μέρα. Όχι κυρίως γτ με άφησε άλλα γτ δεν αντέχω άλλο πόνο,δεν αντέχω να στεναχωριεμαι! Έφτασα στο σημείο να αυτοκτονήσω ξανά!Αλλα δεν το έκανα. Γιατί ακόμα μέσα μου έχω δύναμη. Όλοι μου οι φίλοι σπουδάζουν μακριά και δεν μπορούν να μιλάνε κάθε φορά που έμενα μου έρχεται η επιφοίτηση. Έτσι γράφω εδώ για να τα βγάλω απο μέσα μου.
