στεκομαστε μεσαστην απορια κοιταμε το πουθενα κ αναρωτιομαστε προς τα που πλευσουμε?????????????
Printable View
στεκομαστε μεσαστην απορια κοιταμε το πουθενα κ αναρωτιομαστε προς τα που πλευσουμε?????????????
\"δεν εχουμε δικαιωμα αλλα απο τη στιγμη που το νιωθουμε πρεπει να εκφραστει αλλιως μενει μεσα κ σε καταρακωνει..\"
Είμαι σύμφωνη 100%! Τόσα χρόνια που τα κρατούσα όλα μέσα μου, ότι άσχημο κι αν μου συνέβαινε, δεν κέρδισα τίποτα και προκάλεσα μεγάλο κακό στον εαυτό μου.
Olorou,
νομίζω είναι πολύ καλό το ότι αποδέχεσαι τον αποχωρισμό των νεκρών αγαπημένων προσώπων. Και ποιος δεν έχει πρόβλημα με τον αποχωρισμό των ζωντανών; Όλοι
μας, τουλάχιστον στο φυσιολογικό βαθμό. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, είτε δηλαδή για ζωντανούς είτε για νεκρούς, η δυσκολία αποδοχής μπορεί να φτάσει για αρκετούς ανθρώπους σε τέτοιο σημείο που να χρειαζόμαστε ίσως βοήθεια...
Keep έχεις δίκιο...
\"στεκομαστε μεσαστην απορια κοιταμε το πουθενα κ αναρωτιομαστε προς τα που πλευσουμε????????????? \"
Απόγνωση...ένα από τα χειρότερα συναισθήματα...Χαρακτηριστ� �κό συναίσθημα του πένθους. Μέσα στην απόγνωση που ένιωθα περισσότερο έντονη ομολογουμένως τον πρώτο καιρό (όχι πως τώρα δεν τη νιώθω) μερικές φορές σκεφτόμουν άλλους ανθρώπους του μακρινού ή του κοντινού μου περιβάλλοντος που έχασαν αγαπημένα τους πρόσωπα...Και αναρρωτιόμουν και απορούσα τόσο πως εκείνοι επιβίωσαν; Πως τα κατάφεραν και εγώ νιώθω έτσι; Αυτό με βοήθησε κάπως να παρηγορηθώ Ιωάννα, έστω και λίγο. Μπορεί να σκεφτόμαστε ότι η δική μας κατάσταση είναι πολύ χειρότερη από άλλων που γνωρίζουμε και μπορεί πράγματι να είναι αλλά υπάρχουν ακόμα και άλλοι πολύ που βιώνουν πολύ χειρότερες απώλειες. Όσο κι αν θύμωνα όταν μου το λέγανε εμμέσως - πλην σαφώς - έτσι είναι. Παρόλα αυτά θυμώνω όταν μου το λένε για να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να πονώ. Είναι δικαίωμά μας να πενθήσουμε. Απλά εγώ χρησιμοποιώ αυτό το γεγονός \"ότι υπάρχουν και πολύ χειρότερα\" για να μη χάνω εντελώς την ελπίδα μου...
Quote:
Originally posted by anwnimi
Όσο κι αν θύμωνα όταν μου το λέγανε εμμέσως - πλην σαφώς - έτσι είναι. Παρόλα αυτά θυμώνω όταν μου το λένε για να μου αφαιρέσουν το δικαίωμα να πονώ. Είναι δικαίωμά μας να πενθήσουμε.
Θα πρέπει να το ʽχεις καταλάβει νομίζω πως δεν πρόκειται πια για την έκφραση των συναισθημάτων σου, αλλά για το δικαίωμά σου να νιώθεις ό,τι θέλεις. Τα αισθήματα έχουν μια δική τους δυναμική. Η αδράνειά τους ίσως σε παρασύρει πια, όχι τα ίδια καθαυτά. Θα πρέπει κανείς να ʽχει τη δυνατότητα και να νιώθει και να μη νιώθει κάτι. Κι αυτό δικαίωμα είναι.
Quote:
Olorou,
νομίζω είναι πολύ καλό το ότι αποδέχεσαι τον αποχωρισμό των νεκρών αγαπημένων προσώπων. Και ποιος δεν έχει πρόβλημα με τον αποχωρισμό των ζωντανών; Όλοι μας, τουλάχιστον στο φυσιολογικό βαθμό. Αλλά και στις δύο περιπτώσεις, είτε δηλαδή για ζωντανούς είτε για νεκρούς, η δυσκολία αποδοχής μπορεί να φτάσει για αρκετούς ανθρώπους σε τέτοιο σημείο που να χρειαζόμαστε ίσως βοήθεια...
Εκλαμβάνοντάς το ως συμβουλή, σε ευχαριστώ πολύ. Θα το ʽχω υπόψη μου.
το πενθος για μενα ειναι κατασταση οχι συναισθημα ...μια κατασταση που περιλαμβανει 1002 συναισθηματα θυμο,πικρα, απογνωση,κενο,να μην εχεις καν την απαραιτητη θεληση να συνεχισεις,να ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να το ζησεις μιας κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΠΤ ΑΛΛΟ..ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΥΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΟΤΙ ΕΣΥ Κ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΙ ΟΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ!
ναι anwnimh..παντα το να ξερω οτι καποιος το περναει το ιδιο?αλλιως?πιο εντονα?πιο αψυχα?δεν ξερω αλλα με παρηγορει κι αφου επιβιωναν παντα ολοι απεναντι στην απωλεια τοτε μπορουμε κι εμεις
olorou οντως ο αποχωρισμος σε οποιοδηποτε επιπεδο μπορει να κανει τον αλλον να μπλοκαρει κ ν αχρειαστει υποστηριξη απο εναν ειδικο που δεν κανει θαυματα μεν αλλα δειχνει το δρομο δε κ ν ατο δεις μονο σαν γιατρο..
Quote:
Originally posted by interappted
το πενθος για μενα ειναι κατασταση οχι συναισθημα ...μια κατασταση που περιλαμβανει 1002 συναισθηματα θυμο,πικρα, απογνωση,κενο,να μην εχεις καν την απαραιτητη θεληση να συνεχισεις,να ΑΝΑΓΚΑΖΕΣΑΙ να το ζησεις μιας κ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΤΠΤ ΑΛΛΟ..ΜΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΠΛΗΓΗ ΠΟΥ ΠΟΝΑΕΙ ΑΚΟΜΑ Κ ΑΝ ΔΕΝ ΤΗΝ ΞΥΝΕΙΣ..ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΝΑ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΕΙΣ ΟΤΙ ΕΣΥ Κ Η ΖΩΗ ΣΟΥ ΕΙΣΤΕ ΕΝΑ ΤΙΠΟΤΑ
ΚΙ ΟΧΡΟΝΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑΤΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΑ ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΜΑΘΑΙΝΕΙ ΝΑ ΕΠΙΒΙΩΝΕΙΣ ΜΕ ΑΥΤΟ!
Ένα γεγονός βιώνεται ανάλογα με τη σημασία που θα του αποδώσουμε. Είναι διαφορετικά πράγματα, το τι γίνεται και το τι νιώθω, το τι συμβαίνει και το τι μου συμβαίνει, το γεγονός και τα αισθήματα που μου γεννά. Εφόσον όμως ο αποχωρισμός από ένα πρόσωπο έχει φορτιστεί αρνητικά, δε θα πάψει ποτέ η ανάμνησή του να ʽναι πηγή πόνου. Κι όσο περισσότερο είναι συνδεδεμένος κανείς μʼ ένα πρόσωπο, τόσο περισσότερο θα πονάει, αν το αποχωριστεί.
Υπάρχουν ωστόσο παράγοντες που απαλύνουν και τείνουν να τον εξαλείψουν αυτό τον πόνο. Ο χρόνος φέρνει τη λήθη. Τα νέα πράγματα και πρόσωπα επισκιάζουν τη μνήμη των παλιών. Κι όμως, οι επώδυνες αναμνήσεις δε σβήνουν. Τι τις ανακαλεί; Τι εξακολουθεί να τις φορτίζει τόσο έντονα;
Ίσως ο πόνος να ʽναι ένας τρόπος να διατηρεί κανείς την επαφή του με κάποιον, να παραμένει δεμένος μʼ αυτόν, ενώ εκείνος δεν είναι πια κοντά του. Χάνοντας την πηγή αυτών των αισθημάτων, θα ʽπρεπε λογικά κι αυτά να χαθούν ή τουλάχιστον να εξασθενήσουν. Αλλά αυτά εξακολουθούν να υπάρχουν. Άρα πηγή τους δεν είναι ο «άλλος», αλλά εμείς. Τα αισθήματα που τρέφουμε για κάποιον είναι και τροφή της ψυχής μας. Κι οι διατροφικές συνήθειες γενικά δύσκολα αλλάζουν. Η δύναμη της συνήθειας, το αίσθημα της ασφάλειας μέσα στην οικειότητα των γνωστών τρόπων συμπεριφοράς μπορούν να σε καθηλώσουν σε επώδυνες καταστάσεις για απροσδιόριστο χρόνο.
Θα ʽπρεπε να ʽναι σχετικά εύκολο το να καταφέρει κανείς να ξεπεράσει τον αποχωρισμό από ένα προσφιλές πρόσωπο, εφόσον λειτουργεί το αίσθημα της επιβίωσης κι η κοινή λογική. Κι όμως η αίσθηση της απώλειας σε μερικούς ανθρώπους ξεπερνάει σε δύναμη και το ίδιο το αίσθημα της αυτοσυντήρησης. Σα να μην μπορούν ή να μη θέλουν να αποδεχτούν μια κατάσταση, στην οποία θα ζουν χωρίς το πρόσωπο που επιθυμούν. Σα να μη θέλουν να διανοηθούν τη ζωή και τον εαυτό τους χωρίς αυτό.
Μπορεί τώρα ένας ειδικός να καταφέρει να σπάσει όλον αυτό το φαύλο κύκλο; Ή έστω να πείσει και να παρακινήσει κάποιον που έχει καθηλωθεί σε μια πένθιμη ψυχοτροπία να αποδεσμευτεί απʼ αυτή; Θεωρητικά ναι. Αλλά στην πράξη δεν το βλέπω. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται πως κανείς άλλος δεν το μπορεί. Αλλά αν η ίδια η ζωή, αν στην καθημερινή πράξη δεν πραγματωθεί αυτή η υπέρβαση, κανείς δεν ξεφεύγει από τον ίδιο του τον εαυτό. Αλλά εκεί ο ειδικός δεν μπαίνει ποτέ. Εκ προοιμίου είναι και παραμένει για πάντα εκτός. Κι όμως. Χρειάζεται κανείς κάπου να πιαστεί, κάπου να πατήσει.
Μπορεί να φαίνεται φρικτά μοιρολατρικό, οικτρά ηττοπαθές και αφάνταστα σκληρό, αλλά προσωπικά μου φαίνεται προτιμότερο να αποδεχτώ τη φυσική πορεία των πραγμάτων, όσο δυσάρεστη ή επώδυνη κι αν είναι, παρά να καταφύγω σε προσωρινές, επισφαλείς και επιφανειακές παρεμβολές. Προτιμώ το πραγματικό μαρτύριο από τις τεχνητές, πλαστικές παραμυθίες της επιστήμης. Τα διανοητικά σχήματα κι οι λογικές αναπαραστάσεις της πραγματικότητας δεν μπορούν ούτε ό,τι χάθηκε να υποκαταστήσουν ούτε ό,τι υπάρχει να αντιπαλέψουν. Ούτε που το επιχειρούν άλλωστε. Είναι μʼ άλλα λόγια σα να εξηγείς σε κάποιον τον τρόπο για να υπερπηδήσει τα εμπόδια που αντιμετωπίζει, ενώ δε διαθέτει τα μέσα. Ο άνθρωπος όμως που προστρέχει στη βοήθεια του ειδικού είναι αντιμέτωπος με όλα αυτά και δεν έχει άλλο τρόπο να τα αντιμετωπίσει από αυτό που ήδη γνωρίζει. Απλά δεν πείθομαι να ανταλλάξω το ένα κακό με ένα άλλο. Είναι, αν μη τι άλλο, περιττό.
olorou συμφωνω 100% με την αναλυση σου ολη....
αλλα απο κει κ περα θα σου πω οτι αυτο που σε δυσκολευει με τους ειδικους ειναι να καταλαβεις οτι ο ειναι ενας γιατρος..το χω ξαναπει αλλα εχω ανγκη να το ξαναεκφρασω τις ωρες που γεννουσα πιστευα κ ημουν κολλημενη στο γυναικολογο μου..μπορει ποτε ως αντρας να μην ετυχε να γεννησει η να μεινει εγκυος αλλα ηταν ο μονος που μπορουσε να με βοη8ησει σε ολο αυτο τον πονο...κανεις αλλος κανεναν δεν ηθελα διπλα μου εκεινες τις στιγμες ...καπως ετσι ειναι κ με το γιατρο μου τωρα...ποναω -υποφερω δεν μπορω να δεχτω οτι θα ζησω χωρις την υπαρξη του αντρα μου κ μονο μα μονο ο γιατρος ειναι αυτος που θα με ακουσει οσο βαρια κ ασηκωτα κ να ειναι αυτα που θα του πω κ θα μου δωσει κουραγιο..θα μου σφιξει παραβολικα το χερι οπως τοτε ο γυναικολογος μου κ θα μπυ πει οτι ολο αυτο θα το περασουμε μαζι!ειναι τοσο σημαντικο....ακομα κι αν πληρωνεται ν αμου προσφερει βοηθεια..αν δεν πληρωνοταν δεν θα ηταν γιατρος μου,θα ηταν φιλος μου..κ ισως τα λογια του να μη μοιαζαν με αυτα του ειδικου πια
εμενα με εχει βοηθησει να εξακολουθω να επιβιωνω πιστευω οτι χωρις το σμπρωξιμο το δικο του ....θα ειχα επισης παει σε τοπο χλοερο..ΕΙΛΙΚΡΙΝΑ
Inter, εχω καιρο να μπω και η αληθεια ειναι οτι δεν εχω τωρα τον χρονο να διαβασω ολα τα ποστ.
Θελω ομως να σου πω οτι αυτον τον δυσκολο αγωνα σου τον θαυμαζω....
Δινε κουραγιο στον εαυτο σου..
Η απωλεια ενος ζωντανου πονα καμια φορα περισσοτερο απο εκεινην ενος πεθαμενου...
Δες λοιπον τον αγωνα που δινεις και σαν κατι που θα ωφελησει το ιδιο σου το παιδακι, για να μην \"χασει\" και την μανα του..
Σε εχω στη σκεψη,
φιλια.
Πάντα πρέπει να στηριζόμαστε στς δικές μας δυνάμεις, έχετε δίκιο κορίτσια...
Ακόμα και όταν πάμε σε ειδικό πάλι στις δικές μας δυνάμεις πρέπει να στηριζόμαστε. Κι αν είναι πραγματικά καλός αυτός ο ειδικός απλά θα είναι ο βοηθός μας στο να μας το υπενθυμίζει γιατί πολλές φορές η σκληρότητα της ζωής μας κάνει να το ξεχνάμε...Δε θα μας δίνει έτοιμες λύσεις αλλά θα μας βοηθά να βρούμε τις δικές μας.
Όμως ειδικά στο θέμα του πένθους βοηθά και στο απλά να είναι παρών όπως λες Ιωάννα. Πολλές φορές ο πόνος μετριάζεται όταν απλά τον μοιράζεσαι...όταν υπάρχει κάποιος που απλά να σε ακούσει και όχι να σε κρίνει - μα πως κάνεις έτσι, ούτε η πρώτη είσαι ούτε η τελευταία - απλά να είναι εκεί και να σου σφίξει το χέρι και να αναγνωρίσει ότι με αυτό που περνάς είναι φυσιολογικό να αισθάνεσαι έτσι...Και δε θα χρειάζεται να ανησυχείς για αυτόν ότι ίσως τον κουράσεις ή τον χάσεις από΄φίλο γιατί έγινες πολύ μοιρολατρική, ευέξαπτη, κλαψιάρα, μιλάς όλο για σένα κτλ κτλ...
Δε λέω οι φίλοι είναι ότι πολυτιμότερο αρκεί να έχεις βρει πραγματικούς αλλά και να ξέρουν να σε στηρίξουν...Μπορεί κάποιος να έχει όλη την καλή διάθεση να βοηθήσει αλλά, είτε από απουσία πείρας είτε πανικοβλημένος και ο ίδιος γιατί έρχεται αντιμέτωπος με το φόβο του θανάτου των δικών του αγαπημένων, να μουδιάζει και να αποστασιοποιείται άθελά του...
σημερα πηρα το μικρο κ ανεβηκα πανω στα κοιμητηρια
εχω πιεστει παρα πολυ αλλλα μου το ζητησε ο μικρος να το κανω
ημουν χαλια κ ειμαι
δεν μπορω ακομα ουτε να το συνειδητοποιησω ουτε τπτ...
Ειναι σημαντικο αυτο που λες Ιν. Που πατε μαζι στα κοιμητηρια. Μεγαλο κεφαλαιο ο θανατος ενος γονιου σε τοσο τρυφερη ηλικια...
Η ψυχοθεραπεια δεν ισοδυναμει με την φιλια, αλλα οταν λειπουν οι φιλοι οι πραγματικοι, τοτε μπορει να στηριξει πολυ.
Ετσι ειναι ανωνυμη μου;)
Έχεις δίκιο weird μου :D
Αυτό που είχα στο μυαλό μου δεν το επεξήγησα και τόσο καλά. Είχα στο μυαλό μου την άποψη του olorou που δεν είναι και φανατικός των ψυχολόγων και δικαίωμά του.
Διαβάζοντας την άποψή του σε συνειρμό δικό μου μου ήρθε μια άλλη άποψη που άλλοι υποστηρίζουν ότι οι άνθρωποι που δεν έχουν φίλους να μιλήσουν χρειάζονται τον ψυχολόγο και όχι αυτοί που έχουν. Πράγμα με το οποίο κάποτε συμφωνούσα αλλά όχι πλέον.
(μ\'αρέσει και ο δημόσιος διάλογος :cool:)
ειναι αλλος ο ρολος των φιλων κι αλλος αυτος του ψυχοθεραπευτη
εντελως διαφορετικος
Ναι.. διαφορετικός ρολος. Αυτο που ηθελα να πω, κατα βαση ήταν οτι εαν σου λειπει μια σχεση φιλιας \"πραγματικης\", οπως το εννοει αυτο ο καθενας μας, μπορει ο ψυχολογος να προσφερει σημαντικη υποστηριξη, μεχρι να δημιουργησεις την σχεση αυτη που εχεις αναγκη. Τουλαχιστον απο τη δικη μου πειρα, μου σταθηκε πολυτιμο σε αυτο το σημειο το πλαισιο της θεραπειας. Απο την αλλη όμως, μπορει καποιος να εχει φιλιες ικανοποιητικες, να εξακολουθει ομως να χρειαζεται την ψυχολογικη στηριξη. Δεν μπορει η καλη φιλια να υποκαταστησει ολο αυτο...
η διαφορα ειναι οτι εγω κατεληξα σε ψυχιατρο κι εκει αναλυεις τα πραγματα επιστημονικα...βρισκεις τροπους να επιβιωσεις με αυτο..οποτε...οσο καλες προθεσεις κ να εχει μια φιλη σε τετοια επιπεδα δεν μπορει να βοηθησει!εχω μια φιλη που στεκεται εδω κι 1 χρονο9 μηνες...αλλα δεν εχει τροπο οσο κ να θελει να μου περασει την θεωρια σε πραξη..βεβαια βοηθαν κ τα χαπια!τεχνητα η οχι απο φιλους η απο ειδικους σημασια εχει να πεφτεις να χτυπιεσαι να καταριεσαι τη ζωη σου ΑΛΛΑ να μαθεις να επιβιωνεις..προς το παρον αφηνω τη ζωη να κυλαει παθητικα..ΑΛΛΑ αγωνιζομαι για μενα γιατι αν δεν ειμαι εγω καλα τοτε...δεν θα ειναι κ το παιδι μου
ενας συνεχεις αγωνας με πολλες ηττες αλλα που δεν τα παραταω
\"ενας συνεχεις αγωνας με πολλες ηττες αλλα που δεν τα παραταω \"
Είσαι γενναία καρδιά Ίντερ... Έτσι! Δώσε τώρα κι ένα ακόμα τρυφερό φιλί στο παιδάκι σου.
\"Αν δεν ειμαι εγω καλα.. δεν ειναι και το παιδί μου\".
Δυνατη φραση. Με αγγιξε. Τι μας κανει αληθεια η μητρότητα...
Μας βοηθα και στο να υπερβουμε τα στενα ορια της ατομικοτητας.
Ιντερ... ο αγωνας για επιβιωση.. με συγκινεις.
Η φιλια δεν μπορει να σε ψυχοθεραπευσει.
Η ψυχοθεραπεια δεν εχει πολλα απο τα στοιχεια της φιλιας. Ειναι ενα καλο μπαστουνι στα δυσκολα, σε βοηθα να παιρνεις ανασα, να εξελισσεσαι..
Αλλα το καλυτερο, το καλυτερο ειναι να κανεις μια δημιουργικη θεραπεια και να βιωνεις μια δυνατη φιλια...
Τοτε:
Η θεραπεια μπορει να σε βοηθησει να χτισεις καλυτερα τη σχεση αυτη, εχοντας δηλ. δουλεψει καλα με τον εαυτο σου.
Η φιλια μπορει να σε κανει να ανθισεις σαν το λουλουδι και να δωσει μια νεα πνοη στην θεραπεια σου...να την εμπλουτισει.
Αλληλοσυπμληρουμενα αυτα τα δυο κανουν θαυματα, τουλαχιστον ετσι το βιωσα εγω.
Μια που ανοιξαμε τη σχετικη συζητηση.
χωρις να θελω να υποτιμησω τον ρολο του ψυχολογου ή ψυχιατρου την βοηθεια που πηρα απο τις δυο καλυτερες μου φιλες δεν μου την εδωσε κανενας ειδικος!οκ ειναι διαφορετικος ο ρολος τους αλλα αν εμπενα στο διλλημα φιλια η ειδικος θα διαλεγα την φιλια.(ισως βεβαια παιζει ρολο και το γεγονος οτι οι φιλες μου ειναι ατομα με αναλυτικη σκεψη και εμβαθυνουν οποτε τροποντινα κανουν και τη δουλεια του ειδικου τζαμπε κιολας:P)
weird η μητροτητα μας κανει να κανουμε υπερβαση του εαυτου μας!κι οχι η ευθυνη οσο η αγαπη..βλεποντας το παιδι μου να υποφερει κ βλεποντας κι εμενα να υποφερω κ για τον αντρα μου κ για το παιδι μου δεν μπορω να πω οτι κανω πολλα δεν μου ειναι δυνατον να κανω πολλα, αλλα επιβιωνω κ προσπαθω,το παιδι μου με εχει δει απειρες φορες να πενθω για τον αντρα μου αλλα με εχει δει κ ν αχαμογελαω,να του μεταδωσω οτι στη ζωη ωφειλεις να παραμενεις ζωντανος κ να χαμογελας
η απορια μου?προς τι αυτη η τιμωρια για τον ανθρωπο???πολλοι λενε ειναι οι λαθος επιλογες κ ισως καπου να εχουν δικιο αλλα ο γιοσ μου τι επελεξε??τι λαθος επιλογη εκανε?αμαρτιες γονεων παιδευοσει τεκνα??ε οχι!!!νιωθω οτι η ανωτερη δυναμη εχει στραφει εναντια στο ανθρωπινο γενος
στο θεμα φιλια η ψυχοθεραπεια εχω να πω οτι εχω μαθει να αντιμετωπιζω τους οποιους φιλους μου μειναν σαν φιλους καλους που θα δωσω κομματι απο τον εαυτο μου κ στον γιατρο μου περιμενω να με βοηθησει απο καθαρα ιατρικο-επιστημονικο επιπεδο
Φιλία ή ψυχοθεραπεία. Αν το θεσουμε ως διλημμα, ειναι δυο διαφορετικά πράγματα, το τί επιλέγει ο καθένας εχει να κανει με τις αναγκες του.
Νομιζω οτι δεν ειναι κακο που σε βλέπει το παιδι να πενθείς Ιντερ, ακομα και το να επικοινωνειτε το πενθος μεταξυ σας κανει καλο! Οπως καλο του κανει και η αγαπη που του δινεις, το να σε νιωθει κοντα του...
Μπορεις να αναλωσεις μια ζωη στα \'Γιατι?\" στο να κατηγορεις θεους και δαιμονες... στο να υποφερεις για ολα τα δεινα του ανθρωπινου γενους... Εξαρταται απο το ποσο σε βοηθαει.
Εχω δεχτει απο καιρο τη σκληροτητα της υπαρξης και δεν ζητω απο κανεναν τα ρεστα για το \"απροοπτον\". Ξερω, γεννηθηκαμε για να παλευουμε, καμια φορα ειναι πολυ βαρυ το φορτιο, μα παντα υπαρχουν καρποι να δρεψεις.
Βλεπω ηδη την παλη σου και τη νιωθω να αποπνεει κουραγιο.
Κι αν κοιταξεις γυρω σου καλη μου, θα δεις κατι ωραιους, ζουμερους καρπους! Φαε να γλυκαθεις, εστω λιγο.
Δωσε ενα φιλι κι απο μας στο παιδι σου!
weird σε ευχαριστω!προς το παρον το μονο που ψαχνω ειναι τροπους να ανοιξω μια νεα αρχη κ μετα ισως κ να δω κ τους ζουμερους καρπους...
σημερα δεν τα πηγα καλα με το παιδι εχω κολλησει στο pc μπροστα ολη την ημερα παιζοντας για να κανει ενα διαλειμμα το μυαλο μου ειναι φορτισμενο αλλα αυριο ισως προσπαθησω καλυτερα κι εγω κ ολοι μας οσοι παλευουμε
εχω χασει πολλες μαχες αλλα ακομα πας στον πολεμο
Δεν υπάρχει άνθρωπος χωρίς λάθη, ακόμα και συνετός, οπότε κατ\'επέκταση δεν υπάρχει και γονιός χωρίς λάθη, ακόμα και συνετός. Η σύνεση μάλλον προέρχεται από την ικανότητά μας να τα αναγνωρίζουμε και να μαθαίνουμε από αυτά.
Η μάνα είναι μία \"απασχόληση\" 24ώρες/7ημέρες την εβδομάδα. Χρειάζεσαι και εσύ τον ελεύθερο χρόνο σου ειδικά μετά από όλα αυτά. Κάθε μέρα είναι διαφορετική από την προηγούμενη και μπορείς να κάνεις και με το παραπάνω τα πράγματα που ανέβαλες την προηγούμενη. Είμαι σίγουρη ότι αυτά που σου λέω τα ξέρεις και μερικές φορές δεν απαιτείται να είσαι εκεί 24 ώρες αλλά μία μεγάλη αγκαλιά και αμέτρητα φιλιά σε μια στιγμή μπορεί να εξισώσουν πολλές φορές μια μέρα αδυναμίας όπως αυτή....
αυτο ακριβως νιωθω anwnimi οτι οσο \"απων\" ειμαι τις ωρες που θελω για μενα για να σκεφτω,να πενθησω κ ειναι πολλες αυτες οι ωρες οταν τον αγκαλιαζω κ του λεω οτι σ\' αγαπω νομιζω οτι το λεω με ολο μου το ειναι κ αυτο ισως να εξισορροπει την κατασταση.Η οικογενεια μου με κραζει οτι απομονωνομαι απο το παιδι αλλα εγω κανω το καλυτερο που μπορω..κ θα συνεχισω μεχρι την μερα που θα μπορω να του δωσω αυτα που θελω..δεν το θεωρω σωστο να ειμαι μαζι του στο ιδιο δωματιο ολη την μερα κ την μιση να ειμαι αδυναμη..θελω να με βλεπει οταν ειμαι χαμογελαστη κ δυνατη οταν μπορω κ οσο μπορω!
Πολλες μαναδες υπαρχουν που δε χασανε τον συντροφο τους , κι ομως δεν ειναι 24 ωρες/ 7 μερες εκει για το παιδι τους. Ο ρολος του γονεα ειναι απο μονος του δυσκολη υποθεση, ποσο μαλλον στην δικη σου περιπτωση, εχεις ενα βαρυ φορτιο επιπλεον κι ετσι ο εαυτος σου χρειαζεται περισσοτερη προσοχη, ειναι δυσκολο!...
Υπαρχουν γονεις που ευκολα αποκοπτονται, απομονωνονται, βαζουν τοιχους αναμεσα σ αυτους και το παιδι τους, ειδικα μετα απο μια τετοια απωλεια.
Και μονο η αυστηρη σου αυτοκριτικη δειχνει με ποση υπευθυνοτητα και φροντιδα βλεπεις το ολο θεμα.
Καλο αυτο που ειπες Ιντερ!
Η εκβαση της μαχης δεν καθοριζει την εκβαση του αγωνα! Συμφωνω και επαυξανω:)
Φιλακια!
ναι κανω αυστηρη αυτοκριτικη γιατι η αληθεια ειναι πως δεν μπορω να καταλαβω τι ακριβως αισθανεται το παιδι μου ξερω οτι πενθει κ με χρειαζεται κι εγω καμια φορα επικεντρωνομαι στο δικο μου πενθος κ μετα γεμιζω με ενοχες..γιατι ειναι μολισ 5 γιατι ειχς τρελλη αδυναμια στον πατερα του γιατι μου χει πει οτι το σκεφτεται ολη ημερα κ ερχονται στιγμες που αντι ν αστηριζω εγω το παιδι στηριζει αυτο εμενα κ ειναι εντελως ανεπιτρεπτο..
Εχεις διαβασει καποιο βιβλιο σχετικα με τον τροπο που βιωνουν το πενθος τα παιδια? εχεις μιλησει με καποιον παιδοψυχολογο? Καταλαβαινω απολυτα την ανησυχια σου, θελεις να ξερεις τι νιωθει, πως το περναει ολο αυτο... τα παιδια εχουν τους δικους τους τροπους να το επικοινωνουν..
Τωρα, του ειχε αδυναμια... Ποια ειναι τα δικα σου συναισθηματα απεναντι σ αυτο?
Αναποφευκτα το παιδι θα καταλαβει οτι περνας δυσκολες στιγμες... θα πρεπει να του περασεις το μηνυμα πιστευω οτι ακομα και σε αυτες τις στιγμες, δεν το χρειαζεσαι για να σε παρηγορει, αλλα οτι ειναι κατι που εχεις τη δυναμη να το περνας ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ.Να παιρνει την αισθηση δηλ οτι υπαρχει μεν πονος, αλλα που μπορεις να τον διαχειριστεις. Καλυτερα πανω σε αυτο θα μπορουσε να τοποθετηθει ενας ειδικος...
παω κι εγω κ το παιδι σε ειδικο..εκεινο που ειναι δυσκολο ειναι να κανεις πραξη αυτα που σε συμβουλευουν
Εχεις δικιο... Να τα κανεις πραξη, αυτο ειναι το θεμα και το πιο δυσκολο απο ολα. Το οτι παει και το παιδι ειναι καλο...
Μπραβο, αυτο μου ρχεται να πω.
εμενα παλι ενω ξερω οτι δεν οδηγει πουθενα μου ερχοναται τα απειρα γιατι..τα γιατι χωρις απαντησεις..κ στο κατω-κατω που να το αποδωσω?μοιρα?κισμετ?τυχη?π επρομενο?ριζικο????
οκ ειναι στανταρτ οτι ο καθενας πρεπερι να παιξει καλυτερα με τα χαρτια που του μοιραζονται..αν η ζωη ειναι ενα παιχνιδι με τραπουλα..τοτε πολλοι απο μας δεν εχουμε ρεντα..παιζουμε ανισα εναντια στο τι?τελικα το πενθος κι οχι ο θανατοσ ειναι αυτοσ που γεμιζει αμετρητα ερωτηματικα,που κλονιζει την πιστη μου που την ειχα..να μην ξερεις τπτ κ να συνεχιζεις ξεροντας πως με τα χαρτια που εχεισ πιο πιθανο ειναι να χασεις..κι ομως γιατροι κ ειδικοι σου λενε να μην παψεις να βλεπεις με ενδιαφερον την ζωη!κι εσυ να γελας ειρωνικα ..οχι για αυτους αλλα για τη ζωη
Μου αρεσει πολυ η ποιητικοτητα στο λογο σου. Αραγε πρεπει να υποφερουμε για να γινουμε λιγο πιο ποιητικοι?
Ξες ποσες φορες ειπα αμην~! Τερμα!~ Δεν παει αλλο με αυτη τη σκατοζωη,ως εδω!
Και ποσες φορες συνεχισα? Πολλες...
Σε μισω γιατι ποτε δεν παυω να σε λατρευω! Της ελεγα και γελουσα ειρωνικα... Πως αντεχει αληθεια ο ανθρωπος τη μοιρα του? Που βρισκει το κουραγιο?
ολη μου την εφηβεια την περασα χωμενη στα γιατι. Καθε βραδυ σχεδον εγραφα αναριθμητα ερωτηματα... Φερτε μου τις απαντησεις~! Φωναζα... ηρθε καποια εποχη που τα γιατι μου μετριαστηκαν, αν και μεχρι σημερα καμια φορα αναρωτιεμαι\"που να τα καρφιτσωσω τα γιατι μου?¨\"
Καμια φορα παω στα μνηματα, ακουμπαω με ολο μου το σωμα στο χαλικι του ταφου και χαμογελω. Σκεφτομαι τη νεκρικη γαληνη και με ηρεμει.... Νιωθω μια αδεια ευτυχια, ισα που αγγιζει το κενο.Εχω αποδεχτει οτι εκει θα βρισκομαι κι εγω μια μερα...
Δεν ξερω ποιος ειναι ο τροπος, τον τροπο τον βρισκει μονος ο καθενας. Υπαρχουν τοσοι τροποι, οσοι ειμαστε κι εμεις.
Συμφωνω οτι οι αλλοι, οσοι δεν εχουν βιωσει κατι αναλογο, ακομα μαλιστα κι αυτοι που εχουν βιωσει, δεν μπορουν να σε νιωσουν.... Μπορουν απλα να στεκονται, να περιμενουν.
Μονος το διασχιζεις το λουκι. Αντε ισως και με τη βοηθεια του ειδικου.
αυτο με το μνημα το κανω κι εγω καθομαι κ χαιδευω το χωμα κ σκεφτομαι τι ηρεμα εκει μεσα???κι οτι κ εγω οπως ολοι θα καταληξω εκει καποτε!στην ηρεμια κ στη γαληνη ακλονιτη απο το τιποτα..δεν με τρομαζει πια ο θανατος μου..νομιζω οτι θα ξεκουραστω εκει!θα κλεισω τα ματια κ οι εγνοιες,τα γιατι, οι ανησυχιες τα παντα θα φυγουν για παντα..τα παλια θα εχουν παρελθει...ομως μεχρι τοτε ολοι ο καθενας για τους λογους μας ωφειλουμε να συνεχισουμε να στεκομαστε ανταξια απεναντι στο φαινομενο της ζωης..δεν λεω εχει εκπληξεις...αλλωτε δυσαρεστες κ αλλωτε ευχαριστες..ενα φιλι απο το γιο μου στα ξαφνικα ειναι μια εκπληξη τα λογια σου weird ( μ αρεσει που λες εμενα για ποιητικοτητα ενω κι εσυ μιλας ποιητικα,ειναι ενα χαρισμα του πονου ξερεις..η καθε λεξη βγαινει για να ειπωθει οπως την νιωθεις κι οχι για να επικοινωνησεις...εχει αλλο νοημα η λεξη)
μου θυμισες ενα τραγουδι
..κ αν καποτε στα βρογχυα του πιαστεις κανεις δεν θα μπορεσει να σε βγαλει μοναχος βρες την ακρη της κλωστης κι αν..εισαι τυχερος..ξεκινα παλι
αυτο που θελω να πιστευω ειναι οτι οπως αν καταγραμμα πιαστεις σε ενα δυχτι το ενστικτο της επιβιωσης θα λειτουργησει ετσι ωστε να ξεμπλεχτεις η τουλαχιστον να προσπαθεις μεχρι τελους..ετσι κ αν η ψυχη σου πιαστει σε ενα παραβολικο (διαφορετικο για τον καθενα)διχτυ θα ερθει η στιγμη που το ενστικτο της επιβιωσης θα σε κανει να προσπαθεις μεχρι τελους
Το περιγραφεις τοσο ευστοχα. Συμφωνω Ιντερ.
Με συγκινει το φιλι απο το γιο.
Η γαληνη της νεκρικης σιγης κατοικει και μεσα στο ιδιο το \"φαινομενο της ζωης\" οπως το λες, αρκει να κοιταξουμε λιγο καλυτερα και θα τη νιωσουμε...
Ετσι ειναι καλο που εξοικειωνεσαι με τον θανατο, με τον δικο του θανατο ο καθενας με ενα και μοναδικο στοχο:
Το να ζησουμε πληρεστερα τη ζωη μας.
Μια απο τις φρασεις που εχει γραψει ο Γιαλομ και μου εχει μεινει ειναι:
Ο ιδιος ο θανατος σε καταστρεφει αλλα η ιδεα του θανατου μπορει να σου μαθει να \"ζεις\".
Καλο βραδυ!
Στο βιβλιο του Paolo Cohelio (η οπως γραφεται αυτος τελοσπαντων) \"Η Βερονικα αποφασιζει να πεθανει\" περιγραφει αυτο ακριβως το σκεπτικο ενος ψυχιατρου που το εφαρμοσε σαν πειραμα στην πρωταγωνιστρια του βιβλιου.Quote:
Ο ιδιος ο θανατος σε καταστρεφει αλλα η ιδεα του θανατου μπορει να σου μαθει να \"ζεις\".
κ τελικα η πρωταγωνιστρια πεθανε?
με το να βιωνεις το θανατο καποιου που πραγματικα αγαπας την ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥ ΑΠΟ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ σιγουρα συμφιλιωνεσαι με το δικο σου θανατο.γιατι η αοωλεια πιστευω δεν παυει ποτε να ειναι μια ανοιχτη πληγη που αιμορραγει χωρις καν να την αγγιξεις
Διάβασέ το Ίντερ μου να το διαπιστώσεις :) Κι εγώ αυτό θα κάνω, το έχω ήδη στη βιβλιοθήκη μου.
Μερικές φορές νιώθω ότι όλα είναι ψέματα, ότι δεν μπορεί να χάθηκε αυτός που έφυγε, κάπου είναι και μπορεί να τον δω. Άλλες φορές νιώθω ένα τρομερό συναίσθημα: ότι όλα ήταν ένα όνειρο, όλη η προηγούμενη ζωή μου ήταν μια φλόγα, μια σπίθα της στιγμής και όλα όσα είχα ζήσει μαζί του δεν έγιναν πραγματικά και τώρα μόνο ζω μια δυσάρεστη πραγματικότητα.
Ίσως με το δικό μας θάνατο συμφιλιωνόμαστε περισσότερο όταν χάνουμε κάποιον αγαπημένο μας, άλλοι λιγότερο, άλλοι περισσότερο. Δεν ξέρω ΑΝ συμφιλιωνόμαστε με την ιδέα ότι θα χάσουμε κι άλλους, μετά από ότι περάσαμε, ειλικρινά το βρίσκω τρομερό...