απόπειρα αυτοκτονίας

\"Καταλαβα οτι καποια στιγμη στη ζωη εμεινες ξεκρεμαστη για τους δικους σου λογους και αναζητησες σανιδα (ες) σωτηριας.
Προφανως οσο και να εψαχνες δεν βρηκες αυτο που θα επρεπε και ενιωσες αδυναμη. Ο οικογενοιακος σου κυκλος και οι υπολοιποι στενοι σου ανθρωποι δεν σταθηκαν ικανοι για να σε στηριξουν.
Καποια στιγμη λοιπον βρηκες σωτηρια στο \"μπαλετο\" οπως γραφεις.\"


Ξέρεις ποιό είναι το παράξενο με μένα? Οτι την περίοδο που το χρειαζόμουν περισσότερο δεν βρήκα σωτηρία στο μπαλέτο. Βρήκα ανακούφιση αλλού. Μετά βρήκα σωτηρία σε ανθρώπους που πραγματικά με αγαπούσαν και μου στάθηκαν. Το δυστύχημα είναι οτι ακόμα και αυτοί αδυνατούσαν να μου δώσουν αυτό που ζητούσα...την αγάπη για τον εαυτό μου, την αυτοαποδοχή. Όσο και αν με αγαπούσαν και όσο και αν με αγαπάνε.



\"Ειμαι βεβαιος (περιπου οσο το οτι γυριζει η γη) οτι κανενας ψυχαναλυτης, καμια ψυχαναλυση οποιασδηποτε θεωριας δεν μπορει να ξεπερασει την απλη ανθρωπινη επαφη.
Τα γλυκα χαμογελα συμπαθειας του ψυχαναλυτη κρυβουν αρκετα καλα τα χαμογελα κουρασης αλλα δεν ειναι ικανα να τα εξαφανισει.\"


Σ\'αυτό θα συμφωνήσω μαζί σου. Όχι απόλυτα αλλά εν μέρη. Ναι, κι εγώ σ\'αυτό πιστεύω, στην ανθρώπινη επαφή και στην ανθρώπινη σχέση. Κι όταν πηγαίνω στη θεραπεύτριά μου ξέρω πότε έιναι κουρασμένη και πότε έκλαιγε πιο πρίν. Και όταν τη βλέπω έτσι είναι καλύτερα για μένα γιατί είναι καταφανές οτι έχω απέναντί μου έναν απλό άνθρωπο.
Όσο για τις θεωρίες, υπάρχει μια θεωρία η οποία υποστηρίζει οτι αυτό που θεραπεύει είναι η σχέση. Μπορεί να μην την έχεις ακουστά, αλλά σε διαβεβαιώ οτι υπάρχει.




\"Φοραμε μασκες λοιπον, παντου και παντοτε και με την μασκα μας παμε στον ψυχολογο μας ξερωντας οτι δεν μας τιποτα. Ενιοτε σιγα σιγα την αφηνουμε για λιγο στο πλαι και αναλογα την ξαναφοραμε. Ισως παλι με το καιρο οταν μπαινουμε στο δωματιο της ελευθεριας μας να την πεταμε και τελειως μεχρι να ξαναβγουμε στο θαυμαστο κοσμο που ζουμε, αλλα μεχρι εκει.
Και εσυ αγαπητη μου ζεις με την μασκα σου αν μη τι αλλο.
Την μασκα αμυνας σου προς οτιδηποτε στεκεται απεναντι σου και σε πληγωνει και σε γεμιζει ενοχες.
Το μαθημα της ζωης δεν μας εμαθε ποτε να ζουμε χωρις μασκες.
Μας εμαθε οτι στα ζορια υπαρχει μια επαγγελματιας ***** που θα κατσει να ανοιξει τα ποδια της για μας.
Το μαθημα της ζωης δεν ηταν ποτε οτι το πιο ομορφο πραγμα στην ζωη μας ειναι να επικοινωνουμε με τους γυρω μας χωρις μασκες. Αληθινα ομως και χωρις φοβιες.
Παντα οχυρωμενοι πισω απο καστρα μην τυχων και πληγωθουμε.
Βλεπεις ο κωλος μας ηταν παντα τοσο ευγενικος που αρνιοταν να μπει στην κανιστρα της ταλαιπωριας και τα θελαμε ολα τελεια οτι αυτο μπορει να σημαινει για τον καθενας μας.
Ποτε αραγε αναρωτηθηκαμε αν εμεις ειμασταν σωστοι για να εχουμε απαιτησεις απο αλλους??
Ποτε φανηκαμε σκληροι στον εαυτο μας και θαρραλεα να κανουμε σκληρη κριτiκη στον εαυτο μας??
Πως αραγε θα ξεριζωσουμε τις ενοχες μας??
Αυτη ακριβως την δουλεια με διαφορους τροπους την αρνηθηκαμε οτι ειναι στα μετρα μας οποτε αφησαμε το χαμαλικι για αλλους, τριτους, αγνωστους προς εμας.
Με μονο κριτηριο να εχει πτυχιο, να ειναι καλος επαγγελματιας.
Δεν μας ενδιαφερει αν ειναι καλος ανθρωπος, ευαισθητος, εχει ιδιες αξιακες ευαισθησιες με μας κλπ.
Φτανει να μπορει να καθεται αμιλητος να ακουει εμας και ενιοτε στο τελος να μπορει να βλεπει τι υπαρχει κλειδωμενο μεσα μας.
Η ιδια η αυτοψυχαναλυση δεν θα ερθει ποτε, δεν θα γινει ποτε κτημα μας. Η αρνηση μας για αυτο ειναι ανυπερβλητη, ενα βαρος που κατα τα φαινομενα δεν μας ανηκει.\"



Αυτό που περιγράφεις είναι αυτό ακριβώς που δουλεύω στη θεραπεία μου. Να γνωρίσω τη μάσκα μου και να γνωρίσω το πρόσωπο που είναι από κάτω.Κι έπειτα να δω πως θα ζήσω παρέα με τα δυο τους και παρέα με τους γύρω μου.





\"Και ομως!
η ιαση της ψυχης μας ειναι εργο πρωταρχικα δικο μας και οχι καποιου εντολοδοχου μας. Η ψυχη δεν ειναι κατι που νοσει οπως οταν εχει σπασει ενα ποδι. Προκειται για ενα πολυ λεπτο ζητημα και αν καποιος γνωριζει τι συμβαινει ειναι ο εαυτος μας και μονο αυτος.\"



Δεν θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί σου. Μόνο εγώ γνωρίζω κι εγώ μόνο μπορώ να βγάλω άκρη. Κανένας μα κανένας άλλος.




\"Το ζητουμενο ειναι αν πραγματι θελουμε να προχωρησουμε σε μια διαδικασια του να ψαξουμε μεσα μας.
Αν θελουμε να προπσαθησουμε να μαθουμε πως θα εξερευναμε τον εαυτο μας.
Πολλοι λενε οτι ειναι κατι που δεν μπορει να το κανει καποιος που εχει προβλημα και πρεπει να πας σε ειδικο.
Αλλα δεν υπαρχει δεν μπορω υπαρχει δεν θελω.\"





Έχω ψαχτεί πολύ και μόνη μου. Έχω σκύψει να κοιτάξω μέσα μου. Βρήκα όμως οτι όταν είμαι μόνη μου μπερδεύομαι. Μπερδεύομαι γιατί ο εαυτός μου μου βάζει τρικλοποδίτσες στην προσπάθειά του να με προστατεύσει από την αλήθεια μου, που με πονάει.
Σου έχει τύχει ποτέ να σκέφτεσαι ώρες ολόκληρες και να μη βγάζεις άκρη? Μετά να βγεις για καφέ με έναν φίλο σου, να αρχίσεις να του τα λες και εκείνος να σε ακούει με όλη του την καλή διάθεση να σε νιώσει και χωρίς να σε αμφισβητεί?Και ξαφνικά, ω του θαύματος, να ανακαλύπτεις αυτό που πιο πρίν έψαχνες μετά μανίας και δεν μπορούσες να το βρεις?
Κάτι τέτοιο κάνω στη θεραπεία μου.
Εγώ ψάχνω και εγώ ξέρω καλύτερα από κανέναν άλλον. Η διαδρομή \'ομως μέσα στο σκοτεινό δάσος της ψυχής μου είναι δύσκολη και ενίοτε τρομακτική. Επέλεξα να την κάνω παρέα με έναν άλλο άνθρωπο. Εγώ κρατάω το φακό και εγώ επιλέγω ποιό μονοπάτι θα ακολουθήσω. Αν ήμουν μόνη θα τρόμαζα στον παραμικρό θόρυβο, θα έκλεινα τα μάτια, θα κούρνιαζα σε μια κουφάλα κι έπειτα...όπου φύγει φύγει!!!
Τώρα όμως έχω παρέα...και στο θόρυβο τρομάζω ακόμα αλλά όχι τόσο πολύ...Είμαστε δυο, δεν είμαι μόνη.



Δεν ξέρω αν αυτά σου λένε κάτι...θέλω να ξέρεις όμως οτι αυτά που έγραψα είναι ένα τρυφερό κομμάτι της ψυχής μου. Δεν θα τα έγραφα αν δεν με συγκινούσε τόσο η απάντηση σου.

Καλή σου μέρα!

ειλικρινα δεν εχω να πω και πολλα πραγματα σε αυτα που γραφεις , οχι γιατι δεν μου ερχονται σκεψεις αλλα μερικες φορες η σιωπη λεει περισσοτερα.

Η απαντηση σου με κανει να στεκομαι απεναντι σου με θαυμασμο για το οτι παρολα τα προβληματα σου εχεις μια ελευθερη γωνια καπου μεσα σου τελειως αμολυντη.


Σου επιστρεφω την υπογραφη σου πολλαπλασιασμενη στο απειρο....
:)

:) :) :)

Ειλικρινά το ότι έχω ευκαιρία να παρακολούθησω τέτοιες πραγματικά ωραίες συζητήσεις με κάνει να αισθάνομαι πολύ όμορφα που υπάρχει αυτό το φόρουμ και εσείς! Μπράβο παιδιά!