Originally Posted by
GiannisNik3
Ο δικός μου αγώνας ήταν κυρίως "κοινωνικός".
Από δευτέρα γυμνασίου προσπαθούσα να βγω από το "καβούκι" μου και κάποιοι συμμαθητές, πιο "δυνατοί από μένα, κοιτούσαν να με παραγκωνίσουν, ώστε να χωθώ πάλι μέσα. Από την άλλη, είχα και τους "καλούς" καθηγητές, οι οποίοι μεταφέραν στους γονείς μου, οι οποίοι το μετέφεραν σε μένα, να λένε ότι είμαι δειλός (!) και να το εκφράζουν μ' ένα στυλ ανησυχίας! Δεν έχουν ξαναδεί 13 χρονών παιδί φαίνεται..... Σε μια κρίσιμη περίοδο σχηματισμού ταυτότητας καταλαβαίνεις τι επιπτώσεις μπορεί να' χουν όλα αυτά και τι σύγχυση προκαλούν! Περιττό να σου πω ότι το μάθημα της Παιδαγωγικής, ακόμα και σήμερα, είναι επιλογής στις Φυσικομαθηματικές σχολές, γι' αυτό και το αποτέλεσμα είναι να βγαίνουν περισσότεροι κάφροι από κει μέσα.......... όσον αφορά την αντιμετώπιση των μαθητών.
Να' χω να παλέψω με το μέσα μου, να' χω κι αυτές τις "άστοχες" αξιολογήσεις.... Κι αυτό συνεχιζότανε! Όποτε πήγαινα να μπω μέσα, με "πετούσανε"....... Μέχρι που στο τέλος έμεινα μόνος μου. Και πολλά άλλα γίνανε που δεν είναι της παρούσης..........
Για μένα το σχολείο ήταν η χειρότερη περίοδος της ζωής μου και η πιο χαμένη κατ' εμέ, από την πέμπτη δημοτικού και μετά!
Και μεγαλώνοντας, τόσο πιο πολύ βλέπω το σχολείο ως κάτι το εντελώς περιττό και επιβλαβές για τη ζωή του παιδιού!