Ο εφιάλτης των παιδικών μου χρόνων...

Darkness διάβασα με προσοχή αυτά που έγραψες και ομολογώ πως είναι κάτι απαίσιο και φρικιαστικό. Κάποια στιγμή όταν βρω το κουράγιο θα γράψω κι εγώ την προσωπική μου εμπειρία από πολύ κοντινό συγγενη... Είναι πολύ καλό πάντως που το έβγαλες από μέσα σου. Εγώ δυστυχώς το κρατούσα πολλά χρόνια , το είχα σχεδόν διαγράψει Απο το μυαλό μου... Σου εύχομαι να μπορέσεις να βάλεις ολη σου την δύναμη, να κάνεις υπομονή ώσπου να περάσουν τα 2 χρόνια και να ξεπεράσεις όλα \'οσα σε βασανίζουν... Η ζωή είναι όμορφη και να ξέρεις ότι σίγουρα θα έρθουν καλύτερες μέρες.. Κράτα μόνο τα καλά και τα θετικά και κάποια στιγμή ζήτα βοήθεια από κάποιον ειδικό.. Είμαι σίγουρη πωε θα σε βοηθήσει αρκετά..

Καλησπέρα παιδιά! τι κάνετε?
kali_dinam, σε αυτά που με ρωτάς ελπίζω να μην εχει πειράξει και αλλα παιδιά.. ελπίζω.. θελω να ελπίζω πως όχι.
Το σκέφτηκα αυτό που μου αναφερεις και καταλαβα πως αν δεν ξεμπερδεψω με το παρελθον μου δεν θα προχωρήσω ποτε παρακάτω..
Καποιον μεγαλυτερο δεν εχω.. υπάρχει μια θεια που εχω πολύ καλη αλλα δεν την βλεπω καθόλου συχνα και την ντρεπομαι πολύ, οποτε αποκλείεται .
Αυτά που του ξεφεύγουν με τίποτα δεν μπορεί να καταλάβει καποιος που δεν ξερει. Δεν ξερς αν νιωθει τυψεις αλλα δεν νομιζω.. νομίζω ότι του είναι αδιάφορο το θεμα γιατι δεν νομιζει πως μπορς να κανω κατι.

MARLA εχεις απόλυτο δικιο… :(

Mpourmpoulithra θα περιμένω οποτε και αν θες..

Αυτό που ηθελα να σας πω και με εχει σοκαρει απίστευτα είναι το εξης: εχω μια κολλητη..της τα εχω πει όλα τωρα…την αγαπω πολύ και η μανα μου το ξερει αφου κάθε μερα ειμαστε μαζι.Περσι λοιπον όταν ειχα κανει 1 απόπειρα αυτοκτονίας, μετα από λιγες μέρες πηγε η μανα μ στην κολλητή μου να την ρωτησει αν ξέρει τιποτα γιατι ειμαι ετσι..Πρωτα απ όλα σοκαρίστηκα που ενδιαφέρθηκε αλλα περισοτερο γιατι γυρνα κάποια στιγμη και λεει στην φιλη μου «ότι και αν εχει γινει,ακομα και με το άλλο μου παιδι ,δεν θα βοηθησω το παιδι μου?(εμενα)» Εχω παθει σοκ. Ειπε στην κολλητή μου να μην μου πει τιποτα για αυτό αργησα να τα μαθω. Η φιλη μου λέει ότι την ρώταγε τοσο πολύ (η μανα την κολλητη μ) που κατάλαβε ότι δεν ξερει τιποτα.

Αρα μαλλον εχει καταλάβει την αντιπάθεια μου προς εκείνον…δεν μπορω να σκεφτώ τιποτε άλλο…:o

Επίσης προσπαθώ εδώ και καιρο να γραψω εκεινο το γραμμα, (γιατι προφορικά δεν νομιζω να γίνει ποτε να μιλήσω)και ουτε να αρχισω δεν μπορω..ειμαι αξιολύπητη…
:(:(:(

αλλος ειναι ο αξιολυπητος και οχι εσυ darkness.απο οσο καταλαβα απο τα 12 χρονια και μετα ο αδερφος σου δεν σε ξαναενοχλησε.πρωτη ερωτηση μου ειναι τι τον εκανε να σταματησει;μηπως το καταλαβαν οι γονεις σου (γιατι αν γινοταν κατι για τοσο μεγαλο χρονικο διαστημα κατι θα επεφτε στην αντιληψη τους) και τον αναγκασαν να σταματησει;αν εγινε κατι τετοιο τοτε σημαινει πως το ξεραν και το ξερουν,απλα θελουν να το κρυψουν για να μη βγουν οι αδυναμιες τους σαν γονεις στη φορα.(και ο λογος που ρωτουσε την φιλη σου ειναι για να δει ποσα ξερει).αν ισχυει αυτος ο συλλογισμος τοτε δεν υπαρχει καμια περιπτωση να δεχτουν αυτα που θα πεις,και θα σε βγαζουν ψευτρα,και οσο πιο γρηγορα αποφασισεις να τα ξεχασεις ολα αυτα τοσο πιο καλα για αυτους.αυτο που θελω να πω και κρινοντας απο τα λεγομενα σου,ειναι πως λιγο πολυ εισαι μονη σε αυτη τη μαχη,πιθανοτατα δεν προκειται να εχεις υποστηριξη τους δικους σου και δεν ξερω αν αξιζει να προσπαθεις να τους αποδειξεις κατι,για πραγματα που μαλλον ισως γνωριζουν εδω και πολυ καιρο.αυτο που αναρωτιεμαι ειναι τι μπορεις να κανεις απο δω και περα.ενα ειναι το σιγουρο,να μη το βαλεις κατω.λες πως εισαι αδυναμος χαρακτηρας,και εχεις και την δικαιολογια να εισαι.αλλα ....... μηπως ειναι καιρος να ξεκινησεις να βλεπεις τα πραγματα με λιγο διαφορετικο τροπο;να ξεκινησεις να εμπιστευεσαι τον εαυτο σου;να μη εχεις πανω απο ολα το τι σκεφτονται οι δικοι σου αλλα να σκεφτεσαι εσυ το τι ειναι καλο για σενα;το οτι μιλας στο φορουμ δειχνει πως προσπαθεις και αυτο ειναι καλο και πολυ ελπιδοφορο.δυσκολος και μεγαλος ο αγωνας σου,χρειαζεται να αλλαξεις τροπο σκεψης και αυτο θα γινει σιγα σιγα,αρκει να το καταλαβεις και εσυ,πως ο τροπος που σκεφτεσαι αυτη τη στιγμη δεν βοηθαει.

Darkness, διαβάζοντας την ιστορία σου είδα κάπου που ανέφερες ότι η μητέρα σου δεν είναι εντάξει απέναντί σου. Έλεγες μάλιστα πως σε μία κρίση πανικού που είχες πάθει αυτή γκρίνιαζε που αναγκάστηκε να αφήσει τη δουλειά της εκείνη τη μέρα. Ο πατέρας σου τι τύπος είναι? Μήπως είναι πιο ισορροπημένος, πιο συναισθηματικός?
Συμφωνώ με την άποψη που αναφέρθηκε παλιότερα, να απευθυνθείς στο Χαμόγελο του Παιδιού. Αυτοί είναι ειδικοί και ξέρουν πώς να το χειριστούν. Κατά τη γνώμη μου αξίζει να τιμωρηθεί ο αδελφός σου αλλά και η μητέρα σου που κάνει ότι δεν βλέπει και δεν ακούει. Σίγουρα όμως δεν πρέπει να τιμωρείσαι εσύ. Ούτε να καταπιέζεσαι, ούτε να φοβάσαι επειδή ήρθε ο αδελφός σου. Μη του κάνεις αυτή τη χάρη. Σίγουρα ο μόνος που δεν φταίει είσαι εσύ.
Είμαι σίγουρη πως τελικά θα βρεις τον τρόπο και θα βάλεις τα πράγματα στη θέση τους ώστε να ζήσεις τη ζωή που σου αξίζει!

Nature,
δεν μου αρεσουν οι λεξεις που χρησιμοποιεις,
Λεξεις οπως τιμωρια δεν προσφερουν κατ εμε εξιλεωση, προστασια, σιγουρια.

Η κοπελα πιστευω οτι χρειαζεται στηριξη (τι σοι αυτο ειναι ενα αλλο κεφαλαιο) και να βαλει το καθε τι που την στοιχειωνει στην σωστη του διασταση.
Δεν πιστευω στην τιμωρια των υπευθυνων οσο στην στηλιτευση των γεγονοτων προς πασα κατευθυνση εκει που αφορα τον καθενα.

Ειναι σαφες οτι σε μια ηλικια που εισαι εξαρτημενος ειναι παρα δυσκολο να σηκωσεις κεφαλι και να πεις αυτα που σε βασανιζουν.
Αμεσως θα ακουσεις απαντησεις υπο-τιμησης κυριως γιατι νιωθεις υπο.
Επισης σαφες ειναι οτι η κοπελα ζηταει δικαιωση και κατα συνεπεια εξιλεωση και να ελευθερωσει την ψυχη της απο τα βαρη που κουβαλαει.
Πρεπει ομως να συνυπολογισει κανεις την καθημερινοτητα την οποια ζει.

Με τα οσα εχω διαβασει φαινεται οτι δεν υπαρχει ορατο φως στο τουνελ.
Ωστοσο εχω ενα σκεπτικο για να μπορεσει να βελτιωσει την κατασταση της.


1.Βρες τους φιλους σου και μιλα τους η θα ελεγα κανε καινουριους αν χρειαζεται.
2. Ειναι πολυ σημαντικο να μοιραστεις οτι εχει συμβει με τον συντροφο σου.
Βεβαια υπαρχει η πιθανοτητα να μην εχεις την στηριξη ακριβως που θα ηθελες αλλα θα πρεπει να συμπεριλαβεις οτι τοσο μπορει - τοσο δινει και αυτο δεν ειναι κακο.
Ομως επειδη μιλησα για στηριξη συντροφου, στην ουσια το εννοω στη βαση του μοιραζομαι απλως και οχι του επιλυω προβλημα.
3. Ειναι πολυ σημαντικο να αποκτησεις την στηριξη ενος ατομου κοντινου περιβαλλοντως ενηλικα φυσικα που θα κατανοησει και δεν θα σε θεωρει ως η τυπισα που παραμιλαει.
4. Θα χρειαστεις συντομα την στηριξη ενος ψυχολογου, σε αυτο ισως να μπορεις να βρεις βοηθεια σε καποιο ψυχολογικο κεντρο καποιου δημου που νομιζω ειναι δωρεαν ειτε ελαχιστων χρηματων.
Εαν εισαι ενηλικη δεν εχεις να φοβηθεις τιποτα, εαν οχι πιθανον να εχεις προβλημα, για αυτο στειλε καποιο εμπιστο προσωπο σου (πχ το φιλο σου) να ανιχνευσει την κατασταση εαν δηλαδη μπορουν να σε βοηθησουν στη κατασταση που εισαι και τελικα θα ειναι αυτο που θελεις.


Τελος οταν ερθει η στιγμη της κρισης το πιο πιθανο ειναι να μην μπορεις να παρεις τις απαντησεις που θελεις.
Μην σε απασχολησει αυτο ομως.
Εσυ θα πρεπει να εχεις υποψη σου οτι θα πρεπει να πεις αυτα που εχεις μεσα σου και τα υπολοιπα αστα σε δευτερη μοιρα.
Το ζητουμενο σου ειναι να βγαλεις οτι εχεις απο μεσα σου και το τι θα τα κανουν αυτα οι υπολοιποι, αστους να το διαχειριστουν αυτοι και οχι εσυ.
Αλλωστε ειναι προβλημα τους να αποδεχτουν να μπουν σε μια τετοια κουβεντα.
Μην μπεις ποτε στο τριπακι να ειναι κρισιμο για σενα η αποδοχη του οτι νιωθεις.



Αυτα και καλα κουραγια....

Ποσο χρονων τωρα ειναι αυτο το πραγμα?(ο αδερφος σου ενοω?)

Krino,
Η κοπέλα θέλει στήριξη και δύναμη. Όλοι αυτό προσπαθούμε να της δώσουμε. Επειδή είμαστε απ’εξω και τα βλέπουμε με πιο καθαρή ματιά από την ίδια που τα βλέπει από μέσα.
Η λέξη τιμωρία δεν σου άρεσε. Σεβαστό. Και δικαίωμά σου.
Όμως στις οργανωμένες κοινωνίες υπάρχουν Νόμοι και με τους Νόμους προβλέπονται τιμωρίες ( ή ποινές αν δεν σου αρέσει η λέξη) για τους ανθρώπους που βλάπτουν άλλους συνανθρώπους τους.
Darkness άσχετα με τις λέξεις που χρησιμοποιεί ο καθένας μας, το θέμα είναι ότι είμαστε όλοι μαζί σου!

darkness, ούτε αξιολύπητη εισαι ούτε αδύναμη, σε καμία περίπτωση...προσωπικά δεν θα μπω στην διαδικασία να χαρακτηρίσω ή να ετυμηγορήσω για τον αδερφό σου και τους γονείς σου, και γιατί οι νόμοι είναι για τα δικαστήρια και αφορούν μία άλλη διάσταση του θέματός σου, αλλά, κυρίως, γιατί έχω την εντύπωση ότι η ένταση σε κάνει να φορτώνεσαι και συ ένα μερίδιο ευθύνης ή ντροπής όπως λες, το οποίο όμως δεν είναι δικό σου...νομίζω πως και συ ξέρεις ότι είσαι δυνατή, εμένα αυτό μου βγάζεις διαβάζοντάς σε. το πώς θα ξεμπερδέψεις με το παρελθόν σου θα το βρεις εσύ και μόνο εσύ, αλλά το θέμα δεν είναι να διαγράψεις τα βιώματά σου ( δεν νομίζω πως γίνεται άλλωστε ) αλλά να μάθεις να ζεις αρμονικά με αυτά ( θέλει μια διαδικασία αυτό βέβαια ).το γράμμα που λες ... είναι όντως δύσκολο να το κάνεις, αλλά θα είναι λυτρωτικό για σένα σε κάποιο βαθμό κι ούτε χρειάζεται να είναι δομημένο, μπορείς να γράψεις τις σκέψεις σου απλά και να το κρατήσεις για σένα σαν αρχή. ( μιλάω μόνο για το γράμμα, να βγάλεις τις σκέψεις σου και όχι τα υπόλοιπα που λες φυσικά !! ) επίσης...θα μπορούσες να πας σε κάποιον ειδικό όπως σου παν τα παιδιά, που το θεωρώ απαραίτητο, πχ εγω όταν αντιμετώπιζα προβλήματα στην εφηβεία μου το έκανα, υπάρχουν τέτοια κέντρα για εφήβους πέρα από τους ιδιώτες ψυχολόγους ( τουλάχιστον όταν ήμουν εγώ έφηβη υπήρχαν κι ήταν δωρεάν ή με ελάχιστη συμμετοχή, δεν θυμάμαι με βεβαιότητα ).θα σε βοηθούσε όχι μόνο για το παρελθόν, αλλά και για το μέλλον, στις μελλοντικές σου σχέσεις και σε κοινωνικό αλλά και σε ερωτικό επίπεδο, που επειδή είσαι τόσο νέα για μένα έχει βαρυνουσα σημασία να τα δουλέψεις αυτά. βάλε στόχους κι αυτοί να ξεκινάνε και να καταλήγουν σε σένα, αυτό θα σου δώσει δύναμη και πίστη στον εαυτό σου.ξέρω πολύ καλά ότι δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται κι ίσως να έχεις βαρεθεί να τα ακούς αυτά...αλλά δεν έχεις κανένα λόγο να μάχεσαι τον εαυτό σου για πράγματα που δεν ήταν δική σου ευθύνη...βέβαια, οι γονείς μας υποτίθεται πως μας φροντίζουν και μας αγκαλιάζουν συναισθηματικά, μέχρι κάποια ηλικία έστω, αλλά και απο προσωπική πείρα σου λέω πως κανένας ρόλος δεν είναι αυτονόητος και αν δεν το καναν αυτοί, καλείσαι να το κάνεις εσύ, στο βαθμό που μπορείς βέβαια. άδικο και σκληρό ίσως...αλλά έτσι είναι και μπορείς να το κάνεις, όπως μπορείς και να το ζητήσεις μέσα από τις σχέσεις σου με άλλους και όχι την οικογένειά σου, γιατί ακόμα κι αν το δικαιούσαι, δεν μπορείς να ζητήσεις από κάποιον που για τον α ή τον β λόγο δεν είναι σε θέση να σου δώσει. ειλικρινά καταλαβαίνω απόλυτα την ανάγκη σου αυτή, αλλά μην πέσεις στην παγίδα να ζητήσεις την δικαίωση μέσα από το κατά πόσο θα σε πιστέψουν οι δικοί σου, ίσως σου φαίνεται περίεργο αυτό που λέω, αλλά μπορεί να μην σε πιστέψουν για χίλιους δυο λόγους, γιατί δεν μπορούν οι ίδιοι να σηκώσουν αυτό το βάρος κι αυτό δεν εξαρτάται από σένα, οπότε μην το κάνεις σκοπό σου, γιατί ίσως φορτωθείς μια αποτυχία που πάλι δεν θα σου ανήκει ( ελπίζω να καταλαβαίνεις πως δεν σε παροτρύνω να μην μιλήσεις, απλά σου λέω πως το να μιλήσεις δεν συνεπάγεται και το ότι θα γίνεις πιστευτή και καλό θα είναι να το χεις και αυτό κατά νου, οι άνθρωποι έχουν μερικές φορές \"επιλεκτική ακοή\" ). το θέμα είναι να κάνεις αυτό που εσύ θεωρείς λυτρωτικό για εσένα, αυτό μπορείς να ελέγξεις και αυτό θα σου δώσει την ψυχική ηρεμία που χρειάζεσαι...

Γεια σας - ξέρω ότι έχει κάποιο καιρό να μιλήσει κάποιος σ\'αυτό το θέμα, αλλά ελπίζω δυνατά να δει η darkness τι θα πω..
Darkness μου, έχω και εγώ την απόλυτα ίδια εμπειρία. Μόνο που σε μένα άρχισε στα 8 και τελείωσε στα 10.

Κι εμένα ήταν μέσα στα περιθώρια της \"πλάκας\", θυμάμαι όλα αυτά τα ηλίθια επιχειρήματα που κατέβαλε εκείνος για να με πείσει να μην αντιστεκομαι, μάλιστα νομίζω πως σήμερα 14 χρόνια μετά πιο πολύ με πληγώνει όλη αυτή η διαδικασία του να είμαι το θήραμα, το αντικείμενο κι όχι η σεξουαλική πλευρά του πράγματος. Το σώμα άλλωστε πάντα ξεχνάει, τι γίνεται όμως όταν σε υποδουλώνουν, σε υποβιβάζουν, σε παγιδεύουν και καταλήγεις να ακολουθείς και να υπακούς από φόβο;

Εγώ μίλησα στους γονείς μου γιατί αφού με τσάκωσαν να αδειάζω δύο κουτιά παυσίπονα, με βρήκαν λιπόθυμη από το αλκοόλ έξω από την πόρτα, με τσάκωσαν να κόβω τα χέρια μου και να προσπαθώ να στραγγαλιστώ με ένα λάστιχο, δεν είχα λοιπόν πολλά περιθώρια γιατί είχαν αρχίσει να τρελένονται και να με βρίζουν, από την αγωνία τους (μερικοί γονείς νομίζουν ότι έτσι θα σε στρώσουν, με το να σε βρίζουν)
Η αντίδραση ήταν πολύ χειρότερη κι από το χειρότερο σενάριο που είχα μεσα στο μυαλό μου - στο οποίο έλεγα, να με πετάξουν απο το σπίτι και να πάω να ζήσω μόνη μου αλλού μακριά τους, κάτι που θα ήταν καλύτερο..
Η μάνα μου μου είπε ότι τον ζηλεύω, γιατί του έχει αδυναμία και είναι το αγαπημένο παιδί στο σόι. (ξάδερφος μου, γιος της αδερφής της). Γιατί αυτός είχε φίλους και ζωή ενώ εγώ είμαι άχρηστη και το μέλλον μου προδιαγραφόταν να πάρω ναρκωτικά και να πεθάνω \"επιτέλους\".
Ο μπαμπάς μου έκανε ένα σωρό ερωτήσεις του τύπου αν αυτός κατέβαζε τα πατελόνια του για να καταλήξει να προσπαθεί να με πείσει ότι εφόσον δεν υπήρξε βιασμός τότε δεν είναι πλεονασμός να παραπονιέμαι και να το θεωρώ πρόβλημα.
Αυτά έγιναν όταν ήμουν 12, που το είπα. Μέχρι να ξαναμιλήσω, στα 18, το περάσαμε στο ντούκου, αυτοί δηλαδή γιατί εγώ από τη μεριά μου υπέφερα, αλλά ποιος νοιαζόταν. Εσύ είσαι πολύ τυχερή που έχεις μία τόσο καλή φίλη. Πίστεψέ με. Εγώ σ\'όποια φίλη μου το είπα το πέρασε κι αυτή στο ντούκου. Ήμουν εγώ δηλαδή και μία στρατιά από άτομα σε άρνηση.
Στα 18 έμεινα κάποια στιγμή μόνη με τον πατέρα μου και του είπα, γιατί το είπες αυτό τότε, ειλικρινά νομίζω ότι μου είναι αδύνατον να σε συχωρήσω. Και αυτός μου είπε, \"γιατί δεν μπορούσα να πιστέψω ότι αυτό συνέβη στο παιδί μου. Κι έκανα ότι μπορούσα για να το απαλύνω. Ξέρω ότι δεν φέρθηκα σωστά αλλά σου είχα εμπιστοσύνη ότι θα τα καταφέρεις\".

Τέλοσπάντων έχω ξεφύγει, αυτό που προσπαθώ μάλλον να σου πω είναι ότι αν τους βλέπεις να είναι σε φάση άρνησης από τότε που έκανες απόπειρα, καλύτερα να μην τους μιλήσεις. Ειδικά αν του έχουν αδυναμία... Κάντο σε κάποια φάση που να είσαι πολύ δυνατή, ικανή να χειριστείς οποιαδήποτε αντίδραση από μέρους τους. Στο συμβουλεύω απο προσωπική εμπειρία. Γιατί σου ορκίζομαι, προσωπικά αυτή η αδιαφορία και το γέλιο του στυλ \"τί μπορεί να κάνει αυτό το παιδί για να τραβήξει την προσοχή\", το να μην με πιστεύουν, μέχρι σήμερα με γεμίζουν οργή την οποία δυστυχώς εξωτερικεύω πάνω μου και δεν θα έπρεπε.

Επίσης κοίτα μην αυτός έχει κάνει και σε άλλο παιδί παρόμοια αίσχη. Εγώ ζω με αυτό το τρόμο, πώς θα αντικρύσω ένα άλλο του θύμα; Τι θα του πω, ότι ξέρεις ειχα κωλώσει τότε και δείλιαζα να τον καταγγείλω αργότερα; Ειλικρινά αν ανακαλύψω ότι κακοποίησε κάποιον άλλο δεν ξέρω κι εγώ τι θα κάνω, με φοβάμαι.

Προς το παρόν μην κάνεις το ίδιο λάθος με μένα, να γενικεύσεις, πως όλοι οι άντρες ίδιοι είναι, όλοι θέλουν ένα και μόνο πράγμα και θα το πάρουν είτε πεις ναι είτε όχι κλπ. Γιατί με αυτές τις γενικεύσεις στο μυαλό μου πέρασα την εφηβεία μου, οπότε πήραν κι αυτές τον δρόμο τους και μου έγιναν εμμονές. Δεν είναι όμως έτσι. Υπάρχουν εκεί έξω κάποιοι διατεθειμένοι να σε αγαπήσουν, οπότε κοίτα να μην τους μισήσεις πρίν καν τους γνωρίσεις.

Να ξέρεις επίσης ότι το να μιλήσεις έστω και στο φόρουμ είναι η μισή σου γιατρειά. Όταν βλέπεις ότι οι άλλοι σε αντιμετωπίζουν με συμπόνοια ή ότι υπάρχουν και άλλοι με ίδιες εμπειρίες, είναι σαν να βγαίνεις από τη φυλακή σου λίγο, σαν να μην είσαι πια μόνος, κι αυτό το συναίσθημα είναι ανεκτίμητο. Και είναι και ένα πολύ ισχυρό όπλο ενάντια σ\'αυτούς που είναι σε άρνηση. Γιατί αντί να σε επηρεάσουν και να αρχίσεις να αμφισβητείς τον εαυτό σου και να προσπαθείς να τους πιστέψεις για να σταματήσουν να σε απορρίπτουν, καταλαβαίνεις πόσο αδύναμοι είναι, ανθρωπάκια, που κοιτάνε να προστατέψουν πρώτα τον εαυτούλη τους αντιμετωπίζωντας όχι το προβλημά σου σαν τον εχθρό αλλά εσένα τον ίδιο.

Ελπίζω να είσαι καλύτερα... Εγώ πάντως εδώ είμαι όποτε με θες :)

κάνε λίγο υπομονή μέχρι να φύγεις από το σπίτι. και βάλε στόχο να γίνεις παιδοψυχολόγος. εκεί που ζείς είναι δύσκολο να παλαίψεις τα πράγματα σε λίγα χρόνια με εφόδια η ζωή θα σου ανήκει και ότι σε πόνεσε θα το λύσεις.

Καλησπέρα παιδία! τι κανετε?

Empneustns αυτό που τον έκανε να σταματήσει νομίζω είναι ότι εγώ μεγάλωσα και ίσως πίστεψε πως θα μιλήσω και αυτός άλλαξε πόλη στα 13μου! ευτυχώς…
Το ξέρω πως ο τρόπος σκέψης μου δεν με βοηθάει.. τελευταία έχω γινει πολύ αντιδραστική άθελα μου με αποτέλεσμα τώρα να αντιπαθούν πολλοί καθηγητές μου και να ειμαι στα πρόθυρα να αλλάξω σχολείο…που καθόλου δεν μ αρεσει..αλλα νιώθω πολύ πιεσμένη..:(

Nature ο πατέρας μου όπως και η μάνα μου δεν μπορεί να επικοινωνήσει μαζι μου. .νομίζω και οι δυο είναι συναισθηματικοί αλλα απόμακροι.. δεν έχουμε καλες σχέσεις και ουτε είμαστε δεμένοι..
Και ισως πράγματι μια τιμωρία(όχι απαραίτητα αστυνομίες κτλ ετσι κι αλλιώς δεν θα έμπαινε φυλακή με τους σημερινούς νόμους)να με ευχαριστούσε στιγμιαία αλλά δεν θα έλυνε τα προβλήματα μου…δεν θα φοβόμουν βέβαια..

Krino..<< εξιλέωση, προστασία, σιγουριά.>> όμορφες λέξεις πράγματι…
Για αυτά που μου λες θέλω πράγματι να αρχίσω να ανοίγομαι…να γνωρίσω ανθρωπους.. και προσπαθώ
Όσο για το δεύτερο σκεφτόμουν να το πω στο αγόρι αλλα αμφιταλαντεύομαι γιατί αμα ρωτήσει ποιος, δεν θα μπορώ να του πω επειδή τον ξέρει, και άμα το μαθει θα γινει χαμός .φοβάμαι τι μπορεί να κάνει..

maria... αυτός 25 περίπου. Εγώ είμαι 17 τώρα.

stella78 λυτρωτικό θα ηταν να δικαιωθώ…δεν είμαι εγω η περίεργη, δεν φταίω εγω….
Το κέντρο για εφήβους μου φαίνεται καλή ιδεα..δεν ξέρω όμως κανένα.. μήπως γνωρίζεις κάποιο κατά προτίμηση νοτια προάστια ή κέντρο??

Disillusion οι γονείς μου νομίζω θα είναι σε φαση απόλυτης άρνησης…και το φοβάμαι πολύ αυτό.

YDROXOOS ο στόχος μου είναι πολύ ψηλός (σε μόρια) και αν δεν τον πετύχω θα απελπιστώ τελείως..η αποτυχία γυρνά συνεχώς στο μυαλό μου…

Ευχαριστώ πάντως –όλους σας-, με βοηθάτε πολύ…

Σήμερα δεν μπορώ να κοιμηθώ…Χτες είδα ένα από τα πιο απαίσια -αν όχι το πιο απαίσιο- όνειρα που εχω δει ποτέ μου..και φυσικά με εκεινον πρωταγωνιστή… ειδα (στο Όνειρο) ότι κοιμόμουν και αυτός μς πλησίασε και ήμουν λεει κουκουλωμένη αλλα διέκρινα την φιγούρα του κάτω από το σεντόνι που ηταν σχεδόν διάφανο. .και με πλησίασε και αρχίσει να τραβάει παρα πολυ σιγα σιγα το σεντόνι (το οποιο σημειωτέων ήταν το ιδιο σεντόνι με αυτό που ήμουν τυλιγμένη τοτε-10χρονων-) Εδώ όμως νομίζω ότι ξύπνησα αλλα μπέρδεψα από το φόβο μου οvειρο και πραγματικότητα. Δηλαδή καθόμουν κουκουλωμένη με την κουβέρτα και προσπαθούσα να πείσω τον εαυτο μου ότι ήταν όνειρο…και με επιχειρήματα του στιλ στην πραγματικότητα δεν θα μπορούσες να τον δεις μέσα από την κουβέρτα κτλ…αλλα ειχα φοβηθεί τοσο πολύ που δεν μπορούσα να αναπνεύσω κανονικα.. ανέπνεα σαν λαχανιασμένη (νομιζα ότι θα πάθει τπτ η καρδια μου τοσο γρήγορα π ανέπνεα), δεν μπορούσα να κουνηθώ κτλ μετα από ωρα συνήλθα και κατάφερα να σηκωθώ…ΗΤΑΝ ΑΠΑΙΣΙΟ ..δεν θελω να το ξαναζήσω…εχω δει εφιάλτες και εφιάλτες …αλλα αυτό ηταν εφιάλτης που συνεχίστηκε στην πραγματικότητα….(μήπως τρελαίνομαι???)

Και φταίω εγω γιατί κάθε φορά που παω να κοιμηθώ, σκέφτομαι (φοβάμαι) μήπως ανοίξω τα μάτια μου την επόμενη μέρα και τον δω από πανω μου..:( :(:(

Σας ζάλισα όμως για αυτό σταματάω.. σορρυ για το μεγάλο ποστ μ..

Αν ήμουν στη θέση σου, όταν θα ήμουν έτοιμος να ανεξαρτητοποιηθώ, θα τον πλησίαζα σε μια \'\'οικογενειακή\'\' συγκέντρωση και θα τον έφτυνα μπροστά σε όλους. Όλους τους συγγενείς! Έτσι, να φύγει όλο το βάρος που κουβαλούσα πάνω μου! Την ξεφτίλα του να την κάνει σημαία και να την κουνάει. Δεν ντρέπονται λίγο οι θρασύδειλοι... Δεν αξίζει την κάλυψή σου, γιατί μπορεί να το ξανακάνει σε άλλον ο \'\'αδερφούλης\'\' σου. Μην αφήνεις το παρελθόν να σε κάνει κουμάντο. Δώσε ΤΕΛΟΣ στο παρελθόν. Είναι ΠΑΡΕΛΘΟΝ. Το μέλλον είναι μπροστά σου... Άρπαξέ το
Και όσον αφορά τις εξετάσεις σου, έχεις τις ευχές μου να περάσεις όπου επιθυμείς! Μην υιοθετείς το πνεύμα του \'\'πρέπει\'\' αλλα του \'\'θέλω\'\' και αν θες κάτι το καταφέρνεις...

Μακάρι αν δεν υπήρχε ο άμεσος κίνδυνος για τη σωματική μου ακεραιότητα να μπορούσα κι εγώ να κάνω κάτι τέτοιο που προτείνεις τσίφτη. Καμιά φορά φαντασιώνομαι ότι τον δείχνω με το δάχτυλο και λέω \"ΝΑ! ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΑΝΩΜΑΛΟΣ\" ή ακόμα χειρότερα ότι τον ευνουχίζω από φόβο μην κάνει καμία μαλακία σε κανέναν άλλο. Αλλά δεν ανησυχώ πια γιατί αν δεν μπει φυλακή γιάυτό θα μπει σίγουρα και σύντομαι καθώς χρωστάει 200.000 € στις τράπεζες.

Πάντως πέραν του όλου αχτιού όπως λέει και η darkness δεν είναι η δημοσιοποίηση του που ηρεμει. Πιο πολύ είναι 1) η εξασφάλιση του να αποφυγεί να ξανακάνει τα ίδια σε άλλους 2) η αίσθηση ότι έχουμε συμμάχους. Αυτά λέω εγώ δεν ξέρω κι εσύ darkness τί πιστεύεις.

Επίσης να σου πω αυτό με το όνειρο είναι απόλυτα λογικό και σε καμία περίπτωση δεν τρελαίνεσαι. Είναι ο φόβος και το άγχος που δεν έχουν εξασθενήσει και βγαίνουν όπως νομίζουν στην επιφάνεια.

Ακόμη με το αγόρι, ναι πες του ότι έγινε και αν επιμένει για το ποιος γιατί όχι να μην του πεις αφού οπως λες ο άλλος είναι πια σε άλλη πόλη. Η κακή μου πλευρά βέβαια θα ήθελε και να το πεις για να τον σπάσει στο ξύλο, αλλά άσε με μένα, εσύ είσαι πολύ πιο λογική και συγκροτημένη κι ας μην το καταλαβαίνεις τώρα.

darkness, εννοείται ότι δεν φταις εσύ! εγω απλά θέλησα να σου πω να μην εξαρτάς την λύτρωσή σου από το αν θα σε πιστέψουν ή όχι...για να μην νιώσεις ακόμα χειρότερα αν σε αμφισβητήσουν. δεν ξέρω που μένεις, αλλά απ΄ότι γνωρίζω ( δεν ειμαι ειδήμων όμως ) έχει σε διάφορες περιοχές στην Αθήνα...εγω θυμάμαι είχα πάει Φιλοθέη, αν και δεν συνέχισα, αλλά δεν είχε να κάνει με τους ανθρώπους εκεί, απλά ήμουν λίγο ξεροκέφαλη να δεχθώ βοηθεια...μπορείς να ψάξεις και να βρεις τα τηλέφωνα, τότε ηταν και δωρεάν και μιλούσες εσυ, δηλ. δεν χρειάζονταν επικοινωνία με κάποιο γονιό...σου λέω την δική μου εμπειρία πριν 10 χρόνια+, αλλά το πιθανότερο είναι πως αυτά γίνονται καλύτερα και όχι χειρότερα με την πάροδο του χρόνου. Κάτι άλλο που θέλω να σου πω και να το πιστέψεις...καλά κάνεις και βάζεις υψηλούς στόχους, μην σκέφτεσαι την αποτυχία...η προσήλωση σε στόχους που ειναι για σενα και κανέναν άλλο θα σε βοηθήσει πολύ...
...και επιτέλους στάματα να νιώθεις ότι φταις για όλα εσυ...καλή τυχή:)

Darkness, όταν μίλησα για τιμωρία και εγώ δεν είχα στο νου μου αστυνομίες και τέτοια που ανέφερες αλλά κάτι περίπου σαν αυτό που λέει ο tsiftis. Δηλαδή να τα πεις με όποιον τρόπο εσύ προτιμάς και μετά να μην ξέρουν όλοι που να κρυφτουν. Ο αδελφός σου από την ντροπή του και οι γονείς σου από τις τύψεις που δεν άκουγαν αυτά που προσπαθούσες να τους πεις.
Λες ότι η τιμωρία θα σε ικανοποιούσε στιγμιαία, τι πιστεύεις ότι θα σου έδινε τη μεγαλύτερη ικανοποίηση? Τι θα ήθελες να συμβεί στη φάση που είσαι σήμερα?
Σου εύχομαι σήμερα να δεις ένα υπέροχο όνειρο...

Quote:

---

Originally posted by Darkness

. Αφήστε δε, που εγώ θέλω να γίνω παιδοψυχολόγος από μικρή!!!(το Όνειρο μου) Το τι έχω ακούει δε λέγεται. -Τι είναι αυτά?, αυτό δεν είναι επάγγελμα και άλλες τέτοιες βλακείες…και όταν έβλεπε ότι δε με έπειθε άρχισε άλλη τακτική->και σιγά ην περάσεις με το 16,5 που βγάζεις, και δεν θα βρεις δουλεία, δεν θα σε παίρνουν στα σοβαρά και αλλά τέτοια…είναι τελείως κολλημένη.

---

καλησπέρα,
εύχομαι κουράγιο για το πρόβλημα σου....
όσον αφορά αυτά που έξησες..πιστεύω ότι είσαι τυχερή που σταμάτησε απο μόνο του.Ξέρω ότι νιώθεις πολυ άσχημα γι αυτό που σου έχει συμβεί.αλλα απο αυτα που βλέπω και ακούω γύρω μου συνηθως δε σταματάνε αλλα προχωράνε και ολοκληρώνουν αυτές τις άρρωστες επιθυμίες τους.
Όσο αφορα το θέμα με τον ψυχολόγο υπάρχει τρόπος να μιλήσεις με κάποιον και χωρίς χρήματα.Υπάρχουν τα κέντρα ψυχικής υγείας που προσφέρουν δωρεάν κάποιες επισκέψεις.
Το κακό που έχουν είναι οτι έχουν χρόνο αναμονής πάνω απο μήνα και ίσως να μην σε βολευουν οι ώρες που θα έχουν κενό για σένα.Το πιο δύσκολο βέβαια είναι να ξεκλέψεις το χρόνο να πας γιατί οταν μένεις με τους δικους σου το 2ωρο της επισκεψης μαζί με το πηγαινε - έλα θα φανεί.υπάρχουν και τηλεφωνικές υπηρεσίες που παίρνεις τηλ και κάνεις μια πρώτη κουβέντα με κάποιον απο το τηλ.Μετά βλέποντας και κάνοντας.αν θέλεις να σου πω τα τηλ στειλε ενα U2U η απαντησε μου στο φορουμ γιατι δεν τα έχω τώρα πρόχειρα.
όσον αφορα τους βαθμους κλπ....
οι γονείς μου δεν πιστεψαν ποτέ σε μένα.
κι όμως τα καταφερα σπουδασα...
είμαι μηχανικός Η/Υ σε κορηφαία εταιρία λογισμικού
εχω καλή θέση στην εταιρία αυτή..
όλοι με σέβονται και με αναγνωριζουν...
και οι γονεις μου ακομα και σήμερα νομιζουν οτι μάλλον είμαι ο υπάλληλος του κηλικειου στην εταιρία αυτή.
πλέον δεν με πειράζει...
ειναι κανόνας παντως οτι τους που ικανους ανθρώπους πρώτα τους εκτιμουν οι ξένοι και μετά οι δικοι τους ανθρωποι.
οι δικοί σου άνθρωποι δεν πιστευουν οτι το παιδι τους που καποτε του άλλαζαν τις πάνες ειναι επιστήμονας πλεον...
το έχουν πολλοι γονεις αυτο το προβλημα...
εγω πάντως με κατάθλιψη βαριάς μορφης απο τα 17 μου τουλάχιστον και οριακος απο τα 24 νομιζω...καταφερα καποια πραγματα..
με την βοηθεια του τηλεφωνου,των κέντρων ψυχικης υγείας κλπ...
μην το βάζεις κάτω μπορείς να τα καταφέρεις.
ισως να μην πιστεύει κανεις σε σένα.
πιστεψε στον εαυτο σου και άσε τους άλλους και γουρλόνουν τα μάτια τους με τις επιτυχιες σου...

Μολις τωρα γυρισα από μια βολτα π ειχα παει, και μου ειπε η μανα μ ότι είναι εδώ..κοιμαται στο διπλα δωματιο..:(θα κατσει για κανα δυο μέρες μου ειπαν..Ειμαι πολύ χαλια τωρα..δεν μπορω να κοιμηθω..ηδη από τις προηγουμνες μέρες δεν ημουν καθολου καλα γενικα…δεν ηξερα πως θα ερχοταν..φοβαμαι αυριο που θα γυρισω απ το σχολειο και θα μια μονη μου μαζι του…

:(:(:(:(:(:(:(


Υ.Γ Δεν εχω τωρα κουραγιο αλλα θα απαντησω στα παλια μηνυματα σας αυριο-μεθαυριο..

Μη φοβάσαι καλή μου. Δεν θα τολμήσει να τα επαναλάβει γιατί τώρα δεν τον παίρνει. Τότε του ήταν εύκολο γιατί ήξερε ότι δεν ήξερες πως να αντιδράσεις.
Αντικειμενικά δεν μπορεί τώρα πια. Έχεις το κινητό σου, τα τηλέφωνά σου τα σταθερά, το διαδύκτιο και ό, τι άλλο κρίνεις. Αυτός πρέπει να φοβάται. Αν, λέω αν, που δεν το φαντάζομαι ούτε μια στα χίλια, σε πετύχει μόνη σου και πλησιάσει, πες του πως αν πλησιάσει σε απόσταση πιο μικρή των 2 μέτρων, θα βιντεοσκοπήσεις με το κινητό τις κινήσεις του για να δουν μετά μερικοί -μερικοί αν τα βγάζεις από το μυαλό σου ή αν είναι πραγματικότητα. Η φώναξε το μεσημέρι μία φίλη σου στο σπίτι να φάτε και να διαβάσετε μαζί.
Καλή σου νύχτα και όπως είπαμε. Ο φόβος δεν έχει θέση στη καρδούλα σου πια. Μόνο ΄σ\' αυτόν. :)

PREPΕΙ ΝΑ ΠΑΣ ΣΕ ΕΝΑ ΕΙΔΙΚΟ ΝΑ ΤΑ ΠΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΛΟΙ ΕΜΕΙΣ ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΧΡΟΝΙΑ ΕΧΟΥΜΕ ΠΑΡΕ ΔΩΣΕ ΜΕ ΨΥΧΟΛΟΓΟΥΣ ΚΑΙ ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΣΕ ΒΟΗΘΗΣΕΙ,ΕΧΩ ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΕΙ ΜΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΣΟΥ Κ ΘΑ ΤΗΝ ΣΥΖΗΤΙΣΩ ΜΕ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΜΟΥ.ΓΙΑ ΟΠΟΙΑ ΒΟΗΘΕΙΑ ΣΤΕΙΛΕ ΜΟΥ ΜΕΙΛ ΣΤΟ [email protected] ΑΠΟ ΚΑΒΑΛΑ ΕΙΜΑΙ.

Quote:

---

Originally posted by Darkness
Μολις τωρα γυρισα από μια βολτα π ειχα παει, και μου ειπε η μανα μ ότι είναι εδώ..κοιμαται στο διπλα δωματιο..:(θα κατσει για κανα δυο μέρες μου ειπαν..Ειμαι πολύ χαλια τωρα..δεν μπορω να κοιμηθω..ηδη από τις προηγουμνες μέρες δεν ημουν καθολου καλα γενικα…δεν ηξερα πως θα ερχοταν..φοβαμαι αυριο που θα γυρισω απ το σχολειο και θα μια μονη μου μαζι του…

:(:(:(:(:(:(:(


Υ.Γ Δεν εχω τωρα κουραγιο αλλα θα απαντησω στα παλια μηνυματα σας αυριο-μεθαυριο..

---

darkness, εγω θα σου λεγα καταρχην να προσπαθησεις να εισαι οσο γινεται πιο ψύχραιμη και ήρεμη...ξερω ότι δεν ειναι τόσο ευκολο, αλλά δεν εισαι το μικρο αυτο παιδάκι πλέον, δεν εχεις λόγους να φοβάσαι τοσο...αυτα βέβαια που λέω τα ξερεις και συ στην βαση της λογικης, αλλα ο φόβος ειναι συναίσθημα και ειναι απολυτα επομενο να δυσκολευεσαι να το διαχειριστεις...εισαι ομως ενα πολυ δυνατο και γλυκο παιδί, αυτό τουλάχιστον φαινεται απο τα γραπτά σου...:).εγω θα σε συμβουλευα, πέρα απο όλα τα άλλα, να απευθυνθεις στα κεντρα εφηβων ψυχικής υγιεινής και να κανεις εκει μια προσπάθεια, πιστευω θα σε βοηθήσει. φαινεται να εχεις πολλα ομορφα στοιχεια μεσα σου...και θα ηταν πολυ θετικο να απαλλαγεις οσο αυτο γινεται απο τους εφιάλτες του παρελθόντος..:)

Darkness με μεγάλη δυσκολία θα σου γράψω, για να καταλάβεις οτι δεν είσαι μόνη κ ότι πρέπει να δεις ειδικό το συντομότερο. Είμαι 26 χρονών κ πίστεψέ με, όσο το αφήνεις, τόσο χειρότερο γίνεται κ το μόνο που καταφέρνεις, είναι να κάνεις μεγαλύτερο κακό στον εαυτό σου. 6 μήνες έχω μόλις που βλέπω ψυχίατρο, δεν έχω καταφέρει να ανοιχτώ ή να περιγράψω το τι συνέβει τότε, απο τα όσα μπορεσα να πω, η ψυχ μου είπε οτι βιάστικα κ κακοποιήθηκα κατ\'επανάληψη, ακόμα οι λέξεις κ μόνο με κάνουν να τα χάνω κ να θέλω να δώσω τέρμα, αλλά υπάρχει επιστροφή κ υπάρχει τρόπος να καταλαγιάσουν όλα αυτά όπως με διαβεβαιώνει η ψυχ. Πρέπει να το αντιμετωπίσεις, αν όχι πρακτικά κ εννοώ λέγοντας στους δικούς σου το τι συνέβη τότε κ προκαλώντας αντιδράσεις που μάλλον δεν θα βγάλουν πουθενά, γιατί όλες αυτές οι σκέψεις σου, έχουν περάσει απο μέσα μου κ τις νιώθω ακόμα, τοτε θα σου πρότεινα, φυσικά κ να δεις ειδικό, έστω κ κρυφα απο τους δικούς σου, δεν χρειάζεται να ξέρουν κάτι που οι ίδιοι δεν ηταν ικανοί να καταλάβουν κ γράφτα, σε χαρτί, στο φορουμ, οπουδήποτε κ όχι σαν αποχαιρετηστήριο γράμμα, γράφτα για να βγούν απο μέσα σου, ώσπου να δεις ειδικό κ να νιωσεις οτι μπορεις να το αντιμετωπίσεις. Πηγαίνω σε ΚΨΥ κ όντως είναι δωρεαν, υπάρχουν στις περισσότερες περιοχες κ αν νομίζεις οτι δεν μπορείς να περιμένεις εναν μήνα, τότε μπορεί να σε δει κάποιος άμεσα. Μην το αφήνεις στην τύχη του, αρκετά το άφησες, ξεκίνα να κάνεις κατι για εσένα, για τον εαυτό σου κ ασε τους άλλους, σιγά σιγά θα διαπιστώσεις ότι κανείς δεν μπορεί να βοηθήσει αν εσύ η ίδια δεν βοηθήσεις τον εαυτό σου. Κ κάτι τελευταίο γιατι φαντάζομαι έγινα ήδη κουραστική, δεν αξίζει το κόπο να αυτοκτονησεις κ εγω έχω κάνει αμέτρητες απόπειρες, ποιο το νόημα τελικά; κανένα! κάνε πράγματα που θα σε ικανοποιούν εσένα, θα σε γεμίζουν κ θα σου δίνουν δύναμη να συνεχίσεις. Μην μείνεις κ εσύ αμέτοχη στη ζωή σου, μην το κάνεις αυτό σε σένα! Καλή δύναμη κ κουράγιο σου εύχομαι!

Darkness ama su prokalei toso fobw kai asxima sinesthimata forntise na min eisai mazi tou taftoxona moni sto spiti. Pigene se mia fili su , pane kapou gia kafe , i bres kati na kaneis mexri na gyrisoun oi gwneis sou . Mexri na fygei ksana, alla kukla mu nwmizw exeis ti dynamei na baleis ena stop se ola afta , kai na ksanabaleis ti zwi su stin fysiologiki tis roi gia tin ilika su. Den tha su grapsw polla ute tha se katefdthinw ti na kaneis , to mono pou thelw na pw , einai oti toso paidia exeis sto plebro su ean nwmizeis oti mporume na boithisume kapou pio emprakta min distakseis na to epixeiriseis.

Maraki synxaritiria gia afta pou grafeis , poly xairwme pou diabazw tetia keimena apo sena:) Sefxaristw gia tin xara pou mu edwses :)

Να υπενθυμίσω ότι αποφεύγουμε τα greeklish σε αυτό το φόρουμ.

Καλησπέρα παιδιά! Άργησα πολύ να απαντήσω αλλα δεν ειμουν καλα..


Toosensible αν θες δωσε μου τα τηλεφωνά για το κεντρο.Ευχαριστω!


Λοιπόν εκείνες τις 2 μέρες που ήρθε, μια φορά τον είδα για 5 λεπτά αλλά συνεχεία τον άκουγα μέσα απ το δωμάτιο μου. Ήρθε να μου μιλησει το
ένα βράδυ ,ειπα έχω δουλεία και δεν άνοιξα…πάντως αν ηθελε να μου κανει κακο και με πετύχαινε μονη..ανετα.. είναι 1,90 και με πολύ δυναμη, με το ένα χερι με ακινητοποιεί..:(


Έμαθα πως οι γονείς ου όταν τελειώσουν οι πανελλήνιες μου θελουν να μετακομίσουν στην πόλη του!!!και για αρχη μέχρι να βρουν δικό τους ,σπιτι του που είναι μεγάλο και μένει μονος.. δηλαδή ελεος πως τους ηρθε?εγω τωρα τι να πω?θα δηλώσω αλλού αλλα και αθηνα .εγώ μαζι τους δεν παω καθόλου, καλυτερα να πεθανω.:(



Εκτός από αυτό, θελω να σας ρωτήσω κατι.. μια φορά μιλούσα με την κολλητή μου και μου ανέφερε την συχώρεση ως μια λυση αλλα πως θελει μεγαλείο ψυχής .Θύμωσα παρα πολύ ήθελα να της φωνάξω, αλλα προσπάθησα να φανώ λογική αλλα ακόμα δεν μπορω να την δεχτω αυτή τη λυση .Δεν το χωραει το μυαλο μου…ποια είναι η δικη σας γνωμη??



Σας ευχαριστώ όλους παρααα πολύ..με βοηθατε πολύ, και ας μην εχω καταφερει να κανω και κατι πολυ σημαντικο ακομα...

darkness, καταρχην θελω να σου επισημάνω ότι εχεις καταφέρει κάτι πολύ σημαντικό, κακώς δεν το βλέπεις, μιλάς γι αυτό ( έστω εδώ ) και κυρίως έχεις όνειρα και σχέδια για κάτι καλύτερο στην ζωή σου, οπότε αναγνώρισε στον εαυτό σου τα δυνατά του σημεία, το δικαιούται:)...
όσο για την ερώτησή σου περί συγχώρεσης, σημασία δεν έχει τί νομίζει καθένας εξ ημών, ή η φίλη σου, αλλά εσύ η ίδια...προσωπικά, δεν είμαι υπέρ των άκρων, θεωρώ ότι και τα δύο οδηγουν σε πόλωση και επιβαρύνουν την ψυχολογία σου...για την ώρα εγώ τουλάχιστον διακρίνω ότι ακόμα φοβάσαι, οπότε μην βάζεις και άλλα στο μυαλό σου την στιγμή που δεν μπορείς να τα αντέξεις, μην φορτώνεις τον εαυτό σου με απαιτήσεις που δεν σου ανήκουν...νομίζω πως αυτό που προέχει είναι να νικήσεις τον φόβο σου και όχι να συγχωρέσεις κανέναν. ο στόχος σου είσαι εσύ και η δική σου ηρεμία, και για την ώρα το βασικό σου βήμα είναι να νικήσεις τον φόβο...
και να μην ξεχνάς να πιστεύεις στον εαυτό σου..:)

Να ρωτήσω κάτι.

Αν εκδηλώθηκε στην ίδια του την αδερφή, μήπως είχε κάνει παρόμοιες κινήσεις και σε άλλα κορίτσια συγγενικά?

Π.χ αν έχεις ξαδέρφες ή φίλες κολλητών του (τότε πριν 6-7 χρόνια).

Μήπως θα μπορούσες έμμεσα να μάθεις κάτι από αυτές? Διότι αν τελικά είστε περισσότερες του ενός ατόμου, θα έχετε μεγαλύτερη πιθανότητα να σας πιστέψουν.

Από κει και πέρα όμως, από τη στιγμή που δεν έχεις απτές αποδείξεις δε ξέρω πως θα μπορούσες να γίνεις πιστευτή.

Καλησπερα παιδια
Ευχαριστω για τις απαντησεις σας.. Kamlah δεν υπηρχε καμοια ξαδερφη σε μικρη ηλικια εκτος από εμας τις 2 (στην μικροτερη δεν προλαβε να κανει τπτ επειδη το καταλαβα και νομιζω/ελπιζω δεν το συνεχισε.. )




Θελω όμως ξανα την συνβουλη σας αν και ντρεπομαι λιγο..(δεν ηθελα να ανοιξω καινουργιο θεμα..)
Εχω να θεμα με το αγορι μου..(ειμαστε 1,5χρονια μαζι ενώ ηταν ο πιο καλος μου φιλος αγορι από 5ετων) δεν μπορω να απολαυσω τον ερωτα μαζι του..εχω σκεφτει βεβαια ότι ισως φταιει αυτή η αρνητικη εμπειρια που ειχα.καμοια φορα μου ερχεται να βαλω τα κλαμματα άλλες φορες είναι πολύ καλυτερα..και στην πορεια αλλαζουν τα συναισθηματα…τ αγορι μου είναι τοσο καλο που αν καταλαβαινει σταματαει…ποτε μα ποτε δεν με πιεζει και μου δειχνει τοση αγαπη,,,αλλα καμοια φορα νιωθω ότι δεν του αξιζω καν..ειμαι πολύ μπερδεμενη γμτ..πειτε μου καμοια γνωμη

:(:(:(

Δεν διάβασα όλες τις προηγούμενες 7 σελίδες αλλά νομίζω πως είναι πολύ νωρίς για να κάνεις κάτι τώρα. Θα χρειαστεί χρόνος. Αν έχεις αποφασίσει να το ξεπεράσεις μόνη σου κάτι που εννοείται δεν είναι προτεινόμενο καλό θα είναι να μην πιέζεις ποτέ τον εαυτό σου. Το ότι έχεις περάσει αυτά που έχεις περάσει δεν σε κάνει να μην του αξίζεις. Δεν του έχεις πει τίποτα?

ευχαριστω samuel για την απαντηση σου..
Οχι δεν του εχω πει τιποτα γιατι δεν θελω να τον στεναχωρισω ,αν και πρεπει καποια στιγμη να το κανω, να του το πω..παντως και να του το πω, δεν θα μπορω να του πω ποιος γιατι τον ξερει βεβαια...και μετα νομιζω οτι θα φοβαται και να με ακουμπησει μηπως κανει κατι λαθος κτλ αλλα εγω παλι (νομιζω) δεν θα νιωθω καλα..οι μνημες δεν θα σταματησουν να ρχονται...
:(

Η ευχαρίστηση είναι δικιά μας να σε βοηθήσουμε όπως μπορούμε. Όπως σου είπα και πριν με τον δρόμο που έχεις επιλέξει πρέπει να κάνεις απλά υπομονή. Όλα αυτά που αισθάνεσαι να τα γράφεις στο χαρτί και να τα λες σε όποιον αισθάνεσαι πως μπορείς να εμπιστευτείς. Και να τα λες συχνά. Όσο περισσότερο ανοίγεις το στόμα σου και βγάζεις αυτές τις λέξεις τόσο πιο εύκολα θα φύγει από το σώμα σου ότι άσχημο υπάρχει εκεί και θα το ξεπεράσεις σίγουρα. Δεν έχω πάει ποτέ σε ψυχολόγο εγώ. Αλλά αν εσύ δεν μπορείς να βρεις κάποιον άλλο δικό σου να τα πεις μάλλον θα έπρεπε να το κάνεις.