... ο ψυχισμος μου το τελευταιο 2 μηνο :P
Printable View
... ο ψυχισμος μου το τελευταιο 2 μηνο :P
Σημερα μυστηρια μερα...
Ξυπνησα με πολυ αγχος γιατι ηταν μεγαλη μερα αλλα με το που μπηκα στο αμαξι αλλαξε η ψυχολογια μου...
Γυρισα σπιτι ηρεμος, μετα ξεκινησα να μιλαω με καποιο παιδι που μου τραβηξε το ενδιαφερον. Καταληξαμε να μιλαμε μεσω σκαιπ και ξαφνικα εκλεισε η καμερα... Καμια απαντηση.
Οσο μιλουσαμε ειχα αγχος και φυσικα με πιασαν τα ψυχοσωματικα μου αλλα με το που εγινε αυτο και διακοπηκε η συνομιλια οσο περναει η ωρα απλα νιωθω πως κατι βγηκε στην επιφανεια απο μεσα μου, κατι που μαλλον το ειχα κρυψει πολυ καλα. Την θλιψη που μου δινει η απορριψη ειδικα η χωρις αιτια απορριψη (μπορει απλα να επεσε λογω νετ δεν το αποκλειω βεβαια) και νιωθω παραλληλα ηρεμος-σε υπερενταση απλα και οχι επιφανειακα στεναχωρημενος αλλα πολυ μα πολυ μελαγχολικος μεσα μου και πικραμενος, ισως και με μια δοση θυμου... Αι σιχτηρ πια
Καλησπέρα, :) λοιπόν βλέπω σημαντικά βήματα από εσένα για εσένα και χαίρομαι πολύ, βλέπω ότι δίνεις χρόνο στον εαυτό σου, ότι του προσφέρεις ηρεμία και σκέφτεσαι πιο λογικά και ήρεμα, είναι τεράστιο βήμα αυτό! Η απόρριψη και ποιον δε πονάει ή στεναχωρεί έστω? ακόμα κι από κάποιον που ξέρουμε ελάχιστα ή καθόλου όταν αισθανόμαστε ότι υπάρχει μια χ επικοινωνία και αυτή η επικοινωνία είναι πολύ δύσκολο να βρεθεί γενικά και ξαφνικά την χάνουμε από τη μεριά του άλλου είναι δυνατό πλήγμα όποιος κ αν είναι ο άλλος. Το να μην υπάρχει και μια εξήγηση είναι δυο φορές πιο δυνατό πλήγμα γιατί δεν ξέρουμε αν κάναμε κάποιο λαθος ή όχι, ή είπαμε κάτι ή απλά δε του άρεσε η φάτσα μας. Δυστυχώς οι περισσότεροι άνθρωποι δε θα μπουν στη διαδικασία να εξηγήσουν γιατί απλά είναι μια δύσκολη και ψυχοφθόρα διαδικασία που απαιτεί να ξέρουν κι εκείνοι τι ζητάνε απ'τον καθένα μας και πραγματικά ο περισσότερος κόσμος απλά δε ξέρει. Το να μάθει είναι επίσης μια επίπονη διαδικασία που απαιτεί μοναξιά, αυτοκριτική, απομόνωση και γενικά αυτοβελτίωση που οι περισσότεροι δε διατίθενται να κάνουν γιατί αυτό προφανώς μειώνει την καλοπέραση. Δεν αναφέρομαι στο παιδί που μιλάτε βέβαια αλλά γενικά, αυτος πιθανόν να έχασε και το σήμα, να μην έχει καλό υπολογιστή , να μπήκε κάποιος γονέας, συγγενής, φίλος απότομα και διάφορα άλλα που θα δεις στην πορεία αν ισχύουν.
Το πιο δύσκολο βήμα είναι να μάθουμε να μη μας επηρεάζει τόσο γιατί άλλο τα λόγια άλλο οι πράξεις.. απλά θα σου πω ότι σίγουρα εαν για κάποιο λόγο σε απέρριψε και δε σου δίνει και την ευκαιρία να μάθεις δεν αξίζει αν και το ξέρεις ήδη μέσα σου αυτό. Η μελαγχωλία θα περάσει εν καιρώ.. ο θυμός βοηθάει να πεισμώσεις και την επόμενη φορά να είσαι λίγο πιο έτοιμος και δυνατός. Πάντως γι'ακόμα μια φορά δεν είσαι μόνος σε αυτό. Το αισθάνομαι κι εγώ καθώς το έζησα πρόσφατα με μια κοπέλα όπως κ εσύ. Είμαστε εδώ όμως να τα συζητάμε και να νιώθουμε λίγη ζεστασιά.. :)
Σε ευχαριστω πολυ για το ενδιαφερον σου.
Σαφως και εγω ο ιδιος χαρην σε σας βρισκω μια καποια βελτιωση, αλλα συναμα και καποια διαφοροποιηση, πχ. ειχαν καιρο να με πιασουν τα ψυχοσωματικα-συγχυση στο σπιτι, τωρα τα παθαινω που και που οταν κανω-σκεφτομαι κατι στρεσογονο, σιγουρα ομως δεν ειναι το ιδιο εντονα- δεν τα δινω τοση σημασια. Οσο για τις γνωριμιες ναι σαφεστατα και ισχυουν αυτα που λες, απλως δεν τα δινω πλεον ιδιαιτερη σημασια καθως ειναι το ψωμι και το βουτυρο της ζωης κακα τα ψεματα... Προσπαθω γενικα να εκλογικευω τους φοβους μου και να μην τους δινω σημασια, αλλα τις τελευταιες μερες που συζηταω με τον εαυτο μου αντιλαμβανομαι οτι σε μεγαλο βαθμο με καποιον τροπο εχω κλειδωσει τα συναισθηματα μου μακρυα και εν μερει ισως ειναι ενας λογος που παθαινω τις κρισεις... Δηλαδη εαν θυμωσω δεν νιωθω τιποτα απο φοβο η εαν λυπηθω. Σημερα στον δρομο για την σχολη ακουγα στο ραδιοφωνο οτι παλι κανουν εργα στην εξωτερικη περιφερειακη και ηταν το δευτερολεπτο που εμπαινα στην εξωτερικη περιφερειακη. Αμεσως βουρκωσα και ηθελα να αρχιζω να κλαιω γιατι σκεφτομουν ποση ταλαιπωρια θα φαω παλι στα μουτρα...Μετα ομως προσεξα οτι το αγχος που ειχα να φτασω στην ωρα μου με εκανε να προσπαθω να απορριψω υποσηνειδητα το συναισθημα της θλιψης (δηλαδη σιγα σιγα εφευγε η αναγκη να κλαψω και διακατεχομουν απο υπερενταση και αγχος ξανα και κοιτουσα μηχανικα το ρολοι του αυτοκινητου).
Παντως οποτε τα σκεφτομαι λεω ξεκολλα δεν εχεις τιποτα αδραξε την μερα οπως επισης καταλαβαινω οτι τις περισσοτερες φορες τα μπουρδουκλωματα που κανω καμια φορα με τα χερια ποδια μου εχουν να κανουν με το μυαλο μου που ειναι μπουρδουκλωμενο και οχι με τα ακρα ως εχουν (δηλαδη μπορει να θελω να βαλω χ δυναμη σε κατι, να το ξανασκεφτομαι και να λεω οχι θα βαλω λιγοτερη και εν τελει να γινεται ενα μιξ και να το διαβαζω σαν ''κινδυνο'', οτι κατι εχω κλπ). Τωρα παλι θελω να παω γυμναστηριο σημερα και παλι διακατεχομαι απο την ηλ***α πρεμουρα του αντε να παω να τελειωνω και βρισκομαι σε συγχυση...
όσα περιγράφεις, τα καταπιεσμένα συναισθήματα που θες να βγουν, τα έχεις ανάγκη να φύγουν αλλά δε βγαίνουν είναι η πίεση που λέγαμε. Έχεις πιεστεί τόσο μα τόσο πολύ τόσα χρόνια που είναι απίστευτα δύσκολο να βγει ότι νιώθεις γιατί έχεις μάθει να το βάζεις σε δεύτερη ίσως και τρίτη και τέταρτη μοίρα. Ξαφνικά έχεις στραφεί προς εσένα με αγάπη και προσπαθείς να εκφραστείς και να ασχοληθείς μαζί σου αλλά το βάθος που έχεις βάλει τον εαυτό σου και όσα αληθινά νιώθεις δεν σε αφήνει. Μάχη λοιπόν αλλά προσοχή όχι πόλεμος με τον εαυτό σου. Μάχη να τον βγάλεις προς τα έξω ώστε να μπορείς να τον δεις, να δεις τι αισθάνεσαι πραγματικά και να μπορείς να το εκφράσεις. Είτε είναι κλάμα, είτε χαρά, είτε μελαγχωλία, οτιδήποτε. Και όπως λέμε χρόνος... μη περιμένεις να γίνει σύντομα.. συνέχισε να σου αφιερώνεις λίγο χρόνο, να φτιάχνεις μια μικρή γωνίτσα που θα μπορείς να σε δεις καθαρά και σιγά σιγά θα ανθίσεις. Δηλαδή θα μπορείς και να εκφραστείς και να ανακουφιστείς. Γιατί επειδή ακριβώς αφιέρωνες τα πάντα στους άλλους το να εκφραστείς είχε εξαφανιστεί, δεν υπήρχε χρόνος και χώρος για σένα και αυτό είναι που δε σε αφήνει ακόμα. Η ενοχή που νιώθεις εαν εκφραστείς γιατί αφορά εσένα και όχι άλλους. Σιγά σιγά θα νικηθεί και θα βγει προς τα έξω ότι νιώθεις :) αν λέω κάτι λάθος, πολλά ή ένα πες μου πως αισθάνεσαι, διόρθωσέ με ώστε να βρούμε εαν γίνεται τι συμβαίνει.
Σωστα τα περισσοτερα και ισχυουν, βεβαια ειναι απλα και ο φοβος του μηπως εχω κατι παθολογικο παρα τα οσα μου λενε αφενος (γιατι εχω μαθει πλεον να υποφερω και σε καθε σκεψη χαρας που κανω ειλικρινα φοβαμαι οτι θα τιμωρηθω) + δεν εχει να κανει μονο με την δικια μου εκφραση αλλα μηπως και αυτη η εκφραση ακουστει-ειναι εγωιστικη, αχαριστη (πχ να λεω οτι η ζωη μου ειναι χαλια ενω μπορει καποιος στο διπλα τετραγωνο να περναει ακομα χειροτερα απο μενα)...
Εχω παντως και φασεις που νιωθω εντελως καλα πλεον, δηλαδη που θα εχω καλη διαθεση και θα σκεφτομαι ''καθαρα''. Μικρες αλλα υπαρχουν.
κάθε μέρα και από λίγες στιγμές θα το γεμίσεις το 24 από καθαρές σκέψης......
μικρά και σταθερά βήματα κάθε μέρα...
δεν είναι κρύωμα να πέραση σε 5 μέρες....
θέλει δουλειά χρόνο και δύναμη ψυχής κι εσύ τα έχεις δεν συμβιβάζεσαι παλεύεις.... :)
αυτό ακριβώς που περιγράφεις εννοώ ενοχή. Φοβάσαι να εκφραστείς όπως θες μήπως γίνεις αχάριστος ή εγωιστής και κοινώς μήπως οι άλλοι πάνε πίσω αλλά στην πραγματικότητα μόνο εσύ πας. Έχω κι εγώ αυτό το συναίσθημα του φόβου εαν χαρώ ότι θα τιμωρηθώ με το να πάθω κάτι άσχημο κι αυτό οφείλεται στο ότι σε πολλές στιγμές χαράς μου συνέβαινε κάτι απίστευτα άσχημο, κάτι έχανα και γινόμουν κομμάτια. Επίσης φοβάμαι και να πω ότι είμαι χάλια μήπως πάθω κάτι χειρότερο. Είναι απαίσια συναισθήματα και αυτοί οι δύο φόβοι. Αλλά αυτό που μου λέει και η ψυχολόγος μου ειναι ότι είναι απολύτως φυσιολογικό και να παραπονεθούμε και πολύ μάλιστα αλλά και να χαιρόμαστε φυσικά αλλιώς γεμίζουμε πίεση και κάποια στιγμή σκάμε πολύ άσχημα πραγματικά. Δηλαδή τελικά με αυτή την καταπίεση θα πάθουμε κάτι ψυχολογικά άσχημο και όχι με την έκφραση όσων νιώθουμε. Απλά σιγά σιγά που λέει και ο giang χρειαζόμαστε χρόνο..δε θα γίνει με τη μία..
Ναι μεσα απο τα λεγομενα σου καταλαβαινω ακομη περισσοτερο ποσους φραγμους θετω στον εαυτο μου χωρις να το καταλαβαινω. Τωρα πχ ειμαι σφυγμενος χωρις ουσιαστικο λογο. Γενικα οταν εκφραζω πως ''δεν υπαρχει λογος να σκεφτομαι-νιωθω ετσι'' αμεσως απελευθερονομαι καπως. Σημερα εχω και γω ραντεβου με την ψυχολογο μου, για να δουμε...
@giang μου το ειπε και μια φιλη τις προαλλες, για μενα σε τετοιες καταστασεις η μονη επιλογη ειναι η λυση τους. Αδυνατω να αποδεχτω οτι θα ζω με κατι το οποιο με βαραινει τοσο πολυ. Εδω περα δεν μπορω να κρατησω το στομα μου κλειστο εαν παρεξηγηθω απο κατι που μπορει να κανει-πει καποιος φιλος, θα το πω απευθειας οτι με εκνευρισε-προσεβαλε. Σκεψου δηλαδη ποσο θελω να διωξω αυτη την κατασταση απο μεσα μου που ειναι και μακροχρονια. Να'σαι καλα και οντως και με λιγα ενθαρυντικα λογια νιωθω καπως καλυτερα.
Σκεφτομαι ποσο πιο αποτωμες ηταν οι κρισεις και μη ελεγχομενες στις αρχες τους... Το σκεφτομουν και στο αμαξι που καποιες στιγμες σφυγγομουν-εκανα παλι αρνητικες σκεψεις. Ενιωθα λιγο το ποδι μου να μουδιαζει πχ αλλα μεχρι εκει, δεν τρομαζα, δεν γεμιζα με πανικο. Προσπαθουσα να με ηρεμησω... Την περασμενη Τεταρτη αν θυμαμαι καλα, επαθα τετοια κριση που ημουν στο τσακ να παω στο νοσοκομειο που περνουσα εκεινη την ωρα τρεχοντας και να αρχιζω να φωναζω οτι δεν νιωθω καλα... Μεχρι και οι παλμοι μου εχουν μειωθει συγκρητικα με την περασμενη εβδομαδα...Οποτε σιγουρα αξιζω ενα μπραβο...Με νοιαζει να αρχισει να αποσωματοποιειται και να γινει καθαρα ψυχολογικο να νιωθω δηλαδη την θλιψη που μπορει να κρυβω πισω απο τις κρισεις και να σταματησουν να συμβαινουν. Με εκνευριζει που κανω σκεψεις οτι υστερω σε σχεση με αλλους γιατι εξαιτιας του χ ψυχοσωματικου δεν μπορω να κανω την ταδε κινηση καλα... Κανω κατι τετοιες αφελης σκεψεις και απορω και με μενα τον ιδιο... Τρεχα γυρευε...
Μπράβο!!! πραγματικά όπως λες το αξίζεις!! Το πως ήσουν όταν είχες μπει σε σχέση με τώρα είναι μεγάλη διαφορά και οφείλεται όλη σε σένα και την προσπάθεια που κάνεις,είναι αξιοσημείωτο! Με έχεις εντυπωσιάσει γιατί εγώ ας πούμε δε μπορούσα να τα καταφέρω όπως εσύ τώρα και πραγματικά σε θαυμάζω. Μη βιάζεσαι να φύγει από το σώμα, αυτό ακριβώς που θέλει για να φύγει είναι χρόνος. Ξέρω πόσο σε δυσκολεύει και παραλύει και πας πίσω,το ξέρω. Δεν υστερείς, κι εγώ έχω μείνει πίσω σε πολλά σε σχέση με άλλους στην ηλικία μου, στη γενιά μου, αλλά από την άλλη έχω πάει μπροστά το μέσα μου κάτι που κάνεις και θα κάνεις κ εσύ. Και στην τελική αν είμαστε πιο πίσω από άλλους τουλαχιστον δεν είμαστε οι μόνοι. Είμαι κ εγώ και εσύ έτσι και άλλοι εδώ και αλλού. Αισθάνομαι όπως εσύ σε πολλά.
Νικο Όταν είμαι στα πραγματικά καλά μου διακομοδω το όποιο πρόβλημα και το ξεπεράσω με χιούμορ όσο σοβαρό κι αν είναι.....
Είμαι τής άποψης ότι με λίγα και ουσιώδη λόγια επικεντρώνεται καλύτερα στο πρόβλημα
Το έχω πληρώσει πολλές φορές αυτό βέβαια αλλά δεν βγάζω μυαλό.... Είμαι αναίσθητος....λενε
@giang Πριν πεθανει ο πατερας μου και γω αυτο ακριβως εκανα, μετα λυγισα και αρχισα να τα βλεπω ολα υπερβολικα σοβαρα. Λες μεγαλωσα μια 10ετια και βαλε ξαφνικα...
@treasure Με συγκινεις και οντως μα οντως οταν ξερεις οτι δεν εισαι μονος, τουλαχιστον σε τετοιες περιπτωσεις νιωθεις καλυτερα... *group hug*
Πολυ εντονη ψυχαναλυση η σημερινη... Πραγματικα με λυτρωσε πολυ...
Μετα απο πολλες συζητησεις λοιπον τα συμπερασματα ηταν τα εξης (τα γραφω κι ολας σαν ημερολογιο σε περιπτωση που ξεχασω κατι βασικο)
Εχω μεσα μου υπερβολικα μεγαλη ανασφαλεια και ειναι ο 1ος λογος που παθαινω κρισεις πανικου και εχω τοσο στρες. Δεν εμπιστευομαι κανεναν ανθρωπο γενικα και δεν εχω μαθει να συγχωρω με βαση τα λεγομενα της. Αυτο το προσεξα και γω ο ιδιος γιατι οταν μιλουσα για ανθρωπους που με πληγωσαν σχεδον φωναζα απο τον θυμο και την στεναχωρια μου, αρχισα να βουρκωνω και γενικα ενιωσα εντονα απογοητευση.
Φοβαμαι γενικα να ευτυχω στην ζωη μου και επειδη πλεον δεν υπαρχει καποιος εξωτερικος αρνητικος παραγοντας να εξισσοροπει την κατασταση, τον δημιουργω εγω (κρισεις πανικου) αλλα ειναι ελεγχομενος με βαση το ποσο χαρα-θλιψη μπορει να νιωθω σε περιοδους.
Ειμαι υπερβολικα αυστηρος με το περιβαλλον μου και με μενα τον ιδιο, κατα συνεπεια οταν αποτυγχανω να κανω κατι σωστα, αυτοτιμωρουμαι οπως θα τιμωρουσα καποιον αλλον εαν μου το εκανε εμενα.
εστιαζω υπερβολικα πολυ στο μελλον (πως θα καταληξω) και χανω ουσιαστικα το παρον (παλια μου τεχνη κοσκινο...), δηλαδη τρομαζω τωρα για μια ιδεα και τις πιθανοτητες να με επηρρεασει στο μελλον...
+οτι αφιερωνω πολυ χρονο πλεον στον εαυτο μου και καθομαι και σκεφτομαι πως νιωθω καθε λεπτο, πραγμα που εχει γινει τοξικο...Μου προτεινε να βγαινω περισσοτερο εξω και να κοινωνικοποιουμαι...
Ουφ...ξελαφροσα..
Kαλησπέρα και πάλι, πωπω είχα μπει και τα διάβασα όσα έγραψες πολύ προσεκτικά και πραγματικά ανυπομονούσα να βρεθώ σε pc να σου γράψω. Δεν ξέρεις πόσο χαίρομαι που πήγες σε ειδικό και αισθάνεσαι επιτέλους ξαλαφρωμένος και με μια απόλυτη τάξη μέσα σου. Μπράβο ρε Νίκο μου, πραγματικά μπράβο! είσαι μαχητής και φαίνεται σε κάθε σου κουβέντα αλλά και στον τρόπο με τον οποίο τα βρήκες ένα ένα με τον ειδικό σου. Τώρα δεν έχω να πω λοιπόν κάτι άλλο, άλλωστε υποθέσεις έκανα μόνο και προσπαθούσα να σε βοηθήσω και από δικές μου εμπειρίες, ξέρεις πλέον ότι δεν είσαι μόνος αλλά και ότι μόνος μια χαρά το παλεύεις. Εύχομαι πραγματικά να συνεχίσεις να σε ανακαλύπτεις και να σε βοηθάς :) :) :) Κι εσύ μ'έχεις συγκινήσει όχι μόνο από την προσπάθεια που κάνεις και τη δύναμη που αντλείς αλλα και από τον τρόπο που γράφεις και μιλάς προς όλους μας. Να σαι καλά.
υ.γ το να λες όσα σε θυμώνουν ή σε ενοχλούν κατευθείαν και με ειλικρίνεια δεν είναι απαραίτητα κακό,αντιθέτως μπορεί να είναι φοβερός σύμμαχος για να ξεχωρίζεις ποιος αξίζει και ποιος όχι, ποιος θα ασχοληθεί να βρείτε λύση και ποιος δε θα μείνει.
Σε ευχαριστω παρα μα παρα πολυ... Για αλλη μια φορα μου μαλακωνεις την καρδια με αυτα που μου λες... Η αληθεια βεβαια ειναι οτι με παρακολουθει ψυχαναλυτης πολυ πριν τις κρισεις, απο τον Αυγουστο που εφαγα μεγαλη ερωτικη πατατα για την ακριβεια που δεν αντεχα αλλο ψυχολογικα. Διεκοψα οταν πεθανε ο πατερας μου και ξανασυνεχιζω απο τον Φεβρουαριο...
Το ελπιζω και γω.. Βγηκα γενικα εξω αποψε με ενα τρομερα πανηγυρικο κλιμα, οποτε μεσα σε ολα παρειγγειλα και αλκοολ (ημιγλυκο κρασι) για να το γιορτασω... Τι το θελα! Εχω ξεσυνηθισει λογω διατροφης το αλκοολ και με στειλε... Η ζαλη σε συνδυασμο με την αβολη θεση που ειχα μου δημιουργησε μια τρομερη αμηχανια και ενταση... Παθαινα μινι κρισεις καθε 15 λεπτα, στο παραμικρο μουδιασμα αντιδρουσα και σηκωθηκα και εφυγα νωριτερα απο την παρεα μου βλακοδως.... Απογοητευτηκα γιατι τσαμπα χαλασα την εξοδο μου, αλλα οπως ειπαμε ενα βημα την φορα...
υ.γ μου ειπε επισης οτι τις κρισεις τις παθαινω και επειδη θελω να ελεγχω τα παντα πλεον σε ψυχωτικο επιπεδο, οποτε μαααλλον και το κρασι επειδη με χαλαρωσε ετσι και αποτωμα με τρομαξε και φυσικα... αντεδρασα!
δε χρειάζονται ευχαριστώ, είμαστε εδώ γι αυτό, για αλληλοβοήθεια :) κι εγώ από κάθε σου κουβέντα παίρνω δύναμη για μένα μη νομίζεις,κουράγιο, σκέψη. Είναι σαν να ακούω εμένα και προσπαθώ να δω κ εγώ τα δικά μου. Σαν ένας θετικός καθρέφτης. Το αλκόολ όντως δεν είναι καλός σύμμαχος στον πανικό,το φόβο και το άγχος και γενικά σε όλα τα ψυχικά θέματα. Παίζει άσχημα παιχνίδια στον εγκέφαλο και στο σώμα αλλά και ποιος δεν έχει παραπιεί? και μια και δυο και πιο πολύ. Προσπάθησε για τώρα που αναρρώνεις ας το πούμε να το αποφεύγεις αλλά και μια φορά να πιεις παραπάνω αν αισθανθείς το παραμικρό άσχημο : νεράκι!! ενυδατώσου άμεσα, όσο πιο άμεσα μπορείς, μόνο αυτό το διώχνει άμεσα και αποτελεσματικά και βοηθάει και τον οργανισμό γενικά. Μην απογοητεύεσαι, ακριβώς ένα ένα βήμα και κάποια στιγμή όλα αυτά θα είναι τελείως παρελθόν. Είναι πολύ όμορφο που έχεις παρεούλα να βγεις, να ξεχαστείς, να μοιραστείς. Άλλο ένα πράγμα να χαίρεσαι ακόμα κι αν περνάς δύσκολα, αν δε το ζεις τώρα 100% όμως προσπαθείς για το μέλλον σου και τότε θα το ζείς 1000%. :)
Οντας φοιτητης νοσηλευτικης το γνωριζα οποτε αυτο εκανα και κατεβαζα νερο σαν ιπποποταμος αλλα ματαια... Δεν με ανακουφισε απλα εγινε ενα on/off ασταματητο στα effects των μινι κρισεων... Και ολα αυτα με μισο ποτηρι κρασι ετσι; Απλα ηταν βαρυ... Το ξερω γιατι αυτο επαιρνα οταν ειχα τις μαυρες μου περισυ το καλοκαιρι και εαν και τοτε επινα αρκετα συχνα με ζαλιζε.. Τωρα ειδικα με στειλε στον Θεο!!!! Τωρα υποχωρησε η μεγαλη ζαλη και επανηλθα σε φυσιολογικα επιπεδα στρες μαζι με την χαλαρωση του αλκοολ... Καναμε συμφωνια με την μαμα μου να υπαρχει ενα μπουκαλι κρασι στο σπιτι και να πινουμε μια φορα την βδομαδα απο ενα ποτηρι για να το συνηθισουμε...Γενικα μου την σπαει να μην μπορω να πιω ξαφνικα καφε και αλκοολ γιατι...χωρις λογο!
Μωρε ειχα πολλες παρεουλες και ακομα εχω δηλαδη... Αλλα τις εχω κανει περα κατα μια εννοια γιατι απομακρυνθηκε απο ολους και αφοσιωθηκα σε μενα σε τρομακτικο βαθμο. Ειναι ο αμυντικος μηχανισμος μου απο μικρο παιδι, οταν τα βλεπω σκουρα κατευθειαν αρχιζω και κλεινω απο μεσα προς τα εξω ολα τα μη αναγκαια πραγματα μεχρι αυτα που μπορει να θεωρω υπο περιπτωσεις αναγκαια, αναλογα με το ποσο ασχημη ειναι η ψυχολογικη μου κατασταση και προσπαθω να κανω μιας μορφης αναρρωση (δηλαδη εαν εχω μια ασχημη μερα μπορει να μην σηκωσω το τηλεφωνο πχ σε καποιον γνωστο μου γιατι δεν εχω διαθεση να ακουσω ''τις σαχλες'' του. Εαν παλι ειμαι πολυ χωμα ψυχολογικα θα περιορισω τις εξοδους μου, την επικοινωνια μου με τους ανθρωπους στο ελαχιστοτατο και θα κλειστω στο δωματιο μου κανοντας πραγματα που μου δινουν ενεσεις χαρας, μια φορα στις πανελληνιες θυμαμαι που ειχα πολυ στρεσ ειχα κλεισει μεχρι και το κινητο μου και δεν αφηνα ουτε την καθηγητρια μου να επεμβει για το οτιδηποτε, ειχα πιεση μεχρι τα αφτια!).
Οχι αλλο μελλον γιατι η ψυχολογος μου μου ειπε οτι ζω για το μελλον και οχι για το παρον και αυτο μου φερνει αγχος, δηλαδη πχ αγχωνομαι να κρατησω τα λεφτα που μαζεψα για να τα ξοδεψω στο μελλον και δεν εστιαζω στο οτι τα εχω τωρα στον λογαριασμο μου... Αλλα γενικα για αυτο κανω τοσο αγωνα, για να ειμαι ηρεμος! :P
Αυτο που τις προτεινα σαν λυση βεβαια ειναι να ξεγελασουμε τον Νικο ,παραλληλα με γνωσιακη, προσπαθοντας να ξεγελασω τους φοβους που προκαλω εγω στον εαυτο μου...
Παντως αυτο που παντα ελεγα μεσα μου βγαινει αληθεια, οτι ο εαυτος μας ειναι ο χειροτερος εχθρος μας εαν παρει θεση απεναντι μας.
Και μεταξυ μας παντα τον εαυτο μου τον χωριζα σε 3 σημεια (οχι διχασμενη προσωπικοτητα απαραιτητα, απλα με βαση τα βασικα γεγονοτα που θεμελιωσαν τον πυρηνα μου). Αυτος που ημουν πριν τον πρωτο μου ερωτα με ατομο του ιδιου φυλου, αυτον μετα απο αυτο και αυτον του παροντος. Τωρα ερχονται σε συγκρουση εντονη η αβεβαιοτητα και ο φοβος του πρωτου σημειου-εικονας μου με αυτον του παροντος (που με θεωρουσα οτι ειμαι αυθαρτος, ασταματητος κλπ, σε σημειο που η ψυχολογος με ειχε κανει παρατηρηση για ναρκισσισμο). Εκει δημιουργειται ενα χασμα μεσα μου...
Παντως χαιρομαι που παιρνεις κουραγιο απο αυτα που διαβαζεις, ειναι ωραιο να ξερεις οτι βοηθας και θελω να το κανω και αμεσα απλα για την ωρα επηρρεαζομαι αρνητικα απο αλλα θρεντς, εχοντας ευθραστη ψυχολογια ακομη, αλλα σιγουρα στο μελλον θελω να βοηθαω ανθρωπους που υποφερουν οπως εμεις σε ακομα μεγαλυτερο βαθμο! :)
κατάλαβα.. το νερό θα ξέρεις ότι δυστυχώς δεν έχει άμεση επίδραση αλλά γενικά έχει. Βέβαια κάθε οργανισμός αντιμετωπίζει διαφορετικά το αλκόολ και τον καφέ κτλ Ωραία και έξυπνη η συμφωνία με τη μαμά σου :D
Και για τα υπόλοιπα βλέπω μια χαρά τα έχεις βάλει σε σειρά. Ξέρεις τι και πως, τι σε ενοχλέι, το θες, τι όχι, ψάχνεις τρόπους αντιμετώπισης από τις παρέες μέχρι τα συμπτώματα άγχους και όταν έγραψα μέλλον αυτό εννούσα. Ότι χτίζεσαι πολύ θετικά μαζί με τον ειδικό σου απ'ότι διαβάζω. Θα πω λοιπόν απλά : συνέχισέ το!! Μη το αφήσεις μη το ξεχνάς μη σε παραμερίζεις σε αυτό. Ναι παίρνω κουράγιο και βασικά αισθάνομαι μια μικρή παρεόυλα που μου λείπει αρκετές φορές και είναι πολύ γλυκό και ζεστό. Δε χρειάζεται να απαντάμε σε όλα, να τα διαβάζουμε όλα. Απαντάμε εκεί που έχουμε να πούμε πραγματικά κάτι, εκεί που ξέρουμε κάτι, μας εκφράζει,μας βοηθά. Κι εγώ επηρεάζομαι αρνητικά από διάφορα θρεντς και άλλα παιδιά απ'ότι είδα,λογικότατο αφόυ αφενώς 1. δεν είμαστε όλοι ίδιοι, 2 δε μας ταιριάζουν όλοι και όλα, 3 δεν έχουμε τις ίδιες άμυνες και δυνάμεις κυρίως όταν βρισκόμαστε σε φόρουμ για ψυχικά θέματα.
awwwwww :o
Σημερα θα παω επιτελους γυμναστηριο.. αντε να δουμε...
Παντως, προσπαθω να μην ειμαι πολυ μεσα στο κεφαλι μου και εφαρμοζω την τακτικη του δεν ξερω δεν με νοιαζει... Γιατι βλεπω οτι παλι δινω πολυ προσοχη στο σωμα μου στο καθε τι που κανω και παρατηρω πως αντιδραει και τρωω φρικες και δεν θελω... (πχ με το αριστερο μου χερι για καποιο λογο δεν μπορουσα να κανω παρατεταμενα μια γρηγορη κινηση, κουραζοταν και μπλοκαρε και ψιλο φοβηθηκα...)
:) εφάρμοζε ότι σε κάνει να αισθανθείς δυνατός και ήρεμος. Είτε από τον ψυχολόγο, είτε από τον εαυτό σου, είτε από εδώ ή και όλα μαζί πραγματικά συνέχισέ το. Να πας γυμναστήριο και να αφήσεις το σώμα σου να το απολαύσει όχι να σκέφτεσαι για το σώμα σου, άστο να κουραστεί και να βγάλει την ενέργειά του,αυτό κράτα μόνο. Τα συμπτώματα αυτά θα φύγουν όσο δε σκέφτεσαι το σώμα σου αλλά το αφήνεις ελεύθερο. Σιγα σιγά όπως λέμε, βήμα βήμα κλασικά :)
Μαυρα χαλια σημερα...
Πραγματικα εφιαλτης ηταν, ουτε καν ολες τις ασκησεις δεν τελειωσα... Φρικαρα εφυγα και ακομα και οταν γυρισα σπιτι ενιωθα οτι κινδυνευω απειρα...
Μετα αρχισα να ψυθιριζω οτι δεν ειναι δικαιο ενω κρατουσα αγκαλια το γατι και αυτο τριβοταν πανω στο προσωπο μου και εβαλα τα κλαμματα, ακομα κλαιω βασικα...
Ενιωσα ξαφνικα ενα τεραστιο κυμα μοναξιας να βγαινει απο μεσα μου και θυμηθηκα τον τελευταιο πρωην μου και πως ''τρελαθηκα'' οταν μου ειπε οτι με αφηνει μια μερα μετα τον θανατο του πατερα μου...
Απλα μου εστειλε στο φβ οτι δεν αντεχει αλλο και ενα ''πεφτω για υπνο τωρα γιατι κλεινουν τα ματια μου, φιλακια'' .......... Δειλος, υποκριτης..... Θελω πραγματικα να τον σαπισω στο ξυλο μεχρι να σταματησει να αναπνεει...
Μολις το διαβασα τρελαθηκα (3:00 το χαραμα), αρχισα να ουρλιαζω κουρνιασα σε μια γωνια και ελεγα αποκλειται δεν συμβαινει αυτο, δεν γινεται καποιος μου κανει πλακα, δεν ειναι δικαιο.. Η μανα μου με εδωσε 2 λεξοτανιλ για να ξεκολλησω και καπακι αρχισα να πινω, φωναξα μια κολλητη μου και με πηρε με το αυτοκινητο βολτα σε μια ερημικη παραλια... Δεν ειχα επαφη με την πραγματικοτητα για καμια ωρα, απλα επινα, επινα επινα επινα επινα... εκαψα ενα δωρο που μου ειχε κανει μετα και απλα μιλουσα για να εκτονωθω... Με πληγωσε παρα πολυ και απο τοτε εχασα καθε εμπιστοσυνη στους ανθρωπους. Γιατι ελεγα ας ειναι (που θα χασω τον πατερα μου) τουλαχιστον θα ειμαι σε καλα χερια, θα εχω κατι να πονταρω και κατι να με βοηθησει να θεραπευτω (την σχεση μου)... Και με γαμησε την ψυχη....
Ηθελα να τα πω γιατι αυτα περνανε απο το μυαλο μου αυτη την στιγμη ξανα και ξανα οσο κλαιω...
Το ξερω οτι τελειωσε, δεν ειναι οτι το ανακαλω, εαν το ανακαλουσα δεν θα μου εβγαινε ξαφνικα... Η πληγη που μου ανοιξε ομως σαν συμβαν προφανως ακομα υπαρχει...
Δεν μπορουσα να καταλαβω γιατι ειχα τοσο εντονη κριση και μου ηρθε ξαφνικα η αναμνηση και η σκεψη στο μυαλο και απελευθερωσε την πιεση..
Τι να πω θα το προσπαθησω... Οταν εχω διαθεση για εκτονωση παντως βρισκω τροπους, το θεμα ειναι να υπαρχει...
Σημερα εκανα γυμναστικη στο σπιτι.
Παλι φοβομουν αλλα καμια σχεση με το γυμναστηριο, τα ψυχοσωματικα δινουν και παιρνουν αλλα οσο μπορω τα αγνοω... Μολις τα αγνοησω για αρκετη ωρα με γεμιζει ενα κυμα βαθιας θλιψης... Μολις το συνηθισω και σταματησει να με επηρρεαζει επιστρεφουν τα ψυχοσωματικα.
Εκανα μπανιο και σκεφτομουν πως μπλοκαρω τον εαυτο μου, τωρα που αρχισε να φαινεται το φως στο τουνελ για να απαλλαχτω απο τα ψυχολογικα μου ζητηματα σιγα σιγα, αμεσως οι κρισεις εγιναν πιο εντονες, ξαφνικα ειμαι πεποισμενος οτι θα παθω εγκεφαλικο, ξαφνικα δεν πιστευω τις γνωματευσεις των ιατρων μου... Π@τσες μπλε...
Τα γραφω και γελαω ειρωνικα με τον εαυτο μου γιατι ειμαι το χειροτερο ρεμαλι που θα μπορουσα να ειμαι απεναντι σε μενα τον ιδιο...
Νίκο μου καλησπέρα, βλέπω υποφέρεις πολύ και σε καταλαβαίνω γιατί είμαι κ εγώ σε κάπως άσχημη φάση για άλλον λόγο αλλά η θλίψη δεν παύει να υπάρχει. Ήθελα να σε ρωτήσω, στους φίλους σου μιλάς για αυτά? τα ξέρει κάποιος? έστω ένας ?
Όσο για το ιατρικό κομμάτι μπορώ να σε διαβεβαιώσω ότι ΔΕ θα πάθεις τίποτε. Όσα νομίζεις ότι θα πάθεις είναι τόσο ακαριαία και σοβαρά που δεν αφήνουν περιθώριο σκέψης, ανάλυσης , φόβου, απλά συμβαίνουν. Τίποτε από αυτά όμως δε συμβαίνει σε σένα αυτή τη στιγμή όπως κάθε φορά που φοβάσαι. Είναι μόνο ο ανεξέλεγκτος εγκέφαλος που μας ξεγελά. Οι γιατροί είναι γιατροί, ξέρουν, έχουν δει άπειρα περιστατικά σαν εσένα και σαν αληθινές τέτοιες περιπτώσεις οπότε μη το ξεχνάς! Δεν υπάρχει κανένας μα κανένας λόγος να σε κοροϊδέψουν σε κάτι τέτοιο αντιθέτως αν είχες κάποιο σοβαρό θέμα λεφτά θα τους έφερνες και δε θα υπήρχε λόγος να μη στο πουν ή να μη το διαγνώσουν. Στην περίπτωσή σου όμως δεν υπάρχει τίποτα παρά μόνο υπερβολικές αναλύσεις στο μυαλό και αυτό είναι ο χειρότερος εχθρός μας. Κάνε πράγματα! όσο πιο πολλά κάνεις τόσο λιγότερο σκέφτεσαι όλα αυτα!!
Ελπιζω να ναι οντως ετσι... Η σιγουρια σου μου δινει δυναμη..
Αυτο κανω, γυμναστηκα,βγηκα εξω περπατησα, τωρα βλεπω ταινια και ξεχαστηκα εντελως..
χαχαχαχαχ ο χειροτερος μπουλης που εχω γνωρισει ειμαι... :P
Μπλε γιατι μπλε ηλεκτρικ ειναι και η φορμα που φοραω σημερα!
[QUOTE=NickosDark;607702]Ελπιζω να ναι οντως ετσι... Η σιγουρια σου μου δινει δυναμη..
Αυτο κανω, γυμναστηκα,βγηκα εξω περπατησα, τωρα βλεπω ταινια και ξεχαστηκα εντελως..
Αν σου δίνει δύναμη θα την έχεις συνεχώς και όσο μπορώ να στην δίνω :) Χαίρομαι πολύ που ακόμα μια φορά τα κατάφερες!! Να ξέρεις κι εσύ μου δίνεις δύναμη κάθε φορά που βλέπω ότι ξεπερνάς με θάρρος τόσο δύσκολες και αγχώδεις καταστάσεις.
Σήμερα ξύπνησα απαίσια. Παρόλο που εχθές κοιμήθηκα με καλή διάθεση και μόνο που διάβασα το σχόλιο σου έκλαιγα με ληγμους γιατί νιώθω ότι είμαι μια απογοήτευση ενώ ξέρω ότι δεν ισχύει. Το κλάμα ουσιαστικά άρχισε όταν ανέβασα κάτι στο φβ που ενόχλησε μια φίλη μου με την οποία μαλωσαμε πολλές φορές και έντονα στο παρελθόν και μονίμως νιώθω μειονεκτηκα η θυμωμενα απέναντι της όταν παρεξηγειται/ θυμωνει. Οπότε με το που έστειλε μήνυμα έπαθα κρίση και στο καπάκι έτσι όπως είχα μουδιασει ολόκληρος άρχισα να φωνάζω στο κεφάλι μου αντέ γ^&ησου και της εξηγουσα τους λόγους που αντιδραω υπερβολικά... με θυμό και πολύ παράπονο...
nik
Κυριακή σήμερα πάρε τηλ. την φίλη σου και πηγαίνετε κάπου να συζητήσετε ..... απ το φ/β εύκολα παρερμηνεύεις η δεν καταλαβαίνεις πως εννοεί το μήνυμα ο άλλος....
καλύτερα να τα ξεκαθαρίζετε τετ α τετ
Τιποτα το ξεκαθαρισαμε τηλεφωνικως και της εξηγησα οτι ειναι αποτομη και οτι πρεπει να σταματησει να ειναι η μητερα ολων. Στομα θα ειχε η φιλη μου εαν την ενοχλουσε και θα μου το λεγε... Δεν λεω οτι δεν το κανε καλοπρωεραιτα και η αλλη αλλα ειναι διαφορετικο το σε βαζω στον τοιχο και σου λεω κατεβασε αυτο που ανεβασες τωρα και ενα ρε συ να σου πω μηπως αυτο το πραγμα θα στεναχωρουσε καποιον;
Ειλικρινα απλα εχω γεμισει θυμο και αηδια που εγω ανεχομαι τους τροπους και τους χαρακτηρες ολονων και ολοι κατα μια εννοια κατα πατανε τον δικο μου...
Στα καπακια εχω και μια φιλη που με ψαχνει να βγουμε εξω για να δει και καλα εαν ειμαι καλα (στην ουσια εχει μαλωσει με ολους και μονο εγω της μιλαω). Ειτε ισχυει ειτε οχι απλα δεν την εμπιστευομαι. Δεν νιωθω ετοιμος...
σίγουρα ο τρόπος που στο λέει ο άλλος είναι σημαντικός....μπορεί να σε εξοργίσει μπορεί να σε κάνει χαλί να σε πατήσει...
για να βγεις με μια φίλη σου δεν είναι ανάγκη να της πεις πράγματα που δεν θες.....βγαίνεις για να έχεις καλές δημόσιες σχέσεις.... και λες για άσχετα πράγματα ....
Σιγουρα απλα με εχει κουρασει το να βγαινω για τετοια πραγματα και αυτη την στιγμη ειδικα νιωθω εξαντλημενος ψυχικα για να το ανεχτω και αυτο... Με καταπιεζει και δεν με ευχαριστει.
Θα βγω μια βολτα μονος μου μαλλον αργοτερα να περπατησω να εκτονωθω λιγο και να αναπνευσω καθαρο αερα.
Τις τελευταιες 2 μερες λοιπον προσπαθω να συνερθω λιγο απο την ολη κατασταση.
Εχθες ειδικα φοβομουν μεχρι και να βγω εξω απο το σπιτι αλλα βγηκα εκανα μια βολτα με μια φιλη παντου τριγυρω και καθησα εξω καμια 5 ωρες και ημουν σε γενικες γραμμες ηρεμος και καλα.
Σημερα ξυπνησα καλα (εβλεπα στον υπνο μου οτι ημουν διακοπες, ξεγνοιαστος κλπ) και τωρα δεν ειναι τοσο ο φοβος αλλα ξαφνικα αδιαθετησα, δεν θελω να κανω τιποτα απλα να κουκουλοθω και να μην μιλαω σε ανθρωπο προσπαθω να μην το δινω σημασια και να λεω οκ εισαι στεναχωρημενος θα περασει... Με προσκαλεσαν παλι να βγω εξω ομως και ειλικρινα δεν θελω και ντρεπομαι να το ακυρωσω τελευταια στιγμη...
Τα ψυχοσωματικα δινουν και παιρνουν αλλα προσπαθω να μην τα δινω σημασια...