Ψυχοθεραπεία για παιδική κακοποίηση

Quote:

---

Originally Posted by cube

Αυτό είναι χαρακτήρας, όπως ο δικός μου, εντάξει ο χαρακτήρας είναι και από βιώματα , είναι και γονίδια....αλλά εσύ στην πορεία που λες προσπάθησες για κοινωνικοποίηση κλπ άλλαξες χαρακτήρα? δηλαδή τώρα θα περιέγραφες το ίδιο τον εαυτό σου ή όχι?

---

νομιζω ο χαρακτηρας στην ουσια του, στον πυρηνα του, δεν αλλαζει, μονο εξελισσεται...
Aρα στην ερωτηση σου τωρα σαφως οχι δεν θα περιεγραφα ετσι τον εαυτο μου διοτι διενυσα χιλιομετρα ως τωρα με πολλα λαθη, εσπασα τα μουτρα μου, επαθα κι εμαθα...

Αλλα εγω απο χαρακτηρα θεωρω οτι ημουν πολυ κοινωνικη, μιλουσα αρκετα, ημουν ανοιχτη, αλλα λογω των συνθηκων κλειστηκα υπερβολικα στο καβουκι μου. Απο φοβο. και εξαιτιας του φοβου περασα τις φασεις που αναφερω πιο πανω. Οταν ας πουμε βρηκα καποιες απαντησεις για τα ερωτηματα που με βασανιζαν, εγινα πιο κοινωνικη.

Quote:

---

Originally Posted by admforall

Αγαπητή και συμπαθή Μάρα :p όταν δίνεις εδώ μέσα συμβουλές σε εμάς,θεωρώ ότι είσαι εντελώς στην κοσμάρα σου με καμμιά επαφή με την πραγματική κατάσταση της ζωής σαν εξωγήινη ένα πράμα όπου στον δικό σου happy planet όλα είναι πανεύκολα...
Αλλά όταν μιλάς για τα δικά σου,καταλαβαίνω το ακριβώς αντίθετο..

---

εγω για τον εαυτο μου θα το εθετα αλλιως... ειναι η αλαζονεια επιβιωσης του survivor φιλε μου.
Και ο survivor ειναι σκληρος. Γιατι η ζωη ετσι τον εμαθε. Σταθηκε σκληρος πρωτα στον εαυτο του για να σταθει στα ποδια του και να σηκωθει ορθιος.

Ο syrvivor είναι σκληρός με όλους κ με όλα το λέω κι εγώ

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Eίναι οξύμωρο να λες πως φοβάσαι την αποτυχία αλλά να μην παλευεις για την επιτυχία. Η επίτευξη ενός στόχου είναι η επιτυχία, όχι η ματαίωση και η φυγή. Καταλαβαίνεις πιστευω τι εννοώ. Το βάλτωμα και οι σκόρπιες κινήσεις είναι αυτό που φοβάσαι, η αποτυχία. Μάλλον ο πραγματικός σου φόβος είναι άλλος απλώς παραμυθιάζεσαι με την ταμπέλα της αποτυχίας. Είχα κι εγώ το ίδιο πράγμα. Βέβαια ήμουν καταδικασμένη να "επιτύχω" σε διαφορα πράγματα όπως το πανεπιστήμιο, γιατί από αυτό εξαρτιώταν η επιβίωσή μου. Καταλάβαινα μεσα στο όλο παράλογο πως δεν αν και ήμουν σε τρελή άρνηση λόγω φόβου να τελειώνω διάφορες εργασίες ή α εκπληρώνω στόχους, αν δεν το έκανα θα έπρεπε να επιστρεψω στην πατρική εστία και κάποια πολύ hardcore γεγονότα με έβαλαν να σκεφτω πως ισως να κινδύνευε και η ζωή μου σε ένα τέτοιο ενδεχόμενο και από εμένα την ίδια και από την "οικογένεια". Δεν ηταν ανώδυνο πάντως, μου βγηκε σε κατναγκασμό και σε εξαρτήσεις/καταχρήσεις ο φοβος της αποτυχίας. Πιστεύω πως δεν είναι ο πραγματικός φοβος η αποτυχία, συγκαλύπτεται από άλλον. Τουλάχιστον με εμένα αυτό γινόταν.

---

Γραφεις τοσο to the point που πραγματικα με αφηνεις αφωνη, με πιανεις αδιαβαστη. Νιωθω σα να με στηνεις στον τοιχο και δεν ξερω τι να πω...
Θελω την επιτυχια ως μεσο να αποδειξω κατι, οχι την επιτυχια απλα για την επιτυχια... αυτο αντιλαμβανομαι. Θελω την επιβραβευση, την ανταμοιβη, χαιρομαι να ακουω μπραβο για την προσπαθεια κλπ. Επομενως αν ειναι να μην εισπραξω το μπραβο, ποιο το νοημα να πετυχω??
Μα και μενα μου βγηκαν καταναγκασμοι παλιοτερα, τρελο αγχος, αλλα αυτομαστιγωθηκα να αποδωσω και θελοντας και μη προχωρησα. Αλλα η ζωη στην εχει στημενη στη γωνια εκει που νομιζεις οτι ξεφυγες...
Αν δεν ειναι ο φοβος της αποτυχιας ή των σκορπιων κινησεων, ποιος ειναι ο φοβος?? μηπως ο φοβος οτι θα αναβιωσει το παρελθον και θα αναγκαστω να ξαναπερασω τα ιδια??

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Το αυτό που λες και τώρα τι, με παραπέμπει σε ελάχιστη αυτογνωσία και μηδενική συναισθηματική οριμότητα. Δεν ξέρεις τι νοιώθεις για το κάθε πράγμα δεν ξέρεις τι σου αρέσει, γιατί δεν ακους το υποσυνείδητο σου. Για να σου αρέσει κάτι περιμένεις να μπεις στη θέση της μανας σου, αν θα άρεσε σε εκείνη δεν θα αρέσει σε εσένα και θα το επιδιώξεις από αντίδραση, αν αρέσει σε εσένα θα το απορρίψεις γιατί δε θα το ενέκρινε η μάνα σου και βαλτώνεις. Θες να βαλτώσεις στην ουσία γιατί οι πράξεις σου αυτό δείχνουν. Θες να βαλτώσεις και να κλαίγεσαι και να την κατηγορείς για την κακομοιριά σου γιατί ολο αυτό τον πόνο που σου προκάλεσε δε τον έχεις πληρωθεί, αφου ούτε μια συγγνώμη δεν προλαβες να εισπράξεις. Κι εγώ τα ιδια έκανα. Το να δεις την αληθεια και πολύ περισσότερο να την παραδεχτείς, είναι πολύ δυσκολο, 5 χρόνια ψυχαναλυσης μου πήρε συν πολλά συναισθηματικά ταρακουνήματα.

---

Αν αρεσε κατι σε μενα, και το απερριπτε η μανα μου, ενιωθα οτι ουσιαστικα απορριπτει εμενα. Γιατι ζουσα για να αποδεικνυω ποια ειμαι για να κερδισω την αποδοχη= αυτο ηταν το καλουπι στο οποιο μπηκα. Δεν υπηρχε αποδοχη χωρις αποδειξη...
Kαποτε φιλτραρα τα παντα, οπως ακριβως περιγραφεις το φαυλο κυκλο. Τωρα δεν βρισκω το λογο, δεν εχω κατι να αποδειξω... πχ θελω απλως να βλεπω τη θαλασσα και να την απολαμβανω, οχι να ανεβω στη βαρκα μου, να παλαιψω με τα κυματα και τςι φουρτουνες για να αποδειξω οτι ειμαι καλος ναυτης....

Εμένα Μάρα αυτό που λες το υπάρχω=αποδεικνύω μου βγήκε ως νιώθω χρήσιμος=υπάρχω και γιαυτό αντλώ μέγιστη ικανοποιηση απο πράγματα και καταστάσεις που με κάνουν να νιώθω χρήσιμος πχ εργασία

Εμένα ποτέ δε με αποδέχτηκαν ότι και να έκανα από δουλειά και γενικά εσένα τουλάχιστον σ έβαζαν δοκιμασίες εμένα ποτέ

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Γραφεις τοσο to the point που πραγματικα με αφηνεις αφωνη, με πιανεις αδιαβαστη. Νιωθω σα να με στηνεις στον τοιχο και δεν ξερω τι να πω...
Θελω την επιτυχια ως μεσο να αποδειξω κατι, οχι την επιτυχια απλα για την επιτυχια... αυτο αντιλαμβανομαι. Θελω την επιβραβευση, την ανταμοιβη, χαιρομαι να ακουω μπραβο για την προσπαθεια κλπ. Επομενως αν ειναι να μην εισπραξω το μπραβο, ποιο το νοημα να πετυχω??
Μα και μενα μου βγηκαν καταναγκασμοι παλιοτερα, τρελο αγχος, αλλα αυτομαστιγωθηκα να αποδωσω και θελοντας και μη προχωρησα. Αλλα η ζωη στην εχει στημενη στη γωνια εκει που νομιζεις οτι ξεφυγες...
Αν δεν ειναι ο φοβος της αποτυχιας ή των σκορπιων κινησεων, ποιος ειναι ο φοβος?? μηπως ο φοβος οτι θα αναβιωσει το παρελθον και θα αναγκαστω να ξαναπερασω τα ιδια??

---

Άλλη παπαριά στην οποία πιστεύουμε ή την δέχονται άσχημα οι ψυχολόγοι και αναλυτές, είναι πως ο καταναγκασμός σε περιπτώσεις κακοποίησης είναι κακός. Είναι απίστευτα οδυνηρός ο καταναγκασμός, το δηλαδή να επιζητούμε σε κάθε εκφανση της ζωής να κακοποιηθούμε ξανά και ξανά με τον ίδιο τρόπο ή παρόμμοιο τελοσπάντων, μέσα σε καταστάσεις που υποσυνείδητα σκηνοθετήσαμε, για να βιώσουμε να καταλάβουμε και τελικά να ξεπεράσουμε με αποδοχή το οποιοδήποτε απωθημένο συναίσθημα. Αν δεν υπήρχε ο καταναγκασμός, ακόμη και ως οδυνηρή διαδικασία και αυτοκαταστροφική πολλές φορές, δεν ξέρω αν το δικό μου υποσυνείδητο θα είχε τρόπους να γιατρέψει το διαστρευλομένο κάτοπρο θεασης της πραγματικότητας που είχα για τον εαυτό μου και κατά συνέπεια για τον κόσμο ολόκληρο.
Για εμένα προσωπικά, θα σου πω τι φόβος ήταν. Στην αρχη πιστευα πως επειδή όπως ανέφερα και πιο πάνω, επρεπε να επιτυχω και στη φοιτητική μου καριέρα και στην επαγγελματική γιατί δεν θα ήταν δυνατό να επιβιώσω στο περιβάλλον το οικογενειακό. Φοβόμουν πως αν επέστρεφα σπίτι είτε θα με σκότωναν είτε θα αυτοκτονούσα. Σε δευτερο επίπεδο θεώρησα ότι φοβάμαι να απο΄τύχω γιατί ως αποτυχημένη θα με εγκατέλειπαν κιολας αφου δεν αξίζω για τίποτε άλλο. Αρα φόβος εγκατάλειψης. Ως παιδί όμως που φοβόταν την εγκατάλειψη, ελεγα θα με παραδεχτουν όταν επιτύχω και καταλάβουν πως αξίζω αρα δε θα εγκαταλειφθώ. Από εκει μου κόλλησε το σκάλωμα με την επιτυχια ή την τελειομανία. Βαθύτερα όμως, ήταν άλλος ο φόβος. Η εγκατάλειψη στην βρεφική και παιδική ηλικία συνεπάγεται και την βιολογική επιβιωση δηλαδή την ζωη και τον θάνατο. Όταν βρέθηκα τυχαία σε φαση να κυνδινευσει η ζωή μου, μαζί με τα δυο μου παιδια σε κάποιο τροχαίο, συνειδητοποίησα πως τους κέρδισα. Κέρδισα τους βασανιστές μου, γιατί πλέον δεν έχω να αποδείξω τίποτα και σε κανέναν, κέρδισα την ζωή μου, όποια κι αν είναι αυτή, για εμένα γεμάτη για αλλους αδιαφορη ίσως, δεν εχει σημασία. Κέρδισα τον θάνατο μου και τον βιολογικό και τον πνευματικό γιατί και ζω και είμαι υγιής και δεν πεθανα συναισθηματικά, αφού δεν ξέγινα ιδια με αυτούς, δεν αφομοιώθηκα.
Πλέον ο φόβος μου είναι ο ίδιος ο φόβος. Δε θελω ποτέ ξανα να με υποτιμήσω κ να αρχισω να φοβάμαι. Όποτε αντιλαμβάνομαι να νιώθω φοβο για κάτι, δε θα το αφηνω να περνά, θα ρίχνομαι πάνω του για να μην με κυριεύσει.

κουτσούνι πρέπει να είσαι απο τα λίγα άτομα παγκοσμίως που κατάφεραν να φτιάξουν τη ζωή τους μετά απο χρόνια παιδική κακοποίηση και γιαυτό σου αξίζει μπράβο..Τουλάχιστον εδώ μέσα θεωρώ πως είσαι μοναδική περίπτωση!!

Quote:

---

Originally Posted by elis

Εμένα ποτέ δε με αποδέχτηκαν ότι και να έκανα από δουλειά και γενικά εσένα τουλάχιστον σ έβαζαν δοκιμασίες εμένα ποτέ

---

Εlis η αποδοχή έρχεται μέσα απο προσπάθεια.Και εμένα με έχουν διώξει απο δουλειές και εγώ έχω φύγει απο δουλειά.
Τι έκανες εσύ για να σε αποδεχτούν? και μου φαίνεται παράξενο να μην σε έχουν αποδεχτεί ποτέ κανείς.Γιατί πολύ απλά τότε θα είχες πεθάνει απο την πείνα..Για να επιβιώνεις και να είσαι εδώ να γράφεις,σημαίνει κατ`εμε ότι κάποιος σου δίνει την επιβίωση τουλάχιστον.Τα χρήματα για να ντύνεσαι,τρως,το σπίτι για να μένεις,το ιντερνετ στη τελική για να γράφεις εδώ.

Αυτό είναι η αποδοχή ;Γτ εγώ νόμιζα αποδοχή είναι κάτι σαν αγάπη σαν ειλικρινή επικοινωνία σαν δέσιμο που δεν έχω με κανέναν πλέον και επειδή παλιά είχα η έτσι ένιωθα τώρα ζοριζομαι να ζήσω άμα ή δουλειά μου είχε λεφτά θα ήμουν χαρούμενος αλλά τώρα ζοριζομαι

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Αν αρεσε κατι σε μενα, και το απερριπτε η μανα μου, ενιωθα οτι ουσιαστικα απορριπτει εμενα. Γιατι ζουσα για να αποδεικνυω ποια ειμαι για να κερδισω την αποδοχη= αυτο ηταν το καλουπι στο οποιο μπηκα. Δεν υπηρχε αποδοχη χωρις αποδειξη...
Kαποτε φιλτραρα τα παντα, οπως ακριβως περιγραφεις το φαυλο κυκλο. Τωρα δεν βρισκω το λογο, δεν εχω κατι να αποδειξω... πχ θελω απλως να βλεπω τη θαλασσα και να την απολαμβανω, οχι να ανεβω στη βαρκα μου, να παλαιψω με τα κυματα και τςι φουρτουνες για να αποδειξω οτι ειμαι καλος ναυτης....

---

Δεν υπήρχε αποδοχή δίχως προηγούμενη απόδειξη. Αν το πάρεις ένα βήμα πιο πέρα, είναι λίγο πιο σκληρό. Δεν υπάρχει αίσθηση αποδοχής μας από τους αλλους αν δεν υπάρχει προηγούμενος βασανισμός ΄δικός μας, γιατί το να αποδείξεις είναι βασανισμός στην ουσια με τον τρόπο που το κάνεις, πχ που πηρες πτυχίο επειδή σε πίεσαν. Επρεπε να βιωσεις τη διαδικασία των σπουδών με αγχος και πίεση, για να αποδείξεις ίσως στον εαυτό σου πως τα βγαζεις πέρα και στα δύσκολα, ή μήπως αντικαθιστούσες τον βασανιστή γονέα σου αντλώντας ένός είδους ηδονής; Το να αποδείξεις τι και σε ποιον; Το να είχες πτυχίο πριν πας να δουλέψεις στο ίδιο αντικείμενο που είχες αποφοιτόντας ενώ παράλληλα εργαζόσουν, δεν αποδεικνύει τίποτα παραπάνω για τις ακαδημαϊκές σου γνώσεις. Σε μια παράταξη να γραφτείς στη σχολή σου δίνουν θεματα παλια λυμένα και πας και δίνεις με σχετικά χαλαρό διάβασμα και χωρίς πακολουθήσεις, δε λέμε να γραψεις 10 αλλά το 5 το χεις χαλαρά έτσι. Ότι είναι να μαθεις το μαθαίνεις είτε με το να διαβάζεις "ληγμένα", οπότε θα τα γνωρίζεις μισα είτε κοπιάζοντας, οπότε θα ξέρεις λίγα παραπανω. Ο χρονικός ορίζοντας δε δινει και κανενα λέβελ στο πτυχίο.
Και καταλήγω στο ότι δεν πιστεύω πως θες να αποδείξεις τίποτα και σε κανέναν. Η ηδονή που λαμβάνεις βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση του αδύναμου είναι το κίνητρο σου καθαρά. Του ανθρώπου που θέλει να τραβήξει την προσοχή με τα βασανα που πέρασε ή περνάει για να βρεθεί τελικά η μαμά που φαντάζονταν ως ιδανική όταν ήταν παιδι και της μιλούσε μετα από βασανισμούς μόνο του να έρθει να το σώσει. Δεν υπάρχει όμως κανείς να σε σώσει, δυστυχώς ή ευτυχως ενώ η κακοποίηση απαιτεί έναν βασανιστή γονέα για να υφίσταται, η αποβολή της από μέσα μας είναι πολύ μοναχικό ταξίδι.
Είναι πολύ δυσκολο το ταξίδι που ξεκίνησες. Ελπίζω να αρισεις να λυνεις το κουβαρι με τον καιρο

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Η ηδονή που λαμβάνεις βάζοντας τον εαυτό σου στη θέση του αδύναμου είναι το κίνητρο σου καθαρά. Του ανθρώπου που θέλει να τραβήξει την προσοχή με τα βασανα που πέρασε ή περνάει για να βρεθεί τελικά η μαμά που φαντάζονταν ως ιδανική όταν ήταν παιδι και της μιλούσε μετα από βασανισμούς μόνο του να έρθει να το σώσει. Δεν υπάρχει όμως κανείς να σε σώσει, δυστυχώς ή ευτυχως ενώ η κακοποίηση απαιτεί έναν βασανιστή γονέα για να υφίσταται, η αποβολή της από μέσα μας είναι πολύ μοναχικό ταξίδι.

---

οχι σε αυτο κανεις λαθος...ποτε δεν φαντασιωθηκα καμια ιδανικη μανα να με σωσει! φανταζομουν ναι οτι ημουν σε ενα ιδρυμα, ενα ορφανοτροφειο και θεωρουσα τη ζωη εκει ιδανικη. Ουτε φαντασιωθηκα ποτε οτι θα ερθει κανεις να με σωσει. Αυτο που ηθελα ηταν ΕΓΩ να οριζω τη ζωη ΜΟΥ και κανεις αλλος.
Ουτε φαινονται πανω μου εμφανισιακα οσα εχω περασει. Ουτε τραβηξα ποτε την προσοχη κανενος με τα βασανα γιατι ποτε δεν μιλησα σε κανεναν να πω δυσκολιες ή αποτυχιες μου. Και να αποτυγχανα, παντα ελεγα οτι ειμαι καλα, πετυχα, τα καταφερα.

Ουτε λαμβανω ηδονη βαζοντας τον εαυτο μου στα δυσκολα... Ισα ισα εχω την αλαζονεια να πιστευω οτι τα εβγαλα περα με μια σχιζοφρενη μανα και την εβαλα στη θεση της, δεν θα τα καταφερω με ενα στοχο?

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Το να αποδείξεις τι και σε ποιον;

---

Να αποδειξω πρωτα στον εαυτο μου οτι ειμαι ικανη να τα καταφερω, και θα τα καταφερω εφοσον προσπαθησω καταλληλα προετοιμασμενη.
Εχω καταλαβει οτι χρειαζομαι σαν οξυγονο την πιστη στον εαυτο μου, και κινητρο για να προσπαθησω... Αν δεν τα εχω, ποιος ο λογος να βγω απο το βολεμα μου?
πχ ημουν 75 κιλα. Χτυπηθηκα στο γυμναστηριο, τρεξιμο, αθλημα για 2 χρονια, ιδρωσα, πονεσα, αλλα εφτασα στα 54, χαρηκα ενα πολυ ωραιο σωμα, μια αλλη μου εικονα, η αυτοπεποιθηση μου ανεβηκε. Τωρα που πηρα 2-3 κιλακια παραπανω δεν με νοιαζει γιατι ξερω οτι μπορω να τα χασω και θα τα χασω. Επειδη ομως ειναι χειμωνας, μια το κρυο, μια οι γιορτες, μια αρρωστησα με πυρετο, με δικαιολογω που δινω ενα παραπανω περιθωριο στον εαυτο μου και δεν αυτομαστιγωνομαι με εξαντλητικη διαιτα και προπονηση να τα χασω εδω και τωρα.


Σχετικα με τη δουλεια που λες, ειχα φαει 5-6 ηττες στη σχολη και ειχα χασει την πιστη στις ικανοτητες μου. Η δουλεια ηταν μια ενεση αυτοπεποιθησης να παρω τα πανω μου και να το παλαιψω. Στη δικη μου τη σχολη δεν τα περνουσες ετσι τα μαθηματα με περασμενα θεματα απο τις παραταξεις... υπηρξαν μαθηματα που εκανα φροντιστηριο και πληρωσα για να τα περασω με 5.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

Να αποδειξω πρωτα στον εαυτο μου οτι ειμαι ικανη να τα καταφερω, και θα τα καταφερω εφοσον προσπαθησω καταλληλα προετοιμασμενη.
Εχω καταλαβει οτι χρειαζομαι σαν οξυγονο την πιστη στον εαυτο μου, και κινητρο για να προσπαθησω... Αν δεν τα εχω, ποιος ο λογος να βγω απο το βολεμα μου?
πχ ημουν 75 κιλα. Χτυπηθηκα στο γυμναστηριο, τρεξιμο, αθλημα για 2 χρονια, ιδρωσα, πονεσα, αλλα εφτασα στα 54, χαρηκα ενα πολυ ωραιο σωμα, μια αλλη μου εικονα, η αυτοπεποιθηση μου ανεβηκε. Τωρα που πηρα 2-3 κιλακια παραπανω δεν με νοιαζει γιατι ξερω οτι μπορω να τα χασω και θα τα χασω. Επειδη ομως ειναι χειμωνας, μια το κρυο, μια οι γιορτες, μια αρρωστησα με πυρετο, με δικαιολογω που δινω ενα παραπανω περιθωριο στον εαυτο μου και δεν αυτομαστιγωνομαι με εξαντλητικη διαιτα και προπονηση να τα χασω εδω και τωρα.


Σχετικα με τη δουλεια που λες, ειχα φαει 5-6 ηττες στη σχολη και ειχα χασει την πιστη στις ικανοτητες μου. Η δουλεια ηταν μια ενεση αυτοπεποιθησης να παρω τα πανω μου και να το παλαιψω. Στη δικη μου τη σχολη δεν τα περνουσες ετσι τα μαθηματα με περασμενα θεματα απο τις παραταξεις... υπηρξαν μαθηματα που εκανα φροντιστηριο και πληρωσα για να τα περασω με 5.

---

Μπορείς να τα καταφέρεις και χωρίς να μπεις στη διαδιακασία να σε πιέσει κάποιος τρίτος όπως ο εργοδότης σου. Είτε σε πιέσει ο εργοδότης είτε όχι, τα μαθηματα στα οποια έκανες φροντηστηριο για να τα περάσεις, το ίδιο δυσκολα θα ήταν να περαστουν. Επομένος γιατί να τα παραμελήσεις και να τρέχεις στο τέλος. Όποτε κι αν τα περνούσες το ίδιο θα ήταν όσον αφορά τις ικανότητες σου. Το ότι τα αφησες στη μέση και έπρεπε να υπάρξει κινητρο δευτερο ήταν θέμα. Θέλω να σου πω πως αντικειμενικά δεν είχε διαφορά στο πότε θα πάρεις το πτυχίο, απλώς το ότι δεν είπες θα τα περασω τα μαθηματα για μενα αλλά τα πέρασες μόνο αφου υπήρχε ενεση αυτοπεποιθησης εστω από εξωτερικό παράγωντα, είναι το κυρίως θέμα.
Αυτό με τις ηττες είναι πολύ δυσκολο. Είναι μικροι θάνατοι οι ηττες. Επενδύουμε τόσο πολύ στην επιτευξη του στόχου, λες και δε θα υπάρξει ζωή μετα την αποτυχία. Ή ότι αν επιτυχουμε θα γινει κι εγω δεν ξέρω τι. Πλέον πιστεύω πως οι ηττες μου ηταν καθοριστικές και θα τις αγαπω από εδώ και πέρα, γιατί πραγματικά οι ηττες σε κάνουν καλυτερο ανθρωπο. Το να θρηνησεις την ηττα και να φυγεις αντι να συνεχίζεις ακάθεκτος συγχωρώντας τον εαυτό σου και επανασχεδιαζοντας τον τρόπο δράσης εξετάζοντας που έκανες λάθος στον προηγούμενο τρόπο δράσης, είναι ακρως αυτοκαταστροφικό. Εμαθα όμως πια πως το ότι κακοποιηθηκα και επιβιωσα δεν σημαίνει πως είμαι υπερανθρωπος και έχω το δικαίωμα στο λάθος και το λάθος είναι αυτό που θα με κάνει καλύτερη, θα ωθησει το μυαλό μου να κάνει την υπέρβαση, όχι το σωστο.

Quote:

---

Originally Posted by Mara.Z

οχι σε αυτο κανεις λαθος...ποτε δεν φαντασιωθηκα καμια ιδανικη μανα να με σωσει! φανταζομουν ναι οτι ημουν σε ενα ιδρυμα, ενα ορφανοτροφειο και θεωρουσα τη ζωη εκει ιδανικη. Ουτε φαντασιωθηκα ποτε οτι θα ερθει κανεις να με σωσει. Αυτο που ηθελα ηταν ΕΓΩ να οριζω τη ζωη ΜΟΥ και κανεις αλλος.
Ουτε φαινονται πανω μου εμφανισιακα οσα εχω περασει. Ουτε τραβηξα ποτε την προσοχη κανενος με τα βασανα γιατι ποτε δεν μιλησα σε κανεναν να πω δυσκολιες ή αποτυχιες μου. Και να αποτυγχανα, παντα ελεγα οτι ειμαι καλα, πετυχα, τα καταφερα.

Ουτε λαμβανω ηδονη βαζοντας τον εαυτο μου στα δυσκολα... Ισα ισα εχω την αλαζονεια να πιστευω οτι τα εβγαλα περα με μια σχιζοφρενη μανα και την εβαλα στη θεση της, δεν θα τα καταφερω με ενα στοχο?

---

Βασικά έχουμε βιώσει και διαφορετικού είδους κακοποίηση. Και πάλι όμως, έχεις ενηλικιωθεί, η μητερα σου έχει φυγει από τη ζωή και όμως είναι ακόμα παρούσα. Της επιτρέπεις να σε χειρίζεται μέσω της συμπεριφοράς σου. Και θα στο πω και λίγο διαφορετικά το θέμα σώσιμο και πιστεύω θα συμφωνήσεις. Το να αποδείξεις την αξία σου θα ήταν το σώσιμο. Υποσυνείδητα είχες δημιουργήσει την ιδανική μάνα που θα σου φερόταν σωστα μετα την απόδειξη πως αξίζεις και τελικά την αποδοχή. Και μόνο που λες ήταν απορριπτική με όσους συντρόφους επέλεγα, έχεις ένα αντιπρότυπο μάνας που θα ήταν αντικειμενική το λιγότερο ή τουλάχιστον δε θα σου εκανε προξενια με μη διαθέσιμους. Το σώσιμο ναι, είναι δική σου ευθύνη οσον αφορά το κομμάτι απόδειξη του ότι αξίζω, το κομμάτι όμως σωστη αντιμετώπιση από την μανα σου ήταν αποκλειστικά και μόνο δική της ευθύνη. Καταλαβαίνεις τι εννοώ; Εγώ δεν μπορουσα καν να δεχτώ το γεγονός ότι οι ανθρωποι που με μεγαλωναν ήταν βιολογικοί γονεις μου. Ελεγα πως η πραγματική μου μάνα είναι κάπου έξω και με ψάχνει να με βρει. Κι εσύ το έκανες, έτσι εγραψες σε άλλο θέμα δηλαδή.
Και΄όταν λέω ηδονή δεν εννοώ να ξενυχτάς και να σκάς και να το χαίρεσαι. Να λαμβάνεις ηδονή επειδή τα καταφέρνεις στα δύσκολα με το πανεπιστήμιο ας πουμε όπως τα κατάφερες και στα δυσκολα με την μάνα σου. Το πτυχίο χωρίς πονο δε θα είχε αξία. Ηδονή του ότι τα καταφερα στα δύσκολα, φαντασιακά είμαι αυτός που ξεχώρισε, ο «ηρωας», που ενώ πτυχίο παιρνεις και με εύκολους τρόπους και πολλοί το κάνουν, εσύ ήθελες να είσαι ηθική. Και ξέρεις γιατί τα παρατάς στη μέση; Γιατί όπως ποτέ σου δεν έλαβες την ικανοποίηση να σου φερθεί ανθρώπινα η μάνα σου παρά το ότι σχίστηκες να αποδείξεις πως αξίζεις, έτσι παντα θα θεωρεις πως το ανεκπλήρωτο είναι δεδομένο. Γιατί δεν υπάρχουν ηρωες να σε τραβανε από τις βοθροκαταστάσεις και γιατί υπάρχει και η μαρα που εχει γαλουχηθεί να ναι ενοχική και να πιστεύει πως αφου ποτε δεν αγαπήθηκα από την μάνα μου κάνοντας υπερανθρωπη προσπάθεια και είμαι αχρηστη όπως ελεγε και δεν τα καταφερα δεν μου εξίζει να χαρώ κατι καλό ή δε θα τα καταφέρω. Εχεις πεισει τον εαυτό σου υποσυνείδητα πως είσαι αυτό που ελεγε ή εδειχνε να πιστεύει η μαμα σου. Συνεχίζεις να ματαιώνεις την αποδοχή ή την ηδονή του κατά τα δικα σου μέτρα κανονικού και δίκαιου προς εσένα, συνεχίζεις να σου φερεσαι με τα κακοποιητικά πρότυπα συμπεριφοράς της μάνας σου για να βιωσεις το συναίσθημα αγάπης που στερήθηκες. Όλοι οι κακοποιημένοι το ίδιο κάνουμε.
Να ρωτησω κάτι άλλο; Στη ζωη σου μαλώνεις ή επιλέγεις την ηρεμία κι ας αδικείς τον εαυτό σου;

Quote:

---

Originally Posted by kutchunie

Να ρωτησω κάτι άλλο; Στη ζωη σου μαλώνεις ή επιλέγεις την ηρεμία κι ας αδικείς τον εαυτό σου;

---

να σου πω...
μεχρι τα 20κατι σιωπουσα, καταπινα και δεν μιλουσα, κι ας αδικουσα τον εαυτο μου. Απλα απομακρυνομουν απο μια κατασταση ή ανθρωπους που ενιωθα οτι με θιγουν.
Απο τα 20κατι και μετα επειδη ενιωσα τεραστια πιεση απο καποιες συγκεκριμενες καταστασεις μού βγηκαν παρα πολλα νευρα, θυμος, ξεσπασματα, επιθετικοτητα. Οταν ακουγα την παραμικρη ατακα που με εθιγε γινομουν πολυ εριστικη, αποτομη και επιθετικη λεκτικα.
Τωρα ειμαι πολυ ηρεμη λογω επαρχιας, δεν δουλευω με ωραριο, δεν εχω εργοδοτη πανω απο το κεφαλι μου, εχω τακτοποιησει καποια θεματα που με πιεζαν, εβαλα την υγεια μου σε μια ταξη γιατι με ολα αυτα ειχα παθει ενα αυτοανοσο που με ταλαιπωρουσε χρονια και δεν το ειχα παρει ειδηση, εκτονωθηκα με τις δραστηριοτητες που κανω, εχασα κιλα, ακομα και το θολωμενο μυαλο που ειχα με τα φαρμακα που παιρνω τωρα, ξεθολωσε... Λογω φαρμακων δεν αγχωνομαι με την καμια, αν μου την πει καποιος πως αντιδρω? ή θα πουλησω τρελα ή θα επιτεθω πολυ σκληρα αν νιωσω οτι με προσβαλλε παρα πολυ.

Quote:

---

Originally Posted by elis

Αυτό είναι η αποδοχή ;Γτ εγώ νόμιζα αποδοχή είναι κάτι σαν αγάπη σαν ειλικρινή επικοινωνία σαν δέσιμο που δεν έχω με κανέναν πλέον και επειδή παλιά είχα η έτσι ένιωθα τώρα ζοριζομαι να ζήσω άμα ή δουλειά μου είχε λεφτά θα ήμουν χαρούμενος αλλά τώρα ζοριζομαι

---

Ωπ αγαπητέ elis με μπέρδεψες..Εγραψες ότι δε σε αποδέχτηκαν ότι και να έκανες απο δουλειά και σου απάντησα πάνω σε αυτό.Θεωρώ ότι η επαγγελματική αποδοχή και η προσωπική αποδοχή που σωστά μου απάντησες είναι 2 διαφορετικά πράγματα αν και πολλές φορές μια καλή επαγγελματική αποδοχή μπορεί να σου φέρει και προσωπική.
Στη προσωπική θα συμφωνήσω ότι μπορεί να έχεις 100% δίκιο.Αλλωστε και εγώ έτσι νιώθω σε μεγάλο βαθμό.Αλλά στην επαγγελματική είδα ότι έγραψες σε άλλο ποστ ότι είσαι αγρότης.Αρα κάτι παράγεις? Βγαίνεις εσύ και πουλάς στις λαϊκές ή τα πουλάς σε άλλους αυτά που παράγεις? Δε ξέρω τι απο τα 2 αλλά όποιο και να είναι,προφανώς σου αποφέρει λίγα ή πολλά χρήματα.Επειδή κάποιος αποδέχεται αυτό που εσύ παράγεις και εν συνεχεία αυτός που το αγοράζει,το πουλάει σε άλλους που εκείνοι αποδέχονται το προϊόν που τους πουλάει και όλο αυτό πάει αλυσίδα..Απο τον απλό αγρότη που είσαι εσύ και ασχολείσαι με την γη μέχρι τον τραμπ που βγήκε πλανητάρχης,υπήρξε αποδοχή.Αυτό εννοούσα και όχι τις προσωπικές σχέσεις όπου εκεί το συζητάμε,είναι άλλο θέμα..

Εντάξει τότε με αποδέχεται ή αγορά έχω αλλάξει δέκα δουλειές χωρίς υπερβολή