Originally Posted by
Mara.Z
Εγω παλια στην πρωτη μου δουλεια ανεχομουν τα παντα, δεν αντιδρουσα, καταπινα, καταπινα, καταπινα... Ημουν τερας φιλοτιμιας και υπακοης. Ελλειψη εμπειριας γαρ.
Ωσπου φτανει μια στιγμη, μια κουβεντα, μια σταγονα και ξεχειλιζει το ποτηρι, τα βροντας και φευγεις....
Μετα στην επομενη δουλεια ήμουν μονιμα ευερεθιστη, μονιμα να απαντω, ειχα γινει πνευμα αντιλογιας, ακομη και στους υπευθυνους. Φυσικα κατεληξα αντιπαθης και φυσικα οταν τελειωσε η συμβαση μου δεν μπορουσα να παρακαλεσω να συνεχισω...
Νομιζω τωρα πια ετσι οπως τα σκεφτομαι, στη δουλεια θελει διπλωματια και τεχνη! να σου τη λενε, και γλυκα, με το χαμογελο, και υπογειως να ριχνεις τη δηλητηριωδη απαντηση... να τον φερνεις τον αλλο σε θεση να αναρωτηθει <<με δουλεύει ή μιλάει σοβαρά>>....να βαζεις τα ορια σου! στους συναδελφους!
και στους υπευθυνους κερδιζεις την εμπιστοσυνη τους και υπακοη! το θεμα ειναι τι γινεται αμα γουσταρουν να σε καταντήσουν είλωτα και εσυ θέλεις σαν ανθρωπος το χρόνο σου και μια ποιοτητα ζωης...μιλαω παντα για ιδιωτικο τομεα.