ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΕΔΩ..
Printable View
ΝΙΩΘΩ ΟΤΙ ΠΝΙΓΟΜΑΙ ΕΔΩ..
ΣΕ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ ΓΙΑ ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΣΟΥ.. ΑΥΤΑ ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΝΑ ΑΚΟΥΣΩ .. ΚΑΠΟΙΟΝ ΠΟΥ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΜΟΥ ΔΙΝΕΙ ΚΟΥΡΑΓΙΟ .. ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΠΟ ΜΙΑ ΟΘΟΝΗ..Quote:
Originally Posted by anxious4ever
elis..sorry κιολας...αλλα η κοπελα εχει αγχωδη φαση πολυ εντονη κ αυτο δεν παλευεται μονο του..ηδη εχει γινει χαλια κ το οτι την βριζεις τοσο δεν νομιζω οτι την βοηθας...την κανεις να νιωθει ενοχες! που δεν πρεπει να νιωθει..ειναι ηδη επιβαρυμενη...αν κατσει να σκεφτει ολα τα αλλα θα γινει χειροτερα.
αυτη τη στιγμη χρειαζεται φροντιδα κ οχι αυτομαστιγωμα.
οταν ο εαυτος μας πιεζεται κ δεν τον καταλαβαινουμε..μας κανει τετοιες ιστοριες για να τον καταλαβουμε επιτελους..
προσπαθησε να μιλσηεις με ειδικο ειτε εκει , ειτε εδω..κ μην ακους τιποτα!
κ κανεναν! μην συγχεεις ιστοριες αλλων με τη δικη σου.
οταν βρεις τον εαυτο σου..μετα θα εισαι σε θεση να παρεις αποφασεις...τωρα προς το παρον χρειαζεται φροντιδα αυτο που εχεις..
εχεις ολα τα συμπτωματα της Γενικευμενης αγχωδους διαταραχης..κ οταν ενας ανθρωπος νιωθει ετσι..ουτε μπανιο δεν μπορει να κανει...ποσο μαλλον να βγαλει μαι σχολη εις περας...
γιατι απολογεισαι???????!!!!!!!!???Quote:
Originally Posted by angel123
ΟΤΑΝ ημουν 17 χρονων κ επαθα τα ιδια με εσενα..πηγαινα σε μια σχολη...στην αρχη ελεγα θα περασει..εγω πιεζομουν απειρα..η σχολη ηταν στο Γουδι..εδω Αθηνα. οι γονεις μου δεν γνωριζαν τιποτα..ρο εκρυβα..ντρεπομουν να τους το πω κ γενικα το εκρυβα κ απο φιλους..κλεινομουν στο δωματιο μου κ εκλαιγα κ ετρεμα..καποια στιγμη περναγε ο καιρος..περασαν 3 μηνες κ γω ενιωθα οτι δεν μπορουσα πια να βγω απο το σπιτι να παω στη σχολη...ειχα κανει αγοραφοβια...μετα εκανα καταθλιψη βαρια..εκει δεν μπορεσα να κρυφτω..
οταν λοιπον εφτασα σε αυτο το σημειο βγηκα μια μετα απο το δωματιο κ επεσα κατω κλαιγοντας κ πιανω την μανα μου κ της λεω "μανα! βοηθεια! το παλευω καιρο κ δεν τα καταφερνω,χρειαζομαι βοηθεια..δεν αντεχω , θα τρελλαθω, δεν μπορω να παω στη σχολη κ ετρεμα κ ειχα παθει κρισαρα πανικου"
με αρπαξε η μανα κ με πηγε στο ΓΕΝ ΚΡΑΤΙΚΟ. εκει διεγνωσθη με αγχωδη καταθλιψη κ μου εδωσαν ενα φαρμακο..
οταν γυρισα με ενοχες κ κοιταξα την μανα μου κ της ειπα "μανα συγγνωμη δεν μπορω να συνεχισω τη σχολη προς το παρον" ..εκει μου ειπε το εξης "παιδακι μου πας καλα?ποιος χεζει τις σχολες??να τις χεσω τις σχολες! βλεπω το παιδι μου ετσι κ θα κατσω να σκεφτω τη σχολη!!? τιποτα! θα το ξεπερασουμε μαζι..ολα θα πανε καλα..το παιδι μου να ειναι καλα! "
απο τοτε η μαμα μου ηταν στο πλαι μου..στον γιατρο μαζι μου, σε ολα! στην αγκαλια της κοιμομουν..τα βραδια με επαιρνε αγκαλαι κ ενιωθα ηρεμια..εκατσα σπιτι μαζι της κ μετα με πηγαινε στον ψυχολογο κ με περιμενε απ εξω να βγω..περασαμε πολλα...μετα συνηλθα..εγινα αλλος ανθρωπος!
ξαναπηγα στη σχολη! μετα επιασα δουλεια !! κ εφιταξα την ζωη μου!
η μανα κοριτσι μυο δνε θελει τιποτ αλλο για το παιδι της! βαλτο καλα στο μυαλο σου! η μανα θελει το παιδι της να ειναι ΚΑΛΑ!!! ΔΙΝΕΙ Κ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!! ΞΕΚΟΛΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ! ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ Κ ΔΡΑΣΕ!!!!
Εγώ μια χαρά της τα είπα ας ακούσει εσένα εγώ έχω αλλά προβλήματα πρόβλημα της τι θα κάνει καλή συνέχεια
Δεν μπορείς να πάρεις αναβολή σπουδών για κάποιο διαστημα? Να έρθεις εδώ στους γονείς σου να ηρεμήσεις σε πρώτη φάση και βλέποντας και κάνοντας...μπορεί πχ να αποφασίσεις να δώσεις πανελληνιες και να περάσεις εδώ, δεν υπάρχει τέτοια πιθανότητα? πόσο καιρό είσαι εκεί? πρώτο ετος είσαι?
[QUOTE=anxious4ever;644791]ΟΤΑΝ ημουν 17 χρονων κ επαθα τα ιδια με εσενα..πηγαινα σε μια σχολη...στην αρχη ελεγα θα περασει..εγω πιεζομουν απειρα..η σχολη ηταν στο Γουδι..εδω Αθηνα. οι γονεις μου δεν γνωριζαν τιποτα..ρο εκρυβα..ντρεπομουν να τους το πω κ γενικα το εκρυβα κ απο φιλους..κλεινομουν στο δωματιο μου κ εκλαιγα κ ετρεμα..καποια στιγμη περναγε ο καιρος..περασαν 3 μηνες κ γω ενιωθα οτι δεν μπορουσα πια να βγω απο το σπιτι να παω στη σχολη...ειχα κανει αγοραφοβια...μετα εκανα καταθλιψη βαρια..εκει δεν μπορεσα να κρυφτω..
οταν λοιπον εφτασα σε αυτο το σημειο βγηκα μια μετα απο το δωματιο κ επεσα κατω κλαιγοντας κ πιανω την μανα μου κ της λεω "μανα! βοηθεια! το παλευω καιρο κ δεν τα καταφερνω,χρειαζομαι βοηθεια..δεν αντεχω , θα τρελλαθω, δεν μπορω να παω στη σχολη κ ετρεμα κ ειχα παθει κρισαρα πανικου"
με αρπαξε η μανα κ με πηγε στο ΓΕΝ ΚΡΑΤΙΚΟ. εκει διεγνωσθη με αγχωδη καταθλιψη κ μου εδωσαν ενα φαρμακο..
οταν γυρισα με ενοχες κ κοιταξα την μανα μου κ της ειπα "μανα συγγνωμη δεν μπορω να συνεχισω τη σχολη προς το παρον" ..εκει μου ειπε το εξης "παιδακι μου πας καλα?ποιος χεζει τις σχολες??να τις χεσω τις σχολες! βλεπω το παιδι μου ετσι κ θα κατσω να σκεφτω τη σχολη!!? τιποτα! θα το ξεπερασουμε μαζι..ολα θα πανε καλα..το παιδι μου να ειναι καλα! "
απο τοτε η μαμα μου ηταν στο πλαι μου..στον γιατρο μαζι μου, σε ολα! στην αγκαλια της κοιμομουν..τα βραδια με επαιρνε αγκαλαι κ ενιωθα ηρεμια..εκατσα σπιτι μαζι της κ μετα με πηγαινε στον ψυχολογο κ με περιμενε απ εξω να βγω..περασαμε πολλα...μετα συνηλθα..εγινα αλλος ανθρωπος!
ξαναπηγα στη σχολη! μετα επιασα δουλεια !! κ εφιταξα την ζωη μου!
η μανα κοριτσι μυο δνε θελει τιποτ αλλο για το παιδι της! βαλτο καλα στο μυαλο σου! η μανα θελει το παιδι της να ειναι ΚΑΛΑ!!! ΔΙΝΕΙ Κ ΤΗ ΖΩΗ ΤΗΣ ΓΙΑ ΣΕΝΑ!!!! ΞΕΚΟΛΛΑ ΜΕ ΤΙΣ ΕΝΟΧΕΣ! ΑΠΟΔΕΞΟΥ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΒΡΙΣΚΕΣΑΙ Κ ΔΡΑΣΕ!!!!
λυπαμαι για ολα αυτα που περασες.. :(
τωρα εισαι καλα ?
δεν ξερω, ξερω μονο οτι μπορω να ξαναγραφτω στο πρωτο ετος χωρις προβλημα..Quote:
Originally Posted by cube
εδω εχω 3 μηνες και...
ναι πρωτο ετος
Οκ...είσαι πολύ λίγο καιρό εκεί, δεν είναι ότι είσαι εκεί δυο χρόνια και θα πετάξεις το διάβασμά σου γυρνώντας πίσω.......απλώς όπως είναι αναμενόμενο θες και ένα χρόνο να προσαρμοστείς εκεί πέρα, να μάθεις την γλώσσα κλπ...δεν νομίζω να πηγαίνεις να περνάς τα μαθήματα έτσι, χωρίς να ξέρεις την γλώσσα καν! δηλαδή από τον πρώτο δεύτερο μήνα λες ''δεν καταλαβαίνω τα μαθήματα''? εδώ στην ελλάδα να είσαι θες χρόνο να προσαρμοστείς να βγεις από το κλίμα και το διάβασμα του σχολείου που διδάσκουν ελληνικά ....δηλαδή δεν είναι ότι σου φαίνονται βουνό, είναι βουνό....αν έβρισκες παρέα πιστεύω θα την πάλευες..............δεν υπάρχουν προοπτικές να βρεις παρέες στο μέλλον ? ......η γυρίζεις πίσω και κάνεις και κάνα φροντιστήριο για την γλώσσα για όταν ξαναφύγεις να νιώθεις καλύτερα στην επικοινωνία σου ή γυρίζεις πίσω και δίνεις πανελλήνιες ......από το να κάθεσαι εκεί να τρως τα χρόνια σου και να σαι και χάλια καλύτερα ένα διάλειμμα......
Χρονια Πολλα , Αγγελικη , με υγεια ψυχικη και σωματικη , και χωρις σκεψεις αυτοκτονιας βεβαια .............κι εγω γιορταζα χθες , Αγγελος ...........η ευτυχια ειναι στιγμες , η ηρεμια κι η γαληνη , ειναι σταση ζωης .........τις εχω υιοθετησει ....καντο κι εσυ ....Quote:
Originally Posted by angel123
Θα σου μιλήσω σα φίλος κι ότι καταλάβεις ή ικανότητα μετράει στο εξωτερικό για να κανεισ τα πάντα κι όχι ή εμφάνιση ξεχνά ότι ξέρεις από ελλαδα στο ξαναλεω
Λοιπόν καταρχάς. Έχεις κάνει καθόλου φίλους εκεί πέρα; Συνήθως στα ιταλικά πανεπιστήμια πάντα υπάρχουν Έλληνες. Ψάξτους! Κατά δεύτερον. Τα πανεπιστήμια προσφέρουν φροντιστήρια για τη γλώσσα. Εκεί και καλύτερα τη γλώσσα θα μάθεις και παιδιά από άλλες χώρες θα γνωρίσεις ώστε να διευρύνεις τον κύκλο σου. Αυτά στα λέω γιατί έχω κάνει Erasmus στην Ιταλία και ίσχυαν για το δικό μου πανεπιστήμιο. Τρίτον, μπορείς πάντα να αρχίσεις ψυχοθεραπείες μέσω skype με κάποιον ψυχολόγο από Ελλάδα ώστε να μην υπάρχει το εμπόδιο της γλώσσας. Αν πιστεύεις ότι όλα αυτά θα είναι χαμένος χρόνος γιατί αισθάνεσαι πάρα πολύ χάλια γύρνα πίσω. Αλλά απ'ότι φαίνεται οι γονείς σου σε στηρίζουν επομένως αυτή τη στιγμή καταλαβαίνουν ότι έχεις μείνει λίγο πίσω και δεν τους πειράζει. Γι'αυτούς επιτυχία θα είναι σε πρώτη φάση να καταφέρεις να προσαρμοστείς εκεί και να προσπαθήσεις. Σημαντικό κομμάτι σε αυτό είναι οι φίλοι. Αν δεν έχεις, λογικό είναι να σου λείπει η Ελλάδα. Οι φίλοι θα σε βοηθήσουν να κοινωνικοποιηθείς και να βελτιωθείς με τα μαθήματα. Και σταμάτα να το βλέπεις ότι είσαι άχρηστη και οι άλλοι τέλειοι. Όσο ήμουν Ιταλία, όλοι οι Έλληνες που είχα γνωρίσει και σπούδαζαν κανονικά εκεί είχαν τα ίδια προβλήματα με εσένα. Τους φαινόντουσαν όλα βουνό και είχαν περάσει ελάχιστα μαθήματα. Στην πορεία όμως βρήκαν τον τρόπο να ανταπεξέλθουν.
Ρε παιδιά, το είδα πολλές φορές εδώ μέσα αυτό και το βίωσα κι εγώ ο ίδιος παλιότερα. Είναι, τελικά, πολύς ο κόσμος που υποφέρει από το φόβο μήπως στενοχωρήσει κάποιους άλλους ή επειδή πιέζεται να κάνει κάτι που σιχαίνεται. Αν δε την παλεύεις ακόμα θα σου έλεγα να το αφήσεις. Οι δικοί μας άνθρωποι πρέπει να μας στηρίζουν σε τέτοιες αποφάσεις και όχι να μας κατακρίνουν. Αν μπορούσαν να νιώσουν τον πόνο σου οι δικοί σου θα καταλάβαιναν ότι αυτό δεν πρέπει να συνεχιστεί.