Χρειάζομαι επείγουσα βοήθεια! Επείγει να μπω σε ψυχιατρική κλινική!

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Κρατα το επιδομα σου ολοκληρο τοτε για να μη χρειαζεται συνεχως να ζητας χρηματα ακομα και για εισιτηρια. Οταν θα το κρατας ομως, θα πρεπει να φροντιζεις εσυ για τα εξοδα σου, ολα και να μη ζητας.

---

Δεν γίνεται γιατί επειδή έγινε κι άλλη μείωση της σύνταξης στον πατέρα μου και δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ζήτησε το μισό από το δικό μου...

Πάντως πριν μιλούσαμε και του είπα ότι δεν θέλω να μένω άλλο εδώ και να βρούμε μια λύση και μου είπε ότι δεν υπάρχει λύση δηλαδή για άλλο σπίτι τώρα και νιώθω να πνίγομαι πάλι, δεν μπορώ ν' αναπνεύσω και κλαίω... Θέλω να φύγω και δεν μπορώ! Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα! Και μου είπε και την κλασσική μαλακία των γονέων ότι δεν κάνει να αντιμιλάω, άκου! Λες και τον έβρισα ποτέ που εκεί θα είχε δίκιο να το πει φυσικά! Του είπα ότι οι απόψεις του είναι του 1800... Αλλά ότι και να του πω αν δεν βρεθεί τρόπος να φύγω από εδώ δεν θα ηρεμήσω...

Κύκνε, αν θέλεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου δεν ωφελεί να διαπραγματεύεσαι ότι είναι σημαντικό για σένα... κι επίσης δεν είναι απαραίτητο να δίνεις λογαριασμό. Αντιλαμβάνομαι πως η κατάσταση σου δεν διευκολύνει μεγάλες αλλαγές, αλλά ίσως ήρθε η στιγμή να προσπαθήσεις περισσότερο για να βρεις την ησυχία σου. Ίσως χρειάζεται να ρισκάρεις περισσότερο και να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου για να πλησιάσεις στην ανεξαρτησία σου. Δεδομένων των συνθηκών θα μπορούσες να ξεκινήσεις με αργά αλλά σταθερά βήματα.... ο τρόπος για να φύγεις από το σπίτι σου είναι ένας... ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις, μπορείς να το κάνεις;

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

[FONT=Times New Roman][SIZE=3][COLOR="#ff00ff"]Δεν γίνεται γιατί επειδή έγινε κι άλλη μείωση της σύνταξης στον πατέρα μου και δεν μπορούμε να τα βγάλουμε πέρα ζήτησε το μισό από το δικό μου...

---

Φυσικα και γινεται. Αν εσυ ειχες μια πιο φυσιολογικη πορεια εδω και χρονια και εμενες μακρια, αυτοι θα πεθαιναν της πεινας χωρις το επιδομα σου? Δε θα ειχαν να πληρωσουν το ρευμα, το νερο, το φαγητο τους κλπ?
Φυσικα και θα ειχαν.
Τωρα μπορει να μη φτανουν τα χρηματα επειδη φροντιζουν εκεινοι εξ ολοκληρου για τις αναγκες σου.
Κρατα το επιδομα σου, κανε οικονομια και φροντισε με αυτα τα χρηματα να καλυπτεις τα λιγοστα σου εξοδα σιτισης, ρουχισμου, τηλεφωνα
Ξερω οτι θα ειναι σαφως πιο αβολο απο την τωρινη κατασταση αλλα θα ειναι εστω ενα βημα προς μια συμπεριφορα ενηλικα.
Αν τα καταφερεις, θα εκτιμησεις και εσυ η ιδια το κατορθωμα σου, αλλα και οι γονεις σου που δε σε θεωρουν ικανη να διαχειριστεις μονη σου το επιδομα σου.

Quote:

---

Originally Posted by savatage

Φυσικα και γινεται. Αν εσυ ειχες μια πιο φυσιολογικη πορεια εδω και χρονια και εμενες μακρια, αυτοι θα πεθαιναν της πεινας χωρις το επιδομα σου? Δε θα ειχαν να πληρωσουν το ρευμα, το νερο, το φαγητο τους κλπ?
Φυσικα και θα ειχαν.
Τωρα μπορει να μη φτανουν τα χρηματα επειδη φροντιζουν εκεινοι εξ ολοκληρου για τις αναγκες σου.
Κρατα το επιδομα σου, κανε οικονομια και φροντισε με αυτα τα χρηματα να καλυπτεις τα λιγοστα σου εξοδα σιτισης, ρουχισμου, τηλεφωνα
Ξερω οτι θα ειναι σαφως πιο αβολο απο την τωρινη κατασταση αλλα θα ειναι εστω ενα βημα προς μια συμπεριφορα ενηλικα.
Αν τα καταφερεις, θα εκτιμησεις και εσυ η ιδια το κατορθωμα σου, αλλα και οι γονεις σου που δε σε θεωρουν ικανη να διαχειριστεις μονη σου το επιδομα σου.

---

Ανησυχώ ότι αν τους το πω αυτό ότι το θέλω όλο θα μαλώσουμε πάλι... Εκτός αυτού, αυτό το μισό επίδομα πάει στο δάνειο που έχουμε για το σπίτι το οποίο μετά από την τελευταία μείωση δυσκολευόμαστε να πληρώνουμε τις δόσεις...
Πριν γίνει αυτή η μείωση και χρειαστούν βοήθεια οι δικοί μου μια χαρά περνούσα με το επίδομα, εννοώ ότι έφτανε για όλες τις ανάγκες μου...

Τι να κάνω; Είμαι απελπισμένη πια, τώρα γράφω πιο ήρεμα γιατί πήρα τηλέφωνο τον ψυχίατρο επειδή δεν μπορούσα να ηρεμήσω με τίποτα, έκλαιγα για ώρες και πήρα stendon μετά από συμβουλή του... Αλλά τώρα ξύπνησα και δεν ξέρω αν θα μπορέσω να ξανακοιμηθώ...

Εν τω μεταξύ για κανένα μισάωρο δεν μπορούσα να μπω στο φόρουμ, είχες κι εσύ πρόβλημα;

Quote:

---

Originally Posted by Έρις

Κύκνε, αν θέλεις να πάρεις τη ζωή σου στα χέρια σου δεν ωφελεί να διαπραγματεύεσαι ότι είναι σημαντικό για σένα... κι επίσης δεν είναι απαραίτητο να δίνεις λογαριασμό. Αντιλαμβάνομαι πως η κατάσταση σου δεν διευκολύνει μεγάλες αλλαγές, αλλά ίσως ήρθε η στιγμή να προσπαθήσεις περισσότερο για να βρεις την ησυχία σου. Ίσως χρειάζεται να ρισκάρεις περισσότερο και να σκεφτείς μόνο τον εαυτό σου για να πλησιάσεις στην ανεξαρτησία σου. Δεδομένων των συνθηκών θα μπορούσες να ξεκινήσεις με αργά αλλά σταθερά βήματα.... ο τρόπος για να φύγεις από το σπίτι σου είναι ένας... ανοίγεις την πόρτα και φεύγεις, μπορείς να το κάνεις;

---

Και που θα πάω;

Το χεις κουβεντιάσει αυτό ήρεμα με την μητέρα σου; Τις έχεις εξηγήσει πόσο δύσκολο είναι για σένα που αναγκάζεσαι να δίνεις το μισό επίδομα σου και πως σε κάνει να νιώθεις όταν βλέπεις ότι με αυτά τα χρήματα βοηθάει άλλους;
Οκ, οι περισσότερες οικογένειες έχουν οικονομικά προβλήματα πια και πρέπει να συμβάλλουν όλα τα μέλη κάπως για να βγουν τα έξοδα - πράγμα το οποίο είναι και λογικό εφόσον ζείτε στο ίδιο σπίτι εδώ που τα λέμε άρα τρώτε όλοι από το κοινό τραπέζι κτλ, αλλά πρέπει τουλάχιστον να της κάνεις σαφές ότι αυτά τα χρήματα τα δίνεις για το σπίτι και μόνο. Τα δίνεις επειδή θες να βοηθήσεις τους δικούς σου, και δεν δέχεσαι να βγαίνουν εκτός σπιτιού για ανάγκες άλλων όταν καλά καλά δεν μπορείτε να καλύψετε τις δικές σας.

Επίσης τα υπόλοιπα τα κρατάς μόνη σου για τα προσωπικά σου έξοδα και τα διαχειρίζεσαι εσύ ή πάλι τα δίνεις και ζητάς λίγα λίγα; Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο πρέπει να το σταματήσεις. Κράτα μόνη σου όσα νομίζεις οτι πρέπει και προσπάθησε να κανονίζεις το πρόγραμμα σου βάση αυτών.

Αυτό για τα εισιτήρια που σου είπε η Ρεμ, ψάξτο. Όντως οι άνεργοι δικαιούνται δωρεάν μετακινήσεις και εσύ με το επίδομα μάλλον δικαιούσαι επίσης.

Παντως, υπαρχει και το θεμα οτι με το ΜΕΡΟΣ του επιδοματος που δινει η κυκνος δεν ζει ολη την οικογενεια. Απλα βοηθαει. Δεν νομίζω το ΜΕΡΟΣ να ειναι τοσο πολλα ωστε να συντηρειται μια οικογενεια.
Επομένως η κυκνος μαλλον δινει χρηματα για τα δικα της εξοδα ωστε να μην τα βαζουν ολα οι γονεις που δεν εχουν αρκετα.
Επομενως, απο που προκύπτει οτι η βοηθεια που δινει η μαμα στον αρρωστο ξαδερφο ειναι απο λεφτα της κυκνου κι οχι των γονιών;
Κι αν ειναι ετσι, δικαιωμα τους δεν ειναι να βοηθησουν εναν άνθρωπο εστω κι αν δεν περισσευουν, εστω κι αν στερουνται;

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Παντως, υπαρχει και το θεμα οτι με το ΜΕΡΟΣ του επιδοματος που δινει η κυκνος δεν ζει ολη την οικογενεια. Απλα βοηθαει. Δεν νομίζω το ΜΕΡΟΣ να ειναι τοσο πολλα ωστε να συντηρειται μια οικογενεια.
Επομένως η κυκνος μαλλον δινει χρηματα για τα δικα της εξοδα ωστε να μην τα βαζουν ολα οι γονεις που δεν εχουν αρκετα.
Επομενως, απο που προκύπτει οτι η βοηθεια που δινει η μαμα στον αρρωστο ξαδερφο ειναι απο λεφτα της κυκνου κι οχι των γονιών;
Κι αν ειναι ετσι, δικαιωμα τους δεν ειναι να βοηθησουν εναν άνθρωπο εστω κι αν δεν περισσευουν, εστω κι αν στερουνται;

---

Θα απαντήσω με ανάποδη σειρά αλλά δεν πειράζει... Μετά από συζήτηση που κάναμε μου είπε ότι ο πατέρας μου ότι το μέρος που λες πάει για το δάνειο του σπιτιού οπότε όντως άκυρο αυτό που είπα. Όμως εσύ πώς βλέπεις ότι είναι το σωστό αν για τον α' ή β' λόγο ξεμείνω (να διευκρινίσω ότι δεν κάνω τρελές σπατάλες) και χρειάζομαι δύο ευρώ κι έχουν μόνο τόσα να τα δώσουν στον άρρωστο ξάδελφο κι όχι στο άρρωστο παιδί τους; Εγώ όχι, το θεωρώ παραμέληση... Δικαίωμα τους είναι, σωστό δεν είναι...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Το χεις κουβεντιάσει αυτό ήρεμα με την μητέρα σου; Τις έχεις εξηγήσει πόσο δύσκολο είναι για σένα που αναγκάζεσαι να δίνεις το μισό επίδομα σου και πως σε κάνει να νιώθεις όταν βλέπεις ότι με αυτά τα χρήματα βοηθάει άλλους;
Οκ, οι περισσότερες οικογένειες έχουν οικονομικά προβλήματα πια και πρέπει να συμβάλλουν όλα τα μέλη κάπως για να βγουν τα έξοδα - πράγμα το οποίο είναι και λογικό εφόσον ζείτε στο ίδιο σπίτι εδώ που τα λέμε άρα τρώτε όλοι από το κοινό τραπέζι κτλ, αλλά πρέπει τουλάχιστον να της κάνεις σαφές ότι αυτά τα χρήματα τα δίνεις για το σπίτι και μόνο. Τα δίνεις επειδή θες να βοηθήσεις τους δικούς σου, και δεν δέχεσαι να βγαίνουν εκτός σπιτιού για ανάγκες άλλων όταν καλά καλά δεν μπορείτε να καλύψετε τις δικές σας.

Επίσης τα υπόλοιπα τα κρατάς μόνη σου για τα προσωπικά σου έξοδα και τα διαχειρίζεσαι εσύ ή πάλι τα δίνεις και ζητάς λίγα λίγα; Γιατί αν συμβαίνει το δεύτερο πρέπει να το σταματήσεις. Κράτα μόνη σου όσα νομίζεις οτι πρέπει και προσπάθησε να κανονίζεις το πρόγραμμα σου βάση αυτών.

Αυτό για τα εισιτήρια που σου είπε η Ρεμ, ψάξτο. Όντως οι άνεργοι δικαιούνται δωρεάν μετακινήσεις και εσύ με το επίδομα μάλλον δικαιούσαι επίσης.

---

Εντελώς ήρεμα όχι γιατί τσίριζε σαν τρελή χθες... Αλλά της το είπα αυτό που λες ότι τα δίνω για τις δικές μας ανάγκες κι όχι των άλλων εκτός της οικογένειας... Και σε κάποια φάση σήμερα μου είπε ότι όταν θα είναι ήρεμη θα συζητήσουμε, άντε να δούμε πότε θα είναι...

Όχι, τα υπόλοιπα τα κρατάω εγώ, πάλι καλά!

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Θα απαντήσω με ανάποδη σειρά αλλά δεν πειράζει... Μετά από συζήτηση που κάναμε μου είπε ότι ο πατέρας μου ότι το μέρος που λες πάει για το δάνειο του σπιτιού οπότε όντως άκυρο αυτό που είπα. Όμως εσύ πώς βλέπεις ότι είναι το σωστό αν για τον α' ή β' λόγο ξεμείνω (να διευκρινίσω ότι δεν κάνω τρελές σπατάλες) και χρειάζομαι δύο ευρώ κι έχουν μόνο τόσα να τα δώσουν στον άρρωστο ξάδελφο κι όχι στο άρρωστο παιδί τους; Εγώ όχι, το θεωρώ παραμέληση... Δικαίωμα τους είναι, σωστό δεν είναι...

---

Εξαρταται απο τις αναγκες, κυκνε μου.
Ξερουν οτι εχεις καποια δικα σου λεφτα, ξερουν κι οτι εχεις σπιτι και τροφη. Αν τα 2 τα θελεις για να παρεις βραχιολακι ενω ο ξαδερφος δεν εχει να φαει, δεν το βρισκω κακο να τα δωσουν στον ξαδερφο.
Νομιζω οτι οπως ειπε αλλο μέλος πριν, νομιζω η σαβ, αυτο που πραγματικα σε ενοχλει ειναι το οτι διεκδικεις την αφοσιωση της μανας σου κι οχι οτι εδωσε ενα εισιτηριο στον ξαδερφο.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Παντως, υπαρχει και το θεμα οτι με το ΜΕΡΟΣ του επιδοματος που δινει η κυκνος δεν ζει ολη την οικογενεια. Απλα βοηθαει. Δεν νομίζω το ΜΕΡΟΣ να ειναι τοσο πολλα ωστε να συντηρειται μια οικογενεια.
Επομένως η κυκνος μαλλον δινει χρηματα για τα δικα της εξοδα ωστε να μην τα βαζουν ολα οι γονεις που δεν εχουν αρκετα.
Επομενως, απο που προκύπτει οτι η βοηθεια που δινει η μαμα στον αρρωστο ξαδερφο ειναι απο λεφτα της κυκνου κι οχι των γονιών;
Κι αν ειναι ετσι, δικαιωμα τους δεν ειναι να βοηθησουν εναν άνθρωπο εστω κι αν δεν περισσευουν, εστω κι αν στερουνται;

---

Γιαυτό είπα πως από τη στιγμή που ζούμε όλοι σε ένα σπίτι, το λογικό είναι να συνεισφέρουν όλοι με κάποιο τρόπο. Και εγώ όταν ζούσα με τους γονείς μου που επίσης δυσκολεύονταν έδινα ένα μέρος των χρημάτων μου ώστε να καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, φαγητό, ηλεκτρικό που κατανάλωνα ως μέλος του σπιτιού, νερό κτλ.
Από την άλλη αν ζητούσα από τους γονείς μου 2 ευρώ και δεν μου δίνανε γιατί δεν είχαν και ταυτόχρονα έδιναν σε έναν ξάδερφο, φίλο κτλ...ε φυσικά και θα με πείραζε! το κατανοώ αυτό που νιώθει η Κύκνος δηλαδή και γιατί νιώθει παραμελημένη, αδικημένη κτλ Πόσο μάλλον όταν ξέρουν πως το παιδί τους έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και δεν μπορεί να εργαστεί και είναι πολύ σημαντικό στην κατάσταση της να μπορεί τουλάχιστον να βγαίνει μια βόλτα και να μην είναι όλη μέρα κλεισμένη μέσα στο σπίτι!

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Εξαρταται απο τις αναγκες, κυκνε μου.
Ξερουν οτι εχεις καποια δικα σου λεφτα, ξερουν κι οτι εχεις σπιτι και τροφη. Αν τα 2 τα θελεις για να παρεις βραχιολακι ενω ο ξαδερφος δεν εχει να φαει, δεν το βρισκω κακο να τα δωσουν στον ξαδερφο.
Νομιζω οτι οπως ειπε αλλο μέλος πριν, νομιζω η σαβ, αυτο που πραγματικα σε ενοχλει ειναι το οτι διεκδικεις την αφοσιωση της μανας σου κι οχι οτι εδωσε ενα εισιτηριο στον ξαδερφο.

---

Δεν ήθελα να πάρω βραχιολάκι Remedy, να κατέβω στο κέντρο για κάτι που θα με ευχαριστούσε ήθελα και δεν κατέβηκα λόγω αυτού... Γι' αυτό νευρίασα...

Και δεν είναι σε τόσο τραγική κατάσταση ο ίδιος ο ξάδελφος μου κι αυτός έχει σπίτι και τα χρήματα τα ξοδεύει σε τσιγάρα και καφέδες...
Η οικογένεια του έχει πρόβλημα αλλά δεν είμαι εγώ υπεύθυνη για το αν δεν μπορεί να παρέχει όσα πρέπει στα παιδιά του... Ο καθένας πρέπει ν' αναλαμβάνει τις ευθύνες του, αν δεν μπορεί να μην τις δημιουργεί...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Γιαυτό είπα πως από τη στιγμή που ζούμε όλοι σε ένα σπίτι, το λογικό είναι να συνεισφέρουν όλοι με κάποιο τρόπο. Και εγώ όταν ζούσα με τους γονείς μου που επίσης δυσκολεύονταν έδινα ένα μέρος των χρημάτων μου ώστε να καλύπτω τα βασικά μου έξοδα, φαγητό, ηλεκτρικό που κατανάλωνα ως μέλος του σπιτιού, νερό κτλ.
Από την άλλη αν ζητούσα από τους γονείς μου 2 ευρώ και δεν μου δίνανε γιατί δεν είχαν και ταυτόχρονα έδιναν σε έναν ξάδερφο, φίλο κτλ...ε φυσικά και θα με πείραζε! το κατανοώ αυτό που νιώθει η Κύκνος δηλαδή και γιατί νιώθει παραμελημένη, αδικημένη κτλ Πόσο μάλλον όταν ξέρουν πως το παιδί τους έχει συγκεκριμένο πρόβλημα και δεν μπορεί να εργαστεί και είναι πολύ σημαντικό στην κατάσταση της να μπορεί τουλάχιστον να βγαίνει μια βόλτα και να μην είναι όλη μέρα κλεισμένη μέσα στο σπίτι!

---

Ελισάβετ, εσύ με κατάλαβες απόλυτα...

Κύκνε το πρόβλημα σου εδώ όπως είπαν κι αλλα μέλη, δεν είναι τα δύο ευρώ κι ούτε θα σε πείραζε αυτό από μόνο του. Έχω δει κι άλλες φορές να κάνεις παράπονα για την μητέρα σου διεκδικώντας την προσοχή της, το νοιάξιμο της και την φροντίδα της. Νιώθεις ότι δεν σε φροντίζει αρκετά; Ότι δεν νοιάζεται;

Βρε Κύκνε μου θα στο πω όπως το νιώθω, μου δίνεις την αίσθηση πως έχεις πολύ θυμό με τους δικούς σου...σα να θεωρείς πως σε έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα σου; Θεωρείς πως έχουν βολευτεί με την κατάσταση, το ότι έχεις το θέμα που έχεις άρα δεν μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δεν κάνουν τίποτα για να σε βοηθήσουν να βγεις από αυτό;

Υπάρχει περίπτωση αυτός ο θυμός να μην είναι προς την μητέρα σου και τους δικούς σου γενικά, αλλά να είναι προς τον εαυτό σου; Στο λέω αυτό γιατί νιώθω πως έχεις κουραστεί με τον εαυτό σου, που δεν κάνεις πράγματα για να βγεις από όλο αυτό.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Κύκνε το πρόβλημα σου εδώ όπως είπαν κι αλλα μέλη, δεν είναι τα δύο ευρώ κι ούτε θα σε πείραζε αυτό από μόνο του. Έχω δει κι άλλες φορές να κάνεις παράπονα για την μητέρα σου διεκδικώντας την προσοχή της, το νοιάξιμο της και την φροντίδα της. Νιώθεις ότι δεν σε φροντίζει αρκετά; Ότι δεν νοιάζεται;

Βρε Κύκνε μου θα στο πω όπως το νιώθω, μου δίνεις την αίσθηση πως έχεις πολύ θυμό με τους δικούς σου...σα να θεωρείς πως σε έχουν εγκαταλείψει στην μοίρα σου; Θεωρείς πως έχουν βολευτεί με την κατάσταση, το ότι έχεις το θέμα που έχεις άρα δεν μπορείς να είσαι ανεξάρτητη και δεν κάνουν τίποτα για να σε βοηθήσουν να βγεις από αυτό;

Υπάρχει περίπτωση αυτός ο θυμός να μην είναι προς την μητέρα σου και τους δικούς σου γενικά, αλλά να είναι προς τον εαυτό σου; Στο λέω αυτό γιατί νιώθω πως έχεις κουραστεί με τον εαυτό σου, που δεν κάνεις πράγματα για να βγεις από όλο αυτό.

---

Μερικές φορές νιώθω ότι με βάζει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με άλλα άτομα κι αυτό με πειράζει πάρα πολύ... Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια είχε αρρωστήσει μία ξαδέλφη μου κι ήταν σε κλινική (ιδιωτική αλλά και πάλι χρειάζονταν κάποιον) κι εκείνη πήγαινε και ξενυχτούσε κάποια βράδια κι εγώ εκείνα τα βράδια που έλειπε από το σπίτι επειδή ήταν νύχτα (γυρνούσε το πρωί) υπέφερα και φοβόμουν τόσο πολύ που σκεφτόμουν μέχρι και ν' αυτοκτονήσω... Τώρα λογικά θ' αναρωτηθείτε πως θα ζήσω μόνη έχοντας αυτό το πρόβλημα... Θα συνηθίσω σιγά σιγά, δεν λέω ότι όλα θα είναι μέλι γάλα από την αρχή αλλά τότε δεν είχα το χρόνο να συζητήσω γιατί αυτό το πρόβλημα υγείας της ξαδέλφης μου παρουσιάστηκε ξαφνικά... Και σκεφτόμουν πράγματα του στυλ "δηλαδή θα με αφήσει να πεθάνω για να φροντίζει την ξαδέλφη μου;"

Θυμό έχω ναι κι είναι όντως πολύς και γιατί είναι φορές που μου έχουν φερθεί πραγματικά άσχημα όπως όταν με χτυπούσαν ή όταν μου έλεγαν διάφορα ψέμματα για να με τρομοκρατήσουν αλλά και για την καταπίεση που έχω υποστεί και που ακόμα υφίσταμαι κάποιες φορές... Προς τον εαυτό μου δεν νομίζω ότι έχω θυμό...

Θέλω να πω και κάτι άλλο, άσχετο αλλά σημαντικό: Ο Τζέρυ χειροτέρεψε, τον πήγα χθες στον κτηνίατρο κι η κατάσταση είναι άσχημη... Είναι ακόμα πιο πιθανό να πεθάνει τώρα πια... :(

Το "θα σε αφησει να πεθανεις για να φροντισει την ξαδερφη" ειναι ενα πλασματικο διλλημα που δημιουργησες εσυ, οχι η μανα σου. Αν δεν αυτοκτονουσες, δεν θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Ουτε καν αν αυτοκτονουσες θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Θα πεθαινες επειδη ΕΣΥ δεν μπορουσες να δεχτεις οτι φροντιζε την ξαδερφη αντι να σου κανει παρεα.
Μπορουσες να πας μαζι της να ξενυχτησετε στην ξαδερφη αν ηθελες την παρεα της . Συνηθως υπαρχουν εναλλακτικες.
Απλα εσυ θελεις αυτες που σε βολευουν καλυτερα.

Κύκνε, αυτό που πρέπει να δεχτείς (αλλά πιθανόν δεν σε αφήνει ο εγωισμός και η αυτολύπηση) είναι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από σένα που έχουν ανάγκες, και κανείς, ειδικά εσύ, δεν είσαι σε θέση να τις αξιολογήσεις, ούτε μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι 40 χρονών, να ζεις με τους γονείς σου (για τους όποιους λόγους που ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΩ) και να θες 24 ώρες την προσοχή τους χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πού αλλού θα την δώσουν, και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Πόσα χρήματα τους δίνεις από το επίδομα; 200 ευρώ; Ρεύμα φαγητό νερό και στέγη ίσα που φτάνουν για τα χρήματα που δίνεις, και η μάνα σου απ' ότι βλέπω ήδη σε φροντίζει. Αν σε ενοχλούν κάποιες καταστάσεις με τον πατέρα σου σε σημείο να θες να αυτοκτονήσεις (που εγώ το βλέπω περισσότερο σαν ψυχολογικό εκβιασμό) αργά ή γρήγορα τόσα χρόνια με φάρμακα και ψυχοθεραπεία θα έβρισκες την λύση. Είτε θα αναλάμβανες κάτι ΧΑΛΑΡΟ από το σπίτι για να έβγαζες κάποια έξτρα χρήματα από δω και από κει, είτε θα απευθυνόσουν κάπου για βοήθεια, είτε θα συγκατοικούσες, κάτι θα έβρισκες από την στιγμή που τονίζεις το πόσο άσχημα σου έχουν φερθεί και τι συναισθήματα σου προκαλούν. Προσωπικά νομίζω πως αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Εσύ ξέρεις τους λόγους και λυπάμαι για το ύφος. Δεν τα λέω για κακό σκοπό αλλά αν είναι αλήθεια (μια γνώμη/εντύπωση λέω) είναι καλό να το αναγνωρίσεις και να αλλάξεις την ζωή σου, ποτέ δεν είναι αργά.

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Μερικές φορές νιώθω ότι με βάζει σε δεύτερη μοίρα σε σχέση με άλλα άτομα κι αυτό με πειράζει πάρα πολύ... Για παράδειγμα πριν λίγα χρόνια είχε αρρωστήσει μία ξαδέλφη μου κι ήταν σε κλινική (ιδιωτική αλλά και πάλι χρειάζονταν κάποιον) κι εκείνη πήγαινε και ξενυχτούσε κάποια βράδια κι εγώ εκείνα τα βράδια που έλειπε από το σπίτι επειδή ήταν νύχτα (γυρνούσε το πρωί) υπέφερα και φοβόμουν τόσο πολύ που σκεφτόμουν μέχρι και ν' αυτοκτονήσω... Τώρα λογικά θ' αναρωτηθείτε πως θα ζήσω μόνη έχοντας αυτό το πρόβλημα... Θα συνηθίσω σιγά σιγά, δεν λέω ότι όλα θα είναι μέλι γάλα από την αρχή αλλά τότε δεν είχα το χρόνο να συζητήσω γιατί αυτό το πρόβλημα υγείας της ξαδέλφης μου παρουσιάστηκε ξαφνικά... Και σκεφτόμουν πράγματα του στυλ "δηλαδή θα με αφήσει να πεθάνω για να φροντίζει την ξαδέλφη μου;"

Θυμό έχω ναι κι είναι όντως πολύς και γιατί είναι φορές που μου έχουν φερθεί πραγματικά άσχημα όπως όταν με χτυπούσαν ή όταν μου έλεγαν διάφορα ψέμματα για να με τρομοκρατήσουν αλλά και για την καταπίεση που έχω υποστεί και που ακόμα υφίσταμαι κάποιες φορές... Προς τον εαυτό μου δεν νομίζω ότι έχω θυμό...

Θέλω να πω και κάτι άλλο, άσχετο αλλά σημαντικό: Ο Τζέρυ χειροτέρεψε, τον πήγα χθες στον κτηνίατρο κι η κατάσταση είναι άσχημη... Είναι ακόμα πιο πιθανό να πεθάνει τώρα πια... :(

---

Ναι αλλά αυτό το σιγά σιγά που λες πρέπει να το ξεκινήσεις από τώρα που ζεις ακόμα μαζί τους, να αρχίσεις να αποδεσμεύεσαι ή να ανεξαρτητοποιείσαι κάπως ακόμα κι αν μένεις μαζί με τους γονείς σου. Δεν γίνεται η μητέρα σου να είναι συνεχώς μαζί σου, είναι φυσικό να τυχαίνει κάτι ανα διαστήματα και να χρειάζεται να λείπει είτε αυτό είναι για να βοηθήσει κάποιον αλλον είτε για οποιονδήποτε λόγο. Έχει λείψει ποτέ ας πούμε από το σπίτι για να πάει μια βόλτα; Να πάει μερικές μέρες διακοπές πχ σε κάποιον συγγενή/φίλο; Πώς θα σου φαινόταν αυτό;

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

Κύκνε, αυτό που πρέπει να δεχτείς (αλλά πιθανόν δεν σε αφήνει ο εγωισμός και η αυτολύπηση) είναι ότι υπάρχουν και άλλοι άνθρωποι εκτός από σένα που έχουν ανάγκες, και κανείς, ειδικά εσύ, δεν είσαι σε θέση να τις αξιολογήσεις, ούτε μπορείς να έχεις την απαίτηση να είσαι 40 χρονών, να ζεις με τους γονείς σου (για τους όποιους λόγους που ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΝΟΩ) και να θες 24 ώρες την προσοχή τους χωρίς να έχουν το δικαίωμα να επιλέγουν πού αλλού θα την δώσουν, και στη συγκεκριμένη περίπτωση σε ανθρώπους που το έχουν ανάγκη. Πόσα χρήματα τους δίνεις από το επίδομα; 200 ευρώ; Ρεύμα φαγητό νερό και στέγη ίσα που φτάνουν για τα χρήματα που δίνεις, και η μάνα σου απ' ότι βλέπω ήδη σε φροντίζει. Αν σε ενοχλούν κάποιες καταστάσεις με τον πατέρα σου σε σημείο να θες να αυτοκτονήσεις (που εγώ το βλέπω περισσότερο σαν ψυχολογικό εκβιασμό) αργά ή γρήγορα τόσα χρόνια με φάρμακα και ψυχοθεραπεία θα έβρισκες την λύση. Είτε θα αναλάμβανες κάτι ΧΑΛΑΡΟ από το σπίτι για να έβγαζες κάποια έξτρα χρήματα από δω και από κει, είτε θα απευθυνόσουν κάπου για βοήθεια, είτε θα συγκατοικούσες, κάτι θα έβρισκες από την στιγμή που τονίζεις το πόσο άσχημα σου έχουν φερθεί και τι συναισθήματα σου προκαλούν. Προσωπικά νομίζω πως αυτή η κατάσταση σε βολεύει. Εσύ ξέρεις τους λόγους και λυπάμαι για το ύφος. Δεν τα λέω για κακό σκοπό αλλά αν είναι αλήθεια (μια γνώμη/εντύπωση λέω) είναι καλό να το αναγνωρίσεις και να αλλάξεις την ζωή σου, ποτέ δεν είναι αργά.

---

Καταρχήν το επίδομα μου είναι μόνο 300 ευρώ, πόσα να δώσω; Όλα;
Αυτό με την αυτοκτονία δεν είναι καθόλου ψυχολογικός εκβιασμός γιατί για πολύ καιρό δεν τους το είχα πει ούτε είχα προειδοποιήσει κανέναν όσες φορές το προσπάθησα, δυστυχώς με αποτυχία (προφανώς) αλλά όχι επειδή δεν προσπάθησα αρκετά, απλά δεν άντεχα περισσότερο στον πόνο όταν έκοβα τους καρπούς μου κι όταν πήρα χάπια επειδή σηκώθηκα ζαλίστηκα κι έπεσα στο πάτωμα, άκουσαν το θόρυβο και με πήγαν στο νοσοκομείο... Δεν θέλω να ασχολούνται 24 ώρες το 24ωρο, λάθος κατάλαβες... Ούτε απαίτησα ποτέ κάτι τέτοιο... Σκέψου αυτά που έγραψα και το ξανασυζητάμε...

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

Το "θα σε αφησει να πεθανεις για να φροντισει την ξαδερφη" ειναι ενα πλασματικο διλλημα που δημιουργησες εσυ, οχι η μανα σου. Αν δεν αυτοκτονουσες, δεν θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Ουτε καν αν αυτοκτονουσες θα πεθαινες επειδη φροντιζε την ξαδέρφη σου.
Θα πεθαινες επειδη ΕΣΥ δεν μπορουσες να δεχτεις οτι φροντιζε την ξαδερφη αντι να σου κανει παρεα.
Μπορουσες να πας μαζι της να ξενυχτησετε στην ξαδερφη αν ηθελες την παρεα της . Συνηθως υπαρχουν εναλλακτικες.
Απλα εσυ θελεις αυτες που σε βολευουν καλυτερα.

---

Ναι, θα πέθαινα είτε το πιστεύεις είτε όχι γιατί φοβόμουν πάρα πολύ τα βράδια που έλειπε 1ον επειδή έλειπε εκείνη και 2ον επειδή ήμουν μόνη με τον πατέρα μου... Και το σκεφτόμουν σοβαρά να κόψω τις φλέβες μου και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια... Τα νοσοκομεία με όσες φορές με έχουν πάει για αυτοτραυματισμούς κι απόπειρες τα φοβάμαι... Και στην ψυχολόγο που πάω που τώρα πια δουλεύει σε νοσοκομείο σφίγγεται η ψυχή μου...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Ναι αλλά αυτό το σιγά σιγά που λες πρέπει να το ξεκινήσεις από τώρα που ζεις ακόμα μαζί τους, να αρχίσεις να αποδεσμεύεσαι ή να ανεξαρτητοποιείσαι κάπως ακόμα κι αν μένεις μαζί με τους γονείς σου. Δεν γίνεται η μητέρα σου να είναι συνεχώς μαζί σου, είναι φυσικό να τυχαίνει κάτι ανα διαστήματα και να χρειάζεται να λείπει είτε αυτό είναι για να βοηθήσει κάποιον αλλον είτε για οποιονδήποτε λόγο. Έχει λείψει ποτέ ας πούμε από το σπίτι για να πάει μια βόλτα; Να πάει μερικές μέρες διακοπές πχ σε κάποιον συγγενή/φίλο; Πώς θα σου φαινόταν αυτό;

---

Κοίτα, αν το ξέρω νωρίτερα δεν με πειράζει και τόσο, το αντέχω... Για παράδειγμα, αν μου πει σήμερα ότι αύριο θα πάει για λίγες μέρες διακοπές θα αναστατωθώ λίγο επειδή θα είμαι μόνη τη νύχτα αλλά θα το αντέξω επειδή προλαβαίνω να προετοιμαστώ ψυχολογικά... Αλλά αν συμβεί κάτι ξαφνικά όπως μια αρρώστια και λείπει τα βράδια ολόκληρα (για τη μέρα δεν με πειράζει) δεν μπορώ να το αντέξω και να το διαχειριστώ...
Οκ, λιθοβολήστε με για την αδυναμία μου... Για τη Remedy το λέω αυτό...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Ναι, θα πέθαινα είτε το πιστεύεις είτε όχι γιατί φοβόμουν πάρα πολύ τα βράδια που έλειπε 1ον επειδή έλειπε εκείνη και 2ον επειδή ήμουν μόνη με τον πατέρα μου... Και το σκεφτόμουν σοβαρά να κόψω τις φλέβες μου και κρατιόμουν με νύχια και με δόντια... Τα νοσοκομεία με όσες φορές με έχουν πάει για αυτοτραυματισμούς κι απόπειρες τα φοβάμαι... Και στην ψυχολόγο που πάω που τώρα πια δουλεύει σε νοσοκομείο σφίγγεται η ψυχή μου...

---

δεν αμφιβαλω οτι υπαρχει περιπτωση να πεθαινες.
αυτο που σου λεω ειναι οτι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ αλλα ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. εσυ θελεις την μανα σου φυλακισμενη για να αισθανεσαι καλα.
θεραπεια χρειαζεσαι, οχι την μανα σου.

ακουγομαι αποτομη, το ξερω.
παρολο που ξερω οτι εχεις προβληματα που παλευεις να τα φερεις βολτα, με ενοχλησε που δεν δειχνεις την παραμικρη ευαισθησια στις αναγκες αλλων ανθρωπων που εχουν αναγκη, για να προβαλεις τις δικες σου.
δλδ ελεος, στο νοσοκομειο ηταν η κοπελα και απαιτουσες την μανα σου να μεινει σπιτι για να τηνε χεις εσυ παρεα?

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

δεν αμφιβαλω οτι υπαρχει περιπτωση να πεθαινες.
αυτο που σου λεω ειναι οτι ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΙΝΕΣ ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΣΕ ΦΡΟΝΤΙΣΕ Η ΜΑΝΑ ΣΟΥ αλλα ΕΠΕΙΔΗ ΒΛΕΠΕΙΣ ΛΑΘΟΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ. εσυ θελεις την μανα σου φυλακισμενη για να αισθανεσαι καλα.
θεραπεια χρειαζεσαι, οχι την μανα σου.

ακουγομαι αποτομη, το ξερω.
παρολο που ξερω οτι εχεις προβληματα που παλευεις να τα φερεις βολτα, με ενοχλησε που δεν δειχνεις την παραμικρη ευαισθησια στις αναγκες αλλων ανθρωπων που εχουν αναγκη, για να προβαλεις τις δικες σου.
δλδ ελεος, στο νοσοκομειο ηταν η κοπελα και απαιτουσες την μανα σου να μεινει σπιτι για να τηνε χεις εσυ παρεα?

---

Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά όμως... Όσο κράτησε η νοσηλεία της δεν διαμαρτυρήθηκα ούτε είπα σε κανέναν ότι ήθελα να μου κάνω κακό για αρκετό διάστημα μέχρι που έφτασα στο αμήν, μόνη μου το περνούσα αυτό... Άρα δεν απαίτησα τίποτα... Μήπως δεν έπρεπε καν να τους ενημερώσω τους γονείς μου ότι ήθελα να με βλάψω; Σκέψου το και μου λες... Απλά αν μπορείς λίγο πιο ήρεμα θα ήταν καλό... Δεν με πειράζει η διαφωνία αλλά η ένταση στον τρόπο με ταράζει...

Και δεν την θέλω καθόλου φυλακισμένη, και τώρα λείπει και θα λείπει για ώρες για παράδειγμα... Τα βράδια δεν θέλω να μένω μόνη γιατί φοβάμαι πολύ...

Κι επίσης η ξαδέλφη μου ήταν σε ιδιωτική κλινική με ένα σωρό γιατρούς και νοσοκόμες, εγώ δεν είχα κανέναν... Σκέψου το κι αυτό κι αν μπορείς μπες λίγο στη θέση μου... Αν μπορείς να φανταστείς τον τρόμο που νιώθω μόνη ή με τον πατέρα μου τις νύχτες... Αν δεν μπορείς άστο... Δεν μπορώ να στο περιγράψω με περισσότερη σαφήνεια, αν δεν σου αρκεί ότι με κάνει να θέλω να πεθάνω... Η ξαδέλφη μου έχει και μαμά... Αν άραγε εγώ δεν τα είχα καταφέρει κι είχα όντως αυτοκτονήσει νομίζεις ότι η δικιά μου μαμά θα ένιωθε καλά; Αυτά είχα να πω...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κοίτα, αν το ξέρω νωρίτερα δεν με πειράζει και τόσο, το αντέχω... Για παράδειγμα, αν μου πει σήμερα ότι αύριο θα πάει για λίγες μέρες διακοπές θα αναστατωθώ λίγο επειδή θα είμαι μόνη τη νύχτα αλλά θα το αντέξω επειδή προλαβαίνω να προετοιμαστώ ψυχολογικά... Αλλά αν συμβεί κάτι ξαφνικά όπως μια αρρώστια και λείπει τα βράδια ολόκληρα (για τη μέρα δεν με πειράζει) δεν μπορώ να το αντέξω και να το διαχειριστώ...
Οκ, λιθοβολήστε με για την αδυναμία μου... Για τη Remedy το λέω αυτό...

---

Δεν σε λιθοβολεί κανείς βρε Κύκνε...
Όμως πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μπορείς να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό. Και τα ξαφνικά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, μπορεί να συμβούν. Γιατί νομίζεις εσύ ότι νιώθεις τόση εξάρτηση με την μητέρα σου; Σου έχει λείψει η φροντίδα της πχ ως παιδί; Μήπως ένιωθες παραμελημένη, ότι πρόσεχε ή αγαπούσε περισσότερο τα άλλα αδέρφια σου ή κάτι τέτοιο;

Όλο αυτό που περιγράφεις μοιάζει σαν μια τεράστια ανάγκη να τραβήξεις την προσοχή της και να την έχεις σε αποκλειστικότητα. Δεν λέω οτι το κάνεις επίτηδες, μη με παρεξηγήσεις, αλλά προφανώς αυτό βγαίνει από μέσα σου και χωρίς να το θες. Θα σου πω ενα παράδειγμα. Όταν ο αδερφός μου(που έχει κόλλημα με τον πατέρα μου) ήταν μικρός κάθε φορά που ο πατέρας μου χρειαζόταν να λείπει για μερικές μέρες αρρώσταινε. Έκανε πυρετό, κι όταν ο πατέρας μου επέστρεφε γινόταν περδίκι. Δεν το έκανε επίτηδες προφανώς (πώς να προκαλέσεις επίτηδες εξάλλου πυρετό ;!) αλλά με τον τρόπο του "απαιτούσε" από τον πατέρα μου να είναι συνεχώς εκεί. Τέτοιες συμπεριφορές πχ αναπτύσσουν πολλά παιδιά σε μικρές ηλικίες προσπαθώντας να διεκδικήσουν την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, δεν είναι ασυνήθιστο.

Κάπως έτσι μοιάζει αυτό που περιγράφεις με την μητέρα σου. Λείπει ξαφνικά και συ "αρρωσταίνεις". Όταν συνειδητοποιήσεις οτι αυτό το προκαλείς εσύ η ίδια στον εαυτό σου, όχι ενοχικά, αλλά προσπαθώντας να βρεις ποια ανάγκη σου κρύβεται πίσω απο κει, τότε θα το αποδυναμώσεις κιόλας.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν σε λιθοβολεί κανείς βρε Κύκνε...
Όμως πρέπει να βρεις έναν τρόπο να μπορείς να το διαχειρίζεσαι όλο αυτό. Και τα ξαφνικά μέσα στο πρόγραμμα είναι κι αυτά, μπορεί να συμβούν. Γιατί νομίζεις εσύ ότι νιώθεις τόση εξάρτηση με την μητέρα σου; Σου έχει λείψει η φροντίδα της πχ ως παιδί; Μήπως ένιωθες παραμελημένη, ότι πρόσεχε ή αγαπούσε περισσότερο τα άλλα αδέρφια σου ή κάτι τέτοιο;

Όλο αυτό που περιγράφεις μοιάζει σαν μια τεράστια ανάγκη να τραβήξεις την προσοχή της και να την έχεις σε αποκλειστικότητα. Δεν λέω οτι το κάνεις επίτηδες, μη με παρεξηγήσεις, αλλά προφανώς αυτό βγαίνει από μέσα σου και χωρίς να το θες. Θα σου πω ενα παράδειγμα. Όταν ο αδερφός μου(που έχει κόλλημα με τον πατέρα μου) ήταν μικρός κάθε φορά που ο πατέρας μου χρειαζόταν να λείπει για μερικές μέρες αρρώσταινε. Έκανε πυρετό, κι όταν ο πατέρας μου επέστρεφε γινόταν περδίκι. Δεν το έκανε επίτηδες προφανώς (πώς να προκαλέσεις επίτηδες εξάλλου πυρετό ;!) αλλά με τον τρόπο του "απαιτούσε" από τον πατέρα μου να είναι συνεχώς εκεί. Τέτοιες συμπεριφορές πχ αναπτύσσουν πολλά παιδιά σε μικρές ηλικίες προσπαθώντας να διεκδικήσουν την αγάπη και την προσοχή των γονιών τους, δεν είναι ασυνήθιστο.

Κάπως έτσι μοιάζει αυτό που περιγράφεις με την μητέρα σου. Λείπει ξαφνικά και συ "αρρωσταίνεις". Όταν συνειδητοποιήσεις οτι αυτό το προκαλείς εσύ η ίδια στον εαυτό σου, όχι ενοχικά, αλλά προσπαθώντας να βρεις ποια ανάγκη σου κρύβεται πίσω απο κει, τότε θα το αποδυναμώσεις κιόλας.

---

Κι όμως εγώ νιώθω ότι η Remedy με κατηγορεί κι επιπλέον αυτό με κάνει να φοβάμαι να εκφραστώ και δεν έχω και τρόπο να εκφραστώ στην καθημερινή μου ζωή γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει, αν δεν μπορούν να με καταλάβουν ούτε εδώ άστα βράστα...

Αυτό που έχω να σου πω για όταν ήμουν μικρή είναι ότι η μαμά μου μας μάλωνε πολύ και τη φοβόμουν γι' αυτό, θα σου φέρω παράδειγμα...Μια φορά κάναμε ζημιά με τον αδελφό μου, ρίξαμε πορτοκαλάδα στο πάτωμα και δεν ήξερα ότι πρέπει να σφουγγαρίσω για να μην κολλάει κι επειδή όταν γυρνούσε θα το καταλάβαινε η μαμά τον πήρα σαν μεγαλύτερη και κλειστήκαμε στην κρεβατοκάμαρα για να μην μας δείρει... Να μας δέρνει ήταν κάτι που συνέβαινε σπάνια αλλά εγώ φοβήθηκα γιατί φώναζε πολύ...

Επίσης επαναλαμβάνω ότι μόνο όταν λείπει ΟΛΗ τη νύχτα "αρρωσταίνω"... Και τώρα λείπει αλλά δεν έχω τρομοκρατηθεί... Άρα ισχύει όντως αυτό που λες ή έχει να κάνει απλά μόνο με το φόβο μου για τη νύχτα; Αναρωτιέμαι, πες μου...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κάτι δεν έχεις καταλάβει καλά όμως... Όσο κράτησε η νοσηλεία της δεν διαμαρτυρήθηκα ούτε είπα σε κανέναν ότι ήθελα να μου κάνω κακό για αρκετό διάστημα μέχρι που έφτασα στο αμήν, μόνη μου το περνούσα αυτό... Άρα δεν απαίτησα τίποτα... Μήπως δεν έπρεπε καν να τους ενημερώσω τους γονείς μου ότι ήθελα να με βλάψω; Σκέψου το και μου λες... Απλά αν μπορείς λίγο πιο ήρεμα θα ήταν καλό... Δεν με πειράζει η διαφωνία αλλά η ένταση στον τρόπο με ταράζει...

Και δεν την θέλω καθόλου φυλακισμένη, και τώρα λείπει και θα λείπει για ώρες για παράδειγμα... Τα βράδια δεν θέλω να μένω μόνη γιατί φοβάμαι πολύ...

---

ναι, κατα την γνωμη μου δεν επρεπε να τους 'ενημερωσεις" οτι ηθελες να βλαψεις τον εαυτο σου (αλλα δεν τον εβλαψες) ουτε πριν ουτε μετα, γιατι τετοια 'ενημερωση", λειτουργει ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ.
ειναι σαν να τους λες 'να προσεχετε οταν με αφηνετε μονη ενω δεν σας το επιτρεπω, γιατι εγω μπορει και να αυτοκτονησσω αν δεν μου κανετε την χαρη."
ειναι εκβιασμος, κυκνε, οσο κι αν δεν το καταλαβαινεις, η δεν το παραδεχεσαι.

επρεπε ομως να ενημερωσεις την ψυχοθεραπευτρια σου και να το δουλεψετε. την ενημερωσες? εκεινη τι σου ειπε?

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Κι όμως εγώ νιώθω ότι η Remedy με κατηγορεί κι επιπλέον αυτό με κάνει να φοβάμαι να εκφραστώ και δεν έχω και τρόπο να εκφραστώ στην καθημερινή μου ζωή γιατί κανείς δεν καταλαβαίνει, αν δεν μπορούν να με καταλάβουν ούτε εδώ άστα βράστα...

Αυτό που έχω να σου πω για όταν ήμουν μικρή είναι ότι η μαμά μου μας μάλωνε πολύ και τη φοβόμουν γι' αυτό, θα σου φέρω παράδειγμα...Μια φορά κάναμε ζημιά με τον αδελφό μου, ρίξαμε πορτοκαλάδα στο πάτωμα και δεν ήξερα ότι πρέπει να σφουγγαρίσω για να μην κολλάει κι επειδή όταν γυρνούσε θα το καταλάβαινε η μαμά τον πήρα σαν μεγαλύτερη και κλειστήκαμε στην κρεβατοκάμαρα για να μην μας δείρει... Να μας δέρνει ήταν κάτι που συνέβαινε σπάνια αλλά εγώ φοβήθηκα γιατί φώναζε πολύ...

Επίσης επαναλαμβάνω ότι μόνο όταν λείπει ΟΛΗ τη νύχτα "αρρωσταίνω"... Και τώρα λείπει αλλά δεν έχω τρομοκρατηθεί... Άρα ισχύει όντως αυτό που λες ή έχει να κάνει απλά μόνο με το φόβο μου για τη νύχτα; Αναρωτιέμαι, πες μου...

---

Να μην φοβάσαι να εκφραστείς, γιαυτό βρίσκεσαι εδώ!
Δεν είμαι ειδικός Κύκνε αλλά νομίζω πως δεν έχει να κάνει με τον φόβο σου για την νύχτα, αλλά με την μητέρα σου συγκεκριμένα κι απλά την νύχτα γίνεται πιο έντονο γιατί τότε νιώθεις πως όντως λείπει από το σπίτι. ΚΙ ο αδερφός μου όταν το πάθαινε δεν συνέβαινε πχ σε καθημερινή βάση κι ας έλειπε ώρες ο πατέρας μου από το σπίτι γιατί δούλευε. Όταν δεν επέστρεφε το βράδυ συνέβαινε. Προφανώς τότε ένιωθε οτι όντως λείπει. Και το παθαίνει ακόμα και τώρα ως ενήλικας αν τύχει κάτι μη προγραμματισμένο όπως πχ μια αρρώστια.

Πέρα απ΄το ότι σας μάλωνε η σχέση σας γενικότερα πώς ήταν; Ένιωθες πχ ότι είχε περισσότερη αδυναμία στον αδερφό σου; Τον εμπιστευόταν περισσότερο; Μήπως ήταν πιο αυστηρή μαζί σου; Δεν έχει σημασία πώς ήταν στ αλήθεια, πώς το ένιωθες εσύ μετράει ως παιδί. Νομίζω αυτά πρέπει να σκεφτείς για να αρχίζεις να ξεπερνάς σιγά σιγά αυτή την προσκόλληση με την μητέρα σου. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλες αυτές οι φοβίες που λες για την νύχτα κτλ να τις έχεις μεγενθύνει μέσα σου χωρίς να το θες, ακριβώς για να είσαι κοντά στην μητέρα σου ή μάλλον για να είναι εκείνη κοντά σου.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

ναι, κατα την γνωμη μου δεν επρεπε να τους 'ενημερωσεις" οτι ηθελες να βλαψεις τον εαυτο σου (αλλα δεν τον εβλαψες) ουτε πριν ουτε μετα, γιατι τετοια 'ενημερωση", λειτουργει ΕΚΒΙΑΣΤΙΚΑ.
ειναι σαν να τους λες 'να προσεχετε οταν με αφηνετε μονη ενω δεν σας το επιτρεπω, γιατι εγω μπορει και να αυτοκτονησσω αν δεν μου κανετε την χαρη."
ειναι εκβιασμος, κυκνε, οσο κι αν δεν το καταλαβαινεις, η δεν το παραδεχεσαι.

επρεπε ομως να ενημερωσεις την ψυχοθεραπευτρια σου και να το δουλεψετε. την ενημερωσες? εκεινη τι σου ειπε?

---

Λυπάμαι αν έχεις τέτοια γνώμη για μενα, κακώς μίλησα...δεν καταλαβαίνεις τίποτα...δεν θα χαραμίζω τα συναισθήματα μου έτσι...

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Να μην φοβάσαι να εκφραστείς, γιαυτό βρίσκεσαι εδώ!
Δεν είμαι ειδικός Κύκνε αλλά νομίζω πως δεν έχει να κάνει με τον φόβο σου για την νύχτα, αλλά με την μητέρα σου συγκεκριμένα κι απλά την νύχτα γίνεται πιο έντονο γιατί τότε νιώθεις πως όντως λείπει από το σπίτι. ΚΙ ο αδερφός μου όταν το πάθαινε δεν συνέβαινε πχ σε καθημερινή βάση κι ας έλειπε ώρες ο πατέρας μου από το σπίτι γιατί δούλευε. Όταν δεν επέστρεφε το βράδυ συνέβαινε. Προφανώς τότε ένιωθε οτι όντως λείπει. Και το παθαίνει ακόμα και τώρα ως ενήλικας αν τύχει κάτι μη προγραμματισμένο όπως πχ μια αρρώστια.

Πέρα απ΄το ότι σας μάλωνε η σχέση σας γενικότερα πώς ήταν; Ένιωθες πχ ότι είχε περισσότερη αδυναμία στον αδερφό σου; Τον εμπιστευόταν περισσότερο; Μήπως ήταν πιο αυστηρή μαζί σου; Δεν έχει σημασία πώς ήταν στ αλήθεια, πώς το ένιωθες εσύ μετράει ως παιδί. Νομίζω αυτά πρέπει να σκεφτείς για να αρχίζεις να ξεπερνάς σιγά σιγά αυτή την προσκόλληση με την μητέρα σου. Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα όλες αυτές οι φοβίες που λες για την νύχτα κτλ να τις έχεις μεγενθύνει μέσα σου χωρίς να το θες, ακριβώς για να είσαι κοντά στην μητέρα σου ή μάλλον για να είναι εκείνη κοντά σου.

---

Πραγματικά επιμένω ότι έχει να κάνει με το βράδυ γιατί φοβάμαι όπως είπα... Ξέρεις ποιον και τι πέρα απ' τον πατέρα μου... Το βράδυ μετά από κάποια ώρα κοιμάμαι, τι να νιώσω τότε ότι λείπει; Την ημέρα το νιώθω αλλά την ημέρα δεν φοβάμαι...

Όχι, παλιά δεν ένιωθα να υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση μας, τώρα το νιώθω που μεγαλώσαμε...

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά τώρα...

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Λυπάμαι αν έχεις τέτοια γνώμη για μενα, κακώς μίλησα...δεν καταλαβαίνεις τίποτα...δεν θα χαραμίζω τα συναισθήματα μου έτσι...

---

πολυ πιθανον...
εσυ μιλα γι αυτους που "καταλαβαινουν", ασε με εμενα.
σου ειπα την γνωμη μου για την συγκεκριμενη σταση σου και δεν αλλαζει.

αλλοι, ισως σε καταλαβαινουν.

Quote:

---

Originally Posted by Remedy

πολυ πιθανον...
εσυ μιλα γι αυτους που "καταλαβαινουν", ασε με εμενα.
σου ειπα την γνωμη μου για την συγκεκριμενη σταση σου και δεν αλλαζει.

αλλοι, ισως σε καταλαβαινουν.

---

Θα το σκεφτώ το αν θα μιλήσω περαιτέρω όταν θα μπορώ...

Αλλά είναι άδικο να με κατηγορείς στη συγκεκριμένη περίπτωση για εκβιασμό, παντελώς άδικο... Και με πληγώνει... Ναι, άλλες φορές στη ζωή μου το έχω κάνει πάνω στον πανικό μου αλλά στους γονείς μου όχι... Αν ίσχυε αυτό που έλεγες δεν θα παραδεχόμουν ότι το έχω κάνει σε άλλες περιπτώσεις... Τέλος πάντων, έχεις δικαίωμα να κρατήσεις την άποψη σου απλά ήθελα να πω αυτό το τελευταίο πράγμα... Θα δω πως θα το διαχειριστώ αυτό που άκουσα...

Πλάκωσαν οι μπάτσοι, ....
Μπάτσε, άσε και κανέναν αβοήθητο,

Quote:

---

Originally Posted by Κύκνος

Πραγματικά επιμένω ότι έχει να κάνει με το βράδυ γιατί φοβάμαι όπως είπα... Ξέρεις ποιον και τι πέρα απ' τον πατέρα μου... Το βράδυ μετά από κάποια ώρα κοιμάμαι, τι να νιώσω τότε ότι λείπει; Την ημέρα το νιώθω αλλά την ημέρα δεν φοβάμαι...

Όχι, παλιά δεν ένιωθα να υπάρχει διαφορά στην αντιμετώπιση μας, τώρα το νιώθω που μεγαλώσαμε...

Νιώθω κουρασμένη ψυχικά τώρα...

---

οκ εσύ ξέρεις καλύτερα φυσικά. Απλά στο λέω για να ξέρεις ότι ακόμα και οι φόβοι που έχουμε δεν προκαλούνται τυχαία, πολλές φορές αν όχι πάντα έχουν σχέση με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και δεν είναι πάντα ο προφανής λόγος. Ας πούμε εγώ για πολλά χρόνια φοβόμουν τους γιατρούς, συγκεκριμένα τις ενέσεις, αλλά δεν πλησίαζα γιατρό για κανέναν λόγο, ένιωθα ταχυπαλμία και μόνο που έμπαινα σε ιατρείο ή νοσοκομείο. Εξαιτίας αυτού δεν είχα κάνει ποτέ ούτε εξετάσεις αίματος. Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να το παλέψω συνειδητοποιούσα ότι αυτή η φοβία μου είχε δημιουργηθεί γιατί εγώ το ένιωθα ως βάρος στην οικογένεια αν αρρώσταινα. Επειδή υπήρχαν τέτοια θέματα στην οικογένεια, θεωρούσα πως εγώ δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω πχ. Θεωρούσα πως μπορούσα να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Όταν άρχισα να το καταλαβαίνω αυτό, όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο λιγότερο φοβόμουν τελικά μέχρι που τώρα μπορώ να σου πω οτι δεν φοβάμαι καθόλου.

Σκέψου λοιπόν, δεν στο λέω για να το πεις εδώ, για να καταλάβεις εσύ εννοώ και να βοηθηθείς, μήπως υπάρχει κι άλλος λόγος που φοβάσαι την νύχτα εκτός από τον προφανή. Αυτό που σου συνέβει βέβαια είναι σοβαρός λόγος αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε κι ίσως να υπάρχει κι άλλος λόγος που συντηρείται ακόμα αυτή η φοβία και δεν το ξεπερνάς.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

οκ εσύ ξέρεις καλύτερα φυσικά. Απλά στο λέω για να ξέρεις ότι ακόμα και οι φόβοι που έχουμε δεν προκαλούνται τυχαία, πολλές φορές αν όχι πάντα έχουν σχέση με τον τρόπο που μεγαλώσαμε και δεν είναι πάντα ο προφανής λόγος. Ας πούμε εγώ για πολλά χρόνια φοβόμουν τους γιατρούς, συγκεκριμένα τις ενέσεις, αλλά δεν πλησίαζα γιατρό για κανέναν λόγο, ένιωθα ταχυπαλμία και μόνο που έμπαινα σε ιατρείο ή νοσοκομείο. Εξαιτίας αυτού δεν είχα κάνει ποτέ ούτε εξετάσεις αίματος. Μεγαλώνοντας και προσπαθώντας να το παλέψω συνειδητοποιούσα ότι αυτή η φοβία μου είχε δημιουργηθεί γιατί εγώ το ένιωθα ως βάρος στην οικογένεια αν αρρώσταινα. Επειδή υπήρχαν τέτοια θέματα στην οικογένεια, θεωρούσα πως εγώ δεν έχω δικαίωμα να αρρωστήσω πχ. Θεωρούσα πως μπορούσα να τα καταφέρω όλα μόνη μου. Όταν άρχισα να το καταλαβαίνω αυτό, όσο περισσότερο το επεξεργαζόμουν, τόσο λιγότερο φοβόμουν τελικά μέχρι που τώρα μπορώ να σου πω οτι δεν φοβάμαι καθόλου.

Σκέψου λοιπόν, δεν στο λέω για να το πεις εδώ, για να καταλάβεις εσύ εννοώ και να βοηθηθείς, μήπως υπάρχει κι άλλος λόγος που φοβάσαι την νύχτα εκτός από τον προφανή. Αυτό που σου συνέβει βέβαια είναι σοβαρός λόγος αλλά έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε κι ίσως να υπάρχει κι άλλος λόγος που συντηρείται ακόμα αυτή η φοβία και δεν το ξεπερνάς.

---

Αυτή τη στιγμή δεν μου έρχεται τίποτα σαν άλλος λόγος, δεν ξέρω... Αλλά θα πω κάτι γιατί πρέπει να ξεσπάσω, έχω και την αγωνία για τον Τζέρυ και νιώθω να έχω μπουκώσει...
Όταν είμαι μόνη μου τη νύχτα φοβάμαι ότι θα έρθει αυτός και δυσκολεύομαι να το ελέγξω και να με πείσω ότι δεν θα έρθει... Ανατρέπεται όλη μου η ισορροπία... Νιώθω ότι θέλω να πω κι άλλα αλλά κάτι που δεν ξέρω τι είναι με εμποδίζει τώρα...

Δεν θα έρθει κανείς Κύκνε, είσαι ασφαλής. Προσπάθησε να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι άλλο, καμιά ταινία πχ...

Κουράγιο για τον γατούλη σου, έχω περάσει το ίδιο με τον σκύλο μου πριν χρόνια και ξέρω πως είναι ζόρι όταν χάνεις ένα ζώο.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Δεν θα έρθει κανείς Κύκνε, είσαι ασφαλής. Προσπάθησε να απασχολήσεις το μυαλό σου με κάτι άλλο, καμιά ταινία πχ...

Κουράγιο για τον γατούλη σου, έχω περάσει το ίδιο με τον σκύλο μου πριν χρόνια και ξέρω πως είναι ζόρι όταν χάνεις ένα ζώο.

---

Όσο κάνω κάτι όπως τώρα για παράδειγμα κάπως το ελέγχω αλλά όταν πέσω να κοιμηθώ μερικές φορές με πιάνει, ειδικά όταν είμαι μόνη μου ή όταν λείπει η μητέρα μου... Γι' αυτό και το κάνω τόσο θέμα για τα βράδια, όχι γιατί την θέλω παρέα... Πριν μερικά χρόνια που ήταν πιο έντονος αυτός ο φόβος ακόμα κι όταν όλοι ήταν στο σπίτι τότε λόγω αυτού του φόβου κι επειδή κοιμόμουν λίγο για να είμαι σε επιφυλακή τότε ξεκίνησα να κόβομαι... Κι είναι μερικές φορές το βράδυ που δεν θέλω να πάρω τα χάπια μου μήπως κι έρθει αυτός και με έχουν κοιμίσει και δεν μπορώ να τον αντιμετωπίσω... Ας πούμε και τώρα διστάζω...

Σ' ευχαριστώ... Μακάρι τουλάχιστον να γίνει όσο πιο ανώδυνα γίνεται...

Δεν το διαβασα απο την αρχη το θεμα αλλα απο τις τρεις τελευταιες σελιδες που διαβασα καταλαβα για την κυκνο οτι ειναι παρα πολυ ευαισθητη και θεωρει το εαυτο της αναξιο να ανταποκριθει στην καθημερινοτητα οπως επισης της ελειψε η στοργη οταν ηταν μικρη και την αποζητα τωρα που νιωθει πιεσμενη ψυχολογικα.Το δευτερο που εγραψα οτι θεωρεις αναξια το εαυτο σου να αντποκριθει στην καθημερινοτητα δεν το λεω προσβλητικα απλα οταν σου λειπει η μητερα σου τρελενεσαι στην σκεψη να παθει κατι κακο και να μην εχεις το στηριγμα σου και φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερνεις μονη σου στην καθημερινοτητα.Σε καταλαβαινω απολυτα το τροπο σκεψης σου.Χρειαζεται πολυ ψυχοθεραπεια να σκεφτεσαι πιο θετικα να πιστευεις πολυ στο Θεο γιατι να ξερεις η πιστη βοηθαει πολυ να αντιμετωπιζεις δυσαρεστα πραγματα στη ζωη σου, και να βρεις καποιον ανθρωπο που να σε αγαπαει πραγματικα διχως καμια εκμεταλευση αλλα ακομα και αν τον βρεις να κρατας μια πισινη μην τα δωσεις ολα σε εκεινον γιατι μπορει και να πληγωσει.αλλοι ειναι 25 χρονια παντρεμενοι και χωριζουν

Καλημέρα...

Γράφω έτσι στο ξεκάρφωτο γιατί έχω ανάγκη να πω ότι ξύπνησα τόσο νωρίς κι ότι νιώθω μεγάλο άγχος, αβάσταχτο... Πήρα lexotanil, ελπίζω να με βοηθήσει...

Quote:

---

Originally Posted by makaris90

Δεν το διαβασα απο την αρχη το θεμα αλλα απο τις τρεις τελευταιες σελιδες που διαβασα καταλαβα για την κυκνο οτι ειναι παρα πολυ ευαισθητη και θεωρει το εαυτο της αναξιο να ανταποκριθει στην καθημερινοτητα οπως επισης της ελειψε η στοργη οταν ηταν μικρη και την αποζητα τωρα που νιωθει πιεσμενη ψυχολογικα.Το δευτερο που εγραψα οτι θεωρεις αναξια το εαυτο σου να αντποκριθει στην καθημερινοτητα δεν το λεω προσβλητικα απλα οταν σου λειπει η μητερα σου τρελενεσαι στην σκεψη να παθει κατι κακο και να μην εχεις το στηριγμα σου και φοβασαι οτι δεν θα τα καταφερνεις μονη σου στην καθημερινοτητα.Σε καταλαβαινω απολυτα το τροπο σκεψης σου.Χρειαζεται πολυ ψυχοθεραπεια να σκεφτεσαι πιο θετικα να πιστευεις πολυ στο Θεο γιατι να ξερεις η πιστη βοηθαει πολυ να αντιμετωπιζεις δυσαρεστα πραγματα στη ζωη σου, και να βρεις καποιον ανθρωπο που να σε αγαπαει πραγματικα διχως καμια εκμεταλευση αλλα ακομα και αν τον βρεις να κρατας μια πισινη μην τα δωσεις ολα σε εκεινον γιατι μπορει και να πληγωσει.αλλοι ειναι 25 χρονια παντρεμενοι και χωριζουν

---

Κοίτα... Όσον αφορά την αναξιότητα σκέφτομαι 50 - 50 για μένα, ότι μπορεί να τα καταφέρω κι ότι μπορεί και όχι... Για τη στοργή δεν νομίζω ότι μου έλειψε μικρή, να φανταστείς μέχρι τα 10 μου χρόνια περίπου η μαμά μου όταν έρχονταν η ώρα να κοιμηθεί έρχονταν και κοιμόταν μαζί μου γιατί της το ζητούσα κάθε βράδυ πριν πέσω για ύπνο, φοβόμουν μόνη μου... Αλλά ναι, όταν λείπει τα βράδια όντως τρελαίνομαι...

Στο Θεό πιστεύω όμως έχω κουραστεί πάρα πολύ από την αρρώστια και τα προβλήματα... Όσο για την αγάπη, δύσκολα τα πράγματα γιατί εγώ δεν θέλω να κάνω σεξ λόγω μιας απόπειρας κακοποίησης στο παρελθόν και αν κάνω ξανά θα του ψήσω το ψάρι στα χείλη του άλλου γιατί δεν εμπιστεύομαι καθόλου εύκολα και φοβάμαι κι έχω αναμνήσεις από εκείνη τη φάση που μου έρχονται στο μυαλό...