Διαβαζω το Mονογραμμα τις τελευταιες μερες πριν με παρει ο υπνος, για να αγγιξω λιγη απ αυτη τη μαγικη χρυσοσκονη, να ταξιδεψω εκει οπου ακομα υπαρχει.Γιατι βαθια μεσα μας υπαρχει, αρκει να μην αποστρεφουμε τα ματια μας απο εκεινην.... :)
Printable View
Διαβαζω το Mονογραμμα τις τελευταιες μερες πριν με παρει ο υπνος, για να αγγιξω λιγη απ αυτη τη μαγικη χρυσοσκονη, να ταξιδεψω εκει οπου ακομα υπαρχει.Γιατι βαθια μεσα μας υπαρχει, αρκει να μην αποστρεφουμε τα ματια μας απο εκεινην.... :)
Όταν χαράζει, ο πρώτος στεναγμός
βγαίνει απ' τα πιο σφιγμένα χείλη
σαν πεταλούδα, στη καμαρή πετά
ψάχνοντας άνοιγμα να φύγει
Αν είσαι μόνος, αν είσαι αδύναμος
η χαραυγή θα σε ξεκάνει
έχει το μύρο, έχει τη σιγαλιά
έχει τον ήλιο τον αλάνη
Καινούρια μέρα, καινούριος ποταμός
στις εκβολές του θα προσφέρει
όσα χαθήκαν, όσα ξεχάστηκαν
και όσα για αυτά κανείς δεν ξέρει
Πίσω απ' τους λόφους, πίσω απ' τα βλέφαρα
υπάρχει τόπος και για σένα
χωρίς Βαστίλλη, χωρίς ανάθεμα
χωρίς τα χείλη τα σφιγμένα
Διαμαντένια μου,αν μου επιτρέπεις να παραθέσω τους δημιουργούς...
"Όταν χαράζει"
Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Γιάννης Αγγελάκας
Ακόμα ένα από τον "Βραχνό Προφήτη":
"Παλιά πληγή"
Μουσική, Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Τραγούδι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
μονάκριβη, δική μου.
Την ξεριζώνω απ' την καρδιά,
φυτρώνει στην αυλή μου.
Ανθίζει καταχείμωνο
που οι φωνές κοπάζουν,
Έχει τη φυλλωσιά πυκνή
και νύχια που χαράζουν.
Αγαπημένα πρόσωπα,
αγαπημένα μάτια.
Έρχονται σαν τα κύματα
κι αφήνουν κατακάθια.
Μαραίνεται απ' το γέλιο μου,
πίνει απ' τα δάκρυά μου.
Έρχεται στις παρέες μου
και κλέβει τη μιλιά μου.
Βαθιά πληγή, παλιά πληγή
πες μου τί να κοιτάξω.
Να μπω σε κόσμο σκοτεινό
ή πάλι ν' αγκαλιάσω;
Απόσπασμα από "ΤΟ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΑΝΤΙΟ" του Βασίλη Βασιλικού
Aφηγητής: Γιώργος Κιμούλης
Μουσική/Στίχοι: Διονύσης Τσακνής/Βασίλης Βασιλικός
"Τρέμοντας μην ζήσει μόνος του ως τα 80, μελαγχολούσε στο παράθυρο
Σα να ?χε μείνει πάνω σε ένα τρένο μία στάση πέρα από τον προορισμό του....
Η νύχτα είναι δικιά μου και δικιά σου, μακρινή αγάπη, ολέθρια,
που τώρα δεν ζω παρά για να σ? αναστήσω.
Μα να που τα λόγια δεν φτάνουν πια
Τα λόγια είναι φενάκη κι η αλήθεια εσύ
Εσύ μένεις να με οδηγείς με την σκοτεινή φωτοβολίδα σου στο χάος αυτό,
το χάος μου, που φρόντισες να το γεμίσεις με την φωνή σου
Τι ήρθα; Που πάω; Τι ζητώ; Γιατί χωρίς εσένα λιγόστεψε το φως μου;
Μακρινή, μακρινή που μου φαίνεσαι αγάπη μου
Μακρινή, μακρινή που είσαι τώρα.
Μου άφησες τα σημάδια σου ανεξίτηλα
Τόσα ρούχα, τόσες γραφές στον αέρα, τόσα αποτυπώματα στην σκιά
Πως να πω ότι όλα αυτά ήταν ενέργεια κι εσύ ξαναγύρισες στην πηγή σου;
Θέλω να έρθω να σε βρω.
Είσαι γλυκιά και σ? αγαπάω
Μονάχα όταν έρχεσαι να σε δω να φοράς τα ρούχα που μ? αυτά σε γνώρισα,
έτσι σ? αγάπησα, έτσι σε πίστεψα
Σε αισθάνθηκα λίγο μακρινή όταν γύρισες από την Αμερική
Μετά απόκτησες μία κρούστα ασάφειας
Απ? το να τα πνίγεις όλα μέσα σου, κόντευες να πνιγείς η ίδια
Σ? αυτό το πολύ βιαστικό πέρασμά μας από την γη,
καθένας μας αφήνει μιαν ανάσα, μια πνοή κι όλα μετά τα σβήνει
Μην ζητάς να μάθεις πιο βαθιά τα μυστικά, δεν υπάρχουν
Μα κι αν υπήρχαν, δεν τα ξέρουμε κι αυτά, δεν τα ξέρουμε....
Δεν έχω άλλα δάκρυα.
Μισώ το γράψιμο που με εκτόνωσε,
που μου δίνει την αίσθηση ότι κάνω το χρέος μου απέναντί σου
Το μόνο χρέος μου, γλυκιά μου αγάπη, για πάντα χαμένη,
είναι να κλαίω για σένα, να κλαίω, να κλαίω.
Κι όταν δεν το μπορώ, αρρωσταίνω..."
Αλλο ένα που μ΄αρεσει πολυ,αφιερωμενο στα παιδια μου
Στίχοι: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Μουσική: Θανάσης Παπακωνσταντίνου
Πρώτη εκτέλεση: Διονύσης Σαββόπουλος
Ο ήλιος είναι του κόσμου η μαία,
που ξεγεννάει τις σκιές και τις αφήνειμ
μέσα στο κλάμα, μπροστά σε πόρτες σφαλιστές.
Δρόμοι που στρίβουν, δρόμοι που κρύβουν,
δρόμοι που γέμισαν σκιές.
Σκιά κι ο χρόνος, τώρα γεννιέται,
μα έχει γίνει κιόλας χτες.
Καμιά σημαία, καμιά πατρίδα
δε θα μπορέσει να σου πει
όσα σου λέει μια φωτογραφία
που σε κρατάει μικρό παιδί..
* Ένας άντρας δεν είναι ολοκληρωμένος μέχρι να παντρευτεί.
Τότε είναι τελειωμένος!
(Ζα Ζα Γκαμπόρ)
* Αγάπη: Η προσωρινή παράνοια που γιατρεύεται με το γάμο!
('Αμπρος Πιρς)
* Τα δεσμά του γάμου είναι τόσο βαριά που χρειάζονται δύο για να τα κουβαλούν, μερικές φορές τρεις.
(Αλέξανδρος Δουμάς)
* Αν κάποιος κλέψει τη γυναίκα σου δεν υπάρχει καλύτερη εκδίκηση
από το να τον αφήσεις να την ...κρατήσει.
(Σάσα Γκιτρί)
* Η αγαπημένη είναι σαν ένα μπουκάλι με κρασί. Η σύζυγος είναι το μπουκάλι του κρασιού.
( Μποντλέρ)
* Ευτυχία: Να 'σαι με τη τέλεια γυναίκα.
Δυστυχία: Τέτοια γυναίκα δεν υπάρχει!
(΄Ασημος)
* Η συμβουλή μου, παντρέψου: Αν βρεις καλή σύζυγο θα 'σαι ευτυχισμένος. Αν όχι, θα γίνεις φιλόσοφος.
(Σωκράτης)
* Η πραγματικότητα είναι μια παραίσθηση που προκαλείται από την έλλειψη αλκοόλ.
* Διγαμία σημαίνει να 'χεις μια γυναίκα περισσότερη. Μονογαμία το ίδιο.
* Ο μόνος τρόπος για να ξεφορτωθείτε ένα πειρασμό είναι να υποκύψετε σ' αυτόν.
* Μπορώ ν' αντισταθώ στα πάντα εκτός από τον πειρασμό!
* Οι άντρες παντρεύονται επειδή είναι κουρασμένοι, οι γυναίκες επειδή είναι περίεργες. Κι οι δύο απογοητεύονται.
* Δεν είμαι αρκετά νέος για να τα ξέρω όλα.
* Τα καλύτερα πράγματα στον κόσμο είναι ανήθικα, παράνομα ή βαρια φορολογημένα.
(Όσκαρ Ουάιλντ)
Κάποτε ονειρεύτηκα ότι ήμουν πεταλούδα.
Ή μήπως είμαι μία πεταλούδα που ονειρεύτηκε ότι είναι άνθρωπος?
Λάο Τσε.
υ.γ. Λέτε να είμαι πεταλούδα 77 κιλών? Ωχ παναγία μου .....
Τώρα που γρήγορα νυχτώνει
σαν παραμύθι θα στο πω
ό,τι αγαπάς δεν τελειώνει
κι εγώ ακόμα σ αγαπώ...
Ο,ΤΙ ΑΓΑΠΑΣ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ...ΚΙ ΕΓΩ ΑΚΟΜΑ Σ'ΑΓΑΠΩ...
Υπέροχος ο Πασχαλίδης...Ακόμα ένα τραγουδισμένο από κείνον:
Μικρό μου θαύμα εσύ
Φωτιά και προσευχή
Μη σου περνάει απ? το μυαλό πως θα σ? αφήσω
Ούτε για μια στιγμή δεν ψάχνω αφορμή
Εγώ για σένα όλη τη γη θα περπατήσω
Κι αν δεν πιστεύεις ούτε λέξη απ? όλα αυτά
Στα μάτια κοίτα με καλά
θελω ενα κορμι αθικτο καθαρο.να σκαλησω πανω του την ιστορια μ.μια καρδια αθωα παιδικη ανυποψιαστη να την ακουω σιγα σιγα να πρωτομουρμουριζει τις προστυχες μελωδιες μ.
αγγελακας
Φιλώ τα χέρια μου
που αξιώθηκαν να σε χαϊδέψουν.
Αγαπώ τα χείλη μου
γιατί φίλησαν τα δικά σου.
Λατρεύω τα μάτια μου
που βλέπουν μονάχα εσένα...
(Νίκος Καρύδης)
ΑΝ ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΛΕΓΕΣΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΣ
(Τάσος Λειβαδίτης)
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
δεν θα πάψεις ούτε στιγμή ν' αγωνίζεσαι
για την ειρήνη και για το δίκιο.
Θα βγεις στους δρόμους , θα φωνάξεις
τα χείλη σου θα ματώσουν απ' τις φωνές
Το πρόσωπό σου θα ματώσει απ' τις σφαίρες
μα δε θα κάνεις ούτε βήμα πίσω.
Κάθε κραυγή σου θα ' ναι μια πετριά
στα τζάμια των πολεμοκάπηλων.
Κάθε χειρονομία σου θα 'ναι
για να γκρεμίζει την αδικία.
Δεν πρέπει ούτε στιγμή να υποχωρήσεις,
ούτε στιγμή να ξεχαστείς.
Είναι σκληρές οι μέρες που ζούμε.
Μια στιγμή αν ξεχαστείς,
αύριο οι άνθρωποι θα χάνονται
στη δίνη του πολέμου,
έτσι και σταματήσεις
για μια στιγμή να ονειρευτείς
εκατομμύρια ανθρώπινα όνειρα
θα γίνουν στάχτη απ' τις φωτιές.
Δεν έχεις καιρό, δεν έχεις καιρό για τον εαυτό σου
αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
μπορεί να χρειαστεί και να πεθάνεις
για να ζήσουν οι άλλοι.
Θα πρέπει να μπορείς να θυσιάζεσαι
ένα οποιοδήποτε πρωινό.
Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος
θα πρέπει να μπορείς να στέκεσαι
μπρος στα ντουφέκια!
ΣΩΜΑ ΚΑΙ ΨΥΧΗ (Μάνος Ελευθερίου)
(απ' την συλλογή του "Το νεκρό καφενείο")
Όχι μονάχα εκείνο που είμαστε κι ό,τι απόμεινε από μάς
ή ό,τι αγωνιζόμαστε να φαίνεται
αλλά μαζί μας σέρνουμε και τις μορφές των άλλων
που με τα χρόνια γίνονται ίσκιος ανάμνησης
μαζί μας σέρνουμε σημάδια και κομμάτια τους
το αίμα, την αγάπη τους, την περιφρόνησή τους
τα πάθη και τα μίση τους και την εκδίκησή τους
αυτά που χάσαμε σε τρόμους και κινδύνους-
όσα κερδίσαμε σε μάζες βιαστικές, τυραννικές
κι όσες μας έδωσαν χαρές περαστικές οι αθάνατοι.
Έτσι σιγά σιγά χτίζεται σώμα και ψυχή.
Έτσι σιγά σιγά το πρόσωπό μας.
«...Κάθε άνθρωπος άξιος να λέγεται γιος του ανθρώπου σηκώνει το σταυρό του κι ανεβαίνει το Γολγοθά του. Πολλοί, οι πιο πολλοί, φτάνουν στο πρώτο, στο δεύτερο σκαλοπάτι, λαχανιάζουν, σωριάζονται στη μέση της πορείας και δε φτάνουν στην κορφή του Γολγοθά -θέλω να πω στην κορφή του χρέους τους- να σταυρωθούν, ν' αναστηθούν, και να σώσουν την ψυχή τους. Λιποψυχούν, φοβούνται να σταυρωθούν, και δεν ξέρουν πως η σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της ανάστασης.
'Αλλον δεν έχει. ....»
ΝΙΚΟΣ ΚΑΖΑΝΤΖΑΚΗΣ ( απόσπασμα από την ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟΝ ΓΚΡΕΚΟ )
Έχει και η ψυχή τον δικό της κονιορτό που εάν σηκωθεί μέσα μας αέρας, αλίμονο.
Oι ορμές χτυπάνε στα παράθυρα, τα τζάμια θρυμματίζονται.
Λίγοι ξέρουν ότι ο υπερθετικός στα αισθήματα σχηματίζεται με το φως, όχι με τη δύναμη.
Kι ότι χρειάζεται χάδι εκεί που βάζουν μαχαίρι.
Ότι ένας κοιτώνας με τη μυστική συνεννόηση των σωμάτων μάς παρακολουθεί παντού
και μας παραπέμπει στην αγιότητα χωρίς συγκατάβαση.
ΟΔΥΣΣΕΑΣ ΕΛΥΤΗΣ
Της αγάπης την ουσία
τη μετρώ στην απουσία
κι όλο γίνομαι κομμάτια
πράσινα γλυκά μου μάτια
Όσα κι αν ήξερα
τα ξέχασα κοντά σου
και τη ματιά σου έχω μόνο φυλαχτό
Μ' ένα χαμόγελο
τα σύννεφα σκορπίζεις
και με φωτίζεις μ' ένα φως αληθινό
Αληθινό
Λυπούμαι γιατί άφησα να περάσει ένα πλατύ ποτάμι
μέσα από τα δάχτυλά μου
χωρίς να πιώ ούτε μια στάλα.
Τώρα βυθίζομαι στην πέτρα.
Ενα μικρό πεύκο στο κόκκινο χώμα,
δεν έχω άλλη συντροφιά.
Οτι αγάπησα χάθηκε μαζί με τα σπίτια
που ήταν καινούργια το περασμένο καλοκαίρι
και γκρέμισαν με τον αγέρα του φθινοπώρου.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ
Τα πράγματα γύρω μας δεν είναι απόλυτα καλά η απόλυτα κακά αλλά εξαρτώνται από την προαίρεση μας..
Να μην είσαι Θύτης
Να μην είσαι Θύμα
Μα πάνω απ' όλα
Να μην είσαι Θεατής...
ΕΡΩΤΙΚΟ ΓΡΑΜΜΑ ( Μη χάνεις το θάρρος σου )
Τάσος Λειβαδίτης
(Μελοποιημένο και από τον Μίκη Θεοδωράκη)
Μη χάνεις το θάρρος σου
εμείς πάντα το ξέραμε
πως δεν χωράει
μέσα στους τέσσερις τοίχους
το μεγάλο μας όνειρο.
Εμάς τα σπίτια μας είναι όλοι οι δρόμοι
που στα σπλάχνα τους κοιμούνται
τόσοι σκοτωμένοι.
Θα θυμάμαι πάντοτε τα φιλιά σου
που κελαηδούσαν σαν πουλιά
θα θυμάμαι τα μάτια σου
φλογερά και μεγάλα
σαν δυο νύχτες έρωτα
μέσα στον άγριο πόλεμο.
ΕΝΑΣ ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Νικηφόρος Βρεττάκος
Ἀναζητῶ μιὰν ἀκτὴ νὰ μπορέσω νὰ φράξω
μὲ δέντρα ἢ καλάμια ἕνα μέρος
τοῦ ὁρίζοντα. Συμμαζεύοντας τὸ ἄπειρο, νἄχω
τὴν αἴσθηση: ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε μηχανὲς
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγες. ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουν στρατιῶτες
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι, ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ὅπλα
ἢ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγα, στραμμένα κι αὐτὰ πρὸς τὴν ἔξοδο
τῶν δασῶν μὲ τοὺς λύκους, ἢ πὼς δὲν ὑπάρχουνε ἔμποροι
ἤ πὼς ὑπάρχουνε πολὺ λίγοι σὲ ἀπόκεντρα
σημεῖα τῆς γῆς ὅπου ἀκόμη δὲν ἔγιναν ἁμαξωτοὶ δρόμοι.
Τὸ ἐλπίζει ὁ Θεὸς
Πὼς τουλάχιστο μὲς στοὺς λυγμοὺς τῶν ποιητῶν
δὲν θὰ πάψει νὰ ὑπάρχει ποτὲς ὁ παράδεισος.
ΜΕΣ ΣΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ
Μάνος Ελευθερίου
Χιόνι κρατούσα κι έλειωνε σαν τις ελπίδες των ανθρώπων.
Ζούσα τότε θυμάμαι σ' άλλες εποχές.
Φύλαξες τα χρυσά φιλιά μες στ' αργυρά κουτάκια.
Φύλλα ξερά της δάφνης και φύλλα Παραδείσου.
Μες στα βιβλία της αγάπης και μέσα στα λευκώματα
κι αυτό που δεν μπορεί να υποσχεθεί.
Είναι λοιπόν καημοί που τους περνάμε μόνοι μας.
Κι είναι καημοί που μοιραζόμαστε πολλοί.
Κι ο πόνος ο ελληνικός δεν έχει τέλος.
Απόσπασμα από την "ΑΜΟΡΓΟ"του Νίκου Γκάτσου
Mα εδώ στην όχτη την υγρή μόνο ένας δρόμος υπάρχει
Mόνο ένας δρόμος απατηλός και πρέπει να τον περάσεις
Πρέπει στο αίμα να βουτηχτείς πριν ο καιρός σε προφτάσει
Kαι να διαβείς αντίπερα να ξαναβρείς τους συντρόφους σου
ʼνθη πουλιά ελάφια
Nα βρεις μιαν άλλη θάλασσα μιαν άλλη απαλοσύνη
Nα πιάσεις από τα λουριά του Aχιλλέα τ' άλογα
Aντί να κάθεσαι βουβή τον ποταμό να μαλώνεις
Tον ποταμό να λιθοβολείς όπως η μάνα του Kίτσου.
Γιατί κι εσύ θα 'χεις χαθεί κι η ομορφιά σου θα 'χει γεράσει.
Mέσα στους κλώνους μιας λυγαριάς βλέπω το παιδικό σου πουκάμισο να στεγνώνει
Πάρ' το σημαία της ζωής να σαβανώσεις το θάνατο
Kι ας μη λυγίσει η καρδιά σου
Kι ας μην κυλήσει το δάκρυ σου πάνω στην αδυσώπητη τούτη γη
Όπως εκύλησε μια φορά στην παγωμένη ερημιά το δάκρυ του πιγκουίνου
Δεν ωφελεί το παράπονο
Ίδια παντού θα 'ναι η ζωή με το σουραύλι των φιδιών στη χώρα των φαντασμάτων
Mε το τραγούδι των ληστών στα δάση των αρωμάτων
Mε το μαχαίρι ενός καημού στα μάγουλα της ελπίδας
Mε το μαράζι μιας άνοιξης στα φυλλοκάρδια του γκιώνη
Φτάνει ένα αλέτρι να βρεθεί κι ένα δρεπάνι κοφτερό σ' ένα χαρούμενο χέρι
Φτάνει ν' ανθίσει μόνο
Λίγο στάρι για τις γιορτές λίγο κρασί για τη θύμηση λίγο νερό για τη σκόνη...
--->ΒΙΒΛΙΟ: "ΤΟ ΦΑΝΤΑΣΜΑ ΤΗΣ ΑΞΟΔΕΥΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ" της ΜΑΡΩΣ ΒΑΜΒΟΥΝΑΚΗ
Οπισθόφυλλο:
Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περίμενες να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. O άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Κι αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις -όχι απ' αυτά που δεν έχεις αλλά απ' αυτά που έχεις-, δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο.Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Η αγάπη όντως είναι η μεγάλη πλήρωση της ύπαρξης, αλλά μόνο όταν πρόκειται για αγάπη που δίνεις. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί να αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που εμείς δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, από όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη κι η ψυχή διά της απωλείας της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με τον μίζερο εαυτό μας που τη στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε· προϋποθέτει μεταστροφή της εγωιστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φάντασμα στοιχειώνει τη ζωή μας. Λέγεται πως: "Μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη?"
Δεν ξέρω
πώς είναι ν? αγαπάς μια στιγμή?
μια φλόγα που στην ανάμνησή σου σβήνει?
μια θύμηση γλυκιά και πικρή
που με γυρνά σε ξεχασμένους τόπους?
Δε γνώρισα
πώς είναι να κρατάς μια στιγμή?
να μην αφήνεις να ξεφύγει μια πνοή?
που σαν αχός στο τέλος θα χαθεί
στο παιχνίδι που σκάρωσε ένα βράδυ η μοίρα.
Δεν έμαθα
ποτέ μου να μιλώ με φτιασίδια?
μα αυτό, μάτια μου, σε πήρε μακριά?
σε τόπους μακρινούς, πέρα από μένα?
Νιώθω
πώς είναι ν? αγαπάς μια ζωή?
να χάνεσαι σε ένα παραμύθι?
μα, πες μου, μάτια μου, ποιο είναι το τέλος
και ποια η αρχή?;
Σε σένα αφήνομαι,
κρατώ τη στιγμή σου
ώσπου να σε χάσω ξανά
μέχρι να βρω την πηγή σου?
Μάτια μου, μη με ψάξεις!
Θα ζω στις στιγμές?
Σ? αυτές που δεν αγάπησα,
Σ? αυτές που δεν κράτησα,
Σ? ένα χάος που εγώ
ποτέ δεν κατάλαβα?
ΝΙΤΣΕ: "Μ'αρέσει εκείνος που η ψυχή του είναι πιο βαθιά απ'την πληγή του"
Στην πικρή σου σιωπή
προσπαθώ μια ρωγμή να τραβήξω
σαν γραμμή μολυβιού σε χαρτί που κυλά
των ματιών σου σημάδια δυο στάλες ηχούν?
Και οι λέξεις μου χάνονται
σε μια λίμνη βαθιά
με νερά σκοτεινά, του βυθού σου τα χνάρια?
Κι όταν τα φύλλα θα πέσουν,
όταν το λευκό θα σε βρει,
όταν ο ουρανός σου τελειώσει
κι η σιωπή σου σαν κραυγή ακουστεί
θα ?χω χαθεί, δε θα ?μαι πια εκεί?
Η αυγή πλησιάζει κι η νύχτα μικρή,
η φωτιά σου έχει σβήσει
η απουσία μου πεθαίνει στις στάχτες της?
κι εγώ δεν είμαι εκεί?
ΑΝΑΠΟΤΡΕΠΤΟ ( Τάσος Λειβαδίτης )
Όλα δείχναν πως είχε τελειώσει η αγάπη μας.
Τα χάδια μας ξυπνούσαν τώρα πιότερο την ανάμνηση
παρά το ίδιο μας το κορμί.Κι όμως δε θέλαμε να το πιστέψουμε,
επιμέναμε.Σκεπάζοντας τις ρωγμές του χρόνου
με όρκους,δάκρυα,ασέλγειες,κι άλλες τέτοιες υπέροχες
και μάταιες υπερβολές.
Μα όταν κείνο το βράδι σηκωθήκαμε και ντυθήκαμε σιωπηλοί
κι έφυγες χωρίς να σε σταματήσω ή να σε καλέσω πίσω
και το κρεβάτι έμεινε βουλιαγμένο κι άδειο, σαν ένας τάφος
που ζητάει τον νεκρό του,
και βρέθηκες μονάχη στη μέση του δρόμου,κι εγώ
καταμόναχος στην άδεια παγωμένη κάμαρα,
έκλαψα-έκλαψα τότε ατέλειωτα,
καθώς είδα με τρόμο ξαφνικά,
πόσο είχαμε σταθεί για πάντα ξένοι.
ΦΩΝΕΣ ( Κων/νος Καβάφης )
Ιδανικές φωνές κι αγαπημένες
εκείνων που πέθαναν, ή εκείνων που είναι
για μας χαμένοι σαν τους πεθαμένους.
Κάποτε μες στα όνειρά μας ομιλούνε·
κάποτε μες στην σκέψι τες ακούει το μυαλό.
Και με τον ήχο των για μια στιγμή επιστρέφουν
ήχοι από την πρώτη ποίηση της ζωής μας -
σα μουσική, την νύχτα, μακρυνή, που σβύνει.
ΑΠΡΟΣΔΟΚΙΕΣ ( Κική Δημουλά )
Θεέ μου τι δεν μας περιμένει ακόμα.
Κάθομαι εδώ και βρέχομαι.
Βρέχει χωρίς να βρέχει
όπως όταν σκιά
μας επιστρέφει σώμα.
Κάθομαι εδώ και κάθομαι.
Εγώ εδώ, απέναντι η καρδιά μου
και πιό μακριά
η κουρασμένη σχέση μου μαζί της.
Έτσι για να φαινόμαστε πολλοί
κάθε που μας μετράει το άδειο.
Φυσάει άδειο δωμάτιο.
Πιάνομαι γερά από τον τρόπο μου
που έχω να σαρώνομαι.
Νέα σου δεν έχω.
Η φωτογραφία σου στάσιμη.
Κοιτάζεις σαν ερχόμενος
χαμογελάς σαν όχι.
ʼνθη αποξηραμένα στο πλάι
σου επαναλαμβάνουν ασταμάτητα
το ακράτητο όνομα τους semprevives
semprevives - αιώνιες, αιώνιες
μην τύχεις και ξεχάσεις τι δεν είσαι.
ΕΠΙΡΡΟΕΣ ( Κική Δημουλά )
Κάτι τι σου είπε η βροχή,
κάτι τι σου είπε ο Σεπτέμβρης,
κι έγινε η μορφή σου
τζάμι θολό,
που πίσω του μπορεί
κανείς ανενόχλητα
μήνες απρόοπτους
να περάσει...
ΕΜΜΕΣΗ ΑΔΡΑΝΕΙΑ ( Κική Δημουλά )
Ευλογημένο να'ναι το Εμπόδιο
και τρισευλογημένο.
Δέντρο ισκιερής διακιολογίας
ότι δεν φταίμε εμείς,
να βρίσκει δροσερήν αθώωση
ο λιποτάκτης Χειρισμός,
να κολατσίζει με το πάσο της
το μεροκάματιάρικο άλλοθί της
η Αλλοτρίωση μας.
Nadine,γιατι ημουνα σιγουρη οτι διαβαζεις και αγαπας την ποιηση;Και με πολλες/ους απο σας εχουμε κοινες ποιητικες αγαπες Σεφερη,Ελυτη,Λειβαδιτη,Νερ� �υδα,Πολυδουρη,να αναφερω Καρυωτακη,Σκαριμπα,Νικανορ Παρρα,Φρηντ,Καββαδιας,Ριτσ� �ς,Κατερινα Γωγου,αλλα και τους απαραμιλλους στιχους απο Νικολακοπουλου,Λ.Παπαδοπου λο και Ασιμο.Δεσμευομαι να επανελθω με στιχους απο επιλεγμενα πολυαγαπημενα ποιηματα.Θα με ενδιεφερε να διαβασω και δικα σας ποιηματα,ειμαι σιγουρη οτι γραφετε αρκετοι.Δημουλα,τωρα τελευταια εχω ξεκινησει να διαβαζω,εξαιρετικη ποιητρια.Οταν διαβαζω τοσο μεγαλους ποιητες,παντα με πιανει ενα δεος,ποσο προικισμενο πνευμα διαθετουν καποιοι ανθρωποι,τι ευλογημενοι που ειναι...
Πραγματικά ευλογημένοι!Αν και δυστυχώς,συνήθως ο πόνος και η μοναξιά δημιουργούν αυτά τα μικρά θαύματα...
Όμως δίνουν τόση παρηγοριά και ψυχική ανάταση σ'εμάς...θα ήταν ευχής έργο να ήταν καλότυχοι κι ευτυχισμένοι!
Εν αναμονή λοιπόν και των δικών σου επιλεγμένων πολυαγαπημένων ποιημάτων...ή δικών σου δημιουργημάτων... :)
Πείθουμε τους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι καλύτερη όταν θα παντρευτούμε, θα αποκτήσουμε ένα μωρό, μετά ένα ακόμα.
Μετά αγχωνόμαστε διότι τα παιδιά μας δεν είναι αρκετά μεγάλα και όλα θα είναι καλύτερα όταν θα μεγαλώσουν.
Στη συνέχεια αγχωνόμαστε γιατί φτάνουν στην εφηβεία και πρέπει να ασχοληθούμε μαζί τους. Θα είμαστε σίγουρα ευτυχείς όταν θα ξεπεράσουν αυτό το στάδιο.
Λέμε στους εαυτούς μας ότι η ζωή μας θα είναι ολοκληρωμένη όταν ο σύντροφός μας θα αποκατασταθεί, όταν θα αποκτήσουμε ένα πιο ωραίο αυτοκίνητο, όταν θα μπορέσουμε να πάμε διακοπές, όταν θα πάρουμε την σύνταξή μας.
Η αλήθεια είναι ότι η καλύτερη στιγμή για να είμαστε ευτυχισμένοι είναι ΤΩΡΑ.
Αλλιώς πότε ;
Η ζωή μας θα είναι πάντοτε γεμάτη με απογοήτευση. Είναι προτιμότερο να το παραδεχτούμε και να αποφασίσουμε να είμαστε ευτυχισμένοι παρόλα αυτά.
Για πολύ καιρό, μου φαινόταν ότι η ζωή μου θα άρχιζε.
Η πραγματική ζωή.
Αλλά υπήρχαν πάντα εμπόδια, μία δοκιμασία να ξεπεραστεί, μια δουλειά να τελειώσει, χρόνος να δοθεί, ένα χρέος να πληρωθεί. Μετά η ζωή θα ξεκινούσε.
Τελικά κατάλαβα ότι αυτά τα εμπόδια ήταν η ΖΩΗ.
Αυτή η προοπτική με βοήθησε να δω ότι δεν υπάρχει μονοπάτι προς την ευτυχία.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΥΤΥΧΙΑ.
Λοιπόν, εκτιμήστε κάθε στιγμή.
Σταματήστε να περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο, να ξαναγυρίσετε στο σχολείο, να χάσετε 10 κιλά, να πάρετε 10 κιλά, να ξεκινήσετε να δουλεύετε, να παντρευτείτε, να έρθει η Παρασκευή το βράδυ, η Κυριακή πρωί, να αγοράσετε ένα καινούριο αμάξι, να πληρώσετε την υποθήκη σας, να έρθει η άνοιξη, το καλοκαίρι, το φθινόπωρο, ο χειμώνας, η πρώτη του μήνα, η τα μέσα του μήνα, να ακουστεί το τραγούδι σας στο ραδιόφωνο, να πεθάνετε, να ξαναγεννηθείτε ... πριν αποφασίσετε να ΕΙΣΤΕ ΕΥΤΥΧΙΣΜΕΝΟΙ.
Η ευτυχία είναι ένα ταξίδι, όχι ένας προορισμός.
Δεν υπάρχει καλύτερος χρόνος για να είστε ευτυχισμένοι ....από το ΤΩΡΑ !
Ζήστε και εκτιμήστε την τωρινή στιγμή.
-Αγνωστος συγγραφέας-
Τά Πάθη τῆς Βροχῆς (Κική Δημουλά)
Ἐν μέσῳ λογισμῶν και παραλογισμῶν
ἄρχισε ἡ βροχή να λιώνει τἀ μεσάνυχτα
μ' αὐτόν τον νικημένο πάντα ἦχο
σί, σί, σί.
Ἦχος συρτός, συλλογιστός, συνέρημος,
ἦχος κανονικός κανονικῆς βροχῆς.
Ὅμως ὁ παραλογισμός
ἄλλη γραφή κι ἄλλην ἀνἀγνωση
μοῦ μαθε για τούς ἤχους.
Κι ὅλη τή νύχτα ἀκούω καί διαβάζω τή βροχή,
σἰγμα πλάι σἐ γιῶτα, γιῶτα κοντἀ στο σίγμα,
κρυστἀλλινα ψηφία που τσουγκρίζουν
και μουρμουρίζουν ἕνα ἐσύ, ἐσύ, ἐσὐ.
Κάθε σταγόνα κι ἕνα ἐσύ,
ὅλη τή νύχτα
ὁ ἴδιος παρεξηγημἐνος ἦχος,
ἀξημέρωτος ἦχος,
ἀξημέρωτη ἀνάγκη ἐσύ,
βραδύγλωσση βροχή,
σάν πρόθεση ναυαγισμένη
κάτι μακρύ νἀ διηγηθεῖ
καἰ λέει μόνο ἐσύ, ἐσύ,
νοσταλγία δισύλλαβη,
ἔνταση μονολεκτικἠ,
τό ἕνα ἐσύ σἀ μνήμη,
τό ἄλλο σάν μομφἠ
καί σἀν μοιρολατρία,
τόση βροχή γιά μιά ἀπουσία,
τόση ἀγρύπνια γιἀ μιἀ λἐξη,
πολύ με ζάλισε ἀπόψε ἡ βροχή
μ' αὐτἠ της τἠ μεροληψία
ὅλο ἐσύ, ἐσύ, ἐσὐ,
σἀν ὅλα τ' ἄλλα νἀ 'ναι ἀμελητἐα
καἰ μόνο ἐσύ, ἐσὐ, ἐσύ.
Απόσπασμα από την ΑΝΕΠΙΔΟΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ της Μαρίας Πολυδούρη,
το γράμμα της στον κόσμο,που ποτέ δεν έγραψε σ'εκείνη κατά τη φίλη της,Έμιλι Ντίκινσον
"... Αγαπήθηκα, αγαπήθηκα πολύ, μα μπορεί ποτέ κανείς να φαντασθή ότι λυπόμουνα βαθειά όταν καταλάβαινα ότι μ? αγαπούσαν; Εγώ, ίσως να μην αγάπησα αρκετά, όχι όσο έπρεπε. Τον ιδανικό μου έρωτα θαρρώ τον έζησα στη φαντασία μου. Η ψυχή μου και η αγάπη γεννήθηκαν την ίδια μέρα. Αυτό το ένιωθα μέσα μου, κι? όμως δεν πίστευα ότι θα υπήρχε μέρα που θα μου αποδείκνυε ότι αγαπούσα αληθινά. Δεν είνε στ? αλήθεια τραγικό, μια μεγάλη ειρωνεία, να μιλούν για την αγάπη άνθρωποι που δεν την γνωρίζουν και να σιωπούν εντελώς κείνοι που νοιώθουν την ψυχή τους να πνίγεται στο πόνο της;
Πολλοί λέγαν ότι ζούσα μεσ? στο κεφάλι μου. Κάτι έπρεπε να πουν κι? αυτοί? Πως άλλως θα με κατέτασσαν σε συγκεκριμένη κατηγορία ανθρώπων; ʼνθρωποι, ανθρωπάκια! Η ζωή ένα τεράστιο ψέμα που άλλοι το αγαπάνε κι? άλλοι - οι λίγοι - προσπαθούν να το κάνουν αληθινή ζωή. Εσείς, αγαπητοί άγνωστοί μου φίλοι, πως ζείτε; Ζείτε; Μια φάρσα, αυτό ήταν η δικιά μου ζωή. Κανείς δεν την κατάλαβε. Γεννήθηκα χωρίς να το θέλω, έζησα στο περίπου, και σκηνοθέτησα το θάνατό μου. Κι? όμως αγαπούσα τη ζωή, αλλά πάντα αυτή μούπαιρνε ό,τι άλλο αγαπούσα. Μου έλειπε πάντα μια καρδιά που να πονή για μένα. Κι ήταν δύσκολο, δύσκολο πολύ να ζω μονάχη μου μεσ? σένα κόσμο τόσο παράλογα προσκολλημένο στα μικρά της ζωής και στο τίποτα. Ήμουνα σαν παράσιτο, σαν μαύρο ξωτικό που έχασε το δρόμο κι? αντί να ταξιδέψει στον ονειροκόσμο του, ξέπεσε σε τούτη δω τη γη. Μάλιστα, κάποια φορά, κάποιος με ρώτησε κρυφά αν είμαι χήρα σαν φορούσα μαύρα βαρειά. Εγέλασα. Αλήθεια ήταν! αν μάντεψε την ψυχή μου, καλά την ωνόμασε χήρα?
...
?Πόσο είνε αστεία η ζωή μα και πόσο αστειότεροι είμαστε μεις που την ανεχόμαστε τέτοια?, έγραψα, θυμάμαι, κάποτε στο ημερολόγιό μου?
Μα, από τότε έχουν πεια περάσει χρόνια. Πόσα, δεν ξεύρω, αφού ο χρόνος δεν έχει πεια για με καμμία σημασία. Τώρα, είμαι κάπου αλλού και ζω - αν τούτη δω η κατάσταση θεωρείται ζωή - μέσ? απ? τις αναμνήσεις μου. Ξεφυλλίζω τα τετραδία του μυαλού και κυττάζω πίσω. Όλα ζητάω τα χαμένα, τις μικρές στιγμές, τον αγαπημένο? Γυρνώ το βλέμμα και τον κυττάζω πάντα το δρόμο που αφήσαμε. Είνε μακρύς, σκοτεινός, γεμάτος δυσκολίες και φρίκη? είνε τόσο μακρύς, τόσο δύσκολος? κι? όμως - θεέ συγχώρεσέ με - θα τον έπερνα με την καρδιά γεμάτη δάκρυα και μεταμέλεια? Με την καρδιά δεμένη με τα σίδερα της αμαρτίας θα ξεκινούσα να σ? εύρω μοναδική κι? αξέχαστή μου αγάπη? Δε θέλω τίποτε άλλο, μόνο να φτάσω, να σταθώ κοντά σου τόσο που φτάνει για να ιδώ? να ιδώ το πρώτο βλέμμα σου εκείνο που μου ?ριχνες σαν έφτανα? τις μικρούλες όλες εκείνες ρυτίδες στο πρόσωπό σου? να ιδώ τα χέρια σου ν? απλώνονται σε μένανε να με αγκαλιάσουν? να ιδώ? να νοιώσω το φίλημά σου? Είνε τόσο μεγάλος ο καϋμός και είμεθα τόσο μικροί ένας-ένας εμείς οι άνθρωποι που τον αποτελούμεν?
Τα λόγια αυτά ίσως νακούγονται σαν παραλήρημα ενός ετοιμοθανάτου, μα, αλοί, δεν μπορώ να πεθάνω αφού είμαι από χρόνια πεια νεκρή. Όσο ζούσα, όσο έζησα, ήμουνα παιδί. Ήμουνα ένα παιδί άμυαλο, μπορώ να το παραδέχωμαι αλλά και ποιο παιδί δεν είνε άμυαλο; Ένα παιδί είμαι ακόμη? Ένα παιδί που γράφει σε σας, τους άγνωστούς του φίλους, για να τους πει: να μείνετε πάντα παιδιά, κι? αν είνε δυνατόν άμυαλα παιδιά. Να ζήσετε τη ζωή σας με τρέλλα, να ζήσετε παράλογα, να σκοτώσετε τη λογική πούνε ο φονιάς της χαράς και της ζωής, να τολμήσετε να κάνετε τα δύσκολα, τα μεγάλα, τα σημαντικά, ν? ακολουθήσετε τα δύσβατα μονοπάτια, ν? αφήσετε να θρονιαστεί στην καρδιά σας για πάντα η άνοιξη και το χαμόγελο στα χείλη, ν? αγαπήσετε με πάθος και να καείτε απ? τη φλόγα της αγάπης σας, να κάνετε τον πόνο, τη χαρά, την κάθε σας στιγμή τραγούδι, κι? όταν έρθ? η ώρα η στερνή να πεθάνετε όχι από πλήξι, αλλά από ειλικρίνεια όπως ο φίλος τζίτζικας, που τόσο ωραία τα έλεγε μα μεις τα παίρναμε για γκρίνια?"
Ο ΠΛΗΘΥΝΤΙΚΟΣ ΑΡΙΘΜΟΣ ( Κική Δημουλά )
Ο έρωτας,
όνομα ουσιαστικόν,
πολύ ουσιαστικόν,
ενικού αριθμού,
γένους ούτε θηλυκού ούτε αρσενικού,
γένους ανυπεράσπιστου.
Πληθυντικός αριθμός
οι ανυπεράσπιστοι έρωτες.
Ο φόβος,
όνομα ουσιαστικόν,
στην αρχή ενικός αριθμός
και μετά πληθυντικός:
οι φόβοι.
Οι φόβοι
για όλα από δω και πέρα.
Η μνήμη,
κύριο όνομα των θλίψεων,
ενικού αριθμού,
μόνον ενικού αριθμού
και άκλιτη.
Η μνήμη, η μνήμη, η μνήμη.
Η νύχτα,
όνομα ουσιαστικόν,
γένους θηλυκού,
ενικός αριθμός.
Πληθυντικός αριθμός
οι νύχτες.
Οι νύχτες από δω και πέρα.
Απόσπασμα από το τελευταίο μάθημα του ΔΗΜΗΤΡΗ ΛΙΑΝΤΙΝΗ (27/5/1998):
"...Τρύγισε την ημέρα. Μη την αφήσεις να πάει χαμένη η κάθε μέρα.
Ότι χαρές είναι να σου δώσει μη τις αφήσεις, γιατί δεν θα την ξαναβρείς.
Δεν είναι αναβλητή η ζωή, ούτε αναστρέψιμη.
Είναι εκείνο που ο Όμηρος μας το είπε με το παράδειγμα των βοδιών του Απόλλωνα.
ʼντε να σας πω και ένα Σεφέρη τώρα. Λέει:Οι σύντροφοι στον ʼδη.
Ποιοί είναι οι σύντροφοι στον ʼδη, οι καταδικασμένοι δηλαδή και στη ζωή και στο θάνατο. Σα να μη ζήσανε.
Ακούστε τι λέει ο Σεφέρης: Αφού μας μέναν παξιμάδια τί κακοκεφαλιά να φάμε στην ακρογιαλιά του θεού (Ήλιου)
τ' αργά γελάδια που το καθένα κι ένα κάστρο για να το πολεμάς σαράντα χρόνους και να πας να γίνεις ήρωας κι άστρο!
Πεινάσαμε στης γης την πλάτη σα φάγαμε καλά πέσαμε εδώ στα χαμηλά ανίδεοι και χορτάτοι.
Τι σημαίνει εδώ φάγανε τα γελάδια του ήλιου; Τα γελάδια του ήλιου κατά μία έννοια είναι 365.
Σημαίνει: μην αφήσετε, μην σπαταλήσετε άδικα και ανόητα τις μέρες σας.
Την κάθε μέρα να την βλέπεις και να την καρπώνεσαι μέσα σε μέτρα, μην την αφήσεις και περνάει γιατί την έχασες.
Και δεν θα ξαναρθεί. Και φεύγει κι άλλη κι άλλη κι άλλη...τα σβηστά κεριά του Καβάφη.
Και στο τέλος μια απέραντη σειρά από κεράκια σβηστά. Λοιπόν, αυτό είναι.
Να τη χαιρόμαστε τη ζωή, είναι οδηγία και ευλογία και νόημα και εντολή.
Η πιο σπουδαία εντολή, ας πούμε ελληνική, ενός ελληνικού δεκαλόγου.
Να τη χαίρεσαι τη ζωή, μέσα σε μέτρα όμως. Χωρίς υπερβολές, χωρίς να φτάνεις στην ύβρι.
Αυτό είναι το νόημα, που σημαίνει κατάφαση.
Λοιπόν κι όσο δεν έχουμε αυτή την αγρύπνια κι αφήνουμε και περνάει η μέρα και περνάει και αύριο και αύριο
και έχεις καιρό και έχεις καιρό, κάποτε θα πάθουμε εκείνο που έπαθε ο Θαλής, αυτός τό έπαθε συνειδητά βέβαια,
αυτό λέω και τελειώνω, έρχομαι σε σας, τούλεγε η μάνα του παντρέψου Θαλή.
Ο Θαλής, πολύ μεγάλος, τρομακτικό πνευματικό μέγεθος στους προσωκρατικούς φιλοσόφους. Ο Θαλής ο Μηλίσιος.
Του έλεγε λοιπόν η μάνα του...είχε αφιερωθεί εκεί στις έρευνές του...παντρέψου γιέ μου.
Της έλεγε: έχω καιρό μάνα, ουκέτι καιρός, δεν ήρθε ακόμα η ώρα να παντρευτώ. Παντρέψου γιέ μου και παντρέψου παντρέψου...
Όποτε μια μέρα του λέει: παντρέψου γιέ μου! (Και εκείνος) λέει εκείνο το περίφημο: ούπω καιρός, δεν είναι πια καιρός.
Αυτό είναι το νόημα να χαιρόμαστε τη ζωή, αλλά μέσα σε μέτρα.
Δεν είναι όλα κοιλιά και στομάχι και μήτρα με τη χλωρίδα της, του ευλογημένου θηλυκού.
Οι τρεις αιτίες που κίνησαν την ιστορία λέει ο Ουγκό είναι το μυαλό, η καρδιά, λέγοντας η καρδιά, εδώ είναι και τα συναισθήματα
και η κοιλιά,κυρίως η κοιλιά του θηλυκού, με την έννοια όχι του φαγητού αλλά της γεννετήσιας βουλιμίας (γέλια).
Λοιπόν όταν είμαστε άγρυπνοι και χαιρόμαστε σωστά τη μέρα μας, για να ολοκληρώσω, χαίρομαι,
είμαι άγρυπνος και ξέρω ποιά είναι η πραγματική μου κατάσταση, και περνάω και δεν πάνε χαμένες οι μέρες μου,
σιγά σιγά, καθώς πλησιάζω στο τέλος, με βρίσκει σύμμετρο."