Aυτη η ευχη θελω να "πιασει"...

Καλημέρα!

Χθες γύρισα Αθήνα και σήμερα θα ξαναφύγω. Μπράβο σου για την αποχή από τα βουλιμικά και φυσικά για την υγιή απώλεια βάρους!!! Εύχομαι να συνεχίσεις έτσι. Είναι πολύ σημαντικό να μπορείς να απολαμβάνεις την κάθε μπουκιά ακόμα κι αν τρως λίγο παραπάνω.
Εγώ δυστυχώς έκανα 4 μέρες βουλιμικά, ευτυχώς όχι συνεχόμενες, μετά από 3 μήνες. Τη μια φορά επιχείρησα να κάνω και εμετό. Έκανα λίγο αλλά μετά τα παράτησα. Η αλήθεια είναι ότι είχα φτάσει σε πολύ χαμηλό βάρος (51,6 κιλά!) οπότε το ψιλοπερίμενα ότι κάποια στιγμή θα ξέσπαγα. Το πήρα αρκετά ψύχραιμα και προσπάθησα να πείσω τον εαυτό μου ότι πρέπει να βάλω κιλά διότι έχω να αδιαθετήσω 3 μήνες. Θα δω πώς θα πάει κι αυτές τις μέρες που θα ξαναφύγω για διακοπές και θα σας ξαναγράψω ότσν γυρίσω.

Φιλιά σε όλους!

Dolphin λογικη ειναι η αντιδραση σου,επεσες πολυ χαμηλα σε κιλα. Ο οποιοσδηποτε θα μπορουσε να κανει βουλιμικα σε τετοιο βαρος,ποσο μαλλον εμεις που εχουμε και ... παρελθον. Γιατι κατεβηκες τοσο? Σταθεροποιησου λιγο πιο ψηλα,γυρω στα 56 για παραδειγμα και παρατατο. Μην το ψειριζεις αλλο και δεξου πως δεν υπαρχει πια προβλημα βαρους. Επειδη εχουμε ιδιο υψος νομιζω πως γυρω στα 56 ειναι το ιδανικο πανω κατω. Το προβλημα ξεκινησε και θα τελειωσει απο το μυαλο μας και εκει ειναι που πρεπει να γινει σκληρη δουλεια. Ειναι ατιμο πραγμα και μας περιτριγυριζει διαρκως η αρρωστη σκεψη,ομως ας της κλεινουμε την πορτα ολο και πιο συχνα μεχρι να το παρει αποφαση και να φυγει. Καλη συνεχεια των διακοπων να εχεις!

Εγω εχω μπει σε προγραμμα ww εδω στο φορουμ για να χασω και τα υπολοιπα. Μετα απο αρκετο ψαξιμο μου φαινεται οτι ειναι η καλυτερη μεθοδος που μπορω εγω να ακολουθησω μιας και συγκεκριμενη διαιτα δεν εχω καταφερει ποτε μου να κανω.. Ακομα στην αρχη ειμαι. Απο βουλιμικα τιποτα,τα εχω ξεχασει παντελως. Με φοβαμαι λιγο τωρα που εχω μπει σε διαδικασια να χασω τα τελευταια κιλα και θα ζοριστω,αλλα πονταρω στην πλυση εγκεφαλου που μου εχω κανει τους προηγουμενους μηνες. Θα δειξει. Απο λαιμαργιουλες βεβαια εχω καποιες,οπως το Σαββατο που περασε,αλλα εντος οριων.

Καλη επιστροφη!!

Και οι ώρες αργά το βράδυ, λέω εγώ.΄Οταν έχεις τελειώσει τις υποχρεώσεις της μέρας, και κάθεσαι 'λίγο ακόμα" στον υπολογιστή έτσι, για να πάει δώδεκα...και λες, μιά χαρά τα πήγα σήμερα, ας φάω ένα κουταλάκι παγωτό για επιβράβευση...και καταλήγεις με το δίλιτρο το παγωτό ανα χείρας να το τσακίζεις, μπροστά στον υπολογιστή!!!

Κι εγώ χθες το απόγευμα-βράδυ ξαναείχα βουλιμικό. Δύσκολα τα βράδια...Τους περισσότερους τότε τους πιάνει η λαιμαργία διότι ακριβώς τότε είναι η ώρα που χαλαρώνουν. Και δυστυχώς, έχουμε συνδυάσει τη χαλάρωση με το φαγητό. Θα πρέπει είτε να αλλάξουμε τρόπο σκέψης, είτε να εξαφανίσουμε τα παγωτά από προσώπου γης...
Euxi, η ww είναι μια ισορροπημένη και αποτελεσματική δίαιτα. Κι οι δικοί μου είχαν χάσει κιλά παλιότερα ακολουθώντας την. Καλή τύχη σου εύχομαι.
Σίγουρα τα 56 κιλά (ίσως και λίγο παραπάνω) είναι το ιδανικό βάρος. Σύμφωνα όμως με τον ψυχίατρό μου, η συπεριφορά μου ταιριαζει περισσότερο με αυτή του ανορεξικού ατόμου οπότε για΄μένα, όσο λιγότερο ζυγίζω τόσο καλύτερα. Ποτέ ξανά, δεν είχα πέσει κάτω από 52,5. Όταν είδα 51,6 ανησύχησα και υποσχέθηκα στον εαυτό μου να πάω τουλάχιστον 53. Αλλά ήταν αργά...Δεν έπρεπε να είχα αφήσει τον εαυτό μου να πέσει τόσο χαμηλά σε κιλά. Απλούστατα, με αυτόν τον τρόπο προετοίμαζα το έδαφος για το επόμενο επεισόδιο.

Dolphin ετσι πιστευω και εγω για τα ww,λιγο που το κανω το προγραμμα νιωθω να μου ταιριαζει και να με ισορροπει. Βεβαια δεν ξερω τι καταληξη θα εχω,ειναι αρχη ακομη. Το αστειο παντως στις περιπτωσεις μας ειναι οτι γνωριζουμε ακριβως τι μας συμβαινει,γιατι καναμε κατι,κτλ,κτλ,αλλα δεν μπορουμε καποιες φορες να το αλλαξουμε... Νομιζω παντως πως εχουν γινει πολλα βηματα μπροστα. Θα σου ελεγα σταθεροποιησου σε ενα λιγο μεγαλυτερο βαρος και προσπαθησε να μην ξανασχοληθεις.. Τα λιγα κιλα που θα παρεις προσπαθησε να τα παρεις αργα και να το ευχαριστηθεις πραγματικα αυτο το λιγο παραπανω που θα φας. Χωρις τυψεις και ενοχες και χωρις βουλιμικα.

Φιλια!

Euxi και dolphin παρακολουθησα λιγο την συζητηση σασ σε αυτο το θεματακι που εχετε ανοιξει..εμενα το προφιλ μου ταιριαζει πιο πολυ με την ευχη..ειμαστε και στα ιδια κιλα..μονο που εγω μετα απο 2 χρονια ανορεξιασ ειχα φτασει λογω βουλημικων υπερφαγικων στα 83..αλλα επεσα τωρα στα 65 ευτυχως μετα απο 6 μηνεσ καλησ διατροφησ-οχι υπερβολικησ διαιτασ..ρε σεισ κοριτσια δν θελω να πολυλογω απλα αναρωτιομουνα επειδη και γω ειμαι τωρα 7 μηνεσ σχεδον χωρισ βουλιμικο και επεισοδεια γιατι δεν εχεισ φυγει η σκεψη του φαγητου απο το μυαλο μου..μπορει να τρωω σωστα τωρα πλεον και να εχει γινει τροποσ ζωησ αυτο αλλα το φαι δν βγαινει απο το μυαλο μου...ευτυχωσ διαβαζοντασ αυτα που γραψατε ενοιωσα οτι υπαρχουν αλλοι σαν και μενα..γιατι συνηθωσ ακουσ πολλουσ που λενε το ξεπερασα και αναρωτιεμαι οκ το ξεπερασε αλλα το φαι πωσ βγηκε απο το μυαλο του???με μαγικο ραβδι????
συγγνωμη για την πολυλογια κοριτσια απλα ηθελα να εκφρασω τισ σκεψεισ μου ισωσ στα μονα ατομα που μπορουνα να με καταλαβουν....:)

Valid,


πιστεύω ότι από τη στιγμή που μπαίνεις στο τριπάκι της υγιεινής διατροφής-δίαιτας-fitness το φαγητό δε βγαίνει από το μυαλό σου ακόμα κι αν σου έχει γίνει συνήθεια η σωστή διατροφή. Δε μπορώ να σου απαντήσω με σιγουριά βέβαια διότι εγώ δεν έχω σταματήσει ακόμα τα βουλιμικά. Ίσως απλά να χρειάζεσαι περισσότερο χρόνο για να μην σκέφτεσαι το φαγητό.
Κάποια φίλη μου μου λέει ότι επειδή δεν έχω κάτι πιο σοβαρό να σκεφτώ σκέφτομαι το φαγητό. Πιστεύω ότι έχει δίκιο διότι σε περιόδους άγχους στη δουλειά για παράδειγμα, το τελευταίο που με νοιάζει είναι το τι θα φάω. Επίσης, έχετε παρατηρήσει φαντάζομαι, ότ εμείς οι γυναίκες τουλάχιστον, όταν ψωνίζουμε δε σκεφτόμαστε τίποτα άλλο. Μπορεί να μπαινοβγαίνουμε στα μαγαζιά με τις ώρες και να μη νιώθουμε πείνα, δίψα, κούραση επειδή έχουμε αφοσιωθεί σε κάτι ενεργητικό που μας αρέσει κιόλας.
Θέλω να καταλήξω ότι όλα είναι στο μυαλό. Δεν ξέρω όμως πώς το διαχειρίζεται κανείς αυτό το ρημάδι το μυαλό...Μάλλον είναι θέμα εξάσκησης ή...λοβοτομής...για πιο δραστικά και γρήγορα αποτελέσματα...

Valid καταρχην μπραβο που ξεπερασες τα βουλιμικα και εχεις τοσο καιρο να κανεις! Επισης μπραβο και για τα κιλα που εχασες! Ειναι πολυ σημαντικα και τα 2! Απο την αλλη αυτο που αναρωτιεσαι με προβληματιζει και εμενα πολυ. Αραγε θα καταφερουμε ποτε να βγαλουμε την "υπερ-σκεψη" για το φαγητο απο το μυαλο μας? Θα καταφερουμε ποτε να αντιδρουμε τελειως φυσιολογικα?

Πιστευω πως ειναι εφικτο,αλλα φυσικα ειναι δυσκολο. Για να γινει αυτο καλο θα ηταν να σταματησουμε καταρχην να εχουμε θεμα με τα κιλα μας. Πολυ βασικο. Γιατι οσο μας ενοχλουν καποια κιλα θα ειναι πιο δυσκολο να απεμπλακουμε. Αν εχουμε αρκετα παραπανω κιλα να συμβιβαστουμε προσωρινα με αυτα. Αν μπορεσουμε να παμε σε ενα φυσιολογικο βαρος,αλλα ΠΡΟΣΟΧΗ οχι υπερβολικα αδυνατο και ειμαστε ικανοποιημενοι με ειλικρινεια σε αυτο,τοτε εχουμε με το μερος μας ενα ακομη οπλο για να παλεψουμε εναντια στην εμμονη σκεψη του φαγητου. Αυτο δε σημαινει πως πρεπει να κανουμε τρελλες διαιτες και ακροτητες,γιατι θα ερθουμε παλι πολυ πισω. Θελει ΥΠΟΜΟΝΗ να φτασουμε σε καλα κιλα και μετρο στη στερηση αλλα και την απολαυση. Εγω ξεκινησα 69 κιλα το Μαιο,σημερα ειμαι 62 και αυτα τα 7 κιλα τα εχασα μεσα σε 3σιμισι μηνες,πολυ αργα δηλαδη και με μεγαλα αποθεματα υπομονης οσο κι αν αυτο παει κοντρα στην παρορμητικη φυση μου. Δεν στερηθηκα ομως τιποτα και δεν ενιωσα να καταπιεζομαι πολυ,πραγμα που με βοηθησε να μην ξανακανω βουλιμικο,σε συνδυασμο φυσικα και με αλλες σκεψεις που εφαρμοζω. Ακομα 2 θελω να χασω και μολις παω 60 θα σταματησω. Εκει θα προσπαθησω να παιξω την τελευταια και πιο κρισιμη παρτιδα και να βγω τελικα νικητης. Εκει θα φανει και αυτο που λες εσυ... Εκει θα κριθουν ολα...

Πιστευω πως μπορουμε με τη δυναμη της θελησης και της θετικης πνευματικης στασης να αναπτυξουμε καποιους μηχανισμους απωθησης της σκεψης του φαγητου. Αυτο ο καθενας θα το βρει με τον εαυτο του. Πχ καθε φορα που σκεφτομαστε παραπανω απ'οσο πρεπει το φαγητο ας κουναμε το κεφαλι μας αποτομα ωστε να "διωξουμε" τη σκεψη,ας χαμογελασουμε με νοημα και ας ασχοληθουμε αμεσως με κατι αλλο. Πρεπει να δουλεψουμε με το μυαλο μας πολυ. Και φυσικα να αποκτησουμε νεα ενδιαφεροντα,νεους φιλους,να αντικαταστησουμε με λιγα λογια τη σκεψη για φαγητο με αλλες καινουριες σκεψεις. Επισης,σημαντικο ρολο θα παιξει και το κατα ποσο εχει ωριμασει το "κεφαλι" μας. Τι θελω να πω..ξερουμε οτι εχουμε ταλαιπωρηθει απιστευτα,ειναι τοσο κριμα να γκρεμισουμε το οικοδομημα που με τοσο κοπο χτιζουμε και να γυρισουμε παλι στο μηδεν. Και καθε φορα θα ειναι ολο και πιο δυσκολο να σηκωθουμε,καθε φορα θα βαραινουμε ολο και πιο πολυ. Γι αυτο απαιτειται μεγαλη σοβαροτητα. Δεν ειναι αστειο,ειναι αρρωστια που σε κατατρεφει. Ωριμοτητα πια και τα κεφαλια σκυμμενα,οχι ελαφροτητα,οχι ελα μωρε δε βαριεσαι ας σκεφτω παλι και παλι και παλι τι θα φαω μετα,στοπ. Τσαμπουκας χρειαζεται τωρα,οχι φοβος και οχι ελαφροτητα επειδη εχουμε καιρο να "κυλησουμε". Θα πουμε θα το ξεπερασουμε και θα το κανουμε,παει και τελειωσε. Ειμαστε ελλογα οντα και θα τη βρουμε τη δυναμη απεναντι στο διαβολο που λεγεται βουλιμια γιατι πλεον εχουμε πειστει πως το αξιζουμε!!

Φιλια και συνεχισε ετσι,εχεις καταφερει πολλα!!

Αγαπητή valid, δυστυχώς πολλές φορές νομίζω πως δε βγαίνει ποτέ....? Ισως γιατί προσωπικά εγώ ξεπέρασα το αποτέλεσμα του προβλήματος που είναι η βουλιμία / ανορεξία και όχι τη ρίζα του. ;Oπως έγραψα και σε άλλο post "κάπως έτσι χάλια φαντάζομαι τη συνέχεια της ζωής μου, σαν τους ναρκομανείς ή τους αλκοολικούς , να βλέπω φαί και να τρέμω μη ξανακυλήσω....θα μπορέσουμε ποτέ να ευχαριστηθούμε το φαγητό όπως όλοι οι φυσιολογικοί άνθρωποι? " Δεν ξέρω όταν είμαι στα κάτω μου πραγματικά αναρωτιέμαι....

ποπο κοριτσια πραγματικα ευχαριστω για τισ απαντησεισ σας..ολεσ σας..πραγματικα μου δινουν πολυ δυναμη γιατι ειναι σκεψεισ που δν μπορει να τις καταλαβει οποιοσδηποτε..
Σας ευχαριστω παρα πολυ για τα μπραβο σας αλλα οφειλω να σας ομολογησω οτι αυτο που εχω καταφερει δν το εκανα μονη μου..ζητησα βοηθεια και τελικα βρηκα την σωστη σε ψυχολογο μαζι με διατροφολογο...αυτο ισωσ ειναι κατι που δν θα συχωρησω στον εαυτο μου που δν τα καταφερα μονη μου να βγω μεσα αποολο αυτο..εκανα προσπαθειες καθε φορα μεγαλυετερες σε διαρκεια αλλα καθε φορα ξανακυλαγα..και οπωσ ειπες και συ euxi μου καθε φορα ειναι ακομα και πιο δυσκολο να βγεις απο αυτη την κατασταση και να σηκωθεις..εμενα η σκεψη μου ηταν 'τα καταφερες μια βδομαδα χωρισ βουλημικο και ξανακυλησες, σιγα μην τα καταφερεισ τωρα για παραπανω' ..τελοσπαντων εγω εφτασα στο σημειο να κανω υπερφαγηκα καθε μερα επι εναμιση μηνα..και εκει καταλαβα οτι χρειαζομουνα βοηθεια..ολο αυτο το διαστημα παντως που εφτιαξα την διατροφη μου εφτιαξα και την ζωη μου ταυτοχρονα την οποια την ειχα διαλυσει..τελοσπαντων αρκετα σας ζαλισα με ολα τα δικα μου , αλλα ισως πολλες φορες ειναι καλο να λες και να ξαναλες τα ιδια πραγματα γιατι ισως ετσι συνειδητοποιεις καποια πραγματα παραπανω..
Αυτο που ηθελα να πω ειναι πως ενω ολο αυτο το διαστημα ειμαι ψυχολογικα μια χαρα και δν εχω χαλασει ουτε μια φορα την διατροφη-διαιτα οι σκεψεισ στο μυαλο μου υπαρχουν...βεβαια οφειλω να ομολογησω οτι στην αρχη ηταν πολυ πιο εντονες..στην αρχη εβλεπα τροφες και ελεγα "α ωραια αυτη την τροφη θα την εχω υποψιν μου για το επομενο βουλημικο" και ετσι σταμπαρα τροφες με πλανο να τις καταβροχθησω με το επομενο βουλημικο το οποιο προγραμματιζα να κανω οταν θα ειχα επιτελουσ χασει ολα τα κιλα..αυτες οι σκεψεις εξασθενισανε..τωρα μπορει να δω τροφες και να πω "ρε γαμωτο γιατι να μην την ειχα φαει και αυτο οταν εκανα βουλημικα"..δν εχω χασει ακομα ολα τα κιλα αν και δν νομιζω να κανω βουλημικο οταν τα χασω..τωρα πιο πολυ σκεφτομαι ειδικα οταν τρωω τροφες που μου αρεσουνε οτι αυτη ειναι η σωστη ποσοστητα που πρεπει να φαω για να μου αρεσει μια τροφη..γιατι θυμαμαι τον εαυτο μου μεσα στα βουλημικα να φτανει να αηδιαζει με τροφες που λατρευα..απλα επειδη ειχα μπουχτησει απο την ποσοτητα..

Τελοσπαντων δν εχω βρει την λυση ακομα αλλα οπως λετε και σεις κοριτσια οταν απασχολουμαστε πληρως με κατι αλλο πιθανοτατα το ξεχναμε το φαγητο..ισως εγω εχω ακομα προβλημα γιατι αυτην την στιγμη αυτο που κανω εδω και μηνες ειναι να ειμαι σπιτι και να διαβαζω απο το πρωι μεχρι το βραδυ γιατι αυτο πρεπει να κανω αυτην την στιγμη για την σχολη μου.. οταν ειμαι εξω ξεχνιεμαι και δν με απασχολει τοσο..

Παντως πιστευω ή μαλλον θελω να πιστευω πραγματικα οτι καποια στιγμη ολες μας θα γινουμε ή τουλαχιστον μπορουμε να γινουμε φυσιολογικοι ανθρωποι και να αποκτησουμε μια σωστη αντιμετωπιση απεναντι στο φαγητο..να γινουμε normal eaters οπως λεει και η ψυχολογος μου..αλλα αυτο ειναι κατι που μαλλον θελει δουλεια πολυ δουλεια και πιο πολυ με τον εαυτο μας...Ισως να μην το πιστευουμε τωρα..ουτε και γω θα πιστευα αν μου ελεγε κανεις τοτε που ημουνα μεσα στα βουλημικα οτι θα συνελθω και οτι θα τα καταφερω..να ομως που ολα γινονται..αρα οσο και να δυσκολευομαστε να πιστεψουμε οτι καποια στιγμη θα απαλλαγουμε απο την σκεψη του φαγητου ισως τα καταφερουμε και απλα ειναι δυσκολο να το πιστεψουμε τωρα....

Συχωρεστε με για την πολυλογια αλλα πραγματικα μου κανει καλο να μιλαω μαζι σας..Thank you all!!!!!!!:)

Σχεδον 4 μηνες μετα απο το πρωτο μου ποστ και νιωθω πλεον πολυ διαφορετικα. Δυσκολευτηκα πολυ, αλλα καταφερα αυτους τους 4 μηνες να μην κανω κανονικο βουλιμικο. Ειχα λαιμαργιες και ετρωγα, ειχα τασεις προς βουλιμικα,αλλα με μοχθο τα σταματουσα στην αρχη. Γι'αυτο το λογο ΔΕΝ θεωρω πως εχω θεραπευτει ακομη. Εχασα 9 κιλα και νιωθω καλα. Ειμαι 60 κιλα και δεν με ενδιαφερει να παω παρακατω, τελειοτητα δεν υπαρχει και εγω σταματησα να την κυνηγω. Βλεπω για πρωτη φορα πως ειμαι μια χαρα κοπελα σ'αυτα τα κιλα,λεπτη,αλλα οχι πολυ αδυνατη και για πρωτη φορα μου αρκει.

Το μονο που θελω ειναι τωρα να ζησω σαν ενας φυσιολογικος ανθρωπος, χωρις αρρωστημενες σκεψεις, χωρις την εξαρτηση του φαγητου. Φοβαμαι αλλα εχω πιστη... Τωρα αρχιζουν τα δυσκολα,το ξερω, τωρα θα φανει τι εκανα. Φοβαμαι,αλλα θα το παλεψω με νυχια και με δοντια,με τη λυσσα και την ορμη ολων των βουλιμικων που εχω κανει στη ζωη μου. Θελω να κερδισω τη ζωη μου απο την αρχη.

Θα απεχω για καποιο διαστημα απο το φορουμ οσο κι αν με στενοχωρει αυτο,γιατι κακα τα ψεματα ησασταν η συντροφια μου ολον αυτον τον καιρο. Θα απεχω,γιατι θελω να κρατησω μια αποσταση απο οσα μου θυμιζουν το βουλιμικο παρελθον μου,στα πλαισια του αγωνα που θα δωσω. Ελπιζω οταν επανελθω να εχω ευχαριστα να σας πω. Υπαρχουν πολλα αξιολογα ατομα εδω στο φορουμ, με αλλα ηρθα λιγο πιο κοντα, με αλλα οχι και τοσο,ευχομαι σε ολους σας να εχετε την υγεια σας και να βρισκετε τη δυναμη να παλευετε για οσα σας αξιζουν.

Αυτο που εχω να πω στα ατομα που αντιμετωπιζουμε το ιδιο προβλημα ειναι να ξαναδιαβασουν απο εδω μεσα το ποστ της Femalethess , "Στην Χριστινα..." στο τοπικ της βουλιμιας. Για εμενα αποτελεσε πηγη εμπνευσης και χρωσταω πολλα στην κοπελα αυτη κι ας μην το γνωριζει ισως..

Καλή τύχη Ευxoula!

Εύχομαι να συνεχίσεις να απέχεις από βουλιμικά και να μην χάσεις ποτέ την πίστη σου.

Είμαι πολύ περήφανη για σένα και τα όσα κατάφερες στο διάστημα αυτό!! Κράτα τον εαυτό σου ψηλά στη λίστα των προτεραιοτήτων σου, απόλαυσε το βάρος σου που για τους περισσότερους από μας αποτελεί άπιαστο όνειρο, και όταν συμφιλιωθείς με το παρελθόν και τις πληγές πέρνα μια βόλτα να μας γράψεις τα νέα σου! Φιλιά πολλά γλυκιά μου Ευχούλα και να είσαι πάντα καλά!

Ευχή μου,θα μας λείψεις πολύ πολύ!Παρηγοριά μας,το ότι κάποια στιγμή θα σε ξανακούσουμε...
Έχεις διανύσει πολύ δρόμο,σημαντικό κομμάτι του οποίου υπήρξαμε περήφανοι μάρτυρες.
Η απόφαση σου ν'απέχεις από ο,τι δήποτε σχετίζεται με τη βουλιμική περίοδο της ζωής σου
καταδεικνύει τη δύναμη και την αποφασιστικότητα σου να κλείσεις μία και καλή το κεφάλαιο αυτό!
Είμαστε όλοι δίπλα σου!Σταρυρώνουμε τα δάχτυλα να σου πάνε όλα όπως τα λαχταράς κι επιδιώκεις!
Να είσαι γερή,χαμογελαστή κι αισιόδοξη!Έχεις πολλά ψυχικά αποθέματα να τα καταφέρεις!Φιλάκια πολλά!